Wanneer ben je geschikt voor een herplaatser?

Ik vind eigenlijk ook wel dat er te vaak naar de leef situatie/omgeving gekeken wordt en niet of de hond zich prettig voelt bij de toekomstige baas. Denk dat als een hond een klik heeft met persoon,  zich bij diegene anders gedraagt dan normaal in positieve zin? Dat diegene meer dan geschikt is. Vind dan ook het eenmalig huisbezoek onnodig, liever dat ze 6 keer komen kijken hoe het gaat en hoe de hond zich gedraagt. Tuurlijk hoort daar de basis ook bij van uitleg van eventuele problemen die zich voor kunnen doen.

Betreft monsters? Nee totaal niet, als vb nogmaals het hondje wat ik aangeboden kreeg, de bijtgrage rakker? Was bij kalm, eigenlijk helemaal geen gedoe als ik er bij was met wandelen. Op de 1 of andere manier voelde hij zich rustig en veilig bij mij en op mijn beurt vond het een machtig lief hondje. Begreep er geen hol van waarom het baasje zo een grote moeite had. Deze ook totale mismatch met de vorige eigenaar, bij ons is het meest lieve hondje wat er is. Inmiddels heeft hij totaal geen problemen meer met andere honden of mensen. Behalve 1 ras maar dat gaan we nog uitzoeken waarom dat is met hulp. Dus @Joop? Soms heb je een beetje hulp nodig van professional omdat je er zelf niet uitkomt Dat is niet erg toch? Alleen maar goed dat die opties er tegenwoordig zijn.

Honden beschrijven als monsters en tuig… uiteindelijk ligt dat toch aan de vorige eigenaar/wat de hond heeft meegemaakt in het verleden en dat zijn louter menselijke fouten. Als je voor een herplaatser kiest, laat je je ook uitgebreid informeren en bereid je je alsnog voor op het eventueel slechtste. Begeleiding en professionele hulp zijn er inderdaad genoeg als je daar dan nood aan hebt. En alsnog zitten er genoeg lieverds bij waar er geen problemen zijn, maar die eigenaren hoor je dan zelden zich uitspreken. Een hond verpesten kan iedereen, eentje rechttrekken ook, maar daar zit veel werk achter. Ben iig nog steeds verliefd op mijn Roemeentje.

ik ben ook wel voor als het mogelijk is nog eens controle als de hond er al een tijdje is of tenminste contact houden.

Hierboven Jenna haar controle van de direkteur van het poolse asiel waar ze in zat en de medeoprichter van de stichting. Zo kom je nog eens goed in gesprek over wat wijsheid is. Een heel uitgebreid vaak zielig verhaal over een hond, of gewoon eerlijk zeggen dat hoe een hond in een asiel is, wel iets zegt, maar lang niet alles over hoe de hond bij iemand thuis is. Gedrag hangt van zoveel factoren af. Dus dat je er idd open in gaat.

Vind ik heel lastig te zeggen! Ligt eraan wat voor herplaatser. Ik wil op een dag graag een herplaatser die gered is uit een benarde situatie/ van straat etc. Ik voelde me hier alleen niet klaar voor toen ik opzoek ging. Ik kwam heel veel fantastische honden tegen met een flinke rugzak. Ik was onwijs bang dat ik het niet goed zou doen en de hond opnieuw zou moeten herplaatsen. Ik vond mijzelf daarom niet geschikt voor dat soort herplaatsers. Ik heb met veel professionals gepraat voordat ik überhaupt aan een herplaatser begon. Uiteindelijk heb ik nu een herplaatser die uit een gezinnetje komt. Dit was te behappen voor mij. Ik ben me er wel van bewust dat je het ook niet kan voorspellen. Marley bleek ook wat grotere problemen te hebben dan mij was verteld en toch is het goed gekomen.

Een pup schrikt mij trouwens heel erg af haha. Zo een klein beestje moeten opvoeden, zindelijk maken, socialiseren.. het lijkt me erg lastig. Ookal moet je een herplaatser natuurlijk ook opnieuw opvoeden. Het is meer gevoelsmatig. Ook vind ik de gedachte om een hond een 2e kans te geven prachtig. Ik zie mezelf dus wel als geschikt voor herplaatsers!

Ik denk zelf dat bepaalde herplaatsers beter gebaat zijn met mensen met ervaring met honden of mensen met veel geduld die bereid zijn de hond op #1 te zetten. 

Geen idee eigenlijk of daar een duidelijk antwoord op is te geven.

Ik ben begonnen zonder enige ervaring (geen honden binnen eigen gezin of bij directe familie) met een IPO getrainde 4-jarige herder. Weet wel dat er bepaalde mensen hun bedenkingen daarbij hadden whaha.

Ik zocht mijn hele leven altijd wel honden op, en het klikte altijd wel. Maar eigen honden en qua training en gehoorzaamheid was ik best blanco.

Nu "kende" ik die hond al wel, maar het was een schim van de hond die hij was toen ik hem kreeg. Gehoorzaam, dat wel, maar hij had wel een tikkie meegekregen van de verhuizingen die hij in 2 maanden had meegemaakt. Onzeker geworden, afgevallen, vertrouwen kwijt.

Veel van geleerd, met name hoe je een hond weer vertrouwen kunt geven, en wat er ineens gebeurd als ze dat vertrouwen weer krijgen en meer. Bij hem moest ik ook echt even terug naar basis want hij oversteeg me ineens na een paar maanden toen hij zijn zelfvertrouwen weer had. Wat link werd, want hij ging bepalen wie bij me kon komen en dat was niet de bedoeling uiteraard.

Bluf werd mijn tweede en zij was 2,5 jaar. Compleet tegenovergestelde van Finn destijds. Zij was gewoon frivool had ogenschijnlijk geen moeite met veranderen van baas en omgeving, maar luisteren deed ze niet echt whaha. Was wel blij dat ik ondertussen wel trainde met Finn en dat ik met haar dus ook de nodige begeleiding kreeg en ook wel e.e.a. aan motivatie al wist om dingen aan/af te leren. Maar geen moeilijke hond in de zin dat ze niet mens- dier sociaal was of zo. Maar heb wel aan moeten poten bij haar om wat ik graag zag qua gehoorzaamheid erin te trainen zodat ze kon loslopen.

Jol kwam met mijn vriend mee, en voor mij dus ook herplaatser van een totaal ander ras. Heb ik aan moeten wennen, en zij aan mij. Ik wilde en verlangde wat meer discipline soms.. in begin botsten we enorm, maar dat is na een paar maanden goed gekomen. Allebei beetje water bij de wijn gedaan destijds. Net als bij Bluf trouwens, die had gewoon zo haar eigen dingen en grappigheden die ik op een bepaald moment maar voor lief heb genomen, het moment dat ik erom kon lachen was het moment dat we nader tot elkaar kwamen.

En recent Chara erbij, uit Rusland. Haar komst anders ingeschat, ze bleek zwaar ondervoed en na paar weken bleek ze een medische chronische aandoening te hebben. Vrij snel zag ik het niet meer zitten. Week 2 zat ik stuk.  Slapen op de bank, continue naar buiten vanwege diarree, de honden die elkaar niet moesten in huis en dan moesten we ook nog 2 katten gaan introduceren die dus continue op  een kamer boven verbleven omdat we de nieuwe hond ook niet in de bench konden doen want dan gilde ze de boel bij elkaar.

Ik was soms echt jaloers op mensen die te pas en te onpas honden en herplaatsers bij elkaar zetten zonder gedoe.

Maar goed, toen ik het licht weer zag en terugdenkend aan Finn, Bluf, en Jol dacht ik.. dat ging ook niet vanzelf.. even doorbijten nu. Gevoel vertrouwen, ingrijpen daar waar nodig en soms ook dingen laten gaan of ombuigen. Chara kon in begin namelijk ook wel naar ons bijten, niet van een plek willen gaan en ook plekken claimen t.o.v. onze andere hond. Bij die laatste wilde ik ook niet de gok nemen om het de honden zelf maar uit te laten zoeken in het begin, mijn gevoel zei dat hij er dan ook echt als hij het zat was er behoorlijk in zou kleunen, en dat moet je niet willen.

Dus bij herplaatsers is het wel handig als je een beetje de honden kunt "lezen". En dat je soms alternatieve oplossingen zoekt voor een situatie die ontstaat. Soms wel een botte nee, ben jij gek geworden, en soms kun je beter niet de confrontatie aangaan maar het anders "oplossen" alternatief bieden. 

Moet zeggen dat ik voor mijn gevoel redelijk makkelijke herplaatsers heb gehad. Of gevoelsmatig altijd wel het juiste heb gedaan waardoor het allemaal wel redelijk makkelijk is gegaan.

Weet wel dat ik met extreem angstige honden naar mens of dier, wel moeite zou hebben. Vertrouwen moet groeien, maar als ik soms buitenlandse herplaatsers zie die na jaren nog niet los kunnen lopen, geen visite kunnen verdragen e.d. dat zou ik niet kunnen of willen. Daar ben ik wel eerlijk in. 

Ik denk dat dit heel erg ligt aan je persoonlijkheid en niet direct aan hoeveel ervaring iemand heeft. Onze eerste hond is ook een herplaatser met (destijds) een flink angstissue. ik herinner me nog goed dat veel mensen om ons heen echt zoiets hadden van jeetje dat komt nooit meer goed met die hond en waar begin je aan. Ook hondentrainers en dierenartsen gaven aan oprechte twijfel te hebben of dit nog werkbaar zou kunnen worden, en toen hadden we haar al een aantal maanden, daarvoor was het nog problematischer. Juist doordat wij zagen dat ze steeds stapjes vooruit ging, hadden we er wel vertrouwen in dat het verder zou verbeteren. Overigens was ze thuis, in haar veilige bubbel, na een tijdje wel geheel ontspannen, dat maakte dat ze haar rust kon vinden. 

Inmiddels is ze alleen nog wat terughoudend naar vreemden, maar als mensen een stukje met ons meelopen mogen ze haar vaak wel aaien. 

Wij hadden vanaf het begin nul verwachtingen, en waren bereid ons geheel aan haar aan te passen en dat heeft in ons geval dus goed gewerkt. 

Om heel eerlijk te zijn denk ik dat ik een pup opvoeden zwaarder gevonden zou hebben, ik weet oprecht niet of ik daar destijds klaar voor geweest zou zijn. Op de één of andere manier vind ik volwassen dieren prettiger in de omgang. Onze hond was snel zindelijk (dus we hadden gewoon nachtrust), toen ze ons niet meer eng vond leerde ze alles binnenshuis super snel etc. Buitenshuis bleef lang redelijk dramatisch bijvoorbeeld 100m verderop een persoon zien resulteerde in een compleet bevroren hond maar doordat ze in haar veilige omgeving zo lief en vrolijk was maakte dat het allemaal wel dragelijk.  

Ik denk dat mensen soms een vertekend beeld hebben van een herplaatser. Onze hond werd echt gezien als 'probleemhond' door onze omgeving maar eigenlijk is ze naar ons toe vanaf het begin af aan super lief, vrolijk en makkelijk. 

Ik denk dat je er klaar voor bent als je bereid bent om je leven volledig aan te passen aan de hond (zeker het eerste jaar) en als je van het slechtste uitgaat en denkt dat je dit ook kunt bolwerken. Bijvoorbeeld in ons geval een hond met angst, ga ervan uit dat er angstagressie kan ontstaan, onzindelijkheid (hond durft buiten de behoefte niet te doen) en verlatingsangst. 

Daarnaast is de ene herplaatser absoluut de andere niet. Ik heb ook overwogen of ik een stafford achtige hond in huis wilde nemen uit het asiel, maar ben tot de conclusie gekomen dat het niet bij me past. Misschien zou het goed gaan, maar misschien ook niet en dat kan je je bij zo'n hond simpelweg niet permitteren. In het geval van angstagressie zou bij onze hond de schade miniem zijn. Zo moet je altijd naar je eigen plus en minpunten durven kijken. Hoe consequent kan en wil je zijn, hoeveel geduld heb je, hoe sterk ben je fysiek etc. Hier kan je vervolgens een juiste herplaatser bij zoeken.

@Lotte Yup, geloof me elke 8 weken of 11 weken in geval van mijn kat? Is een best beetje boel werk, haha. Spinnenkoppen en onvermoeibaar. Het leuke is dan wel dat als ze dan ff niet alles doen zo als gewild? Dan is het je eigen schuld en vergeef je het jezelf sneller en heb je meer geduld met wat je hebt gecreëerd. (Er van uitgaande dan? Dat ze ook tot het einde bij je blijven )

@Blondie, Vind het enorm knap wat je doe. Je moet toch iedere keer weer die volle inzit ervoor geven en stukken van jezelf opgeven. Daar heb ik echt enorm respect voor. Misschien mazzel gehad? Maar grotendeels dankzij jullie eigen inzet. Kan natuurlijk zijn dat er 1tje komt die echt niet botert met de roedel en tja "so be it" Dan is het even slikken en een andere huisje zoeken.

@Hannah, Quote "Ik denk dat je er klaar voor bent als je bereid bent om je leven volledig aan te passen aan de hond (zeker het eerste jaar) en als je van het slechtste uitgaat en denkt dat je dit ook kunt bolwerken."  Hier ben ik het persoonlijk wel heel erg mee eens. Nu heb ik wel ervaring met aanlopers en niet gewild maar echt herplaats via stichting? Niet. Maar ben het toch wel eens met deze quote.

alleen maar herplaatsers gehad,en nooit geen problemen ondervonden,honden ,verschillende rassen /leeftijden/energielevel.

sasja hollandse/mechel herder met 2 jaar hier komen wonen (van collega) is 11 geworden,1 brok energie

skinny spaniel   broodfokteefje  8 jaar gehad leeftijd onbekend (veel werk van gehad)

luna chi   7 maanden gehad is maar 1.5 geworden , niet uit narcose gekomen,was vanaf dag 1 hier thuis

nu jolie chi  met 3 jaar hier gekomen is nu nog bij ons,was hier ook direct thuis.

in het begin veel rust gegeven om aan elkaar te wennen,geen ideaalbeeld gevormd van de hond,agegaan wat de hond aankan en wil

Tja wanneer ben je geschikt, ik denk als je geduld hebt en de hond de tijd geeft om te wennen, ik heb Faro gehad, 8 jaar was hij, Faro was in het begin heel uitvallerig, maar na een tijdje was hij zo op zijn gemak dat hij de therapiehond werd genoemd, hij hielp bange honden, mensen, hij was de kalmheid zelf.

Faro was echt een tophond, hij heeft na zijn 8 jaar ellende veel geleerd bij ons, maar was los wel erg eigenwijs, zo gewend om zelf op pad te gaan, dat deed hij dan ook, hij deed zijn eigen ding buiten.

Hij was de liefheid zelve, bij die dierenarts, echt top.

Nu hebben we Sam, jongere hond van 2 jaar geadopteerd, ook uit Spanje, kruising mechelaar/podenco  maar hij is ook top hoor, hij luistert graag naar je, loopt graag bij je als hij los is, maar leert snel en vind dat ook leuk.

Negatieve kant is dat je niks medisch bij hem kan doen, dan moet hij echt naar de dierenarts, hij is dan zo bang dat hij snapt, heeft nog nooit echt gebeten, maar zover laten we het ook niet komen.

Sam was heel erg bang voor mannen, buiten niet, maar binnen wel, voor mijn man kroop hij echt weg, doodsbang, maar nu zijn ze dikke maatjes.

Met beide honden hebben we gewoon geduld gehad en toch tijdens wennen speels dingen leren.

Ik wil echt niet anders, ik heb mijn hele leven 2de hands dieren, chinchilla's gehad, 2 de hands, mijn 2 papegaaien ook, 1 is overleden vorige maand na 35 jaar, dus nu hebben we er nog maar 1.

Ik zal blijven gaan voor een herplaatser, waar hij dan vandaan komt dat maakt me niet zoveel uit.

Het enige wat ik denk dat over een jaar of 10, dat we dan voor een kleiner maatje gaan.

Sinds ik een hond heb, wil ik ook niet meer op vakantie zonder hond, ik ben van eiland hopper in Griekenland gegaan, naar de Ardennen, Texel, De Eifel, en bevalt prima.

Beide hebben wel problemen met alleen zijn.

Maar verder zie ik dat mijn 2 kanjers zich beter gedroegen dan mensen die een hond bij een fokker vandaan hadden, ik ben ook zeer trots op Sam als wij samen op straat lopen, ik loop met een stok, en hij trekt me nooit omver, tenzij er een kat voor zijn neus schiet, maar dan nog luistert hij wel.