Sterven honden nog een natuurlijke dood?

De hond die we vroeger thuis hadden is 's nachts overleden (ze had geen zieke diagnose). Ze was vooral oud, en je merkte dat ze steeds meer beperkingen kreeg, moeilijk opstaan, soms in huis plassen, dit werd stees vaker en ze begon erg te ruiken, mijn ouders wilden naar de da gaan om te checken of er iets met haar organen ad hand was, (ze was wel al een jaar of 12) en is toen al overleden.

Ik had laatst nog 2 huisdieren verloren. De ene is twee jaar lang ziek geweest Hele goede tijden wisselde zich af met hele zieke momenten)(mondproblemen), veel ab gehad en veel da bezoekjes. Uiteindelijk kon ze maar een week zonder ab, ze was steeds voor de ab zo zielig en ziek, dat we haar toen in hebben laten slapen. (vlaamse reus) Hetw as vreselijk, wat een verdriet, ze was pas 3,5.
Twee maanden later ging mijn andere konijn dood, die was al 12, (ook al zo lang bij mij) hij had een hersenbloeding (of infarct oid) gehad, was zijn evenwicht kwijt, ben hals overkop naar mijn da gereden om het in te laten slapen. Het verdriet was veel minder groot als bij de ander, voor mijn gevoel was zijn tijd gekomen, zijn lichaam was op. Bij de andere nog niet (voor mijn gevoel, terwijl die best veel ziek is geweest helaas)

Ja ze sterven nog een natuurlijke dood!
Déru is 23 augustus gestorven! Ik was s'nachts nog bij haar van half een tot half vier in verband met onweer! Niet dat ze er bang voor was of iets anders maar ik vond het zelf behoorlijk heftig te keer gaan!
Déru lag heerlijk op haar dekbed te pitten. Toen ik weer naar bed ging zei ik nog even ...welterusten tot straks, een aai over de bol,, en ik kreeg nog een lik door mijn gezicht.
Om kwart voor zeven was ik weer beneden en vond haar dood op haar dekbed liggend!
Ze was er snel tussenuit gepiept!
Volgens mijn DA een zalige dood voor een hond maar wel behoorlijk zeldzaam aan het worden. Déru werd 14 1/2 jaar oud!

Na 3 tia's in een week tijd hoopte ik dat mijn hond bij de volgende zou overlijden.
Helaas gebeurde dat niet en heb ik de dierenarts laten komen.

mijn hondje snoopie een naruurlijke dood dood gevonden had nierfalen is 10 jaar geworden

Mijn eerste teckel is door een hartstilstand overleden, ze sprong van de bank af en viel om en was dood. Een prachtige dood maar je schrikt je rot. Ze had al wel een slecht hart maar het komt altijd toch nog onverwachts. Mijn poedeltje heb ik moeten laten inslapen, ze had kanker en was uit gezaait naar de hersenen en kreeg toevallen.

jep, onze allereerste hond ook...

Deze slikte wel al 5 jaar harttabletjes en is tijdens het eten neergevallen....

Ze was lekker aan het eten, en plots viel ze met haar kop in d'r etensbak en dood was ze....
Ach, voor haar is ze op het leukste moment van de dag gestorven

Waarom is dit een verschrikkelijk onderwerp als er hier bijna dagelijks berichtjes worden geplaatst over honden die zijn gestorven door inslapen bij de dierenarts? Van hondenbaasjes die troost en steun zoeken bij hun enorme verdriet?
Ik vind het een boeiend onderwerp, vroeg het mezelf ook wel eens af terwijl ik mij het verhaal over de hond die tijdens het spelen dood neerviel voor baasjes voeten ook nog goed kan herinneren.

Dat honden uit zichzelf overlijden lijkt bijna uitgestorven te zijn. Ik denk dat dat voor een deel te maken heeft met het verschijnsel dat ook dieren steeds vaker kanker krijgen en daardoor vreselijk lijden.
In de maatschappij ontwikkelen mensen een visie over lijden, onnodig of als gevolg van een ziekte of handicap. Euthanasie bij mensen is nog geen gemeengoed, maar bij dieren al vele jaren, heb ik de indruk. Mede door het opstellen van dierenrechten en de aandacht daarvoor in de maatschappij.

Het is interessant om te kijken naar de mens als hondenbaasje en dierenhouder in het algemeen.
Ervaar je een huisdier als een inruilbare musthave omdat ze in de mode zijn of als een bewust gekozen huisgenoot met een eigen persoonlijkheid van wie je oprecht houdt?
Hoe hecht is de band met de huisdieren?
Hoeveel en wat betekenen ze voor je?
Hoeveel tijd, aandacht en zorg kun je je veroorloven en heb je over voor het dier tijdens zijn/haar laatste levensfase?
Hebben we niet te maken met een collectief tijdgebrek? Geen tijd kunnen vrijmaken bij de baas voor je stervende huisdier omdat mantelzorg alleen voor mensen geldt?
Hoeveel zorgen, onmacht, afscheidspijn en verdriet kun je als liefhebbend baasje aan, bij het aanschouwen van een lijdend dier als je besluit het dier zelf te laten sterven?
Durven we onze stervende dieren de ruimte te geven om hen te laten doen wat ze in de natuur zouden hebben gedaan? Bijvoorbeeld weglopen, wegkruipen en stilletjes sterven?

Absoluut een interessant onderwerp omdat het vooral gaat om de visie, het gevoel, het gedrag en de emotionele draagkracht van mensen bij een moeilijk moment in ons leven.

Onze basset is vorig jaar op 14,5 jarige leeftijd zelf gegaan, waarschijnlijk gewoon in haar slaap omdat het 's nachts gebeurd is. Ze was ook echt wel op, de dierenarts zou die dag erna komen.

Ben blij dat ze zelf gegaan is, zo weet je zeker dat het 'haar tijd' was, maar baal er van dat ik niet echt afscheid meer van haar heb kunnen nemen.

Absoluut een interessant onderwerp omdat het vooral gaat om de visie, het gevoel, het gedrag en de emotionele draagkracht van mensen bij een moeilijk moment in ons leven.

Ja dat vind ik dus ook maar jij durft het veel dieper en verder aan de kaak te stellen. Het is inderdaad duidelijk dat het een verdwijnend fenomeen is en dat de meeste baasjes uiteindelijk de beslissing zelf moeten nemen. Beslissen over het leven van iets waar je veel van houd. Hoe lang wacht je, hoe ver ga je omhet dier te helpen en wat doet het met je?
En waarom is dit bij dieren wel toegestaan en bij mensen niet? Dieren hebben voor sommigen meer emotionele waarde dan een mens. Het is beschikken over een leven...maar kennelijk is het leven van dieren minder waard.

Manon, sterven in/bij je etensbak, dat was wel heel bijzonder.
Van mensen die sterven tijdens een actie van hun beroep of tijdens het uitoefenen van hun geliefde hobby zegt men op zo'n moment dat ze sterven in het harnas. Eigenlijk was dat met jouw hond ook zo, eten was dus heel opwindend voor haar.

niet heel natuurlijk maar de hond van mijn oma is overredengeweest

Ik hoor het de laatste tijd juist weer vaker. De moeder van 1 van mijn honden is laatst ook overleden terwijl ze op schoot lag. Kreeg een hersenbloeding en was zo weg. Gelukkig wel oud geworden, maar aan hele schok voor de eigenaresse.

ik heb vandaag de beslissing moeten maken, en ja, dat valt verdomme hard.
Een natuurlijke dood, heeft de natuur haar gang gegaan, en moet je je niet afvragen 'wat als'

Onder de omstandigheden lijkt het me "mooi" als je niet hoeft in te grijpen.
Het verdriet is er waarschijnlijk niet minder om, maar die verschrikkelijke aftakeling, en dan de beslissing moeten nemen.pfff

Een hond die bv bij 8 jaar rustig in haar slaap overlijdt.
Of een hond die 13 wordt, en waar de laatste jaren heel veel zorg om de hoek komt kijken met pillen/voer en speciale onderzoeken.

Geef mij persoonlijk voorbeeld 1 dan maar.

Een tijdje geleden is de labrador van mijn ouders in mijn armen dood gegaan.
Hij was 13 en heel erg ziek, waarschijnlijk ziekte van addison (nooit vastgesteld, niet nodig meer)
Ik moet zeggen dat ik, natuurlijk samen met mijn ouders wel op het punt stond om de beslissing te maken, omdat het arme beest zo aan het lijden was. Hij moest bv poepen, maar kon niet meer lopen en dan is het verschrikkelijk om het schuldgevoel in de ogen van je hond te zien.
Wel ben ik blij dat hij zelf is gegaan en dat wij de beslissing niet hebben hoeven nemen, het is wel beslissen over leven en dood, hoe ziek het dier ook is. Aan de andere kant vind ik het ook wel goed dat die beslissing voor ze gemaakt kan worden, bij mensen kan het nog steeds niet

Ik heb een opleiding tot dierenartsassistent gedaan, dus heb veel meegemaakt dat een dier ingeslapen werd en hoe vaak je het ook meemaakt, het blijft erg moeilijk, ook al is het niet eens jou dier.
Ik kan me niet voorstellen wat het met de baasjes doet, omdat ik het zelf nooit heb hoeven beslissen. Maar wat ik wel weet, is dat ik mijn dieren nooit zou laten lijden omwille van mij.

Hoi Miora, de beslissing die jij vandaag moest maken m.b.t. Stavros (heb je topic over hem gelezen) kwam voort uit weer een andere benadering: verantwoordelijkheid van een hondenbaas.
Jij stond misschien voor het dilemma: liefde voor + gehecht zijn aan je hond en je verantwoordelijkheid als baasje en burger om zorg te dragen voor veiligheid van jezelf en je omgeving.

Het is toch logisch dat de meeste honden uiteindelijk aan een ziekte sterven, net als bij mensen overigens.
Een gezond oud lichaam stopt er niet zomaar mee,,, daarvoor moet iets aan de hand zijn(hartinfarct, kanker, hersenbloeding enz).

Onze eerste hond is aan een hartaanval gestorven. Ze lag in de bijkeuken terwijl wij net klaar waren met avondeten (tafel moest nog afgeruimd worden. Het was behoorlijk schrikken, maar ze was wel in een keer weg. Heeft zover wij weten geen pijn gehad.

Onze andere hond krabte heel zijn achterwerk open. We waren daarvoor al naar de dierenarts geweest en hij had medicijnen gekregen. Maar helaas sloegen de medicijnen niet aan. Toen hij savonds alles eruit gooide en niet meer wilde eten zijn mijn moeder en broertje naar de dierenarts gegaan. Daar bleek dat hij een agressieve vorm van leukemie had. Mijn moeder en broertje hebben toen besloten dat het beter was om hem in te laten slapen. Tenslotte kon het zijn dat hij nog een paar dagen zou leven of een week of twee, en we wilden hem die lijdensweg niet aandoen.

Bij beide was het verdriet groot. Maar dat je hond zelf gaat geeft achteraf toch een fijner gevoel dan dat je de hond moet helpen te gaan. Al was er bij ons geen gevoel van twijfel bij het inslapen. Het was voor de hond beter zo.

Mijn grootouders hadden vroeger 2 waakhonden, Laika en Barrie, en die zijn allebei een natuurlijke dood gestorven...