Suzy heeft m'n hart gewonnen.

Hallo iedereen

Mijn hondje Aïcha is 2 maanden geleden gestorven aan baarmoederontsteking. Ze had ook al enkele jaren melkklierkanker.
Nu mis ik haar nog altijd erg, maar begin ik meer en meer uit te kijken naar een ander hondje.
Vandaag ben ik in het asiel van Gent met Suzy, een Jack Russell gaan wandelen. Ik had voordien nog nooit aan het ras Jack Russell gedacht, maar Suzy heeft onmiddellijk mijn hart gewonnen. Ze was erg lief, gehoorzaam, nog actief (ze is 8 jaar) en de medewerker van het asiel sprak heel positief over haar. Het baasje van de hond is overleden.
Ik woon op een appartement met m'n moeder (ben 23 jaar) en daarom lijkt het mij best om al 'n iets ouder beestje te nemen. De medewerker van het asiel zei ook dat ze goed op een appartement zou passen.
Nu zit ik soms met gemengde gevoelens, ik voel mij aan de ene kant schuldig tegenover Aïcha (mijn vorig hondje) omdat ik nu al aan een ander hondje denk. (Aïcha was mijn eerste eigen hondje en heb ik 14 jaar bij mij gehad) Maar langs de andere kant mis ik echt het gezelschap van een hondje.

Heeft nog iemand deze gemengde gevoelens gehad bij het adopteren van een hondje?

groetjes
Sarah

Nou niet zoiets precies, maar anders.
Mijn moeder is op koninginnedag gevallen met de hond (Berner). Hij heeft haar in het bos (waar ik gelukkig bij was) samen met nog een hond ondersteboven gelopen. Ze is met de ambulance uit het natuurgebied gehaald en had haar knie gebroken. Dit moest geopereerd worden en gerepareerd met donorbot. Ze mocht 10 weken niet belasten en moest revalideren. Omdat ze zo bang was en de chirurg had gezegd dat een grote hond met 1 verkeerde ruk heel haar knie weer zo ruineren, heeft mijn moeder besloten de hond te herplaatsen (althans, ik heb dat geregeld).
Ik woon in een klein bovenhuisje en kon haar grote hond hier niet hebben (te groot, te wild voor mijn jongste kind, de trap wat niet goed voor de hond zou zijn enz.).
Toen we niet lang daarna ervoor kozen een klein hondje erbij te nemen, voelde dat heel erg als verraad.
Nu nog, ook al weet ik dat het hier in dit huis nooit was gegaan met de grote beer van mijn moeder.

O enne... Ik zie niet waarom je het niet zou moeten doen. Je eigen schatje is er niet meer en je kunt het heel leuk hebben met deze blije jack russel.

Je hoeft je echt niet schuldig te voelen.

je bent altijd goed voor haar geweest dus je kunt gerust aan een hondje denken.

Zelf heb ik het nog niet meegemaakt, maar ik denk dat de gevoelens die je nu hebt heel normaal zijn. Je hebt je hondje tenslotte 14 jaar bij je gehad en dan moet je uiteindelijk afscheid nemen. En je hondje moeten afgeven komt altijd te vroeg.

Je hebt je hondje 14 jaar graag gezien, er 14 jaar voor gezorgd, je hebt alles gegeven om het een fantastisch leven te schenken.

Je hoeft je echt niet schuldig te voelen dat je er nu aan denkt om een nieuw hondje te adopteren.
Daarom vergeet je Aïcha toch niet, zij zal altiijd een plekje in je hart hebben en je met een glimlach aan de leukste momenten herinneren.

Alleen jijzelf kan weten of je klaar bent voor een nieuw hondje en of je het verlies voldoende hebt verwerkt.

Heel veel sterkte!

Ik kan me je gevoel goed voorstellen, maar probeer het los te laten. Ik denk dat Aicha niets liever wil dan dat jij gelukkig wordt met een nieuwe vriend/vriendin. Dat is het mooie van honden; ze laten los en leven in het hier en nu. Ze gunnen je alle geluk van de wereld.

Ik heb precies hetzelfde meegemaakt ! Ik verloor Yoshike en twee maanden later kwam Tibo op mijn pad. Ook een asielhondje. En ja, ik had ook die gemengde gevoelens, dacht soms "verraad ik Yoshike niet als ik Tibo moest adopteren ?".

Maar ik ben er toch voor gegaan ! Het is gewoon heerlijk om zo'n hond dan gelukkig te maken. Net als mijn hond Yoshike, zal ook jouw Aïcha een geweldig leven hebben gehad en ik ben zeker dat ook zij een ander hondje dit niet zou misgunnen ! Ze leeft voor altijd verder in je hart !

Maar ook je nieuwe hond zal zijn plekje krijgen en kan helpen om alles beter te verwerken !

Trouwens geweldig dat je aan een asielhondje denkt !!! Je zal het je niet berouwen hoor !!

Hoi Sarah,

Zoals ik het zie hoef je je absoluut niet schuldig te voelen omdat je een ander hondje in huis haalt: toen onze Bas was gestorven heb ik emmers tranen vergoten en ik mis hem nog altijd heel erg, maar een maand later al heb ik Yago in huis gehaald. Mijn man snapte niet waarom ik zo snel een andere hond wou, maar het was niet zo dat ik de ene verving door de andere, als je begrijpt wat ik bedoel. Bas was een hele kalme blonde lab en Yago is een hyperactieve choco lab, gewoon niet te vergelijken. Yago ligt nu aan mijn voeten en Bas zit voor altijd in mijn hart.
Het is niet alsof je Aïsha ruilt voor een ander hondje: het is net omdàt je zo veel om haar gaf dat je nu Suzy, een asielhondje, een goede thuis en heel veel liefde wil geven.

Ik kan me alleen maar aansluiten bij wat de anderen zeggen: alleen jijzelf kan weten of je klaar bent voor een nieuw hondje.

Als je besluit om Suzy in huis te halen wens ik jullie alvast heel veel plezier samen.

Wij hebben ook onze Misty na een maagkanteling op 12 jarige leeftijd moeten laten inslapen we missen haar en vergeten haar nooit en dat zal bij jou ook zo zijn.

Ook wij hebben na 6 weken een andere hond uit een asiel gehaald zij vervangt nooit Misty maar bouwt een hele eigen band met ons op en ook wij zijn dol op haar.


Suzy zal ook bij jou nooit Aïsha vervangen. Ik vind het super goed van je dat je Susy een warm en goed huis geeft elke hond verdient dat. Heel veel plezier met Suzy jullie worden zeker weten de aller beste maatjes.

Ans

Je hoeft je echt niet schuldig te voelen!
Het is niet meer dan logisch dat je nog heel erg zit met de dood van Aïcha, maar het zou je waarschijnlijk juist helpen het te verwerken.

En zoals Angela al mooi zei: waarschijnlijk denkt Aïcha er net zo over!

ja inderdaad ik had en heb nog altijd gemengde gevoelens,toen Body eer terug bijkwam als tweede hondje.Ik heb er nog schuldgevoelens bij eigenlijk,en Benji is al anderhalf jaar dood nu.Maar je red wel een ander beestje,dat je gelukkig gaat maken en dat maakt het dan ook weer goed.Ik heb ook een jack russel,Pruts vanaf haar tien jaar heb ik ze,haar baasje was ook gestorven,en de dochter wou haar laten inslapen.Ik heb ze dan genomen,en echt waar ik heb er zoveel vriendschap al voor terug gekregen.Doen hoor je zult het je niet beklagen,en je helpt een diertje dat anders misschien toch geen huisje meer gaat vinden.Het beestje is al verdrietig omdat het geen baasje meer heeft,en toen kwam jij......

Ik kan me voorstellen dat sommige mensen zich zo voelen. Ik heb dat nooit zo gehad. Na 6 weken was er hier een nieuwe hond. Natuurlijk miste ik Chico, maar ik miste vooral een hond. Ik kwam niet meer buiten, ik keek iedere keer naar de mand en ik miste een knuffel. Het hebben van een hond is eigenlijk een soort levensstijl. Je laat er dingen voor, maar je krijgt er veel voor terug. Net zoals misschien een sporter, of iemand die een paard heeft. Het beïnvloed je leven tot op het bot. Je staat er mee op (hond uitlaten) en je gaat er mee naar bed (letterlijk, of nét voor het slapen gaan nog even laten plassen).

Het is niet zo vreemd dat je "het hebben van een hond" gewoon mist. Ja, natuurlijk, je mist óók je overleden hond, maar ook alles wat het leven met zo'n dier met zich mee brengt.

Enne, als "ex" hond zou ik het prachtig vinden als een ouder asielhondje een fijn huisje krijgt.

Ik kan me je gevoel heel goed voorstellen, ik heb dat namelijk ook gehad, maar je zult Aïcha nooit vergeten en zij zal altijd een speciaal plekje in je hart blijven houden, de komst van Suzy zal dat niet veranderen, met Suzy zul je weer een andere band krijgen, en ik vind het super dat je een asielhondje wilt adopteren.
Als jij zelf voelt dat je het moet doen dan moet je dat ook zeker doen!!!!

Ik had dan eindelijk toch beslist om helemaal voor Suzy te gaan.
Deze morgen belde ik naar het asiel, en tot mijn grote vreugde was Suzy nog vrij om te adopteren.
Ik heb haar gereserveerd en ging haar deze namiddag oppikken. (had stage in de voormiddag)
Met een vreugdesprongetje kwam ik aan bij het asiel van Gent (toch wel een dikke 40km rijden van bij ons)
en zei dat ik Suzy kwam ophalen. Ineens een verward gezicht van de asielhouders. Er was een vergissing gebeurd. Ze gingen haar reserveren voor mij deze morgen, maar zijn dit vergeten in de computer te zetten. Wat een vergissing!!
Ik heb het gevoel dat het mij niet gegund wordt. Ben wel blij dat Suzy een baasje heeft gevonden...

Ik had dan eindelijk toch beslist om helemaal voor Suzy te gaan.
Deze morgen belde ik naar het asiel, en tot mijn grote vreugde was Suzy nog vrij om te adopteren.
Ik heb haar gereserveerd en ging haar deze namiddag oppikken. (had stage in de voormiddag)
Met een vreugdesprongetje kwam ik aan bij het asiel van Gent (toch wel een dikke 40km rijden van bij ons)
en zei dat ik Suzy kwam ophalen. Ineens een verward gezicht van de asielhouders. Er was een vergissing gebeurd. Ze gingen haar reserveren voor mij deze morgen, maar zijn dit vergeten in de computer te zetten. Wat een vergissing!!
Ik heb het gevoel dat het mij niet gegund wordt. Ben wel blij dat Suzy een baasje heeft gevonden...

heb je haar nu niet door een fout van het asiel
wat jammer, hoop dat je het ideale hondje toch nog vind dan

Oh wat erg voor jou ! Maar wel leuk dat Suzy een baasje vond !! Er zijn immers toch nog genoeg brave hondjes die ook een lief baasje zoeken hoor en dit betekent dat Suzy niet voor jou was ! Ik maakte ongeveer hetzelfde mee met een Labrador, genaamd Saint. Die wilde ik eerst, maar toen we besliste was hij al geadopteerd en later kwam dus Tibo. Geen spijt meer van hoor, het heeft zo moeten zijn ! Al zou het asiel die fout niet hebben mogen maken !

Dit is precies mijn verhaal !!
Bij het overlijden van Csaba (was 11 jaar) miste ik ook een hond ! Geen begroeting bij het thuiskomen, niemand waar je eens tegen kan klagen of zagen zonder dat die terug zaagt (hahaha)
Wel, 1 jaar heb ik het volgehouden !!

Ik ben toen naar het asiel gereden en ben gewoon is gaan kijken !! Ja, kijken ?? Dan pas krijg je meer en meer zin om hij/zij mee naar huis te nemen.

Bij mij was het een York pup van 6 maanden ! Ik was direct verkocht ! Eerst toch even alles op rijtje gezet, met manlief gesproken over het wel of niet adopteren ! De knoop was doorgehakt en de dag erna reed ik terug naar het asiel om die ukkie op te halen !! Was die toch al weg zeker !!!! Heb ik mij dat beklaagd !!!!!!! Ik had hem gewoon onmiddellijk mee naar huis moeten nemen ! Toen ben ik op internet beginnen zoeken naar een andere hond en toen was hij er : RASTA !
En wat voor 1 dat hij is !! 0-)
Niet dat ik vh asiel geen hond wou maar ik wilde een pupje ! Zo schattig, lief .....

Jep ook ik heb dit.. beetje schuldgevoel kan je het noemen denk ik..

Maar Tosca en Sasja worden nog net zoveel gemist... Wij konden het niet aan, een maand na Sasja hebben we toen Tosca gehaald... en Nu na een maand van het overlijden van Tosca hebben we nu Raya in huis.. Ik heb er soms nog moeite mee hoor... echt waar.. Het gezin is compleet, maar toch ook weer niet..

Niet dat we daarom minder van Raya houden hoor haha.. liefde in overvloed maar toch.. missen er stukjes

Ik kan me wel voorstellen dat je je een beetje schuldig voelt, maar volgens mij is dat helemaal niet nodig!
14 Jaar lang heb je het samen superleuk gehad met Aïcha en haar alle zorg en liefde gegeven die ze nodig had. Als ze zou weten dat je aan een ander hondje denkt, zou ze het vast toejuichen, want ze wenst die kleine Suzy vast ook nog prachtige jaren met jou toe!

Ah Sarah wat een domper dat de lieve Suzy door een fout al weg was

Schuldig hoef je je echt niet te voelen Sarah, als er wederom een lieverd op je pad komt.

Aicha gaat nooit uit je hart Sarah, nooit, die zal in je hart voor altijd een plekje hebben en houden

Lieve Sarah er komt echt weer een lieverd op je pad, kan me wel heel goed voorstellen, dat het vanmiddag een domper was, je verheugd je na de twijfel of je Suzy zou gaan halen, hak je de knoop door, en gebeurd je dit.

Lieve Sarah het is je wel gegund een ander lief hondje, die komt zeker weten op je pad, en die gaat veel, heel veel liefde krijgen, van je Sarah

Het is fijn dat Suzy een huisje heeft, maar ik had Suzy jou ook zo graag gegund

Groetjes en sterkte Sarah, knuf van Chicka