Gelukkig hebben we de foto's nog.

Alweer bijna drie weken 'alleen' en ik merk dat ik nog steeds bepaalde handelingen doe en gewoontes heb, die betrekking hebben op mijn dierbare hondje Esjah.

Als ik op de bank wil gaan zitten, dan betrap ik me er soms op dat ik nog steeds kijk of er
haren op de bank liggen. Ze mocht eigenlijk niet op de bank, dus dan deed ze het als ik het niet in de gaten had. Toen ze zo ziek was, wilde ze aandacht en bij mij zijn, dus besloot ik om haar dan toch maar op de bank te laten. Ik moest haar dan wel op de bank tillen en van de bank tillen, want vooral de laatste tijd ging dat niet zo goed. Daarbij heb ik een gladde vloer en ik wilde niet dat ze nog meer incidenten zou krijgen als ze van de bank zou springen. Overigens wist ik dat als ik haar nu toestond dat ze op de bank mocht liggen, dat ze dit later dan ook zou willen maar dat was voor latere zorg,. Ik vond het belangrijker dat ze bij mij was en zo kon ik haar troosten en meer aandacht geven. Achteraf ben ik daar enorm blij om, want ik voelde mij meer met haar verbonden dan anders.
Helaas is ze er nu niet meer en als ik samen met mijn moeder Esmee uitlaat, dan roep ik nog wel eens Esjah haar naam, dan komt opeens het besef dat ze er niet meer bij is. Op dat moment bekruipt me dan een triest gevoel, wat ik dan niet wil. Ik wil me op dat moment concentreren op Esmee, zodat zij dan voor de volle 100% aandacht krijgt. Esmee merkt wel dat ik anders dan anders ben. Als ik Esmee aanhaal, dan kost me het soms moeite, omdat ik verdriet om Esjah heb. Ik vind het verschrikkelijk dat ik dit doe, want Esmee is een heel gevoelig hondje, en ik voel me dan zo enorm schuldig. Dit zal vast over een tijdje wel weer over gaan.
Verder heb ik nog steeds Esjah haar mand in huis staan, want ik kan deze nog niet naar buiten doen. Als ik op de bank naar tv zit te kijken en ik moet niezen (allergie), dan kijk ik automatisch naar Esjah haar mand. Esjah kon altijd zo verstoord kijken en dan verontwaardigd een diepe zucht uitblazen. Dit was dan zo grappig om te zien en dan moest ik altijd weer lachen. Nu merk ik dat ik nog steeds kijk, maar nu met een somber lachje.
Het is net zoals de kapster eens tegen mij zei toen zij mijn lange haar afknipte, dat ik nog steeds de gewoonte zou houden om met mijn hoofd het haar naar achteren te zwaaien en als ik mijn jas aantrok dat ik dan mijn haar over de kraag wilde laten vallen. Deze aangeleerde gewoontes duurden op zich niet zo lang, maar ik ben bang dat ik daar nu langer aan vast zit.
Niet dat ik er veel moeite mee heb, want het hoort bij het rouwproces die ik bewust wil meemaken.
Dit wil ik zo stellig, omdat ik in het verleden het zo uit de weg ging en dat mensen om me heen spullen weg haalden, zodat ik niet geconfronteerd zou worden met het verdriet. Ik ben er nu wel achter dat verdriet niet te vermijden is en dat het verwerken dan alleen maar langer duurt.

In ieder geval... Ik wilde graag een foto uitprinten van Esjah, maar dit kon niet, omdat ik door een computercrash geen grote foto's meer had. Na de crash waren alle foto's verkleind naar 4,42 x 3,39 cm. Ze waren te klein om te vergroten, want dan werden ze veel te wazig. Ik was daar wel verdrietig om en heb toen gezocht naar een programma om de foto's terug te kunnen halen. Na heel wat zogenaamde free software gedownload te hebben, waar je alleen maar iets mee kon als je de bijbijhorende software erbij kocht, heb ik nu eindelijk een programma die toch nog wat foto's van het juiste formaat kon terugvinden.
Nu kan ik gelukkig nog van de foto's genieten. Natuurlijk heb ik een mooie foto uitgeprint en deze staat nu in een mooi lijstje in de woonkamer, zodat ik het gevoel heb dat ze dichter bij mij is.


(Trouwens ik weet niet hoe ik ze in dit forum kan plaatsen.
Zou iemand zo vriendelijk willen zijn om mij dit uit te leggen of kan vertellen waar ik deze uitleg kan vinden? Alvast vriendelijk bedankt.)

Ik wens je heel veel sterkte met het verlies van je hondje. Begrijpelijk dat je er nog veel verdriet van hebt.
Fijn dat het weer goed is gekomen met de foto's van je hondje.
Het staat in het forum hoor of bedoel je wat anders?

Ik wens je nog heel veel sterkte met het verlies van je maatje.

Wat fijn dat je nu toch foto's van haar hebt gevonden.

Het verdriet slijt wel maar daar is tijd voor nodig.

Gelukkig kon je nog wat foto's "redden". Mooi, zo samen met z'n tweedjes. Sterkte nog.

Heel veel sterkte met het verlies van je lieve Esjah.

Heel veel sterkte met het verlies van julie Esjah, samen met Esmee zal je het verdriet verwerken, zij is tenslotte ook een deel van Esja

zo plaats je fotos

http://www.hondenpage.com/hondenforum/36508/voor-de-liefhebbers:-uitleg-over-het-plaatsen-van-een-link,-foto-of-filmpje-in-een-bericht....php

Heel veel sterkte met het verwerken van je verdriet om je geliefde Esjah .