Is dit wel slim?

Ik denk dat je er vanuit moet gaan dat ze een weloverwogen beslissing neemt. je zou bijv kunnen vragen of ze het zeker weet, maar het er dan ook bij laten en haar keuze respecteren en haar vervolgens helpen bij de zoektocht naar een goede fokker.

Ze gyn heeft haar al afgeraden om aan een volgende zwangerschap te beginnen. Die klap heeft ze al te pakken. Als een vriendin (hoe goedbedoelt ook) haar dan verteld dat ze ook beter geen hondje kan nemen gezien haar emotionele staat dan bestaat de kans dat dat ook een klap geeft. Een volgende zwangerschap mag niet en een hond mag ook niet. (in haar beleving...) Dat is voer voor depressie.

Ik heb zelf een kindje verloren in de zwangerschap, ik weet wat voor emoties dat geeft (helaas)

Sterkte ermee!

Veerle vind niet dat ze geen hondje zou moeten nemen maar maakt zich zorgen of deze beslissing weloverwogen is. En om dat uit te sluiten kun je maar 1 ding doen.... erover praten.

Ik weet het niet... Die beslissing is natuurlijk aan iedereen zelf... maar de manier waarop ze die reactie gaf komt zo cru over...

nu kan ik haar ook maar al te goed snappen...dat het heel erg moeilijk is om door te gaan als je je kindje verliest...Zulke dingen zijn hard en brengen erg moeilijke tijden met zich mee... zoals de moeder van Saskia al zei, je hebt zoveel liefde in je voor je kindje, wat er nu opeens niet meer is... kan best snappen dat ze dan denkt (en dat is waarschijnlijk ook wel zo) dat een hond/pup het verdriet iets zal verzachten, en haar liefde daar aan te schenken...Zeker ook als je dan nog eens het nieuws krijgt dat ze je aanraden nooit meer zwanger te worden.. Heel erg moeilijk dit... vind het zo erg voor der...


maar net als Nicky zei, heeft ze al eens nagedacht over adoptie?... daar zit nog een grote kans in... al kan ik best snappen dat ze dit niet wil.. en zo'n vraag komt op dit moment ook veel te vroeg.. ik denk dat ze beter eerst alles een beetje moet/kan verwerken... hoe moeilijk het ook is..



Veel sterkte toegewenst voor je vriendin,
Liefs,
Nikita & Tosca

Ik vind het een prima oplossing voor haar, we zijn allemaal ooit begonnen aan een hond en juist mensen die hun verdiet ermee willen vangen nou ja verwvangen er om mee gaan , kunnen heel goed zijn voo een ond, alles is te leren dus ook een omgang met een hond. Daar momt nog eens bij het kunnen de beste maatjes worden omdat ze samen heel wat moeten leren.
Het is onzin dat ze een hond als kind gaat behandelen. Beter dan mensen die inpuls kopen doen in een dierenwinkel.

Ik heb nadat ik mijn kindje had verloren ( ongeveer een gelijk verhaal ) ook een hond genomen.. Ik ben naar het asiel gegaan... een week erover na gedacht, en toen Shanna opgehaald.
Voor mij was het een hele fijne afleiding, ik moest ergens voor opstaan, ik moest ergens voor naar buiten gaan.. Ik moest zorgen dat er eten in huis was. Ga zo maar door. Ik heb haar nooit als kindje behandeld
Zie ze ook absoluut niet als kinderen. Maar het is absoluut een goede afleiding en je kunt er inderdaad je liefde toch in kwijt...

Dat kun je op meerdere zien.
Natuurlijk is een hond GEEN kind.
Maar ik weet wel dat je heel veel liefde kan geven en krijgen van een hond(je).
Ik behandel mijn hond wel als een kind.
Ik zeg ook dat ik haar mamma ben ....so what?
Alleen is het nog niet zo erg dat ik ze kleertjes aan ga doen , dat vind ik zelf dus wel errug overdreven.
Alleen dat het zo hard vroor had ze een jas aan.
Maar dat werd ook geadviseerd met die strenge kou!
Ik denk dat er ook heel veel mensen zijn die hun hond als een kind beschouwen, maar waarschijnlijk diegeen die een klein hondje hebben??

Haha sonny, ik stel chipke soms ook voor als mijn zoontje Allemaal grappig bedoeld hoor

Nu, adoptie en zo, zover is mijn vriendin nog niet. Ze weten nog niet echt wat ze willen maar dat van die hond zit er dus wel diep in. Ze wil het echt, haar man vind het oké maar staat er niet echt om te springen. Maar ik ken hem, dat komt wel goed.
We zullen wel zien hoe het verder verloopt. Ze is zich nu al helemaal aan het verdiepen in verschillende rassen, hondenscholen, sporten, .....

Het verschilt per persoon.
Ik denk dat een hond je juist door een moeilijke periode heen kan helpen en dat het juist een heel goed idee is. Het gevaar is natuurlijk het vermenselijke van een hond, maar dit doet natuurlijk niet iedereen. Het is heel natuurlijk om afleiding te zoeken.

Natuurlijk zijn er andere mogelijkheden om kinderen te krijgen, helaas is dat allemaal op een hele lange termijn (adoptie,draagmoeder etc).

Als ze voor het beestje kan zorgen en er de tijd voor heeft...en er behoefte aan heeft...waarom niet?

Prima toch om je lekke rop iets anders te storten? Hoe meer dingen in je leven die je gelukkig kunnen maken hoe beter.

Ik heb één kind, door dat ik ziek werd was het een groot risico als ik mer meer zou willen. Ik had geen zin in een medisch circus. We hebben nu ene heleboel dieren in huis waardoor we toch een lekker druk huishouden hebben. Ik weet niet of ik als ik drie kinderen had gehad aan een hond was begonnen. Het is niet hetzelfde. nee.

maar wel raar, dat gevoel wat veel moeders hebben bij baby's, ik heb het niet, nooit gehad. ik hou van mijn zoon hoor, maar die roze wolk was er niet. Had het wel bij een pup. raar ben ik....

Ik denk dat hondje geen probleem gaat zijn want zij moed ik dat die hondje heel goed gaat verzorgen wegens zijn kindje en we zijn ook allemaal begonnen vorr een hondje dus waarom niet voor haar?

Ben benieuwd hoe dit afloopt
Wat erg zeg van haar kindje wel...

Niks is zo goed als een hond om je door een depressie te helpen. Ook de pijn van het gemis van een kind / onvervulde kinderwens is kan een hond verzachten.
Vergelijkbaar is het niet maar zolang ze door heeft dat een kind en een hond niet hetzelfde zijn lijkt me een hond geweldig voor je vriendin. Toch de zorg voor een levend wezen, actief zijn, contacten leggen door je hond,een nieuwe uitdaging, en niet te vergeten de aandacht (noem het voor mijn part liefde) die je krijgt van een hond.... Niet het doel wat ze voor ogen had maar een ander doel.

Samen met jou op zoek naar een maatje is ook nog eens een impuls voor jullie vriendschap lijkt me.

Succes ermee!!!

Een hond(je) kan nooit een kind vervangen maar uit eigen ervaring (helaas omdat ik beide dochters kwijt ben) kan ik mijn ziel en zaligheid in mijn Doedel kwijt. Knuffelen zorgen, naar buiten (door weer en wind wat mij nog geen 1x heeft doen mopperen). Je geeft liefde en krijgt er o zo veel voor terug. Soms zijn er momenten dat ik ondanks mijn lieve Doedel nog huil om mijn kinderen en mijn kleinkinderen. Maar wie troost mij dan, onze Doedelen mijn man uiteraard. Ik ben ze dan weliswaar niet verloren door een onderbroken zwangerschap maar ze zijn weg uit mijn leven en dat doet ook veel pijn terwijl ik er ook nog niks aan kan doen. Mijn ex zijn handen zaten heel erg los en dan druk ik mij zachtjes uit. Ze zijn nu rond de 30 en de kleintje 4,6 en 9. Maar goed het gaat om je vriendin en een hondje is best een optie. er is een boek en dat heet "Dieren genezen mensen" en het blijkt ook in de wetenschap.
Zelf heb ik wel een hond gehad en ook in de tijd dat de kinderen nog klein waren, dus ik bent er aan gewend. Maar ik denk dat ze veel moet lezen eerst, en hier op het forum enz. Een kat is natuurlijk wel even wat anders, want dat moet je net treffen een knuffel kat. Ze moet zich er ook van bewust zijn dat het verdriet ook wel weer eens naar boven komt, dat zal je blijven houden, maar het roomt wel af. Dit weekend had ik het heel zwaar ermee en dan praten we over dat het
7 jaar geleden is dat ik ze zag. Ze moet er wel helemaal voor open staan. Maar als jij je vriendin steunt kan je haar ook sturen in de beslissing en goed met haar praten dat het hondje niet ineens in een asiel terecht komt. Voor jou en je vriendin heel veel sterkte! En ik hoop dat ze een juiste keuze kan maken.