Bobke R.I.P

Dit verhaal is van mijn allereerste hond  Bobke een kruising Mechelaar.

Op mijn 17de ging ik in het weekend als vrijwilligster bij een dierenasiel helpen met het verzorgen van de honden,na enkele weekends er te hebben geholpen mocht ik na het werk met wat honden gaan wandelen waar ik toen erg blij om was. Nadat ik er een klein jaartje als vrijwilligster hielp brachten ze er een al wat oudere kruising Mechelaar (12 jaar) binnen die vel over been was. Deze hond was erg agressief als er iemand in de nabijheid van zijn kennel kwam.Niemand van de vrijwilligers mocht in zijn kennel komen,wij moesten zijn eten en drinken door de tralies in zijn bakken doen,de kennel moesten we met de tuinslang uitspuiten.

Op een zaterdag toen de hond er 4 weken zat en zijn gedrag nog steeds hetzelfde was hoorde ik de asieleigenaar tegen zijn vrouw zeggen dat hij de hond wilde laten inslapen waarmee ik nogal verveelt zat.
'S avonds was ik erg stil thuis omdat ik steeds moest denken aan wat ik gehoord had over het lot van de hond. Mijn ouders vroegen toen waarom ik zo stil was en ik zei toen het is niets,maar ze bleven aandringen... en omdat ze zo bleven aandringen begon ik te huilen en vertelde hun toen waarmee ik verveeld zat en vertelde ik hun hoe wij die hond moesten verzorgen en dat ze hem wilden laten inslapen. Mijn ouders vroegen me dan of ik even naar mijn kamer wilde gaan om wat te bekomen en dat deed ik. Nadat ik een poosje op mijn kamer had gezeten ging ik terug naar beneden en zei tegen mijn ouders dat ik me al wat beter voelde (wat niet zo was).

Mijn vader vroeg of ik daags nadien terug naar het asiel ging om er te helpen en ik zei hem dat ik daar niet veel zin in had en liever thuis bleef. Mijn moeder zei dan ga toch maar en vraag of je Wolf (zo noemden we die hond) mag adopteren je vader zal dan zorgen dat er een hok klaar staat waar hij in kan.
Zodoende ging ik dan op zondag 30 maart 1980 terug helpen in het asiel na het werk vroeg ik aan de asiel eigenaar of wij Wolf mochten adopteren omdat ik er met mijn ouders over gepraat had en hem ondanks zijn agressief gedrag hem een kans wilde geven. De eigenaar kon zijn oren niet geloven en vroeg me of wij daadwerkelijk Wolf wilden adopteren waarop ik volmondig ja antwoorden. De eigenaar zei dan " Wel als je Wolf uit zijn ren krijgt met een halsband om mag je hem zo meenemen". Ik kan je niet zeggen hoe blij ik toen wel niet was..... Vol overgelukkige moed ging ik met hals en leiband naar zijn kennel waar ik dan vlak voor ging zitten en begon ik zachtjes tegen hem te praten zonder hem recht aan te kijken. Heb daar zo iets meer dan een uur gezeten voor ik voorzichtig de deur van zijn kennel open deed en er naar binnen ging,toen ik in zijn kennel was ging ik weer op de grond zitten schuin tegenover Wolf en begon ik weer zachtjes tegen hem te praten zonder hem aan te kijken... en gooide dan een klein hondensnoepje naar hem toe.
Weet niet meer wat ik toen allemaal tegen Wolf gezegd had of hoelang ik bij hem in het kennel zat maar opeens werd ik een warme adem in mijn nek gewaar en toen ik even stiekem mijn ogen rechts opzij draaide stond Wolf daar vlak bij me.... Zei tegen hem dat hij een flinke jongen was en dat hij braaf was en bood hem een snoepje uit de hand aan.
Even later hief ik mijn hand een beetje naar hem op waar hij wat onzeker aan snuffelde.. Weer zei ik hem hoe flink hij was gaf hem een snoepje en vroeg ik of hij het erg vond als ik hem even aanraakte wat ik dan ook heel voorzichtig deed waar hij wel wat van schrok en een stapje achteruit deed, zei hem dan dat het niet erg was en dat ik hem geen pijn zou doen. Na nog wat tegen hem gepraat te hebben kwam hij weer wat dichter bij me en liet ik hem terug aan mijn hand snuffelen terwijl hij snuffelde streelde ik met één vinger over zijn neus en daarna zachtjes met de achterkant van mijn hand,zo ging ik stilletjes meer naar zijn oren toe.Wonder boven wonder kon ik hem over zijn hoofd aaien!! Nog wat later deed ik bij Wolf heel voorzichtig onder zachtjes praten de halsband om en gaf hem weer een snoepje daarna ging ik met hem uit de ren... Toen pas zag ik dat er op enige afstand de eigenaar met verschillende andere vrijwilligers me in de gaten hadden gehouden. Vol trots zei ik hun "Ik heb mijn beloning verdient en ben nu de eigenaar van Wolf"!!! De eigenaar vroeg dan hoe ik Wolf zou thuis krijgen en ik antwoorden hem zoals ik altijd terug naar huis ga met de bus! Daar is geen sprake van zei de asiel eigenaar "ik laat je niet met Wolf op de bus gaan,zal je wel naar huis brengen". Ondertussen was het al bijna donker geworden. Piet (de asieleigenaar) zei dat ik Wolf achter in het asiel busje moest vastzetten waarop ik hem zei dat ik wel achterin het busje bij Wolf ging zitten wat ik ook deed ook al protesteerde Piet daartegen. Op een gegeven moment ging Wolf ook liggen en legde hij zijn kop op mijn benen.

Toen Piet bij ons thuis was gestopt en hij de zijdeur van het busje opendeed wist hij niet wat hij zag!! Moet nu nog lachen om zijn verbaasde blik toen hij zag dat Wolf met zijn kop op mijn schoot lag en ik hem volop aan het aaien was. Ben dan met Wolf uitgestapt en met hem de tuin in gegaan, ondertussen waren mijn ouders ook naar buiten gekomen en gingen we met zijn allen naar het hok dat mijn vader die dag had gemaakt voor Wolf, zette Wolf in zijn hok en ging dan binnen zijn eten halen dat al klaar stond.

De ochtend nadien stond ik vroeger op om eerst met Wolf te gaan wandelen en hem te verzorgen voor ik naar mijn werk ging. Een werkdag had nog nooit zolang geduurd als toen die eerste dag dat ik Wolf had.
'S avonds als ik thuis kwam van het werk was het eerste wat ik deed terug met Wolf gaan wandelen en hem verzorgen voor ikzelf ging eten.Tijdens het eten zei ik tegen mijn ouders nu Wolf een nieuwe thuis heeft verdient hij ook een andere naam. Mijn ouders vroegen hoe ik hem dan wilde noemen en ik zie Bobke. Zo ging Wolf dan verder door het leven met de naam Bobke. Ik kan oprecht en eerlijk zeggen dat er geen sprankje agressie meer te bespeuren was bij Bobke en hij meer bij ons in huis verbleef dan in het hok dat mijn vader voor hem had gemaakt. Bobke was zo dankbaar!! Ik hebben enorm veel plezier en liefde van hem gekregen. Bobke geraakte zo aan mij gehecht dat hij iedere dag als ik ging werken hij van ' s ochtends tot 's avonds an de poort op me wachte tot ik weer thuis was,zelfs als het regende hadden mijn ouders enorm veel moeite om Bobke binnenshuis te laten komen. Bobke heeft 7 liefdevolle jaren bij ons gekend en ik denk nog altijd met veel pijn in mijn hart aan hem terug. De laatste weken van zijn leven kon hij zelf niet meer recht komen en moest ik hem helpen om op zijn poten te gaan staan,heb hem dan jammer genoeg moeten laten inslapen omdat hij zijn behoeften niet meer kon ophouden. Bobke was 19 toen ik hem moest laten inslapen.

Denk nog iedere dag vol liefde terug aan die aanhankelijke schat. Heb sindsdien nog meerdere honden gehad maar nog geen enkele zoals Bobke. Bobke toonde ongelooflijke dankbaarheid het was net of hij wist dat ik hem van het spuitje gered had.

Wat een prachtig mooi verhaal.

Ik ben er stil van.

 Het doet me nog steeds iets als ik de herinnering van Bobke ophaal.

Allereerst wat een verhaal. En wat mooi geschreven. En respect. En heel veel sterkte.

Zo'n ervaring, start met een hond. Iets kunnen aanraken bereiken wat andere niet lukte. Wat zullen jullie een bijzondere band gehad hebben.

En logisch dat die band in je hart blijft. De herinneringen. Wat mij betreft hele mooie herinneringen en vooral de verandering die je teweeg hebt mogen brengen met hulp /toestemming van je ouders voor die onzekere kanjer. Die bij jou vertrouwen hervond.

Weet dat Bobke oud is mogen worden maar had toch graag nog langer van hem willen genieten.

Wij hadden een uitzonderlijke band die ik niet kan beschrijven.Weet niet hoe het kwam is dat ik Bobke toen uit de kennel heb kunnen halen zonder gebeten te worden. Wist hij dat ik hem van de dood wilde redden? Voelde hij aan dat hij me kon vertrouwen en ik hem geen pijn deed? Waren het de snoepjes die hem overhaalt hebben?Was het mijn geduld en zachte stem? Of heb ik mss een gave om met zulke honden om te gaan? Dit zijn allemaal vragen die ik me al zolang stel.

Bobke zal ik nooit vergeten en heeft nog steeds een bijzondere plaats in mijn hart. Heb hele mooie herinneringen aan hem (aan al de herplaatsers die ik heb gehad) en ben hem enorm dankbaar dat hij mij zijn vertrouwen heeft gegeven.Ook mijn ouders ben ik nog steeds dankbaar dat zij mij en Bobke de kans hebben gegeven op een gelukkig vrolijk liefdevol leventje ook al hadden ze meermaals gezegd dat er geen hond in huis kwam.

Honden voelen veel.

Ook of iemand oprecht, respectvol, en geduldig de tijd nemend open staat voor contact zonder af te dwingen. En rekening houden met onzekerheid door beschadigd vertrouwen. 

Vergis je nooit in wat een dier aanvoelt. En mogelijk had niemand anders de kans gekregen dat vertrouwen te winnen. Simpelwel door een andere insteek. Iets te verwachten te snel willen. Angst voor de agressie.

Jij hebt op de een of andere manier gevoelt wat er achter die agressie schuil ging. En instinctief het juiste gedaan

Wat een geweldig ontroerend verhaal, zo mooi!

Wat een mooi verhaal en top dat jullie Bobke deze kans wilde geven. Ik kan mij voorstellen dat je graag nog iets langer van hem had willen genieten. Het maakt niet uit hoe oud honden zijn het afscheid doet pijn en laat een leegte achter.

Zeer mooi ontroerend verhaal en wat een lieverds om hem te adopteren hoe oud ook hy heeft toch een t ydje mooi gehad maar afscheid doet erg pyn hoe het ook is heel veel sterkte 

Wat mooi dat je Bopke zo een onzettende mooie jaren heb kunnen geven.
Dat schept een wederzijdse extra sterke band.
Ik wens je enorm veel sterkte toe!!
Je maatje verliezen is niet niks!!!

Wat prachtig, dat je zo een hond echt een tweede kans heb kunnen geven, en wat is hij oud geworden, echt een ontroerend verhaal.

pfff kippenvel verhaal,zo mooi,wat een beetje liefde al niet kan doen

Prachtig verhaal.

Wat een geluk heeft Bobke gehad dat jij op zijn pad kwam.

 De hele combinatie. gewoon voor wie en wat je bent 

 Ik dwing een hond nooit om iets te doen en neem er mijn tijd voor.

 Het is waar dat je een hond niet graag afgeeft hoe oud die ook is.

Wow wat een mooi verhaal..

Super dat hij nog zo'n fijn thuis heeft gehad..

heel veel sterkte..

Heel veel sterkte.

Mooi dat jullie op elkaars pad kwamen !

Hierbij plaats ik wat foto's van Bobke die ik genomen heb met foto's te nemen die in zijn fotoalbum stonden.

Deze foto's zijn van toen hij 1 dag bij me was.Toen ik hem adopteerde zat hij al een maand in het asiel en was al wat verdikt.

 Hier is hij 2 maanden bij me.

Op deze foto's zie je dat hij nog angstig is ook al is hij dan al een jaar bij me.

Hier is Bobke 3 jaar bij me en heeft hij een vrolijke en gelukkige blik.

Wat een verschil.
De 1e foto´s en de foto´s daarna!!
Wat een knapperd en lieverd om te zien.
Wat heeft Bobke het getroffen toen hij bij jullie mocht komen wonen.
En jullie met hem!!!

Wat een mooie uitstraling heeft Bobke. Deze hond blijft in je geheugen en hart.

Het is een wonder te noemen dat Bobke 19 jaar mocht worden. De laatste 7 jaar heeft hij bij jullie een goed en verzorgd leven heeft gehad.

Sterkte !

Veel sterkte 

Denk nog steeds met trots terug aan Bobke hoe hij in zijn voordeel was veranderd van een schuwe bange hond naar een vrolijke dankbare lieverd.

 Zeer goed dat hy by jullie is gekomen het missen is erg ik ken het gevoel hy is heel gelukkig geweest by jullie voor altyd in je hart 

Bobke zal ik nooit vergeten en heeft nog steeds een speciaal plaatsje in mijn hart. De dierenarts die wij toen voor hem hadden zei altijd dat Bobke zijn tweede jeugd had hervonden bij ons. 

Heb nooit meer een hond gehad die zo oud is mogen worden.

wat een pracht verhaal van Bobke

Lees het met tranen in mijn ogen

zo'n vent vergeet je nooit