hoe kwam jij aan je buitenlandse hond?

Hallo
Ik wil jullie graag mijn verhaal vertellen over hoe ik aan mijn honden ben gekomen.
Ik wist niet van het bestaan van Galgo's in Spanje, en Stichtingen.
ik kwam er toevallig via internet op een site van een stichting en ging het doorlezen, nou ik heb staan huilen, wat een leed.
Ik s'avonds met mijn man gepraat over de galgo en de toestanden in Spanje met deze honden, en dat ik graag zo een hond een nieuwe toekomst wilde geven, en er een wilde adopteren.
We hebben de Stichting gebeld en kregen een formulier die we in moesten vullen, toen kregen we een huis bezoek, en toen kregen we groen licht... we mochten een galgo adopteren en er een uizoeken via de site.
Nou het werd voor ons Verdina een galgo Teefje, van drie a vier jaar gestroomlijnd, ze is uit een dodings station gehaald.
nou toen was het 24 Maart de dag dat we der gingen zien, we moesten naar de lucht haven in Zavetem, daar stond iemand op ons te wachten van de stichting, nou we waren erg nerveus hahaha, voor het eerst krijg je toch je hond te zien, had me voorgenomen niet te gaan huilen hihihih.nou toen kwam de banch door de deuren, en ik schoot vol..
we keken door de de banch en daar zat ze, om haar heen kijkend, we haalden haar eruit en haalde haar jasje los die ze aan had, goh wat was ze mager, en der littekens, ik kusde haar en knuffelde haar, de papier wisselingen doen en op naar de Auto. ze sprong zo de Auto in, en ging op weg alles bekijken, bij thuis komst even plasje doen en op naar binnen, mijn boeren fox ging haar helemaal besnuffelen en we lieten ze maar gaan,ze ging de mand in en ging na de lange reis even lekker slapen.
De volgende ochtend merkte ik dat ze mank liep, en ben naar mijn DA gegaan, fotos laten maken en bleek dat der knieschijf was gebroken, verwijzing naar een orthopeed, ook daar weer foto's laten maken en gekeken of ze er pijn aan had, operatie kon maar , hij zei ook ze heeft zoveel leed gehad, ze heeft er geen pijn aan, want ze zou dan zes weken in een banch moeten met pennen in der been, en dit was niet zomaar gebeurd maar door stokslag of trap.
Ze was waarschijnlijk niet meer goed genoeg geweest voor de jacht, en dan als dank de trap of stok slag en hup het dodingstation in.
maar ze gaat als een speer ze heeft geen last en als ze rent kan je niet zien dat ze mank is, ze geniet volop van der luie leventje nu.
Een half jaar later wilden voor haar een maatje adopteren en dus gingen we weer contact leggen met de stichting en kozen voor een zwarte galgo teefje Serena.Een vrolijke hond, ze was net van straat geplukt hahaha, ze denken dat ze eerst als fok teef werd gebruikt en toen eens mee is genomen voor de jacht, en ze daar toen de benen heeft genomen hahaha, ze is een allemans vriendje dus hadden ze der zo te pakken.
Ze kwam toen rond de herfst vakantie, met een busje vol galgotjes, en het was een leuk samen zijn want iedereen wachte op hun hondje, allemaal nerveus hahha.
Toen kwam de bus de straat in en wij allemaal blij, een voor een werden de hondjes herenigd met hun nieuw baasje, wat een happening..
Toen Kwam Serena uit het bus gelijk kwispelend, en vrolijk, ik ging op mijn knien en kreeg me toch een lik hahaha heerlijk zo een ontvangst.
Thuis werd ook zij leuk ontvangen door mijn hondjes, alles ging zo leuk met elkaar om.na een jaar las ik op markt plaats thuis gezocht voor galgo pups, ik dacht hoe komt iemand zo aan galgo pus, dus ik gemaild want het was in spanje, het waren wel hollanders, nou een heel verhaal kwam, een galgo teefje drachtig liep door de straten van Cordoba, kreeg eten van een spaans vrouwtje in de straat, toen was ze bevallen van der pups, en lag ergens bij de bosjes, het spaanse vrouwtje die dagelijks eten bracht zag jongeren spelen met de pups(gooien noem maar op)Het vrouwtje rende naar het hollandse stel die pakten de kruiwagen en snelde naar de pups ,de jongeren namen de benen, ondertussen had de galgo haar pups de bosjes in getrokken, dus moest het vrouwtje met der handen op de tast naar de pups, tja hoe gaat het teefje reageren he? maar die liet het toe, misschien omdat ze het vrouwtje kon, dus hup alles de kruiwagen in ook het teefje,en op naar de finca van het hollanse stel, die hebben de pups en het teefje gevoed tot de pups geadopteerd konden worden, dat wilde ze alleen in Nederland doen, de pups moesten geadopteerd worden in Nederland, het teefje hielden ze zelf dus die zat goed, tja toen ging ik voor Pancha, der staartje is een stuk korter door het gedonder van de jongeren , maar een echte levendige pup, echt een schatje die gelukkig niet het verleden weet wat er was gebeurd.
toen ben ik in contact gekomen met een shelter, ook door een hondje die ik eerst wilde adopteren toen via de stichting toen nog maar helaas werd deze galgo gestolen, waar ik echt kapot van was,zo dicht bij je toekomst en zo is alles vervlogen, in tranen was ik ontroostbaar.toen was er een inval door de guadia civil bij de ziegeuners, de gestolen galgo's werden in beslag genomen en de eigenaren konden hun hond ophalen dus ik in de pen gesprongen en de shelter geschreven want Raika (zo hete het teefje)was gechipt en hun hadden de foto's van haar, en dat deden ze ze gingen kijken, maar helaas geen Raika, maar het was ook een zeer kleine kans, maar ik heb iets gedaan ik heb niet stil gezeten, ze blijft altijd in mijn gedachten, door haar ben ik goed in contact gekomen met Llanos en Mateo, van de shelter en breng dus nu goederen als ik die kant op ga.Raika bracht ons toch samen.
Toen heb ik daar gezegt ik zou nog wel een teefje willen een jong beestje rond een jaar of een ,twee.
Toen kreeg ik mail, Glenda jong erg bang, en een kleine handycap, ze heeft waarschijnlijk parvo gehad als pup, is eruit gekomen maar loopt een beetje raar, dus niet geschikt geweest voor de baas en op straat gegooit, gepest en noem maar op dus angst gekregen voor de mens, ik moest maar eens komen kijken en dan oordelen,.
Toen ik kwam liep Glend daar los rond, maar bang, Llanos pakte haar voorzichtig en liet me kennis maken, wat een mooi beestje ,der haar was toen nog erg dof en ze was mager, maar daar keek ik doorheen.
En ja ze liep een beetje raar hahaha, toen ging ik naar het hok waar het eten werd bereid voor de hondjes die ook medicijnen nodig hadden waaronder ook Glenda,Daar was een vrouwtje die het erg goed kon vinden met Glenda, en ze vroeg mij..adopteer jij Glenda?ik zei ja ik adopteer haar, dat vrouwtje ging naar Glenda toe ging op haar knieen en knuffelde Glenda en zei... hoor je dat Glenda je gaat naar holland je hebt een thuis, zo ontroerend, en wij in tranen he met dat vrouwtje, ik moest beloven veel foto's toe te sturen hahaha.
Nou Glenda der angst is er nog wel maar een stuk minder ,binnens huis is ze erg vrolijk, en we gaan in het voorjaar een bezoek brengen bij de shelter en Glenda brengt dan ook weer even een bezoek.
Nou dit is mijn verhaal over mijn hondje, ik hoop dat jullie ook een verhaal hebben hoe jullie aan jullie hondje(s) zijn gekomen.
Dank je voor het lezen van mijn verhaal.

Wat een verhalen Sandra, om emotioneel van te worden, vooral ook het verhaal van Raika, arm meisje, zo dicht bij het geluk en het dan toch niet redden.

Lola is er gekomen omdat ik toen mijn eerste hond overleden was, uit een soort eerbetoon aan haar een hond adopteren die minder verwend was in het leven.

Wat een wereld gaat er dan voor je open, ik wist niet dat er zo ontzettend veel honden in erbarmelijke omstandigheden zitten. Ik was helemaal overweldigd en het heeft bijna een jaar geduurd voordat ik bij de stichting kwam waarbij Lola op de site stond. Er was weinig informatie, een hond met power onder haar gat stond er, ze liep los mee, dat was het enige. De informatie was met opzet zo kort gehouden omdat er weinig meer bekend was dan dat ze in een bos gevonden is, en vier jaar lang in het asiel in Myskow zat. Mails, voorgesprkken, screening, en dan was het ineens zover, we reden naar Dierkshausen waar de bus met de poolse honden aan zou komen. Onderweg waren we gebeld, de hond zou een muikorf dragen, ze had een paar medewerkers van het asiel gebeten toen ze in de transportbox moest. Er was toen de keus of de hond daarlaten of met muilkorf mee, dus werd het dat laatste. Het was even heel emotioneel en na een dikke omarming aan haar redster gingen we op huis aan.Ze liep vrolijk aan de lijn mee en sprong ook nog tamelijk snel de auto in, waar ze haar koppie met muilkorf en al onder mijn jas verstopte. Eenmaal thuis ging de muilkorf af en ik dacht naief dat ze me vanzelf wel aardig vond, en aaide haar een beetje over haar borst en had meteen een hap te pakken. Gelukkig is het allemaal goed gekomen en hebben we nu een leuke, en ontzettend lieve hond. Wel met gebruiksaanwijzing, maar wat geeft dat.

Oeps wat een schrijffouten, denk dat ik al slaperig ben

Tja dat je hond bijterig is geworden komt ook waarschijnlijk dat hij veel heeft mee gemaakt in het verleden, ik geef hem geen ongelijk.
Een galgo is een makkelijker hond die gaat liever aan de loop in plaats van te bijten, en soms denk ik wel eens beet zo een hond maar eens van zich af he?
En raika... tja ik was er echt kapot van.. kreeg te horen dat ze voor de sterelisatie even weer in de shelter was geplaatst want die ochtend zou ze geholpen worden, ( ze houden veel galgo's uit het zicht van ziegeuners door ze in huis te nemen waar veiliger is)maar in die nacht is ze dus gestolen, ik moest maar blij zijn dat ze nog niet was geholpen, dan kon ze nog als fok teefje functineren, kreeg ik te horen, tja daar had ik wat aan!!
Een goede kennis die in contact staat met spanje en de honden, kreeg toen van de inval van de guardia cevil te horen, en informeerde mij gelijk, en toen heb ik ook aktie ondernomen, al was de kans erg klein, maar tja niks doen kom je er nooit achter.maar helaas,
Nu draag ik haar nog steeds in mijn hart hoor, en door haar ben ik zo goed bevriend geraakt met deze shelter, zij heeft ons tot elkaar gebracht zeg ik.Al krijg ik haar nooit meer terug en denk ik dat ze ook niet meer leeft.
Ik heb nog een klein fototje van haar maar weet niet hoe ik het moet plaatsen.

Pfff, de tranen vloeien hier bij het lezen van die verhalen, kan er niks aan doen, het raakt me gewoon zo hard

Wat ben ik blij dat er mensen zijn als jullie, echt waar, het geeft toch telkens weer wat hoop

Als ik dan naar onze hondjes kijk, begrijpen zal ik het nooit, ze zijn zo kwetsbaar, zo zacht en toch nog zoveel vertrouwen in 'de mens'

Ontroerende verhalen, ik ben daar zo gevoelig voor

Ons verhaal zet ik hier ook nog wel eens neer, als ik eens wat meer tijd heb

Ik heb 2 keer een bouvier gehad.
De eerste is 12 jaar geworden en de 2e is 11 jaar geworden.
nadat ik 2 jaar geen grote hond meer had begon het toch weer te knagen.
ik wilde weer een bouvier.
Nadat ik een afspraak had gemaakt met de fokster dat ze me zou bellen als de pups geboren zouden wordenwas ik weer helemaal blij.
op een gegeven moment ben ik toevallig op de site van Apam terecht gekomen en zag Levi.
Nou ik was opslag verliefd.
Ik dacht nog nee dat kan niet heb al een pup besteld.
Maar toch na enkele dagen moest ik toch weer kijken.
en mijn maag die draaide telkens om bij het idee dat dat ventje daar zo zielig zat in die shelter.
Ik ben gaan mailen met de stichting en heb ze het hemd van het lijf gevraagd.
ik moest ook een formulier invullen en kreeg toen te horen dat Levi naar nederland mocht komen.
Nou 25 juni was de dag dat ik hem in Rotterdam op mocht gaan halen.
mijn man,Turbo,Luna en ik stonden vol spanning te wachten.
de reis was tegengevallen,met stukken aan de auto dus we hebben nog zeker een uur of 2 moeten wachten.
maar toen ik de auto zag aankomen vloog ik er meteen naar toe.
ik zag hem daar in de bench zitten zo zielig helemaal achter in het hoekje zo bang.
Ik heb hem eruit gehaald en de tranen bengelde over mijn wangen.
ik was zo verdrietig om dat beestje,en zo blij dat hij een goede toekomst tegemoet ging.
We hebben alles snel afgehandeld en hebben de hondjes in de auto gezet en zijn meteen naar huis gereden.
En vandaag is het precies 5 maanden dat we levi nu erbij hebben.
ik ben heel erg blij met hem,hij is nog steeds erg angstig maar oow zo lief en dankbaar.
dat maakt alles goed.
zo zag ik levi dus voor het eerst zo zielig.

Hoi liesbeth, ook jou verhaal krijg ik een brok in mijn keel.
Ook jij bent een geweldig mens, die dit hondje een nieuw toekomst geeft.
En de angst? die gaat wel over, althans het word minder, mijn laatste galgo Glenda was echt zoohhh bang dat alleen binnenshuis veilig voor haar voelde, buiten wilde ze niet lopen steeds terug naar de voordeur, nu gaat ze blij mee lopen , maar ze moet nog niet echt iemand tegen komen dan komt haar angst toch weer even naar boven, maar tis een stuk minder geworden, je moet gewoon heel veel geduld hebben met dit soort hondjes, maar geef het de tijd, laat ze het zelf bepalen zonder dwang, iedere dag een stapje verder, tis mij ook gelukt, oke helemaal weg gaan zal het wel nooit, maar dat hoef voor mij ook niet.Veel geluk

Sandra heb je de foto van Raika bij je foto s staan?

Ik vind galgo s zo n oneindig lieve uitdrukking op hun gezicht hebben, onbegrijpelijk dat mensen ze kunnen mishandelen.

Die foto van Levi is precies zoals Lola erbij zat, angstig, met het gezicht afgewend. Is er wat bekend over zijn verleden?

Nee helemaal weg zal de angst niet gaan denk ik bij deze honden, maar met veel rust en regelmaat en geduld, langzaam aan opbouwen kom je toch al een heel eind.
Ik vind trouwens dat ik van Lola heel veel geleerd heb, je moet gewoon rekening houden met hoe zij zich voelt en uit, en daarnaar handelen, anders is het niet te doen. Daarbij heb ik ook veel aan dit forum gehad, vooral de kennismaking met de kalmerende signalen en de positieve opvoeding.

Ik heb wel een klein fototje van raika maar weet niet hoe ik hem hier op het forum (club) erop kan zetten, hahah ben niet zo een computer freak hahaha

dit is Raika

Ahh wat een lieverd, kan me voorstellen dat je voor haar gevallen bent.

Het was voor mij eerlijk gezegd helemaal niet de bedoeling dat er een 2e hond bij zou komen

Maar hier mijn verhaal...
Ik zat een beetje te snuffelen op marktplaats en kwam terecht bij een advertentie waarin gastgezinnen werd gezocht voor honden uit Bulgarije.
Nu had ik in het verleden al vaker met de gedachte rond gelopen om me aan te melden als gastgezin maar er was iets in mij wat mij tegenhield, maar door deze advertentie begon ik er toch weer over na te denken.
Voordat ik de beslissing nam om me aan te melden heb ik veel informatie opgezocht en mensen gezocht die ervaring hadden als gastgezin om hun ervaringen te horen.
Hoe meer ik hoorde en las hoe enthousiaster ik werd en heb me dus aangemeld.

Eind september kwam er bericht dat er een aantal honden naar Nederland kwamen waar nog opvang voor nodig was en welke van de 3 hondjes mijn voorkeur had. Na het zien van de foto's en de verhaaltjes ben ik voor Quinto gegaan.

Dit blijkt een hele goede keus te zijn geweest want
vanaf de eerste seconde was er zo'n sterke klik tussen hem en mij, maar ook tussen Boomer en Quinto!
Dat ik hem zelf heb geadopteerd

Na jarenlang geen hond meer hebben te gehad had ik eindelijk mijn man weer zo gek gekregen een hond te nemen. Na veel zoeken bij asiels en op internet kwam ik op de website van Resque dogs terecht en daar zag ik de meest schattige pup; Zelda. Ze was gevonden in een vuilnisbak met haar broertjes en zusjes. Gelukkig werd ik uitgekozen als nieuwe baas (waren 40 aanmeldingen voor haar) en zo kwam Zelda in huis. Ik heb altijd een tweede hond gewild maar helaas was manlief er niet echt voor te porren. Na een scheiding vorig jaar was dit de kans om Zelda een maatje te geven en zo kwam ik via internet terecht bij Muis, een zwervertje wat al een jaar in het spaanse asiel zat. De lelijkheid van haar foto sprak me aan dus ik heb haar geadopteerd. Muis heeft maanden nodig gehad om weer een beetje hond te worden maar het is geweldig om te zien hoe ze nu kwispelt, speelt en kattenkwaad uithaald, nu zijn er al vaak ; ik plak je achter het behang: momenten . Ik ben dolgelukkig met mijn beestjes en ben blij ze een goed tehuis te geven.

Ik viel voor Bartje door een foto op internet. Een week voor ik zijn foto tegen kwam, had ik mijn vorige hond in moeten laten slapen. Ik wist dat ik hoe dan ook weer een hond zou willen en ik was vast aan het oriënteren op internet. Ik wist namelijk wel dat ik hoe dan ook een herplaatser of asielhond wilde. Dribbel had ik ook uit het asiel namelijk.
Bij toeval kwam ik op de site van DZG uit en daar zag ik een foto van Bartje. Ik wist meteen dat hij mijn volgende hond zou worden, toen ik zijn beschrijving ook nog las wist ik het zeker. Een teckelkruising die dan ook nog met katten kon en een jong beestje dit keer.

De hele tijd bleef ik terug gaan naar de site van DZG en de foto's van Bartje (toen nog Rino genaamd). De volgende dag had ik nog steeds hetzelfde gevoel en dus ben ik maar gaan bellen.
Het huisbezoek ging goed en toen was het een kwestie van geduld hebben. Ik heb nog 2 maanden moeten wachten voor ik Bartje ook daadwerkelijk in mijn armen kon sluiten. Op zich was dat wel goed, want dat gaf mij de tijd om de dood van Dribbel een plekje te geven.

Bartje was echt een heel bang en angstig hondje toen hij net in nederland was. Met veel liefde en geduld kwam dat gelukkig wel in orde. In het jaar dat ik hem nu heb, heb ik zijn zelfvertrouwen zien groeien en zijn karakter naar buiten zien komen.
Geweldig om te zien hoe hij tegenwoordig met zijn staarte trots in de lucht loopt (en met zijn neus op de grond, helemaal zoals een teckel). Er zijn nog steeds wel dingen waar Bartje niet van houdt, zoals kinderen, die vindt hij doodeng. Hij is drijfnat van de regen gevonden onder een aanhanger, wie weet hoe lang hij al op straat liep en wat hij daar allemaal heeft meegemaakt. Ik weet wel dat ik een lot uit de loterij heb, een heerlijk met een aanstekelijk enthousiasme. Heerlijk om te zien!