Zet jullie hond je ook wel eens voor schut?

Laatst nog, sommige van jullie hebben het al gelezen, maar Noa's juf kwam op huisbezoek en die is nogal fan van Takkie. Dus ze tilt haar op schoot en Takkie doet dus een onderdanig plasje op de juf haar schoot hahahahahaha!

En nog 1!

Vorig jaar waren we bij vrienden. Zij wonen vrij langs een kanaal. Zij hebben ook 2 honden, Jack Russels.
Ze had gevraagd of ik mijn honden mee wilde nemen, ze hadden een grote omheinde tuin en een afgezet stuk grond met hek waar ze konden spelen. Dus ik nam ze mee.
We hebben ze in het omheinde stuk gezet en ze speelde er vrolijk op los. intussen zijn wij koffie gaan zetten. Enkele minuten later kijken we naar buiten en het hek stond wagenwijd open en alle honden pleiten! We rennen naar buiten en ik hoor water. Dus ik roep Shit! Dadelijk al die honden in het kanaal!! Nee hoor zegt mijn vriendin, mijn honden gaan het water echt niet in... Eenmaal de hoek om zie ik Jacko baantjes trekken alsof hij de marathon zwom en zie 3 Jack Russels (incl die van mij) achter elkaar 1 voor 1 in het water springen en gingen als een rij eentjes achter Jacko aan! Follow the leader haha... Ze konden er alleen niet meer uit dus moesten we met 2 man zelf het water in om ze eruit te vissen!! Daar had ik ook schaamte rood op mijn kaken staan! Later bleek dat Jacko zonder moeite het afgesloten hekje wist open te maken en zo iedereen liet ontsnappen...sorry!! haha Ik zal mijn mannen nog eens meenemen!

Oh jee hahaha! Vind het wel een leuke blooper

"Zet jullie hond je ook wel eens voor schut?"

Wanneer niet dan?

Niet spectaculair, maar ik vind het zelf toch wel enigszins gênant: Mijn boefje is zijn naam echt waardig, zijn vorige baasje had hem die naam als pup al gegeven en Boefje is zo sympathiek geweest om zijn naam waard te willen zijn.
Het resultaat was een vrolijke doerak die volledig lak had aan alles wat zijn baasje wel of niet wilde: hij ging volledig zijn vrolijke gang en met zijn charmes en charisma kwam hij bij zijn baasje bijna overal mee weg. Hij liep daar over alle banken, stoelen, tafels, vensterbanken, bedden, etc.
Ook bij mij wilde hij natuurlijk graag al deze verworvenheden voortzetten, maar helaas voor hem denk ik toch echt anders over dit soort zaken dan zijn vorige baasje..

Helaas kende hij dus geen enkele opvoeding e/o correctie en zag elke opdracht e/o correctie als een spelletje... Dit leverde vele malen het plaatje op dat ik serieus iets wilde van hem, iets laten of juist doen.... en dat hij al blaffend en kwispelend mij uitdaagde, ging bijten en spelen... er vandoor ging, zich ging verstoppen.
In huis ben ik zodoende meerdere malen "uitgelachen" door mijn kinderen en in het park door andere baasjes.
In het park wilde hij bijvoorbeeld nog niet niet naar huis en vertikte het dan om te komen... en dan ging hij zo ver mogelijk bij mij vandaan en zo plat mogelijk liggen, om vervolgens met zijn staart driftig te kwispelen, alsof hij wilde zeggen: "Pak me dan als je kan!" Om vervolgens zo te blijven liggen tot ik op ongeveer 1 meter genaderd was en dan weg te schieten en een paar meter verderop het zelfde tafreeltje te herhalen.
Oh oh wat hadden de andere baasjes een lol om dit gedrag!!..... en ik maar roepen en hollen... want weglopen had ècht geen zin: dan bleef hij gewoon lekker bij de andere honden en baasjes hoor... helemaal prima vond hij dat!
En denk nou niet dat hij misschien niet wist wat de bedoeling was hoor: ècht wel! Maar ten overstaan van zon dankbaar lachend publiek hangt hij maar al te graag de clown uit.... of laat hij maar al te graag zijn baasje voor clown spelen, al rennend achter de olijkerd aan.... grr
Het ergste van alles is dat hij zo'n vrolijke charmeur is, dat het zo verrekte moeilijk is om ècht boos op hem te worden als hij zich misdraagt...

Ja, Kobus kan er ook wat van!

Zo kan hij alle trucjes perfect, behalve natuurlijk als ik het aan mijn ouders of iemand anders wil laten zien. Helemaal erg bij mijn vader, die niet wil geloven dat Kobus best wel kan luisteren...

Of hij doet alle 11 lessen van de cursus perfect, 12e les is examen. We hadden al vaak geoefend met los lopen, hij liep ook al heel los buiten, dus geen probleem zou je zeggen. Maar nee hoor, op het examen vond hij het nodig om 10 rondjes keihard over het veld te gaan racen Wat ik ook deed, hij kwam niet, heb hem uiteindelijk moeten vangen.... We hebben daar toch een voldoende voor gekregen, omdat de instructeur had gezien dat ie het in de lessen wel deed haha. Maar ik baalde wel, met al die mensen aan de kant die aan het kijken waren...

Diva wel helaas, ze is eenkennig en daarnaast ook nog kieskeurig naar mensen toe. Was een keer een wat 'vreemde' man op bezoek voor een pup, deze meneer kotste ze overheen. Laats was ik op bezoek bij vrienden en daar was iemand die niks met honden heeft, daarbij draaide ze even een drol op diegene zijn schoenen! En ook mensen met een donkere huidskleur, mensen die wat vreemd lopen, of bijvoorbeeld een gekke muts op hebben gaat ze tegen staan blaffen en soms zelfs grommen.

En dan heb je nog de mensen die op haar af komen van ; 'Ahhh wat een lief teckeltje'. Dan draait ze haar koppie weg en wil niks van deze mensen weten.

ja, een echte (stiekem een beetje verwende) teckel dus!

Oh en dan nog bij honden die haar niet aanstaan, gaat ze gillen alsof ze vermoord word. Andere baasjes zijn hier al een aantal keren behoorlijk van geschrokken..

ik zie het al..
ik moet in deze topic niet te vaak komen want mijn buik doet pijn van het lachen.
wat een leuke honden allemaal met hun eigen karakter

Ik had vroeger een hondje T-Rex, die overal meekon zonder leiband. Als ik naar de bakker, het postkantoor, de slager ... ging bleef ze mooi bij de deur op me wachten. Op een keer ging ik het postkantoor binnen en liet haar aan het fietsenrek wachten. Het regende wel en de stenen waren nat, dus toen ik zei dat ze moest zitten bleef ze met haar kontje een paar centimeter boven de stoep Niet echt zitten dus.

Toen ik terug buiten kwam stond er een voor mij onbekende jongeman tegen de muur geleund met op zijn schoenen... Het kontje van onze T-Rex !

Hij zei dat ze achteruit gegaan was tot ze zijn benen voelde en toen op zijn schoenen gaan zitten Hij had dan maar gewacht tot het baasje terug buiten kwam om haar droog te houden

Hahaha, geweldige verhalen.
Kiki kan er ook wat van hoor, vooral dankzij haar enthousiasme.

Een keer zag Kiki weer eens een nieuw hondje, vol enthousiasme rende ze eropaf. Ik natuurlijk proberen om haar tegen te houden, maar met volle kracht werd ik toch een beetje meegesleurd. Het was een klein wit hondje en zijn baasje was een wat oudere vrouw. Toen we bij het hondje waren werd Kiki zoooo enthousiast dat ze in het rond begon te springen. Natuurlijk had ik de pech dat het net flink geregend had en ik midden op het natte modderige gras stond. Je raadt het al.. ik viel recht voor die vrouw op de grond, haha. Kiki nog wat enthousiaster en begon over mij heen te rollen. Die dacht zeker 'Oh wat leuk! Baasje gaat met mij rollen!', haha. Dus Kiki maar van me af halen en proberen op te staan.. wat een beschamend moment. Wat zal die vrouw wel niet gedacht hebben, haha. Maar ik kan er nu wel echt om lachen.

Wat een leuke verhalen allemaal! Ik zou een boek kunnen schrijven over alle momenten van schaamte! Ik zal me beperken tot 1 anekdote:
Mijn Tibetaanse Terrier mocht altijd mee naar de dierenwinkel want hij was dikke vriendjes met de hond van de winkeleigenaar. Ik liet hem daar dan gewoon los en kon gaan shoppen. Poets was keurig opgevoed dus nooit een probleem. In de winkel hadden zij ook schappen vlakbij de grond en daar lagen onverpakte varkensoren en andere lekkernijen. Terwijl ik stond afte rekenen was er een andere klant die haar hondje een reprimande gaf omdat hij zijn oog daarop had laten vallen. Ze kon nog net voorkomen dat hij er iets uit haalde. Daarop zei ik tegen de eigenaar: Het is ook wel heel verleidelijk hoor voor de hondjes! Knap eigenlijk dat mijn hond dat nog nooit gedaan heeft. Kwestie van goed opvoeden he?”.
Waarop er van achter uit de winkel een stem klonk: “O nee? Had hij deze van huis meegenomen dan?”
Daar stond mijn hond uitgebreid aan een varkensoor te knabbelen......

ja hoor ook hier diverse genante situaties, maar de tooper is toch wel met mijn vorige hond Joy.

Mevrouw voelde zich niet helemaal fit dus toch even naar de dierenarts, daar aangekomen de hele tijd proberen om op mijn schoot te klimmen want ze voelde zich zielig.
FF tussen door, Joy was een kruising labrador/pitt bul van een ruime 30 kilo.
Dus dat was schaamte moment nummer 1, ikke met mn 1.58 met een grote zielige dame op schoot die er niet meer af wilde.

Toe waren we aan de beurt, even uitgelegt wat er was, mevrouw op de tafel, tafel omhoog.
Even alles nakijken, vraagt meneer de dokter "heeft ze diarree gehad?".
Nee hoor zeg ik vol vertrouwen (echt niks van gemerkt!), oh zegt ie dan nemen we de temperatuur even op.
En natuurlijk je raad het al, staartje omhoog, dokter erachter, thermometer erin en darminhoud er met een flinke straal eruit over de dierenarts heen.

Ik schaamde me dood!!!
Achteraf natuurlijk helemaal in een scheur gelegen, onze dame had trouwens een griepje te pakken dat flink heerste.

Dat verhaal van Pumba@Pebbles doet me er aan denken...
Had ik dus een Labrador. Mede-Labrador-eigenaars zullen dit kunnen beamen: hun maagje is nooit zo vol dat er niet nog iets bij kan en alles past erin.
Maar had ik nou dus een Labrador die volkomen betrouwbaar was op dat vlak. Er mocht vanalles en nog wat op de lage salontafel liggen (wat bijna elke avond was aangezien we nogal graag snoepen...), we mochten haar zolang we wilden alleen laten met die volle salontafel, er verdween nooit wat. Ze kwijlde of bedelde zelfs niet.
En viel er wat op de grond, vlak voor haar neus of niet, ze bleef er netjes vanaf. Maakte zelfs geen aanstalten om erop te vliegen.
Aangezien ik haar overal mee naartoe nam, ging ze vrolijk mee op bezoek. En bij zo'n doodbrave, rustige hond denk je er dus niet aan om ze aan de lijn te doen of ze in de gaten te houden.
Tót je kort na binnenkomst (nog druk aan het begroeten) geknabbel hoort... Staat mevrouw tot mijn grote verbazing vrolijk de op de grond staande katte- of hondekorrels naar binnen te werken, helemaal gelukkig als er nog eens een kommetje melk bij stond.
Omdat ik een nogal verstrooid mens ben én ze bij ons zo betrouwbaar was op dat vlak, vergat ik vaak haar in de gaten te houden. Met als gevolg dat mijn hondje de gewoonte kreeg om meteen het hele huis te gaan scannen.
Maar goed, is het eindelijk vaak genoeg gebeurd om er op te letten en bij binnenkomst te vragen of er korrels op de grond te staan en of die op de kast gezet kunnen worden (waarbij je meteen een mooie eerste indruk maakt). Zit ik op mijn gemak een eind weg te kletsen met aan mijn voeten een rustig slapend hondje (zo'n hondje waar je overal mee kunt komen), hoor ik plots een welbekend geknisper achter mijn rug. Kijk ik om en jawel, hoor: daar staat mijn zoëven nog volkomen onschuldig slapende hondje trots te pronken met een lege verpakking, onmiskenbaar ergens uit een vuilnisbak opgediept.

Geen mens die ooit geloven wilde dat ze bij ons thuis zo betrouwbaar was...
Nog een geluk dat ze het alleen maar bij vuilnisbakken hield en op de grond staande etensbakjes.

Zooooooooooo fijn om me op deze manier weer een aantal grappige dingen van haar te herinneren!
Groetjes, Floortje.

ja de 1e keer dat jazz een jasje aanhad.meneer ging breeduit op de straat liggen en verzette geen poot meer.wat ik ook deed,ik kreeg hem niet mee.en tot overmaat van ramp begon hij ook nog keihard te janken iedereen keek me echt met een blik aan van,nou ja wat doe jij nou?ik stond daar maar in de sneeuw en meneer zette een keel op. ik heb hem toen maar gauw opgetild en heb hem verder in de straat neergezet.toen was het weer goed.

Dat geneus in de vuilnisbak heeft ze dus ook een paar maal op die manier (eerst geniepig liggen slapen tot het baasje niet meer op haar lette ) in een cafetaria/tearoom gedaan...

Als je in zo'n cafetaria binnenkomt met een hondje wat zonder leiband en zonder enig bevel netjes naast je loopt en, zodra het baasje zich neerzet, rustigjes onder de tafel gaat liggen slapen, krijg je dus steevast complimentjes. Als trots baasje kun je niet anders dan dit volkomen te beamen: "Dank u, dank u. Ja, inderdaad een schat van een hond. Altijd al zo geweest. Ook toen ze nog puppy was. Ook altijd veel mee bezig geweest, hé." Vervolgens begin je aan je drankje of hapje en gaat volledig op in het gesprek met je tafelgenoten. Tot je plots het gevoel bekruipt dat er iets niet klopt...
Je kijkt onder de tafel en jawel, hoor: leeg! Je roept je hondje, eigenlijk al wetende wat er nu volgen gaat...
En ja, hoor: daar komt je hondje vrolijk en apetrots de keuken uitgestapt met haar trofee... eventueel nog gedecoreed met enkele slingerende aardappelschillen...
Daar sta je dan... Met je prachtig opgevoede VUILNISBAKKENHOND !
Bij navraag bleek mevrouw, alsof het de normaalste zaak in de wereld betrof, regelrecht op haar doel afgegaan te zijn: de vuilnisbak in de keuken. Bar- en keukenpersoneel ondertussen vakkundig negerend. Om te plekke dus op haar gemakjes wat erin rond te neuzen, eventeel wat dingen aan de kant te leggen, tot ze iets naar haar gading gevonden had.
Maar eigenlijk was ik de enige die het genant vond. Al de rest, personeel hierbij inbegrepen, vond het grappig. Er was één cafétaria waar we wekelijks kwamen, daar vonden ze mijn vuilnisbakkenhond zo grappig dat ze haar achteraf beloonden met een volledige schel jonge kaas (TWEE als ik niet oplette). Met als gevolg dat mijn hondje meteen na binnenkomst de vuilnisbak indook en daarna verwachtingsvol klaar ging zitten voor haar toetje...
Ik liet het maar toe, maar wist nooit of ik het nou leuk moest vinden of me dood moest schamen...
Groetjes, Floortje.

Mayra luisterd altijd (meestal dus ) prima. Maar op een moment dat ze zich misdraagt en er mensen in de buurt zijn, maak ik me er uit schaamte met een grapje vanaf. Dan zeg ik tegen Mayra: "doe es even alsof je opgevoed bent!"

En je zult altijd zien: net op het moment dat je hond even iets doet wat niet gepast is, is er een 'zeer ervaren' hondenbaas in de buurt die je aanraad om op cursus te gaan.....

Ho er ging even iets fout. Ik wil op het verhaal van Tamara reageren. Ik ken beide verhalen. Roy mocht weinig mee naar de winkel, omdat we bijna altijd buiten ons dorp winkelen. Maar de weinige keren dat hij wel mee mocht gedroeg hij zich keurig. Totdat we op een keer in een dierenspeciaalzaak waren en ja daar stonden op de vloer manden met varkensoren, grote en kleine kluiven en van die schoentjes. Normaal vond Roy die geen van allen lekker. Maar ja, we ontmoetten een kennis in die winkel en we raakten aan de praat en dat duurde meneer te lang. Dus, je raadt het al: Roy pikte de grootste kluif uit de mand en ging lekker op z'n gemak liggen kluiven. Kluif dus maar gekocht. Thuis gekomen heeft hij er nooit meer naar omgekeken!
En dat uitschudden vlakbij iemand met witte kleding aan, ja dat ken ik ook. Ik heb het al eens verteld, maar Roy presteerde het dus om een keurig, geheel in wit broekpak gestoken dame, die keurig gekapt en gemake-upt klaar stond om in de auto te stappen van boven tot onder te besmeuren met eendenkroos. Hij was namelijk in een sloot vol eendenkroos gedoken en kwam er net uit toen die dame haar huis uit kwam en riep: : O kijk die hond!" Dat had ze dus beter niet kunnen doen! Want Roy holde vrolijk naar haar toe, bleef vlak voor haar staan en schudde zich hartgrondig uit. Het kroos zat bij de dame in het haar, dus dan hoef ik je waarschijnlijk niet te vertellen hoe haar ooit zo smetteloze witte pak eruit zag

Lilly vind het wel leuk om bij mensen onder hun rok, aan hun kont te ruiken
Ook bij mannen bij hun kruis,

Ik kan regelmatig wel door de grond zakken; Pony kan namelijk enorme scheten laten. Dan loop ik met haar naar het losloopgebied, waar ik haar vervolgens loslaat. Pony gaat dan draven en laat dan bij elke stap een dikke scheet, dit duurt soms wel zo'n 100 meter voordat het ophoud...echt genant.

Ook weleens gehad dat ik in vergadering zat, Pony was dan ook mee, maar werd een beetje onrustig. Met als gevolg dat ze wat gaat drentelen en natuurlijk rekken en gapen. Elke keer dat ze zich uitrekte liet ze een enorme scheet......

(oh ja, voor de mensen die denken, waarom laat die hond nu zoveel scheten; Pony is nogal een gevoelige hond, bij enige vorm van spanning of stress krijgt ze een beetje last van haar darmen....)

Ik heb ook al aardig wat momenten meegemaakt met de honden.
De leukste was toch wel met Bounty. Bounty is een tibetaanse terrier waarbij zijn haar altijd over zijn ogen hing, waarbij vaak de vraag gesteld werd of hij wel wat kon zien.
Op een dag liep ik met bounty, en er kwam een man aan. Bounty liep los wat te snuffelen. Die man vraagt aan mij de normale vraag of hij nog wel wat kan zien. Ik natuurlijk ja hoor meneer hij kan prima zijn weg vinden en hij kan nog alles zien. Op hetzelfde moment loopt Bounty al rennend vol tegen een lantarenpaal aan. Ja meneer hij kan echt prima zien.

ik had er vh weekend nog een...
alhoewel, het viel best mee, maar toch....

ik liep met lolaatje door het dorp, en daar is een klein smal stukje overdekt, daar zit de AH en wat andere winkels...
dus wij lopen daar en bij de supermarkt zit een hond buiten, helemaal in een hoekje...te blaffen als een gek, en helemaal toen lola en ik eraan kwamen. een flinke hond, en een flinke blaf dus.
was gigantisch druk ook nog daar, en iedereen dacht natuurlijk dat het mijn gevaarlijke staff was die zo tekeerging

mensen die de winkel uit komen en meteen hun kind beschermen whaha...natuurlijk de nodige commentaar en scheve gezichten...gevolgd door een: uhmmm ja dat zal allemaal, maar mijn hond hoor je niet blaffen!!!
uit je doppen kijken en dan pas mauwen...

dit was meer een beschamend momentje voor mijn vriendinnen.

ik ging voor de eerst keer naar hun huis (ik had een tussenuur en zij dus ook). ik kom binnen en direct stormt er een grote zwarte labrador aan, die met verbazingwekkende kracht zijn neus tussen mijn benen duwt. ik had er niet zo'n probleem mee, maar zij schaamden zich dood. (deed trouwens wel eventjes zeer ondanks dat ik geen jongetje ben )