Hoe kon je? (Neem alvast een zakdoek bij de hand).

Hoe kon je?


Geen beter leven
Toen ik pup was, amuseerde ik je met mijn gekke streken en maakte ik je aan het lachen. Je noemde mij je kind, en ondanks een aantal kapotgekauwde schoenen en wat vermoorde kussentjes werd ik je beste vriend. Als ik "stout" was, schudde je met je vinger naar me en vroeg je me "hoe kon je?", maar dan gaf je weer toe en rolde je me op mijn rug om mijn buik te kriebelen. Mijn zindelijkheidstraining duurde wat langer dan verwacht omdat je het vreselijk druk had, maar daar hebben we allebei hard aan gewerkt. Ik weet nog dat ik 's nachts mijn neus tegen je aanschurkte en dat ik naar je diepste geheimen en dromen luisterde, en ik kon me geen beter leven voorstellen.
We maakten lange wandelingen en renden door het park, maakten ritjes in de auto, stopten om een ijsje te kopen (ik kreeg alleen het hoorntje want "ijs is slecht voor honden", zei je) en ik deed lange dutjes in de zon en wachtte tot je aan het eind van de dag thuis zou komen.


Omdat jij gelukkig was
Geleidelijk ging je meer tijd aan je werk en je carrière besteden, en meer tijd aan het zoeken van een menselijke partner. Ik wachtte geduldig op je, troostte je als je gekwetst of teleurgesteld was, gaf je nooit op je kop als je een verkeerde beslissing nam en sprong vrolijk in het rond als je thuis kwam. En toen werd je verliefd. Zij - inmiddels je vrouw - is geen hondenmens". Toch verwelkomde ik haar in het huishouden, probeerde haar genegenheid te geven en gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij gelukkig was.


Toen kwamen de menselijke baby's en ik deelde in je opwinding. Ik was gefascineerd door hun roze huidje, hoe ze roken, en ik wilde ze ook bemoederen. Alleen maakten jij en zij je zorgen dat ik ze pijn zou doen, en ik werd de meeste tijd naar een andere kamer verbannen, of naar de bench. Oh ik wilde zo graag van ze houden, maar ik werd een "gevangene van de liefde". Toen ze groeiden, werd ik hun vriend. Ze hingen aan mijn vacht en trokken zichzelf op wiebelige beentjes op, staken vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven mij kusjes op de neus. Ik hield van ze en van hun aanraking - jouw aanrakingen waren nu zo zeldzaam en ik zou hen met mijn leven hebben verdedigd als het nodig was geweest. Ik glipte stiekem in hun bedden en luisterde naar hun zorgen en geheime dromen, en samen wachtten we op het geluid van jouw auto op de oprit.


Nee pappa !
Er was een tijd dat, als anderen je vroegen of je een hond had, je een foto van mij uit je portefeuille haalde en hen verhalen over mij vertelde. De afgelopen jaren antwoordde je slechts "ja" en veranderde je van onderwerp. Ik was van "jouw hond" verworden tot slechts "een hond", en iedere euro die je aan mij besteedde werd er een teveel.


Nu heb je een carrièrekans in een andere stad, en jij en je gezin verhuizen naar een appartement waar geen honden toegestaan zijn. Je hebt de juiste beslissing genomen voor je "gezin", maar er was een tijd dat ik je enige gezinslid was. Ik was blij opgewonden over de autorit, tot we bij het dierenasiel stopten. Het rook naar honden en katten, naar angst, naar hopeloosheid. Je vulde de paperassen in en zei "ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar vinden". Zij haalden hun schouder op en keken je meewarig aan. Zij kennen de harde werkelijkheid voor een hond van middelbare leeftijd, zelfs een met "papieren". Je moest de vingertjes van je zoon van mijn halsband lostornen terwijl hij schreeuwde "Nee pappa" !


Laat ze niet mijn hond meenemen!" En ik maakte mij zorgen om hem, en over wat je hem hiermee had bijgebracht over vriendschap en trouw, liefde en verantwoordelijkheid, en over respect voor alle leven. Je gaf me een afscheidsklopje op mijn hoofd, je vermeed mij in de ogen te kijken, en weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. Je moest nog een deadline halen - en ik nu ook.


Het spijt me zo
Na je vertrek zeiden de twee aardige dames dat je waarschijnlijk al maanden wist dat je zou verhuizen en dat je geen poging had gedaan om een goed tehuis voor me te vinden. Ze schudden het hoofd en zeiden "hoe kon je?" Ze geven ons hier in het asiel zoveel aandacht als mogelijk is met hun drukke bezigheden. Ze voeren ons natuurlijk, maar al dagen heb ik geen trek meer. In het begin rende ik iedere keer als er iemand langskwam naar het hek hopend dat jij het was. Dat je van gedachten was veranderd. Dat dit allemaal slechts een nare droom was. Of ik hoopte tenminste dat het iemand was die medelijden met me had, die me zou redden. Toen ik me realiseerde dat ik niet opkon tegen die met gekke fratsen aandacht vragende pupjes, die geen idee hadden wat hun te wachten stond, trok ik me maar terug in het verste hoekje van mijn kennel en wachtte af.


Ik hoorde haar voetstappen toen ze me kwam halen aan het eind van de dag, en ik liep met haar terug de gang door naar een aparte kamer. Een gelukzalig stille kamer. Ze plaatste me op de tafel en wreef over mijn oren en vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken. Mijn hart bonkte in afwachting van wat er ging gebeuren, maar ook voelde ik een zekere opluchting. De "gevangene van de liefde" was aan het einde van haar dagen gekomen. Omdat het mijn aard is, had ik met haar te doen. De last die zij moet torsen is zwaar, dat weet ik zoals ik ook altijd jouw stemmingen aanvoelde. Voorzichtig plaatste ze een tourniquet om mijn voorpoot terwijl een traan over haar wang gleed. Ik likte haar hand op dezelfde manier als ik altijd bij jou deed om je te troosten, al die jaren geleden. Met grote vaardigheid liet ze de injectienaald in mijn ader glijden. Toen ik de steek voelde en de koele vloeistof die zich door mijn lichaam verspreidde, ging ik slaperig liggen, keek haar in de ogen en fluisterde "hoe kon je?" Misschien begreep ze mijn hondentaal, want ze zei "het spijt me zo". Ze hield me tegen zich aan en legde mij haastig uit dat het haar taak was ervoor te zorgen dat ik naar een betere wereld ging, waar ik niet genegeerd, mishandeld of verlaten kon worden of voor mezelf moest zorgen - een plaats van licht en liefde, zo verschillend van dit aardse bestaan. Met het laatste beetje energie dat ik nog had, probeerde ik haar met een laatste kwispel te vertellen dat mijn "hoe kon je?" niet tegen haar gericht was. Ik dacht aan jou, lieve baas. Ik zal altijd aan je denken en altijd op je wachten. Moge iedereen in je leven je zoveel trouw betonen.


Noot van de auteur:
Als de tranen je in de ogen stonden bij het lezen van "Hoe kon je?", zoals bij mij toen ik het schreef, komt dat doordat het een samenstelling is van de verhalen van miljoenen dieren die ieder jaar in asiels over de hele wereld sterven. Iedereen mag het verhaal verspreiden voor niet-commerciële doeleinden, zolang de auteur wordt vermeld. Gebruik het om mensen voor te lichten, op websites, in nieuwsbrieven, op prikborden in asiels en dierenartspraktijken.
Vertel mensen dat een huisdier in huis nemen een belangrijke beslissing is, dat dieren onze liefde en zorg verdienen, dat het vinden van een ander, goed tehuis voor je dier je eigen verantwoordelijkheid is en dat ieder asiel en iedere dierenbeschermingsorganisatie je daarover goede adviezen kan geven, en dat alle leven kostbaar is. Doe alstublieft al het mogelijke om te voorkomen dat een dier als ongewenst wordt afgemaakt.


Jim Willis, 2001

heb dit verhaal al meerdere keren gelezen en volgens mij ook hier op dit forum maar ik blijf er kippevel bij krijgen.

Zeer aangrijpend verhaal, heb het al een keer of 3 gelezen en kan me niet voorstellen dat er zo'n mensen betaan ...
ik blijf er de tranen van in mijn ogen krijgen ... jammer dat zo'n dingen moeten gebeuren ...
Grtjs,

Wat een zielig verhaal
De tranen staan in mijn ogen hoe kan iemand zoiets doen!

had het ook al eerder gelezen,maar ik blijf kippevel houden



gr liesbeth

Ik had hem ook al gelezen, heb hem voor een week of 2 terug ook hier op het forum gezet...
Maar hij blijft ontroerend

ja hoor hier ook tranen in mijn ogen
ik had het nog niet eerder gelezen

http://www.hondenpage.com/hondenforum/23825/zo-waar,,,-dit-verhaal.-zielig,,-ja..-mooi-omschreven,-zeer-zeker!.-.php
Als het goed is is dit hem ook.

Ohhhhhhh wat zielig,mijn zakdoek is nat,inderdaad hoe kon je, en toch weet je dat dit gebeurd in asiels, ik ga er alleen naartoe om zakken eten te brengen of spullen die ik over heb, maar ga nooit naar de honden binnen kijken, dan breekt mijn hart,en dat doet zo'n pijn,ik zou ze allemaal mee naar huis willen nemen, maar dat gaat niet.
grtn

Ik heb dit verhaal een aantal jaar geleden voor het eerst gelezen, en kwam het zo nu en dan nog eens tegen op internet, maar iedere keer weer krijg ik kippevel en natte ogen...

Ik krijg ook kippenvel bij het verhaal hoe vaak ik hem nu ook al gelezen heb,maar ik word er ook ontzettend kwaad om.Dat mensen zo met dieren om kunnen gaan vind het gewoon walgelijk.

Geen woorden

Ik kende deze ook al en het is echt vreselijk zielig verhaal het is zo goed neergezet

ik heb hem nu niet gelezen kon het niet aan ! ! !

maar ik weet hoe die gaat dus moest toch zakdoek pakken

ik heb dit verhaal al een s geleezene een ander soort en elke keer springen de tranen in mijn ogen

idd

hoe kon je

ik heb het al een keer of 3 gelezen maar steeds als ik het lees lopen de tranen over me wangen.verschrikkelijk.maar het gebeurd.die arme onschuldige honden.mijn haar staat overeind.
je kan bijna voelen wat dat arme beest voeld.
arme arme hond.


groetjes noor en een pootje van jazzy

Zit hier te brullen, mijn hart klopt in mijn keel... het is geschreven alsof je door de ogen van de hond kan kijken. Wat erg.... je zal dit maar zelf moeten ervaren..... en niemand die je hoort

had ook tranen in mijn ogen.Kende dit al.Er is ook een gedicht dat heet EGOISTISCH en staan op 1001 gedichten is ook een prachtig gedicht en is beschreven gewoon hoe het is.groetjes.

ik heb ''Hoe kon je '' al een paar keer gelezen en nog altijd tranen

ik zit met tranen in mijn ogen zo moet Bijou het ook gezien hebben

wat zielig... hoe kunnen mensen zo zijn om hun hond zo aan hun einde te laten komen het is gwn niet eerlijk wat er met deze schat is gebeurt... geen hart hebben noem ik dit
waarom moet zoiets gebeuren omdat hij te lang in het asiel zit zeker, ik vind het niet kunnen


xxxxxx

ps. hoe kon je, hoe kunnen ze!!!!

ik ken het verhaal ook, al eens vaker op internet tegen gekomen. erg dat honden zo uit hun leven gehaald moeten worden.

zo heb ik hier nog zo iets

Was alles maar anders geweest...

De plaats waar ik ben geboren,
was muf en donker.
Mijn moeder was heel mager.
Ze had niet genoeg voeding voor ons.
Mijn broertjes en zusjes,
stierven één voor één.
Op een dag werd ik samen met mijn zusje weggehaald...
We waren bang en verdrietig.....
We waren nog te klein.....

De mensen hadden geld nodig.
Ze gooiden ons in een kooi en brachten ons naar een vreemde plaats.
Dicht kropen we tegen elkaar aan en huilden....
Plotseling was er veel te zien...
Heel veel geluiden, geuren en andere dieren.
Sommigen kwaakten, anderen miauwden....

Toen werden we in een nog kleiner gooitje gesmeten.
Er jankten nog meer puppies.
We kropen in een hoekje van angst.
Mensen keken naar ons en haalden ons er soms uit.
Sommigen waren lief, anderen deden ons pijn

Mijn zusje is gestorven........
Ik lag tegen haar aan en voelde het leven uit haar magere lijfje wegtrekken....
Toen mensenhanden haar weghaalden huilde ik zacht....
Ik werd geslagen......
Ik moest stil zijn.....

Een paar dagen later kwam er plots iemand bij me,
Die me bekeek en me aaide.....
Ik mocht mee, voor een klein prijsje.
Ook kreeg ik een naam: Angel.
Mijn baasje was goed voor mij.
En ik gaf hem mijn trouw en toewijding.

Mijn baas leerde mij het verschil tussen goed en fout
Ik kreeg voldoende te eten en héél veel liefde.
Er werd met me gespeeld en geknuffeld,
Zodat ik voldaan in slaap viel.

Toen.........moest ik mee.......
We gingen naar een dokter.
Ik was bang, maar mijn beste vriend kalmeerde mij.
Iedereen keek zo triest....
Er werd iets gezegd over mijn hart en heupdysplasie,
Over broodfokkers en ongeteste ouders.....

Nu ben ik zes maanden.
Elke beweging doet pijn.
Ademhalen wordt moeilijker.
Maar ik wil een sterke puppy zijn.....
Voor mijn baas....
Het doet mij ook pijn om hem verdrietig te zien.

Pijn is nu een vast gegeven in mijn leven.
Soms voel ik me gevangen.
Ik kan niet goed meer recht staan of drinken....
En dan....moet ik weer mee....
Iedereen is bedroefd: het is tijd nu, wordt er gezegd.....
Ben ik stout geweest?
Ik zie tranen bij mijn baas en probeer hem te troosten.....
Het lukt me niet.....

Bibberend, lig ik op de tafel van de dierenarts.
Heel angstig kijk ik naar mijn baas..
Hij huilt in mijn vacht.
Ik kan zijn liefde en verdriet voelen wanneer hij me aait.....
De dieren arts lijkt niet meer zo angstaanjagend nu....
Hij verzacht mijn pijn....
Mijn baas houdt me vast en ik voel een zachte prik in mijn voorpoot.....
Ik krijg een vredig gevoel...
Ik kan zelfs iets dichter naar mijn vriend kruipen...

Dan kom ik in een droomwereld...
Mijn moeder is er, met mijn broertjes en zusjes.
Er is vreugde en blijheid....ik zie een brug....
Ik neem afscheid van mijn baas, door nog één keer miet mijn staart te kwispelen
En hem liefkozend aan te kijken.....
Zo graag had ik nog bij hem willen blijven.....

In de verte hoor ik nog vaag een stem zeggen.....
Puppies zoals deze, zijn meestal afkomstig van broodfokkers,
Niet van bekwame fokkers....
Alle pijn is verdwenen...
Ik weet dat ik over héél veel jaren mijn geliefde baas terug zal zien....
Was alles maar anders geweest.....

zoo triest

zoo triest

zoo triest

Erg mooi maar erg zielig

wat zielig zeg.verschrikkelijk de tranen lopen over me wangen.maar het gebeurd wel en dat is zo in en in triest.er moet eigenlijk een wet komen om dit te verbieden dat gefok met die arme beesten.echt mijn hart breekt als ik zulke dingen lees.

grt noor en een pootje van jazzy

Hè ....pfffft.......wat een narigheid.....je moet er niet aan denken...of toch wel ! Het gebeurd jammergenoeg nog te vaak.

Met een brok in mijn keel heb ik het allemaal gelezen.....zo vlak voor het slapen gaan.

Ik ga mijn Montie nog ff extra welterusten knuffelen !

Groetjes Montie en Son