de ochtendschrik door onze rot 'labrador'

Ik zit net even bij te komen van mijn ochtenschrik.

Wat vroeger opgestaan dan normaal, vanwege een vreemd voorgevoel, kreeg ik de ochtenschrik goed te pakken toen ik vanmorgen niet begroet werd door onze Tibetaanse Mastiff Mimayin.

Mimayin was verdwenen en lag niet, samen met haar moeder en Chaantje, op het terras zoals gebruikelijk. Ook lag ze niet onder de trein, helaas.
Dit klinkt mischien verschrikkelijk, maar onze Tibetanen liggen graag onder mijn atelier, dat een oude treinwagon is.

Paniek en horrorbeelden vlogen door mijn hoofd. Hup in de auto, de grote weg controleren; geen dode hond. Het dorp in: weg afgezet. De postbode gealameerd, de wegenbouwers ingelicht. Op naar de brandweer: Mimayin gemeld: Oh die lieve grote blonde? ja die, snik.

En verder naar de politie: wie bent U, waar woont U, wat voor hond: een wat? hoe ziet ze uit? groot blond: Oh een labrador? nee, ook grijs: Oh een labrador met grijs? nou sommige vinden het op een leonberger lijken. een wat? Een labrador dus. (weer wat grijze haren erbij). Ze is gechipt. oh, waar? in haar nek, maar die chips kunnen gaan wandelen. Oh. Ik geef het op meld mijn telefoonnummers en ga naar huis.

Horrorbeelden van enkele jaren geleden komen weer boven, het is immers weer vakantietijd. Toen was onze Borr van ons terrein afgeplukt door een voorbeirijdenede Nederlander die geen huis zag, dus de hond voor in het bosachtergelaten aanzag en de 'zwerver' (die notabene op onze oprit liep) mee naar nederland nam. natuurlijk niet even bij de plaatselijke politie gemeld dat hij een hond gevonden had en deze meegeneomen had naar Nederland. Dit heeft ons heel veel verdriet, zoeken en geld gekost om hem terug te krijgen.

Ik haal al weer vanalles in mijn hoofd, rijd onze oprit op en wordt vriendelijk begroet door...... Mimayin! Ik ben verrukt, dank st. Antonius maar weer eens en knuffel onze 'rotlabrador'. Vanwege de miezerregen waarschijnlijk ergens in ons bos verstopt geweest. En zo vroeg nog niet van plan om mee te doen aan ochtendceremonies; vreemde gasten die Tibetanen.

eind al goed
Dat was zeker schrikken zeg!!!

dat was even schrikken gelukkig is hij er weer

Ge-wel-dig!!!!

Sorry, tuurlijk schrik je je een ongeluk maar wat geweldig heb je dit weer geschreven, een hele belevenis!

Oh, wat kunnen ze je toch laten schrikken soms!
Wat een geluk dat hij niet weg was...

even ene lekkere bak koffie voor jezelf maken, of thee, en rustig bijkomen van de schrik...

Pff, straks krijg ik ook nog grijze haren door jou!
Schrok me ook rot, zeg.

Gelukkig kwam Mimayin (mooie naam, trouwens) gewoon zelf weer naar huis.

Bedankt voor jullie reacties! Ik ga inderdaad nu even eerst een lekkere kop thee maken en ontbijten, want dat is er bij ingeschoten.

En Mimayin.... die ligt hier verder heel tevreden op de bank te slapen.

Pff, ik kan me die angst heel goed voorstellen, zeker omdat je al een keer een hond bent kwijtgeraakt.

Wat woon je trouwens prachtig als ik dat zo hoor! Een Walhalla voor je hondjes denk ik zo.

Wij vinden het inderdaad Walhall, en hopen dat de honden dit ook zo ervaren.

jeetje, wat een goedemorgen....
Fijn dat alles weer goed is gekomen!
Mag er niet aan denken dat mij dat zou overkomen met mijn Lab, ik zou ten einde raad zijn....

Aly, dat was ik met mijn 'nietlabje' ook.

Tibetanen; Meditatie?
Een Zenmoment inlassen is nu ook nuttig voor de bazin!

Gelukkig weer terug he!

Saskia:
Haar moeder is idd erg zen en heeft het hele gebeuren meditatief ondergaan.
Ik ben idd toe aan zenmeditatie.
Mimayin zelf, ze heet niet voor niets Mimayin, tibetaans voor spook, de uitzondering der tibetanen: zen komt in haar woordenboek niet voor. Ze is heel actief en vol met verassingen.

Ja ik ken het.. Flex is ook een keer weggelopen en na een zoektocht van 4 uur door de sneeuw stond ik op instorten.

Bleek dat hij al na een kwartier na het weglopen te zijn gevangen door een mevrouw en is hij naar het asiel gebracht. Deze was alleen nog dicht dus zodoende kreeg ik niets te horen.

Als je ze dan ziet ben je opgelucht maar o o wat een stress!

PS. Heb je nog ruimte over voor ons? Als ik het zo hoor woon jij fantastisch!

oef !!!!

Een verhaal met een happy end! Gelukkig dat je het stuk van de trein zelf verklaarde, want ik keek maar even vreemd toen ik het las .

Wel nogal een belevenis met Borr! Moet er niet aan denken... (maar laten Tibetanen zich dan meenemen door een vreemde persoon?)

Sammy, ruimte is inderdaad het probleem niet. Alhoewel onze menagerie aardig er in gegroeid is.

Wat een verhaal ! ! Heb het met spanning gelezen.
Een geluk dat hij terug is.

Oh jee! ik zou gek worden Gelukkig was het vals alarm!

Seg, wij krijgen binnenkort ook een TM in huis (na twee jaar wachtlijst) Hoe valt het mee? Heb jij er zo'n 3?

groetjes!

Borr, is een laika en heel erg vriendelijk!

Het koste de man destijds wel moeite zij hij naderhand, omdat de hond niet meewilde en telekens terug de weg in het bos af wilde (onze oprit naar huis). Borr was trouwens nog erg jong toen (vijf maanden).

Ook onze Tibetanen zijn trouwens erg mensvriendelijk. (mits je niet komt als je iets slechts in zinne hebt)

Zowel de Tibetanen als de laiki kunnen prima het verschil maken tussen een gevaarlijke situatie welke om actie roept of gewoon vriendelijke mensen ontmoeten.

Wendy, twee jaar wachtlijst? normaal zijn er binnen de club in Nederland bij de Tibetanen geen wachtlijsten zover ik weet.

De Tibetanen bevallen ons goed. Mn Ckamadugha de moeder van Mimayin. Dit is een zeer stabiele hond en precies wat wij zochten: erfvast, goede waker, maar vriendelijk naar al ons bezoek.
Haar dochter Mimayin is niet zo slim als haar moeder, drukker en blaft in de nacht ook wel als het niet nodig is. Ik hoef echt niet bij elk wild zwijn vos oid gewekt te worden. Haar moeder is zeer rustig en alleen hoorbaar bij echt onraad.

Als enige hond is het beslist niet mijn ras, er zit te weinig in en komt te weinig uit. Ik zie graag honden met wat meer wil to please en wat meer reactie. Een ideale hond voor iemand die geen hond wil: de hele dag ergens op de poef liggen en je lekker laten aaien. Dat is zo ongeveer het ideale Tibetanenbestaan.
We hebben natuurlijk door de jaren heen leuke dingen meegemaakt, maar tov van onze Laiki heb je er toch minder hond aan.

Tov de opvoeding was het voor mij wennen dat een pup iets stuk kan maken (dit hebben we bij meer dan twintig jaar Laika niet meegemaakt), wat zindelijkheid betreft waren ze weer opvallend schoon.

Beetje lang geworden, had mischien beter een pb kunnen zijn.

Heel wat anders dan je profielfoto dus! en houd er rekening mee dat ze erg laat volwassen zijn. Ik zou bv als je al een hond hebt, en dit een reu is, gaan voor een teef Tibetaan en visie versa.

pff wat een schrik! Gelukkig wel goed afgelopen

Pfff, wat kan je schrikken dan! Wij waren een keer met onze honden bij mijn vriendin en collega fokker. Dus zo'n hele witte roedel dan weer in huis, dan weer in de tuin en opeens mis ik Bamse. Ze kon de tuin niet uit maar toch was ze weg! Zoeken, inderdaad ook gelijk de straat op, roepen, het hele huis doorzocht, geen Bamse.
En toen zag ik achter het matglas van de schuurdeur een witte schim. Was ze achter mijn vriendin aan de schuur ingelopen toen die broodjes uit de vriezer ging halen...
Maar wat er allemaal door je heen gaat in die korte tijd...

Die Bamse, een mens kan inderdaad heel snel heel veel verschrikkingen verzinnen. Destijds met Borr heb ik er in een week tijd heel wat verzonnen.

Ik heb in het verleden ook wel eens mij laikateefje gezocht. Zij lag in een grote bloempot opgerold te slapen!

phh,gelukkig

moest wel lachen om dat stukje van de trein

Goh Chris ik snap jou paniek volledig, zeker als ze er ooit al eentje hebben meegenomen.

Gelukkig is ze weer terecht.

Het is al lang geleden maar op die manier ben ik ooit één van mijn duitse herders kwijtgeraakt. Hij was 4 jaar en een echte allemansvriend, hem heb ik nooit meer teruggevonden.

Oh Marleen dat is verschrikkelijk! Ik begrijp helemaal wat je bedoelt.
Wij waren na een week zoeken ook helemaal ten einde raad. Ik kon me toen iets voorstellen van mensen die hun kinderen kwijt zijn: een hel moeten zij doormaken.

Als tip kan ik mensen geven die hun hond kwijt zijn : Maak hem visueel bekend, en loof belonig uit dwz hang overal foto's op: supermarkten, dierenwinkels, dierenartsen, tankstations (daar moet iedereen wel eens komen) en neem daar een grote acciradius in. Wij namen een omtrek van ong. 150km. Als iemand goede bedoelingen heeft brengt hij de hond terug als hij ziet dat hij zo gemist wordt. Als iemand slechte bedoelingen heeft wordt de hond bekend en valt hij eerder andere mensen op en wordt het hopelijk te heet onder de voeten.

Onze volgende stap zou zijn geweest een advertentie in een dierenartsblad: vroeg of laat gaat iemand hiernaar toe.
En de acciradius verhogen.

Pfff Chris zat hier op het puntje van mijn stoel...
Ik kan begrijpen wat er dan door je heen gaat, blinde paniek, brok in je keel en die machteloosheid...
Bismarck was ook eens een keer weggelopen, ze was achternagezeten door een andere hond.
Eindeloos door het bos gesjouwd en met een huilerige stem maar haar naam roepen.
Bleek ze in de tuin van de buurvrouw te zitten. (ons hele huis is omheind met een hek en zij dacht er wel doorheen te kunnen komen via de kant van de buurvrouw ). Pfff maar oh oh die paniek en angst....

Nu ben ik wel benieuwd hoe jullie Borr hebben terug gekregen?

Liesbeth, de trein zorgt inderdaad nogal eens voor verwarring.

Waar is Chris? In de trein. Waar naar toe?
Kun je dat even uit de trein halen? of in de trein leggen?
Heb je nog naar eieren onder de trein gekeken? Onze kippen leggen er wel eens eieren.
Waar hebben de pups dat vandaan? onder de trein uit.
Ik ben onder de trein gekropen om te kijken of Mimayin daar ligt.
Ik heb het op de trein gegooid voor de vogels.enz.

Dit zijn enkele uitspraken die voor ons heel normaal zijn, maar bezoek wel eens verwarren. Zoals we wel meer voor bezoek vreemde uitspraken hebben.

@ Chris: wij zijn bij een fokker in België geweest in de lente van 2010. Het teefje had toen net een nestje gehad en de fokker laat er sowieso telkens twee jaar tussen. Vandaar het wachten

wat ons dan weer de tijd geeft om véél op bezoek te gaan en ons goed in te lezen haha

Ik vind het echt super honden hoor! Toen we een zestal jaar geleden op zoek gingen naar onze eerste hond, wilden we al een TM. Maar het leek ons niet echt ideaal als eerste hond, dus zijn we voor twee Berners gegaan. Die zijn jammer genoeg op 4-jarige leeftijd gestorven. Een jaar later konden we de stilte in huis echt niet meer verdragen, en zijn we toch voor een TM gegaan.

Omdat twee jaar wachten toch écht wel lang is, hebben we 8 maanden geleden ons witje in huis gehaald! Aangezien we toch altijd twee honden gewend zijn...

Dat laat volwassen worden, daar zijn we al op ingesteld! Ik ben echt super benieuwd!