Als je naar Santiago de Compostela gaat, wil je je optimaal voorbereiden. Welke route loop of fiets je? Waar start je? Het Nederlands Genootschap van Sint Jacob helpt je op weg.
Paddy er niet meer is. Echt ik kan daar zo over piekeren, het gat zal zo groot zijn.
Maar ik kreeg een plan, dan ga ik eindelijk de Camino de Santiago lopen.
Ik wil vanuit Lissabon starten en dan langs de kust omhoog.
Hebben jullie ook van die wat als plannen?
Dat had ik met Dobby en mijn vader. Dobby had verlatingsangst, dus vakantie is niet handig. Mijn vader zat in een rolstoel, en die wou niet weg. Dus ik had gezegd: als Dobby en mijn vader er niet meer zijn, ga ik op vakantie. Nou hoefde dat ook weer niet in 70 dagen tijd te gebeuren...
Maar ik ben voor het eerst op vakantie geweest, een weekje naar Limburg. Wel heel erg wennen. Want ondanks dat je er naar uit kijkt, is het toch een gemis. Toen ik een mooi bos in reed had ik echt zoiets van "oh Dobby, hier had jij bij moeten zijn"...
Ja dat kan ik me helemaal voorstellen. Wat goed dat je gegaan bent!
Ja, wel eens.
Ik wil graag naar Noorwegen. Maar met Puck er bij is dat niet handig. Zolang ze leeft, doe ik uitjes met de buscamper in Nederland.
Winterpsort wel en dan past mn ma op Puck.
Maar als Puck uit de tijd is, dan zou ik graag een vakantie naar Noorwegen doen.
Ik vind het een mooi plan! Mijn moeder is er geweest, maar ik ben zelf niet gelovig genoeg om zoiets te ondernemen. Al lijkt het wandelen an sich en zo'n (innerlijke) reis ondernemen me wel een verrijkende ervaring.
Ik heb zelf (nog) niet zulke plannen. Al lijkt een Scandinavisch land, zoals UkkePuck ook schrijft, me ook een mooie bestemming om eens naartoe te gaan.
Ja dat is ook gaaf, ga je dan met de camper?
Oh moet je daar gelovig voor zijn? Ik hou van lange wandeltochten maken, en jezelf tegen komen onderweg is nooit verkeerd inderdaad.
Scandinavië is ook prachtig inderdaad.
Ja, dan ga ik met mn buscampertje.
Kees, je hoeft niet gelovig te zijn voor een bedevaartstocht hoor. Een heel goede wandelconditie moet je denk ik wel hebben.
Ik ga ook mijn favoriete plekje opzoeken en daar hopelijk een beetje troost vinden.
Ama Dablam, de mooiste berg op aard.
Ik denk dat het logisch is om een tocht te willen maken of naar een plaats te willen gaan die helend kan werken. Als het lichaam in beweging is, kan het hart tot rust komen. Zoiets.
Prachtige plek heb je uitgekozen.
Ja dat, en ook de ontmoetingen die je onderweg kunt hebben.
Het alleen bezig zijn met lopen, wat ga ik eten, waar ga ik slapen. Lekker simpel maar wel een ritme.
Leuk vooruitzicht!
Geen reisplannen o.i.d., al zal het wel het een en ander vergemakkelijken als Dobber er niet meer is.
In het kader van een stukje rouwverwerking: toen Dobber laatst weer GVS had en ik dacht dat ik haar moest laten gaan, heb ik besloten om geen urn van het crematorium te gebruiken, maar er zelf een te maken van keramiek. Dus dat zal waarschijnlijk in de directe periode na Dobbers dood mijn eerste 'doel' worden.
Ja dat is ook een mooie manier van verwerken!
Nee het is natuurlijk niet verplicht om gelovig te zijn als je daar naartoe gaat, maar het zal wel een extra lading geven, denk ik. Bij het eindpunt zijn ze toch standbeelden aan het aanraken en zo?
Ik denk dat je het zo bijzonder kan maken als je zelf wilt.
De mensen die het echt voor het geloof doen, zullen vast bepaalde rituelen daaromheen hebben, geen idee eigenlijk of ze er standbeelden aanraken.
Of het mooi en/of bijzonder is om te zien, dat is aan jezelf hoe je daar in staat.
Je zult wel flink in jezelf moeten geloven en een flinke portie doorzettingsvermogen moeten hebben, wil je dit kunnen lopen. Zoiets zal ongetwijfeld zwaar kunnen zijn op bepaalde punten, niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk wel denk ik. Je bent toch enkel en alleen met jezelf, je hebt veel tijd om over bepaalde dingen te denken en je zult jezelf vast en zeker één of meerdere malen tegen komen.
Oh echt geen idee, ik ben daar niet zo van. Ik heb een paar vrienden die verschillende routes hebben gelopen, hun ervaringen ken ik wel en dat inspireert me wel.
Ja dat denk ik ook. Ik zei ook ergens dat ik mezelf wel tegen zal komen. Daarom wil ik wel graag langs de kust lopen, daar voel ik me het best.
Als de meiden er niet meer zijn, willen wij graag door Scandinavië reizen.
Nu kunnen ze niet mee, vanwege hun wolvenDNA.
En we willen al jaren op vakantie naar een warm land, maar oppas vinden voor de meiden is ook niet makkelijk.
Dus dat willen we ook gaan doen.
Maar voorlopig hoop ik ze allebei nog 10+ jaar bij me te hebben
Ja dat je ze nog lang bij je mag hebben hoop ik ook voor je!
Pfff als Sam er niet meer zou zijn, ik denk dat ik dan een kleiner (ouder) hondje neem, zonder hond zie ik het eigenlijk niet zitten.
Al zal ik ooit wel weer een terug naar Karpathos willen, niet in de stad maar helemaal aan de andere kant van het eiland, daar is een magische plek waar ik me heel erg thuis voel en rust vind die ik zelden heb meegemaakt, misschien in een vorig leven... je weet nooit..
Alle andere landen die ik nog graag wil zien, dan neem ik gewoon de hond mee, en ik hoop dat Sam heel oud word.
Dan wil ik graag nog Schotland, Ierland en Wales doen.
Zonder hond, Ijsland maar dan ben ik vast al oud (hoop ik) en te krakkemikkig .
och jee......dan kom ik thuis met meerdere honden.
haha ja, ik ben meer iemand voor 1 hond, die al mijn aandacht krijgt, en ik ben bijna 60, Sam gaat nog zeker 10 jaar mee, dus dan ben ik 70, dan word het echt een heel oudje bij een stichting die hem terug neemt als ik er niet meer ben, of iemand anders..Aan de andere kant, als ik 70 ben dan kan ik vast niet meer lopen, gaat meteen op sites kleine hondjes kijken nee hoor, geintje..
Hahaha.
Zonder Balou zal mijn leven veranderen, hij is niet sociaal en hierom kan ik hem nergens mee naartoe nemen hierbij zal ik hem daar zeker ook geen plezier mee doen.
Lotus kan ik wel makkelijk meenemen, ik zal er met haar een paar weken tussenuit kunnen gaan.
Maar, ik merk als ik er goed over nadenk dat ik niet zo reislustig meer ben, een dagje hier heen en een dagje daar heen is voor mij ruim voldoende en s, avonds weer in mijn eigen bed, dit werkt voor mij het beste.
Fijn dat thuis voor jou de beste plek is! Ik wilde eerst schrijven, ik voel me overal thuis, maar dat is niet waar, ik voel me nergens echt thuis, wil altijd wel weer verhuizen. Ik moet na een vakantie ook altijd weer wennen, ik zou het liefst lekker zwerven.
Wat als..... Pepijn er niet meer is?
IKMOETERNIETAANDENKEN!!
Hij geeft zoveel vreugde en plezier aan ons.
Toen mijn vorige lieverd (Friso) op zijn laatste pootjes liep wist ik heel zeker dat er weer een hond zou komen. Nu zijn we al weer bijna 10 jaar verder (en ouder!). We zijn gezond en hebben daarover geen zorgen. Dus ik moet niet piekeren, maar dat doe ik toch een beetje.
Pepijn is bijna 13 en in april hebben we het even heel moeilijk met hem gehad. Gelukkig is hij weer uit het dal gekrabbeld en lijkt hij af en toe weer op een huppelend lammetje.
We kijken nu uit naar onze vakantie en daar kan hij ook zo van genieten. Weer mooie herinneringen maken. We verheugen ons op mooie wandelingen:
Nou het was een mooi plan van mij. Maar nu Paddy er niet meer is heb ik helemaal geen zin meer om ver weg te gaan.
Wat ik binnenkort wel ga plannen is een tripje naar een plekje waar ik met Paddy veel geweest ben. Daar kun je heerlijk wandelen en ga ik ook zijn as verstrooien. Ik ga er een ceremonie van maken, daar heb ik echt behoefte aan.
Mooi dat je voelt wat je nodig hebt, het wordt vast een hele speciale en juist-aanvoelende ceremonie.
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?