Het mannetje en zijn hondje

.

Bij ons in t dorp woont een stokoud mannetje. Kaal kopje, ouderwetse pet erop, zo tenger en broos dat je hoopt "oh, lieve heer, laat het aub niet te hard gaan waaien, dan waait hij in het water".
Met zijn rollator schuifelt hij in langzaam maar gestaag tempo gezellig door het dorp. Naast zijn rollator immer zijn, eveneens stokoude, zwarte hondje met grijs kopje. Stramme pootjes die korte pasjes maken, maar ach, langzaam komen ze er toch ook?
Zo samen oud worden is toch heerlijk? Met mooi weer zie ik ze altijd bij de bakker door de straat lopen. Halen ze een halfje bruin? Of appelflappen?
Met de vorst en ijzel periode de afgelopen maanden heb ik ze niet gezien. Logisch, het lijkt me op die leeftijd niet zo prettig, om niet te zeggen gevaarlijk, om buiten te lopen.

Vandaag was t heerlijk weer, niet koud, lekker winters zonnetje. Ik had al een heerlijke lange wandeling met de honden in t bos gemaakt en moest nog even naar mijn werk. In mijn auto reed ik langs de bakker. En ja hoor, daar liep het broze mannetje weer. Langzaam, maar gestaag zoals altijd.

De plek naast zijn rollator was leeg.
De dag was ineens niet meer zo mooi.

Helaas, dit onderwerp staat op slot.

Dit komt doordat het onderwerp niet meer recent is en in het hondenforum archief terecht ik gekomen.
Als je over "Het mannetje en zijn hondje" wilt praten in het hondenforum dan kun je het beste een nieuw onderwerp aanmaken

Ach God...
dit vind ik nou een mooi en ontroerend verhaal.

trees

Ach wat sneu,hopelijk zien ze elkaar weer terug....later.

blacky

Hallo Rieneke,

inderdaad ontroerend, hier in de wijk liep al een wat oudere labrador en nu zie ik hem ook niet meer, maar als ik zijn baasje zie vraag ik wel eens voorzichtig.
Het blijft sneu hoor,

gr Astrid

Joey-Dancer

Ach, wat een realistisch mooi omschreven verhaal.

Wie weet wat de toekomst die oude man gaat brengen .....

Groetjes,

Cella.

Ik had soms hele gesprekken met een dakloze. Hij was ooit gevlucht uit Oost-Duitsland en had de wereld rondgezworven, samen met zijn hond. Enfin, jaren later ging het heel goed met deze man...hij had een leuke vriendin, een huis, een baan. Geen daklozenkrant meer... Ik kwam hem eens tegen toen hij op weg was naar zijn werk en ik knoopte een praatje met hem aan, daarbij vroeg ik ook naar zijn hond. De man helemaal in tranen: die was dood gegaan..... Man, vond ik dát erg....

De Mecheltjes clan

Hoi Rieneke,

Wat een lief maar ontroerend verhaal.

En de eenzaamheid slaat toe. Het eens zo mooie beeld is niet meer. Kan mij voostellen dat de dag ineens niet meer zo mooi is.

Liefs Wilma

.

Nou, ik zal je zeggen, ik moest ff slikken hoor, en meer dan een keer...en de kinderen hadden ook zoiets van "ach, nee he".

We hadden hier in huis vaak t gesprek "ik hoop dat ze niet lang zonder elkaar hoeven. Want wat zullen ze elkaar missen".
Nou ja, hondje was de eerste dus....

bah

Tja Martie, wat is die man zn leven veranderd zeg. In alle opzichten.

Ik kan me heel goed voorstellen dat jullie even moesten slikken....had ik ook al toen ik het las. Inderdaad....wat zal die man eenzaam zijn nu.

Anita

Wat een verhaal Rieneke... tja, ik snap wel dat het voor jullie slikken was! Gelukkig gaat hij er nog op uit...

Hier hebben we ook zo'n mannetje, met zijn caveliertje.
Over een rondje van 5 minuten doet hij een half uur, maar hij gaat toch maar trouw! En het hondje past zich aan, aan het tempo. Af en toe maken we een praatje, ik hoop dat ze beiden nog lang meegaan.

Groetjes, Anita.