Winter, de epileptische kinder-opbeurder

Tijdens de wandeling met Winter kwamen we een moeder en zoon tegen. Ik ken die vrouw weer via-via, en haar zoontje van 4 en Winter (of, zoals hij hem noemt: Wimper ) zijn dikke maatjes, dus zoals gewoonlijk bleven we even staan om een praatje te maken.

In het gesprek kwam naar voren dat het even wat minder ging bij hun; haar zoontje had pas geleden een epileptische aanval gehad. Toen het ter sprake kwam verstopte het jongetje zich achter zijn moeder en vond het duidelijk naar dat die ineens zo in de spotlights stond... tot ik zei 'wat naar, maar ook toevallig... Winter heeft ook pas een aanval gehad.'

Zijn gezichtje kwam uit zijn moeders jas tevoorschijn en hij had ineens heel veel vragen; of Winter ook in zijn broek had geplast, of Winter ook moest huilen bij de dokter... Allemaal vragen die ik volmondig met 'ja' heb beantwoord. En ineens lichtte dat hele gezichtje op. 'Dan vind ik het niet meer zo erg, mama, als Wimper het ook heeft.'  

Ik ben geloof ik een beetje gesmolten... Het blijft rot, voor allebei, maar het is toch mooi om te zien dat zo'n prachtig kereltje op een bepaalde manier getroost kan worden door een lotgenootje

Aaahw! Ik smelt ook een beetje bij je verhaal...
Prachtig!

Dat is toch wel weer super, "Wimpertje de hulphond"!

Ahw... Wat een geweldige "Wimper"

Ahhh, Wimper

Ahw wat lief!

Smelt smelt

Blij dat Wimper toch zo'n grote steun geweest is zonder dat hij het beseft  Heel leuk verhaal, dat zijn zo'n momenten die je hele dag goed kunnen maken

Zo erg lief ^__^ erg leuk dat je die kleine man zo hebt kunnen opbeuren~