Hoe kwamen jullie bij een hond?

Ik heb het niet zo met mensen.
Ik ben veel liever bij dieren, en wilde zelf graag de verantwoordelijkheid van het opvoeden van een hond op me nemen.
Toen kwam m'n moeder met het idee van een hond voor mij. (we hebben al 2 andere honden, maar die zijn toch niet zo eigen als een hond die je zelf opvoed, en niet je ouders)
Ik heb er goed over nagedacht, en of ik genoeg tijd voor haar zou hebben.
En toen bedacht ik me dat ik eigenlijk zoveel tijd heb als ik zelf vrij wil maken.
Ik heb al een paard, en door verschillende keuzes (hij is 2x opgegeven door de da, zou afgelopen winter niet halen enz.., heb gezegd dat ik hem zou houden al kon ik alleen aan de hand stappen, hem laten gaan als het zijn tijd zou zijn geweest, en nu heb ik nog steeds een superknol die steeds soepeler wordt (hij is een verkl*ot manegepaard).) die ik heb gemaakt, zijn mijn ouders er zeker van dat ik de verantwoordelijkheid aankan en verantwoordelijker ben dan de meeste andere mensen van mijn leeftijd(uitzonderingen van andere mensen van mijn leeftijd, die hier ook goed voor hun eigen hond zorgen.)
Maar goed, weer verder met het echte verhaal..
Ruim een half jaar nagedacht, en tot de conclusie gekomen dat het toch echt een hond voor me ging worden.
Daarna ben ik een ras dat bij me past uit gaan zoeken.
En tot de conclusie gekomen dat een Aussie echt een hond voor mij zou zijn.
Bij verschillende fokkers geinformeerd, en toen bij de fokker waar Inca vandaan gaat komen het beste gevoel gehad.
Dus nu heb ik na 7 maanden en 3 weken, over een week mijn Inca.

Haha nou dat is dus mijn verhaal achter Inca =p

mijn zoon stond hier opeens met zo een klein hondje in zijn armen.....zeg dan maar eens neen....

wij hebben altijd honden gehad vanaf onze geboorte.
Onze vorige hond max is 4 jaar geleden inmiddels overleden en wij woonde allebei nog thuis.
Dat er weer een hond zou komen was meteen al duidelijk alleen woonde we beide nog thuis en onze ouders wouden (tijdelijk) geen hond meer.
Dus toen wij gingen samen wonen (eindelijk na 7 jaar haha) en alles in kannen en kruiken was begon mijn vriend over een hond.
Aangezien we allebei werkte heb ik gezegd dat het niet kon.
Echter doordat mijn vriend 3 maanden thuis zat ivm verandering van baan kon het wel ook doordat ik mijn tijden kon aanpassen naar savonds.
Nu is Joy er ook en heb ik een andere baan dus nu is het geen enkel probleem meer

Ik ben er altijd mee opgegroeid.
Toen ik nog geen jaar oud was, kwam er een hondje.
Sindsdien kan ik gewoon niet meer zonder

Mijn man en ik wilden wel graag een hond, maar hadden geen tijd om een pup op te voeden. Als de hond eenmaal een paar uur alleen kon zijn, was het geen probleem meer. Dus wij zochten een volwassen hond die al alleen kon zijn. Die vonden we niet naar onze zin. Toen kwam ik, compleet onverwacht, voor minimaal 6 weken thuis te zitten met ptss. En daarna zou het nog de nodige tijd kosten voordat ik weer volledig zou werken. Na de eerte paniek bij mij (6 lege weken voor me ) vroeg mijn man of dit misschien het moment was om een pup te nemen.
Op woensdag viel de beslissing, op donderdag vond ik een nestje (wist allang wel ras ik wilde) op vrijdag gingen we kijken en op zaterdag arriveerde Mayra!
Wat heeft zij me veel goed gedaan! Ik taalde niet meer naar mijn werk: moest full-time puppy knuffelen! (En uren naast de bench zitten als ze sliep....) Op 21 september 2010 kwam ik thuis te zitten, nu ben ik nog steeds niet volledig aan het werk. Ik ben zo blij dat ik door haar zoveel buiten wandel, en zoveel plezier beleef aan zo'n ongelofelijk lief hondenmeisje.
En het ras? We zochten een echte hond, echt karakter, erg op de baas gericht en passend in de tanktas van de motor.

Ze is geweldig!!!!

Ik kreeg Spike kadoo toen ik overspannen was en niet meer de deur uit durfde..toen had ik dus ineens een heel klein pupseltje die toch naar buiten moest...ik ben toen opgeknapt dankzij Spike
Duke hebben we als maatje voor Spike gehaald en nu hebben we Amy erbij omdat twee hondjes toch leuker is.
Spike is helaas overleden

Ik hou het nu even bij de korte versie.

Vanaf baby al een beestengek. Honden, katten, paarden, muizen en konijnen alles was er.

Eerlijk is eerlijk, ik kan niet eens leven zonder dieren.

Ik heb al m'n hele leven iets met dieren. Van kleins af aan, wou ik paardrijden, hoe allergisch ik ook was.
Toen ik getrouwd was, wou mijn man op een zonnige dag naar een kennel...(hij had altijd honden gehad)
We gingen alleen maar kijken!!!
Op de terugweg zat Wodan op onze achterbank. De liefste puppy uit de hele hoop die spontaan naar ons toekwam.
Mijn man wou nog doen of het zijn hond was, maar dat pakte anders uit...
Ik ging ermee op cursus-zwanger- en wij waren onafscheidelijk.
Mensen zeiden, als we jou zoeken, kijken wij naar Wodan en dan vinden we jou.
Zo bijzonder, dat had ik nooit gedacht!

Ik was als kind heel erg bang voor honden, eigenlijk is dit pas de laatste jaren minder geworden, waarschijnlijk ook omdat mijn ouders honden namen, toen was ik al wel het huis uit.
Door mijn man, die op elk dier afstapt heb ik wel een veel opener houding gekregen tov dieren, en met name honden.
Hij is degene die de hondenliefde heeft aangewakkerd.
We hebben er jaren over gesproken, maar nooit gedaan, omdat we beiden werken.
Nu ik tussen de middag naar huis kan, praktisch geen reistijd heb en korte dagen werk, hebben we de stap genomen. Inmiddels vind ik elke hond leuk en hoe moeilijk ik het soms ook vind met onze herplaatser, die er nog lang niet is, ik kan hem niet meer missen!!

Overigens wist niemand dat we een hond namen, tot we hem hadden.
Leuke reacties dan aan de telefoon hoor!!

Ik heb nooit een hondenwens gehad, dat is ineens gekomen na 36 jaar !
Mijn man had vroeger wel honden thuis, wij hadden altijd poezen.
Toen Woezel kwam was ik er zo gek van, dat een jaar later er nog een hond bijkwam
Kan nu de rest van mijn leven niet meer voorstellen zonder honden hoor

haha wat een leuk topic!

Ik ben opgegroeid tussen de rotweilers, maar die kon ik natuurlijk niet "zelf" uitlaten!
Toen ik 6 was kreeg ik mijn eigen eerste hondje (kruising malteser)
Toen ik alleen ging wonen, en er op mijn werk (paardenstal) de mogelijkheid was om een hond mee te nemen heb ik de cavalier aangeschaft, toen die 1 jaar was werd mij een cocker van 3 maand aangeboden (was te druk, volgens hun) nou en dat schattige koppie kon ik niet weerstaan!!
Desondanks 2 drukke hondjes, nooit weer anders!!

Wat leuk om te lezen hoe iedereen aan zijn hond is gekomen.

Same story: mijn ouders hadden al honden voordat ik geboren werd. Op mijn 10de kreeg ik mijn eigen hond. 3 jaar geleden kregen we er nog een hond bij. Daar heb ik alle cursussen mee gevolgd. Nu woon ik op mezelf en mis ik de dieren om mij heen. Ik ben nu bezig om een hond uit het buitenland te adopteren. Hij is al gereserveerd voor mij. Ik heb hiervoor gekozen omdat ik denk dat ik zo de wereld ietsjes beter kan maken.

Ik zit nu thuis met twee virussen in mijn lever. Heb nu alle tijd. Als ik weer beter ben mag de hond mee naar kantoor. Ik ben echt heel blij!

Vanaf het moment dat ik kon lopen ging altijd naar de buren 2 huizen verderop. Zij hadden een hond, ik meen een Schotse Collie. Ik was nog heel klein en herinner me die hond zo groot als een paard. Omdat ik niet met mijn handjes over het jagershekje heen kwam ging ik op de straat liggen. De hond ging op zijn buik liggen met zijn snuit door het hek waardoor we neus aan neus lagen. Heel soms mocht ik in de tuin, dat was helemaal feest natuurlijk. Deze buren zijn verhuisd toen ik 3 jaar oud was. Ik vind het heel apart dat ik dit nog weet, andere herinneringen heb ik namelijk pas vanaf mijn vierde jaar. Achteraf vond ik het ook raar dat mijn ouders het wel best vonden dat ik, zo jong nog, regelmatig weg was. Ze wisten dat ik in de steeg lag maar toch.....

Ik heb die hond vreselijk gemist en wilde vanaf dat moment zelf een hond. Dat was NEE en bleef NEE. Toen ik op mezelf woonde had ik binnen een half jaar Beauty, een Witte Herder. Zij is precies 12 jaar oud geworden. Na Beauty kwam eigenlijk direct Spikkel op mijn pad. De 5 maanden zonder hond vond ik vreselijk. Het was zo stil in huis, niets te doen, niemand om tegen te praten. Ik was dan ook heel blij toen ik Spikkel mocht halen. Zij is hier inmiddels alweer 5 1/2 jaar.

Nu ik er zo over nadenk, de Deense dog van mijn buren, Ebro, mocht ik als 13 jarige uitlaten; ik kon hem houden, ook met andere honden op mijn pad! dat was wel typisch!
Het heeft al die tijd zitten sluimeren, en dan heb ik het nog niet over mijn tante, die in Zwitserland ging wonen en aan sledehondenracen meedeed...

altijd al een hond gewilt ( poedel ) mocht nooit.. zusjes waren nog te jong durfde ze niet aan etc etc... ( mijn moeder heeft niets met honden .. )

Er is me toen beloofd wanneer je het huis uit bent krijg je een poedel.. maar tegen die tijd had ik zelf al 2 honden aangeschaft

... oooit... komt er echt een poedel maar dan wel een jachtpoedel!

Vanaf mijn 5-6 jaar hadden wij thuis honden.
En toen ik ging samenwonen had ik samen met mijn ex-vriend een bedrijf en hadden wij eigenlijk een hond nodig als bewaking, wat niet erg lukte ...ik voedde mijn Duitse herders op als knuffel /schoothond .Maar het waren wel schatjes.

In die tijd ving ik ook een asielhondje op, die is 15 jaar bij mij gebleven.
Na zijn overlijden was ik 2 jaar hondloos, mede omdat ik er samen met mijn huidige man er niet uitkwam welk ras het moest worden.

Hij moest en zou een Duitse Pinscher hebben, ik was nog steeds een herdermens.
Na een inbraak bij ons in het bedrijf, dat aan onze woning grenst besloten wij een Duitse Pinscher aan te schaffen, ja ik moest toegeven...ha,ha
Intussen ben ik verliefd op het ras en vorig jaar hebben we er nog 1 bij genomen.

Al mijn hele leven wilde ik een hond.. volgens de verhalen riep ik in de wieg al om een hond, zo'n grote, lieve... Helaas waren mijn ouders behoorlijk gepassioneerd hondenhaters. familie om ons heen begon honden te krijgen, en zelfs mijn ouders moesten toen toegeven dat een hond niet alleen maar stom was.Ze begonnen ze zelfs leuk te vinden
Ondertussen waren 11 jaren zonder hond verstreken. Ik heb asielhonden uitgelaten, op honden van buren gepast, en als ik bij familie met een hond was, dan was ik daar uren mee in de weer. Mijn ouders wilden nóg geen hond, omdat het ze te veel in hun vrijheid bond. Ze konden niet meer zomaar naar het strand gaan, omdat honden daar verboden zijn, ze konden niet meer zomaar een weekendje weg, op vakantie....etc. etc. Ik heb nog geprobeerd ze te overtuigen eerst een jaar een aspirant blindengeleidehond te nemen, omdat je die maar een jaar hebt (ook een nadeel natuurlijk). Als het dan allemaal niet leuk zou zijn, dan konden we de hond gewoon dat jaar met veel liefde en plezier verzorgen, en daarna nooit meer een hond nemen. dat mocht ook niet..
Ik heb een aantal keer een heel plan gemaakt, alles ingepland aan tijd, en geld, het beste ras voor ons uit gezocht, alles,alles,alles bedacht, maar, nóg mocht het niet. Langzaam begon ik, na 15 jaar asielsites doorspitten de moed op te geven. Toen kreeg familie een nestje pups. Zelfs toén mocht het niet.. (later bleek dat mijn ouders wel bijna waren gezwicht...)

Ik gaf toen écht de moed op.
Ik heb nog één keer alles op alles gezet, een plangemaakt, etc. etc. we bedachten dat je, als je een niet zo'n grote hond neemt, hij ook mee kan op de fiets. Dan kun je hem makkelijk overal mee naartoe nemen. Ik kwam erachter dat er vlak bij ons een hondenstrand zit. toen zagen we het markiesje. Een lief, leuk, sportief klein hondje dat goed bij ons past. eindelijk waren mijn ouders dan overstag.. Maar voor markiesjes was een hele lange wachtlijst.. Ik wilde wel wachten, maar mijn ouders vonden dat niet zo'n goed plan. Dan toch maar weer geen hond. Of misschien een ander klein ras, een kooikertje ofzo? En toen kwamen we Sam tegen. een lief, klein hondje. Er bleek nog markiesje in te zitten ook (mooi meegenomen...)En zo hebben we nu hier thuis eindelijk dan onze pup...

En ze leefden nog lang en gelukkig

Ook ik heb er veel moeite voor moeten doen eindelijk een hondje te mogen.
Heb al van jongs af aan graag een hond gewilt, maar helaas. Ouders waren het er niet mee eens.
Het was niet handig met vakanties, ik was nog te jong, doe maar als je later groot bent en op jezelf woont en meer van dat soort afwimpelacties

Uiteindelijk heb ik het ook laten rusten. Nam mijn vader bijna dagelijks mee naar Max, mijn uitlaathond, en die werd dikke vrienden met Max.
Max bleef vaak een nachtje, of 2 nachtjes logeren. Lekker naar de bossen, lekker zwemmen etc. Genieten dus!

Toen ik vrijwilligerswerk ging doen bij het asiel, zo'n 3 maanden geleden, kwam ik Mila tegen.
Na heel veel foto's en filmpjes maken en die laten zien aan mijn ouders, heb ik ze dan toch zover gekregen eens mee te gaan kijken naar Mila.
En toen was het hek van de dam!

Mila mee naar huis, en vandaag heb ik haar precies 2 maanden. Ze doet het perfect, en iedereen in ons gezin is blij met haar!

ik heb nooit een hond gehad ik woud err geen een maar nu vindt ik het reuze leuk met banjer om me heen zla hem niet willen missen hij is zo lief wat niet verwacht had schoot zitteen spelen rennen enzo maar ook lekekr slapen is heeerlijk beest uit gaan vindt ie helmaal al leuk los lopen heerlijk dus ja ik wil hem niet meer kwijt ook al komt uit dierenwinkel waar ik de naam maar niet vanz eg maar ja cute

Toen ik klein was, ik denk ongeveer 10 jaar, kregen we onze eerst hond. Scotty was een kruising tussen vanalles en nog wat Maar wel erg lief voor ons!
Onze tweede hond was een bruine labrador, Sam. Echt een schat van een beest, nu nog steeds! Samen met Sam heb ik verschillende cursussen gedaan, dit vond ik altijd erg leuk! Ondertussen ben ik gaan samen wonen en al vrij snel werd duidelijk dat mijn vriend en ik een hond wilden. Sam bleef immers bij mijn ouders wonen. Ongeveer 8 maanden later kregen we onze Tobi, een echte schat. We genoten volop van Tobi en het leek ons leuk om tweede hondje erbij te nemen, en zo kwam onze Abeltje bij ons. Hij is er nu pas 6 dagen, maar genieten al volop van hem!

oooh ja , Marley & me is echt zooo'n mooie film! wij hebben hem ook... alleen het laatste deel.. is zo verschrikkelijk... een echte tranentrekker. maar je herkent er zoveel in... van je eigen leven met een hond.

De eerste hond kwam bij mijn ouders in hun leven omdat ze van kinds af aan honden gehad hebben allebei thuis, en het dus oversloeg... ze woonden nog niet zolang samen toen er een kat aan kwam lopen... en ze Floris dus in huis hebben genomen... Maar toch bleef het verlangen naar een hondje er, en zo kwam Sasja (onze Duitse Herder) in hun/ mijn leven (ik kwam pas later )

Toen Sasja met 12,5 jaar overleed aan ouderdom en veel gezwellen... was het zo ontzettend leeg in ons huis, dat we er na een maand na het overlijden van onze dierbare viervoeter zo veel verdriet van hadden en er genoeg van hadden om zonder hond door het leven te gaan, dat we besloten om te gaan kijken (maar je weet, kijken is kopen want je bent zo verkocht!) En zo kwam onze Tosca in ons leven en is nu gelukkig nog steeds bij ons!


Of er hierna nog een pup bij mijn ouders komt, heb ik geen idee van... dat zien we dan wel

Van jongs af aan ben ik altijd al gek op dieren geweest. Op de basisschool kreeg men alleen mijn aandacht als het ging over honden of walvissen. Op mijn 12de begonnen mijn ouders dan eindelijk aan een hond nadat mijn moeder haar angst voor honden opzij had gezet. Een maltezerpupje van een broodfokker die snel dood ging aan Parvo, toen kwam maltezer 2 (een echte), toen kwam pupje 3 en die had ook Parvo en de laatste hond was een prachtige wolfsgrauwe keeshond. Met de maltezer en de keeshond ben ik dus opgegroeid. Toen ik begin 20 was zijn ze beiden overleden. Er zat twee maanden tussen.
Een eigen honde heb ik altijd al willen hebben en werd verliefd op de Afghaan toen ik twaalf was.

wij hebben altijd dieren gehad, honden ./katten/hamsters, vogels, marmotjes,
kippen,
en toen ik op mezelf ging, had ik al een hondje rocky, een yorkie,
en nu deze,
voel me veel beter met een hondje in de buurt.,

Ik heb altijd al een hond willen hebben, maar zoals bij veel was het antwoord van mijn ouders altijd nee, dat doe je maar als je op jezelf woont.

Tja en toen ging ik trouwen met een man die bang is voor honden

Dus heb ik de hoop maar opgegeven.

todat hij belde vanaf de zaak, de vrouw van zijn baas had een boerenfox/jack russel pup mee van 8 weken,Suus zei hij, voor deze kan ik echt niet bang zijn. Ze was nog kleinen dan zijn schoen. En ja er waren nog broertjes en zusjes in het nest. Dus ik ben gelijk gaan googelen en onderzoeken wat voor hondje het eigenlijk was en heel snel hebben we toen de knoop doorgehakt, want ja hij zou zich eens gaan bedenken...

Dus de week erna hebben we Bo uitgezocht, en na onze vakantie opgehaald.
Helaas kon Bo (na 3 jaar) niet bij ons blijven, hele erge territorium drift in combinatie met een hekel aan kinderen, behalve mijn zoontje, dat waren jut en jul samen.

en nu mijn man is niet meer bang, en hebben we Bink.
En onze honden zijn weer een therapie geweest voor de hele familie van mijn man. Allemaal WAREN ze bang

Tsja, ik riep toen ik klein was altijd dat ik een hond wou, toen kreeg ik een paard Toen was de hondendrang een beetje over. Toen ik mijn paard moest verkopen hielt ik alleen mijn konijn nog over en was ik klaar met dieren want uiteindelijk kreeg ik er verdriet van...

Totdat ik wat ouder werd. Toen werd ik verliefd op de samojeed. Ik riep dus toen ook alleen maar: IK WIL EEN WITTE HOND! En toen kwam Jackie, mijn kleine bruine monstertje

Ik heb Mylo overgenomen van een kennis (toen ze 3 maanden oud was). Ik was al helemaal gek op haar, maar omdat de eigenaar niet goed tegen de haren kon moest ze haar weg doen. Natuurlijk kon ik er geen nee tegen zeggen. Ik hou zelf enorm veel van een uitdaging dus een Beagle is voor mij het perfecte ras. Zelf wil ik ook de opleiding doen voor Kynologisch gedragstherapeut.

mijn hond kwam heel onverwacht ik ken haar wel al van af pup
mensen die ik ken wouden met haar gaan fokken (broodfokkers)
is gelukkig nooit gebeurt want haar schoon ouders hebben haar daar weg kunnen halen
bij hun klikde het niet met de andere honden en toen zij ik van nou ik wil haar wel mee nemen heb dus me moeder op gebeld en die zij dus na een half uur aan de telefoon ja neem haar maar mee
en had zo van een wiekend weg in eens een hondje er bij waar veel aan moest gebeuren ze kon niet aan de riem en was voor alles bang (in de tijd dat ze bij die broodfokkers zat heeft ze meer en deels in een kennel gezeten)
van daar dat ze daar toen is weg gehaald
het gaat nu na een half jaar een stukke beter en ben ook op basis cursus geweest en ga nu veder zo dat ik volgend jaar behendigheid kan gaan doen

ik wilde altijd al honden. Hoor net zoals jij al aangaf ook nergens bij werd altijd gepest en onzeker. Maar met honden wist ik wat ik moest, kon etc.
Ik zocht ze altijd op in de buurt. Maar nooit kon ik er zelf een nemen want mn moeder is allergisch en ze wilde het niet. ze had al 7 kinderen om voor te zorgen en alleenstaande moeder. dus tja...

Ik heb een half jaar echt samen met mn vriend gewoont en toen was t ik wil een hond. Hij wilde dat ook altijd al, maar niet zo erg als ik. Hij vind het leuk maar ook veel werk. Dus ergens zijn t wel onze honden, maar voornamelijk mijn honden.
Ik voed ze op, ik ben dag en nacht met ze bezig. Ik moet hem vertellen hoe alles moet.

Wel leuk natuurlijk maar wel vermoeiend.
Met cursus is t wel lastig want ik train met Skippa, en die heeft meestal bananen in zijn oren. En traint tegelijkertijd met Sky. Terwijl ik thuis beide honden train. Maar sky doet t perfect en hij krijgt alle complimentjes. Nooit in de week is hij aan het oefenen met de honden.