puppy's en autisme

O, wat een goed idee, van dat schriftje, dat ga ik beslist doen.
Jij zit echt vol goede ideeen, dank je!

Hoi Piper,

Fijn dat je nu voor jezelf een beetje onder woorden kunt brengen wat je 'zenuwpuntjes' zijn.
Het waren bij mij ook allemaal kleine dingen waar ik me druk over maakte en me zo naar over voelde. En of we wel goed voor hem waren en hijons wel lief vond blablabla .
Nu heeft zich dat een beetje gesetteld, we hebben weer een nieuw ritme (en je weet, een veranderend dagritme, daar gaat even tijd in zitten voor we dat accepteren hihi), en ik voel me veel beter!

Prakyptische dingen; is het een geur in de vacht die je naar vind? Van stress, nieuw eten, spanning kan hij wat naar ruiken, of misschien heeft hij in een vieze sloot gezwommen pas en blijft dat hangen.
Ik zou aanraden; scheutje azijn in een grote bak water en hem met een washandje afnemen, dat neutraliseert de geur van zijn vacht!
Je kunt hem natuurlijk ook in bad stoppen met hondenshampoo, maar kan me voorstellen dat je daar niet zo'n zin in hebt, hebt je handen al vol.

Over naar boven gaan, leer de hond traplopen en neem hem mee?
Of heb je misschien een gang tussen de trap en de woonkamer? Hond in de hal, kinderen in de woonkamer, jij boven en voila! Tot de kids die deur ze,f open kunnen maken, als ze dat niet al kunnen.

Misschien zowieso de riem ergens neerleggen waar ze echt niet bijkunnen, en ze goed leren dat hondje nooit naar buiten mag zonder zijn eigen riem? Is misschien wel autismelogica waardoor ze het wel 'leren'?

Even een kleine update voor wie zelf kinderen met autisme heeft en dit meeleest. Het idee dat autisme en een hond goed gaat is te eenvoudig. De jongste reageerde geweldig, hij wordt meer open van een hondje en voelt heel goed aan wat het dier wil, of juist niet. Precies wat je voor ogen hebt, zeg maar.

Maar de oudste ... die kan een hond dus niet inschatten. Hij is een rigide regeltjes autist, en dat werkt niet goed bij hondjes. Want die doen dan toch nog veel te veel onverwachte dingen. Een hond voor even, waar je bij weg kunt lopen als het lastig wordt, dat is leuk. Maar een hond die altijd in huis is, en achter je aankomt ... dat is moeilijk. Te moeilijk. Gevolg: een kind aan de ene kant van het huis bij de hond, een kind aan de andere kant, juist niet bij de hond. Begeleider erbij, die zelf ook veel met honden werkt: is het een kwestie van wennen?

Ja, misschien wel. Maar dat wennen kan niet op deze manier, want niet snel genoeg om het ook voor de hond leuk te houden. Want reken maar dat die ook een knauw krijgt van zo'n paniekerig rondrennend jochie. Wennen zou moeten met een leenhond en een professionele begeleider en het liefst een getrainde hond. Het is heel jammer, ook voor de hond die zoveel verplaatsingen achter elkaar te verstouwen krijgt. Voel me behoorlijk suf en dom moet ik zeggen, dat ik dacht dat het 'zomaar' even kon. Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald, misschien, maar het gaat toch even van au.

Ik wil jullie allemaal heel hartelijk bedanken voor het meeleven en het meelezen.

Bij autistische kinderen geld eigenlijk het zelfde als bij niet autistische kinderen, het klikt gewoon niet altijd. Alleen zijn de gevolgen met een autisch kind heftiger.

Ik heb zelf een zoon met autisme en die is op veel gebieden ook niet voorspelbaar soms denk je dat iets kan en dan is er complete paniek en soms denk je dat gaat echt niet lukken en dan krijg je als reactie "ok".

Ik heb hier met iemand anders ook contact gehad over kinderen met autisme en honden en tegen haar heb ik toen gezegd wees je er van bewust dat het niet altijd goed gaat.

Voor het ene kind geeft een hond rust en voor de andere niet. Bij ons heeft het veel rust gegeven onze zoon is er echt door opgebloeid maar ik merk ook dat je bepaalde dingen moet blijven herhalen. Dus het is inderdaad niet zo dat het standaard goed gaat en als het wel goed gaat zit er nog heel veel energie in.

Je schreef eerder dat je niet zo'n klik had met de hond speelt dit ook niet mee dat je ene kind je onrust toch een stukje voelt. Want ze zeggen wel een kind met autisme voelt geen dingen aan maar ik merk hier dat dat op bepaalde gebieden wel zo is.

Ik wil je sterkte wensen met wat je met de hond gaat doen want je zit in een heel lastig parket. Wat je keuze ook wordt luister naar je hart en laat andere kletsen. Een gezin met autistische kinderen is al heftig genoeg.

Hoi Piper,

Wat vervelend voor je dat het niet voor beide jongens zo positief uitpakt!
Toch denk ik dat je het wel goed hebt gedaan, je kunt van tevoren nooit weten of het klikt, en je hebt lang en goed nagedacht over het nemen van een hondje en welk hondje.
Dat dit dus niet werkt is heel vervelend, maar je hebt het wel heel goed geprobeerd!

Ik denk dat daar ook een stuk van je eigen gevoel van 'niet klikken' vandaan komt. Je hebt zelf snel genoeg door dat het voor je ene zoon heel veel onrust geeft, en dan voel je jezelf er uiteraard ook niet lekker bij.

Gaat het hondje nu terug waar hij vandaan kwam? (want jullie hadden hem op 'proef' toch?)

Hoi piper,

Ik denk dat je het goed gedaan hebt. Je hebt het aangekeken, een goede observatie gemaakt en nu besloten dat het zo niet langer kan, ook kijkend naar het welzijn van de hond. Ik denk dat dit heel goed is. En indd, het gaat niet altijd (meteen) goed. En daarin verschilt de ene hond ook zeker van de andere hond.

Ik heb het je al eerder gezegd, maar ergens zou ik je toch een pup aanraden. Die is van begin af aan gewend en dus helemaal ingesteld op het toch wel 'afwijkende' gedrag van je zoontjes. Die zal er niet meer zo van onder de indruk zijn, dit geeft ook meer rust in huis. Ik kan me echter voorstellen dat het voor jou geen doen is een pup op te voeden, maar wat je dan zou kunnen doen is die begeleider die ook ervaring met honden heeft (zoals je zelf schreef) te vragen het eerste opvoedingstraject voor zijn rekening te nemen maar de pup daarbij wel regelmatig meenemen naar jullie toe. Op die manier wennen pup en kinderen van begin af aan aan elkaar en groeien in dit traject mee. Dat is wellicht heel anders dan wanneer je oudste ineens voor een voldrongen feit gesteld wordt, namelijk er is een hond. Ineens, 24 uur. (En dan nu ook ineens weer weg.)

nogmaals, dit is absoluut niet aanvallend bedoeld want dit is van te voren niet in te schatten. Het had ook wel goed kunnen gaan, en als jullie voorkeur hebben voor een al volwassen hond had je er nu wellicht een goede huisgenoot aan. Helaas, het loopt anders. Nogmaals, ik raad je bovenstaande aan en ik zou dan iemand vragen die echt kennis van zaken heeft, zowel van honden als van kids met autisme. Ja ,of toch eens te rade gaan bij organisaties die hulphonden voor deze kinderen opleiden. Hoef je zelf niet meteen een hulphond te nemen, maar je kunt wel informatie aanvragen want volgens mij zit je met een hoop vragen. Het derde ding dat ik je aanraad, en dat hier toch wel mee te maken heeft is dat ik eens zou kijken bij kngf geleidehonden. Als ik het goed heb leiden die sinds kort ook autismegeleidehonden op. Als zo'n hond echter wel getraind is maar net niet geschikt blijkt als officiële hulphond, zou dit ook nog iets voor jullie kunnen zijn. Maar zomaar een hond uit het asiel nemen zou ik persoonlijk echt niet doen.

Maar nogmaals, voel je niet sschuldig. Dit soort dingen zijn onmogelijk in te schatten van te voren. En ok, misschien had de manier waarop iets anders gekund, maar er is altijd wel iets. Een gezin met 2 autistische kinderen is gewoon heel pittig en vraagt al enorm veel energie, dus al met al vind ik dat jullie echt je best hebben gedaann om zowel het welzijn van de hond als het welzijn van jullie kinderen in acht te nemen.


Denk rustig na over het bovenstaande en voel je niet schuldig.

groetjes, Nana.

Bedankt. Ja, die onrust. Heb ik mijn onrust over gebracht op hem of hij op mij. Het versterkte elkaar, denk ik. Volgens mijn man zag hij in mij een omslag nadat oudste voor de eerste keer op de vlucht gegaan was. Verstandelijk had ik daar toen een: 'Hij is geschrokken en nu weet hij het voor de volgende keer' gevoel over. Maar ergens weet ik natuurlijk best dat het zo niet werkt met autisme. Vanaf dat moment had ik ook een soort onderbuik gevoel dat ik ze geen twee tellen uit het oog kon verliezen, die twee, terwijl ik daar met jongste geen last van had.

Wat ik ook heel vervelend vond, was toen jongste straf ging uitdelen toen oudste op een ander moment bang werd. Links een bang kind om te troosten en rechts een zielige hond om te redden.

Ze gaat hiervandaan direct door naar de volgende baas, anders krijg je wel heel veel verplaatsingen. Maar ik zal het niet weer doen op deze manier. Mochten we nog een keer ... dan idd een echte hulphond met de nodige begeleiding. Dat traject is er niet voor niets, dat blijkt wel.

Hoi Piper,

Ik weet niet tegen wie je bedank zei maar naar mij geen dank hoor.
En wbt de toekomst, mocht je ooit vrijblijvend advies willen weet je me te vinden. Ik wil me niet opdringen, maar zoals gezegd ben ik beroepsmatig wel aan dergelijke tracjecten verbonden, dus je vraagt maar.

Sterkte met alles!
groetjes, Nana

Ps. Ik hoef geen dank maar botjes uitdelen mag je wel. Haha, grapje hoor!

Nana wat een goede adviezen geef je aan Piper, ik heb jullie gesprek gevolgd

Je hoeft geen botjes maar ik heb ze je er wel gegeven

Groetjes Chicka

Ha, ik kom er nu pas achter hoe dat gaat met die botjes! Ja, ze geeft zeker goede adviezen, zeker veel botjes verdiend. Ik zal het onthouden voor de toekomst Nana. Nu eerst maar even over deze episode heen.

Nou, wat ontzettend lief zeg!
Dank jullie wel! Haha, word er bijna verlegen van.

Maargoed, je hebt helemaal gelijk hoor, kom eerst maar ff bij van alle hectiek. En ook ik heb veel respect voor hoe je de dingen aanpakt. Een kind met autisme is niet niks, en met twee heb je helemaal je handen vol en dat zal af en toe best lastig zijn, hoeveel je ook van ze houdt. Kortom, ik snap het helemaal en hoop niet dat je jezelf verwijten maakt, want dat vind ik echt niet nodig. Je zoekt het beste voor je kinderen, voor de hond én voor je gezin als geheel en je bent bereid daarvoor heel veel te geven, maar je bent ook nog zoekende. Logisch toch, dat dan niet alles in 1x goed gaat, hoe graag je ook zou willen?
Kortom.. nee, nu maar eerst ff bijkomen van dit alles. Heb je ook gewoon verdiend!

hoi piper,

ik heb ook 2 kinderen met autisme(7 en 13 jaar oud) wij hebben een teckel van 15 jaar en een golden retriever van bijna 14 jaar. dus onze kinderen zijn gekomen na de honden. we hebben geen problemen gehad want onze beestjes zijn superlief en mijn kinderen ook natuurlijk
veel succes he!we hebben wel heeel veel moeten uitleggen naar de kinderen toe hoe ze met de honden moeten omgaan. en onze honden hebben heel veel geduld naar de kinderen toe! echt ongelooflijk hoe die 2 de kinderen zo graag zien. onze teckel zorgt ervoor alsof haar pups zijn!
groetjes