Hoe kwamen jullie bij een hond?

Ik vroeg me af hoe jullie bij de hond zijn gekomen.
Wat is hetgene wat ervoor heeft gezorgd dat jullie een hond genomen hebben?

Ik wilde het altijd al, maar het mocht toen niet van mijn ouders.
Wilde het heel erg graag omdat ik nergens bij hoorde. Werd ook veel gepest, was erg onzeker.
En de honden van de buurvrouw namen mij zoals ik was. Heb heel veel liefde en plezier van ze gehad.
Maar het antwoord van mijn ouders was nee.

Toen is het een tijdje stil geweest. Na jaren er minder aan gedacht te hebben leende ik de film Marley and me van een vriendin.
Toen ik die film had gezien wist ik weer 100% waarom ik een hond wilde.
De film maakte heel goed duidelijk dat een hond niet altijd makkelijk is, maar wat je ervoor terug krijgt onbetaalbaar is.
Alles op alles gezet, en toen mocht het.

Ben erg benieuwd naar alle verhalen.

Ik wou van jongs af aan heel graag een hond
het was niet een impuls die opeens opdook
ook wist ik heel goed wat het betekende een hond in huis te hebben
keer op keer zeiden mij ouders: NEE
dit vond ik echt heel erg maar goed als het niet mag dan mag het niet.
op een gegeven moment ging ik niet meer zeuren. (dat was na mijn 13e)
wel heb ik al die tijd allemaal boeken gelezen
en op internet gezeten om zoveel mogelijk et weten te komen over honden.
zoals: opvoeding, verzorging, de kosten die erbij komen kijken.
en toen ik 15 en een half was begon mijn moeder opeens over een hond..
Ze zei: Je vertelde toch een paar jaar terug iets over een markiesje??
en toen begon het! mijn vader was ondertussen ook overstag en ik..ik kon het niet geloven
ik was zo blij!

waarom ik zo graag een hond wilde is omdat een hond je ook echt begrijpt
je kan hem dingen leren en hij voelt dingen aan.
Je kan met een hond dingen ondernemen en een band met hem opbouwen.
Het is echt een maatje.

Ik wilde altijd al een hond maar mijn ouders niet
8 maanden heb ik heel trouw een hond uitgelaten waarvan het baasje een hele dag werkte, iedere dag na mijn ochtendwerk ging ik een poos met hem lopen, ook tijdens mijn herstel van de ziekte van pfeiffer bleef ik dat doen het het hielp mij de ziekte door te komen. We hadden al snel een hechte band, ik zie hem nog voor me als ik weg reed en dat hij me helemaal na keek totdat ik uit het zicht was. Hij werd helaas ziek en moest inslapen.
Ik wist dat ik zelf ook een hond wilde en dat het er eens van zou komen.
Maar ja eerst moet het ook kunnen ivm werk en het is zeker iets om goed over na te denken, want het is toch anders als je een huisdier hebt maar toen kwam ik in de ziektewet en heb een heftige periode door oververmoeidheid/burnout en in het begin was ik te moe om ook maar aan een hond te denken maar toen ging het iets beter en ik wist dat een hond mij zo gelukkig zou maken dat we er toen voor hebben gekozen een pup te verwelkomen.
Ik moet nu wel naar buiten en wandelen en ik heb een hond om voor te zorgen dus geen tijd om teveel na te denken en heb weer een ritme.
Het heeft mij veel goed gedaan en we zijn een goed team met z'n drietjes.
Ook heb ik nu genoeg tijd voor de opvoeding en hem te trainen alleen te kunnen zijn voor als ik weer kan gaan werken.

Mijn man en ik zijn beiden met honden opgegroeit, en we houden beiden van honden.
We werkten voorheen altijd, dus toen was een hond niet goed mogelijk.
Mijn dochter was erg bang voor honden, mijn zoon een beetje.
Ik had dat vroeger ook, en toen kochten mijn ouders een hond, en was mijn angst over.
Dus ik wilde mijn kinderen ook over hun angst heen helpen.
aangezien ik nu toch niet meer werk, leek het ons een geschikt moment, om een hond aan te schaffen.

Mijn dochter is bijna helemaal over haar angst heen, mijn zoon is gewoon niet zo gek op dieren.hij vind de hond wel okay, maar hij is geen hondenmens.
Mijn dochter is allerbeste maatjes met de hond, dus we hebben er goed aan gedaan, om hem aan te schaffen!
Bovendien is een hond in huis erg gezellig, en doordat ik reuma heb, kom ik nu door de hond, veel meer in beweging!

wy waren op skivakantie en ik zag er altijd een berner sennen lopen en sindsdien ben ik verliefd op honden

ik heb niet altijd een hondenwens gehad, het is gewoon een beetje zo gekomen. wij hadden geen eigen honden, wel vaste honden waar wij op deden passen.
toen ik thuis woonde kon het ook niet, ik was teveel weg en het zou op mijn ouders neerkomen.
pas toen ik het huis uit ging begon het n beetje te kriebelen, maar ik dacht: kan niet want ik werk teveel.
tot ik om me heen zoveel mogelijkheden zag en mensen waarbij het ook allemaal lukte en hondjes waar ik helemaal weg van was dacht ik toch: ja ik wil er voor gaan. wat nou de motivatie was, tja, een lekker maatje die trouw is en altijd lekker met je mee kan, leven en gezelligheid in huis...en andersom leek het me voor mij ook goed, een hond om voor te zorgen en op te voeden.
toen dat duidelijk was wist ik ook snel dat het een stafford moest en zou worden...2 jaar verder loopt er nu dus een pupje rond hier

Ik had vroeger toen ik thuis woonde een BoerenFox.
En toen ik uit huis ging, en ging samenwonen met mijn vriend, paste we een keer op onze hond (die nog bij mijn moeder woonde).
Toen die weer naar huis ging, merkte ik dat ik iets miste in huis.
Het was in eens heel stil vergeleken met de week dat de hond bij ons in huis was.
En we zijn toen gaan overleggen of dat iets voor ons zou zijn.

Ik merkte toch wel dat ik heel graag voor een hond wilde zorgen.
Aangezien ik student ben, en veel thuis ga studeren ben ik veel thuis voor de hond,
en kan ik tussen de studie door tijd met haar besteden.

Zodoende ben ik toen (onwetend en naïef) op MP gaan zoeken naar een Jack Russel,
omdat ik graag een kortharig klein hondje wilde, net als mijn BoerenFox.
Maar mijn vriend vind de bouw van een JR lelijk, dus zijn we verder gaan kijken
naar andere kleine kortharige rassen, en kwamen we bij de DwergPinscher uit,
wat ons beiden zeer aansprak, karakter en uiterlijk.

Dus kwam ik bij de eerste beste broodfokker uit in de buurt die wel DwergPinschers
'op voorraad' had. Sommige kennen mijn verhaal.
Om een lang verhaal kort te houden, na 2 weken was ons hondje overleden aan o.a. hondenziekte.
Haar organen waren ontstoken en ze was uitgedroogd.

Ondertussen had ik HP al ontdekt, en zo ook de rasverenigingen.
Toen ben ik gaan informeren bij DwergPinscher fokkers die bij de rasvereniging zijn aangesloten.
Een van hen heeft mij doorgestuurd naar de fokker van Yuna.
Op dat moment was het nog niet duidelijk of de moeder van Yuna werkelijk zwanger was.
Ik ben heel blij dat zo vroeg al contact had met de fokker, en alles dus heb mee gekregen
vanaf de eerste echo.

Ik heb dankzij een bijtincident, toen ik 10 jaar was,altijd een enorme angst voor honden gehad. Mijn opa en oma hadden een boxer, een hele lieve lobbes, maar ik raakte totaal in paniek als hij al in dezelfde kamer was.
Totdat mijn man toen we 2 weken getrouwd waren met een teckelpup kwam aanzetten. Totaal onverwacht voor mij, maar mijn man had overal aan gedacht.

Daarna ben ik er over de angst heen 'gegroeid'. Nu hebben we al 36 jaar constant 2 of 3 honden en die waren wel bijna allemaal zorgvuldig 'uitgezocht'.

Ik ben altijd een grote hondenvriend geweest, opgegroeid met honden om me heen. Maar zelf niet aan begonnen omdat ik erg veel en hele lange dagen werkte, tot ik daardoor overspannen thuis kwam te zitten. Mijn ogen werden geopend toen ik in die tijd af en toe wat honden van het asiel ging uitlaten. Toen kwamen de geweldige herinneringen van de honden waar ik mee opgroeide weer naar boven en zag ik ook weer hoeveel liefde een hond je geeft ten alle tijden. Vrienden lieten mij toen aardig in de steek maar de honden die ik uitliet bleven mij ten alle tijden veel plezier en liefde geven terwijl het niet eens mijn honden waren. Het werd mij duidelijk dat er veel meer in het leven is dan werken en ik iets moest doen, ik heb ontslag genomen en ben hard op zoek gegaan naar werk in de buurt van mijn huis. Dit duurde even (2 andere banen tussendoor gehad) maar uiteindelijk gevonden, werk is 5 minuten fietsen en ook nog bijzonder flexibel waardoor een hond zonder meer mogelijk was.

Toen direct op zoek gegaan naar een hond en zo bij onze Bo uitgekomen, en ben super blij met hem. Is onze grote vriend, weinig (of zelf geen) mensen kunnen tippen aan de trouwheid en liefde die hij ons geeft.

Leuk om te lezen dit!
Ik was altijd al dol op honden, tot mijn 5e hadden we een newfoundlander. Helaas had hij HD of iets soortgelijks en aangezien wij in een flat op 5 hoog woonden, ging dat niet langer.
Op mijn 9e kreeg mijn tante een hondje, 2 jaar later een nestje.
Na lang zeuren en overhalen van mijn moeder, kregen wij een reutje.
Toen ik eenmaal op mijzelf woonde, ging hij met mij mee, hij was mijn maatje.
Ik wilde graag een echt honden maatje voor hem, dus hebben we na lang zoeken Dobby erbij genomen.
Helaas moesten wij onze kleine schat 2 weken voor Dobby kwam onverwachts in laten slapen.
Een aantal maanden later vonden wij de tijd rijp, maar nu voor een asielhondje. Na haar foto op internet te hebben gezien was ik verliefd! Na goed kennis te hebben gemaakt, hebben we haar mee naar huis genomen.
NU vinden we het zooo gezellig, ik wil nooit meer 1 hond haha!

Wij hadden vroeger geen hond.
Maar toen we paar jaar getrouwd waren zijn we aan honden begonnen.

Mijn moeder had een hond, maar die werd ingeslapen toen ik begon te kruipen. Het was een labrador achtig beest.

Toen ik net 5 was gingen we een hond halen uit het asiel. Freya. Toen kreeg mijn moeder kanker, en ze overleed. Mijn vader wou eerst de hond wegdoen (kan ik me voorstellen, single man, kind en hond is niet makkelijk), maar de buren die de hond altijd uitlieten in de middag zeiden dat ik zo veel aan die hond zou hebben en ze haar daarom niet wilden. Freya heeft geleefd tot ik 18 was. Ik deed soms stomme dingen zoals haar van iets hoogs laten afspringen, en daarom kan ik me nu wel voor mijn kop slaan, maar... ze is zonder klachten oud geworden dus tja.

Toen namen we Chico toen ik 21 was. Ik heb hem uit het asiel gehaald nadat er een dief zich binnen gekletst had. Hond in huis was wel zo veilig. Het was mijn hond, op mijn naam. Hij was 3,5 en is 14 geworden.

7 Weken nadat Chico dood was heb ik Dobby uit het asiel gehaald. Het was juni toen Chico overleed en in de zomer heb je toch wel veel keuze, dus dat kwam "goed uit". Dobby is ook echt mijn hond, nog meer dan Chico want mijn vader is nu ouder en kan alleen binnen en in de tuin met Dobby spelen. Dobby is te wild en te sterk voor een kort ommetje.

Ik/wij hebben dus bijna altijd honden gehad. Alleen niet van mijn 1e tot mijn 5e en niet van mijn 18e tot en met 21ste. Ik ben 34 en heb maar 8 jaar géén hond om me heen gehad. Als er dan een hond overleden is voel ik me een beetje kwijt. Tja, toen ik 18 was en op de HBO zat sprak alle logica tegen om een hond te nemen. Echter werd ik chronisch ziek, geen energie voor uitgaan en dan... weer een hond.

Ik wilde een hond vanaf het moment dat ik kon praten. Dat is altijd zo geweest en nooit veranderd. Helaas mocht ik geen hond van mijn ouders. Het was zelfs zo erg dat ik teleurgesteld was (7 jaar) toen mijn moeder vertelde zwanger te zijn. Ik had liever een hond, zei ik.

Uiteindelijk kwam mijn eerste hond er pas op mijn 27e. Toen pas was mijn leven er klaar voor. Degene van buiten die het gekst op de honden is, is mijn moeder
Laatst vertelde ze dat mijn vader en zij afgelopen vaderdag (wij waren toen langs geweest met de honden), tegen elkaar gezegd hadden dat als ze toen geweten hadden dat mijn hondenliefde zó diep zat, ik toentertijd zeker een hond gekregen had.

Tsja..

al vanaf heel klein af aan wilde ik al een hond... ik weet eigenlijk niet goed meer waarom, want in de familie had niemand een hond, maar ik wilde al heel vroeg een hond.. mijn ouders wilden eerst wachten tot ik en m'n zusje wat ouder waren en hebben toen na heel lang overnadenken toch besloten een hondje aan te schaffen.. eigenlijjk speciaal voor mij, maar ik was toen nog wel te klein om haar te verzorgen, dat deden m'n ouders dan gewoon samen met mij.
ik was toen 6 jaar oud.
ik weet nog als de dag van gisteren hoe blij ik was toen we haar gingen ophalen, zo'n klein wurmpje.. helaas weet ik ook nog heel goed hoe verdrietig ik die dag erna was.
zaza bleek doodziek te zijn. weinig kans op overleven.. ik weet nog dat ik huilend heb gezegt: hebben we eindelijk een hond, gaat hij dood :(

gelukkig bleek zaza sterker dan dat wij en de dierenartsen hadden gedacht.
ze knapte op en ik heb een heerlijke jeugd gehad met die hond.
toen zaza ouder werd besloten we er nog een hondje bij te nemen. een 2e hond leek ons erg leuk en we wilde gewoon niet zonder hond zitten als zaza toch kwam te overlijden. toen kwam masha er dus bij. met haar heb ik heel veel cursussen gedaan.. en was echt mijn aller grootste hobby. ik vond het toen wel erg jammer dat we alleen maltezers hadden, want je kan daar echt heel veel mee, eindeloos wandelen, verschillende cursussen, maar toch hebben ze niet de werkdrift van een echte werkhond. daarommm ben ik helemaal verliefd geworden op de toller. helaas wilde mijn ouders echt geen 3e hond, iets wat ik heel goed kan begrijpen, want dat is niet niets.. ze wisten dat ik er geoed voor zou zorgen en er genoeg aandacht aan zou besteden, maar ze vonden 3 gewoon erg veel voor in huis. na 3 jaar heb ik het toch voor elkaar gekregen, mijn vader vond het ook erg leuke honden en werd ook verliefd op het ras. toen moest alleen m'n moeder nog zwichten.. en dat gebeurde sneller dan ik had verwacht.. vorig jaar is jayla erbij gekomen.. en wat ben ik blij met mijn trio.

Ik woon nu iets meer dan een half jaar samen en ik miste Amy echt enorm.
Ze is in juni 6 geworden. Dus ik heb ook bijna 6 jaar meegemaakt van haar. En we hebben altijd wel een beestje in huis gehad.

Was er zo aan gewend dat er een vrolijk hondje was als ik thuis kwam.
Ze was overal waar ik ook was.
Ook omdat ik een paar maanden in de ziektewet heb gezeten met mn rug vond ik het erg saai overdag.
Mijn vriend komt dan wel al om 16.00 thuis maar toch.
Ik zat de hele dag alleen. Wat was dat saai zeg.

Ik miste Amy echt heel erg.
We hebben daarom Djago genomen. Hij kan haar natuurlijk niet vervangen.
Maar het is gewoon niet zo leeg als ik thuis kom. Heb echt zoveel plezier van hem. Zou hem voor niks of niemand weg doen.
Natuurlijk mis ik Amy nog steeds. Ze blijft natuurlijk mijn kleine meisje!
Gelukkig komt ze vanavond weer

Ik was niet anders gewend al van huisuit zijn mijn beide ouders hondenliefhebbers, we hadden altijd herderachtige en mijn grote wens was zelf een duitse herder te hebben. Mijn ex wilde eerst niet, maar ineens toch wel en het was een hond zoals ik niet meer mee zal maken, een geweldige vriendin en lieverd. Toen zij overleed wilde ik ook eerst geen andere hond meer, maar ik las een heel sentimenteel gedichtje, het ging over een hond die het altijd goed had gehad en bij zijn overlijden zijn plekje overdroeg aan een hond die nooit zoiets gekend heeft.

Toen ben ik gaan nadenken en besloot een hond uit een asiel te halen die er al langer zat en dat is Lola geworden. Ook zij is natuurlijk one of a kind en mijn beste vriendin.

Net als dobry hierboven, ik was ook niet anders gewend, Gelukkig
Mijn ouders hebben alltijd honden gehad en ik ben er ook mee opgegroeid. als klein meisje aan het wandelen in me eentje met 2 grote Boeviers die natuurlijk super mak waren! en mij alltijd beschermde
Ik zou nooit meer zonder honden kunnen ga er later ook mijn werk van maken

Ik ben niet opgegroeit met honden, omdat het van mijn moeder niet mocht.
Maar bij vrienden of familie waar honden waren was ik altijd in de weer met ze.
Me moeder wou wel een hondje dat kleiner was dan een cavia.
Maar als klein meisje wist ik niet waar ik zoeken moest natuurlijk en heb het zo gelaten.
Ik ben gaan samen wonen met mijn vriend die ook graag een hond wilden.
Dus na 1 maand samen wonen hadden we baco bij ons

Ben opgegroeid met honden
Dus het zit in me bloed hihi

Het sentimentele gedeelte sla ik even over

Volgens mij was mijn eerste woordje hond. Vanaf het moment dat ik kon schrijven bestond mijn verjaardagsverlanglijstje uit; Hele grote hond, grote hond, hond, kleine hond, hele kleine hond, maakt niet uit als het maar een hond is. Dat ging zo jaren en ider jaar diezelfde teleurstelling ... geen hond

En tadaaaaaaaaa toen ik 14 was mocht ik met mijn moeder mee naar het asiel en daar vond ik mijn allereerste hond We waren onafscheidelijk tot de allerlaatste dag.

Een jaar na haar overlijden kwam Lily (ook asiel) in mijn leven en 3 jaar later voegde zich daar nog een herplaatser (+) bij. In 2007 is ons team versterkt met Jip.

Een leven zonder honden is voor mij geen volwaardig leven. Ik hou van ze, ik adem ze, ik leef ze

ben niet anders gewent heb al 48 jaar honden.
Je kan beter vragen wat is het leven zonder een hond zal het niet weten.
Het is iets moois in je leven een hond dat vind ik een maatje vriend en kameraadje.

Ik ben met honden opgegroeid.
Vroeger hebben we enkele mechelaars gehad, dalmatiër, franse bulldog, poedel, pekingees en nu zitten we met 3 hondjes thuis en 1 logeerhondje
onze 3 honden: pinscher, 2 chihuahua's
Logeerhondje: shih tzu x maltezer (boomer dus )
Ik heb altijd al van ze gehouden, doe daarom ook elke week een dagje vrijwilligerswerk in het asiel
Een paar maand geleden zaten we nog maar met 1 hond die we al 12 jaar hebben, toen hebben we besloten om 1 asielhondje en een gedumpt ex-fokteefje van een broodfokker een nieuwe thuis te geven als het klikte met onze andere hond (gaat geweldig). Ook het logeerhondje is afkomstig van het asiel.

ik ben wel opgegroeid met honden. Onze opassen hadden altijd honden
maar omdat mijn moeder niet van honden houd mochten we nooit een hond.
Heel verstandig ook want mijn ouders werkten allebei.

Daarna is de honden-wens een beetje op de achtergrond geraakt.
Tot ik mijn vriend ontmoette.
Hij had het altijd over dat hij een hond wilde. Maar ja, we werkten allebei.
Toen ben ik langdurig werkeloos geweest en hadden we beiden zoiets van;
waarom zouden we wachten?
Dus toen zijn we op dierenasiels.com gaan kijken.
We waren meteen verkocht bij het zien van Bachera.

En een tweede..tja..dat leek ons niet veel moeilijker als deeerste.. Oei hoe we ons daarin vergist hebben.....
Maar ik zou ze voor een goud meer wegdoen.
Ookal zijn ze soms lastig, lawaaig en echt.. moeten ze alweer plassen...

Wat een leuke verhalen zitten erbij. Echt leuk om te lezen.

Ik wou al sinds ik heel klein was een hond. Ras maakte me niet zo heel veel uit..
Maar mijn vader wou niet.
Toen mijn ouders 4 jaar geleden zijn gescheiden, op mijn 11de, beloofde mijn mama dat als we een appartement hadden gevonden en helemaal waren geinstalleerd, we een hondje zouden krijgen. Een halfjaar laten kocht mijn moeder een ruim appartement (in juli) en we trokken er eind augustus in. Op 14 november werd Nala geboren en toen kregen we te horen dat er een verassing was, we kregen een hondje. Ik was eerst niet blij met het ras, maar nu kan het me geen ene moer meer schelen, ik zou Nala niet meer kunnen afgeven.

ik ben zelf opgegroeid met honden.
vroeger toen ik klein was een chowchow
die is helaas overleden daarna eigenlijk een tijd
geen honden meer gehad totdat mijn zus jarig werd
mijn zus kreeg een shih tzu alleen die was niet zo lief.
toen heb ik mijn ouders heel lief aangekeken en heb toch zelf
een golden retriever gekregen. en omdat onze shih tzu was overleden
was onze golden retriever zo kapot van dus hebben wij er nog 1 bij genomen.

Ik zeurde van kleins af aan al om een hond... Mijn moeder (zeg ook altijd mijn liefde voor dieren heb ik van haar) wou eigenlijk ook wel een hond maar zat met wat praktische bezwaren. Toen die eenmaal waren opgelost heeft ze heel leuk mij voor het blok gezet. Ik was toen 4jr oud en kreeg de opdracht te stoppen met melk drinken uit een flesje, iets wat ik nog steeds deed. En hield ik dat vol dan kreeg ik een hondje. Inmiddels had zij al lang van alles geregeld en zou ik dus sowieso wel een hondje krijgen maar ik ben netjes gestopt met m'n flesje en iedere avond voor het slapegaan zei ik 'ik wil nu heel graag een flesje maar ik wil nog liever een hondje dus ik drink niet meer uit een flesjemaar uit een glas'. Zo heb ik mijn allereerste hond mijn Yorkie (bastaard) Macy gekregen (eigenlijk Macy juf Sonja, vernoemd naar het karakter uit de B&B wat ik vaak keek toen der tijd en mijn kleuterjuf, hahaha).

Mijn 2e hond Belle (chow chow) kreeg ik toen ik ziek werd en meer thuis kwam te zitten (en uiteindelijk ook vrijstelling van de leerplicht kreeg). Ik had toen meer tijd om in een hond te stoppen dus toen mocht er eentje bij van mijn moeder. Dit was iets wat ik al tijdenlang wou maar wat praktisch gezien tot op dat moment niet mogelijk was ivm de opvoeding van een pup waar mijn moeder gewoon inmiddels de tijd niet meer voor had. Belle heb ik dus ook grotendeels opgevoed en grootgebracht omdat ik het meeste van de tijd bij haar was.

Van het spaargeld wat vrijkwam op mijn 16e heb ik Ashley mijn chihuahua gekocht. Ik had al tijden lang 2 doelen voor het geld, of een scooter of een chihuahua. Mijn moeder stemde voor de chi en ik ook dus zo is Ashley in ons leven gekomen, mijn baby (en een maatje om overal mee naartoe te nemen wat ze ook zeker is geworden)...

En kort na de komst van Ashley overleed Belle zeer onverwacht op jonge leeftijd waardoor Ash geen speelkameraadje meer had (Macy was inmiddels immers al zwaar bejaard). Na een tijdje besloten we dus dat een speelkameraad voor haar erbij wel leuk zou zijn en mijn droom was altijd al een sheltie maar mijn moeder vond die telkens te groot/actief (vandaar ook dat we eerst voor een chi zijn gegaan). Na een bezoek aan een show was ze gelukkig om dus zodoende hebben we Abby er bij genomen.
En toen de fokplannen met Abby kwamen was ook al gauw het doel ooit een pupje van haar te houden, liefst een driekleur teefje en liefst uit haar 2e nest afkomstig. We hebben erg getwijfeld bij ons 1e nest omdat daar een erg mooi blauw teefje bij zat maar uiteindelijk hebben we gekozen toch te wachten op dat driekleur teefje dat dan ook het levenslicht zag bij Abby's 2e nestje. Ze bleek ook nog eens een geweldige klik te hebben met Ashley en Abby dus na enkele weken hebben we definitief besloten dat zij bij ons zou blijven wonen! En daar hebben we nog geen minuut spijt van gehad want Eevee is een geweldige hond om in huis te hebben...

Dus zo ben ik aan al mijn meiden gekomen!

zo waarom een hond? nou ja ik weet niet anders of we hebben honden in huis, ik sliep eerder al op de collie haar buik onder de tafel, en toen we onze eerste border kregen (ik ong 8 jaar) ging ik er altijd op uit met hem. we gingen samen op avontuur in het bos...ja ja. kan er nog wel om lachen, ik vraag me nu ik wat ouder ben ook sterk af wie er nu om wie dacht hoor. hi hi.
eenmaal op de vrachtwagen wilde ik ook een hondje, en in de eerste maanden dat ik het moest leren en bij mijn vader op de auto zat, toen kwam ik een hondje tegen in italie. vast geketend aan een vrachtwagen velg. z,n schattig beest. en of het lot ermee speelde 2 week later kwamen we er weer (zeer uitzonderlijk want die klant krijg je niet snel op je lijst te lossen) ik weer naar hem toe en stukje worst gegeven en aandacht, en dat zag de eigenaar ook wel. die zei dus tegen mij en mijn vader neem maar mee naar ollanda voor een beter leven. mijn moeder opgebeld (mijn vader durfde die beslissing niet te nemen hi hi) en verteld over dat schattig klein wit hondje met roze neusje. haar antwoord was ja neem maar mee maar dan gaat ie met jou op de auto, je wilde toch een hond mee op de vrachtwagen. dus die is de eerste jaren meegeweest op de auto. tot die echt geen zin meer had, toen heb ik een jack gekocht en mijn moeder let nu op mijn oude hond. helemaal verliefd op elkaar die 2 dus dat is helemaal goedgekomen, en mijn jack is helemaal gek van het rijden op de vrachtwagen dus dat is ook helemaal super

Idd ...
Ja die paste ook erg goed bij ons, had een leuke klik met Ashley en Abby en is een prachtige meid. Maar ja we zouden uit het 2e nest een pupje houden en we wilden eigenlijk een driekleur teefje dus we hebben toch maar de gok gewaagd en afgewacht, en gelukkig maar (want Cheeta zit prima waar ze zit, heeft het heerlijk daar en hierdoor hebben wij nu Eevee)!