Asiel op de hoogte houden van je hondje?

Hey,
een maand geleden heb ik mijn hond uit het asiel geadopteerd. We zijn zo tevreden over romi dat we een bedankkaartje hadden gemaakt voor het asiel dat we in een mandje met chocolade eitjes hadden gelegd.


Ook gaan we met romi daar regelmatig eens langs, aangezien we daar toch vrijwilligers zijn

Voor de mensen die ook een asielhondje hebben, laten jullie regelmatig iets weten aan het asiel hoe het met je hond gesteld is ? Ik ben gewoon benieuwd

Ja hoor ik stuur ieder jaar een kerstkaart met een foto van Joeri, dat doe ik nu al 18 jaar

Ik stuur sowieso elk halfjaar een mailtje met foto's en een verhaaltje erbij (is verplicht), maar soms ook iets vaker.
'Even' langsgaan kan niet, want het asiel is in België en ik woon in Nederland

Wij hebben het web adres gegeven van onze site. en ze krijgen bij leuke verhalen een mailtje.
We krijgen altijd antwoord terug.
Kan me voorstellen dat het voor die vrijwilligers een extra stimulans is als ze zien dat hun opvang energie die ze in de hond hebben gestoken heeft gezorgt dat de hond nu een mooie toekomst heeft gekregen.

En ze vragen nog wel eens of wij iemand weten voor een probleemhond die bij hun in het asiel ziet en die niemand wil hebben.
Dus hun netwerk wordt ook steeds groter, en dus meer kan op succes voor de andere asielhonden.

Drie maanden nadat ik Dobby uit het asiel haalde, haalden we de basis cursus. Mijn hand lag toen in puin door een trek actie van Dobby, open vingers, een gekneusde vinger en een zeer ernstig gekneusde vinger. Ik gebruikte op cursus dus een Gentle Leader hoofdhalster, onder begeleiding.

Ik schreef dit naar het asiel en ben toen per telefoon 40 minuten uitgekafferd, en als klap op de vuurpijl dat ze Dobby dan eigenlijk ergens anders hadden moeten plaatsen.

Intussen zijn we anderhalf jaar verder, 6 maanden privéles en Dobby kan nog steeds niet loslopen. Dus a: ze geven een probleemhond mee, en melden dit niet en b: als je dan ondanks een zware blessure tóch met je hond op cursus gaat krijg je nog haat telefoon ook.

Ik ga nog even door met privéles, tot ik kan zeggen dat Dobby na extréém veel werk eindelijk los kan, of dat het nooit meer goed gaat komen. Ik vind dat ze recht hebben op informatie, maar ook dat ík recht heb op een fatsoenlijke behandeling. Om te voorkomen dat ze zich er mee gaan bemoeien ga ik ze dus pas weer info geven als ze voor een voldongen feit staan.

Ik heb een keer een mail gestuurd hoe het ging met me meissie.. Maar heb nooit een reactie gehad, verder zijn we daar ook niet echt geholpen ofzo dus nee geen contact meer!

Ja ik stuur ook zo af en toe een mailtje met een foto erbij.

En krijg ook altijd een reactie terug (is ook wel heel normaal )

Ik heb dat een keer gedaan, heel uitgebreid verhaal geschreven, filmpje en foto erbij. Niks terug gehad.

Heb het toen ook niet meer gedaan, als ik toch niks terug krijg.

Wij hadden een paar dagen na de adoptie al een mailtje gestuurd met foto's, maar vooral met veel vragen...
Nooit reactie op gehad, tot we drie maanden later ineens een mail kregen van het asiel, hoe het er mee was, dat ze altijd graag een update wilden enz.
Nou toen hoefde het voor ons ook niet meer.

wij hebben Luna niet uit het asiel. wel via een jonge meisje...die haar gered heeft van mishandeling en verhongering...Luna was bijna door geweest...ze is fantastisch en duurde bijna 2 jaar voor ze weer helemaal gezond en op gewicht was.....we hebben ook nog steeds conact met Luna haar beschermengen....en sturen haar gereld foto's en mailen/hyve'n/facebook elkaar....ze is ontzettend blij dat Luna zo goed terecht is gekomen...ze vertelde me afgelopen week zelfs dat ze zelfs gehuild had van blijschap,dat Luna zo goed is terecht gekomen....

Wij hebben Milo ,een asielhondje en die is inmiddels al bijna 12 jaar bij ons . In de begin periode hadden we regelmatig contact . Ook mede omdat Milo al 4 keer terug was geplaatst . Maar het asiel vond het natuurlijk reuze fijn dat hij bij ons wel mocht blijven .

Verder hebben we met een inmiddels al overleden jackie eens onaangekondigd bezoek gehad van het asiel . Men wilde kijken hoe het met het hondje ging .

En dan hebben we nog Noa ,we hebben haar geadopteerd via een speciale stichting die zich inzet voor Engelse Bulldoggen . Met de mensen van deze stichting hebben we ook nog steeds contact via email ,telefoon en meestal eenmaal per jaar persoonlijk .

In begin wel veel contact gehad, en altijd leuk contact terug. Nu na dik 2 jaar niet echt meer. Op zijn verjaardag en rond de kerstdagen sturen we altijd een mailtje met wat foto's. Dat wordt altijd zeer gewaardeerd.

In het begin wel, maar toen was ik daar ook nog vaste vrijwilliger. Nu (een jaar later) niet meer.

Ik heb 1 keer een mailtje gestuurd hoe het nu gaat.
Kreeg er netjes antwoord op terug.
Ik moet nu nog wat foto's mailen, had ik beloofd maar ja, je weet hoe dat gaat.
Ik denk niet dat ik dit in lengte van jaren blijf doen hoor.
Niks tegen het asiel, maar misschien omdat het ver uit de buurt ligt heb ik er verder weinig mee.

Nee, ik heb het asiel nooit iets laten horen toen we onze Bo nog hadden.
Punt 1 ze hebben tegen ons gelogen over zijn leeftijd, hij was volgens zijn tatoeage bijna 6 jaar en volgens het asiel een jaar of 3!!
Punt 2 ben met hem terug geweest naar hun DA omdat hij door zijn achterpoten zakte, volgens hun was het omdat hij te lang in een houding gelegen had, maar hij had HD.
Punt 3 ze zeiden dat het een hond was zonder problemen, voor ons was hij dat ook, maar niet voor de mensen die bij ons op bezoek kwamen.
Punt 4 heb ze laten weten toen Bo gestorven is, wat ik toen terug kreeg was dat ik bij hun DA Bo had moeten laten nakijken voor ik de beslissing genomen had om hem te laten inslapen.

Heb toen een boze mail terug gestuurd dat ze die jaren dat we Bo gehad hebben niet een keer geinformeerd hebben. En dat ze in het begin zo tegen ons gelogen hadden.Heb nooit meer iets gehoord.

Wij hebben een verhaaltje ingestuurd voor de 'hoe gaat het nu met...?' rubriek op de site van het asiel waar we Charlie vandaan hebben. Verder geen contact meer mee.

Ik heb zenna nu een maand. Ik ga het binnenkort wel eens doen. Mailtje met foto's. Ze hebben een driemaandelijks boekje en dan zetten ze je verhaal erin. Leuk!

Ik ben er wel eens terug gegaan.. en dat vonden ze inderdaad leuk, zeker als je dan net vrijwilligers treft, die je hond nog kennen

Ik geef regelmatig updates en foto's over Lola naar de stichting waar ze vandaan komt en naar de vrijwilligster van het asiel die zich zo voor haar ingezet heeft. Daar krijg ik altijd leuke reakties op terug.

Wat leuk zeg dat jullie nog langs gaan
Wat een leuk hondje is het! Chihuahua mixje? echt een schatje.

Ik doe ook vrijwilligerswerk bij het asiel waar ik mijn hondje vandaan heb gehaald 2,5 weken geleden.
Daar kom ik iedere maandag, en kan dus ook iedere maandag een update geven over hoe het gaat met mijn lieve kleine Mila!

Ze doet het tegen alle verwachtingen in super goed bij ons, en heeft van al het probleemgedrag dat ze zou bezitten nog niets laten zien. Wij hopen dat dat ook zo blijft

Dus iedereen is blij! Wij blij met ons lieve hondje, Mila blij met haar nieuwe, relaxte en rustige huisje en het asiel blij dat ze weer een hond goed hebben kunnen plaatsen!

Liefs,
Iris, Mila & Max