Twijfels over adoptiehond?

Ik hoop dat jullie me verhaal willen lezen. En misschien heeft iemand hetzelfde meegemaakt of heeft advies? 

Ik wou al heel lang een hond. Ik heb een depressie en ik zocht een gezelschapshondje. Goed over nagedacht of het een puppy werd of een herplaatser. Uiteindelijk de keuze gemaakt om een hond van 8 maanden te adopteren uit Spanje. Eigenlijk heel stom maar ik ben dus afgegaan op een foto. Het ging heel makkelijk en misschien was het ook wel een beetje impulsief van mij. Ik vulde online een formulier in, gaf me wensen door en ik mocht gelijk het geld overmaken. Er is nooit een huisbezoek geweest en op het vliegveld waren we ook zo weer weg.

Ze is na een maand vanuit Spanje overgevlogen naar Nederland en ik mocht haar direct van het vliegveld ophalen. Ze was al heel snel gewend aan mij en het is echt een hele lieve hond.

Nu heb ik toch een beetje dubbele gevoelens...

Ze zat in een opvang in Spanje, en ik had dus verwacht dat ze het een en ander al zou begrijpen. Maar ze moet alles nog leren en heeft veel training nodig. Ze is veel groter dan ze me verteld hebben. In de beschrijving stond ‘kleine makkelijke aanhankelijke hond’ Op de foto kwam ze over als een kleine hond (formaat dwergpincher) en aan de telefoon beloofde ze me ook dat het echt een kleine hond was. Maar ik denk dat ze net zo groot word als een Podenco. Ik woon op 28m2 heel klein dus (2 kamer woning), ik vond een klein hondje het beste bij me passen. Grotere honden hebben meestal ook veel meer energie en die energie heb ik niet. De hond die ik nu heb heeft dan ook veel beweging en aandacht nodig.

Ik maak me een beetje zorgen en ik vraag mezelf af of ik een fout heb gemaakt. Of moet ik er nog aan wennen? Past ze wel bij mij of zal ik haar tekort doen. Het is ook een stukje onzekerheid. Ik schaam me diep en ben er emotioneel van. Ik voel me schuldig naar haar toe.. ik wil me natuurlijk helemaal niet zo voelen. Ik hoop dan ook dan het over een paar weken veel beter gaat en ik denk jeetje waarom voelde ik me toch zo...

Heb je een foto van de hond?

De band moet nog groeien, de hond moet wennen aan de nieuwe situatie en jij ook. Dan heb je je ook nog op iets ingesteld wat er niet is, waardoor je nu moet omschakelen. Vervelend, maar je kan dat beter zo snel mogelijk naast je neerleggen.
De grootte van de hond bepaald overigens niet de energielevel. Net zo goed hebben kleine honden behoefte aan (veel) fysieke en mentale uitdaging, wat vaak wordt onderschat door hun formaat. 


Helaas weet je nooit zeker wat je in huis haalt met buitenlandse honden zonder bekende achtergrond. Daarom adviseer ik mensen ook niet vast te klampen aan specifieke (strenge) eisen, want zelfs als je zo'n hond kunt bezoeken, dan kan zijn karakter zich totaal anders laten zien na een paar weken. Mijn hond is een perfect voorbeeld, bleek een groot gebrek aan vertrouwen te hebben en was erg angstig. Niet wat ik zag toen ik hem bezocht, niet wat mij was verteld door zijn gastgezin. 
Maar instinctief werkte ik er aan, ik gaf hem wat hij nodig had, we hebben heel wat cursussen voltooid en zo zijn we langzamerhand een hecht team geworden. Op 9 maanden adopteerden wij hem, inmiddels is hij 9,5 jaar oud. Het hondje van toen bestaat niet meer, hij is compleet veranderd en een geweldig hondje.


Bekijk het per dag, laat alles gewoon gebeuren en zorg dat de hond krijgt wat die nodig heeft. Je zult zien dat je hem steeds beter leert kennen en dan wordt alles veel gemakkelijker. Door samen dingen te ondernemen zal jullie band ook versterken. 

Als eerste, jammer hoe het adoptie proces is verlopen, maar daar is nu niet veel meer aan te doen.

Ik heb zelf mijn hond ook gekregen ivm een depressie, zodat ik weer een normaal ritme kreeg. Ik heb het in het begin erg zwaar gehad, en ook heel veel spijt en schuld gevoel. Het is natuurlijk ook een hele verandering. Ik ging van dagen slapen naar om half 7 eruit omdat mijn pup piepte. Constant op je hond moeten letten, elkaar leren kennen, het gedrag leren lezen, anderen die een mening over hoe jij je hond opvoedt. Dat zijn allemaal dingen waar ik mee om moest leren gaan, maar waarvan ik nu kan zeggen dat het het allemaal waard was. De band die je opbouwd is heel speciaal, en ik zou haar ook niet meer weg kunnen denken.

Herplaatsers moet je ook zeker niet onderschatten. Vaak zijn dit honden die niks geleerd hebben, of zelfs niet gewend zijn om in een huiselijke omgeving te wonen. Ook moet de hond zelf wennen natuurlijk, het zal vast erg stressvol voor haar zijn geweest.

De grootte hoeft overigens geen indicatie te zijn van de energie van een hond. Die van mij is klein, maar heeft erg veel energie. Een grote hond kan naar mijn mening ook wel prima in een kleinere woning, zolang deze genoeg beweging en uitdaging krijgt. Je hoeft niet gelijk kilometers met haar te lopen, hersenwerkjes maken een hond ook moe. Online staan veel leuke  die je gewoon zelf kan maken met dingen in huis.

Je kan er nu voor kiezen om deze hond weer te herplaatsen, maar geen enkele hond komt als kant en klaar brave goed luisterende hond bij je wonen. Dus ik weet niet of het echt anders voor je wordt als je daarna een kleinere hond adopteert. Het lijkt me ook niet goed voor de hond om steeds weer herplaatst te worden.

Als laatste, die gevoelens die je hebt zijn echt normaal. Ik zou persoonlijk de hond een kans geven, helemaal omdat ze al zo snel aan je gewend was en het een lieve hond is. :) Iemand zei een keer tegen mij, je krijgt niet altijd de hond die je wil, maar wel die je nodig hebt. 

Er bestaat geen betere therapeut dan een hond! Hij is lief en hangt aan jou.  Jij moet er uit omdat de hond dat nodig heeft. Dat je twijfelt omdat je geen energie hebt kan. Maar bedenk je dat je je energie en zin in het leven ook echt uit het houden van deze hond kan halen. Doordat je er uit moet bouw je zelf ook spieren, conditie en uithoudingsvermogen op. Opbouw vind plaats in kleine stapjes vooruit. Je gaat naar buiten en daarbij zie je van alles en nog wat, ontmoet mensen met andere honden en leert mogelijk toch weer echt te genieten. Kijk eens of een cursus bij een kynologenclub wat is. Dan bouw je samen een nog sterkere band op. En de hond vind het vaak na een paar keer erg leuk. Probeer het eens positief te bekijken!

Hier ben ik het ook helemaal mee eens.

Ik ook , niet twijfelen maar genieten van je hond, oke hij is wat groter dan op de foto, maakt niks uit.

Hoi. Een hond en weinig energie, heel herkenbaar voor mij. Ook ik heb bewust voor een kleine hond gekozen. Als ik kan loop ik met hem, tot nu toe gaat het nog steeds. Lukt het niet, dan maar een dagje binnenshuis vermaken en alleen rondje voor p en p. Halverwege de dag is mijn energie totaal op. Via mediaboek, weet niet of ik dit mag zeggen, zijn leuke boekjes te koop over spelen met je hond. Bijna alles wat daar in staat kan je in huis doen. Ennnn daar wordt jpuw hond meer moe van dan van lopen, het bouwt jullie band ook goed op. En jullie beiden zijn tevreden en kunnen daarna lekker uitrusten . Een podenco heeft veel beweging nodig, flauw vd stichting om die dan toch aan jou te geven, maar nu moet je roeien met de riemen die je hebt, of de hond moet weer terug naar de stichting. Maar als ik het zo lees gaat het al heel goed tussen jullie. Houd er ook rekening mee dat hoe meer je loopt hoe meer energie en uithoudingsvermogen de hond krijgt. Heb je een tuin? Ook daar kan je leuk spelen met je hond, denkspelletjes ed. Verstoppen van speeltje cq brokjes strooien ed. 

Heel herkenbaar wat je schrijft. Twijfels zou je ook gehad hebben als je een kleiner hondje kreeg. 

Het ineens hebben van een hond zet je hele leven op z’n kop. Daar waar je altijd houvast had in dagelijkse routines moet je nu in ene alles los laten. Dat kost een heleboel energie. Het is dus helemaal niet raar dat je je nu zo voelt. Toen ik mijn hondje kreeg heb ik af en toe huilend op de bank gezeten en me afgevraagd waar ik aan begonnen was. 

Maar de omslag kwam toen ik alles los liet en me liet leiden door de hond. In plaats van zorgen te maken of ik alles wel goed deed keek ik naar mijn hondje en zag dat hij blij was. Dat hij genoot van aandacht, dat hij steeds minder bang werd op straat, dat hij plezier had met z’n speeltjes. Ik genoot van de momenten dat we samen op de bank kropen, ik dood moe en hij met een lekker kluifje tegen me aan. We leerde samenleven. Samen uit samen thuis. Waar ik ging ging hij ook. Uiteindelijk heeft hij mij meer geleerd dan ik hem 

En ja, hij kon een draak zijn, ik kon hem af en toe wel achter het behang plakken! Maar dat hoort er bij. Dat is geen falen van mijn kant, het is gewoon een onderdeel van het opgroeien en opvoeden. Rust, regelmaat en heel veel liefde. Dat is het aller belangrijkste!

Veel plezier en het gaat echt goed komen.

Je hebt al heel veel tips gehad en inderdaad is het in het begin erg wennen. Jullie moeten elkaar verder leren kennen en op elkaar ingespeeld raken. Dat heeft tijd nodig. 

Vergeet ook niet dat alles voor je hond nu weer nieuw is, in vergelijking met toen hij in de opvang zat.

Hij moet leren hoe het hier gaat, in jouw huishouden en in de naaste omgeving. Dat kost tijd en geduld. Maar dat komt heus goed.

Als je specifiek tegen iets aanloopt dan kom je toch hier vragen? 

Er zijn hier, zoals je al gemerkt hebt, heel veel ervaringsdeskundigen. Kom gerust even stoom afblazen. Lucht namelijk enorm op!

Neem kleine stapjes. Niet alleen het doel is belangrijk (opgevoede hond/ samen een team worden) maar ook de weg er naar toe.

De tip om spelletjes, hersenwerk te doen met je hond is ook al genoemd. Er is een leuke Facebook pagina van met ideeën. Goed voor jullie band en leuk om te doen.

Laat je weten hoe het verder gaat?

Bedankt voor alle reacties.

Opeens een grote hond in huis. 4 keer naar buiten op een dag terwijl ik hiervoor 4 keer in de week buiten kwam. Het is allemaal even wennen.

Ik heb 7 jaar geleden ook een adoptiehond gehad en dat hielp heel erg tegen me depressie. Dat was echt mijn maatje. Die hond was zo gehecht aan me moeder dat ik besloot hem daar te laten toen ik uit huis ging. Nu leek het me een goed plan om weer een hond te nemen. En nu denk ik had ik maar een stichting uitgekozen die wel op huisbezoek kwam en meer naar mijn wensen keek. Maar dat is mijn eigen fout. Ik heb nu wel een heel lief hondje gered uit Spanje.

Ik begrijp ook niet waarom ik me zo somber voel. Ik heb het zo zwaar en op dit moment kan ik alleen maar huilen. Dit had ik echt niet verwacht. Ik hoop dat het snel beter gaat zodat ik haar kan geven wat ze verdiend. Dit is natuurlijk ook niet leuk voor haar.

Overprikkeling. Vermoeidheid. Het is echt heel begrijpelijk. Daar kun je niks aan doen nu. En hoe meer je er tegen vecht, hoe erger het wordt. Probeer het te accepteren en hou in je achterhoofd dat het echt beter zal gaan. Probeer te rusten wanneer je hond rust. Huishouden enzo kan wel even op een laag pitje. Dat geeft niks. Wees niet te streng voor jezelf. En zie of je dagelijkse dingen kunt combineren met de hond. Betrek haar bij wat je doet. Ik was idioot genoeg om bijv. samen de vaatwasser uit te ruimen: “ oOh kom eens kijken..! Wat is dit?? Een vork!! Wauw leuk he!!” Snuffel snuffel  Zulk soort dingen lijkt nergens op te slaan maar ik kreeg het huishouden gedaan terwijl de hond het idee had dat we wat leuks aan het doen waren. En dan was hij lekker moe na afloop en konden we samen rusten. Hij een botje, ik een kop koffie. 

Mocht het nou echt niet lukken met uitlaten zou je eventueel ook een uitlaatservice/buurmeisje/oopoeh (website) etc kunnen benaderen of je iemand kan vinden die een x aantal keer in de week jou hondje wil meenemen om te wandelen.

Verder ben ik het er inderdaad mee eens dat een hond zoveel goeds voor iemand kan doen :). 

Vervelend dat het zo is gelopen. Helaas zijn er goede stichtingen maar ook veel slechte.

Dat het hondje nog niks kan is niet zo vreemd. Er is opvang en er is opvang natuurlijk. Bedoel, hij kan ergens opgevangen zijn en bekend met het huishouden gemaakt zijn maar hij kan ook ergens opgevangen zijn waar ze eigenlijk niet veel met de honden deden behalve voeren en af en toe wat poep en plas schoonmaken. 

Daarbij vind ik de stelling dat een kleine hond minder energie heeft dan een grote best wel onzin. Hier een bulldog(middelmaat hond) en een boomer(kleine hond) met redelijk dezelfde energie behoefte, als zit hier wel weer wat nuance in. En dan wat is geen energie? Kan je niet 3 a 4 x per dag naar buiten waarvan 1 a 2 wandeling/of gewoon buiten zijn van mijn part op je kont in het gras even de hond een uurtje lekker laten rennen en doen(gewoon hond laten zijn)? Dan vind ik dat geen enkele hond zou passen, of je had dan een senioren hond moeten nemen. 

Verder doe lekker thuis wat dingen samen, spelletjes en commando's/trucjes leren bijvoorbeeld. Eventueel 1 x per week naar de hondenschool. Geniet gewoon van je hond!

ja zo is het

TS ik vind eerlijk gezegd niet dat je een fout maakte door een hond van een foto te kiezen, ik ben op die manier zelf aan zowel Lola als Jenna gekomen.

Waar het om gaat is dat je je ervoor inzet, hoe de hond ook is, groot, klein, jong, oud, rustig wild etc. 

Het is blijkbaar anders dan je je het had voorgesteld, dus wordt het idd omschakelen, wennen aan elkaar. En genieten van dat proces, wat eigenlijk heel bijzonder is, van een onbekende naar uiteindelijk een geweldige vriend die je nooit meer kwijt wil.

Verder zou ik ook aan mijn eigen gezondheid gaan werken, misschien heb je tekorten? Hier een goede site om dat eens na te kijken

https://cronometer.com/

Een simpele manier om energie te krijgen door beweging is bijv. chi gong, het loont om je daar eens in te verdiepen

https://www.youtube.com/watch?v=iiUXZL9VJ-w

Prachtige omschrijving

Misschien zijn jou gevoelens nu een beetje scheef, omdat je eigenlijk een heel ander hondje voor ogen had? ( qua formaat enzo)

Wij kregen geheel onverwachts onze hond afgelopen januari, 6 maanden oud ( uit Spanje).

Een heel bang/onzeker hondje, ik heb weken gehuild, schuldgevoelens, doe ik het goed, kan ik dit.

Na 4 maanden, dacht ik ja dit kan ik en het lukt ons ook. Wij wouden ook al zo lang een hond, alleen het onverwachtse abrupte had mij in een soort depressie /puppy blues getrokken ( plus mijn chronische ziektes maar dat terzijde)

Hij is uitgegroeid tot mijn beste maatje/therapeut/steunpilaar en ik dat van hem. Ja hij is nog onzeker naar bepaalde dingen kan nog veel leren, de weg van waar we op het moment nu zijn, was hobbelig. maar zou hem nooit meer willen missen!!.

Lo....hoe gaat het inmiddels met je? En de hond?

Kom gezellig op het forum. Ook altijd leuk!

Heb je een foto van de hond? Hoeveel weegt hij nu?

Podencos zijn er van heel klein tot heel groot trouwens. 

Grote honden hoeven echt niet altijd actiever te zijn. Jaimy (38 kg) is een hele rustige hond, Puck (19 kg) is wel actief, maar in huis weer heel rustig. 

En actieve honden kunnen ook prima in een klein huis wonen als ze buiten genoeg beweging krijgen. 

Stel dat ze een podenco kruising zou zijn, het voordeel daarvan is dat ze vaak in huis heel rustig en relaxed zijn, en buiten lekker actief. Wat mij betreft ideaal.

Vind het lief dat je een asielhond een tweede kans hebt gegeven.  

Het is een bodeguero. Het is een hond die veel wandelingen nodig heeft. Met de hond gaat het goed hoor, het is een vrolijk en aanhankelijk hondje. Met mij gaat het alleen niet zo goed. 

Nu is ze vandaag nog maar 1 keer uit geweest ( 5 min). Veel te weinig natuurlijk en dan denk ik echt wat zal ze het vele malen beter hebben in een ander huisje. Maar goed, ik wist natuurlijk van mijn depressie af en misschien was het ook wel helemaal niet zo slim om een hond aan te schaffen die super veel beweging nodig heeft. Maar ik wist niet dat ik een terugval zou krijgen vlak voor haar aankomst.

Ik hoop nog steeds dat het wat beter gaat volgende week en dat ik super actief word. Maar als dit niet het geval is en ik me nog steeds zo voel dan zal ik contact moeten opnemen met de stichting. Het idee alleen al maakt me super verdrietig .

In dat geval ben je alleen maar eerlijk naar jezelf en de hond. 5 minuten is inderdaad veel te weinig...voor iedere hond, groot of klein. Als verzorging van een dier teveel is voor je gestel dan misschien beter geen dier. Vind het wel heel naar voor je dat je je zo voelt....

Woont je moeder niet bij je in de buurt? Misschien kun je samen met haar wandelen, of dat zij het afentoe voor je doet?(of iemand anders )

Ik weet niet wat er allemaal bij jou in de buurt zit, maar in Almere was er een soort omheind grasveld voor honden. Als je zo iets in de buurt hebt zou je daar met haar naartoe kunnen, dan kan zij rennen/snuffelen en jij hoeft niet zo ver te wandelen. Zo hoef je je ook nog niet echt zorgen te maken dat ze los loopt. 

Nou is een dagje wat minder beweging niet zo'n ramp, als de hond maar wel genoeg momenten krijgt op zijn behoeften te doen. 

Alles lijkt nu heel moeilijk, maar ik denk wel echt dat je veel aan een hond hebt. Langzaam opbouwen, steeds iets vaker of verder naar buiten. Zo krijg je steeds meer wat regelmaat in je leven. 

Als het echt niet lukt, moet je inderdaad eerlijk naar jezelf zijn en naar de hond. Dan zou ik niet te lang wachten met naar de stichting bellen.

Wees in ieder geval niet te hard naar jezelf, daar worden jullie beide niet beter van. 

Zo’n 8,5 jaar geleden kwam ik volledig afgekeurd thuis te zitten. Voor mij was de drempel om zelf te gaan wandelen enorm hoog, laat staan om te sporten. Ik was er gewoon te ziek voor. Daarom leek het mij verstandig om een puppy te nemen, ik wist dat hij in het begin nog niet zo lang naar buiten mocht, en zo konden we samen groeien. En aangezien ik zoals altijd mezelf bleef uitdagen koos ik voor een border collie. Dat hondje dat toen op mijn pad is gekomen, is eigenlijk de allereerste goede stap in de juiste helende richting geweest. Billie is ook geen huisdier, dat is een zielsmaatje. We hebben samen zoveel opgebouwd, en natuurlijk ben ik ook wel eens huilend uitgevallen naar hem, en heeft hij zijn weg gezocht met al die mensen die zich met ons moesten bemoeien. Zeker in het begin was het wel eens aftasten, hoewel we vanaf het allereerste moment een band hebben gehad, maar we hebben ook een hoop avonturen beleefd samen. Soms hadden we rustdagen omdat ik die nodig had, maar zo heeft hij me ook uit m’n comfortzone getrokken omdat hij ervoor koos om samen te flyballen en dat hebben we competitief gedaan. Op mijn beurt hebben we ook Agility geprobeerd en zelfs nog een border collie erbij genomen. Deze is helaas vroegtijdig komen te overlijden, maar het is mij wel heel duidelijk geworden dat alles precies gebeurde wanneer ik het nodig had en zoals het moest gebeuren. 

Dus stel jezelf open, neem het je niet kwalijk als jullie te weinig doen, je hond doet dat namelijk ook niet. Ben je te moe? Verstop snoepjes in huis! Leer nieuwe trucjes aan, versterk jullie band. En als je wel energie hebt, rij dan naar het bos, of het strand, of welke plek jouw hoofd rust brengt... Sta open voor de nieuwe mogelijkheden met dit maatje en kruip lekker dicht tegen hem aan als je je rot voelt, want troosten en knuffelen kunnen ze als de beste! Wedden dat die grote lompe boer van je je vaak aan het lachen zal maken ;-)? 

heb je al gekeken of je voeding in orde is, of je geen tekorten hebt? Bij de link die ik gaf is dat echt goed aangegeven. En het is van cruciaal belang bij je genezing.

Heb je al chi gong uitgeprobeerd? Het helpt echt, ik zou het ook niet zomaar aanraden als het niet zo was, als je wil kan ik je in pb ook een paar beginnersfilmpjes aanraden, ik was zelf ook skeptisch toen ik die tip kreeg in een moeilijke periode, maar kan inmiddels niet meer zonder.

Zo te lezen heb je nochtans een tophondje gekregen, vrolijk, lief, aanhankelijk, past zich goed aan aan jou. Stel jezelf open voor je nieuwe maatje, ga wat meer buiten, dwing jezelf daartoe. Niets zo goed tegen depressies als dat.

Toen ik zelf zwaar in de put zat, wilde ik ook het liefst niets meer doen, maar mijn hond was daar en die moest buiten, dus ik ging en maakte lange wandelingen in de natuur. Er is niets mooier dan dat, niet bij de pakken gaan neerzitten, je lieve hond verdient het en je zal er zelf zo ook doorheen geraken. Ik zou pas echt een depressie krijgen als ik mijn lieve hond terug moest weg doen. Dat zou ik in geen geval doen.

de japanners hebben nu zelfs wetenschappelijk bewezen dat een boswandeling geneeskrachtig werkt, al wisten we dat allang natuurlijk

https://motherboard.vice.com/nl/article/mg3b33/japanners-hebben-een-heel-onderzoeksveld-geweid-aan-chillen-in-het-bos

Hier ook een paar filmpjes over depressie waar heel veel tips en informatie in staan....en zo logisch ook allemaal

https://www.youtube.com/watch?v=mHGdZmMalJc

https://www.youtube.com/watch?v=8kVEsKRslQw

briljant!

Bodeguero's zijn kleine hondjes, beetje formaat slanke beagle. Maar wel actief inderdaad. Zijn hele leuke hondjes. 

5 minuten is inderdaad veel te weinig. Maar dat is het voor bijna alle honden. Of je moet een oude, rustig hondje hebben misschien. 

Hopelijk kun je hem wat meer beweging geven. Het klinkt alsof het hondje zelf in ieder geval leuk is. 

En anders misschien een oplossing zoeken in een uitlaatservice, totdat je zelf weer kunt wandelen. 

Maar misschien is een hond juist een goede therapie? Je wordt eigenlijk gedwongen om te bewegen. En bewegen is goed tegen depressie heb ik begrepen.

Maar misschien denk ik te simpel. 

Hopelijk komt er een fijne oplossing. 

Hoe erg je ook geen 'zin' hebt, niet durft, je te ziek voelt..toch gaan en wel een uur! Na een half uur/ 45 min komt er een stofje vrij die je juist af helpt van je depressieve gevoel, de kans is ook nog groot dat je toch aan de praat raakt onderweg met iemand die ook een hond heeft en al is het een praatje van 1 minuut, tóch gaat het je helpen.

En dat is echt, ik was ook in slechte staat, ik kwam nooit meer buiten, wilde geen mensen zien, en toen kwam Faro (inmiddels overleden) ik wist, ik heb voor jou gekozen dus ik ga je een fijn leven geven, maar ik kreeg zelf een beter leven, ineens vond ik de regen niet meer erg, het wandelen samen werd steeds fijner, op het laats liepen we 2 uur lekker zomaar ergens heen te wandelen, en ineens ging ik praatjes maken met mensen die ook honden hadden.

Het heeft mij zo geholpen, en kwestie van even jezelf dwingen, en echt, het word leuk, je gaat genieten van de dagen, je slaapt beter, voelt je minder eenzaam, dat vooral!

Je hebt een vriend die je altijd trouw zal zijn.

Ik hoop dat je jezelf een schopje onder de bibs kan geven, je zult zien dat je je beter gaat voelen, niet meteen, maar als je vaste tijden gaat doen dan word het gewoon, en ineens merk je, hee ik voel me een stuk gelukkiger.

Sterkte!! Ik hoop dat je het nog een kans gaat geven.