Hond onzekerder geworden... Gevolg van castratie?

Inmiddels is Kobus alweer ruim 9 maanden bij ons...
Maar de laatste 3 maanden ongeveer hebben we een verandering in gedrag bij hem opgemerkt. Er is helemaal niets verandert, wij trainen niet anders, geen voorval met een andere hond, niets. Hij is wel een keer aangevallen door een valse hond die losliep (!) op de camping, maar het speelde al vóór die tijd. Hoewel dat hem natuurlijk geen goed heeft gedaan.

Kobus was een heel energiek, vrolijk hondje, erg zeker van zichzelf. Rende altijd meteen op andere honden af, ongeacht de grootte (hoe groter, hoe beter zelfs!) en maar kwispelen, staartje omhoog en de andere hond uitdagen tot spel. Hij was ook echt een bommetje energie, wilde altijd spelen, was na een lange wandeling of zelfs na een eind fietsen op hoog tempo nog steeds niet moe en had enorm veel uithoudingsvermogen. Nu kregen we hem wel in de winter, dus dat scheelt ook wel wat qua energie natuurlijk, vanwege de kou. Maar in de lente was het af en toe ook 25 graden en ook toen was ie nog energiek, hoewel wel wat minder dan eerst.

Nu is het een, voor zijn doen, beetje 'sloom' hondje geworden. Af en toe heeft ie eens een uitbarsting, maar die is al snel weer over. Hij rent lang niet meer zoveel als eerst, een balletje ophalen heeft ie ook vaak geen zin meer in (eerst vond ie dat super!), na een lange wandeling of een stuk fietsen is ie heel moe en loopt dan achter me, terwijl hij normaal altijd voor me liep.

Hij is ook lang niet meer zo zeker van zichzelf dan hij was. Tegenover mensen is hij ineens heel voorzichtig, terwijl er ook met mensen niks is voorgevallen. En tegenover honden is ie nu best wel onzeker. Er komt een hond aan, vooral een grote, en dan blijft ie stokstijf stil staan. Hij laat zich gelaten besnuffelen door de andere hond en rent dan snel weg. Of, als we geluk hebben, snuffelt hij even snel bij de andere hond en rent daarna hard weg. Spelen met andere honden heeft ie al in geen tijden gedaan, terwijl hij dat eerst zo graag deed. Bij een groep honden schiet ie in de bosjes met zijn staart tussen zijn poten. Met kleine hondjes gaat het iets beter, terwijl hij die vroeger helemaal niet zo interessant vond, de grote honden vond ie veel leuker... Maar ook daarbij is hij wat onzeker. En dat is gewoon niks voor hem.

Hij is op 18 november 2010 gecastreerd, maar iemand zei dat de uitwerkingen van de castratie best lang op zich kunnen laten wachten. Nu kon ik dat zo snel niet vinden op internet, maar weten jullie daar iets van? Kan het dat de gedragsveranderingen pas duidelijk tot uiting komen zo'n 6 maanden na de castratie?

Natuurlijk is hij niet ineens helemaal anders, dit is geleidelijk aan gegaan. Maar daardoor duurde het ook even voordat we doorhadden dat ie eigenlijk toch wel heel anders doet dan eerst.

En nog een vraagje: hoe kan ik hem nou het beste steunen waneer hij zo onzeker is? Meestal als hij stil blijft staan loop ik gewoon door en doe ik alsof er niks aan de hand is. Dan volgt ie uiteindelijk wel... Maar is dit ook goed of kan ik beter iets anders doen?

het zou kunnen dat de castratie gedrags verandering te weeg gebracht heeft. hoe oud was je hond toen je hem liet castreren ? en was het medisch noodzakelijk ?

je hond is nog jong, misschien zou een cursus leuk zijn voor jullie beiden ?

Kobus was bijna 4 toen hij gecastreerd werd. Nee, het was niet medisch noodzakelijk. Als het aan ons lag, was ie niet gecastreerd, maar het asiel deed dit verplicht.

We hebben Basis A en B afgerond, beginnen over een paar weken aan behendigheid.

Wij hebben Bowie ook laten helpen maar verder geen gedragsveranderingen .

Misschien een leuke cursus met hem gaan doen.

het zou goed zijn dat het de uitwerking van de castratie kan zijn hoor. het hoeft niet maar in sommige gevallen kan dit inderdaad leiden tot minder zin in activiteit, dit heb ik me door de DA laten vertellen. Dit kun je pas na een langere tijd gaan merken, waar je het bij andere honden weer sneller na de castratie merkt. Dusty is ook gecastreerd maar buiten om dat hij rustiger is geworden naar andere teven is kwa uithoudingsvermogen hij niet veel veranderd. In je voorgaande topics las ik al dat je al veel met hem wandeld enzo... maar misschien toch leuk aangezien hij zijn A&B heeft gehaald en een werkhondje is een speurcursus? Misschien kan wat mentale geestdrift zijn energielevel weer wat omhoog helpen?

Speurcursus had ik heel graag met hem willen doen, maar de dichtst bijzijnde is in het midden van het land en ik woon in het zuiden... En omdat ik qua vervoer afhankelijk ben van mijn ouders, gaat dat helaas niet door. Ze hebben geen zin om mij 1x in de week zo'n ver eind heen en terug te rijden. En met het o.v. is te duur, want dan moet ik het zelf betalen

Up!

Ik hoorde het laatst ook van mensen hier uit de buurt, die hebben hun golden chemisch laten castreren, omdat hij altijd achter mijn dames aan zat. Ze gaan nu verhuizen en zullen heel blij zijn als de chemische castratie uitgewerkt is, want ze hebben nu een hele slome hond, lang zo vrolijk en leuk niet als hij was.

Daarom vind ik het ook zo jammer dat wij dat niet zelf mochten bepalen... Want hij was zó leuk. En natuurlijk hou ik nog steeds van hem hoor haha. Maar ik vond hem hoe hij eerst was leuker, lekker energiek en zelfverzekerd.
Maar goed, ik snap het ook wel van het asiel.

Ik vind het alleen wel zo raar dat dit dan pas ongeveer een halfjaar na de castratie echt zichtbaar wordt. Lijkt me zo laat.

En weet iemand ook wat ik het beste kan doen wanneer Kobus zo onzeker is? (vooral bij honden)

ik weet niet of je hier wat mee kunt maar in geval van Dusty's onzerkheid naar "vreemde" honden is dat compleet weg als ik met een hond mee wandel

Ik kan mij moeilijk voorstellen dat dit door castratie komt. Jonge honden maken wel vaker een fase door dat ze sneller bang zijn voor alles, of schuchter worden. Eenmaal de volwassenheid eraan komt kan je pas hun "echte" karakter zien.
Mijn zus heeft het echte perfecte gesocialliseerde hondje , ze doet het echt super. Bijna om jaloers van te worden. Maar nu maakt haar hondje ook een fase door van, toch bang zijn voor vuilbakken op straat, of een man met een pet. Zonder enige aanleiding. Ze negeren dit en het begint weer beter te gaan.
Als je hond snel moe is kan er ook een medische oorzaak zijn. Dus even goed laten onderzoeken om dit alvast te kunnen uitsluiten.

Is hij misschien ergens van geschrokken ? Een vechtpartij tussen 2 andere honden van dichtbij mee gemaakt? Willen spelen met een dominate hond die dit niet wilde? Gooi zo maar even wat in de groep hoor ! Een fauve is doorgaans met 2 jaar volwassen en een teckel geloof ik al een stukkie eerder. Als je hem nu aan de lijn bijvoorbeeld kennis laat maken met andere hond en als je denkt dat het spelen gaat lukken hem van de lijn afhaalt? Heeft hij steun aan jou en kun je hem uit de bosjes houden? Ik herken het probleem ook wel hoor dusty kruipt het liefste ook in me als hij een vreemde hond ziet, wat nog wel eens wilt helpen als ik eerst de hond benader en een aai geef (mits andere eigenaar het goed vindt) en op die manier een beetje aan Dusty laat zien dat de hond niet zo eng is als hij denkt!

Toen hij de bosjes indook, zat hij zelfs aan de lijn Maar ik verwachtte het totaal niet, ik was niet voorbereid. Ik heb hem er toen uitgehaald en de andere honden hebben heel even aan hem gesnuffeld. Hij liet het toe, maar voelde zich duidelijk niet op zijn gemak. De andere honden hadden dat al snel door, ze zijn heel vriendelijk en lieten hem dan ook bijna meteen met rust. Toen ging het iets beter.

Het enige wat ik kan bedenken, is dat een hond hem dus aangevallen heeft. Het was een grote hond, dus dat kan misschien verklaren waarom het bij grote honden erger is dan bij kleintjes. Maar hij leek daar niet zoveel aan over gehouden te hebben en het speelde daarvoor ook al... Hoewel het daarna wel iets erger is geworden.

Wat ik nu ineens bedenk... Kobus is heel bang voor vuurwerk. Binnen valt het wel mee, soms blaft ie even. Maar buiten is ie doodsbang. Afgelopen oudjaar/nieuwjaar knalde er hier eigenlijk altijd wel iets als we hem uitlieten. Wanneer de knallen zouden komen, wist ie natuurlijk niet, maar dát ze zouden komen natuurlijk wel.
Op ons veldje op de camping stond een groep Fransen en op hun laatste avond staken ze ineens, totaal onverwacht, heel veel vuurwerk af. Wij zaten buiten, op zo'n 10 meter van het vuurwerk af (heel groot siervuurwerk!) en Kobus schrok toen zó dat ie meteen onze tent binnen rende.
Ik ben toen achter hem aangegaan, heb hem in de bench gedaan (veilige plekje), ben met mijn rug tegen de bench aangaan zitten en heb rustig tegen hem gepraat. Hij trilde zo, dat de hele bench meetrilde, heel erg zielig.
Toen was het vuurwerk afgelopen (dachten we) en ik heb de bench na een tijdje opgengemaakt, ben opgestaan en weer buiten gaan zitten. Uiteindelijk stak Kobus heel voorzichtig en argwanend zijn kopje om het hoekje van de tentopening en net op dat moment.... Staken die stomme Fransen wéér vuurwerk af Toen heeft ie de rest van de avond zielig rillend in zijn bench gelegen.
Dit heeft natuurlijk niks met honden te maken, maar hij was hier enorm van geschrokken, want normaal zijn het alleen rotjes als wij met hem buiten komen en daar schrikt ie niet zó erg van.

Dit was rond dezelfde tijd dat hij door die hond aangevallen is (ook van die groep Fransen.....)

Maar hoe kan ik dus het beste reageren als er een andere hond aankomt en Kobus weer eens onzeker wordt?

Moet ik hem aanlijnen of juist los laten?
Hem "beschermen" of gewoon doorlopen?
En als ik hem dan zou moeten "beschermen", hoe doe ik dat dan? Hem achter me laten zitten of bij me houden? Of de andere hond wegjagen? En dit wegjagen, doe ik dat dan bij alle honden (dus ook de vriendelijke, die alleen willen snuffelen), of alleen bij opdringerige/vervelende honden?

Ik wil namelijk niet dat hij nog onzekerder wordt... Ik wil graag dat hij weer net zo open, zelfverzekerd en vrolijk wordt zoals hij eerst was tegen andere honden.

Beschermen ,daar maak je hem juist onzeker mee.
Doorlopen en dat ook zeggen doorlopen doorlopen.
Loslopende honden is een probleem voor jou .De baasjes vriendelijk vragen hun hond aan te lijnen.
Zeker bij het uitlaten in de bebouwde kom.
Even niet naar losloop plaatsen gaan.
De hond moet zich op jou focussen en je vetrouwen als het mis zou gaan.
Misschien op die manier krijgt de hond zelfvertrouwen.

Zelf de andere hond wegjagen versterkt zijn gedrag want in feite vertel jij hem dat hij een reden heeft om bang te zijn. Contact vermijden en zijn persoonlijke zone ruimer maken. Zie je een andere hond aan komen in de verte wees nonchalant en ga deze uit de weg door bv over te steken of een andere route in te slaan. Was er van bewust dat je zelf niet onzeker wordt bij het zien van een andere hond. Hij voelt dat en zal dan ook reageren zoals jij denkt dat hij dat zal doen. Hierdoor leert hij dat andere honden niets doen en kun je als je merkt dat het werkt zijn persoonlijke ruimte weer steeds kleiner maken, door bv ipv 6 meter bij de andere hond vandaan te lopen naar 4 meter te gaan. Zijn er honden in de buurt waar hij niet op reageert? Je zou juist met hun het contact wel op kunnen zoeken, zodat hij alleen maar leuke ervaringen heeft met anderen en geen reden heeft om onzeker te zijn.

Ga met hem oefenen dat een andere hond zien hem een leuk kontakt met jouw oplevert. Dat kan bv een overheerlijk voertje zijn wat hij normaal niet krijgt of even samen spelen.

Het ontstaan van dit gedrag KAN door de castratie komen, maar KAN ook door wat anders zijn ontstaan. BV een andere hond zien en vuurwerk horen. Hij kan nl een andere hond aan een vervelende ervaring hebben gekoppeld.
En speuren zou inderdaad goed zijn voor hem, moet haast wel in de buurt ook wat zitten. Ga wel even rondneuzen en dan hoor je het nog wel.
Succes in iedergeval

Dank jullie wel voor jullie reacties!

Niet in een losloopgebied komen wordt een beetje moeilijk, of ik moet hier alleen in de woonwijk gaan lopen Wij wonen namelijk 2 min. van een losloopgebied af en hebben hier in de buurt dan ook niks anders waar de hond uitgelaten kan worden. Maar ik kan natuurlijk wel op "rare" tijden gedaan en als ik een andere hond zie een ander paadje inslaan, vaak kan dit wel. Overigens lopen hier in het losloopgebied redelijk veel honden vast, omdat er dus verder niets in de buurt is.

Als ik even met andere honden meeloop (ben nu een paar keer 's avonds met wat bekende honden meegelopen), gaat het uiteindelijk wel. Maar in het begin wil hij echt wegrennen.

Ik zal dus eerst beginnen met honden ontwijken en als ik merk dat hij van een afstandje ook niet meer onzeker is (hij blaft sinds een paar dagen van een afstandje naar andere honden), kan ik de ruimte tussen andere honden verkleinen...

Dat blaffen doet hij om de ander weg te blaffen. Het vervelende is dat de ander toch wel doorloopt en hij dankt dat het blaffen effect heeft gehad. Als hij blaft mag je zeker niet boos worden, je blaft dan als het ware met hem mee (voor zijn gevoel) en/of jij wordt er niet leuker van voor hem. Je kunt proberen zijn aandacht op te eisen door een hoge stem en zodra hij kijkt krijgt hij wat lekkers. In feite moet je zien te voorkomen dat hij gaat blaffen. Dus zodra jij een hond ziet ga je aandacht van hem vragen en loop je verder terwijl je contact blijft houden met hem.

Meestal lukt dat even (Sara deed dit vroeger ook, maar die was makkelijker af te leiden), maar uiteindelijk blaft ie toch nog... Misschien vergt het wat meer oefening bij Kobus, hoewel ie allang weet dat mij aankijken een snoepje betekent (hij had buiten weinig aandacht voor mij, dus dit oefen ik al heel lang met hem).

Misschien kan je testen of het aan de castratie ligt door hem weer hormonen te geven die hij daarvoor zelf aanmaakte, een soort omgekeerde chemische castratie dus... Ik weet dat het bestaat.

Ik kan me voorstellen dat je niet wilt gaan rommelen in zijn hormoonhuishouding, maar een hond die niet zijn eigen blije zelf is lijkt me ook niet fijn.

Veel sterkte en blijdschap voor Kobus gewenst!

Het is trouwens niet zo best van het asiel dat ze de honden verplicht castreren.
Het is voor een hond al een enorme verandering om in een korte periode 2 keer te verhuizen maar dan ook nog inwendig veranderen, ze doen het dier nogal wat aan...
Na een paar maanden bij de nieuwe eigenaar worden ze pas een beetje zichzelf heb ik eens gehoord dus als dit precies de periode is waarin ook de hormoonhuishouding veranderd lijkt me dat heel verwarrend als hond.

Ik zou dit zeker naar het asiel terugkoppelen om andere honden dit onnodig leed te besparen!

Het asiel doet dit met een reden, die ik zeer goed begrijp. Dit asiel houdt zich voornamelijk bezig met broodfokhonden die ze opvangen nadat een broodfokker is opgepakt. Het is daarbij standaard procedure om deze honden te castreren en sterilliseren, om meer leed bij evt. volgende baasjes te voorkomen. De honden kunnen zo niet alsnog bij broodfokkers terecht komen (of een leuk "pretnestje" krijgen). Hier ben ik het helemaal mee eens. Dat dit dan bij alle honden gebeuren, dus ook de honden die niet van broodfok komen... Tja, misschien niet altijd nodig, maar ik snap hun gedachtegang wel.
Ik vind het jammer dat we niet zelf konden kiezen, maar als iedereen dat deed, zouden de honden alsnog doorverkocht kunnen worden en bij de verkeerde mensen terecht komen... En dat willen ze voorkomen.

Ik denk dat ik het eerst op de "normale" manier ga proberen met Kobus, mocht het echt niet werken dan kan ik die hormonen misschien nog wel proberen. Maar zoals je zelf al aangeeft, rommel ik daar liever niet mee.

Uiteraard snap ik ook de gedachtegang waarom te castreren, zeker bij de teefjes, die ondervinden meer leed bij de broodfok dan de reuen denk ik, of ben ik dan heel naief? Maar het is voor honden zonder probleem dus zeker geen oplossing.

Erg jammer dat kobus dus eigenlijk indirect ook de dupe is geworden van de broodfok, zo zien we maar weer hoe ver die ellende doorettert...

Veel succes verder!

Ik heb weleens het idee dat de onze er wat onzekerder/schrikkeriger van geworden is, niet zoveel dat ik me zorgen maak, maar het lijkt soms zo.
Bij hem is het nu 5 maanden geleden.