Mijn allerliefste meisje….Ogin.

Lieve Willemijn ik ben heel lang niet meer op dit forum geweest omdat we verhuist zijn en 9 maanden hebben geklust. Maar nu kijk ik weer hier en schrik me een ongeluk van jouw bericht Je hebt me altijd zo goed geholpen met je adviezen en begrip toen Noa en later Desi overleden waren en nu jouw geliefde Ogin. Zo jong nog en dan zo plotseling weg, onbegrijpelijk en zo pijnlijk, ik had ook letterlijk pijn in mijn hart, beide keren. Maar tijd heelt alle wonden zeggen ze en bij mij is het nu pas aan het helen omdat ik de tweeling Bobbi en Nola heb, nu alweer 4 jaar. Ik hoop dat je wel kan huilen want dat lucht een beetje op, soms.....heel veel sterkte....xxx

Paula, ja weet het nog van jou, een geliefde hond een maatje verliezen  waar je voor zorgd en die altijd in je nabijheid is is verdriet wanneer ze weggaan.    Vele jaren veel liefde van Ogin gekregen, mijn leven was zo waardevol.  En nu, de tijd zal het moeten helen, de pijn dat ze weg zijn…en voor jou ook veel verdriet en toch weer gegaan voor nieuwe huisgenootjes….  Dankje wel jij. 

Vanochtend wezen wandelen, en de tulpen weggehaald, ze lagen er nog , iets verwelkt, en vele hebben gezien dat het Ogin was die daar toch lag, heb een paar mensen gesproken ook gemeentewerkers, die mij zo zonder hond zagen, het snoeiwerk is weer begonnen, niemand heeft de tulpen weggehaald, zo blij mee.   …..  de tijd zal helen dat weet ik, en het besef dat Ogin niets bemerkt heeft van het gaan .    

" Vanochtend wezen wandelen, en de tulpen weggehaald, ze lagen er nog , iets verwelkt, en vele hebben gezien dat het Ogin was die daar toch lag, heb een paar mensen gesproken ook gemeentewerkers, die mij zo zonder hond zagen, het snoeiwerk is weer begonnen, niemand heeft de tulpen weggehaald, zo blij mee.   …..  de tijd zal helen dat weet ik, en het besef dat Ogin niets bemerkt heeft van het gaan .     "

Willemijn - Bams en Ogin ¥ .

Lijkt me moeilijk om daar te lopen zo zonder hond erg confronterend. Ik ben amper buiten meer geweest zonder hond. Ik ga niet zomaar alleen wandelen. 

Mooi dat ze alles hebben laten liggen, geeft je toch wat vertrouwen in de mensheid. 

Fred, ik ga er iedere dag heen, om de hele dag binnen te verblijven , nee…wil graag toch in conditie blijven, ja weet wel dat er andere mogelijkheden zijn maar daar ben ik niet aan toe…..en daar, hoe gek dit ook lijkt, voel haar plezier van het wandelen daar… dan heb ik toch rust.    Thuis is het ook niet makkelijk. Ze is nog maar net weg. 

" Fred, ik ga er iedere dag heen, om de hele dag binnen te verblijven , nee…wil graag toch in conditie blijven, ja weet wel dat er andere mogelijkheden zijn maar daar ben ik niet aan toe…..en daar, hoe gek dit ook lijkt, voel haar plezier van het wandelen daar… dan heb ik toch rust.    Thuis is het ook niet makkelijk. Ze is nog maar net weg.  "

Willemijn - Bams en Ogin ¥ .

Snap ik... hier is het al maanden geleden en het went eigenlijk nog steeds niet. Ik was straks nog hondenhaar aan het plukken uit mijn gebreide sjaal. Ergens is hij er nog steeds en toch is hij ook compleet weg... Het is zo stil en geen ook geblaf als de postbezorger er is...verdrietig. 

Nee het went nooit een afscheid….een nieuw huisgenootje in je hart sluiten.   Zodat er weer liefde ontstaat wederzijds.   En nee Geen vervanger, maar verder leven met je leven.  

" Nee het went nooit een afscheid….een nieuw huisgenootje in je hart sluiten.   Zodat er weer liefde ontstaat wederzijds.   En nee Geen vervanger, maar verder leven met je leven.   "

Willemijn - Bams en Ogin ¥ .

Mja ik heb wel eens gespeurd op internet na een nieuwe viervoeter. Ik weet het niet... Ik ben er nog niet uit of ik daar al aan toe ben. Meestal wordt ik er juist erg verdrietig om. 

                    Ik ben ook niet sterk, geef het de tijd, en kijk of je een nieuw huisgenootje ook je liefde kan geven Fred. 

Wat een mooie gedenk plek, en dat de bloemen blijven liggen. Wat mooi

May….iedereen die ik ken zelfs de medewerkers van daar weten wat er aan de hand is, er zat een kaartje bij, het is daar altijd rustig en geen grote groepen mensen en weinig honden, zodat iedereen die daar kwam, ons kende…ik kom er nog iedere dag twee x, probeer wel te gaan als iedereen geweest is….heb moeite om over Ogin te praten nu ze er niet meer is…medewerkers van de groenvoorziening heb ik gesproken en ze staan verbaasd over Ogin, ze was zo,n heerlijke rustige berin, goedmoedig voor iedereen.   En iedereen lieten de bloemen met rust, wel zag ik dat het kaartje bekeken was.  

Je bent eraan toe of niet en het is nooit een vervanging van. Je krijgt namelijk altijd een heel ander karakterje ondanks vachtwensen, gedrag, ras, ect, ect. Geen eentje is hetzelfde maar je moet jezelf kunnen toestaan er weer volledig van te houden en voor te gaan. Dat bepaal je helemaal zelf wanneer 't juiste moment is. Zolang je denkt "Nee, wil dat niet"? Dan is het nog niet het juiste moment.

Kijken kan geen kwaad Fred... Wie weet denk je wel van "Dit ga ik doen"

Ach Willemijn,

Ik lees dit nu pas.  Wat een verdriet en inderdaad... ongeloof.  Dat begrijp ik maar al te goed.

Jullie konden niet anders dan deze beslissing nemen. Ogin had een mooi leven.  Wat nu aan het licht kwam zou enkel ellende brengen.  Voor jou en zeker ook voor haar.

Maar wat is het spijtig, wat is het weer zo'n onwerkelijk tragisch en onverdiend gebeuren.  Een dikke knuffel van mij voor jou en Ogin. x

Dankje wel , een zo,n groot gemis……alles is er nog van Ogin, maar het ritme van de dag en nacht die is weg, en dat is een heel naar gevoel, alles wat je doet denk je aan dr, eten klaar maken, en dan alleen in je eentje het moeten opeten, geen Ogin om mee te delen, en ook de wandelingen nu in je eentje, en het zoeken naar dr…….    Jij hebt het ook meegemaakt, je weet wat ik bedoel…soms is het heel moeilijk dat ik hier thuis er met niemand over kan praten, de dagen vorderen en al heel snel is het vergeten van anderen zeker als die geen huisgenootje de hond hebben.    Zonder huisgenootje verder gaan ? Nee dan is mijn leven niet meer compleet .  Bams is ook gegaan, na haar overlijden had ik Ogin hier rondlopen, je moet dan verder voor haar, Bams is 20 januari vijf jaar geleden gegaan, en heb het er nog moeilijk mee, twee wereld honden allebei, die je node mist. 

Zo is het Willemijn.  Bams was geweldig... En dan kijk je er zelf van op hoe Ogin ook zo geweldig en belangrijk wordt.  En ook weer een leegte achterlaat die lijkt alsof ze nooit opgevuld kan worden.  En eigenlijk kan dat ook niet en hoeft het niet.  Maar als je de mogelijkheid hebt en je kunt het aan dan zijn er nieuwe uitdagingen, die net zo belangrijk zullen worden... Die evenveel plezier en geluk kunnen brengen en die mogelijk weer een even groot verdriet kunnen bezorgen.  Is het hebben van zo'n schat het verdriet waard ?  Is het mogelijk verdriet het "niet hebben" waard ? 

Onze Mac is ook maar 8,5 jaar geworden.  Dat was ik niet gewend... 15 jaar... 16 jaar... werden onze vorige honden.  En dat zijn redelijk lange perioden in een mensenleven.  Maar ook weer niet want die jaren lijken achteraf gezien gevlogen.

Ik begrijp hoe moeilijk het is als je alleen leeft, of beter gezegd, als je samenleeft met zo'n fijne hond die alles voor je betekent en je moet er nu in huis alleen doorheen.  Maar alles heeft voor- en nadelen.  Wij zijn met 2 personen, houden van elkaar en van onze huisdieren..  En ja je hoeft het verdriet dan niet alleen te dragen... gedeeld door 2 dus.  Of toch niet ?  Soms is het dubbel verdriet.  Je bent met iets bezig dat je aandacht opeist of je hebt een bui van "En toch ben ik gelukkig en dankbaar dat ik Mac/Bams mocht hebben. Die zou me niet zo ongelukkig willen zien".  En net dan zie je je partner die zich op dat moment kapot voelt en het verdriet is dubbel.

Laat je gevoelens spreken en je verstand mogelijkheden of onmogelijkheden bijstellen.  Of je op dit ogenblik denkt dat je niet meer aan een hond begint of dat je het wel mogelijk acht.  Er komen altijd dingen op een mens zijn pad en dan weet je plots zeker "dit doe ik of dit doe ik niet".  Als kind heb ik thuis honden gehad.  En nestjes.  En puppies.  Later ging ik voor asielhonden en voor katten die vanzelf bij ons beland zijn.  Maar ik weet dat jij voor goede kwekers gaat en er zijn er die altijd bereid zijn je hond weer op te vangen als dat nodig is.  Ik wens je hoe dan ook nog veel liefde van een wereldhond.

Je hebt gelijk, een leven zonder een lief huisgenoot is een eenzaam leven verder, en is het het verdriet waard als ze weer gaan ? Jaren van liefde gehad ? Jawel, geen een wordt vergeten al die jaren van liefde van een hond gehad..nooit geen spijt van gehad en dan als ze weggaan…………een grote leegte.     Ja een goede fokker is moeilijk  om te vinden, ik heb eisen van gezondheid dat de start goed is….ik  ben er mee bezig, een nieuw huisgenootje nemen is niet een vervanger van mijn overleden honden….het leven is al hard genoeg in je eentje en als er dan zo,n huisgenootje rondloopt op vier benen, dan verzacht alles ook het onmenselijke verdriet van afscheid nemen van de geliefde honden, heb eens nagedacht, ben nooit zonder honden geweest, altijd samen er mee geleefd…..  straks toch weer een ritme waardoor het leven verder wat makkelijker zal worden. 

Ik vond het wandelen zonder hond, na het overlijden van Friso héél moeilijk.  Ik dacht dat iedereen iets aan me zag...Toen heb ik regelmatig een buurhond meegenomen die  wel wat beweging kon gebruiken.

Een bejaarde mevrouw hier uit de  buurt loopt nog  dagelijks tweemaal de oude wandeling van haar  overleden Bas. Zelfs 's  morgens om 08.00 uur!   Ik vind dat heel knap hoor.

Anderzijds moet je natuurlijk wel  in beweging blijven en proberen gezond te blijven zonder hond!

Jantien, dat is ook moeilijk, wandelen zonder hond, toch ga ik iedere dag naar de Blauwe stad, nou is het daar heel rustig en de tijden die ik nu ga is er niemand zeker niet met die kou.    Moeilijk als ik iemand tegen komt die mijnnhonden gekend hebben, de vraag…..en ja dan zijn er tranen, vandaar wandelen op andere tijden als er niemand is.    Hier waar ik woon weet niemand behalve de cresch dat Ogin er niet meer is, daar krijg ik wel veel steun van, zijn ook vrienden en een goeie buur.    De cresch is naast mijn woning.   Hier zijn geen honden om er eens mee te gaan wandelen.   In mijn buurt zijn weinig honden.    

Ik heb het ook lang moeilijk gevonden om zonder Puck weer te gaan wandelen. Toch is het weer gelukt gelukkig en zit ik inmiddels op 8km wat ik wandel, maar wel steeds hetzelfde rondje.

Na al die tijd weliswaar nog steeds niet het bos in geweest voor een wandeling. 

Dat stond wel op het programma, toen kreeg ik hielspoor en daarna werd het weer te slecht en dus de bossen hier te drekkerig, hopelijk dit voorjaar weer.

Ook hier wordt nog wel eens gevraagd 'goh heb je de hond niet meer'. Altijd even een moeilijk moment, ook na zo'n tijd. Geen tranen meer dat niet, maar wel een moeilijk gevoel zeg maar.

" Ik heb het ook lang moeilijk gevonden om zonder Puck weer te gaan wandelen. Toch is het weer gelukt gelukkig en zit ik inmiddels op 8km wat ik wandel, maar wel steeds hetzelfde rondje.
Na al die tijd weliswaar nog steeds niet het bos in geweest voor een wandeling. 
Dat stond wel op het programma, toen kreeg ik hielspoor en daarna werd het weer te slecht en dus de bossen hier te drekkerig, hopelijk dit voorjaar weer.
 
Ook hier wordt nog wel eens gevraagd 'goh heb je de hond niet meer'. Altijd even een moeilijk moment, ook na zo'n tijd. Geen tranen meer dat niet, maar wel een moeilijk gevoel zeg maar. "

UkkePuck

Je loopt te zoeken he…waar is ze nu, ik heb dat erg, tijdens de wandeling en in huis.  

Jij denkt dat de mensen in jouw buurtje het niet weten?  Nou, die weten het echt wel hoor.  Ze kennen jou als' die vrouw met die bruine beer'.  Maar mensen die zelf geen hond hebben (gehad) zullen je niet zo vaak aanspreken.

Ik woon aan een weg waar diverse flats staan. Er zijn een heleboel mensen die ik niet ken, maar ik ben voor hen : 'die mevrouw met dat witte hondje!'  Want ze zien mij dagelijks lopen als ze uit het raam kijken.

" Jij denkt dat de mensen in jouw buurtje het niet weten?  Nou, die weten het echt wel hoor.  Ze kennen jou als' die vrouw met die bruine beer'.  Maar mensen die zelf geen hond hebben (gehad) zullen je niet zo vaak aanspreken.
Ik woon aan een weg waar diverse flats staan. Er zijn een heleboel mensen die ik niet ken, maar ik ben voor hen : 'die mevrouw met dat witte hondje!'  Want ze zien mij dagelijks lopen als ze uit het raam kijken. "

jantien

Ik herken hier inderdaad de mensen aan de honden. Zo is er een mevrouw met twee Berners, een meneer met twee tollers, een mevrouw met een (altijd) kwade, maar ook loslopende (arghh) labrador kruising, sjokkende golden retriever meneer etc. 

Ook een oudere mevrouw met een hondje met erge angst agressie. Het hondje liep eerst met de meneer des huizes, maar nu al heel jaren niet meer. Nu zie ik de mevrouw sinds kort ook niet meer en het maakt me verdrietig... Omdat ik gewoon weet dat het met 1 van die twee niet goed zal (zijn) gegaan.. ze deed zo haar best voor dat hondje. 

In de ochtend doe ik altijd even scrollen en bij deze? Moest ik gelijk aan Bams en Ogin denken.

link 

Nee, echt zoeken doe ik niet. Het waren stomme dingen zoals enorm op de wip zitten om naar huis te gaan, want de hond moet uit. En dan weer bedenken 'oh geen hond meer'.

Jantien en Fredje, wat jullie beschrijven herken ik en uiteindelijk weet je de naam van de hond en niet die van het baasje hahaha.

Ik spreek nog wel eens een enkele keer de mensen met honden die ik ook sprak wanneer ik Puck uit liet.

En inderdaad, mensen herkennen jou ook met hond. Ik was ook de vrouw met dat kleine witte hondje.

En Willemijn, mensen zullen vast zien dat jij altijd met een bruine hond in de auto rond reed en zullen ook opmerken dat je dat niet meer doet. Alleen zul je misschien niet veel buren spreken, helemaal niet op dit moment in de winter met een smerig weertje.

Tja ik ontmoeten een kokos vandaag, leuk ding ook aan chi

Jaaaaaa, heerlijk zo,n herrinnering . 

Nee spreek eigenlijk niemand, ga als het kan wel weg met de auto maar andere tijden, wil niet graag anderen tegen komen……….     Hier in de straat weet alleen de cresch het, verder niemand, zat bij de kapper en daar was een buurvrouw die met me sprak, maar niets over Ogin gehad.   En ik loop nimmer in de straat met een hond ga als ik lopend ben direct het veld in en dan ziet niemand je, ik woon op een hoek, aan het eind van de straat.     Weet wel met mijn verbrijzeld bekken dat ik een rouleer systeem had voor Bams,  niemand eens vroeg goh is er wat aan de hand met willemijn, nooit iemand wat gevraagd, terwijl Bams door drie personen uit werd gelaten op de dag.   Drie maanden lang.     Ben benieuwd of ze straks mijn nieuwe huisgenootje wel zullen zien.  

" Nee spreek eigenlijk niemand, ga als het kan wel weg met de auto maar andere tijden, wil niet graag anderen tegen komen……….     Hier in de straat weet alleen de cresch het, verder niemand, zat bij de kapper en daar was een buurvrouw die met me sprak, maar niets over Ogin gehad.   En ik loop nimmer in de straat met een hond ga als ik lopend ben direct het veld in en dan ziet niemand je, ik woon op een hoek, aan het eind van de straat.     Weet wel met mijn verbrijzeld bekken dat ik een rouleer systeem had voor Bams,  niemand eens vroeg goh is er wat aan de hand met willemijn, nooit iemand wat gevraagd, terwijl Bams door drie personen uit werd gelaten op de dag.   Drie maanden lang.     Ben benieuwd of ze straks mijn nieuwe huisgenootje wel zullen zien.   "

Willemijn - Bams en Ogin ¥ .

Ik denk ook, sprekend uit mijn eigen ervaringen, dat het wel even kan duren voordat mensen het überhaupt opmerken. Zoals ik hier boven ook schreef heb ik laatst pas gedacht heey ik heb die mevrouw al lang niet meer gezien met der hondje. Nu ik erover nadenk al zeker een half jaar niet. Ze liep altijd op dezelfde tijd voor ons huis voorbij, en nu? Niemand. Uiteindelijk valt dat kwartje... maar laat, erg laat. 

Of... en dat doe ik vaak, ik merk het op en denk, oh nee he, maar spreek mensen er niet op aan, zeg gewoon goedemiddag of goedemorgen, hoe is het enzv, maar vraag niet naar de hond, of het moet weken later zijn. Gelujk vragen kan zoveel pijn doen, als mensen willen vertellen doen ze dat, en dat kan altijd bij mij, luisteren kan ik.

Nou we schreven er pas nog over; ik ben vanochtend toevallig voor de eerste keer  aangesproken naar waar onze hond nou eigenlijk gebleven is. Zelfs na oktober voelt het nog steeds ongemakkelijk helaas. 

Maargoed dat was dus de eerste die het opgemerkt heeft.