Appelbloesem ... Lily blossom

Het zal nu niet meer zo lang duren...

Het tweede voorjaar in onze nieuwe tuin, het tweede voorjaar dat jouw mee verhuisde appelboom het heeft gered van de ijskoude verhuizing midden in de vorst periode van februari 2013, het tweede voorjaar zonder jou...

Ik zit hier en kijk om me heen...genieten. Alles loopt uit, gazon heeft de eerste voorjaars-maai gehad en Jip ligt lekker naast me in het gras te genieten van de warmte en de rust.

Day by day, the clock is tikking the ours away.

Plotseling dwaalt mijn blik richting de appelboom... meisje lief ineens overvalt het me. Je witte lijf hier naast me in de zon, je koesterend in de warmte en dan ... je geheimzinnige onpeilbare en intense blik dwaalt ineens naar je appelboom.

Jouw appelboom, gekocht op jouw hoogte zodat je zelf je snack zou kunnen plukken. Het ene seizoen dat jij hebt kunnen  genieten van de vruchten blijft me altijd bij. Je ongeduld en verlangen, maanden lang totdat de appels groot en sappig genoeg waren. Wat heb je er van genoten, je allereerste zelfgeplukte appel van je eigen appelboom en wat heb ik van jouw genieten genoten. 

Het tweede seizoen beloofde goed te worden. Zelfs op het alleraatst, toen je bijna niet meer kon moest je toch nog even checken wat de oogst zou worden dat komende najaar. Je bent gestorven vlak na de bloesem, de prille vruchtjes heb jij je 'carpe diem' doorgegeven en dat najaar heb ik met jouw vol bewust-zijn en liefde de appels geplukt en gegeten. 

In mei is het alweer *en nog maar* twee jaar geleden dat je je laatste adem uit blies. Je koppie in mijn handen, nog een laatste blik van verstandhouding ... Rust, ik jouw tranen afvegend. Je bent me zo lief, zo dierbaar. Je bent in mijn hart, in mijn 'zijn', in het gras, in de lucht ... in de bloesem, in de appels, in boom ... over-al.

En nu bijna twee jaar later zit ik hier in onze nieuwe tuin en kijk om me heen. Jip ligt naast me in het gras en mijn blik dwaalt naar jouw appelboom...

Het duurt nu niet lang meer ... de appel bloesem dient zich al heel pril aan met kleine knopjes, symbool van verlangen en belofte, van weemoed en goede herinneringen.

Carpe Diem

Mooie herinnering Petra en zo tastbaar.

De appelboom is van onschatbare waarde......

Heel mooi Petra. Die boom heeft zijn wortels in jouw tuin verankerd net zoals jij jouw herinneringen bij je draagt, voor altijd. En iedere keer weer als de frele witte bloesem gaat bloeien denk jij aan je frele witte meisje.

Zoete pijn...maar een afspraak ieder jaar weer. ...zo dankbaar en zo mooi. 

Ik moet je eerlijk bekennen dat ik niet precies weet aan wie je dit prachtige verhaal opdraagt.

Wel kan ik je uit eigen ervaring laten weten dat momenten, zoals jij de jouwe omschrijft ''schatkist ervaringen zijn''

Zo maar een moment, een gevoel, een herinnering... waarbij je denkt: wat mis ik je toch, was je maar hier, wat was je hier graag bij geweest!
'Zo of zo' zou je nu reageren, wat zou ik weer om je gelachen hebben, zo typisch 'jij'!

En even kan het dan weer zo zeer doen, want wat zouden wij mensen toch graag ons leven lang, alles wat ons lief en dierbaar is, eindeloos bij ons willen houden. En toch weten we; dat kan niet!

Veel liefhebben, is veel wenen... zo hoorde ik eens iemand zeggen.

Dan durf ik bij deze uit te spreken dat ik het vele wenen graag over heb voor het vele liefhebben. Hetzij een mens, of een van de vele prachtige wezens die in ons leven mogen komen.

Soms zo maar een moment waarop je denkt: ''he' daar ben je!
En even wordt dan het gemis bevestigd... maar toch ook de kostbaarheid van de tijd samen die er was.

En dan voel je dat je leeft!

Alweer bijna twee jaar..., en de appelbloesem blijft voor eeuwig de herinnering meedragen.

Een mooi leven, een verdrietig afscheid...., maar een prachtige nagedachtenis.

Zeker heel mooi Cia en ik realiseerde me vandaag nog intenser hoe dierbaar de appelboom me is. Van onschatbare waarde.

Wat mooi geschreven Anny, en ook zo bijzonder, die afspraak ieder voorjaar weer. Het maakt me inderdaad heel erg dankbaar. Dankbaar voor wie zij in mijn leven was en is en dankbaar voor die kleine moedige appelboom die straalt en leeft 

Suzan, je hebt weer je profiel terug  Dit schrijven kwam vanmorgen zomaar recht vanuit mijn hart hier, het was zo voelbaar, zo tastbaar. Het is geschreven aan Lily Jane, mijn hond die bijna twee jaar geleden overleden is. Ik ben geraakt door je schrijven in (h)erkenning.

Er is zo'n mooie uitspraak ...

better to have loved and lost than never to have loved at all

Arina ... wat bijzonder dat je juist nu weer in haar foto's kwam.

Ik had het er vandaag met iemand over en ook zij vertelde dat Lily deze week veel in haar gedachten was. Ik heb het zo ervaren, die wijze oude ziel, heel speciaal en bijzonder dat jij dit zo ziet.

Bijzonder he Ina, die appelbloesem die ieder jaar weer de nagedachtenis levend maakt en houdt.

Hoewel naast de mooie herinneringen ook het gemis pijnlijk is op zo'n moment, voel ik een verbondenheid in de reacties. Een (h)erkenning van ... ik vind dat fijn. Dank je wel daarvoor, jullie reacties.

Wat had m'n meisje graag op ons gazon gelegen...starend naar de appelboom alsof zij ze groot en sappig kon kijken. En ik geloof zelfs dat ze zelf geloofde dat ze dat kon ... om dan toch maar weer zuchtend naar mij te kijken en haar hoofd te schudden (als ze zou kunnen)

Al twee jaar bijna.....dacht dat het veel korter was....

Kan me haar filmpje nog herinneren.

Je koestert de herinneringen, je lieve Lily Jane...

Tijd is een raar ding he Saskia... soms voelt het als eeuwig en soms als de dag van gisteren.

Ik koester de herinneringen, haar 'zijn' nu en deze dierbare appelboom.

Welk filmpje bedoel je?

Was een filmpje dat jij (of een lid met Deense dog?)nadien geplaatst had.

Was een aaneenschakeling  en overlap van beelden met poëzie...heel traag en vredig.

Staat me echt bij als zijnde van Lily Jane.

Nu weet ik welke je bedoeld en ... gevonden  Alhoewel dit volgens mij de proefversie was. In het de originele versie heeft ze Jip en Lily apart van elkaar gedaan omdat nu de tekst er te snel doorheen rolt. De andere versies kan ik helaas niet vinden.

Wat leuk dat jij dit ook weer in mijn herinnering brengt, ik heb net ademloos zitten kijken.

Het is al lang geleden dat ik het weer eens gezien heb.

Isabelle van HP heeft toen een project gedaan en allemaal filmpjes gemaakt van verhalen en foto's van 'de herplaatsertjes van HP'. Echt waanzinnig veel tijd, liefde en energie heeft ze daar in gestoken en het is mooi geworden en met veel emotie en ontroering ontvangen en bekeken.

Ja, dat was het!

denk dat ik ook de aparte heb gezien, maar Isabelle-en Daan- had ze idd gemaakt.(haar naam schoot me ook net te binnen voor je je reactie plaatste)

Bewonderenswaardig hoe ze alle herplaatsers een eigen film gaf...

Is me ook altijd bijgebleven die film.

En ons 'knorretje' staat ook nog samen met Lily in deze versie

Hij is in 2010 overleden. Grote trouwe beer ...

Heel erg bewonderenswaardig hoeveel tijd en liefde ze daar ingestoken heeft.

Ik vond er nog door  Isa gemaakt ... alleen LilyJane, zonder tekst...denk na haar overlijden.

Dit filmpje (en muziek+tekst) past ineens zo bij de herinnering en ook de emotie in dit topic ... *slik*

Dit was de film die ik bedoelde Petra.

mooi, tout court...

Ik denk dat ik dat laatste filmpje van Lily Jane door Isa gemaakt destijds niet (goed) heb kunnen bekijken. Het was op dat moment nog zo rauw en vers. Ik heb hem nu al een paar keer bekeken en zou wel willen blijven kijken ...

Het komt zo intens binnen, precies op het juiste moment. Ik vind het echt een heel erg mooi monument van m'n meisje, met precies de treffende foto's en begeleidende song.

Heb Isa een PB gestuurd hierover, maar ze is hier (helaas)  niet zoveel meer.

Isa, ben erg blij mee

Wat een mooi filmpje, ik begrijp dat je er blij mee bent.

Wat een verdriet lijkt het me om je maatje te verliezen en haar te blijven missen .. Ik wens je veel sterkte..

Geniet van de appelboom en koester de mooie herinneringen

Petra, ik voel helemaal met je mee. De appelboom en dan de filmpjes daaronder. De appelboom een hele mooie herinnering aan jou Lily-Jane, eigenlijk veel en veel meer als een hele dierbare herinnering. Dat omschrijf je ook in jou prachtige verhaal wat mooi, ontroerend, en zo enorm sprekend is. Kippenvel bij het lezen het zo tastbaar,  voelbaar en emotioneel maar o zo mooi geschreven. Koesteren van wat eens was, koesteren van al die mooie herinneringen, koesteren van de hele bijzondere momenten. Zoals nu  Lily-Jane's appelboom  die in zijn volle bloei is. De vruchten die zich gaan ontwikkelen in haar naam en haar 'zijn' en in jou 'zijn' Verwant voor altijd. Een gemis ja dat zeker maar de eeuwige verwantschap is toch ook een heel dierbaar gevoel.

@Jessica, dank je wel voor je lieve reactie. Het is inderdaad heel rauw en hartverscheurend als het moment gekomen is je hond te moeten loslaten.

De hele rauwe leegte wordt stilletjes aan weer opgevuld met de goede herinneringen, de zaadjes die ze gezaaid heeft in ons samenzijn, in mijn hart, mijn 'zijn' en mijn leven komen tot op heden nog steeds tot ontkiemen en brengen ook weer nieuw leven voort.

Soms ineens, zoals nu kan het gemis weer even heel erg tastbaar zijn en toeslaan, met weemoed omdat ik het zo graag samen gedeeld had. Omdat ik weet hoe ze genoten zou hebben van onze nieuwe tuin en haar appelboom. Maar ook met een blijheid van het unieke verbond wat we gesloten hebben gedurende ons gezamenlijk leven en alle herinneringen die ik meeneem en die soms zeer doen, maar me ook ineens weer kunnen doen schaterlachen. Alles wat ze me gegeven heeft zit in mij en is niet weg, al mis ik soms zomaar even dat witte lijf en die intense, geheimzinnige en soms heel ondeugende blik.

@Wilma, dank je wel voor je lieve reactie. Voor jou is het nog zoveel verser he, maar zo (h)erkenbaar.

Die appelboom brengt fantastische herinneringen boven, maar is als 'zijn' ook zo dierbaar. Ik ben niet iemand van monumentjes, die heb ik ook niet en de As is uitgestrooid. Voor mij ook helemaal oké, ik hecht niet zo aan vasthouden van het tastbare. Alles wie zij was en is in en om mij. Maar die appelboom ... het voelt zo als een tastbaar lijntje met haar en alles wat we gedeeld hebben. Best heel bijzonder en ik betrap me er ook op hoe ik praat met de appelboom en stilletjes fluister "dank je wel"

De Lily bloesem op barsten vastgelegd

met een lief beestje

Mooi...ontroerend...liefdevol....een brok in mijn keel, ik heb er geen woorden voor 

Dank je wel Florine,

Het delen dat het raakt he ...

Dat verbindt

Mooi

koester deze ogenblikken. wat gaat de tijd toch snel, ik herinner me nog jouw grote verdriet, nu alweer twee jaar geleden, en nog zo dichtbij.

Het raakt me zeker, duidelijk voelbaar in al mijn vezels

Als je samen uit zo een diep dal komt en er zoveel wederzijds vertrouwen is ontstaan en de weg niet altijd over rozen is gegaan, is de band zo intens dat het verdriet navenant is.

En het boompje zo tastbaar, dat altijd het symbool is van jullie samen en iedere keer de schoonheid laat zien is een nalatenschap die je ook veel troost moet geven denk ik.

Het brengt bij mij persoonlijk ook veel boven en raakt me diep.

En Suzan zo zie ik het ook. Je kan en wil ze niet missen, maar je kan zo gelukkig zijn omdat je ze hebt gekend.

Dank je wel Jessica.

Ja gek he Willemijn, de tijd vliegt 2 jaar alweer.

Ik koester het.

Eurasier, wat heb je dat mooi geschreven.

Het is precies dat wat verbindt.

Ik voel het ook als troost,

en ook als een belofte...

Hoi Petra,

Zoals altijd heb je me weer zo ontzettend diep in mijn ziel geraakt door hetgeen je beschrijft.

Dank je wel.

Echt heel vroeg dit jaar.

@Marry,

Dankjewel voor je lieve reactie op mijn schrijven.

Ik vind het fijn om te merken dat het raakt en verbind.

Heel mooi Petra...