De definitie van stronteigenwijs: Karel (met dit keer maar één teckelmeneer in de hoofdrol)

Karel dartelt heerlijk in het rond. We zijn weer eens met z'n tweeën op stap en ongehinderd rondhuppelen zonder een hyperactieve puberknakworst die constant in je oren, staart of een ander willekeurig lichaamsdeel hangt is ook wel eens fijn. Met glinsterende ogen van plezier springt hij als een konijntje door het hoge gras en af en toe valt hij al springend de boterbloemen aan om die vervolgens woest met zijn kop schuddend te vermoorden. Geváárlijke teckel...

Hij sjeest me voorbij en draait een paar meter verder abrubt om en blaft eens uitdagend naar me. Ik moet lachen en ren op hem af. Hij blijft enthousiast kwispelend staan. Het verbaast me dat hij niet opstijgt. Als ik bijna bij hem ben spurt hij weer weg.

Plots hoor ik een plons. O jee... Ik loop richting de sloot en zie dat er een zielig en vooral erg chagrijnig hoopje hond tegen de kant op klautert: Karel. Hij is blijkbaar íéts te enthousiast door het gras gerend en is in de sloot beland.

Hoe zonnig zijn humeur net nog was, zo zwart ziet de denkbeeldige onweerswolk die ik nu boven zijn kop zie hangen. “Kom maar, jochie”, roep ik met mijn meest vriendelijke stem, maar Karel heeft op dit moment geen boodschap aan vriendelijkheid. Hij heeft er duidelijk de pest in. Hij keert zijn kont naar me toe en ziet ineens de schapen aan de andere kant van de sloot. Díé hebben het gedaan. Hij trek zijn meest kwaaie kop, gooit zijn kin arrogant in de lucht en blaft luid en duidelijk: “WOEF!” De schapen trekken zich niets van hem aan. Die zijn wel meer gewend dan een boze teckel die zijn beklag staat te doen.

Karel blaft nog eenmaal naar de schapen, maar het klinkt al een stuk minder overtuigend dan de eerste keer. Hij geeft het op en komt door het hoge gras naar het pad gesjokt. Onderweg komt hij weer een boterbloem tegen waar hij zijn agressie even lekker op kan botvieren. Met veel gegrom en woeste bewegingen wordt het schattige gele bloemetje in stukken gescheurd. Ik bekijk met opgetrokken wenkbrauwen mijn stoere jachthond: Karel de schrik der boterbloemen.

Eenmaal klaar met zijn martelpraktijken lijkt Karel zich een stuk beter te voelen. Hij heeft wel een wat verwilderde blik in zijn ogen, maar hij huppelt weer vrolijk mee. Ik weet dat het nu tijd is om naar huis te gaan en ik slenter langzaam naar het pad dat ons weer naar de bewoonde wereld leidt. Karel kijkt een paar keer stralend naar me op alsof hij wilt zeggen: “Leuk hier hè?”. Hij heeft duidelijk geen zin om naar huis te gaan.

We naderen de bocht waarin ik hem altijd weer aanlijn. Ik stop met lopen en kijk naast me. Geen Karel. “Karel?” Karel zit een paar meter terug op het pad. Hij kijkt me recht aan alsof hij wilt zeggen: “Ik wil niet naar huis”. “Karel, kom eens hier”. Hij blijft me recht aankijken, kin omhoog. Juist, krijgen we dit weer. Dit kan wel even gaan duren. Ik roep hem nogmaals bij me, maar het enige effect dat dit heeft is dat Karel zich resoluut omdraait en ik een fraai uitzicht heb op zijn verrassend dikke teckelreet. Ah nee he... Hij was juist zo braaf de hele wandeling.

Vertwijfeld blijf ik in de bocht staan. Ik wil niet toegeven en naar hem toe lopen. Wat dat betreft zijn Karel en ik wel aan elkaar gewaagd. Hij is misschien een ontzettende stijfkop, maar ik ook. Ik ga met mijn rug naar hem toe staan en probeer aan andere dingen te denken. Misschien merkt hij dan dat ik niet meer met hem bezig ben en komt hij naar me toe.

Of hij het merkt of niet, dat weet ik niet, maar het boeit hem in ieder geval niet bar veel. Na een minuut of 5 kijk ik achter me en zie een nog immer met zijn kont naar me toe gekeerde teckel op het pad zitten. Ik krijg ineens heel veel zin om hem terug te narren. Om op hem af te sluipen en hem de stuipen op het lijf te jagen of zoiets flauws, maar ik doe dat toch maar niet. Ik wil dat hij mee gaat. Nu, straks, ergens vandaag of desnoods morgenochtend, maar hij zal mee komen.

Ik loop de bocht om, denkend aan de tip dat je uit het zicht moet gaan staan omdat ze dan in paniek raken en je komen zoeken. Ik blijf een tijdje om de hoek staan. Voor de zekerheid heb ik me ook nog eens achter één van de bomen verstopt. Ik ben er zeker van dat ik ieder moment de trippelende pootjes van Karel kan horen die wanhopig op zoek is naar zijn o zo geliefde vrouwtje. Helaas, ik hoor niks nada noppes. Ik stap achter de boom vandaan en gluur de bocht door. Nog steeds op exact dezelfde plek zie ik de welgevormde achterkant van mijn stronteigenwijze teckel die allesbehalve in paniek is en absoluut geen aanstalte maakt om mij te zoeken.

Nou, dan loop ik nog maar een stukje verder. Het pad maakt nog een bocht en komt dan uit bij een grasveldje. Ik vind het niet prettig dat ik nu zo ver bij hem vandaan ben, maar ik weet dat hij daar in principe nergens heen kan. Ik loop naar het midden van het veldje en ga zitten wachten. Ik hoop ieder moment het eigenwijze snoetje van Karel om de hoek te zien verschijnen. Maar nee hoor, in plaats daarvan hoor ik na een minuut of tien een geërgerd: “WOEF!”

“Karel, kom maar hier! Hier ben ik!” Fout. Helemaal fout. Voor Karel blijkt dit het startsein om keihard, onophoudelijk en monotoon te gaan zitten blaffen. Ik herken de toon. Hij probeert me te commanderen. Ik probeer het geblaf buiten te sluiten en aan andere dingen te denken. Ergens vind ik het ook wel fijn om hem te horen. Nu weet ik zeker dat hij nog steeds daar zit en niet stiekem richting de dijk gekuierd is.

Een paar blafrijke minuten later lig ik helemaal blauw van het lachen op het grasveld. Jeetje, wat een vasthoudendheid. Karel maakt inmiddels de meest vreemde geluiden. “Ahoeoewoewoeoeoeoeoe! Woef... WOEF! Ieieieieieiewoeoeoe! Woef.... WOEFWOEFWOEF Ahoeoeoeoeoeoeoeoe!” Wat een doorzettingsvermogen, wat een karakter... Proestend zit ik daar en zie ik in gedachten Karel voor me verderop op het pad.

Ineens hoor ik wat gemompel vanaf het pad. Het lijkt van de plek af te komenwaar Karel ongeveer zit en even later komt er iemand met een herder de bocht om gelopen: “Uhm, er zit daar een teckel.” “Ja, die is van mij”, zeg ik. “Beweegt hij?” “Nee, hij zit”, zegt het herderbaasje. “Hij is boos”, zeg ik alsof dat alles verklaart. Ik besef meteen hoe stom dit moet klinken, maar ik krijg de kans niet om het verder uit te leggen want het baasje van de herder loopt al door.

Ik roep Karel toch nog maar eens. “WOEF!”, krijg ik terug. Eigenwijze drol. Ik doe gewoon net alsof ik echt weg ga. “Dag Karel! Doei! Tot de volgende keer!” Ik doe niet eens heel erg mijn best om geloofwaardig over te komen, want ik heb eigenlijk niet de illusie dat dit iets uit zal halen. Maar dan... komt er een toch ietwat bezorgde teckelsnuit om de hoek. Zodra hij door heeft dat ik daar gewoon sta en helemaal niet op weg ben naar huis, staat hij enigszins beledigd stil. Ik heb hem erin geluisd en dat vindt hij niet tof. Hij kijkt me weer recht aan en ik zeg zacht doch zéér duidelijk: “Ka-rel, kom hier”. Hij besluit het over een andere boeg te gooien. Alsof hij de onschuld zelve is komt hij enthousiast kwispelend op me af huppelen. Zodra hij bij me is lijn ik hem aan. Ik zet een stap, maar Karel loopt niet mee. Ach nee he, kom op nou.... Ik kijk naar beneden en zie een keurig netjes zittende Karel die met een hoopvol koppie naar me omhoog kijkt: “Koekie?!” Grrr klein, uitgekookt monster dat het is. Ik geef hem het kleinste koekje dat ik kan vinden en daarna gaan we op weg naar huis: een teckeltje dat straalt als een zonnetje en een vrouwtje met een donderwolkje boven haar hoofd.

Hahahaha, als ik hem daar had zien zitten had ik of me een breuk gelachen, of hem gevangen en naar zijn baasje gesleept. 
En Karel heeft koekjestechnies een punt, je was veeeeeel te laat met geven als ie er zelf om moet vragen, foei.

Geweldig om te lezen!
Ik zie het echt helemaal voor me
Karel lijkt mij echt een karakterhondje.
Vooral het stukje dat hij in de sloot terecht komt en z'n woede gaat afreageren op een onschuldig boterbloempje. Super!

Dank je voor wederom een prachtig verhaal

Ik begrijp alleen dat baasje van die herder niet....., ik zou me suf lachen en naast je gaan zitten wachten om te zien hoe lang een teckel het volhoud om  z'n baas te commanderen...., ben je de rest van de week weer blij dat je een herder hebt en geen teckel

Oo wat herken ik mijn lieve Odie als ze niet naar huis wilt.....

We hebben weer met tranen in onze ogen van het lachen je verhaal gelezen Leila... We blijven wachten op de eerste druk...

Lebber van Odie voor Karel en Pepijn...

Weer een geweldig verhaal,hahahaha .
Lig iedere keer weer in een deuk tijdens het lezen maar het is inderdaad een stronteigenwijze teckel,wel een schattige natuurlijk.

Weer een super verhaal

Wat een pracht verhaal.
Ik zie het zo voor me

Geweldig weer , jou verhalen zijn altijd zo leuk en grappig  . Als er ooit een boek komt koop ik hem 

hahaha geweldig! Vraag me wel af wat het herder baasje denkt.. Die is vast blij dat hij geen teckel heeft!

Haha oooh Leila wat een geweldig beeldend verhaal weer
Ik zie dat beledigd hoofd van koning Karel al helemaal voor me....

Dank jullie wel!

@ Wendy: haha ja het vrouwtje heeft nog wat training nodig volgens Karel.

@ Ina en Ans: Nou... raar maar waar... niet iedere hondeneigenaar kan het divagedrag van een teckel waarderen. De discussies die mensen soms ook met me aangaan als ze me willen vertellen hoe ik het moet doen terwijl ik zelf helemaal dubbel lig om die twee...

Het mooiste moment vind ik het altijd wanneer mensen voor gaan doen wat ze bedoelen. En dan vooral het hoofd dat ze trekken wanneer de teckelmeneren niet doen wat ze volgens hun theorie hadden moeten doen... Dan moeten ze meestal ineens plots naar huis en mij kan je bij elkaar vegen van het lachen.

Hahahah ooooh Leila, hoe herkenbaar toch telkens. Echt, wat een heerlijk hondje is Karel toch, kan daar zo van genieten
Kobus heeft soms ook van die streken, gisteren nog (hoewel hij niet het geduld heeft om netjes te blijven zitten, hij racet gewoon door alle bosjes, sloten, bomen, paden, etc. maar naar mij toe komen? Neuuh). Hele wandeling braaf, ik al helemaal trots. En net op het laatste moment ruikt ie iets en dan is ie er van door. Sta ik daar te wachten, op de plek waar hij me heeft achtergelaten (kan roepen wat ik wil, maar nooit reactie dus doe ik dan ook maar niet meer)  En altijd komen er dan andere mensen langs, hoe voorschut.... Ze snappen er niks van hahaha. En dat commanderen ken ik ook, kan Kobusje ook heel goed als ik niet snel genoeg ben (met balletje gooien, de poort openmaken of een snoepje geven als ie iets goed doet bijvoorbeeld). Grrrr.

Haha, maar ik ben toch blij dat ik een goed luisterende herder heb ipv een teckeltje met zo'n eigenwijs karakter. Weer geweldig geschreven, zelfs met maar een relteckel is het geweldig!


Shanti past toch wat beter bij mij, ik zou er de eerste keren wel om kunnen lachen maar ik weet zeker dat ik me rot zou ergeren na een tijdje.

hihihih wat een monster he?

Geweldig verhaal weer Leila,de tranen lopen over m`n wangen,van het lachen!!!!Heerlijke teckelme/neer/neren heb je..!!!!Knuff..ook voor de jongens..!!!

Mooi verhaal weer, haha!!

Ik ben benieuwd of ik de komende twee weken ook dit soort dingen mee ga maken met twee teckels a la Karel en Pepijn te logeren.

Ik heb er nu nog heel veel zin in in ieder geval ^^

Bedankt allemaal!

@ Iris: hahaha aaah lekker ding is Kobus toch ook. Dat er teckel in zit is niet te missen hahaha.

@ Ina: heeeel herkenbaar!

@ Thessa: Oh en dat begrijp ik ook helemaal hoor! Een teckel moet je liggen. Veel mensen vinden K&P helemaal geweldig maar geven wel toe dat ze heel blij zijn dat ik ze na afloop weer mee naar huis neem. Je moet er tegen kunnen en ik snap heel goed dat er veel mensen zijn die liever een wat baasgerichter type hond hebben. Er is dan alleen een héél groot verschil tussen mensen die nog wel kunnen lachen om de streken van mijn teckels en de mensen die mijn teckels in herders willen veranderen en niet willen snappen dat het nu een eenmaal een ander type hond is.  Gelukkig zijn er meer van dat eerste type dan van het laatste!

@  Cornelie: Ooooh wat leuk! Die tokkels van die foto's op je profiel? Pláátjes vind ik dat... Vooral die black & tan heeft een uitstraling waar je U tegen zegt volgens mij.


Knuffels worden na het weekend doorgegeven! Ze zijn nu uit logeren...

Gweldig om te lezen, weer

Weer eens vergeten de emailnotificaties uit te zetten...

Bedankt, Kitty!

@ Cornelie: O leuk zeg! Lief van je dat je hebt aangeboden dat ze bij jou mogen logeren. Dat vinden ze vast veel leuker! Jaaa wel foto's maken hoor, leuk!!

mijn complimenten voor jou verhalen, ik lees ze sinds een tijdje en ik vind ze erg goed, schrijf je ook voor een tijdschrift?

GE-WEL-DIG weer !!!!
waneer ga je de verhalen bundelen

ja hoorrrrr weeeeeeeer genoten van een teckelverhaal en ik weet dat ik in herhaling ga vallen maar ik verzoek je nog maar eens een keer: maak een boekje!!!!

Vond het een ontzettend leuk verhaal. Heb genoten

Thanks voor de lieve reacties!

@ Hachi: Nee, ik schrijf niet voor een tijdschrift, alleen "voor" HPers. Naja, ik pleur ze gewoon in een topic en hoop dan op lezers haha. Ik hoop over een tijdje genoeg verhaaltjes te hebben om ze te kunnen bundelen (misschien met mooie illustraties van een illustrator) in een boekje, maar het hangt er ook een beetje van af wat een eventuele uitgever er van vindt... '

@ Ayla en Marion: ik probeer zo veel mogelijk te schrijven en zodra ik genoeg heb wil ik het wel eens opsturen naar een uitgever. Maar wanneer dat is? Dat weet ik nog niet... Vind het stiekem ook wel een beetje eng haha.

Er is niks beters op de wereld om van een chagerijnig bui af te komen dan de verhalen te lezen van die twee teckelmeneren.

Ik zie Karel al helemaal voor mij. Met zijn kont naar jou gekeerd op het pad eigenwijs te zijn. En daarna ook nog om koekje durven te vragen.

Heb wel medelijden met al die boterbloemetjes hoor.

Dikke knuffel van mij voor die twee ondeugdende van je.
En van Boomer en Amber een virtuele lik over hun snuitjes.

hahaha ik zie het iedere keer weer helemaal voor me en ook hoe karel dan zou kijken..
Blijft toch leuk een hondje met karakter