Reïncarnatie

Tja, reïncarnatie, klinkt misschien vreemd, maar ik begin er steeds meer in te geloven. Waarom?
Onze Tiko, nu 12 weken vertoont geen echt "puppygedrag". En nog sterker, hij doet allemaal dingen die onze Spikey ook deed.
Tiko is de meest voorbeeldige pup die ik ooit in heel mijn leven heb gezien.
Iedere dag vraag ik me af hoe lang hij nog zo voorbeeldig blijft, als ik het hardop heb gezegd, haha.
Op een enkel foutje na af en toe (en dan denken we, ja, het is toch een "normale" pup), doet hij weinig specifieke puppydingen.
(waarvan je er hier op het forum genoeg leest)
Net als Spike doet hij:
De manier van zitten
De manier van liggen
Hoe hij rolt, ook al op commando
Snoete poetsen (zo noemden we dat, Spike deed dat ook op commando) Als het eten heel lekker was.
Als hij zijn eten bijna krijgt doet hij gek en blaft hij.
High Five
Als hij met zijn speelgoed komt, dan kwispelen en grommend uitdagen.
Ook het trainen gaat zo belachelijk makkelijk.

Als je het ziet het lijkt in zoveel manieren precies op het gedrag dat Spikey altijd had. Dat is natuurlijk moeilijk te omschrijven.

Dus noem me gek of noemen we het reïncarnatie?

ik noem jou zeker niet gek , ik geloof zelf in reïncarnatie.
ook menselijk.



en het zou kunnen hoor

grtz

Denk ook, dat dat best mogelijk is.
Er zijn al zoveel bewijzen voor menselijke reincarnatie, waarom zou dat niet ook met honden kunnen.

">

http://img152.imageshack.us/gal.php?g=afb005.jpg

helemmal niet gek hoor!

wij hadden vroeger(20 jaar geleden) een hele zwarte kater mouse,die helaas op 4 jarige leeftijd al overleed.
6 jaar geleden kwam summer in ons leven een spier witte kater,maar hij heeft echt het zelfde gedrag als onze mouse!!
bijde konden/kunnen namelijk niet miauwen!!
en ook de manier van lopen /liggen als is het zelfde,behalve de kleur en summer is doof geboren,maar ik geloof er heilig in dat summer de reincanatie van mouse is!

Het is op zijn minst een heerlijk idee, he!!

Hoi Allemaal

Ook ik denk dat er bij mij thuis sprake is van reïncarnatie van mijn lieve hond Rico.Ik heb Rico van 8 weken tot 9 jaar mogen hebben en heb hem wegens het niet kunnen opereren van zijn kwaal moeten laten inslapen. Nu is er een nieuwe pup in ons gezin en qua karakter is het hem helemaal alleen dan nu vrouwelijk.
Ook ligt de pup altijd onafscheidelijk bij mijn zijde net als rico die ging zelfs mee naar mijn werk.

Rico is op een bepaalde manier heengegaan met zijn grote snuit recht in mijn 2 handen recht kijkend naar mij, wat deed onze pup Tara toen ik haar aaide in het nest ze legde haar kopje op dezelfde manier in mijn handen en begon te kwispelen, toen wist ik genoeg zij moest het worden.

Dan is het eens te meer opmerkelijk, dat de nieuwe
pup deze zaken vertoont.
U hebt een pup gekozen.
Misschien is het goed eens na te denken, waarom
u nu uitgerekend deze nam ?
Deed hij u toen al aan uw maatje denken ?
Misschien onbewust een pup gekozen, die u sterk
aan uw andere hond deed denken.

Of heeft het hondje jou gekozen?

Nee, ik geloof hier niet in. Net zoals ik niet geloof in menselijke reincarnatie.

Ik geloof er zelf ook heel erg in.
Onze Angie Jr. heet ook niet voor niets Angie Jr.
Onze eerste witte (haar overgrootmoeder) heette Angie en was onze roedel-leidster. Ze deed iets heel bijzonders, namelijk observeren. Veel honden lossen kleine dingetjes op met een flinke snauw, maar zij deed het door een soort bemiddeling. Alleen als het echt stout was kon ze flink uit haar slof schieten. Ze hoefde alleen maar op te staan en de hele roedel ging liggen. Zo veel ontzag hadden ze voor haar.
Ook at ze sokken, ook theedoeken en vaatdoeken, maar vooral sokken. Ik denk dat zij wel 300 sokken in haar leven heeft gegeten en daarom was haar bijnaam "soks"

We hebben nooit een hond gehad die deze twee typische eigenschappen had, tot we het zomernestje van 2008 kregen. Een klein teefje hield zich altijd een beetje afzijdig, speelde weinig en observeerde veel wat er gebeurde. Het viel ons meteen al op en toen ze een week of 7 was begon ze qua uiterlijk heel erg veel op oude Angie te lijken. Toen hebben we besloten haar te houden. Na een maand of 5 is ze weer vrij veel veranderd en nu lijkt ze precies op haar oma Piglet (angie's dochter) maar wat ze wel doet is sokken eten en sinds ze dat doet weten wij het zeker. Als dat onze Angie niet is vreet ik een bezem

Nee, daar geloof ik niet in. Maar ook ik zie overeenkomsten tussen Chico en Dobby. Ik denk dat wij baasjes die dingen herkennen en de honden daar bewust of onbewust in stimuleren. Door aandacht te geven aan gedrag, of te glimlachen, of blij te praten gaan de honden dat gedrag herhalen, waardoor ze deels hetzelfde gaan doen als hun voorganger.

Ik spreek geregeld baasjes en ik merk bv. dat
een nieuwe hond of pup altijd met de vorige vergeleken wordt.
Onze ... deed dit, was veel liever, deed nooit iets
verkeerd, en de nieuwe hond lijkt in niets op ....
Als je een hond verloren hebt en je daar veel verdriet
over hebt, zoek je volgens mij naar zaken, die
je aan de overleden hond doen denken.
Misschien zoek je wel een nieuwe hond, die er bv. op lijkt. Qua gedrag of uiterlijk.
En wat Wilma hierboven zegt, lijkt me dan ook zo.
Je stimuleert gedrag dat je leuk vindt, dat je
vorige hond ook deed en de nieuwe hond gaat dan
dit gedrag ook vertonen, omdat hij ziet dat dit effekt heeft.
En je ziet dit gedrag van je vorige hond dan
in de nieuwe hond.
Wat ik wel geloof is dat een zoon of dochter van
een hond, bepaalde trekken en gedrag in zijn genen heeft zitten en je dat als baasje ziet.

ik geloof er eigenlijk niet echt in. maar ik moet eerlijk zeggen dat ik ook wel dingen van vito zie die lady onze lab ook deed

maar misschien heeft dat ook met opvoeding te maken??

Charlotte dat heet erfelijkheid.

Nee ik geloof daar niet in.
Voor mij ga je dood en ga je als meststof dienen voor de bloemetjes en plantjes.

Je kunt ook denken dat jouw nieuwe hond anticipeerd op jou en daardoor gedrag laat zien wat jullie bij elkaar losweken.

geloven in reincarnatie, ja wat is dat eigenlijk.

weet wel dat mijn vorige hond Femme , met veel verdriet is gegaan, en nog denk ik aan haar iedere dag, bamse heb ik nu, nu ze ouder wordt is het haar evenbeeld, raar ? nee , dat wil je graag. je hebt met weemoed afscheid genomen van je vorige hond. een pup heb je genomen, en is nu op weg om volwassen te worden, je geeft vaak de zelfde opvoeding, en je geeft ook vaak dezelfde genegenheid en geborgenheid aan de hond die je nu hebt, zo,n hond gaat zich dan bijna ook gedragen als je vorige hond, zeker als je hond er nog op lijkt ook, mijn vorige hond was een newfoundlander, bamse ook, beiden bruin. en beiden vreselijk actief. tot ze gesetteld zijn, beiden lijken ze op elkaar, en vaak denk ik ook, jee lijkt wel of ik femme in haar ziet. dat is toch geweldig ? ook al is het een andere hond ? een stukje terug krijgen van een hond waar je zoveel van gehouden hebt ? dat is het vaak ook, het terug willen krijgen, van de hond ie je verloren hebt.

en ja dan denken we dat het reincarnatie is.

Ik denk dat je zelf de dingen in je opvoeding stopt die je en noodzakelijk vind maar ook wat je leuk vindt. Dit stimuleer je zodat de volgende hond dit ook doet. Toch zijn er dingen, die honden en zeker als het familie is, zonder als ze iets voorgedaan kregen automatisch ook doen. Erfelijkheid misschien??
Wij hadden een reu Pajtas die op 4-jarige leeftijd aan een maagtorsie overleed> Pajtas had gedekt en er lag een nest puppies waar hij de vader van was. Toen hij gestorven was hebben we gelijk naar de eigenaar van de teef gebeld om te vragen of ze nog een reu had want we wilden graag een stukje van onze lieve Paj terug. Welnu er was nog een reutje, en we zijn weer gaan kijken (Hadden het nest met 2 en 4 weken al gezien. Pajtas zelf was nog op kraamvisite geweest) en hebben ons toen Ravasz Mee naar huis genomen. Het eerste wat Ravasz deed toen hij thuis aan kwam was uit de gieter drinken die buiten stond. We zagen onZe Pajtas terug , Die dronk ook altijd uit de gieter!We Lachten en huilden tegelijk toen we dit zagen!!

http://www.hondenpage.com/foto/foto/65373.jpghttp://www.hondenpage.com/foto/foto/65373.jpg

inderdaad een heerlijk idee. en zeker niet zo gek hoor.

Was Mislukt wilde foto's laten zien

Zo vader zo zoon!!

ik ben het heel erg met machtel eens. ik geloof er ook niet in maar ik respecteer het wel dat mensen erin geloven. is een mooie gedachte in ieder geval

Ik weet niet wat ik moet geloven. Ergens lijkt me reincarnatie heel erg logies. Want wat gebeurt er met de geest van iemand die overlijd?
Ergens denk ik dat bij de dood de geest uit het lichaam treed en zich vervolgens in een nieuw lichaam nesteld.
Haha het klinkt heel raar maar toch als je er over na gaat denken.
Niemand weet wat er met je geest/ziel gebeurt.

Je geest is je gevoel/gedachten goed.
Het is niet zo dat je info van de ene naar de andere PC overzet.
Als reincarnatie bestaat betekend dat er dus heel veel mensen zonder geest rondlopen.
Er zijn onder tussen heel wat mensen bijgekomen.
Meer als dat er dood gaan.

En de dieren dan die met uitsterven zijn bedreigt?
Die zielen moeten ook ergens..

daar heb je over na gedacht kees

Volgens mij gaan de zielen van mensen wel degelijk ergens heen. Hemel of hel. Volgens mij hebben alleen mensen een ziel, dieren niet. En nee, ik geloof dus niet dat menselijke zielen zich in een ander persoon nestelen.

Ik denk dat je enerzijds inderdaad honden hebt die heel erg op de voorganger kunnen lijken. Maar om dat reincarnatie te noemen? Nee, als het familie (annelies coumans) dan kan ik er goed inkomen. En als het niet familie is dan kunnen er best (veel) trekjes van je oude hond in de nieuwe hond zitten. Maar ik geloof niet dat de oude hond dus in de nieuwe hond is gekropen.

Ironisch genoeg is de gedachte van Kees ook al eens bij me opgekomen. Als je 6 miljard mensen én intensieve veeteelt bij elkaar optelt, lopen er veel meer zielen rond die er eerst waren. Is de wachttijd tussen lichamen dan korter? Of lopen er mensen rond met zielen van aliens? Dat word me allemaal een beetje te raar.

Inmiddels werk ik al zeker 20 jaar als spiritueel helper en ja ik geloof ten stelligste in reincarnatie/wedergeboorte bij zowel mens en dier.

Zelf hebben we noodgedwongen onze Ciska (kruizing Labrador) in moeten laten slapen omdat zij op het laatst door de tumoren heel veel pijn leed.
Gezien de leeftijd (14,5 jaar) achtte de dierenarts het onwaarschijnlijk dat ze de zware operaties die ze zou moeten ondergaan zou overleven.

U kunt hieronder het relaas van de afgelopen 2 weken lezen. Ik heb me moedwillig niet geregistreerd om te voorkomen dat men denkt dat ik op "clienten" zit te wachten. Natuurlijk lees ik hier de komende tijd wel regelmatig of er reacties zijn.


Is er leven na de dood, ja lees maar!

Onze trouwe hond Ciska hebben we recent in laten slapen en laten cremeren. Terwijl ze het spuitje kreeg vroeg ik stilletjes in gedachten aan haar of we contact zouden houden. Het opvolgende weekend zijn vrienden te gast die de lerenriem krijgen voor een krachtstok. Onze oudste zoon heeft de halsband en mijn vrouw de musketon van de riem. In gedachten zeg ik:”ik heb eigenlijk niets tastbaars van Ciska”, en denk nog even aan haar. Om even alles los te kunnen laten stap ik onder de douche en raak in tranche ik sta in het midden boven een soort van krater/afgrond en zie daar beneden iets wat lijkt op lava. Na een tijdje kom ik weer uit de tranche en sta andersom in de douche, duim en wijsvinger samengeknepen met daartussen iets wat leek op 3 korreltjes wit zand.
Haar as hebben we op 11-11-2011 uitgestrooid over de Oudiplas waar ze vroeger graag zwom. Een beetje as hebben we bewaard om in een klein urnsteentje te doen en voor in een kokertje aan een halsketting, het laatste restje as hebben mijn vrouw en ik vanaf het balkon laten wegwaaien. Toen mijn vrouw de as uit de urn haalde, hier was ik niet bij, viel het haar op dat de”zandkorreltjes” hetzelfde waren als de grovere delen van de as van Ciska. Al met al nog steeds een emotioneel iets. Jarenlang (14,5 jaar) was zij onze trouwe metgezel, samen met Joy en Sandy. Zaterdag op zondagnacht daaropvolgend zijn we rond de klok van 01.30 te bed gegaan. Echt goed in slaap komen kon ik niet en lag gedachteloos met de ogen dicht.

Plots was er een vriendelijke, menselijke stem die zachtjes riep:”baasje, baasje”. Ik wilde mijn ogen openen maar dit ging niet. Volledig ontspannen maar niet bij machten om te bewegen hoorde ik de stem aan. Een zachte, vriendelijke stem, die hoe vreemd dit ook mag lijken, voor mij bij Ciska hoorde. Ik wenste haar te kunnen zien maar kreeg het beeld van een bruine beer met een mooie ronde kop, lange snuit die ondanks de imposante kop heel veel vriendelijkheid uitstraalde. Ik was me wel bewust dat ik op bed lag en toch kwam de kop tot ongeveer gezichtshoogte van mij. Op het moment dat ik haar wilde vragen hoe het met haar ging omdat we haar in hadden laten slapen kreeg ik al een antwoord: “laat maar het is goed, het was tijd om door te gaan”. In gedachten vroeg ik haar of ze als mens terug zou komen. Even snel kwam een antwoordt:”nee, als mens zal ik niet meer terugkomen”. Waar ben je nu was mijn volgende vraag? Het antwoord van Ciska luidde:”in dat wat jullie North-Carolina noemen”.
Vrijwel gelijktijdig krijg ik een beeld van een grote grasvlakte met aan de overkant de rand van een groot bos. Gezien heb ik het niet maar gevoelsmatig stroomde er een rivier(tje) achter me langs. Mijn gevoel zij dat ik de grasvlakte moest overgaan om bij Ciska te komen maar op de een of andere manier kon ik me daar ook niet bewegen. De laatste vraag die ik haar kon/mocht stellen was of we elkaar nog eens zouden ontmoeten hier op aarde. Haar vriendelijke antwoord was:”de kans is klein, maar niet onmogelijk”. Langzaam maar zeker kwam ik weer tot mezelf en kon me weer bewegen. Even rustig bijtrekkend leek het wel of ik weer wegzakte. Weer was de kop van de beer (Ciska) maar geen stem, geen geluid. Ze keek me vriendelijk aan waarna heel langzaam haar kop vervaagde/in de verte verdween. Pas toen kwam ik helemaal terug en heb nog een tijdje na liggen denken over het bezoek wat ik mocht krijgen. Vreemd genoeg waren er op dat moment niet echt emoties in de vorm van tranen. Echter toen ik na de rest van de nacht geslapen had wakker werd lag ik stilletjes te huilen en heb nadien mijn verhaal ook aan mijn vrouw verteld.