De IJzeren honden

(mijn verhaal over het ophalen van twee Russkiy Toy Terriers in Rusland)

Op 6 december 2009 vertrek ik vanaf Schiphol Amsterdam Airport naar Volzhkiy, een kleine plaats, zo’n 80 km van Volgograd, het voormalige Stalingrad, een grote stad. Op 9 december kwam ik gelukkig weer heelhuids terug. De ijzeren hond was de gemotoriseerde opvolger van de hondenkar, waar meestal 2 honden onder liepen om de koopman te helpen met trekkracht.
In mijn verhaal is het een verwijzing naar het voormalige “ijzeren gordijn” de benaming van de scheiding tussen oost en west Europa. Die werkelijke scheiding is er niet meer, maar het gevoel overheerst nog steeds. Het is een land waar regels overheersen, waar het krioelt van politie en militairen, alles is grauw en vies. De mensen leven achter stalen deuren en hebben een harde gezichtsuitdrukking, ze lachen nauwelijks en leven in angst. Er is altijd wel ergens agressie in taal en het verkeer, ze rijden als gekken om af te reageren. Als je echter “door het schild” heen komt, worden ze hartelijk en zeer gastvrij. Als je genodigd bent stoppen ze je vol met eten en drinken. De mensen waarmee ik daar werkte deden werkelijk alles om het mij naar de zin te maken. Diana Elisova, de beheerder van de Russkiy Toy internetsite, was onvermoeibaar om mij te helpen de fokkers op te zoeken, voor tolk te spelen (Engels-Russisch) en de hele papierwinkel door te worstelen, m’n Russkiy soulmate, we werden vrienden!

Dag 1, na een reis van 11 uur haalt Diana mij op van ’t vliegveld in Volgograd, samen met de zoon van de fokster waarvan ik via het internet een blue & tan Russkiy Toy reutje kocht. Wij maken van laat die avond , tot vroeg in de maandagmorgen 07-12 een wilde rit over wegen vol gaten naar Volzhkiy. Ze wonen op een eiland in de Volga rivier, onder de hoogspanning draden van de daarnaast gelegen krachtcentrale. Het terrein ziet er uit als een kampement op een stortplaats. Er zijn smalle onverharde straten vol kuilen, tussen schuttingen die zijn gemaakt van bouwafval, het lijkt op een doolhof waar nauwelijks een gewone auto kan rijden.
Eenmaal aangekomen staan we voor een grote stalen poort, gevat in golfplaten schuttingen.
Er klinkt zwaar geblaf van grote honden, zeker geen Toys. We bellen aan, de loopdeur in de poort gaat open, er verschijnt een kleine vrouw met zaklantaarn, ze nodigt ons uit om binnen te komen. Achter een veel te laag wrakkig hekje staan drie grote honden, zo in het donker te zien een Midden Aziatische Ovtcharka, een Riesen Schnautzer en een grote Russische terriër.
Ze zien er niet gezellig uit en blijken niet blij om ons te zien, diep gegrom en opgetrokken lippen is ons deel, het is 15 graden onder nul. Eenmaal binnen is het warm en wordt ik voorgesteld. De kleine vrouw heet Veronika, de man des huize’s Sergei Sr, de zoon heet Sergei Jr. Overal zijn kleine honden, Veronika fokt Russkiy Toy en Griffon Bruxellois. De honden leven niet in kennels, maar in ruime kamers met een tweepersoons bed erin om te slapen en te chillen. Alles is rommelig, maar schoon. Het “huis” is een soort casco, men moet het nog afmaken, zo lijkt het. Het is nu 02.00 uur in de maandagmorgen, we babbelen wat en drinken rode wijn met, als vanzelf, wodka erbij. Ze halen “mijn hond” uit één van de kamers, een prachtig reutje van 4 maanden. Hij heeft een enorm lidteken op z’n kop. Dat blijkt te zijn ontstaan door de keizersnede, de scalpel heeft niet alleen de buikwand van moeder door-sneden, maar ook zijn hoofdhuid tijdens de verlossing. Papa Sergei Sr heeft zelf de keizer-snede uitgevoerd, hij heeft een dierenkliniek én is professor aan de diergeneeskundige faculteit van Volgograd. Mama Veronika traint honden voor het leger en de politie. Ik heb voor allen klompen meegebracht, letterlijk het meest “afgezaagde houten cadeau” maar ze zijn heel blij. Die nacht slaap ik bij Sergei Jr, elders in Volzhkiy in een appartement. Het flatgebouw lijkt op een vervallen flat uit onze “Bijlmer” we komen er aan om 04.00 in de maandag morgen.

Om 09.00 uur, na 5 uur niet te hebben geslapen gaat onnodig mijn telefoonwekker. Sergei Jr brengt mij naar Diana, ze woont in zo’n zelfde flat, maar hoger in dezelfde wijk. Met z’n drieën gaan we op stap naar fokster Olga1. Sergei Jr zet ons af voor weer zo’n grauwe flat.
Na de stalen deur met electro magnetische sluiting te zijn gepasseerd, gaan we met een kleine bibberende lift naar de 5e etage. Ook daar wederom een stalen deur met camera, die gaat open in een kleine hal, met nog zo’n deur, dan pas zijn we binnen in een appartement gevuld met ammoniak geur. Olga en haar man fokken behalve Russkiy’s konijnen, cavia’s en American Staffords. Ze hebben ook een aquarium met piranha’s die worden ter demonstratie gevoerd met hondenbrokken. In een kleine zijkamer staan draadkooien opgestapeld met levende have die in hun eigen drab staan. Vol overtuiging laat ze zien hoe ze de honden traint voor shows, door ze aan de kop op te tillen en vervolgens langzaam op een draadkooi te laten zakken. De honden verstijven, zoeken dan een steunpunt op de spijlen….dan staan ze zo mooi, zegt ze!
Een klein black & tan teefje valt me op door haar speelse moedige gedrag. De vader van “mijn hond” heeft ze ook, het is een blue & tan meervoudig Russisch kampioen, maar hij ziet er nu niet meer zo uit, in elk geval minder dan de foto’s beloofden. Na koffie met gebak (wat wij meebrachten uit een zwaar bewaakte supermarkt, waar eerst je tas in een kluisje moet) gaan we naar het volgende adres met een wrakkige Lada taxi.

U raadt het al, weer zo’n deur en op een flat 5e etage, geen lift deze keer. Olga 2 blijkt ook dierenarts, het is een corpulente vrouw met dito dochter, ze ontvangt ons eerst in de hal, de vrouwen ruiken naar bedorven uien. Ik hoor een zware bas blaf. Ze vraagt Diana of ik bang ben van honden, ze zegt een bijtgrage Rottweiler te hebben, die niet mag worden geaaid. Ze maant ons ook om in haar bijzijn van de andere honden af te blijven. Diana zegt dat we niet bang zijn. De deur van de hal gaat open, er komt kwispelstaartend (een ongecoupeerde) Rottweiler naar ons toe, snuffelt aan mij en Diana. Ik spreek lief tegen haar, ze gaat op haar rug liggen en laat haar plas lopen…..? We gaan naar de woonkamer alwaar een vier Russkiy’s ons hartelijk begroeten, ze stopt de Rotti in een hangkast. Het zijn mooie hondjes, geheel volgens de rasstandaard, maar er is geen “klik” Daarna volgt een gesprek in de keuken, met Russische champagne (Olga 2 bleek jarig) en we aten feta salade met meloen en knoflook, erg lekker. Olga 2 wil heel veel weten over de veterinaire zaken in Nederland, Diana heeft moeite om dat alles te vertalen. Diana moet plassen en vraagt naar het toilet, dat blijkt in de keuken achter een kapotte harmonica deur te zijn. Olga 2 zet de deur opzij, gaat met Diana naar binnen en komt terug om de deur weer tussen de posten te zetten. Even later een plof, geluid van stromend water en een gil. Diana komt uit het toilet, drijfnat en lachend, ik snap het niet. Maar ook ik moet al heel lang plassen, dus vraag ik Olga 2 of dat mag. Eenmaal in “het toilet” wat ook de badkamer blijkt, begrijp ik het wel, ik moet in het bad plassen, want de wc pot is vol. Bij het wegspoelen is de slang van de douche geklapt, toen Diana wilde spoelen, ik moet het dus doen met de fontein uit de kraan. Diana en ik gaan, ik ben een beetje misselijk, maar we moeten samen wel lachen om de omstandigheden, Diana schaamt zich, geheel ten onrechte overigens. Fokker 3 op het program blijkt ziek te zijn, daar kunnen we niet heen. Dus terug naar het eiland in de Volga, eten en drinken, m’n hondje knuffelen en dan weer naar “de Bijlmer” om te slapen.

Dinsdag morgen 08-12, het plan was om met Diana de musea en bijzonderheden van de oorlogen in Volgograd te bezichtigen, maar het kleine teefje van Olga 1 is nog steeds in mijn gedachten. Ik vraag Diana of ze er een bod op wil doen, namens mij. Na veel heen en weer ge bel wordt uiteindelijk mijn bod geaccepteerd en heb ik een verassing voor mijn liefde thuis, die verwacht dat ik alleen met een reutje thuiskom. Nu moeten Diana en ik zien dat het hondje wordt opgehaald, geënt en gechipt en voor beiden honden gezondheidsverklaringen te krijgen én een export certificaat van het ministerie van landbouw. Geen bezichtigingen dus, het wordt eindeloos papieren regelen, Sergei Sr helpt ons uit de brand, we bezoeken zijn “kliniek” in een oude kleuterschool om e.e.a. te regelen. Trots laat hij ons z’n domein zien, het is voor onze normen ondenkbaar dat je daarin kunt genezen. Maar Rivka is nu geënt en gechipt en beide honden hebben de gezondheidsverklaringen vol stempels en handtekeningen. Dan naar het postkantoor om formulieren voor de exportverklaring te halen, we krijgen er maar één, we moeten zelf kopietjes maken en later op de dag met kopies van het paspoort van de fokkers en mijn paspoort als toekomstig eigenaar. Dus naar een winkel die kopies wil maken van de dubbelzijdig A4 formulieren met 32 vragen, alles in 4 voud invullen, dan naar het ministerie voor de exportverklaring, dan terug naar het postkantoor voor de stempels. Ze weigeren te stempelen, ze vinden de kopie van het paspoort van Veronika te vaag. Diana en ik worden moedeloos, we moeten terug naar het eiland voor Veronika’s paspoort, weer zo’n 160 km heen en weer, maar we moeten wel. Het lukt allemaal nog op tijd. We hebben alle benodigde documenten, dat denken we tenminste. Het is nu 16.00 uur op de dinsdagmiddag, we zijn weer bij de Sergei’s en Veronika thuis, eten en drinken, maar nee. Veronika blijkt een fokker van Ovkcharka’s te hebben gebeld, da’s mijn schuld, want op de eerste dag vertelde ik haar dat ik haar hond zo mooi vond. Ze wilde me een plezier doen om daar dan een bezoek te brengen, het is maar 20 km verderop. Die 20 km werd een helse rit, Sergei Jr en mama bellen vele malen met de fokker om de locatie te vinden over bevroren bonkige zandwegen. Spinnende wielen, ruzie tussen zoonlief en mama, de vering van de Ford lijkt het te begeven. Ik betitel Sergei Jr als Russkiy Schumacher, hij wil er voor ’t donker zijn om foto’s te kunnen maken. Gelukkig verschijnt er een dik geklede mooie mevrouw op ons zandpad, ze blijkt de fokker te zijn, die vast vooruit is gelopen om de weg te wijzen. Na zo’n 200 meter zijn we er. Het ziet eruit als een middeleeuwse vesting, grote stalen poort tussen hoog gemetselde muren.
Zwaar geblaf, de deur zwaait open, ik verstijf van de eerste indruk, de man die ons begroet is heel vriendelijk en modern westers gekleed. Zwaar geblaf, rammelende kettingen, een hof met rondom grote kennels met daarin gigantische honden. In het midden van de hof staat het casco van een groot huis zonder dak. Aan de fundering zitten de kettingen, aan het eind een hond van het zwaarste kaliber dat ik ooit zag. Ze dansen vervaarlijk rond aan het eind van die ketting, diepe sporen in de bevroren grond. Hij nodigt ons uit om langs de kennels te lopen, maar niet te dicht erlangs. Een grote Ovckcharka steekt haar kop op ooghoogte door de tralies als ik langsloop, ik kus haar spontaan op de snuit, zonder na te denken. De man schudt zijn hoofd na mijn suïcidale actie, maar ik ben er blij mee, ik heb er één gekust! Hij vraagt of ik er met één op de foto wil, z’n internationale kampioen’s reu, wel te verstaan. Ik stem toe, die gekke Nederlander, het lijkt me goed om m’n latente angst te overwinnen. In de achterste én grootste kennel zit een rood-witte kolos, hij wordt uit de kennel gehaald, de man verzekerd me dat hij met hem lief is. Ik omarm het ogenschijnlijke monster van ruim 100 kilo en ga op meerdere foto’s. De hond blijkt inderdaad lief, hij drukt z’n immense kop tegen mijn hoofd, ik ben niet klein van stuk, maar voel me nu een Lilliputter. Met een gevoel van warmte drukt men me ook nog een 3 maanden oude pup in de armen, het schatje weegt nu al 30 kilo. In een gezelschapskennel gaan er vier vechten, de fokkers springen ertussen met een spa om ze te scheiden, wat een geweld. We gaan even naar binnen in een soort romneyloods, waar ze tijdelijk in wonen met de kleine hondensoorten tot het huis klaar is. Daar krijg ik grote kousen die mevrouw maakt van de wol van de honden. Na een warm afscheid terug naar ’t eiland. Daar wacht mij een maaltijd uit de ridderperiode, grote stukken vlees, kreeften, groenvoer, donker eigen gebakken brood en natuurlijk wijn en vodka. De avond voor mijn vertrek wordt heel bijzonder als ik voorstel om een muziekje op te zetten en te dansen. Vraag Sergei Jr of hij wellicht een “ghettoblaster” heeft. Hij heeft wel een portable CD speler met wat discomuziek.
Ik vraag Diana ten dans, maar ze weigert giechelend, Veronika wil wel. We springen en dansen twee nummertjes, ze lachen, behalve Sergei Sr. Diana waarschuwt me dat hij er niet tegen kan. Kennelijk heeft dansen in Rusland teveel met paringsdrang te maken, dus einde dansen om te voorkomen dat íe echt boos wordt. Ach, we moeten morgen toch heel vroeg op dacht ik maar. Terug naar de trieste flat van junior.

Woensdagmorgen 03.30 uur, ik ben wakker voor de wekker gaat, eenmaal met Sergei Jr in de auto geeft het dashboard een temperatuur van min 18 aan. We halen Diana op om 04.00 uur en gaan naar ’t eiland om de pups, alle papieren en geschenken op te halen. Veronika gaat ook mee, alles ingeladen, Sergei Sr is ook opgestaan om mij uit te zwaaien, niet meer boos maar verdrietig dat ik ga. Weer zo’n bonkige rit van 80 km, we lijken de enige weggebruikers te zijn. Na zo’n 50 km gaat Sergei Jr’s telefoon, papa zegt dat we de papieren zijn vergeten. Sergie Jr. stopt, geeft gas en draait met spinnende wielen de auto. Ik roep; dat kan niet, ik heb gisteren alles in m’n tas gestopt. Maak even de kofferbak open, dan kijk ik eerst. De papieren blijken dus gewoon wél in m’n tas te zitten. Papa heeft de kopies op z’n bureau zien liggen om ter controle van de overheid te bewaren, gelukkig. Nog een pirouet met de auto, we gaan weer richting Aeroflot Volgograd. Het waait en het is steenkoud op de airport, de honden hebben gelukkig jasjes aan. Aan de incheckbalie maakt men ons duidelijk dat we andere papieren nodig hebben, ik denk nee hé, dat kan niet waar zijn. We moeten naar de overkant voor een speciale ontheffing om de honden mee te mogen nemen in de cabine, anders mogen ze niet mee. Dus naar de overkant, aangebeld, na verloop van tijd gaat de deur open, de ambtenaar spreekt met Veronika en zegt dat ze pas om 09.00 uur beginnen, maar dan is m’n vliegtuig weg! Veronika dreigt te ontploffen en stiert met ons terug naar de incheckbalie. Er staat nu een rij voor de balie, daar loopt ze briesend aan voorbij en schreeuwt veel woorden tegen de mensen achter de balie. Die knikken met z’n allen, duidelijk geschrokken. Wat ze precies heeft gezegd weet ik niet, maar ’t had iets met honden trainen voor politie en leger te maken, dat doet ze toch ook echt? Ik moet betalen aan een loketje met een bed erin, 600 roebel deze keer. Ik krijg een roze briefje met stempel en onleesbare tekst. Het wordt een roerend afscheid als ik door de douane ga, de meiden huilen, ik heb ook een brok in de keel.

De oude Toepulev brult en schudt ons naar Moskou, dat is vliegen, dat voelt als vliegen. Onderweg bijzonder voedsel, gevulde broodjes met kaas en sausje, wel lekker. Ik heb een plaats gekregen bij een vluchtdeur, dus voldoende ruimte voor m’n benen en de bench.
Mooie vlucht met spectaculaire landing, met applaus, Moskou! Van terminal 1 naar terminal twee met de gratis bus. Dat was wel anders op de heenreis waar ik door de taxichauffeurs werd gefopt, die me wijsmaakten dat ik anders met de metro moest met 2x overstappen. Ik betaalde hem na afdingen van 120 naar 50 Euro. In de departure hal blijkt dat ik een eerdere vlucht kan nemen, het is 10.00 uur, vertrek Amsterdam 10.40 uur. Ik ga door de douane na visitage uit- en inpakken, sta voor de incheckbalie en geef de ticket aan de mevrouw erachter. Vraag haar of ik mee mag, of er nog ruimte is in dit toestel? Ze doet ’t licht uit van de balie, legt m’n ticket erop en vertrekt, mij verbijsterd achterlatend. Ik moet nu toch weer 8 uur wachten op de volgende vlucht. Dus van ’t ene terras naar ’t andere, koffie, koffie, koffie.
Uiteindelijk op het terras van Friday’s een Engels getinte pubachtige uitspanning. Hier is men uiterst vriendelijk, echt English style. Ik eet een schaal vol gefrituurde inktvis ringetjes met kaassnippers erop, heel speciaal. Drink ook nog wat “gouden”rode wijntjes a raison van omgerekend 12 Euro. Verzadigd en tevreden laat ik de hondjes in een stille hoek van de hal even uit de kennel om te eten, het mag niet, maar een politieman doet niet meer dan boos naar me kijken. De pups zijn de hele reis rustig geluidloos, geen piep gegeven. De inchecktijd nadert, ik begeef me voor de tweede keer naar dat gedeelte. Weer scannen en fouilleren, de Aeroflot incheckmedewerkers starten langzaam om de balie te openen. Zakenmannen dringen voor, ik laat ze maar, ben al murw van alle confrontaties. Ik krijg m’n instapkaart, netjes bij een vluchtdeur, m’n bagage gaat naar de kelder op de band. Ik loop door met de bench, maar wordt staande gehouden door een Aeroflot meneer in pak met oranje stropdas. Hij zegt: where are you going? To my plane sir, antwoord ik. Don’t think so, antwoord hij, no animals in cabin. Oh, why not, vraag ik hem, because of regulations zegt hij. Het wordt een heftige discussie, waarbij ik rustig moet blijven. Ik voel al het bloed naar m’n nek en hoofd stromen en gebruik alle denkbare argumenten. Hij volhardt in zijn stelling, ik wil de baas spreken.
Hij telefoneert naar diverse beleidsmedewerkers en vindt de operations manager die zegt te komen. Ik zit lang op een soort “strafbankje” althans zo voelt het. Eindelijk komt er een grote man, die zegt na mijn uitleg, begrip te hebben voor de situatie. Hij belooft, na het nemen van een foto van mij en de bench, aan het cabin personeel te vragen of ik mee mag. Met nadruk zegt hij nogmaals dat het eigenlijk niet kan. Ik mag ze wel mee laten gaan in het ruim, maar daar pieker ik niet over. Na een kwartier gaat de telefoon van meneer 1, hij sprak het verlossende woord, ik mag van de KLM crew wel mee. Maar dan moet ik aan Aeroflot eerst wél 80 Euro betalen. Met graagte ga ik dus weer eens naar een loket, daar tref ik “de dame” de me eerst liet staan voor de eerste vlucht, ze herkent mij ook en lacht gemeen. Ik betaal zonder oogcontact met knalrode kop. De zweetdruppels langs m’n rug, door naar de balie waar m’n tas en de pups op me wachten. Nu rap door de marechaussee voor de paspoortcontrole, gelukkig, die hebben niets aan te merken. Het lijkt nu veilig voor de instap, in de wachtruimte tref ik een ex fabrieksdirecteur van Nestlé die bij de rookafzuiger staat.
We komen in gesprek, het is een leuke man, een boeiend persoon die over de hele wereld heeft gewerkt. Hij blijkt het hele schouwspel te hebben gevolgd en complimenteert mij met het getoonde geduld en zegt: je kunt hier pas lachen als je aan boord bent. Hij kent de Russen, woont nu in Rusland met een Russische vriendin, helemaal in het noorden. Hij gaat naar Nederland om z’n moeder te bezoeken. We stappen in, ik krijg volop ruimte, de stoelen naast me blijven leeg, het toestel is half vol, vanwaar al die beperkingen flitst het door me heen, ging het alleen om die 80 Euro? Maar ik ben tevreden, Fred Buys, de globetrotter, zit voor mij. We babbelen wat af tijdens de reis, hij laat talloze foto’s zien op z’n laptop de vlucht lijkt kort, maar duurt toch ruim 3 uur. Eenmaal in Amsterdam verliep alles soepel, o-zo-blij dat ik weer op Nederlandse bodem stond. Na de paspoortcontrole bleek dat alle papierwinkel hier overbodig was, ik mocht gewoon doorlopen deze keer. Mijn liefde Jet stond me op te wachten en was blij verrast, slaakte een vreugdekreet toen ze in de bench keek, wow, niet één maar twee Russkiy Toys van verschillende komaf. Nu heb ik er drie, twee meiden én een knul!
We noemen ze Boris en Rivka, een choclate & tan teef hadden we al, genaamd Belle. De kennismaking thuis verliep bijna vlekkeloos, eind goed, al goed!

Conclusie: als je masochistisch bent, haal dan een hond in Rusland. Het is mijn ervaring, maar misschien ging het anderen beter
af.
jan dirk van ginneke www.wildbunchkennel.hyves.nl

Door Jet & Jan van Ginneke op 06 maart om 11:29