puppy's en autisme

Ik zou persoonlijk voor een middenslag of Dwergpoedel gaan. Vrolijke hondjes, makkelijk te trainen, lief, energiek, enz.
Lijkt me ideaal in jullie situatie

ik zou inderdaad niet voor een kooiker gaan. Alle kooikers van ons hielden niet van drukke kinderen en kinderen met autisme ( ik heb een nichtje ) maar ze lopen heel hard weg. verder zijn het wel schatten maar ik zou voor inderdaad voor een sheltie of wat hierboven is genoemd gaan.

Beste adviseurs en vraagstellers,

Ook hier een advies:

Neem in ....naam een goede adviseur die je werkelijk goede professionele adviezen kan geven.
Om alleen van het soort uit te gaan zou wel eens te kort door de bocht zijn. Ieder persoon met autisme is anders en zijn de verwachtingen/eisen niet eenduidig. De gezinssamenstelling is ook één van die facetten die zwaar meegewogen moet worden, etc etc etc...

Ik heb zelf zo'n adviseur gehad en ik kan het (en doe het dan ook) iedereen aanbevelen. Ik ben erachter gekomen dat het echt niet alleen een kwestie van hondensoort is.

Groet,

Jojo

Ik heb zelf zo'n adviseur gehad en ik kan het (en doe het dan ook) iedereen aanbevelen. Ik ben erachter gekomen dat het echt niet alleen een kwestie van hondensoort is.

Groet,

Jojo
----

Klopt! Eens met Jojo. (quote doet t niet.)
Het is indd zeker niet alleen afhankelijk van een ras. Daarom is mijn advies ook echt, ondanks de extra tijd en moeite die zijn opvoeding zal vragen: neem een pup! Die groeit in het hele proces mee, dat scheelt naar mijn idee al zo'n hoop. Wat dat betreft is het, naar mijn mening, iets dat z'n investering gewoon waard is, boven een al volwassen hond. (Hoe goed opgevoed ook.)

Maar dat is mijn advies. En hoewel een hondenras echt niet alles zegt, is het natuurlijk wel degelijk zo dat bepaalde rassen gewoon minder of meer geschikt lijken dan andere rassen. (Vandaar dus dat ik de Beagle in deze situatie echt zou afraden.)

Wij hebben meerdere teckels op het moment of gehad en kunnen op één na allemaal los lopen, ook in het bos! Gewoon geen teckel uit de jachtlijnen kopen, en het zit er altijd wel in, maar ook een teckel kan je leren dat ze bij je moeten blijven. Ook vind ik ze niet op zich zelf, als er visite komt hebben ze bijna ruzie wie er geaaid mag worden en op schoot mag liggen. Ook opvoeding kan hierin een grote rol spelen.

Ja, als de keus is tussen een Beagle of een Teckel zou ik ook zonder meer voor de Teckel gaan..

Ai ai ai, het wordt er niet makkelijker van.
Ons nichtje is overtuigd van de hanteerbaar heid van de Cairn terrier, mijn man heft de teckel op twee staan en i ik de springer, maar nu ook ineens weer de sheltie ... argg! Zeker zeker zeker weten dat een normale teckel geen rugklachten krijgt van wild rondspringen van bank naar etc.?

Piper is nu anoniem begrijp ik??

Ik snap dat het een lastige keus is, dat is het namelijk ook! Het is heel goed dat jullie het zo overwogen doen.

Wat ik niet helemaal begrijp is je opmerking omtrend de Teckel: ' Zeker zeker zeker weten dat een normale teckel geen rugklachten krijgt van wild rondspringen van bank naar etc.?'

Want.. het lijkt mij absoluut niet nodig dat een hond wild op de bank springt. Mijn hondje is ook maar klein, mag af en toe op de bank (maar alleen als ik het zeg) maar er wild op springen?? Dat sta ik echt niet toe. En het lijkt me dat in een gezin waar twee autistische jochies al voor de nodige drukte zorgen dat een hond juist een stukje rust zou moeten brengen. (Wat heel goed mogelijk is.) Kortom, als de keus is tussen een Teckel en een Beagle zou ik absoluut voor de Teckel gaan en niet voor de Beagle. De Teckel is eigenwijs, maar ook evenwichtig en trouw. Diee laatste twee zijn erg mooie eigenschappen: ze kunnen wel tegen een stootje. En wbt die rug: als je er geen al te gekke dingen doet valt het reuze mee en zijn het best heel sterke hondjes!

De Sheltie vind ik écht niet geschikt. Ze zijn te gevoelig naar mijn mening, en nogmaals, ik heb er verschillende opgevoed en grootgebracht, heb zelf een sheltie en ken het ras dus erg goed.

Heel veel succes met het maken van een keuze!!

Ps. misschien ten overvloede: mijn eigen Sheltie is geweldig lief voor kinderen van alle leeftijden, hij is heel tolerant en laat ze maar begaan. En zolang ze rustig doen vind hij het ook nog wel leuk, zolang ik er bij blijf. Maar wanneer kinderen wild doen, ruw, schreeuwen of zo maar ineens boven op hem duiken dan schiet hij weg, tussen mn benen, staart tussen de pootjes, oortjes plat in de nek..

En dan heb ik het over een Sheltie die goed gesocialiseerd is met kinderen, heel uitgebreid zelfs. Wat ik bedoel te zeggen: ze zijn geweldig lief, maar ook heel zacht en gevoelig. Wordt het ze teveel, dan zullen ze dit niet aangeven. Ze kruipen weg, verstoppen zich, trekken zich terug. En natuurlijk, als je ze roept komen ze wel weer want het zijn hondjes die van nature bereid zijn tot gehoorzaamheid. Maar geloof me, dat wil je niet. Je wilt een hondje dat spontaan is, plezier heeft met je kinderen en niet meteen uit het veld geslagen is als 1 van de kinderen een woede-aanval krijgt. Mijn advies: neem dan géén Sheltie.

Als je voor een Teckel gaat, zou ik wel voor een langhaartje gaan denk ik. Die zijn sowieso zachtaardiger dan de ruwhaartjes.

Maar ik vind de langharen over het algemeen wel iets afstandelijker naar vreemden.

Ze zei dat ze eenkennigheid tegenover vreemden geen probleem vond

Het ligt niet alleen aan het ras welke geschikt is, maar ook het soort autisme. In onze straat is een woongroep voor jongeren met autisme (vooral klassiek autisme) en die zou ik echt geen sheltie/collie of zo'n gevoelig ras toevertrouwen, meer een steviger minder gevoelig ras. Terwijl mensen met Asperger (zoals ik) veelal meer hebben aan een trouwe, rustige vriend die minder aan hoeft te kunnen qua heftige negatieve emoties (op een flinke jankbui na).
Over de poedel hoor ik de meest goede verhalen, maar ja, elke hond is anders. Volgens mij kan elke hond, mits goed opgevoed een goede hond zijn voor iemand met autisme.

Misschien kun je informatie inwinnen bij de NVA (nederlandse vereniging voor Autisme)

@Iris: Ok, dat had ik niet gelezen. Dan maakt dat in ieder geval weinig uit.

Ik heb zelf ook een Beagle en het zijn toch redelijk lastige honden om op te voeden. Mijn persoonlijke mening is dat het opvoeden soms een stuk langer kan duren dan bij andere honden. Elke hond is natuurlijk anders. Maar ze zijn wel super met kinderen. En hebben jullie gedacht aan een oudere hond uit het asiel?

Zo te zien ben ik weer ingelogd ...

Een hondje hoeft van mij nergens wild in te zijn Nana, maar mijn jongste wil nog wel eens een wilde bui hebben en als het hondje dan mee gaat doen, wil ik niet dat hij zich meteen bezeert. Als zoiets gebeurd moet ik de jongste erg begrenzen, en dat lukt me niet altijd 1 2 3. Het is natuurlijk niet de bedoeling maar ik kan me voorstellen dat het zo gaat. Geen Shelty dus, die kan niet tegen plotselinge uitbarstingen van drukte.

Het zijn geen driftbuien, die jongste heeft, het is verwarring. Gaat hij staan springen en lachen om iets, omdat hij ooit in een andere situatie iemand op die manier op een bepaalde opmerking/zin heeft zien reageren. Bijvoorbeeld in een mop, of een melige bui van grotere kinderen op het schoolplein. Hij denkt dan dat het zo hoort, zoals hij reageert, maar omdat hij dan niet goed weet wat hij doet, is het erg overdreven en luid. Ik denk, afgaande op Nana, dat de gemiddelde shelty zich een hoedje schrikt.

gr, Piper (voor als ik toch niet ben ingelogd)

Hoi Piper,

Ja, je bent weer ingelogd.
Ik snap wat je bedoeld mbt een springende hond op de bank. Wat ik echter bedoel, is dat het zo mooi zou zijn om de hond te leren dat hij in zulke situaties juist niet mee moet doen. Dan gaat de hond de jongens een stukje rust geven, in plaats van voor nog meer drukte te zorgen. Dit is goed trainbaar, maar is ook afhankelijk van.. jawel, het ras en natuurlijk de tijd die je er in steekt.

Ik ben blij dat mijn voorbeeld omtrend mijn eigen Sheltie een beetje duidelijkheid heeft gegeven. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, maar ik denk dat ik toch een behoorlijk algemene reactie heb beschreven van de Sheltie in een vergelijkbare situatie.

Hoe dan ook, nogmaals heel veel succes in jullie zoektocht naar de gewenste hond.
groetjes, Nana.

En we zijn nog steeds aan het denken. Na jullie waarschuwingen over de beagle hebben we gewroet in onze kennissenkring tot we iemand hadden met reallife beagle ervaring. Ja, die blaffen van wroef. Oei. En daarna deed ik iets waarvan ik nog meer in de war raakte: ik ging hier in het bos en in het dorp en overal met alle baasjes praten. Ai ai ai, ik had het kunnen weten: iedereen vindt zijn eigen hond het meest geweldig! Dat hielp me echt niet. Al vonden de kinderen de pluizige, wollige maltezer en alle mixen daarmee het meest geweldig. Zacht aan de handen, niet te groot, en de meesten waren lief. Die, en de mini jack russell van de overkant. Dat gezegd hebbende: de labrador was ook lief, de herder was lief, de schapendoes was lief, de engelse springer was lief ... ik ben inmiddels helemaal bij gelezen en ingewerkt in het herkennen van hondenrassen maar een besluit kwam er nog niet!


Daarna heb ik me een tijdje bewust niet met honden bezig gehouden, om me nu weer met een vers hoofd op de zaken te storten. Gisteravond, toen ze eindelijk sliepen, probeerde ik voor me te zien welk hondje ik nu door de kamer zag lopen. En ik zie ... een maltezer. Of Shih-tzu. Of een Llasa apso. Geen king charles, ik word toch bang van de hoofdpijn verhalen. Iets kleins en wolligs.

(Jacqueline, tjonge, altijd pijn is dramatisch en haast niet uit te leggen, en zo sneu dat het dan ook nog je hobbie kost. Bedankt voor je input, het steunt me in het idee dat ik toch op de goede weg ben).

Je bent zeker op de goede weg, je verdiept je erin en neemt niet impulsief een beslissing.

Vele mensen zouden een voorbeeld aan je kunnen nemen

Welk ras het ook gaat worden, ik weet zeker dat het goed komt bij jullie

Groetjes Chicka

Hoi Piper,

Wat fijn dat je er zo goed over nadenkt! Het is ook een hele beslissing
Maar zoals Chicka zegt; er zouden veel mensen zijn die en voorbeeld aan je zouden kunnen nemen!
Vrienden van me hebben 3 maltesers en het zijn hele lieve hondjes! Wij hebben ook getwijfeld of we misschien een malteser/shih-tzu of llasa apso wilde, maar toen liepen we Benji 'tegen het lijf' en waren verkocht haha!

Maar altijd pijn is best zwaar, zeker als je zo jong bent en gewend aan een heeeel actief leven en topsporten! Ik loop ook nog best met enige regelmaat tegen de lamp haha.
Maar sinds Benji er is gaat het wonderbaarlijk tien keer beter, door het vele bewegen is mijn rug minder stijf, raak ik stress makkelijker kwijt, en zelfs mijn gewrichten doen het goed, ik heb al 6 weken geen slijmbeursontstekingen gehad!
Een genot dus haha!

Ik ben super benieuwd waar jullie op uit gaan komen en hoe dat gaat met je jongens!!

Ook ik heb er veel respect voor dat jullie deze zoektocht zo serieus nemen Piper! En hoewel het waar is dat veel mensen enthousiast zijn over hun eigen ras, is iemand met verstand van zaken, kijk op honden en een eerlijke houding toch zeker in staat en bereid om ook de nadelen over zijn ras te vertellen. Maar dit laatste, of iemand verstand vak zaken heeft zie je vaak al wel aan de manier waarop hij/zij met de hond om gaat..

Hoe dan ook, heel veel succes en het gaat vast helemaal goed komen!

We zijn voor bemiddeling gegaan: rustige, kind en katvriendelijke hond, niet te jong maar jonger dan twee, niet snel van het stuk, niet zo klein dat jongste haar kan knoeien en niet zo groot dat hij hen omgooit...

En we hebben sinds twee dagen een basset in huis rondscharrelen op een soort van proef die precies dat alles is. Ze is acht maanden, ze komt rechtstreeks bij een gezin vandaan die haar hadden opgegeven voor herplaatsing en ze is inderdaad heel braaf, niet van haar stuk te brengen, ze luistert goed, de kinderen zijn dol op haar ... in de vakantie zodat mijn man ook thuis is om te helpen en we haar allemaal goed kunnen leren kennen.

Het lijkt erop dat het voor iedereen een prima klik is ... behalve voor mij. Om de een of andere reden ben ik sinds gisteren mijn eetlust kwijt, zit er mega- een knoop in mijn buik en zou ik het liefst willen dat het eergisteren was, zodat ik nog nee kon zeggen. Ik voel me echt beroerd! Hoe kan dat nou? Dat had ik dus totaal niet verwacht! Het is een proefplaatsing, vanwege de kinderen, maar juist die reageren heel goed. Alleen ik niet.

Wat vervelend dat je je zo voelt!

Ik heb al wel vaker gelezen en gehoord dat mensen in een soort dip komen na de aanschaf van een hond. Sommigen vergelijken het zelfs met een postnatale depressie. Ik had zelf, zowel bij Karel als bij Pepijn, ook wel eens momenten dat ik ineens súperonzeker was en dacht: waar ben ik aan begonnen? kan ik dit wel? was het wel een goed idee? Kon daar ook echt misselijk van zijn.

Zou dit bij jou niet ook een beetje zo kunnen zijn? En die klik... kan die niet nog komen als je het hondje eenmaal echt leert kennen en wat meer 1 op 1 contact hebt gehad? Het zijn maar suggesties hoor!

Ik hoop dat het goed komt!

Hoi Piper,

Wat vervelend nou!
Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik het ook heb gehad, heel extreem zelfs.
Hoe blij ik ook was, ik had de eerste paar weken een knoop in mijn maag en ik heb zelfs meerdere keren goede vriendjes met de toiletpot gemaakt.
Het was vooral verandering, en heeel veeel onzekerheid!

Aan de ene kant lijkt het heel goed te gaan met de jongens en met het hondje, maar ben je misschien in je achterhoofd toch bang dat je niet de goede keuze maakt?
Dat zou een verklaring kunnen zijn voor je gevoel!

Heel vervelend indd dat je je zo voelt, want miss voelt het nu een beetje alsof je 'spelbreker' bent, wat natuurlijk niet zo is.. Eerlijk gezegd vind ik het heel knap dat je dit direct naar buiten brengt, om te kijken of iemand dit herkent en tips heeft. Toen ik mijn hondje net had kende ik ook wel zulke momenten, maar ik zat toen in een totaal andere situatie die niet te vergelijken is met de jouwe. Bovendien was hij echt nog een pup, niet zindelijk, moest alles nog leren, vroeg heel veel aandacht, etc. Bij mij waren het vooral momenten dat ik het gewoon even niet meer zag zitten, hoewel ik van begin af aan dol op hem was.

Hoe is dat bij jou? Vind je het opzich wel een leuk hondje maar zijn het bepaalde dingen aan zijn gedrag die je lastig vindt, of is het een stukje onzekerheid bij jezelf dat je af en toe naar de keel schiet? Is het het werk dat je er toch nog van hebt en dat tegenvalt, of is het meer een gevoel van 'is dit het nu??' Kun je proberen te achterhalen waar het vandaan komt, en of je vanaf het eerste moment al een gevoel van teleurstelling had of dat dit pas later kwam? Is het er continu of zijn het momenten (ook al kunnen die momenten ook allesomvattend lijken..)

Ik denk dat het waardevol is als je dit voor jezelf in kaart kunt brengen. Op die manier kun je kijken of het voortkomt uit een stukje onzekerheid bij jezelf (dan zou een andere hond geen verschil maken) of dat het te maken heeft met deze specifieke hond. En zo ja, zijn het dan bepaalde karaktertrekjes of is het gewoon 'om wie hij is' hoe spijtig ook. Probeer je vooral niet schuldig te voelen maar wees eerlijk tegen jezelf. Daar heb je het allermeest aan.

Succes! Probeer het een kans te geven. Het hoeft niet meteen perfect te zijn. Misschien wil je teveel, te graag..

Hoe dan ook, ik heb er veel respect voor hoe jullie deze zoektocht aan pakken en dat je dit ook nu weer zo deelt hier, in de hoop een oplossing te vinden. (Die er ook vast wel gaat komen!)

Oh, wat fijn dat jullie het herkennen. Ik ben echt zo blij met jullie! Ja, ik voel me echt een spelbreker ja, heel vervelend.

Je vragen hielpen me echt Nana, het lukt me nu wel om de pijnpunten aan te stippen. Een kind met autisme is nu eenmaal lastig te sturen, en onberekenbaar omdat er in hun hoofden van alles gebeurd waarop wij geen vat hebben. Dat is een factor die ik, ondanks alle boeken, niet ingecalculeerd heb. Stom stom stom! Ik moet er echt elke minuut op blijven letten. Dat is nu wel te doen, met twee ouders, maar gaat me dat straks lukken als ik het weer alleen moet doen? Iets eenvoudigs als de was naar boven brengen, hoe ga ik dat doen? Dat deed ik dus vanmorgen en prompt nam jongste de kans waar om de hond aan te lijnen en te gaan wandelen. Dat kan niet, en dat mag niet, maar ja, leg dat maar eens uit aan een kind dat nauwelijks kan praten en nergens gevaar ziet.

En dan heb ik het nog niet over alle andere goedbedoelde hulpvaardigheden. Je onderdanig opstellen naar de hond, dingetjes in zijn bench gooien, maar ook heel hard gillen. Even in de bench stoppen helpt niet, want daar hebben ze haar zo uit. Bovendien waren we eigenlijk net in een stadium waarin ik wel even naar boven kon als de kinderen beneden waren. Zorgen die ik nog niet heb verzinnen kan ik ook goed: hoe moet het als ik met niet fit voel, en niet goed oplet? Knoeien zij dan de hond, of knoeit de hond hen?

Wat ik ook een goede vraag vind: ligt het aan deze hond of uberhaupt aan een hond? Hmm. Ik moet eerlijk zeggen dat de geur van deze hond me irriteert. Verder heeft niemand er last van, dus dat ligt echt aan mij. Buiten dat: prima hond, op papier.

Mjn man en ik samen gepraat en we hebben de proeftijd officieel op zes weken gesteld. Ivm de vakantie hadden we toch al vier weken die 'moeten' (tenzij het echt niet gaat natuurlijk). Hij vind zes weken een faire periode, en als het dan niet gaat legt hij zich daarbij neer. Als de kinderen de hond teveel plagen of als zij echt last van hen heeft, dan stoppen we ook. Als ze wel naar een andere eigenaar moet, wil ik daar geen nerveus wrakje afleveren. Die afspraak geeft me wel wat rust.

Hoi Piper,

Eerlijk gezegd vind ik het zo ontzettend begrijpelijk dat je je zo voelt! Het is absoluut niet vreemd gezien de omstandigheden waar je je in bevindt. Ergens ook logisch dat vooral jij hier zo mee zit, want je man gaat straks weer aan het werk. Die heeft zijn eigen dingen, maar de verantwoording voor de jongens en de hond zal straks weer op jouw schouders komen te liggen. Ik begrijp je echt heel goed.

Misschien helpt het al door jezelf beter te gaan begrijpen en je gevoel hierin ook de ruimte te geven. Ik ben blij dat mijn vragen je wat hebben geholpen, ik hoop gewoon dat het je een stukje inzicht in jezelf geeft. Dat zal je helpen.

Ik heb ontzettend veel respect voor jullie, die proeftijd van 6 weken lijkt me heel goed, zeker ook als je daarbij in je achterhoofd houdt dat als het echt niet gaat de proeftijd eerder stopt. (Indd daarin ook het belang van de hond voor ogen blijven houden.) Wat betreft die geur, eerlijk gezegd herken ik dat wel een beetje. Ik vang regelmatig honden op en er is een hondje bij dat zo verschrikkelijk stinkt.. Dat is gewoon echt niet fijn. En natuurlijk ga ik met dat hondje net zo enthousiast om als met de andere honden, maar ik word er toch niet heel vrolijk van als ze me steeds probeerd te likken, terwijl wanneer de andere honden dat doen heb ik daar geen enkel probleem mee. (Op mn handen dan hè, niet aan mn gezicht.) Dat heb ik alleen bij dat ene hondje,maar doordat ik me hier zo bewust van ben, ben ik ook in staat om hier goed mee om te gaan. Dat is wat ik bedoelde met bewustwording en inzicht, dat alleen kan al heel erg helpen.

Sterkte ermee!
O ja, nog 1 tip: wellicht kan het helpen om een soort klein schiriftje bij te houden waarin je per dag aangeeft hoe het gegaan is en of er bepaalde momenten leuk of juist niet leuk met de hond waren. Dat kan je inzicht geven in of er een bepaalde verandering heeft plaatsgevonden in die 6 weken, dit omdat je dat naderhand vaak minder scherp ziet.