Houden of herplaatsen?

Drie maanden geleden hebben wij een gecastreerde Duitse Herder van 2 jaar oud geadopteerd. Hij komt uit het buitenland, achtergrond onbekend. 

We hebben hier goed over nagedacht en niet de eerste de beste leuk uitziende hond geadopteerd. Voordat we hem adopteerden hebben we meermaals kennisgemaakt en gewandeld. Hij kwam over als een rustige hond. Vriendelijk naar mensen en sociaal tegenover andere honden.

Eenmaal thuis was het toch anders dan verwacht. Vooral in de namiddag blijft hij op ieder klein piepje of beweginkje blaffen. Vanaf halverwege de middag zijn we eigenlijk continu bezig met hem sussen. 

Buiten valt hij daarnaast naar alles uit. Tijdens een goede wandeling alleen honden en auto's, tijdens een slechte ook naar fietsers of voetgangers. 

Niet alles gaat slecht, zo is hij 's ochtends wel rustig. En als er geen prikkels zijn, loopt hij netjes zonder te trekken. Met mensen in huis (ook gasten) is hij ook netjes. 

We zijn bezig met training, maar we zien gewoon geen verbetering. De trainer geeft ook aan dat we niets verkeerd doen: we lopen ontspannen, voldoende beweging, proberen hem veel te laten snuffelen, trainen thuis ook met hem, thuis achtergrondmuziek aan etc.

We moeten proberen zo veel mogelijk prikkels weg te nemen. Makkelijker gezegd dan gedaan: we wonen in een (ruim) rijtjeshuis in de stad. Niet middenin het centrum, maar het is hier onmogelijk om geen prikkels te hebben. Buiten zijn er altijd honden, auto's etc. Binnen hoor je ook (veelal zachte) omgevingsgeluiden. Rijden naar een rustigere plek kan, maar van de autorit raakt hij zo hoog in zijn energie, dat hij niet echt rustig meer kan wandelen. 

Wij zitten met ons handen in ons haar en merken dat het mentaal steeds zwaarder wordt. We willen een goed huis voor hem bieden, maar zien niet goed wat we nog kunnen doen. We proberen telkens tegen onszelf te zeggen dat we nog maar 3 maanden bezig zijn, maar zonder progressie te zien is dat moeilijk. Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben en uit ervaring weten dat het (waarschijnlijk) beter wordt? Of kunnen we beter vroeger dan later de keuze maken om een nieuw huis voor hem te vinden waar hij minder prikkels heeft en dus meer rust heeft om zich te ontwikkelen? 

Dat laatste zou enorm als falen voelen en ik baal al als ik eraan denk, maar ik wil hem gewoon een zo stressvrij mogelijk leven geven. 

Ik weet namelijk zeker dat hij in de juiste setting een geweldige hond kan zijn: enorm lief en blij naar zijn baasjes toe en daarnaast slim en leergierig. 

Van welke stichting komt hij dan?

Ik neem aan dat jullie hulp kunnen vragen als er moeilijkheden zijn.

En dat zij de hond terugnemen en weer herplaatsen.

Wat weet je van de geschiedenis van de hond, hoe heeft hij de eerste jaren van zijn leven doorgebracht?

Ja en het duurt echt langer als je een beschadigde hond in huis neemt dan 3 maanden. Je bent al goed op weg want thuis doet hij het al veel beter. Je moet het eigenlijk gaan zien als een pup, opnieuw met alles beginnen en het vertrouwen terug geven. Daarbij heb je een herdershond uit het buitenland, veel van dat soort rassen in het buitenland? Wordt gebruikt als waakhond op het erf. Hier kan ook dat blaf gedrag binnenshuis door komen. Er zijn een aantal mensen hier die herdershonden hebben en je meer kunnen vertellen over het karakter en wat ze nodig hebben.

Wat wij in het begin hebben gedaan? Op advies van hier. Rondjes om kerk blijven lopen. Gewoon hetzelfde saaie blokje. Is er meer zekerheid? Kun je straatje verder, ga op ook op minder drukke momenten en die zijn er. Ook in een rijtjeshuis Trainen kan zo ie zo maar pak probleem 1 aan en dan het volgende. Onze sloeg uit naar kinderen en dat is echt een no go voor mij. Je kunt moeilijk verwachten dat een kind niet spontaan reageert. Daar zijn we dus mee begonnen met hulp van andere, hetzij vrienden, buren of familie.

Je zou dus kunnen vragen aan een goeie buur met auto? Of hij/zij even stopt met motor aan of uit, whatever je hond aankan. Maak een kort praatje op een goede afstand en ga vervolgens weer door. Totdat hij daar aan gewend is en het aanslaan stopt. Dan kun je afstand verkleinen, net zolang? Tot je buurman/vrouw iets lekkers kan geven. Hetzij op de grond gooien of uit de hand, nogmaals op het tempo van je hond.

Onze herplaats woont in de randstad bij ons en ja hij gaat ook mee naar Amsterdam, in de bus, tram, auto en of een kort stukkie op de scooter Markt, drukke winkelstraat, restaurant ect. Het kan dus wel de herrie van een stad met een beetje hulp van andere.

Heel lang verhaal maar niet teleurgesteld zijn in jezelf. Ik dacht ook eerst van "Oeps, we hebben een muil korfer en daar gaat mijn leven" Inmiddels een heel fijne hond geworden. Geduld en rustig blijven, hulp vragen aan andere die je kent.

Ik vind 3 maanden ook nog heel erg kort, ik denk dat je het nog wat meer tijd moet geven. En aan de slag moet met zijn reactiviteit. Misschien het boek BAT aanschaffen? Komt de hond verder wel aan zijn behoeftes? Ga lekker de natuur in buiten spits tijden, 10 meter lijn eraan, en gewoon ontspannen wandelen. Doen jullie dat? Of moet hij altijd netjes aan de lijn meelopen. Laat hem lekker hond zijn zonder alle prikkels en gun hem wat meer tijd. Gaat dat goed, spreek dan eens af met een stabiele hond en maak eens wat aangelijnde wandelingen. Dit kan een boost zijn voor de zelfvertrouwen van je hond. Daarna een leuke cursus samen doen. Je hebt een ras die aan het werk gezet moet worden. Maar zorg eerst voor de basis: vertrouwen. Hoe ik het nu lees mag de hond alleen maar rustig zijn. Wat heb jij de hond nog meer te bieden? Je zal vast nog meer goede tips krijgen van o.a. Nicole. Sterkte en succes!

Ik zou, ondanks de autorit die voor jullie niet fijn is, toch doorzetten. Schijnbaar vindt de hond het zo leuk, in de natuur kan hij weer snuffelen en ontspannen. Maar dat is mijn mening :-).

Hoe ziet jullie training er nu uit?

Ik denk dat je al een heel eind komt door je verwachtingen bij te stellen. Drie maanden bij je is nog maar erg kort. Er valt nu nog niks over te zeggen hoe het gaat lopen. Deze eerste maanden moeten inderdaad in het teken staan van rust en wennen aan zijn nieuwe huisje. Een verhuizing kan erg veel stress brengen voor een hond, en dan ook nog in het toch relatief drukke Nederland waar hij in zo’n korte tijd moet leren dealen met al die vreemde honden, mensen, fietsen en auto’s. Dat is niet niks. Je vraagt je af of jullie een goed thuis zijn voor hem, dat weet ik niet. Stel je herplaatst hem, dan zal hij ook aan deze nieuwe verandering weer erg lang moeten wennen. Ik vraag me af of dat verschil zal maken, zoiets is moeilijk in te schatten vanaf een beeldscherm. Zijn jullie bereid voor een hond te zorgen met een rugzakje, en alle verwachtingen aan de kant te schuiven? Dan vinden jullie vast een weg om zo aangenaam mogelijk samen te leven. Maar als jullie dit gedrag dermate onhandelbaar vinden dat je er niet langdurig mee om wil/kan gaan, dan kan herplaatsing beter zijn. Ik denk dat het ook belangrijk is om te bedenken dat hij pas twee jaar is. Jonge Herders zijn überhaupt al pittig in de omgang. Maar ze zijn ook leerbaar. Noodzaak is wel dat al die stress uit het lijf gaat. Dat kan tijd kosten. Leg er in ieder geval niet te veel druk op. 

Mocht je hulp nodig hebben van deskundigen die veelal met buitenlandse honden werken, geef me even een privé berichtje, dan geef ik je een naam door. 

Om je gerust te stellen, ik heb een podenco/ (waarschijnlijk) mechel mix, en voordat hij zich thuis voelde en niet zo bang was duurde langer dan 3 maanden.

Prikkelvrij is gewoon onmogelijk, dat is ook meestal niet het probleem, ik bedoel de omgeving.

Iemand op het forum had zelfs bange honden midden in de stad, wat helemaal goed is gekomen.

Onze hond heeft gewoon vertrouwen in ons moeten krijgen, en zie het zo, hij is nu 3 maanden bij jullie en hij durft nu zijn onzekerheid te tonen, wat ze in het begin vaak niet eens durven.

Onze hond is echt een tophond geworden, alleen medische handelingen moet met een snoet om, maar verder is het een schat geworden, ik zou hem niet meer kunnen missen.

Stel je verwachtingen wat bij, en je zal zien dat je hele kleine stapjes gaat maken, misschien aan zijn onzekerheid gaan werken, wij deden dat na een tijd om hem toch dingen mee te laten maken die best eng waren, maar dan goed begeleid en vooral nooit dwingen, als het teveel werd dan gingen we meteen naar huis.

Als het kan, neem hulp aan die je aangeboden word, alle beetjes helpen.

Ik heb geen buitenlandse hond en geen herplaatser maar wel een hond die op volwassen leeftijd is beginnen uitvallen naar vooral honden maar ook sommige mensen, ik snap de frustratie en weet dat het een lastig probleem is. Bij mij is het ook tijdelijk verergerd door een relatiebreuk en verhuis van een rustige landelijke omgeving naar een drukkere stads omgeving. Wij trainen 2x week op een beloningsgericht hondenschool en ik heb ook BAT training gevolgd en dit heeft ook veel geholpen. Ik loop ook met een gentle leader en een halsband en op momenten dat ik echt niet anders kan hou ik mijn hond vast aan de gentle leader omdat ik hem anders niet kan houden. Ik ben klein van stuk en hij is een grote sterke hond. 

Ik zou toch doorbijten, proberen op rustige tijdstippen/ plaatsen te wandelen indien mogelijk en toch kijken naar andere/ aanvullende training.

Het is ook pittig hoor een uitvallende hond in ons drukke landje. Mensen schrikken en reageren boos terwijl je uiterste best aan het doen bent. Zo’n hond heeft een grote impact op je leven. Uiteindelijk ga je echt wel verbetering zien als je er energie in steekt. Maar dat is geen kwestie van maanden. Wat wel bijzonder is aan zo’n hond is dat het echt jouw hond gaat worden. Juist door die lastige tijden krijg je vaak een sterkere band. Je leert elkaar lezen en vertrouwen. Wat hier geholpen heeft is om verschillende trainers mee te laten kijken. En eruit te halen wat voor jou werkt. Bij mijn hond werkt het bijvoorbeeld echt om hem iets te laten dragen. Met een speeltje in zijn bek lukt het wel om de wereld te negeren. En als hij iets spannends vind gaat hij mij strak aankijken en probeert de prikkel te negeren. Wat hier ook helpt is om te lopen op rustige momenten en plekken. Hier dus wel in de auto om vervolgens twee uur de bossen in te gaan aan een lange lijn. En wat ik ook kan aanraden is om samen te gaan speuren. Dat is een vrij prikkel arme sport maar wel eentje waarbij je werkt aan je band en je hond leert lezen. Hoop dat je er wat aan hebt. Weet ook dat hij bij een ander niet automatisch beter af is. Ook die ander zou er tijd en energie in moeten steken om hem op de rit te krijgen.

Makkelijk gezegd. Maar met een herder die uitvalt naar mensen en honden loop je niet heel ontspannen aan een tien meter lijn. Tenzij je overzicht hebt en zeker weet dat er niemand plots om de hoek kan komen. Bij een hond die uitvalt is netjes kunnen meelopen aan de lijn toch echt een must. En je loopt er zelf ook een stuk meer ontspannen door. Heb zelf ook een lange lijn hoor. Maar die 5 meter heeft hij past gekregen naar een jaar lang trainen op een ijzersterke recall. 

Ja dat snap ik. Ik zou het ook alleen doen op overzichtelijke plekken, als het rustig is. Lijkt me toch fijn en ontspannen voor de hond.

Is duidelijk of hij thuis reageert vanuit angst, of domweg omdat hij gewend is om aan te slaan op geluiden?

Kreeg zelf een ruim 2-jarige herder in huis die was opgegroeid op platteland in een roedel. Het was daar heel gewoon dat op het erf iedereen luidkeels aangekondigd werd.

Bij mij kwam ze op een etagewoning te wonen, in een rijtjeshuis. Dat was dus wel even schakelen en ze was inderdaad erg vocaal, en ik kreeg klachten van de buren.

Ik ben dat niet gaan sussen, maar gaan verbieden. Voorbijgangers en alles wat niet ons terrein op kwam zou vanzelfsprekend moeten worden, dus daar ben ik op gaan reageren. Telkens met een nee, weghalen ander makkelijk commando geven, paar seconden stil en dat belonen. Op de alertheid zelf gaan letten, dus als ze al de oren spitste en naar het raam liep zei ik al "nee, stil". Bleef ze dan stil dan liep ik erheen en beloonde dat met nogmaals "stil hé, goed hoor!" en soms een koekje of een aai. Ook als ze na verloop van tijd wel constateerde en signaleerde en niet blafte zonder dat ik wat hoefde te zeggen bleef ik dat belonen.

Bij haar heeft het op deze manier gewerkt, ook in de zomer buiten aan de voorkant (had tuin aan de stoep met hekje erom), daar trainde ik eerst iets anders. Bij aanslaan en naar hek vliegen moest ze van mij weer naar binnen. Maar uit zichzelf blijven liggen of bij hek staan en niet reageren beloonde ik dan weer. Deze aanpak heeft tot nu toe bij de drie honden daarna ook gewerkt.

Verder heb ik altijd mijn gevoel gevolgd met de herplaatsers, (eerste was 4 jaar, 2de dus 2,5 jaar, weer een van 6 jaar en recent de eerste buitenlandse hond van ongeveer toen 1 jaar) hield wel rekening met wennen aan elkaar, maar ik was eigenlijk vrij snel in aangeven wat de regels en grenzen waren die bij mij golden. Rekening houdend ook met welke termen en dingen aan commando's of woorden ze kenden. Bij niets kennen altijd eerst geoefend op bepaalde standaard commando's met veel beloning. Maar ik heb daar geen weken mee gewacht, omdat ik domweg eigenlijk geen honden heb gehad die uit angst bepaald gedrag vertoonden.

Uitval gedrag ken ik dus niet van mijn eigen honden. Wel enthousiast op willen springen of trekken richting honden of personen. Dat heb ik ook met de laatste geoefend met afleiding en beloning (voer of een aantrekkelijk speeltje wat ik aantrekkelijk had gemaakt en altijd in mijn zak droeg) Als ik zag dat er een situatie zou kunnen ontstaan waarbij de hond bepaald gedrag zou gaan vertonen trok ik de aandacht met geluidje.. bij opkijken riep ik terug of als de hond al naast me liep dan beloonde ik direct met of voer, of de bal geven en kort trekspelletje doen. Aandacht op mij laten houden en de andere mensen, fietsers of honden zijn niet belangrijk.

Langzaam aan kun je dan wat meer gaan kijken of de hond dan minder de neiging heeft om te reageren, maar belangrijk is in eerste instantie dat je de signalen ziet en dan direct de aandacht vraagt nog voor hij de kans heeft om te reageren.

Het is een herder, dus als hij trainbaar is, dan zou ik zeker op speelse wijze oefeningen in gaan bouwen om dat een op een contact te krijgen. Ik gebruik zelf vaak "Kijk" dan maken ze altijd oogcontact en heb je de aandacht om daar weer verder mee te gaan.

Belangrijkst is denk ik om te weten of het écht stress en angst is, of dat hij even de sturing mist. In huis is hij vriendelijk naar mensen zeg je, dan denk ik persoonlijk niet dat zijn gedrag buiten direct uit agressie voortkomt eerlijk gezegd. Misschien was hij op deze manier wandelen niet gewend? Kun je het eerste opvang adres vragen hoe zij met hem liepen en misschien welke commando's hij al kent?

Of het beter word is geheel afhankelijk van waarom de hond zo reageert (territoriaal, angst, onzeker, enz) en hoeveel jullie er in willen stoppen.

Er zijn honden die net als sommige mensen gewoonweg niet kunnen omgaan met prikkels, daar kan je mee trainen tot je een ons weegt maar beter word het niet.

Al het andere is heel erg goed te trainen maar dan moet je heel zeker zijn van het waarom.

Hoe dan ook mag je best bepaald gedrag verbieden en dan op een manier zonder correctie maar met begeleiding hoe jij het wel wilt.

Een hond mag best steun zoeken bij jou maar ga nooit het gedrag wat je niet wilt bevestigen. Dus nooit aaien, aandacht geven tijden uitvallen, angstig gedrag enz. Geef de hond een uitweg en begeleide hierin. Laat zien wat het alternatief is dmv afleiding, ombuigen, een keuze geven om weg te kunnen ipv verplicht contact maken met die fietser, auto, hond, mens.

Het feit dat hij sochtends wel oké is met alles doet mij denken aan dat zn emmertje smiddags gewoon vol is. En geen prikkels meer erbij kan hebben.

Kijk eens of je sochtends met hem als het rustig is buiten, kan gaan fietsen.

Dan is het veel makkelijker om smiddags ontspannen door te bregen wantvzn energie is eruit.

De rest van de dag alleen snel plassen en weer naar binnen en evt pas savond als het rustig is weer een stukje lopen.

Nooit aaien , aandacht geven, heel ouderwets, je mag best steunen door te aaien, je moet nooit medelijden laten zien, niet aaaah, maar het is goed meisje of jongen en een aai over de bol doet bij mijn hond wonderen als hij bang is.

De rest van je adviezen vind ik goed, maar het bevestigen zit hem niet in je hond aaien of aandacht geven, je kan ook liefdevol begeleiden, heel ouderwets.

Onze hond drukte zich bij onzekerheid altijd tegen je been, dat mocht ook. En ik stapte in bepaalde situaties vóór haar (dus bijv. tussen haar en een andere hond). Beide erkent wel onzekerheid/angst maar imo wel op een manier die haar steun gaf, niet een bevestiging dat de angst terecht was. (Omdat de rest van de situatie dan rustig verliep). Ik denk dat dat het vooral is: de hond moet niet het gevoel hebben dat de angst terecht is, dus dat het idd een conflict wordt of waar ze ook bang voor zijn. Dan bevestig je de angst en maak je het mogelijk erger. Maar steunen met aanwezigheid kan volgens mij ook wel ja.

Heel herkenbaar.

Zowel Lola als Jenna,beide herplaatsers met onbekende achtergrond, vielen uit naar in het begin ongeveer alles.

Wij wonen niet in een drukke stad,maar toch komt er dan ineens een knetterbrommer, vrachtwagen, traktor etc. voorbij waar naar uitgevallen zou worden. Ik stond dan even rustig stil, bij Jenna even mijn hand op haar flank (dat kon bij Lola niet anders zou ze naar mij uitgevallen hebben) en even benoemen, dan weer rustig verder lopen. Wat belangrijk was, was in drukke situaties, de hond kort naast me houden, als steun zeg maar, ik tussen verkeer, of andere mensen e.d. in.

Zelf had ik veel aan de boekjes van Turid Rugaas Help mijn hond trekt (of valt uit) en Kalmerende Signalen. En aan het boek BAT2 van Trisha Stewart. Ik deed daar een soort eigen variatie op.

Beiden snuffelden in het begin ook nauwelijks, ook niet in een rustig natuurgebied. Alles was nog te spannend. Daarom maakte ik korte saaie rondjes en dan gewoon weer naar huis.

Maar jouw hond wandelt dus s ochtends al wel ontspannen mee begrijp ik, dat is al heel wat, en dan is het s middags gewoon teveel geweest allemaal, lijkt het.

Voor binnen, Jenna blafte daar in het begin ook op van alles en nog wat. Ik riep haar dan gewoon bij me, of haalde haar uit de situatie en benoemde het even. Ik zei zelfs op een rustige belonende toon: goed gehoord, dat is de buurman etc. En dan daarna even een klein opdrachtje of spelletje oid. Toen ze eenmaal wist wat hier een normaal geluid is en wat niet  hield dat ook vanzelf op. 

Jenna is wel altijd blijven uitvallen als we niet genoeg afstand hadden, naar andere honden, kinderen en rolkoffertjes. Dat komt achteraf, doordat ze niet zo goed ziet. 

Bij een herplaatser is het allerbelangrijkst (vind ik) dat je werkt om een goede band op te bouwen, elkaar leert kennen en vertrouwen. De hond moet ook door ervaring gaan leren dat jij hem niet in situaties brengt die hij (nog) niet aankan. Dus imo in het begin vooral rustig aan doen en voorzien en dus voorkomen, door bijv. afstand maken, desnoods om te keren om het uitvallen te voorkomen. 

Edit: ik wilde nog vragen wat het trainen met de trainer precies inhoudt?

Niets ouderwets aan. Ik haal mijn kennis niet uit boeken of van verhalen van andere mensen maar uit eigen ervaring van meer dan 150 verschillende honden in de afgelopen jaren met en zonder rugzakje. 

Dit is wat voor iedere van deze honden zeer goed heeft gewerkt.

Ik durft dit dus zeer zeker aan te raden dat jij het wel doet moet jij weten maar daar ben ik het totaal niet mee eens.

Precies, en sommige honden zijn zo angstig dat ze meer steun nodig hebben dus ga ik door m'n hurken of of de grond zitten bij de hond.

Maar wel zonder praten en aaien.

Nou dat aaien hoeft ook niet, maar op de hurken zitten en tegen hem praten dat doet het wel hier hoor.

Het kan natuurlijk ook per hond verschillen.

En ik ken mensen die heel hun leven honden hebben en fokker zijn en mensen die hun eerste hond hebben, soms doen die mensen het met hun eerste hond beter, jij kan het ook verkeerd gedaan hebben bij 150 honden, zo'n dooddoener, niet dat ik denk dat dat zo is.