Wandelen met angstige asielhond

Dag iedereen,

Wij hebben sinds een goede twee weken Axe (een Engelse Pointer) van 7 maanden geadopteerd en opgehaald bij zijn gastgezin in België. Axe is één van de 9 puppies, die samen met zijn moeder in Roemenië met ca. 5 weken zijn gevonden op straat door het adoptiebureau (de moeder had een Italiaanse chip en was waarschijnlijk achtergelaten door jagers).

Het adoptiebureau had ons al verteld dat we met Axe geduld moesten hebben, aangezien hij ontzettend lief en rustig was maar bijna geen zelfvertrouwen heeft. Als hij niet met andere honden is, dan is hij ontzettend angstig van al het onbekende. We maken wel al grote stappen met hem, hij durfde de eerste dagen namelijk de bench niet uit te komen en nu rent hij al vrolijk door het huis en de tuin rond.

Het probleem bij Axe is vooral de angst voor vreemden en alleen wandelen. Wanneer wij slechts de voordeur openzetten, kruipt hij al de bench in en begint te piepen. Ook buiten kan hij volledig blokkeren, dat hij niet door wil wandelen of ontzettend hard trekt om terug naar huis te gaan. Dit is enkel wanneer hij alleen is, want we hebben al eens met andere honden afgesproken en zodra hij deze ziet dan is het alsof alles van hem afvalt en niks hem meer laat schrikken in de omgeving. Maar van zodra wij weer afscheid nemen dan blokkeert hij weer volledig. Dit vinden wij jammer, want één van de redenen dat wij ontzettend graag een hond wilden was zodat we met hem lange stukken kunnen wandelen (wij wonen in Gent vlakbij verschillende parken en het water).

We hebben via een kennis van het gastgezin al enkele goeie tips gekregen, zoals hem niet voorttrekken aan de leiband maar enkel stilstaan en wachten wanneer hij zelf de leiband strak trekt. Hij moet dan zelf de stap zetten om in onze richting te komen en de leiband weer losser te krijgen. We gebruiken ook een 10m-leiband in het park (zodat wij door kunnen lopen tot hij merkt dat wij verder weg zijn en hij achter ons aan komt). Dit bevordert niet het leren lopen aan de leiband, maar het belangrijkste voor ons is dat hij het wandelen als iets positiefs gaat zien en zijn zelfvertrouwen vergroot door zelf de stap te zetten en rond te snuffelen. Doordat hij angst heeft zodra de voordeur opengaat en hij straatgeluiden hoort, proberen we nu ook om iedere dag enkele keren de voordeur open te zetten en op de drempel te gaan zitten. Als hij dan naar ons toe komt belonen we hem met een stukje zwamworst.

Mijn vraag is of er nog anderen zijn die honden hebben die zulke angsten hebben of reeds overwonnen, en welke tips zij kunnen geven om dit nog verder te bevorderen/stimuleren. Wij zijn bang dat we soms te snel gaan en willen niet dat we juist zijn angst vergroten zodat hij nog meer schrik krijgt. Aangezien wij nu toch met de verstrengde maatregelen thuis zitten, is dit het ideale moment om intensief met hem te werken om zijn zelfvertrouwen te vergroten.

Alvast bedankt! 

Groetjes,

Sil en Eva

Hoi! Gefeliciteerd met jullie nieuwe hond!

Wat fijn dat jullie in huis al zo veel vooruitgang geboekt hebben zeg! Dat biedt hoop voor de toekomst.

Er zijn hier zeker mensen met angstige honden die inmiddels heerlijke wandelingen kunnen maken. En zij zullen je allemaal hetzelfde vertellen: heb geduld!

Ga nog even niet naar buiten, dat is te veel voor hem. Speel binnen spelletjes met hem waar hij zelfvertrouwen van krijgt. Bijvoorbeeld door brokjes in huis of in een handdoek te verstoppen die hij dan kan zoeken. Maak het zeker niet te moeilijk! Hoe vaker hij succes heeft, hoe beter het is voor zijn zelfvertrouwen.

De deur open zetten om hem aan de geluiden te laten wennen is een goed idee, zorg wel dat hij ab-so-luut niet weg kan want als hij eenmaal in paniek naar buiten rent, ben je hem waarschijnlijk kwijt. Dat klinkt nu onwaarschijnlijk omdat hij buiten zijn eng vindt, maar je zult de eerste niet zijn die zijn hond op die manier kwijt raakt. Denk bijvoorbeeld aan honden die met oud en nieuw naar buiten schieten...

Vergeet de lange wandelingen dus nog even. Intensief werken betekent kleine stapjes zetten. Doe die 10 meter lijn even weg, hij heeft nog niets aan die ruimte (of hou hem kort, op anderhalve meter). 

Zie het als een kind dat leert zwemmen. Hij kan het wel maar het is spannend. In het ondiepe lukt het allemaal wel. Maar dan komt het diepe bad. Wat doe je? Laat je het kind beginnen bij de rand en steeds een stukje verder van de rand weg zwemmen? Ondertussen luid aanmoedigend en belonend als hij steeds een stukje verder gaat? Of laat je hem in het midden van het bad beginnen en naar de kant toe zwemmen? Grote kans dat het kind in paniek raakt! Hij zal zo snel mogelijk naar de kant toe gaan en die niet meer los durven laten!

Nou, je snapt hem denk ik wel. Axe is het kind, het diepe bad is buiten lopen en jullie zijn de rand waar hij zich aan vast kan houden.

Kleine rondjes op zijn tempo. Blijft hij 10 minuten op dezelfde plek staan? Lekker laten staan, laat hem maar kijken. Loop telkens hetzelfde kleine, saaie rondje. Je zult wel merken wanneer je de rondjes groter kunt maken. Durft hij even niet? Ook niet erg!

Inderdaad, trek hem niet aan zijn halsband mee maar zelf 10 meter weg lopen is ook nog niet zo’n goed idee.

Succes! Baby steps!

Ik denk dat je vooral het tempo van de hond moet volgen en niet je eigen tempo, 2 weken is natuurlijk nog niks. 

Als die niet klaar is om de straat op te gaan, dan mooi in huis en tuin blijven tenzij je met anderen kunt mee wandelen want dat gaat dus blijkbaar wel goed. Dan krijgt je hond misschien vanzelf meer zekerheid. 

Eens met Vera en Uckepuck, heel kleine stapjes nemen is belangrijk.

Toen ik mijn eerste herplaatser had, had ik ook in mijn hoofd  oa heerlijk lange wandelingen te gaan maken om haar een leuk leven te geven na een paar weken wennen. Maar ook na die twee weken heeft het nog een tijd geduurd voordat ze me genoeg vertrouwde, de routine en de omgeving goed genoeg kende en dus steeds meer zelfvertrouwen kreeg dat het allemaal wel ok was.

Van de stichting kregen wij de tip om eerst saaie korte rondjes te maken totdat dit vertrouwd was en dit langzaam aan uit te breiden.

Kijk goed naar wat de hond aangeeft aan te kunnen.

Je doet het goed hoor, maar als je hond zo bang was en nu, na 2 weken al vrolijk door het huis loopt, dan ben je al een heel eind.

Neem kleine stapjes, dwing niet, ga naar steeds bekenden plekken voor de hond, en langzaam aan verder gaan, maar alleen als het goed gaat.

2 weken is niks joh, jullie doen het goed, maar pas op voor niet te snel willen.

Sam (Spanjaard) wilde juist dicht in de buurt blijven, dus die lieten we alleen met korte riem uit. Maar dat weet je zelf het beste..

Hou het tempo van je hond aan. Hij geeft aan, wat hij aan kan.

Voor nu is het het allerbelangrijkste dat hij aan jullie en zijn huis went. Dat is je basis, waarvan uit je met mini stapjes verder kan gaan bouwen.

Je zou Zylkene kunnen geven, een nnatuurlijk voedingssupplement, die hem kan ondersteunen met zijn angst, de scherpe randjes verminderen.

Belangrijk is, om het initiatief vanuit hem zelf te laten komen en ben het eens met de rest, geduld!

Als de hond zo bang is, zou ik nog helemaal niet naar buiten gaan. Eerst de basis: vertrouwen krijgen in jullie en binnen (plassen in de tuin). De rest komt later wel. Wat zegt de nazorg hierover vh adoptiebureau? 

Je bent bang dat je te snel gaat. Als ik het zo lees is die angst heel reëel. Niet omdat jullie slechte baasjes zijn , maar omdat de ene hond nu eenmaal meer tijd nodig heeft dan de ander. 

Net als mijn voorgangers raad ik je aan om voorlopig nog even niet buiten te gaan wandelen. Dit hondje is daar duidelijk nog niet aan toe. Wees gerust, het komt echt wel! Maar dit is een gevoelig hondje dat meer tijd nodig heeft, meer zelfvertrouwen. Dat doe je het beste door hem nu rust te geven. Let op zijn gedrag, je ziet al snel of hij het aankan of niet. Wat je kunt doen is iemand anders vragen om samen te wandelen, die persoon kan je misschien bij je deur ophalen. Dat kan je hondje in elk geval wat goede ervaringen en meer zelfvertrouwen geven.

Er moet me nog wel iets van het hart. Want ik snap niet dat de stichting niet een huisje gezocht heeft waar al een andere hond woont. Juist dit soort hondjes heeft een stabiele andere hond nodig die laat zien hoe het moet. Zelf heb ik ook een hondje uit Roemenië, een opvangertje. Ontzettend lief, maar wel met een fragiel karakter. Zacht en snel onder de indruk; 'delicaat'. Mijn andere hond is een ontzettend grote steun voor haar, zonder Dobber zou Anuska het veel slechter doen. M.i. is het voor de adoptiehond zoveel beter als die stabiele factor er is. De wereld staat immers al genoeg op de kop na die verhuizingen... 

Dat snap ik wel, na Sam...

Sam leek een vrolijke snuiter, lekker makkelijk, je kon er mee wandelen, zelfs een klein kind had hem aan de lijn, je kon hem optillen en als een baby vasthouden, de man daar ging hij tegenop staan om te kroelen.

Zo kenden het asiel Sam.

Niet die bange hond als hij een dak boven zijn hoofd had, zoals wij hem hebben leren kennen.

Dus in een asiel kunnen ze het heel goed doen, maar eenmaal in een thuis kunnen ze zich heel anders gedragen.

Klopt, een hond kan in het asiel heel anders zijn dan in het echt.

Maar in dit geval heeft het hondje een tijdje in huis geleefd bij het gastgezin EN was bij de stichting en het gezin ook al bekend dat het beestje issues had. En toch is hij verhuisd naar een thuis zonder andere hond. Dit is (voor zover ik kan lezen) geen situatie waarbij het hondje het in het gastgezin enorm goed deed en bij het adoptiegezin ineens 180 graden omslaat. Het lijkt mij dat er bewust een keuze gemaakt is om het hondje toch naar een huisje te doen zonder andere hond, terwijl ze m.i. hadden kunnen weten dat dit hondje veel baat zou hebben bij een stabiele andere hond. 

Dag allen,

Bedankt voor de antwoorden! We lopen er tot nu toe hetzelfde rondje mee in het park vlak voor ons huis. Wat we wel al doen is hem voor de drempel van de voordeur zetten en dan aanmoedigen totdat hij zelf de stap zet om naar buiten te komen door de voordeur (vaak na gepiep en flink wat tijd). De 10m lijn gebruiken wij enkel in het park, waar we merken dat hij bekend begint te worden met de omgeving en hier ook al meer op z'n eigen aan het snuffelen is.

Het "probleem" waar we momenteel mee zitten is dat we het gevoel hebben dat hij te weinig zijn beweging/energie kwijt kan raken zonder wandelingen. Wij hebben zelf wel een tuin, maar die ruimte is vrij beperkt dus als wij spelen met hem dan rent hij een aantal keer op en neer. En wij nemen de tijd voor hem om ook met hem te oefenen (hij heeft de link gelegd tussen het tuigje/leiband en naar buiten gaan, dus dat ziet hij niet meer zitten), maar wij hebben ook ons thuiswerk waar we ons op moeten focussen en we kunnen hem dus niet de hele tijd laten rondrennen en actief bezig laten zijn. En dat is juist waar wij de wandelingen voor willen opbouwen (nu is dat enkel nog 's avonds laat), zodat hij wel aan zijn voldoende beweging komt en niet door de dag heen verveeld raakt omdat hij zijn energie niet voldoende kwijt kan.

In het weekend nemen we hem (samen met een andere adoptiehond van vrienden) mee naar een speelweide in de buurt, waar hij dan ook zijn energie kwijt kan. Maar zonder zijn wandelingen zijn we gewoon bang dat we hem niet uitgeput genoeg kunnen laten raken om voldaan te zijn.

Groetjes,

Sil en Eva

Dan blijf je het toch gewoon voorzichtig proberen, zolang je je hond niet voortsleept, maar mee kan lokken, dan zou ik het proberen.

Het heeft gewoon tijd nodig, en eens zou je hond toch naar buiten moeten om te wandelen, ga alleen niet te snel, maak het kort, elke dag wat langer, zelfde plekken gaan helpt ook.

Je zegt dat er een speelplaats in de buurt is misschien daar even in de gaten houden wie er op welk tijdstip daar is. Meestal lopen mensen toch op dezelfde tijd met hun hond en kun je je schema er op aan passen om er te zijn als je weet dat er een leuk speel maatje is. Saar was ook geen held met het naar buiten gaan heeft zeker wel een maand geduurd voordat ze er een beetje plezier in kreeg om te gaan wandelen. Nog steeds als ik met de riem sta komt ze niet naar me toe. Ze blijft op een meter afstand ,ze gaat dan wel rustig zitten zodat ik naar haar toe kan lopen om de riem aan te doen. Tuigje vond ze zoiezo niks dus nu gewoon een halsband die met een klik vast zit. Een speeltje mee nemen die ze erg leuk vind helpt ook wel.  Als ze dan iets spannend vind haal ik het speeltje te voorschijn en ga met haar spelen om af te leiden

Energie kwijt raken kunnen ze goed door zoek en snuffel spelletjes. Dat koppie aan het werk zetten, daar worden ze meer moe door dan fysiek bewegen.

Voertjes laten zoeken, of zijn eigen eten in de tuin strooien en laten zoeken. De neus gebruiken kunnen ze erg goed en dat draagt bij aan het zekerder worden. Een voorwerp leren zoeken is ook goed om te doen.

Je kan ook trucjes met hem gaan oefenen, op die manier hem aan het werk zetten en een taakje geven.

Oefen een paar keer per dag tuigje om en tuigje af, voertje voor zijn neus en kijken of hij zijn koppie er zelf doorsteekt, zo koppel je het tuigje los van wandelen.

Ik zou ook regelmatig door de deur en terug gaan oefenen, los van wandelen.

Ga desnoods zelf net voor de deur zitten, wachten en laat hem zelf kijken. Als hij door de deur loopt even een tijdje voor de deur gaan zitten.

Je kan veel meer doen, dan alleen wandelen of laten rennen, lekker met hem bezig zijn en natuurlijk daartussen genoeg rust geven

Hoe lang loop je dan met hem, per dag? Mijn hond had er ook nogal een kluif aan om te wennen aan zijn nieuw omgeving, net naast de binnenstad. Het eerste half jaar liepen we 70 minuten per dag. Liepen we minder, dan liep hij te stuiteren. Dat ging om een Golden Retriever van 1 jaar.

Later pas zijn we gaan uitbouwen met wandelen.

Dag Imke,

Dit proberen wij inderdaad ook zo aan te pakken. Er zijn al enkele vriendjes van hem die rond dezelfde tijd in het park komen en daar speelt hij ook mee. Maar van zodra wij afscheid nemen dan neemt de onzekerheid meestal weer de overhand, vooral als we kinderen tegenkomen.

Wij hebben het tuigje inmiddels vervangen door een trainingslijn, en merken dat dit al veel verbeterd is hiermee. Het is niet zo'n gedoe en spanning opbouwen door hem dat tuigje eerst aan te krijgen, maar gewoon snel om de nek en hij komt meteen mee. Een bevriende hondentrainster is afgelopen vrijdag langsgekomen en heeft ons enkele tips gegeven over aanpak en timing. En geloof het of niet, na 2 minuten konden we alles met hem doen (naar binnen, naar buiten, helemaal naar de tuin en weer terug naar buiten). Ze heeft ons echt geholpen zodat we weten wanneer we spanning op de lijn moeten zetten (en de halsband wat strakker bij hem zit) en wanneer los te laten om een handeling van hem te krijgen. Hij is nog steeds wel nog wat voorzichtig bij het naar buiten stappen, maar we staan nu op een paar minuten buiten (ipv een half uur te lokken). Vooral geen aandacht geven en hem aanhalen helpt, pas als we wegkijken en gewoon beginnen te wandelen dan komt hij ineens mee.

Speeltjes (en snoepjes, worstjes, etc.) reageert hij niet op buiten. Van zodra hij straatgeluiden hoort, is hij daarop gefocust. Hij luistert wel naar "hier" en "zit" wanneer hij van angst aan de riem trekt en wij stoppen om hem tot rust te laten komen, maar zo'n afleiders hebben bij hem (nog) geen werking.

" Hoe lang loop je dan met hem, per dag? Mijn hond had er ook nogal een kluif aan om te wennen aan zijn nieuw omgeving, net naast de binnenstad. Het eerste half jaar liepen we 70 minuten per dag. Liepen we minder, dan liep hij te stuiteren. Dat ging om een Golden Retriever van 1 jaar.Later pas zijn we gaan uitbouwen met wandelen. "

Wilma en Dobby

Dag Wilma,

Wij hebben nu ongeveer ook zo'n 70 minuten per dag (in de ochtend 30 min en in de avond 40 min). Wanneer het eens niet lukt om in de ochtend lang te wandelen (doordat hij bijv. veel kinderen tegenkomt en de hele tijd ligt te trekken), dan proberen we dit 's avonds in te halen. We merken dat dit ook echt nodig is, want hij slaapt nu al minder dan in de eerste weken dat hij bij ons was (omdat hij zich waarschijnlijk al veel meer vertrouwd voelt in huis), en kan ook overdag echt om aandacht vragen als hij zijn energie niet kwijt kan. 

Wij beperken ons nu meestal tot meerdere rondjes in hetzelfde park. Dit gaat al goed en hij raakt er al gewend aan. Af en toe, als hij een goeie dag heeft, dan lopen we een groter rondje. Dit is af en toe langs de baan waar auto's, bussen en fietsen voorbij komen, maar het grootste deel is een wandelpad langs het water en een ander park. Zo proberen we hem toch te laten wennen aan langere wandelingen en nieuwe geluiden. We merken dat hij van deze wandelingen ook echt moe wordt, volgens mij ook omdat hij veel indrukken opdoet en door soms stressig te zijn ook nog veel energie verbruikt.

Wat fijn dat het beter gaat! Met trainingslijn bedoel je dan een jachtlijn die uit een stuk is ? Bij ons duurde het ook even voor ze er echt plezier in kreeg en zich niet meer zoveel van de geluiden buiten aantrok nog steeds zijn er wel dingen die ze eng vind maar het wordt steeds beter. 

Zit er wel een “stop” op de jachtlijn? Anders heb je het over een slipketting en daarmee kan je best veel schade veroorzaken als de hond een keer aan de lijn trekt. Ze kunnen er ook best makkelijk uit ontsnappen dus voor een angstige hond lijkt het me verre van ideaal. 

Dag Britt,

Hier zit inderdaad een stop op zodat hij zich niet zelf ophangt als hij eraan trekt. Maar de halsband zit wel strak genoeg zodat het niet over zijn hoofd kan glijden als hij zich terugtrekt en de lijn aanspant.

Ik heb er ook een ook met dubbele stop ik vind het een fijn hulpmiddel. Ik heb vorig jaar ook met een gedragskundige met deze lijn gewerkt toen met een mechelse herder van 11 maanden waar nooit iets mee gedaan was en niet normaal mee te wandelen was. Heb daar ontzettend veel van geleerd en wandelen daarna was echt een verademing.  

Wanneer moet je dan spanning op de lijn doen en wanneer niet? ben ik even nieuwsgierig naar.

Wij als eigenaar, maken iets soms groter en houden gedrag in stand.

Fijn dat iemand met jullie mee heeft gekeken. 

Soms moet je even. doorzetten, zeker als er niet iets om bang voor te zijn. 

honden kijken naar ons en nemen gedrag over.

Een hond die iets eng vind, kan je zelf instaand houden.

Het niet aannemen van voertjes, betekend dat buiten de stres te hoog is. Je kan kijken of je hem aan het werk kan zetten, zodat hij in de werk modus komt. Het kan nl dat hij zo niet meer bezig is met het spannend vinden buiten.

Heel gewoon, als de hond trekt dan komt er spanning op de lijn, dan kan je een commando leren, langzaam, of wachten, en verder zorg je dat de lijn altijd los hangt, zo doe ik het ook.

Dat begrijp ik, ze beschrijft echter een andere situatie en daar ben ik benieuwd naar.

Ze heeft ons echt geholpen zodat we weten wanneer we spanning op de lijn moeten zetten (en de halsband wat strakker bij hem zit) en wanneer los te laten om een handeling van hem te krijgen.

" Dat begrijp ik, ze beschrijft echter een andere situatie en daar ben ik benieuwd naar.
Ze heeft ons echt geholpen zodat we weten wanneer we spanning op de lijn moeten zetten (en de halsband wat strakker bij hem zit) en wanneer los te laten om een handeling van hem te krijgen. "

Suzanne en Luca

Ik denk als hij stopt met lopen. Maar dat verstijven is juist een stress signaal TS, dan heeft een hond geen strakke halsband nodig maar steun vanuit de baas en zelfvertrouwen. En dat komt met tijd, rust en vertrouwen. 

Een jachtlijn met dubbele stop hem ik ook. Hij zit niet hoog en ik heb geen druk op de lijn.

Luca heeft geleerd niet te trekken.

Voordeel van deze lijn is dat je ze groot kan maken en makkelijk om kan schuiven.

Maar ik zou wel gaan werken met deze hond om het tuigje leuk te maken.

Ook dat maken we zelf vaak spannend.

Neem een hand voer en hou het tuigje open, zodat je hond zelf zijn kop door het tuigje moet steken om het voer te eten.

Blijf zitten en beweeg het tuigje niet naar de hond, hij moet het echt zelf doen.

Als hij over zijn hoofd is, blijf voertjes geven en doe het tuigje vast.

Als je dit een paar keer zo oefent zal je merken dat hij dit heel snel snapt.

Voor angstige honden is het prettig dat ze zelf kunnen doen.

Een anti ontsnap tuigje, wat Charlotte-Sophie noemt is zeker een aanrader.

" Wanneer moet je dan spanning op de lijn doen en wanneer niet? ben ik even nieuwsgierig naar.
 
Wij als eigenaar, maken iets soms groter en houden gedrag in stand.
Fijn dat iemand met jullie mee heeft gekeken. 
Soms moet je even. doorzetten, zeker als er niet iets om bang voor te zijn. 
honden kijken naar ons en nemen gedrag over.
Een hond die iets eng vind, kan je zelf instaand houden.
 
 
Het niet aannemen van voertjes, betekend dat buiten de stres te hoog is. Je kan kijken of je hem aan het werk kan zetten, zodat hij in de werk modus komt. Het kan nl dat hij zo niet meer bezig is met het spannend vinden buiten.
  "

Suzanne en Luca

Dag Suzanne,

Axe had dus vooral een probleem met het stuk tussen de woonkamer en de voordeur, en vooral over de drempel wilde hij niet stappen. Nu heeft zij ons geleerd dat het niet erg is om spanning op de lijn te zetten totdat de hond een stap in jouw richting zet en dan meteen de lijn weer laat vieren. In het begin ziet dit er soms wat onorthodox uit, omdat hij nog tegenstribbelt, maar wij merken inmiddels dat wij met slechts een heel klein beetje spanning hem onze richting uit kunnen krijgen en ook binnen 2 minuten van de woonkamer naar buiten toe. Het belangrijkste is de timing, waar een hondentrainer ontzettend bij helpt om dit juist aan te leren.

En het klopt inderdaad dat we moeten doorzetten. In het begin lieten we hem teveel in zijn angst zitten, dan zaten wij een half uur voor de drempel hem te lokken, durfden hem niet naar voren te "trekken" omdat we bang waren hem met iets te forceren en leek het alsof de stap voor hem alleen maar groter werd, doordat hij steeds meer begon te trillen en te piepen. Nu is het gewoon van "we gaan naar buiten", we doen hem de riem om de nek en zetten meteen wat spanning erop als hij niet meteen zin heeft om mee te komen, en dan staat hij vervolgens meteen op en loopt mee naar de voordeur.

Dag Charlotte-Sophie,

Wij merken juist dat deze jachtlijn veel beter helpt. Ten eerste is de spanning voor hem veel minder. Hij had op een gegeven moment door dat wij naar buiten gingen als we het tuigje pakten, en voordat we het om hadden gekregen en dan met de riem aankwamen was zijn spanning al zo groot dat hij volledig verstijfde. Met de jachtlijn is het met een simpele beweging rond zijn nek, hij werkt niet tegen en heeft er zelfs geen oog voor. En als wij wat spanning op de lijn zetten, voelt hij dit aan en staat hij ook op en loopt mee naar de voordeur. Dit was met het tuigje niet het geval. 

Buiten merken wij ook het verschil. Met de jachtlijn heeft hij zelf veel beter door wanneer hij trekt dan met het tuigje. Het tuigje gaf hem de mogelijkheid zijn hele gewicht erin te zetten en blijven te trekken. Inmiddels, als wij buiten lopen en hij begint met trekken, stoppen wij en merkt hij dat hij zorgt voor de spanning op de lijn. Hij komt dan ook vanzelf terug en gaat naast ons zitten (terwijl hij blijft kijken naar de voorbijgangers/fietsers). Als de spanning op de lijn weg is dan hangt de jachtlijn los om zijn nek zodat hij bijna het gevoel heeft dat hij geen halsband draagt. Het is dus niet zo dat hij zichzelf ophangt of enkel hijgend vooruit probeert te komen. Natuurlijk is het wel belangrijk om de hond in de gaten te houden en op zijn tempo te lopen, want het laatste wat wij willen is hem meesleuren aan de lijn.