Verdriet om Diego.

Beste allemaal. Gisteren is onze lieve hond Diego overleden. Hij is na een periode van ziekte, ingeslapen. Hij is 10,5 geworden, voor een Argentijnse Dog op zich een goede leeftijd. Ik heb het er vreselijk moeilijk mee. Ik kan me niet concentreren op mijn werk, krijg steeds tranen in mijn ogen, mis hem vreselijk. Ook komen er steeds gedachten van 'heb ik het wel goed gedaan, heb ik hem wel goed beschermd, ben ik er voldoende voor hem geweest' bijna een soort schuldgevoelens... Het voelt allemaal erg pijnlijk. Ik mis hem zo. Hij was zo lief. We hadden hem 1,5 jaar, hij zat al een jaar in het asiel (na een zwaar leven). Ondanks dat we hem niet zolang bij ons hadden, ben ik ontzettend veel van hem gaan houden. Wat is dit erg. Is dit normaal, dat ik me zo intens verdrietig voel? Het is raar, maar het voelt zelfs heftiger dan na het verlies van mijn grootouders.... Is dit raar? Ik zie steeds zijn lieve kop voor me toen hij insliep, zijn laatste zucht. Lieve Diego, rust zacht.

Heel veel sterkte!

Heel veel sterkte weet hoe erg het is en voelt we leven met je mee ik heb erg veel verdriet gehad toen mijn lieve queenie ingeslapen was nu bijna 4j mis ik haar nog steeds nog heel veel sterkte verder 

Een groot verlies.

Troost je met de gedachte dat hij de laatste 1,5 jaar een.warme mand en liefde bij jullie heeft mogen ervaren i.p.v. in het "koude" asiel te verblijven zonder wandelingen. Als jullie hem niet in huis hadden genomen was hij weggekwijnd in het asiel. Hij zal je hierboven daarvoor dankbaar zijn.

Veel sterkte met het verlies en daardoor gemis.

Hoi Karin,

Wat verdrietig dat je Diego gisteren hebt moeten laten inslapen na een periode van ziekte.

Ik kan mij heel goed voorstellen dat je het er erg moeilijk mee hebt en  enorm verdrietig bent en je niet kan concentreren op je werk!

En je je maatje mist.

De twijfel heb ik het wel goed gedaan alles is denk ik in heel goed overleg met de dieren arts gegaan.

Voor jou is het erg zwaar en ontzettend pijnlijk en verdrietig maar Diego is zo te lezen verder lijden bespaard..

Wat mooi dat je Diego na een jaar in het asiel te hebben gezeten hebt geadopteerd op oude leeftijd.

Na een zwaar leven!!

Wat ontzettend mooi!!

Toch nog een gouden mand gekregen welke hij verdiende.

Ja het is echt normaal dat je je zo intens verdrietig voelt.

Het geeft alleen nog extra aan hoe een liefdevolle band jullie hadden.

En nee je had gewoon een andere band met je grootouders ander verdriet..elk op de eigen manier.

Diego was er voor jou elke dag thuis..

Je maatje!!

En vaak met een herplaatser is de band extra sterk deze honden zijn vaak zo enorm dankbaar en genieten van hun nieuwe thuis!

Ik wens je enorm veel sterkte toe!!!!

Heel veel sterkte!

Heel veel sterkte met de verwerking van dit grote verlies en grote verdriet.

Ja, het is heel normaal dat je je zo verdrietig voelt. Ikzelf had het gevoel alsof er een stuk uit mijn hart was weggehaald en lichamelijk alsof er een vrachtauto over mij heen was gereden. Heel intens. Ik heb veel mensen verloren in mijn leven maar het verdriet na het overlijden van mijn honden was voor mij minstens net zo intens. 

Hier op HP zijn veel mensen die weten wat je nu doormaakt. Schrijf erover en je zult je begrepen voelen. Op een gegeven moment worden de pijn en het verdriet minder en gaan de mooie herinneringen de boventoon weer voeren. Echt waar.

Nogmaals heel veel sterkte.

Karin, jouw vriend, daar heb je afscheid van moeten nemen, heel verdrietig, een groot gemis, of je besluit juist is geweest, zeker, je schrijft een ziekbed ....dan heb je met grote liefde je vriend afgestaan, geen pijn meer hier....het gemis zal blijven maar de pijn heelt, daar is tijd voor nodig, heel veel over praten met anderen, mooie herinneringen ophalen, ......maak een mooie collage van fotoos van je vriend zodat je altijd je vriend dichtbij je zal hebben ook al is die niet meer lijfelijk bij je...Karin heel veel sterkte.

Lieve mensen, ontzettend bedankt voor jullie reacties. Wat fijn dat jullie het ook herkennen. Inderdaad, zoals Marry schrijft, alsof er een gat in mn hart zit en er een vrachtwagen over me heen is gereden, zo voel ik me. Hier even zijn op HP doet me echt goed. Dankjulliewel.

Nee hoor, dat is niet gek, ik ben ook nog nooit zo in de rouw geweest dan bij mijn hond, het is zo intens om je hond te verliezen.

Heel veel sterkte..

Heel veel sterkte! 

heel veel sterkte!

Nee hoor dit is niet raar, veel baasjes (ook ik) rouwen intens om het verlies van hun hond. 

Heel veel sterkte.

Wat enorm verdrietig voor je. Het is heel begrijpelijk dat je van slag bent. En dit zal best nog een tijd duren. Maar hoe zwaar dat ook is, het laat ook zien hoeveel je van hem hield. En dat heeft hij geweten. 

En mocht je nog twijfelen of je verdriet wel reëel is, lees dit artikel dan maar eens:

https://www.vice.com/nl/article/8xkvpx/rouwen-om-je-hond-kan-nog-zwaarder-zijn-dan-om-een-mens 

Wat vreselijk voor je, maar heel herkenbaar, je rouwt en je schuldgevoel is daar een onderdeel van.

Ik weet zeker, dat elk baasje of vrouwtje hier, na het verlies van hun lieverd, in meer of mindere mate, last hebben gehad van deze ´schuldgevoelens´, het hoort erbij.

En ik zou willen zeggen, het slijt, maar dat is niet waar, je went aan het gemis, je went aan de pijn, het heeft tijd nodig, en dan zul je zelf ook inzien, dat jouw lieverd geluk had, dat jij in z´n leven bent gekomen, en ´m de laatste anderhalf jaar van zijn leven zó van ´m gehouden hebt.

Tot die tijd zul je jezelf vooral de ruimte moeten geven om te rouwen, en er is helaas veel onbegrip, omdat mensen in je omgeving niet snappen dat het voor jou zo heftig is, zoek daarom troost bij iemand die dat wél weet, hier bijvoorbeeld.....

Heel veel sterkte!!!

Heel veel sterkte.

Dank iedereen!!