De puberteit deel 2

Hier is de puber inmiddels al een tijd geen puber meer dus ik moet over op het andere topic geloof ik.  Ze is trouwens nog lang niet mentaal volwassen (is nu net 2) hoor, en ze heeft echt nog wel eens bananen in haar oren en nog dingen waaraan we echt hard moeten werken samen, maar puberstreken heeft ze al een tijd niet meer. 

Fijn dat het puberen vermindert Octavia. :) 

Hier weer een soort angstige hond helaas.. Blaffen is haar reactie als ze schrikt, iets spannend vindt, of als vreemden op straat te dicht bij haar komen om te interacten. Specifiek interacten en niet voorbij lopen. Bijvoorbeeld als ik met iemand ga praten, dan vindt ze dat  niet fijn en misschien zelfs spannend en gaat ze dus blaffen. Ook als we op de stoep ineens iets/iemand tegenkomen waar ze van schrikt, gelijk een reactie (die splitsecond voor ze blaft is zó kort dat ik daar niet snel genoeg op kan acteren). Bijvoorbeeld als we de hoek om lopen en daar loopt ineens iemand heel dichtbij. Ik probeer altijd zelf als eerste de hoek om te gaan, maar soms komt iemand op de fiets ineens de stoep opgefietst vanuit een steeg of weg, dat is erg vervelend en lastig dan. 

Ik kan haar uit de situatie halen en afstand nemen, maar ik wil er ook aan werken om haar wat zelfverzekerder te maken en laten zien dat ze niet hoeft te reageren. Iemand tips hoe ik dat kan doen? Ik kan moeilijk schrikmomenten opzoeken om te oefenen. Ben altijd erg alert wat er gebeurt en grijp veel dingen aan als trainingsmoment voor neutraliteit (honden, spelende kinderen, fietsers e.d.). Tijdens een gesprek loop ik liever niet weg, maar houd het vaak wel zo kort mogelijk. Ik laat haar overigens dan vaak zitten of plaats mezelf voor haar, spreek haar toe dat ze stil moet zijn of gooi wat snoepjes op de grond als afleiding. Maar ik wil die spanning eruit halen voor haar. Vind het beschamend en vervelend voor de ander dat ze tekeer gaat als iemand me aanspreekt :(

Vanaf het begin al met diverse dingen gesocialiseerd, maar dingen als capuchons en helmen kan ze eng vinden (als ze het gezicht niet kan zien denk ik) en vreemde dingen op de stoep is ook altijd een kleine trigger geweest. Het ging goed allemaal, maar sinds een paar weken is het weer wat moeilijker helaas.

Hopelijk heeft iemand ideeën en tips! Ze is 1.5 jaar overigens.

Oh en om positief te eindigen: wandelen aan de losse lijn gaat echt een stuk beter, ze luistert goed en met een nieuwe omgeving kan ze ook beter omgaan (rustig in een restaurant, niet trekken op de strandboulevard). Dat dan weer wel 

@ Jara: als ik het me goed herinner heeft je hond recent haar eerste loopsheid meegemaakt. Kan het zijn dat ze op dit moment in de fase van schijnzwangerschap zit? Merk je binnenshuis ook verandering in gedrag? Of is er iets veranderd binnen jullie structuur? Het kan met zoveel factoren te maken hebben dat het weer even minder gaat. De puberteit gaat vaak gepaard met fases van stabiliteit afgewisseld met angstfases waarbij je weer een stapje terug gaat. Je opvoeding is nog niet klaar na anderhalf jaar. Bij Monkey dacht ik laatst ook, nou we zijn nu al een tijd zo stabiel, die puberteit zijn we inmiddels voorbij. Eindelijk dacht ik (zal ik eerlijk toegeven), 2 jaar oud is ze nu! Maar zij is momenteel schijnzwanger, en het lijkt wel alsof we daardoor weer in de fase zitten van 9 maanden puber. Wat een draak! En het is nogal een slimmerik die hond van mij, die past zich sneller aan dan ik dus ze verzint vlot nieuwe manieren om aandacht af te kunnen dwingen. Gedrag wat grappig kan zijn, of juist ongewenst. Ik geef weer wat extra leiding en structuur nu, en we hebben ervoor gekozen om haar te laten helpen na deze schijnzwangerschap. Ze heeft er zelf veel last van, het is ook gewoon vermoeiend.. Maar het is verder wat het is, gewoon weer even een iets mindere fase die wat aanpassingen vereist. Honden hebben nu eenmaal instincten en gedrag die we ooit, om te kunnen overleven, juist heel aantrekkelijk vonden waardoor honden en mensen zo dicht naar elkaar toe zijn gegroeid. In deze maatschappij zien we blaffen, jagen, waken etc. eerder als ongewenst. Tja, aan die instelling kun je weinig veranderen. Maar het heeft nu eenmaal tijd en ervaring nodig om je hond te leren kennen en te leren leiding te geven en hoe te handelen. Aan je hond kun je merken of jouw manier van handelen het gewenste effect heeft of niet. Dat is de enige feedback die je feitelijk nodig hebt... Maar open ook je ogen voor het algehele plaatje. Een hond heeft net als wij ook een ziel en gevoel. Hormonen spelen een rol, helemaal in de puberteit. Het hoort allemaal bij de opvoeding. 

Dank voor je reactie! 

Ze is begin februari loops geworden. Wanneer treedt schijnzwangerschap op? Mijn gevoel zegt dat ze daar al voorbij is? Overigens niks gemerkt aan haar verder in huis, maar het zou me ook niks verbazen inderdaad. Goede reality check weer dat 1.5 nog gewoon erg jong is en ze nog steeds leert. Ik zit nu alleen in die fase dat ik me afvraag of het iets is wat in haar karakter zit of dat ze gewoon een mindere periode heeft. Van het weekend even koffie op het terras en toen er een dame aan de tafel naast ons kwam staan, begon ze al te grommen. Snel kunnen onderbreken en afleiden, maar het is niet prettig. Een bediende begon haar te aaien (zonder te vragen..) en al snel kwam er een blaf uit. Het is te intimiderend voor haar denken we, te dicht in haar eigen zone. Ik vind het ergens logisch, maar ik wil die angst en onzekerheid wegnemen. Misschien weer voor haar een nieuwe fase, nieuwe emoties, andere ervaringen waardoor zulke situaties anders aanvoelen en ze daarmee om moet leren gaan. Ik zoek er niet al te veel achter, maar ben er wel bewust van en let goed op haar gedrag. Binnenkort starten we ook weer met een vervolgcursus, ben benieuwd hoe ze daar reageert op alle vreemde mensen en prikkels. Goed moment voor de trainster ook om haar even te observeren misschien. 

Als ik je goed begrijp, heb jij ergens zelf last van een ideaalbeeld van een hond? Want ik lees helemaal geen dingen bij jou waarbij ik denk: "nou dat is abnormaal!". De eerste keer dat ze wat spanningssignalen laat zien zodra iemand in haar persoonlijke ruimte komt, biedt je de leiding die ze nodig heeft, want het lukt je om de spanning te doorbreken en af te leiden waardoor ze weer terug kan ontspannen, toch? Bestudeer je hond goed, mogelijk dat ze al eerder signalen laat zien waaraan je kan merken dat haar spanning opbouwt waardoor je die leiding al kunt bieden voordat ze overgaat tot grommen.

Maar vervolgens sta je toe dat een vreemde haar aanhaalt terwijl je weet dat je hond spanning opbouwt zodra vreemden in haar persoonlijke ruimte komen. Om dan teleurgesteld te zijn zodra ze haar spanning uit door te blaffen. Eerlijk gezegd ben ik van mening dat de mens in deze de fout maakt en niet de hond. Ik vind het zelf een belachelijk idee dat sommige mensen vinden dat alle honden aangehaald moeten kunnen worden. Het gebeurt mij ook wel eens dat mensen mijn hond aanhalen, of ze nu haar hesje met "hulphond - niet aaien of afleiden" draagt of niet. Ik zeg ze altijd duidelijk dat ze de hond met rust moeten laten. Duurt zo'n aaimoment net even te lang kan mijn hond ook spanning opbouwen (spanning kan zowel positief als negatief zijn). Mijn hond is dol op aandacht krijgen hoor, maar zodra ze het teveel krijgt wordt ze een stuiterbal (want ze is nog een jonge en energieke hond) en naast dat veel mensen dat gedrag wat teveel van het goede vinden, ben ik zelf ook gebaat bij een ontspannen hond zodra we de maatschappij ingaan. Daarom ga ik er selectief mee om wanneer en van wie ze aandacht krijgt. En ik overvraag m'n hond ook niet. Ik kan m'n hond overal mee naartoe nemen, maar ik heb alles heel rustig opgebouwd. Stap voor stap. 

Monkey was overigens 1 februari loops geworden, en we zitten nu al een bijna een maand in de periode van schijnzwangerschap. Ze is mijn eerste teefje, dus heel veel kennis heb ik niet, maar ik heb begrepen dat elke teef hormonaal gezien een schijnzwangerschap meemaakt na een loopsheid. Echter de ene teef heeft er meer last van dan de andere. 

Ik heb inderdaad last van een deaalbeeld en dat weet ik van mezelf. Dat heb ik al vanaf dag 1, het is onze eerste hond en ik wil graag dat dingen goed gaan. Dat beeld heb ik al behoorlijk bijgeschaafd.

Ik vind het echter jammer dat je wat aannames doet. Ik vind namelijk niet dat ze abnormaal reageert, maar wel op een manier dat ik denk: hier moet ik wat mee (juist vanuit mijn eigen gedrag en zoeken naar de oorzaak). Ik kan de spanning inderdaad doorbreken, dus dat blijf ik doen en belonen wanneer het wel goed gaat. Daarnaast laat ik haar doorgaans door niemand aaien, behalve door mensen die ze goed kent. Jammer dat dit ene voorbeeld het verkeerde beeld van mij geeft. Dit geval ging ook erg snel, waarbij de vreemde de koffie op tafel zette en direct haar hand naar de hond bracht. Wat ik nog lastig vind is op dat moment zeggen dat ze niet mogen aaien, beetje sociale drempel voor mij zonder bot over te komen. Ik weet dat dat niet uit moet maken, maar dat vind ik nou eenmaal moeilijk. Maar dat gaat ook steeds beter en ik ga vanaf nu daar beter op letten.

Echter tijdens een gesprek op straat met iemand vind ik het een lastig moment om ermee om te gaan als ze behoorlijk gaat blaffen. Ik zeg niet dat het fout is wat ze doet, maar iets wat niet nodig hoeft te zijn. Het is ook niet dat ze altijd maar deze dingen doet, ik weet ook dat het op momenten is dat haar emmertje vol(ler) zit en ze prikkelbaarder is.

Ik weet heus dat ik als mens dit kan voorkomen en veroordeel mijn hond ook niet, maar probeer haar juist te begrijpen door hier mijn verhaal te doen en tips te vragen.

Zusje van mijn hondje had erg last van schijnzwangerschap, hier lijkt mee te vallen. Misschien dus alleen wat kleine gedragsdingetjes. Wandeling gister en vandaag gingen gewoon goed zonder gekke dingen, dus ik denk dat ze inmiddels wat stress kwijt is.

Het is helemaal niet mijn intentie om aannames te doen. Ik ken jou en je hond niet, ik kan het niet beoordelen vanaf een scherm. Daarom geef ik ook geen concreet advies, van zo en zo kun je dit oplossen. Want ik zie niet wat er bij jullie gebeurt. Wat ik wel probeer te doen, is reageren vanuit het welzijn van de hond met hetgeen wat je hier deelt. Dat komt voort omdat in de huidige tijd van geen enkel ander dier zoveel verwacht wordt als van de hond. En je geeft zelf ook toe dat het een beetje jouw valkuil is (geweest). Dat geeft helemaal niets overigens, want je bent lerende en je staat open om hieraan te werken en een betere samenwerking met je hond te krijgen.

Honden leren onder andere van gedrag waar ze succes mee boeken. Vermoedelijk heeft jouw hond succes gehad met haar geblaf zodra jij met iemand op straat in gesprek was en weg bent gelopen omdat je hond begon met blaffen. Zo heeft zij een manier gevonden spannende situaties voor zichzelf op te lossen. Het is feedback van je hond naar jou toe dat zij in deze situatie meer leiding van je nodig heeft. En aangezien je vertelt (of het zo is weet ik niet hè, ik ken jullie niet) dat je het gevoel hebt dat je hond reageert van angst/onzekerheid zodra mensen in haar persoonlijke ruimte komen is het van belang die leiding te bieden zonder er druk op te leggen. Ik vind het belangrijk om daarbij werkelijk te accepteren dat honden dierlijk en instinctief gedrag kunnen vertonen en je daarbij niet langer bezwaard te voelen naar een ander toe. Want voel jij je als baas al bezwaard, dan komt er automatisch druk kijken bij je opvoeding en als je je hond onder druk zet, kan je de spanning verhogen. En die raken honden vaak kwijt door middel van gedrag wat wij mensen als onwenselijk ervaren. Zijn er handelingen waarbij je al geleerd hebt, hier raakt mijn hond spanning van kwijt? Of misschien vind je juist de oplossing door te beginnen met stukjes samen te lopen met de persoon met wie je een gesprek aan gaat, afgewisseld met stukjes stil te staan, zodat je hond daarin kan groeien en vertrouwen kan krijgen? Het is ontdekken wat voor jullie werkt. 

Geldt voor mij en m'n hond ook. Als ik nog een voorbeeld mag noemen wat mijn eigen ervaringen betreft, dan heb ik een mechelaar als psychosociale hulphond opgevoed. Ik heb PTSS, en één van haar taken als hulphond is dat zij mij alert maakt wanneer mijn energie verandert en mijn spanning hoog oploopt. Dan mag ze mij overrulen, en mijn aandacht opeisen, zodat ik alert word van wat er bij mij gebeurt. Dan kan ik een momentje van ontspanning creëeren voor mezelf, in samenwerking met m'n hond. Dat helpt enorm en het geeft me heel veel beterschap. Ik houd ineens energie over voor andere dingen. Dus dat is zeer gewenst gedrag. Iets wat steevast beloond is geweest, waardoor m'n hond dit gedrag blijft herhalen. Maar het is tegelijkertijd ook een mechel, eentje die heel sensitief is en haar job wel heel erg serieus neemt. Voor haar maakte wel of geen hesje aan op een gegeven moment geen verschil meer, ze kon haar werk als hulphond niet altijd even goed loslaten. In winkels of andere gelegenheden vind ik het zeer wenselijk, maar als ik met haar rustig door een natuurgebied wilde lopen en haar vrij wilde geven, dan kon het vaker gebeuren dat zij bij mij aanvoelde dat ik niet helemaal ontspannen was en dwingend worden, terwijl ik gewoon even vrij wilde zijn (en geven!), en begon het ongewenst te worden. Het heeft overigens even geduurd voordat ik hierachter was hoor... Ik snapte lang niet goed hoe het toch kon dat ik mijn hond overal mee naartoe kon nemen zolang ze voor me aan het werk was, maar het in onze vrije tijd niet altijd even goed ging. Simpelweg negeren tijdens vrije wandelingen bleek bij ons niet de optie, dan bouwt m'n hond spanning op en duurt dat te lang, kan ze vervallen in ongewenst gedrag. Voor sommige honden werkt negeren overigens prima. En afstraffen was al helemaal geen optie, want er zijn volop momenten dat het gedrag wel zeer gewenst is. Dus ik moest een manier vinden om haar duidelijk te maken dat er momenten zijn waarbij ze vrij is en ontspanning mag vinden en mij mag loslaten. Daarbij heb ik heel goed moeten letten op haar signalen, wat laat ze me allemaal zien, dat kon al heel subtiel beginnen, en ik heb moeten leren inspelen op de juiste momenten. Belonen wanneer ze me losliet bijvoorbeeld ipv wanneer ze aandacht voor me heeft. Er zullen genoeg hondeneigenaren en trainers zijn die me voor gek verklaren, maar mijn hond en ik hebben onze eigen weg moeten vinden. Bij onze stichting ben ik de eerste die daar met een mechel als hulphond gekomen ben. Dat kun je niet vergelijken met bijvoorbeeld een labrador waar veelal mee getraind wordt. Het gaat bij ons gewoon net iets anders, maar het gaat goed. Al was het een uitdaging en een heel leerproces voor mij; ze is precies de hond die ik nodig heb op dit moment in m'n leven ... En vanuit die ervaring en gedachte, probeerde ik je te adviseren om zelf open naar je hond te gaan kijken, en te ontdekken wat wel voor jullie werkt. Juist met de bedoeling om dat te doen zonder te veroordelen of aannames te hebben, en ik adviseer je om dat zelf ook niet langer te doen. 

Dank voor je reactie weer en je hele uitgebreide verhaal. Fijne inzichten voor mij om weer mee verder te gaan. Ik accepteer de gedragingen die ze heeft vanuit haar instinct en keur dat ook zeker niet af. Maar wat ik op dat moment kan doen om haar te helpen, dat is iets wat ik op zo'n moment gewoon even niet weet en dan neemt zij de situatie over en raak ik inderdaad gefrustreerd (te veel druk en spanning). Het leidinggeven is iets waar ik al heel lang aan probeer te werken. Het is alleen zoiets 'vaags' dat ik niet weet of ik het goed doe. 

Ik zeg haar meestal zo kalm mogelijk dat ze stil moet zijn, meestal gaat ze dan zitten en beloon haar als ze naar mij kijkt of dus stil is (in het geval van een gesprek aangaan met iemand), maar soms is ze te ver over haar drempel en voelt het een beetje als dweilen met de kraan open. Dan vliegt ze naar het einde van de riem, kan ik haar aandacht niet pakken en reageert ze niet meer op mij. Op zulke momenten weet ik echt niet hoe ik haar leiding moet geven en laten zien dat wat ze doet niet nodig is, dat vind ik intern heel moeilijk.

Aanvulling: ze is doorgaans juist heel rustig en kalm, maar soms benadert ze een situatie gespannen. Ze is totaal geen reactieve hond, maar op sommige momenten vindt ze het allemaal wat lastiger. Nu lijkt het net of ze altijd uitvalt, maar het gebeurt af en toe.

Soms neem ik afstand of als ze wat rustiger is gooi ik wat snoepjes op de grond zodat ze zich daarop kan focussen. Ik probeer haar stil en rustiger te krijgen voordat ik een dergelijk gesprek afrond, juist omdat ik niet wil dat ze succes heeft. Maar soms is het een vluchtig gesprek en loopt diegene ook weer door. Dat vind ik lastige dingen, ik kan van tevoren ook niet weten of iemand mij gaat aanspreken. Soms maak ik een bocht en probeer ik de situatie nog eens op te zoeken vanaf een afstand en beloon ik haar als ze dan niet reageert. Juist weer om te voorkomen dat ze succes heeft. 

Het is misschien ook gewoon prettig om dit van me af te kunnen schrijven, maar ik merk dat het in mijn hoofd een groter ding is dan ik had gedacht. Ik doe zo mijn best met haar, maar soms voelt het alsof het niet lukt. Dat vind ik jammer vanuit mezelf, ook omdat ze het juist wel ontzettend goed doet allemaal.

Ook bedankt voor het delen van jouw verhaal! Mooi dat je een manier hebt gevonden met je hond. Dat inzicht in hoe honden denken en doen, alle signalen en hoe je die vervolgens interpreteert; dat komt met de jaren en die jaren heb ik nog niet. Ik vind het fijn en leerzaam om verhalen van anderen daarover te lezen, dus dank daarvoor. 

Opvoeden is ook niet makkelijk. Leren hoe je een hond leiding moet geven terwijl er onder de hondentrainers nog een hoop mensen zijn die van de daken schreeuwen hoe een hond zich dient te gedragen en dat je moet optreden als baas zodra het mis gaat (vaak in combinatie met dat gebalde vuistje erbij, wat wordt daar in godsnaam mee bedoeld?) schept ook verwarring, is niet makkelijk. Is mijn ervaring tenminste... Dan is het vervolgens ook nog eens zo dat elke hond anders is en weer andere behoeftes heeft. Er zullen punten zijn waar je hond ontzettend goed in is en waar ze minder goed in is. Adje en Monkey zijn ergens ook tegenpolen van elkaar, wat voor haar werkt gaat weer helemaal anders bij Adje. Het is nogal een zoektocht, zo'n opvoeding. Maar met kinderen werkt het ergens net zo. Ergens zitten we allemaal in hetzelfde schuitje om zo maar te zeggen.. Laatst was ik met Monkey op een bruiloft die werd gegeven op een kinderboerderij. Er waren daar veel ouders met jonge kinderen aanwezig. Mensen die zich bezwaard voelden naar het bruidspaar toe om hun kind hun spanning te laten uiten tijdens de ceremonie (begrijpelijk ook) zonder dat ze hun kinderen veroordeelden om hun gedrag, want voor een peuter is aanwezig zijn op een bruiloft terwijl alles om je heen veel interessanter is héél erg moeilijk. Dat begrijpt iedereen. Dus liep de spanning of de verveling bij het kind op en vertoonden ze op dat moment niet het gewenste gedrag op de bruiloft, liepen al die ouders stuk voor stuk gewoon eventjes weg om hun kinderen een momentje van ontspanning te geven, voor de een was dat even op het fietsje mogen, de ander ging eventjes bij de dieren kijken, en daarna probeerden ze opnieuw om zich bij het bruidspaar te voegen en iets mee te krijgen van de bruiloft. Dat ging op die manier eigenlijk hartstikke prima en zo hing er daar een hele gemoedelijke sfeer. Ouders hadden er ook voor kunnen kiezen om hun kind het zwijgen proberen op te leggen en te blijven zitten waar ze zaten omdat ze niets van de ceremonie hadden willen missen, maar zo werkt het niet met jonge kinderen. Die worden dan juist onrustiger en zetten het op een gegeven moment echt wel op een brullen. Nu snap je misschien ergens de vergelijking met honden hè? Er is een situatie waarbij het onwenselijk is als ze het op een brullen/blaffen zetten, dus je zorgt er als ouder/leidinggevende voor dat er voldoende momenten tussen zitten waarbij even kan worden ontspannen om de oefening daarna voort te zetten. En je zal merken dat naarmate het kind of de hond ouder en volwassener wordt, je steeds minder momenten op hoeft te zoeken om ze even uit de situatie te halen en te laten ontspannen. Oefening baart kunst, op den duur kun je gewoon een gesprek voeren of naar een bruiloft gaan zonder dat je hond (of kind) moet ontladen. Daarnaast heb je wat je al zegt inderdaad ook zelf tijd nodig, om je hond te leren kennen en de signalen die ze laat zien, en om te leren hoe je daarop kan handelen. Je hebt tijd nodig om een goed team te worden samen. Geldt overal en voor iedereen. Het zal de een misschien makkelijker en sneller afgaan dan de ander, maar dat is nu eenmaal zo. Dat is met alles in het leven, toch? 

Toevoeging: het verschil met kinderen en honden is alleen dat ouders over het algemeen iets beter aanvoelen in wat hun kind op dat moment nodig heeft (ook niet altijd, maar het hoeft ook niet altijd, dat is het mooie aan opvoeden) dan wat hun hond nodig heeft. Puur omdat we andere diersoorten zijn en anders communiceren. En honden blijven over het algemeen hun hele leven wel gebaat bij een leider. De ene hond wat meer dan de andere... 

Totaal herkenbaar en logisch. Mooie vergelijking met het voorbeeld van de bruiloft. 

Soms zie ik in de straat al veel prikkels aankomen; 2 kinderen op een skelter, een postbezorger, nog 2 mensen die boodschappen dragen. Dan probeer ik het voor te zijn en haar bezig te houden met een zoek/snuffelspelletje, zodat ze zich niet op die prikkels hoeft te richten. Dat kan ik proberen  in te zetten de volgende keer dat ik aan de praat raak met iemand. Wie weet ondersteunt het. Overigens heeft ze ook dagen dat we prima langs prikkels kunnen lopen en ze zelf ervoor kiest haar aandacht op mij te richten. Dus die houd ik ook zeker vast.

Nogmaals dank 

@jara, ik heb niet alles even grondig gelezen maar wilde toch even reageren maar het kan dus zijn dat ik er helemaal naast zit. 

Het klinkt alsof er op bepaalde momenten teveel spanning opbouwt, zowel bij jou als bij je hond, wat vaak zorgt voor nog meer spanning bij beiden. Ik denk dat het op die momenten goed is om de leiding even te nemen, als iemand je hond aait zou ik aangeven dat dat niet kan en dan de aandacht van je hond vragen en samen met haar even een paar stappen afstand nemen zodat de spanning vermindert. Het past misschien niet helemaal binnen de sociale conventies maar wat mij betreft kan je bijvoorbeeld best even opstaan en een stukje weglopen als je op een terras zit, mensen zullen vast raar kijken maar dat doen mensen wel vaker. Ook het vertellen aan mensen dat ze je lieve schattige hond geen goedbedoeld aaitje mogen geven is geen leuke boodschap maar er zijn ergere dingen dus ik zou dat zeker gewoon doen. Dit is een kwestie van oefenen, ik ben een stuk mondiger en af en toe ook wat minder aardig geworden doordat June zo angstig was maar dat heeft wel heel erg geholpen in haar vertrouwen in mij. Wat voor veel honden spannend is zijn de statische situaties zoals een terras of een gesprek terwijl je stilstaat. Een stukje met iemand oplopen tijdens een gesprek kan al veel schelen. Ook kan het triggeren wanneer mensen een hond steeds aankijken, zeker als ze (nog) niet het vertrouwen hebben dat jij ervoor zorgt dat ze haar niet aan gaan raken. Er zijn trouwens altijd mensen die toch altijd proberen te aaien terwijl je vraagt het niet te doen, als dat gebeurt gewoon direct met je hond weglopen, niet zo sympathiek maar dan leert ze dat jij in dit soort situaties de regie neemt. 

Hiermee wil ik niet zeggen dat anderen je hond nooit zouden mogen aaien maar het is aan jou wanneer je denkt dat het wel en niet kan. June is inmiddels heel wat jaren verder en ze gaat nu zelfs op zoek naar aandacht.

Ja of je probeert om niet continue stil te staan en het af te wisselen met een stukje samen lopen. Beweging reduceert spanning, en dan kun je als het goed is toch praten (zonder dat de hond alsnog je aandacht opeist). Je kunt het afwisselen met korte momenten van stilstaan en weer verder lopen als je signalen ziet die verandering in energie aangeven. Liefst dus weer in beweging komen vóór ze vervalt in blafgedrag. En die momenten van stilstaan probeer je steeds meer uit te breiden/langer te maken. Misschien zijn er nog anderen met een andere ervaring die ze willen delen, waar je misschien nog meer aan hebt. Ik houd het hierbij en wens iedereen nog een mooie dag! Geef jullie hond(en) maar een knuffel van mij ;-) 

Voornamelijk kinderen willen het nog wel eens vragen of ze mogen aaien, maar ik zeg altijd nee en bedank ze voor het vragen. Volwassenen vragen het nooit en proberen gewoon direct dichterbij te komen. Meestal haal ik haar direct bij me en gooi wat snoepjes weg zodat ze uit de interactie is en die snoepjes in het gras gaat zoeken. Of ik plaats haar aan mijn andere zij en we lopen samen door. Op dit terras was het een beetje een lastige situatie, die had ik achteraf gezien veel beter moeten managen. Maar ik zie het zeker als leermoment.

Bedankt voor jullie tips over statisch/beweging, ik merk dat ze stilstaan inderdaad lastig vindt. Het is ook erg logisch allemaal, maar fijn dat anderen die link even leggen. Ik ga jullie tips eens uitproberen. 

Hier een hond die enorm kon blaffen naar andere honden. Niet echt uitvallen, maar wel heel luid en zeker niet de bedoeling. Zeker niet omdat zij ook hulphond in opleiding was. Het geblaf begon met 6 maanden en ze is nu 2. Ik zie nu pas hoeveel verschil al die maanden aan herhalen, geduld, telkens maar weer doorzetten ook al had ik het gevoel dat het helemaal niet werkte, etc. hebben gemaakt. Op het moment zelf had ik voor mijn gevoel net zo goed met mijn hoofd tegen een muur aan kunnen slaan, want ik zag echt geen verschil. Het was er wel hoor, maar het was te subtiel voor mij om te kunnen zien (onze trainer zag het wel, ze ging bijvoorbeeld eerst korter blaffen, vervolgens bleef ze in contact tijdens het blaffen en kon ik haar makkelijker resetten, luisterde ze nog naar mij tijdens het blaffen en kon ik haar om ander gedrag vragen en nu laat ze dat andere gedrag - = neustouch tegen mijn knie - zelfs uit zichzelf zien in plaats van het blaffen). 

Ik was zelf echt vaak in staat om op te geven, maar er is me altijd vanuit onze organisatie en ook vanuit mijn omgeving gezegd dat het kwartje wel zou gaan vallen. Mijn hond is enorm eigenwijs, dat is een kracht die ze ook nodig heeft in haar werk (want ik ben dat ook en ik heb een hond nodig met dezelfde... overtuigingskracht), maar het is voor mij dus ook een flinke uitdaging om haar ervan te overtuigen dat dingen soms ook anders kunnen. In de basis was mijn hond altijd al een lieve, wel degelijk sociale en ook gewoon stabiele hond die zich niet zo snel drukmaakt. Maar ze had wel even een pittig puntje om aan te werken. Na al die tijd zie ik nu dat al dat geduld, dat bloed, zweet en de tranen niet voor niks zijn geweest.

Ik probeer dus maar te zeggen, als je twijfelt of je strategie überhaupt wel iets uithaalt, zou ik zeker overwegen om een trainer in de arm te nemen want zij kunnen dat vaak wel redelijk snel zien, maar twijfel ook niet continu aan jezelf. Soms hebben honden ook echt véél herhaling en tijd nodig voordat een kwartje gaat vallen, zeker op deze leeftijd. Dus laat je niet te snel ontmoedigen en denk niet te snel dat je het allemaal niet goed doet of dat het niet goedkomt. Je wil eraan werken, je doet je best, je staat open voor advies, dan doe je het al goed en komt dit linksom of rechtsom uiteindelijk ook wel goed.

Stilstaan kan inderdaad enorm moeilijk zijn. Mijn hond kon dat in het begin helemaal niet, dan ging ze absoluut blaffen. Ik ben ook begonnen met overal gewoon langslopen en belonen als ze daarbij normaal deed. Nu kan ze wel stilstaan en stil kijken. Ons probleem was natuurlijk wel net een ander probleem, maar het is dus wel herkenbaar.

Dankje Octavia!

Super dat het voor jullie goed uit is gepakt. Dat vallen van het kwartje herken ik wel met sommige dingen. Het is allemaal niet voor niets die trainingen en oefeningen, "gewoon volhouden" denk ik dan. Hoewel dat soms een tegenstrijdige gedachte kan zijn.

Überhaupt stilstaan kan ze op zich wel, bij het stoplicht of als ze iets bekijkt. Maar alleen als ze goed in haar energie zit. Met te veel prikkels begint ze te klieren (stenen/takken knagen, slopen). Dat wordt langzaam minder, ook hier denk ik; volhouden. 

Ik merk dat ik de afgelopen dagen zelf ook wat opgehoopte emoties had haha! Hier alles opgooien heeft geholpen, ook om weer een stapje terug te doen en meer vanuit mijn hondje te denken. Bedankt voor het meedenken allemaal.

Superslim overigens die neustouch als alternatief. Hier kent ze touch ook, ga ik eens uitbouwen.

Balans zoeken erin denk ik, en proberen te zien wanneer haar emmertje vol dreigt te lopen.

Methode voertjes strooien lees ik vaker, en schijnt wel te werken voor veel honden. Zelf ben ik echter dan meer dat bij spannende situaties ik zelf toch de aandacht wil vragen en dat de honden zich op mij richten ipv op voer op de grond. Indien nodig stap achteruit evt met voerbeloning in mijn hand die ik laag voor de hond houdt om deze mee te krijgen meer naar mij toe en dan belonen, wat later uit te bouwen is door te roepen en dan bij jezelf de beloning te geven, en dat dan later ook weer uitstellen door voerbeloning in je hand te houden en pas te geven als de hond na komen een paar seconden bij je blijft zitten. Continue kleine stapjes in aanleren en gewennen.

En soms ook echt assertief zijn naar mensen en zeggen Stop tot daar en niet verder. Laatst werd ik aangesproken door bekenden aan overkant van een straatje. Die gaven aandacht aan de honden en wilden instappen en toen zei ik al dat niet te doen. Ik had er drie bij me, er kwamen auto's aan en dan zijn die van mij te enthousiast om de rust en orde te bewaren eerlijk gezegd.

Maar we konden wel gewoon door blijven praten toen de mensen geen aandacht meer aan de honden schonken. Eentje ging maar zitten, de ander ging liggen, en weer een ander dacht "wanneer lopen we door naar huis?!"

De hele roedel van de buren kwam ook naar buiten zetten om uitgelaten te worden, maar ons spul bleef waar ze stonden, en dan geef ik snel wel weer even een snoepje zonder dat ik ze heb gevraagd om niet te reageren, maar beloon ik dus eigenlijk wel dat ze zo rustig bleven zitten.. en dat benoem ik dan ook weer naar ze.

Vervolgens komt baas aan fietsen en dat is natuurlijk over de top blij dan.. dus even de lijnen dusdanig dat ze hem wel konden begroeten maar dat ik niet ineens door 3 honden omver zou worden getrokken.. Ook daarin moet ik dan wel met ze blijven communiceren hoor... want dan zitten ze zo hoog in energie... toch probeer ik door communicatie en deels beloning toch te zorgen dat ze enerzijds vrij zijn blij en druk mogen begroeten, zonder dat ik controle kwijt raak.

Idem geldt in mijn ogen andersom als een hond dus niet vanuit blijdschap maar vanuit angst reageert, ook dan is dat samenspel tussen geleider en hond belangrijk.

Dat had ik met Glory in begin, die kon echt heel angstig reageren op bepaalde mensen.

---

Een hond die niet graag geaaid wil worden, ga ik trouwens niet pushen om dat wel te gaan accepteren. 

Door ervaringen uit verleden dat mensen zomaar op honden afkomen, handen uitsteken al dan niet om te aaien ging ik het bij pup niet uit de weg, en bij de herplaatsers heb ik aangekeken hoe ze reageerden.

Ik maakte en maak dus vaak wel gebruik van "honden" mensen om onze honden niet mens schuw te maken.

Laatst een meisje op skeelers die me achterop kwam. Die vroeg dan wel netjes of ze de honden mocht aaien, en haar hele voorkomen maakte dat ik het goed vond. Ik gaf haar op een moment zelfs een snoepje in de hand zodat ze wat kon geven. 

Voor mij en de honden win win. Kinderen op skeelers zijn niet écht alledaags, vaak een trigger om achteraan te gaan, de honden bleven laag op mijn aangeven en werden door haar kort geaaid en beloond. Ze bedankte me zelfs nog dat ze de honden mocht aaien, en nee ze had zelf alleen maar katten maar haar ouders hadden haar wel geleerd hoe ze best honden en eigenaren kon benaderen.. top gewoon..

En nee dat doe ik dus niet altijd, laatst bij een wegspeeltuintje zei ik Nee, doe maar even niet nu.. veels te druk en het was spekglad.. (ca. 6 drukke kinderen ineens, en drie honden en dus spekglad vanwege vorst)

"Van uw man mogen we wel altijd aaien" Sta je dan met je goede gedrag whaha.

Touch of kijk.

Touch vraag ik hier als ik in beweging ben en ik door wil blijven lopen, dan gaat mijn hand ook vooruit zodat de hond die ik in de touch mee wil nemen ook vooruit.

Kijk, gebruik ik vaak als we al stilstaan of moeten gaan stilstaan en er is iets anders wat de aandacht van de honden zou kunnen pakken, dan zet ik Kijk in en kijken ze naar me op wat ik kan belonen en dan vervolgens weet dat ik de aandacht weer heb en daarop voort kan borduren.

Ik .......... "touch"! Ze zouden dat op elke hondenschool moeten aanleren en oefenen. Die que is goed voor zoveel dingen! Moet wel goed gebeuren en geen Cesar Milan kick zijn. Eenmaal dat onder de knie, kunnen ze de wereld aan in vertrouwen.