Hoe snel neem je een andere hond na het overlijden van je vorige?

Hallo allemaal,

Gelukkig is het bij ons nog niet zover, maar vaak vraag ik me af of je het best meteen na het overlijden van je hond een andere hond/pup kunt nemen of juist niet?

Een andere hond is wel afleiding natuurlijk, maar je bent eerst toch nog een poos verdrietig. Heeft dat geen nadelige invloed op je nieuwe hond?

Andere mensen zeggen ook wel dat je het niet meteen moet doen, omdat je anders te veel gaat vergelijken.

Ik zou graag eens jullie reakties en eventuele ervaringen horen!

Groetjes en een pootje, Amy

hey amy,

stja... ik denk dat het voor iedereen anders is.
ik zou niet gelijk een andere hond willen(denk ik) als ik deze niet meer zou hebben.
voor mij zijn zo ie zo alle 2 me hondjes onvervangbaar.
ik zou er denk ik wel eventjes mee wachten.
groetjes mandy en der doggie's

Helaas zelf pas voor de beslising gestaan.Ons vorige hondje Bas hebben we moeten laten inslapen.
Behalve het verdriet is het ook opeens heel stil in huis.Wij hebben er voor gekozen om toch weer met een pup te beginnen.Na twee weken was ze in huis.Wat we wel hebben gedaan is voor haar alles nieuw gekocht.We missen Bas eigenlijk nog steeds en hebben van hem ook een schilderij laten maken.Maar Boomer zorg op haar eigen manier ervoor dat we toch weer een boel plezier aan haar beleven.Vergelijken doe je denk ik ook na een jaar.Maar iedere hond is uniek en heeft zijn eigen karater. Wij hebben er geen spijt van en genieten van de ondeugd van Boomer.En Bas houdt gewoon en in gedachten en warm plekje.Hoop dat je nog eerst nog een boel plezier samen met je hond mag beleven.
Fred

Hoi Amy!

Ik zou eerst rouwen om de hond,die overleden is en het een plekje geven...honden blijven bij je als ze overleden zijn...en ze zijn nooit te vervangen door een andere hond,want iedere hond is uniek!
Er zijn mensen,die contact kunnen maken met overleden dieren en ook als ze nog in leven zijn.Dat zijn de zgn. dierentolken.Ik heb zelf nadat mijn allerliefste hond overleden was een gesprek aangevraagd met mijn hond via een dierentolk.
Je moet dan wel zeker zo´n 6 weken wachten na het overlijden van je hond met dit gesprek,want als ze erg ziek zijn geweest,dan gaan ze eerst rusten in de ´hondenhemel´ ....ik heb heel veel troost ervaren door dit gesprek en wat mijn hond mij te vertellen had...dat was een bijzondere ervaring en zou ik iedereen aanbevelen...

hartelijke groet van Ingrid en haar honen vanuit Frankrijk

Hoi Amy

Ik zelf toen mijn hond overleden was zij ik verlopig geen andere hond Maar ik was ziek van verdriet Ik huilde dagelijks vreselijk ben naar huisdokter gegaan en die adviseerde mij een andere hond te gaan halen Dus al naar drie weken naar het asiel gegaan en daar zat Taat.Een hele andere hond dan Boomer.Als Taat iets verkeerd dee riepen andere mensen altijd jeetje zij heeft wel een heel ander karakte dan boomer Waar ik op antwoorden het is Boomer ook niet.Het is een hele andere hond Taat heeft mij erg door mij verdriet heen geholpen .Ook omdat zij met haar vier jaar nog heel veel moest leren en ik er druk mee was .Ik heb hier nooit spijt van gehad maar boomer vergeet ik ook nooit Maar ik denk dat ieder mens dit anders ervaard Je moet doen wat je eigen ingeving is Als ik dit niet gedaan had was ik zelf er aan onder door gegaan .groetjes joke

Hoi Joke,het is ook superverdrietig,als je hond overlijdt...ik begrijp jou wel hoor!
Ik moet zeggen,dat ik natuurlijk als er een hond hier overlijdt de andere honden mij troosten en om me heen zijn.Maar toen ik in Nederland nog maar één hond had(Gorby),omdat de ander plots overleed heb ik 8 maanden gewacht en zag ineens op internet een hond staan,die mijn aandacht trok en dat was Tosca(die nu zo ziek is).Ik heb haar opgehaald uit het asiel en er nooit spijt van gehad!Het was een mooi span bij elkaar.
Ik geloof zelf,dat een hond op je pad komt,als hij bij je hoort te zijn...dus voor iedereen is dat anders...gelukkig maar...jij hebt het op jouw manier gedaan,dat is goed...

hartelijke groet, Ingrid et chiens

Hallo Amy,

Moeilijke vraag die je stelt, is heel persoonlijk vind ik....

Iedereen gaat anders met zijn of haar verdriet om....

Ook ik zat ineens met een - vreselijk groot leeg - gat nadat we Jip hebben moeten laten inslapen.....
En een bult verdriet....

Als je emotioneel kijkt zeg je; Nee,...ik kan het nog niet, om aan een andere hond te denken...

Maar kijk je rationeel, dan zeg je misschien; maar het zou toch fijn zijn weer een "maatje" om me heen te hebben...

Als je één hond hebt/had die weg valt, is er ineens niets meer....
Ook je dagelijkse wandelingen vallen weg, je sociale praatje...
Geen hond meer die gezellig voor de houtkachel ligt te kluiven op een botje, of blaft omdat er iemand aan de achterdeur staat....

Heb je meerdere honden, dan blijft het patroon wat je dagelijks had gewoon doorgaan.

Voor mij persoonlijk, ik was ook m'n hulpje kwijt, de interactie die ik de gehele dag had/heb met mijn hond....

Ik heb dus wél besloten op zoek te gaan naar een nieuw "maatje".
Jip was nog maar mijn enige hond....


Het verdriet om de overleden hond wordt er niet anders van, als je een nieuwe pup in huis haalt...
Dat verdriet moet je een plaatsje geven. Ook dát doet iedereen op z'n eigen manier...
Maar een pup geeft je wel weer een hoop afleiding...

Persoonlijk vind het het wel een verschil maken of je hond een mooie leeftijd heeft bereikt, of dat de hond in de "glorie" van zijn/haar leven ineens weggerukt wordt....

Missen doe je óók je oude hond, natuurlijk wel!!! Je bent vergroeid met elkaar na zoveel jaar....
Maar je leeft tóch naar een soort einde toe....

Je moet je wel realiseren dat een nieuwe hond nooit de ander kan vervangen...
Je mag ook niet vergelijken, ieder dier heeft z'n eigen persoonlijkheid.

Ik heb het als 'positief' ervaren om kort na Jip's dood, op zoek te gaan naar een pup. Het brengt weer een hoop vreugde in huis.

Hoop dat je iets aan mijn gedachtespinsel hebt....
Maar hoop ook tevens, dat je er voorlopig niet mee te maken krijgt...

Lieve groet, Ilja
knuffie voor Amy
High-five van *Sterre*

Onze hond overleed op 3 jarige leeftijd aan een hersentumor aangekondigs door plotselinge heftige epilepsie. We hadden hem op 1,5 jaqrige leeftijd uit het asiel gehaald. De tijd die we met hem hebben doorgebracht was fantastisch en gelukkig ging hij overal mee naartoe. Het verdriet toen we hem moesten laten inslapen was vreselijk. Het huis was leeg en kil en we wilden ons nooit meer zo hechten aan een nieuwe hond. Twee maanden later kregen we te horen dat mensen een huis zochten voor een 7-jarige lieverd. Gelukkig hebben we hem een goed huis kunnen geven. Hij ligt nu lekker op de bank naast ons te snurken en heeft alle aandacht die hij verdient. Het is heel persoonlijk en de ene hond is nooit met de andere te vergelijken. Het feit dat we onze vorige hond maar zo kort hebben mogen meemaken maakte het verdriet er niet minder op, maar we hebben nooit spijt gehad van het nemen van een nieuwe lieverd.

Wij hebben gisteren onze lieve Cobus moeten laten inslapen, Cobus was een schat van een berner Sennen hond van 10 jaar en 1 maand 14 dagen geleden vond ik dat Cobus opeens begon te pinken met zijn achterpootje eerst dachten we nog misschien heeft hij zich verstapt of idd. toen dit vanzelf niet beter werd zijn we met hem naar de dierenarts gegaan die adviseerde ons om een foto te laten maken van Cobus zijn achterpoot om zijn vermoeden te bevestigen hij had het idee dat Cobus een tumor op zijn bot had links achter. natuurlijk hebben we dit laten doen, het kon pas 2 dagen later en telekens leef je met het gevoel hij heeft het vast mis het is vast een onstekeing of zo. helaas kregen we donderdag te horen wat we we beslist niet wilden horen Cobus had idd een tumor op zijn bot links achter die al ver uitgegroeid was, de prognose was dan ook weinig hoopvol. We kregen pijnstillers mee en volgens onze dierenarts zou het heel snel verslechteren met onze lieve Cobus. Daar onze kinderen uit huis zijn en 1 zelfs niet in onze woonplaats woont hadden we besloten om in elk geval te wachten tot na het weekend om een eventuele beslissing te nemen. Zaterdagavond was iedereen er en had ik zowaar het gevoel dat het redelijk goed met hem ging. hij begroete iedereen en was ook best nog wel wat vrolijk, wat ons wel opviel was dat hij regelmatig door zijn achterpootjes zakte en op een wel heel vreemde manier ging liggen. we besloten toch om onze beslissing nog maar eens even uit te stellen. Zondag ging het opeens zoals de dierenarts al had voorspelt heel snel bergafwaards met onz eCobus hij wou alleen nog maar liggen en voor zijn rondje was hij absoluut niet meer echt te porren. ook sleepte hij zijn achterlichaam achter zich aan zo met nageltjes schurend over de grond. Zelfs de zware pijnstillers die hij van de dierenarts had gekregen brachten absoluut geen verlichting. Nee hoe moeilijk de beslissing ook was, dit had Cobus niet verdiend. Maandag heb ik de dierenarts gebeld en een afspraak gemaakt om 14.00 uur konden we terecht dit was echt moeilijkste dag die ik heb gehad wetent dat het je laatste rondje met je allergrootste vriend is de deur achter je dicht trekken en wetend dat je straks alleen terug komt wat een k.. dag. We zijn bij hem gebleven, tot het laatst toe en ik heb hem bedankt voor alle liefda die ik van hem heb gekregen dat hij mijn alller aller grootste vriend wilde zijn hij die nooit boos op je was hij die altijd blij was als je weer thuiskwam. De gang naar huis was vreselijk zijn lege mat zijn bakken en zijn mooie speeltjes waar hij zo dol op was. en dan de avond .... mijn man maakt altijd sávonds wat stukjes kaas en worst en zo gauw de koelkast openging stond Cobus achter hem en kreeg ook elke avond een blokje kaas en een stukje worst om vervolgens na verloop van tijd zijn kop nog eens op de achterkant van de bank neer te leggen en me smekend aan te kijken voor een 2e stukje wat hij dan ook altijd kreeg.Lieve Cobus ik mis je zo verschrikkelijk je lieve koppie en grote bruine oogjes. Ook ik zei ik wil wel weer een ander hond maar ik weet als ik nu al over ga totde aanschaf van een andere hond dat dit een beslissing die neem uit emotie gevoel en wij zijn van mening dat het verdriet om onze Cobus eerst een plekje moeten geven.

Bij ons is Buster 7,5 maanden geleden overleden. Naast hem hadden/hebben wij nog een hond genaamd Flos. Zij zijn van jongs af aan altijd met elkaar opgegroeid. Flos is 5 maanden ouder. Buster was de hond die altijd aanwezig was. Hij tippelde vaak rond, wou altijd spelen, kon soms een keer piepen voor iets lekkers en hij had ook duidelijke streken. Met hem hadden wij vele rituelen, die we met Flos niet hebben. Flos is altijd een hond geweest die niet zo veel aandacht vraagt. Hij ligt liever de hele dag te pitten en is gelukkig met zijn 4 à 5 wandelingen per dag en zijn bakje voer, zijn botje, zijn koekje en een knuffeltje. Het is ook een hond die niet speelt, tenzij het buiten in de tuin is. Toen Buster er niet meer was, werd ik gek van die stilte. Al die rituelen die wegvielen...Vreselijk vond ik het. Ik had gewoon geen plezier meer in huis. De eerste 2 maanden kon ik er echter niet aan denken om een nieuw maatje in huis te nemen. Het verdriet was te groot en dat zou niet eerlijk zijn voor de nieuweling. Vele vroegen direct aan ons, of er nu een nieuwe hond bij Flos kwam. Ik werd dan zelfs boos...Hoe haalde ze het in hun hoofd. Net of ik Buster zomaar kon vergeten.
Na 2 maanden begon ik twijfelen. Zelfs de wandelingen waren niet meer wat het was geweest. We gingen met z'n tweetjes wandelen en maar 1 van ons had een riem vast. Echt bij alles miste ik Buster. Na 3 maanden waren we er wel uit. We wilde zeker weer een zelfde hond als Buster, maar dan een andere variant. Buster had gladde haren, maar zijn ras is ook te krijgen in draadharen. We hebben toen nog een maand lopen twijfelen. Wel doen, niet doen...Vindt Flos het wel leuk zo'n pup? Is het niet zielig voor hem? Uiteindelijk hebben wij na 4 maanden de gok toch gewaagd en hebben een pup in huis genomen. We waren er beide aan toe, maar Flos eigenlijk toch achteraf niet. In het begin vond hij het leuk, maar hoe meer spatjes de pup kreeg, des te meer hij het niet leuk vond. Nu accepteert hij de pup wel, maar het zijn geen goede vriendjes. Ze liggen bijna nooit bij elkaar. Ze laten elkaar als het kan een beetje links liggen. Zelf denk ik dus ook dat het heel persoonlijk is, wanneer je een nieuwe hond koopt. Had ik destijds maar 1 hond gehad, dan denk ik zelf dat ik veel eerder een nieuwe hond had gehad. De komst van een nieuwe hond verzacht de pijn wel, maar neemt het gemis niet weg!

Ook al hebben we vrij snel na het overlijden van onze vorige hond een nieuwe hond gekregen (door toevallige omstandigheden, maar ja misschien moest het wel zo zijn!). Onze huidige hond Burton heeft een totaal ander karakter en heeft ons laten zien dat het leven weer verder gaat. Desalniettemin gaat er geen dag voorbij dat we niet aan onze oude hond denken, maar we hebben het een plaatsje kunnen geven. Neem alle tijd die je nodig hebt maar wees niet bang voor schuldgevoel als je een nieuw dier een goed huis geeft.

Ik ken het gevoel van terugkomen in een leeg huis nadat je de laatste tocht naar de dierenarts hebt gemaakt. Het is onbeschrijflijk verdrietig en het huis voelt leeg. Alice, we wensen je heel veel sterkte toe.

Hai Amy,

Wij hebben begin maart ons king charles spanieltje Ruby in moeten laten slapen. Ik kon echt lezen en schrijven met hem. Zoals mijn Ruby was er maar een!

Wel hebben we in februari een volwassen hond in huis gehaald, ze hebben elkaar dus nog even gekend. We hebben samen gerouwd om Ruby, en zowel onze nieuwe hond als ik miste Ruby enorm. Ik denk als je weet dat je wel een nieuwe hond zou willen, dat het een hele steun is als hij er al een poosje is als de andere komt te overlijden. Intussen hebben we er nu ook een puppy bij, maar dit keer een amerikaanse cocker, want er is maar 1 Ruby!

Hoi alice heel veel sterkte met dit verlies joke

Dank jullie wel voor jullie onzettend lieve reacties. Ik ben blij dat ik deze site gevonden heb, en zo mijn verdriet met anderen kan delen die tenminste begrijpen wat je mist.
Iemand zei gisteren tegen mij ach het is maar honden verdriet ik vraag me af hoe kun je nou in godsnaam zo denken........ kunt.

Hallo Alice,

Ook ik wens je héél veel sterkte met het verlies van je "maatje"...

Schaam je niet, schrijf zoveel je wilt en deel je verdriet met meerdere, dat lucht op....

We weten wat je doormaakt...

'Weet' dat Cobus het nu goed heeft en nog steeds dicht bij je is....

Lieve groet, Ilja
High-five van *Sterre*

Het is inderdaad erg om je hond te verliezen. Heel veel mensen zeggen inderdaad 'het is maar een hond'. Maar ik denk er ook heel anders over, ik hou ontzettend veel van honden. Heb er zelf ook een. Maar ik heb nog nooit zo veel van een hond gehouden als deze. Ik zit ook te denken wat ik zou moeten doen als deze dood is. Ik ben zo blij met 'm !


En je hoeft je inderdaad niet te schamen, het is heel normaal dat je verdriet hebt om je hond! Ik zou het even goed hebben!

Groetjes,
Paulien.

Hallo allemaal,

Ik vind het erg tof dat zoveel mensen op deze topic reageren..dat had ik toen ik ermee begon niet verwacht.

Helaas is het wel een beetje droevig onderwerp...maar het hoort er nu eenmaal bij, helaas, het "afscheid nemen".

Bij deze wens ik Alice en haar man heel veel sterkte toe met een verlies van hun Cobus.

Groetjes en een knuffel van Amy

hoi

Wij hebben enkele dagen geleden ons hondje ook af moeten geven maar helaas zonder afscheid te kunnen nemen.
We hadden een afspraak gemaakt bij de dierenarts. We kozen een dierenarts die gespecialiseerd was voor mopshondjes.(aangezien dit al een heel moeilijk ras is.)
Daar we er een heel eind voor moesten rijden werd er afgesproken met de dierenarts dat we haar s"anderdaags zouden op komen halen.
Nog geen kwartier nadat we waren aangereden kregen we een telefoontje dat ons hondje overleden was.
hartstilstand!! Nou ik kan je vertellen dat de grond dan onder je voeten weg schuift.Hoe kon dit nu gebeuren? net was ze nog springlevend!
al die vragen spoken je door je hoofd.
heeft ze teveel narcose gehad? of had ik maar nooit een afspraak gemaakt dan was dit niet gebeurt.voor het hondje is het een vlugge pijnloze dood geweest,maar voor ons een zwaar gemis en een leegte die je weer op moet zien te vullen wat heel erg zwaar is.geen welkom als je thuis bent geen geknuffel of een aai maar alleen nog maar in onze gedachten
soms is het leven heel hard!!!!!

Hallo Martina,

Tjonge, dat is een klap! Wat afschuwelijk om zoiets te moeten meemaken..

Natuurlijk heeft je hondje een vlugge pijnloze dood gehad, maar je hebt zelf ook helemaal geen afscheid kunnen nemen, en dat zo ineens!

Heel veel sterkte.

Groetjes en een poot van Amy

Dank je wel voor je medeleven

Hallo Lieve hondevrienden,

Na 18 jaar hebben wij onze lieve Snoopy in moeten laten slapen. Ik zal dit nooooit vergeten. Het was onze trouwe makker. Opgegroeid met onze dochter en alle lief en leed gedeeld met ons. Altijd was hij bij ons. Altijd in de buurt van een van ons. Ons verdriet was dan ook met geen pen te beschrijven. Mijn man en ik zijn tot het eind bij hem gebleven. Het is nu alweer 9 maanden geleden, maar als ik dit schrijf.........kan ik nog huilen. De eerste weken na zijn overlijden waren vreselijk. Ik kon zelfs niet eten. Ook mijn man had veel verdriet. Mensen om ons heen snapten daar niets van. het was toch "maar een hond........"!
Daar mag je een dag ziek van zijn en dan moet het over zijn. Niets is minder waar. Ik heb weken gehuild. Het gemis van Snoop was voor ons heel groot. Langzaam aan konden we het een plekje geven, maar toch........altijd pijn in ons hart. Ik zal onze vriend nooit vergeten. Ook dat snappen de meeste mensen niet.Snoopy heeft nu de rust die hij na 18 jaar trouwe dienst verdient heeft. Zo kan ik er nu gelukkig over denken.............!
Inmiddels hebben we Joy. Joy zal nooit de plek innemen van Snoopy. Dat kan ze niet en dat mag ook nooit. Joy is Joy!!!! Een heerlijke lieverd met een heel eigen karakter en recht op een eigen plekje in ons gezin.
We prijzen ons gelukkig en zijn blij dat we dit ondeugtje een veilig en fijn thuis kunnen geven.
Dat neemt niet weg dat we soms toch onbewust kleine dingetjes van haar met Snoopy vergelijken. Ik denk dat dat toch wel mag? Je kunt 18 jaar niet zo maar weg wissen. Soms vergelijken we wel, maar dat ervaren wij niet als storend en ook niet ten nadele van onze lieve Joy. Zij heeft met recht weer vreugde in ons leven gebracht.

Voor alle mensen hier met verdriet...... heel veel sterkte en neem de tijd die je nodig hebt om het gemis van je trouwe viervoeter te verwerken. Heus......het komt goed.

Een poot van Joy.

Karin.

Hoi Karin

Ik kan heel goed dat verdriet begrijpen Ik begrijp alleen de mensen om ons heen niet .Ik heb ook weken gehuild toen mijn boomer overleed .ik heb boomer 11 en half jaar gehad ze was 15 geworden Boomer had mij door een hele moeilijke tijd geholpen .Zij wist precies wanneer ik verdrietig was .En was er dag en nacht voor me .En dan denken de mensen dat als je hond ziek word dat je daar maar zo over heen walst .Want je kan toch weer een nieuwe hond gaan halen .Naar drie weken heb ik dat gedaan .Want ik werd ziek van verdriet Taat is heel lief maar mijn boomer vergeet ik nooit En als ik goed naar denk kan ik daar zo weer om huilen .Al is het al bijna twee jaar geleden Groetjes joke en een poot van taat

Hoi Martine

Jeetje wat vreselijk jo Je heb niet eens afscheid kunnen nemen.Dan denk je dat je hond in goede handen is .Ik kan begrijpen dat je met vragen zit .nou heel veel sterkte groetjes joke en een knuf van taat en ik ben blij dat er zoveel mensen op dit forum zitten die ons wel begrijpen Maar ja wij zijn met ze alle echte honden lief hebbers

hai allemaal

ten eerste wil ik jullie allemaal bedanken voor jullie medeleven
per toeval kwam ik op deze site terecht en ik dacht och ik mail ook eens. het doet me goed om er met andere mensen over te kunnen praten.
mijn omgeving helpt me ook goed.en gelukkig hoor ik van niemand het is maar een hond.nee het was geen hond, ze hoorde gewoonweg bij het gezin.maar het blijft moeilijk.ook omdat we in ons geval geen afscheid hebben kunnen nemen.het ergste is dat ik me alles verwijt.omdat ik bepaalde voor gevoelens had.ik zit nu steeds te denken had ik ze maar niet weggebracht dan was dit niet gebeurt, en ook denk ik steeds dat ze teveel narcose heeft gekregen terwijl de dierenarts mij 3 x bevestigd heeft dat dat niet het geval was. dat is zo moeilijk allemaal.een kleine troost is wel dat we ze mee naar huis genomen hebben en haar een mooi plekje hebben gegeven in onze tuin.dan heb je toch het gevoel of ze een beetje bij je is.voor iedereen hier op het forum wens ik alle sterkte toe en ik ben blij dat je via dit forum je gevoelens kan uiten.

Hoi Martina,
O, meid wat voel ik met je mee. Terwijl ik dit schrijf schieten de tranen me in de ogen. Wij hebben wel afscheid kunnen nemen van onze Cobus, maar dat neemt niet weg dat we hem vreselijk missen.normaal gesproken als ik achter de pc zit komt hij bij me staan en legde zijn lieve koppie op mijn schoot zo van he vrouwtje ik ben er ook nog. s'morgens als het volgens Cobus te lang duurde voor we beneden waren klonk er zo'n hoog blafje door ons huis, van jullie vergeten mij toch niet he. al die kleine lieve dingen die maken je gemis o zo groot. Lieve Martina ik wens jou en allen die jullie hondje zo lief hadden ook heel veel sterkte met het verwerken van jullie grote verlies en maak je alsjeblieft geen verwijten, echt jullie konden hier niks aan doen. maar ik weet het de pijn is onvoorstelbaar.
Liefs van Alice en Cobus4ever

hai alice

dank je voor je berichtje.het is precies zoals je al zei al die kleine dingen die je mist.je moet nu inderdaad je leegte met iets anders opvullen. het heeft allemaal zijn tijd nodig.Ik laat op tijd een traantje waar ik me ook totaal niet voor schaam.het lucht wat op en ik probeer haar in herrinering te houden zoals ze was.want het zijn alleen maar fijne herrineringen.
En ik weet ook wel dat ik me niets moet verwijten maar je vraagt je toch af van: als ik nu dit of als ik nu dat
Dat is denk ik typisch iets menselijks.
Het waarom zullen we toch nooit begrijpen. we zijn hartstikke goed voor haar geweest en ze heeft hier een superleven gehad. die dag is ze ook speels en gelukkig gegaan.
En wij hebben wel gezegd er komt wel weer een ander hondje maar nu even niet.het is nog allemaal te vers. De kinderen willen geen mopshondje meer. ze willen totaal iets anders. misschien is dat ook beter. je kunt de ene hond niet vergelijken met een andere hond.
iedere hond heeft net zoals bij mensen zijn eigen IK. ik wil iedereen verder nog heel veel sterkte en kracht toewensen met het verlies van haar/zijn hond

hey Martina,

veel sterkte wens ik je toe, herinner je maar alle momenten, hoe mooi jullie het hebben gehad samen, en weet dat je je uiterste best gedaan hebt
groetjes
woopy-faith-nancy

Hoi,

Ik zou nooit zo snel na mijn hond een andere hond willen! Helaas heb ik mijn hond moeten laten inslapen op 15jarige leeftijd! Ze was op en kon niets meer! Ze had pijn en we hadden altijd gezegd dat we dieren wilde maar dat ze gene pijn moesten lijden omdat wij te egoistisch waren om haar bij ons te houden! Maar het is nu twee jaar geleden! Ik mis mijn lieve hond nog iedere dag! Het is inderdaad stil! We zijn nu aan het rond kijken voor een andere hond! Zowiezo een ander ras, anders ga ik misschien vergelijken! ik had altijd een Golden Retriever! Toen woonde ik nog bij mijn ouders het was echt een superhond (dat denkt waarschijnlijk iedereen over zijn/haar hond) Nu zijn ik en mijn vriend op zoek naar een Akita! Mooie honden heeft iemand anders nog Akita's zodat ik misschien meer over het karakter te weten kan komen?

Groetjes kim

Hallo Kim,

Akita...??

De Akita is een bedachtzame, onverstoorbare, goedwaakse hond, hij blaft niet gauw en is trouw aan zijn baas en het gezin, hoewel hij door zijn onafhankelijke aard ook héél dominant kan zijn.

Hieruit volgt dat hij een "baas" moet hebben die strak de leiding in handen houdt en héél consequent is.
Voor een ervaren hondenbezitter hoeft dit geen probleem te zijn, maar hij is voor een beginner echter niet geschikt.

Om deze honden goed met andere honden, katten en vooral ook kinderen om te kunnen laten gaan moeten ze al heel jong hieraan gewend raken. Ook tegen vreemden zal hij gereserveerd optreden.

De Akita wordt nooit een speelkameraadje, het blijft een jachthond met een sterk ontwikkeld jachtinstinct.

Je zult dus "stevig in de schoenen moeten staan" wil je deze hond "gelukkig" kunnen maken....

De vacht vergt ook het één en ander aan onderhoud en ga de hond éénmaal verharen, berg je dan maar....

Ik heb hier iemand in het dorp wonen die de Akita heeft moeten laten inslapen vanwege een "inschattingsfout" bij het opvoeden.



De hond was de Alpha geworden en op een onverwacht ogenblik "greep" hij zonder aanleiding, de bazin. Met 32 hechtingen tot gevolg in armen,schouders én gezicht....

Je moet eerst naar je eigen situatie kijken én wat je met de hond wilt gaan doen....
Daar ga je een hond bij zoeken die aan die wensen, qua karakter, bij past...

Kijk dus niet naar het mooie plaatje, zé zijn prachtig om te zien...!!

Ben je gehele dag van huis/werken jullie beiden, dan raad ik je aan voorlopig géén hond te nemen....

Ik wens je veel wijsheid toe...

De Sophiavereniging geeft "gratis" advies omtrent het kiezen van een hond. Zoek maar eens op, op Internet...

Suc6, Ilja
High-five van *Sterre*