kan het nergens anders kwijt

Zoveel mensen raken hun vriend of maatje kwijt helaas is dat een dagelijks feit.
Ik weet, heel verstandelijk, dat mijn maatje een hele mooie dood heeft gehad. En zo praat ik er ook over heel verstandelijk bijna zakelijk.

Ik mag toch ook niet klagen er zijn zoveel mensen die de verschrikkelijke keuze moeten maken voor het spuitje ik had het makkelijk het was zijn tijd. Hij viel dood voor mijn voeten, geen twijfel geen moelijke keuze..... pats boem dood.

Waarom is hij er niet meer waarom is hij zo plotseling gegaan waarom gaf hij me niet iets meer tijd om er aan te wennen dat hij er nooit meer zou zijn, waarom.


Lieve Mowgli ik mis je zo vreselijk erg

Of je je hond verliest omdat je die moeilijke keuze moet maken, of zoals in jouw geval, ik denk dat het voor het verdriet wat je hebt niet uitmaakt.
Het blijft hoe dan ook zo dat je je maatje kwijt bent. En altijd te vroeg.
Ik wens je dan ook heel veel sterkte met dit ploselinge verlies.

hij is 6 november overleden, en omdat ik al een andere hond heb (een hond van mn ouders) lijkt het net alsof Mo al door iedereen in mn omgeving is vergeten.... en ik vind dat Mowgli nooit vegeten mag worden, is dat zo raar.

Het is nooit makkelijk om je maatje te verliezen, op wat voor manier dan ook. En zo'n plotselinge dood is misschien wel het ergste omdat je er niet op voorbereid was. Het is idd niet gemakkelijk om te moeten beslissen over de dood van je maatje, ook al is deze nog zo ziek. Maar je doet het naar eer en geweten, om hem of haar langer lijden te besparen.
Heel veel sterkte met het verlies van Mowgli.

Beste Annika,

Het is zoals Els zegt. Als je je maatje verliest is dat altijd erg. Voor jou omdat het zo plots ging, voor een ander omdat hij zolang moest afzien... En iedereen verwerkt het verdriet ook op zijn eigen manier. Misschien denk je nu onder andere aan je ouders.. of andere familieleden of vrienden... Ze praten niet meer voortdurend over je schat of ze doen heel 'gewoon'...
Ze hebben misschien al eerder een hondje 'verloren'... En dat diepe verdriet toen zo erg gevonden dat ze achteraf moesten kiezen : "nooit nog een hondje! of... "We willen er zo graag terug een en moeten beseffen dat er iets kan gebeuren.." en daarom hebben ze zich misschien een beetje gewapend tegen dat immense verdriet. De een wil er voortdurend over praten. De ander zwijgt er liever over. Probeer daar begrip voor op te brengen en hopelijk hebben zij ook begrip voor jou. Het belangrijkst voor jou is wat je zelf voelt en doet. Je wil je lieve Mowgli niet loslaten... bewaar hem dan ook in je hartje, je herinneringen en in je gedachten. Brand een kaarsje voor Mogli. Zo geef je voor hem en vooral ook voor jezelf aan dat je hem niet vergeet. Sterkte en knuffel voor jou en in gedachten voor Mowgli.

Hallo,

Vooraf verdriet, dan afscheid en vervolgens het gemis, of schrikken van een plotselinge dood, dan het gevoel van een gemist afscheid en vervolgens het gemis. In mijn beleving komt jouw afscheid veel harder aan dan dat wat ik pas heb beleefd.

De schrik die je oploopt bij plotselinge gebeurtenis haalt je voor een deel weg bij de oorzaak van de schrik. Kijk maar naar het gebaar wat je maakt als je hard schrikt: je grijpt naar je hart om jezelf bijeen te houden, je duwt jezelf naar achteren om jezelf weg te halen bij en te beschermen tegen wat jou liet schrikken.
Schrik roept ook boosheid op. Je hebt misschien de neiging om iemand te 'straffen' (aanvallen) omdat hij/zij je zo liet schrikken, maar emotioneel bescherm je je tegen die persoon. Dus weer die tegenstrijdige beweging.
Pas na het verwerken van de schrik kun je weer naar buiten of naar voren treden, naar de oorzaak van je schrik, in dit geval naar je overleden hond Mowgli waar je zo'n band mee hebt.
Misschien is het een idee om met de mensen om je heen eerst eens of nog eens te praten over die schrik. Niet alleen dit plotselinge verlies is belangrijk, maar ook dat jij die schrik verwerkt. Als je daar de scherpe randjes van kwijt raakt beleef je het verdriet, het afscheid misschien ook anders. Kun je het misschien iets beter accepteren.
In ieder geval wens ik je heel veel sterkte.
Luister naar wat je voelt, naar wat je graag nog zou willen doen voor je hond.
Misschien helpt het wel als je een brief aan je hond schrijft met daarin je hartekreten?

Groetjes, Willy

Je moet je vriendje voor jezelf onthouden, en zelf rouwen. Je kunt niet van andere dwingen hetzelfde te doen als jij.
Wat zou jij er aan hebben dat jou omgeving stuk is van verdriet?
Hij is zo poef dood gegaan, erg eng lijkt me... Maar beter zo dan op een andere verschrikkelijke manier. Niet elk dier weet dat hij over 10 min dood neer valt.
Ik ben mijn beste vriend, een kat, kwijt geraakt vier dagen voor mijn verjaardag. Vermoord op een gruwelijke manier, ik weet dat hij ongelofelijk hard heeft gevochten maar geen kant op kon.

3 jaar duurde het voor mij om het te verwerken. Na een paar dagen zeiden mensen al "het was maar een kat hoor". Jij en ik weten dat je beste vriend niet zomaar iets is.
Maar ik weet dat hij nu over me waakt, ik weet dat hij geen pijn meer heeft, het is over.
Zijn leven is voorbij maar die van mij tikt door, ik moet net als hem genieten van elke dag.

Neem de tijd om te rouwen om Mowgli, doe dit op jou manier.
Praat met de mensen om je heen over je verdriet.....

IK weet precies wat je door maakt QUINN overleed ook plotseling ik heb het ook niet zien aankomen het ergste vind ik dat je geen afscheid hebt kunnen nemen en dat doet pijn.
ik wil je heel veel sterkte wensen
maureen

Lieve Annika,

Je zegt
Maar misschien begint gewoon niemand er over omdat ze bang zijn je pijn te doen...dat zou toch ook heel goed kunnen? Dat zou mijn eerste gedachte zijn.
Iedereen ervaart verdriet op zijn eigen manier, de een praat er over, de ander stopt het weg.

Heel veel sterkte en moed, neem de tijd die JIJ nodig hebt om dit een plekje te geven, vergeten zul je het niet: natuurlijk niet: het zit in je rugzakje wat je meedraagt: de mooie en verdrietige momenten in het leven!

Lieve groeten,
Myrthe

Lieve Annika ik denk een beetje gelijk Myrthe de mensen durven er misschien niet over beginnen.Mijn jongen is er van mei niet meer,wij hebben in zijn plaats moeten beslissen en dat komt hard aan.Vergeten zullen we ze nooit
Het zal zijn tijd nodig hebben.Ik wens je heel veel sterkte verder.

dat is altijd moeilijk, geen afscheid kunnen nemen van je hond, is mij ook overkomen.

afscheid nemen is vaak een must. maar.......jouw hond heeft niets bemerkt, jij hebt geen lijdensweg van je hond ervaren of mee gekregen.

kijk niet achterom naar dat plotselinge, kijk met een grote glimlach naar het verleden en de mooie herinneringen die je met je hond gehad hebt. geef het een plekje in je huis, en in je hart.

sterkte.

en vergeten ? als jij je hond maar niet vergeet, is er niets aan de hand. het was jouw hond, en is grotendeels jouw verdriet. anderen hebben ook verdriet dat tie er niet meer is. maar bij stond de hond dichter bij je dan voor hun. dus als jij hem maar niet vergeet.

ik denk dat het altijd moeilijk is onze maatjes te verliezen,als we ze moeten een spuitje geven,ja misschien heb je dan wat meer tijd om afscheid te nemen dan in jou geval,maar de twee gevallen zijn even erg,bij jou reken je er niet op en een spuitje is de moeilijkste beslissing nemen
wennen aan het feit dat ze er ooit niet meer zullen zijn kun je niet denk ik,hoeveel keer ik niet zou gezegd hebben"wat moet ik beginnen als hij er ooit niet meer is"toen zei iedereen tegen mij maar aan wat jij nu denkt,maar zie het is al zo ik heb hem nu al niet meer zo vlug gaat het soms,maar wennen nee
ik moet je echt gelijk geven als je zegt dat er weinig mensen nog van praten na een paar weken,maar wij zitten met het verdriet zo groot dat veel mensen niet begrijpen,veel mensen zeggen het is maar ... dat is vreselijk om te horen want wij weten beter ,het zijn onze maatjes onze levensgezellen door dik en dun en dat is waarom het zoveel pijn doet,de leegte die ze achterlaten is enorm
ook ik weet wat het is want mijn tweede hondje verloor ik in maart en kan er nog steeds niet bij dat hij er niet meer is!
veel sterkte met het verlies en we vergeten ze nooit

Ja, tuurlijk mis je hem, ik wens je veel sterkte.

Dank jullie wel voor de goede raad en adviezen, tuurlijk ligt er ook schuld bij mij want ik laat het ook niet merken dat ik hem zo erg mis. Huilen doe ik alleen en ik speel en wandel veel met de andere honden dus misschien lijkt het voor andere wel dat ik hem niet zo erg mis.
Maar in ieder geval bedankt dat jullie hebben willen luisteren (lezen) naar me.

ik toon het ook aan niemand als ik huil,ik ben alleen met mijn ventje in gedachten,niemand hoeft dit te zien ze begrijpen het toch niet na acht maanden!

Mogli zal altijd een deel van je leven blijven uitmaken. Ook wordt je 100 jaar zal je aan die goede tijd met hem kunnen terug denken. Denk aan de fantastische tijd die jullie samen hadden en denk eraan dat sommige mensen dit geluk nooit zullen kennen een trouwe mooie lieve vriend te hebben.