Lieve Willemijn ik ben heel lang niet meer op dit forum geweest omdat we verhuist zijn en 9 maanden hebben geklust. Maar nu kijk ik weer hier en schrik me een ongeluk van jouw bericht Je hebt me altijd zo goed geholpen met je adviezen en begrip toen Noa en later Desi overleden waren en nu jouw geliefde Ogin. Zo jong nog en dan zo plotseling weg, onbegrijpelijk en zo pijnlijk, ik had ook letterlijk pijn in mijn hart, beide keren. Maar tijd heelt alle wonden zeggen ze en bij mij is het nu pas aan het helen omdat ik de tweeling Bobbi en Nola heb, nu alweer 4 jaar. Ik hoop dat je wel kan huilen want dat lucht een beetje op, soms.....heel veel sterkte....xxx
Paula, ja weet het nog van jou, een geliefde hond een maatje verliezen waar je voor zorgd en die altijd in je nabijheid is is verdriet wanneer ze weggaan. Vele jaren veel liefde van Ogin gekregen, mijn leven was zo waardevol. En nu, de tijd zal het moeten helen, de pijn dat ze weg zijn…en voor jou ook veel verdriet en toch weer gegaan voor nieuwe huisgenootjes…. Dankje wel jij.
Vanochtend wezen wandelen, en de tulpen weggehaald, ze lagen er nog , iets verwelkt, en vele hebben gezien dat het Ogin was die daar toch lag, heb een paar mensen gesproken ook gemeentewerkers, die mij zo zonder hond zagen, het snoeiwerk is weer begonnen, niemand heeft de tulpen weggehaald, zo blij mee. ….. de tijd zal helen dat weet ik, en het besef dat Ogin niets bemerkt heeft van het gaan .
Lijkt me moeilijk om daar te lopen zo zonder hond erg confronterend. Ik ben amper buiten meer geweest zonder hond. Ik ga niet zomaar alleen wandelen.
Mooi dat ze alles hebben laten liggen, geeft je toch wat vertrouwen in de mensheid.
Fred, ik ga er iedere dag heen, om de hele dag binnen te verblijven , nee…wil graag toch in conditie blijven, ja weet wel dat er andere mogelijkheden zijn maar daar ben ik niet aan toe…..en daar, hoe gek dit ook lijkt, voel haar plezier van het wandelen daar… dan heb ik toch rust. Thuis is het ook niet makkelijk. Ze is nog maar net weg.
Snap ik... hier is het al maanden geleden en het went eigenlijk nog steeds niet. Ik was straks nog hondenhaar aan het plukken uit mijn gebreide sjaal. Ergens is hij er nog steeds en toch is hij ook compleet weg... Het is zo stil en geen ook geblaf als de postbezorger er is...verdrietig.
Nee het went nooit een afscheid….een nieuw huisgenootje in je hart sluiten. Zodat er weer liefde ontstaat wederzijds. En nee Geen vervanger, maar verder leven met je leven.
Mja ik heb wel eens gespeurd op internet na een nieuwe viervoeter. Ik weet het niet... Ik ben er nog niet uit of ik daar al aan toe ben. Meestal wordt ik er juist erg verdrietig om.
Ik ben ook niet sterk, geef het de tijd, en kijk of je een nieuw huisgenootje ook je liefde kan geven Fred.
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?