Reu 1 jaar gevochten om teefje

Hoi allemaal,

Mijn buitenlandse intacte reu van net 1 jaar is tot op de dag van vandaag super sociaal met andere honden. Hij kan met elke hond, groot of klein, intact of niet, stoer of onzeker. Hij past zich aan in het spel en geeft altijd duidelijk aan wanneer het genoeg is of luistert naar de taal van zijn speelmaat.

Maar, vanochtend op het losloopveld waar we vaak heengaan was daar zijn vriendje (intacte reu van 1,5 jaar) waar hij vanaf pup al veel mee speelt samen met een jong teefje van een half jaar die hij ook al kent vanaf dat ze 8 weken is.

Ik vond hem al wat anders in zijn gedrag; minder onstuimig, meer op zijn hoede. Beschermend naar het teefje, doordachter, hij hield het contact tussen de teef en de andere reu allemaal iets te goed in de gaten. Omdat Boi nog nooit ook maar iets van agressie heeft laten zien heb ik hier te laat op gereageerd en vloog hij de andere reu aan. Veel gegrom, gegrauw en ook bijten. Het reutje had geen schijn van kans en deed ook niets terug, behalve heel hard piepen, heel sneu. Ik heb mezelf ertussen gegooid om mijn hond tot de orde te roepen en de andere hond te beschermen en dat hielp gelukkig want Boi kwam weer bij zinnen. Meteen aangelijnd en een paar stappen uit de situatie gaan staan en hij werd weer rustig.

Maar de schrik zit er goed in! Na een check bleek dat Boi niet hard had gebeten, er was geen schade.

Maar wat was dit?? Hormonaal gedreven agressie? Beschermingsdrang? Het teefje is nog jong, 6 maanden, nog niet loops. Hij liet naar haar ook geen seksueel gedrag zien. Dit kwam voor mij zo onverwachts, ik had dit werkelijk nooit verwacht en voel me erg rot naar de andere eigenaar, die overigens wel relaxed bleef en zei dat haar hond dit vaker overkwam. 

Boi is de laatste tijd ook erg onrustig in huis, buiten extreem aan het ruiken, klappertanden, kwijlen en plasjes likken, veel markeren en hij probeerde gister op mijn zoontje te rijden, compleet met de hele lippenstift eruit hangend. 

Wij hebben al training van een gedragsdeskundige dus zijn veel bezig met aandachtsoefeningen. Maar dit lijkt toch erg hormonaal allemaal? Ik ben in principe niet voor (chemische)castratie, maar ik merk dat de twijfel toch een beetje inslaat nu.....

Iemand raad, daad, advies? 

Denk dat er loopse teven in de buurt zijn en ja dan wil je geen andere reuen bij je hebben. Je weet het nu, dus andere reuen ontwijken.

Chemische castratie blijft een chemisch goedje wat in je hond zit!

Het is inderdaad een wake-up call! En ik weet dat dit ook bij het volwassen worden hoort, maar ik vond het vooral heftig dat ik mijn eigen hond even helemaal niet meer terug kende en ook niet meteen kon bereiken.

En het klopt wb chemische castratie, ik was/ben daar eigenlijk geen voorstander van. Vooral omdat Boi soms nog wat onzeker kan zijn in nieuwe situaties dus denk ik dat hij zijn hormonen hard nodig heeft. 

Echter gaan die hormonen nu ineens wel heel hard.....dat is flink schakelen voor hem maar ook voor mij.

Dit is iets wat je wel vaker ziet bij intacte reuen. Ze blijven niet allemaal "super sociaal", het hoort erbij dat ze hun krachten gaan meten met andere reuen. Voortplanting is belangrijk voor een diersoort en veel gedrag is daarom voortplantingsgemotiveerd

Of het gewenst is in ons dichtbevolkte land met honden als huisdier, is een tweede. Als je geen voorstander bent van castratie, zul je uiteindelijk toch vaak andere honden (reuen) moeten gaan ontlopen.

Bedenk wel, dat het voor een intacte reu ook niet altijd prettig is om veel geslachtshormonen aan te maken, maar er niets mee te mogen. In die zin is ook dat onnatuurlijk. Sommige worden letterlijk gek van de hormonen, worden jaren behandelend met allerlei (vaak homeopathische, want stel je voor dat er iets "chemisch" inzit) druppels om hun hyperseksualiteit af te remmen, terwijl ik dan denk, castreer 'm gewoon, dan ben je van alle ellende af.

Eens, meestal bij een stichting moet dat ook als je hond volgroeid is.

Heb je een foto van je hond?

Hoe zet ik een foto erop...? 

Die hormonen hebben gewoon een functie en helpen bij het vormen van een stabiel volwassen karakter.  Ik zie juist veel instabiel gedrag bij reuen die op jonge leeftijd gecastreerd zijn. Daar heb je een heel leven last van. Die hormoonpiek duurt maar 2 jaar.  Niet dat ik tegen castreren ben hoor. Maar het heeft ook nadelen waar je even bij stil moet staan.

Ik besluit sowieso niet overhaast. Voorlopig gaat Boi aan de lijn en kijken we per hond rustig aan of het gaat ja of nee. Ik ken nu zijn signalen, die waren achteraf best duidelijk. Het was niet uit het niets, al leek dat in eerste instantie wel zo.

Voor nu ligt de bal vooral bij mij en zal ik de manier waarop ik hem zijn vrijheid gaf iets beperken en beter opletten.

Ik kijk de komende tijd zijn hormonale gedrag wel aan omdat ik ook vind dat hij zich er happy bij moet blijven voelen. De laatste weken betwijfel ik dat want door het hormonaal obsessieve naar buiten willen, likken, markeren etc. lijkt het soms alsof hij met zichzelf niet meer weet wat te doen.

Of hoort dat er ook helemaal bij op deze leeftijd? Dit is mijn eerste reu dus weinig echte ervaring....

Weet niet welke kruising je hebt. Ik heb nu mijn tweede reu, herder. Die zijn toch wel redelijk te sturen in bepaald gedrag. Bij beide reuen had ik intacte teven in huis, dus ze leerden ook wel omgaan met loopsheden in huis zelf. Zonder dat er gedekt mocht worden. Tegennatuurlijk uiteraard, maar het ging. En buiten ben ik soms ook wat strikter, als ik zie aan hem dat hij enorm lang blijft hangen bij plasjes en soms gaat kwijlen, dan is het domweg doorlopen geblazen. Ik herken het een beetje, en hoe langer je toestaat dat ze gaan lopen kwijlen en markeren bij loopse tevenplas, hoe lastiger het m.i. is om ze te bereiken. Ik kap het dus af en gooi het in mijn geval op luisteren naar de baas. Vrij bot, maar het werkte altijd wel, ook met de loopse teven in huis.

Maar goed, daar zijn meningen ook over verschillend. Blijkbaar zijn bepaalde honden dusdanig gehoorzaam naar baas toe dat het goed te doen is. Ik ken ook verhalen van mensen die reuen echt tijdelijk weg moesten doen omdat het niet meer ging. Joelende honden, eetlust weg etc.. Ik herken dat niet, heb dat echt niet meegemaakt terwijl bij 2 reuen loopse teven gewoon in huis waren en alles ook tegelijkertijd nog werd uitgelaten (los). Maakt voor mij dus ook wat lastig om een idee te hebben over castratie. Ik vond het niet nodig. Maar heb zelf qua honden ook geen illusie gehad dat het gezellige honden zouden zijn die met jan en alleman lekker zouden blijven spelen met willekeurige vreemde honden.

En dat is nog steeds zo, prima gesocialiseerd maar geen hoesee hoe meer zielen hoe meer vreugde hond. En bij patser reuen of hele drukke lompe honden pas ik zelf. Doe maar niet, gaat geen match worden.

Reu is reu, en zal zijn neus gebruiken en weten wanneer er loopse teven in de buurt zijn. Denk dat je voor een groot gedeelte zelf in de hand kunt houden in hoeverre je hem de gelegenheid geeft om te blijven snuffen en markeren.

Nogmaals, ik heb er met beide reuen die ik had niet zoveel problemen mee gehad. Klaar is klaar, doorlopen is doorlopen en bij honden die ik niet als een fijne match zie is het ook simpelweg even bij me houden en daarna na passeren weer verderlopen. Ik heb gewoonweg niet de illusie bij het ras wat ik heb dat het een gezellige hond is die heerlijk speelt met andere honden, dan had ik een ander ras moeten kiezen.

Helemaal eens, om die reden ook bij Paddy gedaan, wat een rust.

Ik begrijp dat argument 'alleen om medische redenen'  ook niet. Alsof t leuk is voor een reu om steeds opgewonden te zijn en dan braaf je ballen bij elkaar houden.

Is je hond via een stichting? Dan word je meestal geacht hem te castreren.

Castratie bij reuen is echt niet standaard. En een reu moet sowieso eerst uitgroeien, die hormonen hebben meer functies dan alleen voortplanting. Een voorbeeld is het sluiten van de groeischijven. En eer een hond is uitgegroeid heeft hij minder last van die hormonen en is het dus maar de vraag of het nog nodig is.

Ik ben zo iemand die roept: geen castratie tenzij... Castraten kunnen (voordat jullie hierover vallen, het kan, maar hoeft niet) een stuk onzekerder worden, wat angst gedreven agressie kan bevorderen. En dan val je eigenlijk een beetje van de reden in de drup.

Daarnaast hoor je ook vaak genoeg dat gecastreerde reuen een beetje lui en emotieloos worden, wat mensen vaak 'rustig' noemen. Dat vind ik eerlijk gezegd ook hartstikke zonde.

Hier sluit ik me helemaal bij aan 

Mede door verhalen heb ik te lang getwijfeld (1,5 was hij), ik wou dat ik het een paar maanden eerder gedaan had. Zoveel meer rust in Gijs en meer aandacht voor mij. Hij liet ook perioden zijn eten staan. Het gedrag naar reuen is overigens niet meer helemaal weggegaan, ik weet niet hoe dat was geweest als hij iets eerder gecastreerd was 

@Blondie; De illusie van een gezellige hond die met iedereen leuk speelt heb ik ook nooit gehad, ik heb immers bewust gekozen voor een buitenlandse hond dus dan weet je het nooit. Maar zo is (was?) hij gewoon. Een echte honden-hond, en soms nog wat onzeker naar vreemde mensen toe. Al gaat dit wel steeds beter.

Hij komt van de Antillen, wat er precies inzit weet ik niet maar het is een typische Eastpointer zoals ze daar veel rondlopen. Ik denk wel iets van een terrier, hij heeft een vrij brede kop. Maar is verder wel slank en staat vrij hoog op zijn poten. Beetje model Boxer. Karakter onherleidbaar maar houdt van speuren, graven, maar niet een heel duidelijk jachtinstinct als in achter dingen aangaan.

Net heb ik bewust een rustig rondje gelopen met hem, aangelijnd met aandacht voor mij. Komen we natuurlijk een loops teefje tegen en is hij weer helemaal van het padje af. Zenuwachtig piepend in huis achter mij aan rondlopen, blaffen naar niks. Hij kan ook sinds een paar dagen ineens weer heel moeilijk alleen zijn en reageert buiten wat schrikkerig op dingen waar hij al heel lang niet meer bang voor is. 

Mijn buitenlander Sam en mijn vorige (Faro) zijn gecastreerd, Faro wel op oudere leeftijd, Sam toen hij 1 1/5 was, Faro was al 8, maar die had gewoon een rustig karakter, de coolheid zelve was hij, maar hield van rennen en vooral jagen.

Sam is echt super speels, hij is in het asiel gecastreerd als een bange hond, maar nu is hij een heerlijk speelse vrolijke hond. Is als een bange hond bij ons gekomen, maar nu is hij gewoon een leuke hond, met wat fratsen..

De meeste honden die ik ken hebben geen ballen meer, daar is niks mis mee, geen angsten of suf, gewoon honden. Er zullen vast we honden bij zitten die wel negatief reageren, maar wel gek dat ik ze nooit tegen kom.

Ik vind het reuze zielig als een hond zo van slag raakt, en hij mag niet paren.

Hier ook meerdere intacte reuen en tevens bij elkaar in huis.

Mijn ervaring is dat met 2,5 a 3 jaar de hormonen zijn gestabiliseerd en een reu gewoon weer is zoals hij voor het puberen was. 

Castratie kan zowel negatief als positief uitwerken op het gedrag maar hou er vooral rekening mee dat een gecastreerde reu meer kans op botkanker heeft, minder bespiering heeft, makkelijker zn knie banden scheurd en zo zijn er nog een aantal medische nadelen.

Ooh dat ken ik van mijn vorige rakker. Hij wist niet wat hem overkwam. Goed gefokte stamboom keeshond die echt van 1km kwam aanrennen want dat was zijn bitch, hihi, leuk ding die dame. Ik geef ze geen ongelijk. Reutjes blijven mannen en soms heel lastig. Vaak is het een hele hoop bombarie en dan gebeurd alsnog niets. Zoals in dit geval, hele hoop hap en grom maar verder niets.

Je hebt goed gehandeld als ze het zelf niet oplossen en 1 van de twee niet achteruit gaat. Of de hond de andere baas of jouw hond jou niet volgt. Je moet het wel durven want soms kom je er niet vanaf zonder eigen verwonding. Das de natuur zoals ze dat zo maar zeggen. Waar je op moet letten is dat 1 van de twee ergens eieren voor zijn geld kiest en als de aanvaller niet opgeeft terwijl alles aan tekenen bij ander daar is? Dan grijp je in.

Men moet maar het lef hebben om er tussen te springen. Respect hoor. Heb zelf ook een aantal keer schaafwonden en een keer een bijtwond opgelopen. Dat niet eens van mijn eigen hond maar mensen die gillend in een veldje staan toe kijken. Beste is om de aggresor in de hout greep te leggen, ga niet schoppen en slaan want dan wordt het alleen maar erger.

Onze dierenarts raadde ons om deze reden 12 jaar geleden ook aan om Dobby niet te laten castreren. Dobby was vrij onzeker en dat is hij ook wel deels altijd gebleven. Hij is niet zo haantje de voorste, is afwachtend en snel geïntimideerd. En de dierenarts had net zo goed castratie kunnen aanraden voor het geld, dus aangezien hij dat niet deed...

Veel verschillende reacties, dank daarvoor!

Yooop, Boi lijkt een beetje op jouw hond op de foto, alleen iets lichter van kleur.

Anouk, het ertussen springen "durfde" ik vooral omdat de andere hond niets terugdeed en geen enkele vorm van macho of agressie vertoonde. Ik heb Boi eraf getrokken, heel snel de andere hond achter mijn benen geduwd en terwijl ik Boi strak aankeek zei ik langzaam een paar keer duidelijk nee. Hij morrelde toen nog wat maar koos eieren voor zijn geld gelukkig.

En intacte reuen zijn als ze eenmaal door de pubertijd heen zijn ook gewoon relaxte stabiele honden hoor.  Mijn ex-puber kan inmiddels weer gewoon trainen met een loopse teef in de buurt zonder een appelflauwte te krijgen.  Wordt hierboven een beetje gedaan alsof het van die hormonenbommen blijven maar dat valt reuze mee. Ik geloof heel erg in de functie van een pubertijd bij het opgroeien. Mentaal en fysiek. Er komen ook steeds meer studies die dat beamen. Hoewel er zeker honden zijn die er wel baat bij hebben hoor. Ik ben niet anti verder. 

Maar wanneer is het te? Ik weet niet zo goed wat "normaal" is en wat "te" is. 

Vanochtend ben ik in plaats van het losloopveld naar een ander stuk gegaan waarvan ik weet dat daar vrijwel nooit iemand komt (in Groningen kan dat nog haha) Daar kon hij lekker los struinen en rennen zonder afleiding. Dan zie ik toch mijn oude Boi weer terug; lekker onbevangen en veel meer op mij gericht, veel beter bereikbaar.

Eenmaal thuis in het dichter bevolkte waarvan ik weet dat er sowieso 2 loopse teefjes in de buurt wonen is hij weer helemaal van het padje. Hij probeert te slopen (plinten trekken), drentelt constant piepend en hijgend door het huis, is overdreven alert en ik kan geen stap zetten en hij komt me zenuwachtig achterna want stel je voor; we zouden weleens weer naar buiten kunnen gaan naar de geurtjes en de vrouwtjes. Ik was al een tijdje van de bench af, zowel overdag als snachts maar heb hem er toch maar weer bijgehaald want dat is voor nu de enige plaats waar hij even rustig kan en gaat liggen. Ik doe naast het wandelen aandachtsoefeningen, hersenwerk, zoekspelletjes. Dan kan ik zijn aandacht redelijk afleiden. Maar zodra dat klaar is dan nemen de hormonen het weer over.

Is dit normaal voor een puberende reu? Of is dit te? gezien mijn weinig-ervaring met reuen weet ik dit niet zo goed.

Ik heb zelf nog nooit een reu gehad, maar wel veel ervaring met reuen ivm werk en training. 

Ik merk bij ons op de club ten eerste al dat geen énkele reu gecastreerd is, en we hebben er toch zeker een stuk of 8, de reuen zijn in de meerderheid. Ze trainen gewoon op het veld naast elkaar, en ook wanneer mijn teef loops is, kunnen de reuen dit goed negeren en zich gewoon focussen op de training. 1 reu is nu bijna 2, die heeft wat last van zijn hormonen, maar ook hij wordt langzaam maar zeker rustiger. 

Mijn tante heeft 2 reuen, beide zijn gecastreerd vanuit de stichting op 1 jarige leeftijd. Beide verschillende kruisingen, maar beide zijn blijven 'hangen' op de leeftijd waarop ze gecastreerd zijn. Ze zijn nu 5 en 8, en nogsteeds slungelige pubers die nooit zijn uitgezwaard, en waarvan het karakter ook nogsteeds niet geheel stabiel is. Als in, met élke hond willen spelen, uitdagend gedrag naar de baas etc. 

Een broer van mijn hond is als enige van de pups op 1 jarige leeftijd chemisch gecastreerd. Dit moet nog uitwerken, maar je merkt nu al dat hij minder body heeft dan zijn broers. Ja, hij snuffelt minder lang op bepaalde plekken, komt niet meer schuimbekkend thuis, maar vertoont nogsteeds macho gedrag, sterker nog, dit is zelfs verergerd. 

Ik heb niets tegen castratie bij honden. Maar ik zou dan echt wachten tot het moment dat hij minimaal 3 jaar is. De kans is namelijk enorm groot dat hij daarna gewoon weer zijn normale zelf is. Mijn opa had altijd reuen en hij zei altijd: 'na 3 jaar heb je pas een écht fijne hond, en weet je wat je aan ze hebt' 

Dan even mijn oudste teef. Zij was altijd sociaal naar andere honden, maar rond de leeftijd van 1 jaar begon ze een echte regeltante te worden, en vertoonde ze licht uitvalgedrag naar andere honden. Het was net 3 maanden na haar eerste loopsheid (die kwam met 11.5 maanden) en ik heb haar toen laten castreren. 

Ze is nooit geheel stabiel geworden in gedrag. Het uitval gedrag ging van kwaad tot erger en dit heeft heel wat training gekost om dit in goede banen te leiden. Nu is ze 8, en is ze eindelijk écht een stuk rustiger, stabieler en voorspelbaar. 2 van haar zussen zijn nooit gecastreerd, en hebben dergelijk gedrag ook nooit vertoont. Noem het toeval, maar ik denk echt dat castratie op te vroege leeftijd er mee te maken had. Ik had haar sowieso willen castreren, maar als ik wist wat ik nu weet, had ik dit gedaan na de leeftijd van 3 jaar. Mijn jongste teef is om die reden met bijna 2 jaar ook nogsteeds intact. En hoewel zij uit werklijnen komt en in het geheel vele malen heftiger is dan mijn eerste hond, is ze wel nu al stabieler. 

Ik vind het Te, maar ik ben in dit soort situaties voor castreren, en ander heeft weer een andere mening.

Misschien heb je hier wat aan?

https://www.doggo.nl/artikelen/hond-en-gezondheid/wel-of-niet-castreren-steriliseren-reu/

Dank voor het artikel Yooop! Ik ga daar even rustig doorheen straks.

Pascale; wat jij verwoord is eigenlijk exact waar ik ook "bang" voor ben. Samen met de hormonen is namelijk ook ander pubergedrag meegekomen zoals slopen en een brutale mond hebben, bananen in zijn oren. Mijn trainster verwoordde het heel simpel; ah. Een echte puber dus. Zij is overigens geen voorstander van Castreren, heeft zelf 2 intacte reuen waarvan 1 puber en die luistert belachelijk goed naar haar. Hopelijk heeft zij voor mij meer goede trainingstips voor de komende tijd.

Daar komt bij dat ik niet voor niets gekozen heb voor een reu. Ik vind reuen prachtig juist omdat ze reu zijn en kan echt verliefd zijn op Boi als hij met zijn gespierde ranke stoere lijf trots naast me paradeert. In de basis is hij aanhankelijk, lief, speels, heel baas-gericht, trouw en gaat voor zijn roedel (ons gezin) door het vuur. Dat vind ik prachtig. Ik wil eigenlijk helemaal niet dat hij verandert, ik vind het alleen zo sneu voor hem dat hij hier zoveel last van heeft. 

Hoe fel hormonen het gedrag sturen, dat kan enorm verschillen van hond tot hond.

Ik heb 3 intacte reuen gehad, nooit dit extreem hormoongestuurde gedrag gekend.

Maar mijn 2 teven daarentegen... whoooooo, wat was dat! Die werden voor, tijdens en na de loopsheid echte hormonenbommen. Nooit gezien. Totaal geobsedeerd, niet meer te bereiken. Kwijlen, beven, joelen en janken, als een bezetene trekken aan de lijn om achter reuen te jagen, niet willen eten, kort lontje hebben, enz enz.

Beide honden zijn gecastreerd eenmaal ze uitgegroeid waren. Want dat vind ik zelf wel belangrijk: dat ze eerst kunnen uitgroeien. En dan kan je nog evalueren, wat je op dat moment 't beste acht voor het welzijn van je hond. 

Als het tijdelijk is, is het normaal. Mijn puber had van die pieken, dan was hij een week vervelend. Daarna was het weer een maand ok. Tijdens die hormoonpieken wandel ik meer in de bossen en de wijk en laat ik hem niet spelen met andere honden. En ik laat hem bijvoorbeeld niet overal aan snuffelen.  Daarna gaat het prima en nu zijn we er helemaal vanaf en is hij redelijk stabiel. 

En hoe oud is hij nu...? (even checken hoe lang ik nog heb haha)

Dat doe ik dus nu ook, de wandelingen anders inrichten. Ik ga kijken of dit tijdelijk is, ik denk het wel hoor. Het kwam ineens na het ontmoeten van een loops teefje. Morgen gaat hij een dagje naar de opvang, een grote boerderij in de bossen met veel hondenvrienden maar geen intacte teefjes in zijn roedel. Dat doet hem hoop ik wel goed, even andere omgeving.

" Hoe fel hormonen het gedrag sturen, dat kan enorm verschillen van hond tot hond.
Ik heb 3 intacte reuen gehad, nooit dit extreem hormoongestuurde gedrag gekend.
Maar mijn 2 teven daarentegen... whoooooo, wat was dat! Die werden voor, tijdens en na de loopsheid echte hormonenbommen. Nooit gezien. Totaal geobsedeerd, niet meer te bereiken. Kwijlen, beven, joelen en janken, als een bezetene trekken aan de lijn om achter reuen te jagen, niet willen eten, kort lontje hebben, enz enz.
Beide honden zijn gecastreerd eenmaal ze uitgegroeid waren. Want dat vind ik zelf wel belangrijk: dat ze eerst kunnen uitgroeien. En dan kan je nog evalueren, wat je op dat moment 't beste acht voor het welzijn van je hond.  "

Alaska's Finest!

Uitgroeien ben ik idd ook wel voorstander van. Vooral omdat dit de eerste keer is dat hij zo extreem reageert. In een jaar tijd. Hij is verder ook wat prikkelbaarder. Kan minder hebben van de kinderen, dus die moeten hem nu ook gewoon met rust laten. Lastig voor mijn zoontje want hij en Boi zijn speelmaatjes. Echter Boi heeft daar nu even geen zin in, die gaat dan in plaats daarvan op mijn zoontje proberen te rijden.

Wat jouw teefjes deden, zeker herkenbaar! Mijn vorige hond, teefje labrador was ook helemaal gek tijdens loopsheid. Maar dat heb ik dan toch anders ervaren dan bij deze reu. Misschien omdat het een labrador was en dit een iets pittiger soort.

Ik durf het bijna niet te zeggen maar bijna 3. Heb wel een ras dat lang doet over volwassen doen hoor. De meeste honden zijn sneller. 

Haha, oke.... nog even volhouden dus hier!

Susan waar komt je hond vandaan? Spanje?

Och wat zou ik graag een foto willen zien, als het een Spanjaard is, en jij verteld zelfde kleur als mijn hond, maar brede bek, in Spanje kruisen ze heel graag staffords met Podenco's, wel belangrijk om te weten, helemaal zeker weten doe je het nooit natuurlijk.