Mijn allerliefste meisje….Ogin.

In huis stil en leeg, na het overlijden van Bams was Ogin er , daar moest ik voor doorgaan, ook heel moeilijk, nu is er niemand om door te gaan.    

Nee het is dan zo leeg he. Doorgaan moet je voor Loes natuurlijk. Sterkte hoor.

Wat verschrikkelijk verdrietig allemaal om te lezen en ook heel herkenbaar, helaas. Het wordt echt beter, ookal voelt het nu alsof het nooit meer goed komt.

Verder eens met Jolanda. Ik denk niet dat je jezelf nu ook nog moet forceren om iets te doen wat je eigenlijk niet wil en als jouw buik op dit moment alleen blij wordt van soep en koffie, dan is het eventjes alleen soep en koffie. Wees lief voor jezelf.

Wat een mooie traditie zo bij die steen. Nogmaals veel sterkte.

Och Willemijn, Wat ik zo door de jaren heen gelezen heb zijn jouw honden jouw lust en je leven. Niet alleen is je beste maatje overleden. Ook valt het zorgen voor weg, de reden om in de ochtend vroeg op te staan. De wandelingen waarin je andere honden en mensen tegen komt om vervolgens een praatje mee te maken.

Het gezelschap van iemand die bij je in huis leeft, de blijdschap van iemand als je weer thuis komt. 

Je hebt zo goed voor Ogin gezorgd en er alles aan gedaan om haar gelukkig te maken en te houden, alleen al de intense verzorging die ze nodig had, je hebt dr alles gegeven wat ze nodig had.

Nu moet je goed voor jezelf zorgen..Wat is het dat jij nodig hebt.

Na alles wat ik door de jaren heen gelezen heb, zie ik jou niet zonder hond. Al ken ik je niet eens persoonlijk.

Maar als een nieuw maatje jou gelukkig maakt, zou ik daar zeker voor gaan.

Absoluut niet ter vervanging van Ogin, zij is immers onvervangbaar.  Maar een nieuw maatje om in de ochtend voor op te staan, fijne lange wandelingen mee te maken en liefde en vreugde van te ontvangen en te geven. Volgens mij heb jij genoeg liefde voor Bams,Ogin en een nieuw maatje ernaast.

Misschien is het nu nog te vroeg, maar hoe fijn zou het zijn dat je naast het verdriet dat je nu hebt, binnenkort ook iets hebt om naar uit te kijken.

Ik wens je nogmaals heel veel sterkte!

" In huis stil en leeg, na het overlijden van Bams was Ogin er , daar moest ik voor doorgaan, ook heel moeilijk, nu is er niemand om door te gaan.     "

Willemijn _ baasje van Ogin (Ozjin) _ Bams ¥ .

Snap het Willemijn. Maar probeer een ritme op te bouwen,goed eten,wandelen....en wie weet... ik zie jou niet alleen blijven.

Jij moet zorgen en je liefde aan een viervoeter geven,honden zijn jouw leven.

We leven hier allemaal met je mee met je.

Heel erg bedankt voor jullie fijne en lieve berichtjes, waardeer ik zeer, er zijn weinig mensen hier bij me waar ik er over kan praten.   Hier wel..en ik waardeer het zeer. 

Waarheid als een koe, als gezegde dan...... maar helemaal eens. Maarja wat wil je met iemand die kinderen leerde zwemmen. Hoop dat de volgende maat minder zorg nodig heeft maar als het zo is? Dan kan Willemijn dat aan.

Ach wat een schok om te lezen. Zo is ze nog opgewekt thuis en nu heb je haar moeten laten gaan. Wat fijn dat ze in je armen is ingeslapen. Heel veel sterkte met dit grote verlies. 

Het besef is er nog niet….     Het enigste wat me op de been houdt is dat ze  er niets van gemerkt heeft, vrolijk naar de arts, draineren van de seroom dat was het , en dan weer lekker naar huis…ongeloof dat er wat anders aan de hand was..en zelfs zo dat ze niet eens naar huis meer kon, ongemak had ze , voorzichtig zitten en voorzichtig liggen , en als ze stond aan de wandel, buiten niets aan dr gemerkt wat rustiger ja, ongemak dacht ik, eten als een dijker geen afvallen wat toch altijd gebeurdt als er sprake is van tumor, en dan de patholoog, geen angst van tumoren de kans is zo klein 3% meer niet dat er van de uitslag van de melkklier tumor uitkwam, en die was nog geen cm groot, vroeg erbij, een  grote geruststelling, geen uitzaaiingen niets…alleen a typische cellen….maar de kans is zo klein klein er wat kan gebeuren, arts heeft 3 december nog van de …seroom…wat we dachten biopsies afgenomen , drie, uitslag onduidelijk.   Voor de kerst wilde ik al terug, maar arts was ziek en de 16 tiende januari zijn we gegaan, , wel steeds contact gehouden met de kliniek, geen koorts geen ziek zijn wat ongemak, arts had nog nimmer gezien dat tumoren zo snel groeien…..operatie wilde ik direct, alles eruit…..ze had het niet overleefd en daarna zouden er weer tumoren snel groeien, een lijdensweg voor Ogin…naar huis dan nu ….de tumoren stonden op klappen , springen….thuis dan als het snachts gebeurd of op de dag dan komt een arts altijd te laat……aders , ogin had roladers , waren moeilijk te pakken, een slaapmiddel in de bil, ze ging in mijn armen lekker slapen, tevreden, geen angst niets, arts heeft mij lang afscheid van dr laten  nemen voor de uiteindelijke infuus met de dodelijke infuus in een ader ingespoten…..Ogin heeft niets gemerkt.  Alleen het plotseling afscheid moeten nemen van een zo geliefde hond is zo onwerkelijk….de band was zo groot , ze had ernstige atopie, die iedere dag verzorging beliefde , nooit was het voor mij te veel, arts kende dr goed ze kwam iedere maand soms twee x in de maand.    Ogin was een geweldige hond die nog nooit lelijk had gedaan, arts roemde dr, altijd vrolijk, arts ging altijd op de grond zitten om haar te helpen om dr huid weer op de rails te krijgen en de injecties die ze maandelijks nodig had te geven, geen lievere hond dan die meis van mij….    En dan het besluit die de arts heeft genomen is ook hard  aangekomen voor mij maar ook voor de arts,  ….. na een paar dagen nog een telefonisch gesprek gehad met de arts heeft, deed me goed….           En het is nog zo onwerkelijk allemaal.     Smorgens opstaan en dan een leeg huis aantreffen, geen zorg meer na de wandeling en de middag en avond wat altijd gebeuren moest….  En het even hier neerzetten dat ik het verdriet even neerzet, geen mensen om me heen die begrijpen wat een dierbaar geliefde hond inhoudt , waar je afscheid van hebt moeten nemen.    

Ahh Willemijn ja het is zo super herkenbaar wat je allemaal schrijft. Hier ging het nagenoeg hetzelfde. Echter was mijn hond wel al flink afgevallen en afgetakeld ik wist dat het fout ging. De laatste week ging het zo snel. Ik wilde niet wachten op de man met de hamer. Jarenlang gezorgd en nu is het doodstil als je sochtends beneden komt. Ik heb zijn brokken opgevoerd aan de eksters. Bijna een silo vol. Dag na dag na dag ik ben er 4 maanden mee zoet geweest. Maar ik denk dat Fred dat zo gewild zou hebben. De eksters waren niet bang voor Fred en aten gewoon buiten mee, elke dag waren ze er.  Het heeft heel lang geduurd voordat ze weer durfde te landen na zijn dood omdat ze Fred niet zagen, ze zagen mij. Fred liet ze altijd gewoon en jaagde ze niet weg. Laatst zat er eentje tegen het raam aan en keek letterlijk naar binnen, alsof hij Fred binnen zocht? Erg confronterend ik werd er verdrietig van. Ik heb geprobeerd hun vertrouwen te winnen wat mij niet lukt maar Fredje wel deed, bizar. Honden zijn allemaal zo bijzonder  

En dan lees ik jouw verhaal.. het is zo verdrietig allemaal. Ook altijd de liefste goedaardige knuffelberen die het overkomt.  Mijn vorige hond had het ook al. Soms wordt ik er zo moedeloos van dat ik niet weet of ik nog een andere hond wil... Omdat ik het dan waarschijnlijk weer ga meemaken. 

Voor wie niet weet wat een seroom is, dat is een vocht bult gevuld met vocht en komt door een operatie waar op de plek een luchtledige plek is ontstaan, na ongeveer drie weken, niet gevaarlijk en wordt na verloop van een paar weken opgenomen in het lichaam, wat maar niet gebeurde bij Ogin….

Iedereen maakt het verdriet mee als men een hond in huis neemt, de jaren van plezier en liefde die zijn 100% , en dan als toch het afscheid naderd en het geliefde dier er niet meer is is het dat men er over nadenkt om nimmer meer een huisgenoot in huis te nemen…..     Ogin is niet mijn eerste hond, heb het verdriet al meerderen malen meegemaakt, en toch weer een nieuw huisgenoot in huis genomen…de jaren van veel liefde van je huisgenoot is heerlijk en geen denken aan het verdriet wat weer komt…niets is onsterfelijk, en de jaren die je meemaakt zijn geweldig…heel goed moet ik er over nadenken.  

" In huis stil en leeg, na het overlijden van Bams was Ogin er , daar moest ik voor doorgaan, ook heel moeilijk, nu is er niemand om door te gaan.     "

Willemijn _ baasje van Ogin (Ozjin) _ Bams ¥ .

Ja het gemis is dan groot

Je vaste ritme, het uitlaten, en alle verzorging die je had voor Ogin.

*Het voorstel van Sylvia vind ik geen gek idee.

Maar je gevoel moet daar ook goed bij zijn, en dat zijn allemaal overwegingen.

Goed dat je het van je af schrijft Willemijn. Honden zijn gewoon bikkels, je kunt niet alles zien. Het was niet jouw schuld of zo, mocht je daar aan twijfelen. 

Sterkte hoor.

 Sylvia en Petra …Nog geen ander huisgenootje op de plek van Ogin.    Ik zie en voel ze nog in huis, moet nu even geen ander huisgenootje hier.     

" Goed dat je het van je af schrijft Willemijn. Honden zijn gewoon bikkels, je kunt niet alles zien. Het was niet jouw schuld of zo, mocht je daar aan twijfelen. 
 
Sterkte hoor. "

Kees

Schuldig voel ik me niet, ze was nog geen half jaar dat ze de diagnose kreeg dermatitus atopie, wat levenslang betekent. Het is me nooit teveel geweest om voor dr te zorgen…Ogin en ik hadden een fantastische arts, die ons maandelijks bijstond, en gelukkig was Ogin verzekerd, wat de verzekering heel veel gekost heeft, maar nimmer de medicatie wat ze iedere maand nodig had in twijfel heeft getrokken integendeel, ook vaak telefonisch gesproken als ik ergens mee zat, ze zijn altijd vol begrip geweest…..Ogin is niet overleden aan de atopie, ze heeft pech gehad…en het is te snel gegaan. 

"  Sylvia en Petra …Nog geen ander huisgenootje op de plek van Ogin.    Ik zie en voel ze nog in huis, moet nu even geen ander huisgenootje hier.      "

Willemijn _ baasje van Ogin (Ozjin) _ Bams ¥ .

Dan natuurlijk niet doen, het was zomaar een idee wat op kwam.

"  Sylvia en Petra …Nog geen ander huisgenootje op de plek van Ogin.    Ik zie en voel ze nog in huis, moet nu even geen ander huisgenootje hier.      "

Willemijn _ baasje van Ogin (Ozjin) _ Bams ¥ .

Even de tijd nemen om te rouwen,eens gaan winkelen,lekker koffie drinken met Loes. Gewoon weer even de tijd voor jezelf nemen en als je er aan toe bent of niet....

Misschien weer naar de sportschool,daar ben je toen mee gestopt omdat je Ogin niet alleen wilde laten.

"  Sylvia en Petra …Nog geen ander huisgenootje op de plek van Ogin.    Ik zie en voel ze nog in huis, moet nu even geen ander huisgenootje hier.      "

Willemijn _ baasje van Ogin (Ozjin) _ Bams ¥ .

Dan niet doen Willemijn.

Rustig aan Willemijn, je gevoel kan volgende week of volgende maand weer anders zijn, of er komt ineens wat op je pad, voor nu, alles is goed wat je voelt of doet, het is geen kleinigheidje, je bent een familielid kwijt, en dat is heel heftig, neem je tijd, dat is het belangrijkste, dat kan kort of lang zijn, niemand die daar wat van mag vinden.

Willemijn, er zijn geen mensen om je heen die begrijpen wat het afscheid nemen van een dierbare hond inhoudt maar ze zijn hier wel op het Forum. Doordat je zo veel voor Ogin hebt gedaan is de band die je met Ogin hebt heel sterk geworden. Het is vandaag precies 2 jaar geleden dat ik Eefke moest laten gaan.
Ik kon alles met haar. Ze vertrouwde mij volkomen. Ongelofelijk veel met haar beleeft. Ze is weggevallen en er blijft een gat over. Wat Monique zegt is daarom goed. Ga weer naar de sportschool. Dat heb ik ook gedaan. Lichamelijke inspanning maakt endorfine vrij waardoor je je iets minder triest voelt. Je spreekt dan ook weer wat andere mensen. Ook dat helpt.

Willemijn, er zijn geen mensen om je heen die begrijpen wat het afscheid nemen van een dierbare hond inhoudt maar ze zijn hier wel op het Forum. Doordat je zo veel voor Ogin hebt gedaan is de band die je met Ogin hebt heel sterk geworden. Het is vandaag precies 2 jaar geleden dat ik Eefke moest laten gaan.
Ik kon alles met haar. Ze vertrouwde mij volkomen. Ongelofelijk veel met haar beleeft. Ze is weggevallen en er blijft een gat over. Wat Monique zegt is daarom goed. Ga weer naar de sportschool. Dat heb ik ook gedaan. Lichamelijke inspanning maakt endorfine vrij waardoor je je iets minder triest voelt. Je spreekt dan ook weer wat andere mensen. Ook dat helpt.

Paul, heel veel heb ik er aan hier, vandaar dat ik hier mijn verdriet kwijt kan, begrepen worden en ook adviezen zijn altijd welkom. 

Dag Willemijn,

Ik was hier 10 jaar geleden wel vaker, maar vandaag heb ik een oud profiel terug geactiveerd omdat ik zag dat Ogin er niet meer was en ik jou altijd al een super mooi mens heb gevonden. Altijd een fijn woord over voor een ander, altijd behulpzaam bij vragen, nooit een ergernis of een onverwachte streek. Het is geen wonder dat jouw honden perfecte toonbeelden van liefde en onschuld waren. Ik heb zo veel respect en bewondering voor jou, Willemijn. Sinds 2014!

Nu sta je hier op je pad, moedeloos alleen te wezen, Ogin's fysieke aanwezigheid volledig van je ontrukt. Niks is fair in dit verhaal, maar fair is het hier nooit geweest, en we kennen het allemaal. En wie het nog niet kent mag vroeg of laat de shock van zijn/haar leven verwachten. Het spijt me dat het deze keer weer de beurt is aan jou. Ik vrees dat dit de prijs is die we betalen voor liefde. Diezelfde liefde die nu bij jou vanbinnen geblokkeerd zit omdat de bestemming plotsklaps werd geannuleerd. Die liefde vind vroeg of laat zijn weg weer terug, maar voor nu kun je enkel en alleen maar in het nu leven zoals Ogin en Bams deden en jou hierin het voorbeeld gaven. Het voorbeeld dat jij was door hun al de goede zorg te geven die ze nodig hadden ga je nu op jezelf moeten toepassen. Ik ben er rotsvast van overtuigd dat Bams en Ogin het niet anders zouden hebben gewild. Een connectie gevormd door liefde kan van vorm veranderen, maar het kan nooit meer verbroken worden. Dat is een heel schrale troost momenteel, want niks is nog hetzelfde nu. En er is enkel maar nu. Maar je bent wijzer dan mij, dus besef ik dat je dit allemaal maar al te goed zelf weet.

Het alleen zijn, het niet kunnen/mogen uiten van je verdriet in je persoonlijke omgeving en nooit eens iemand die jou vastgrijpt voor een dikke echt gemeende knuffel en hart onder de riem is zo ontzettend hard om te ervaren. Des te meer omdat je zelf de eerste zou zijn om er voor een ander te zijn. Dan ben ik blij te lezen dat je hier op HP mensen hebt waarbij jij je ei kwijt kunt. Ik zou willen dat er meer voor jou was...

Vasten is gezond. Je innerlijke klok zal wel uitmaken wanneer wat en hoe je uiteindelijk dingen terug zal beginnen oppakken.Dat de storm die bij je vanbinnen raast snel mag afnemen.

Mijn diepe medeleven heb je, Willemijn. Je bent één uit de duizend. Honden staan te springen om door jou geadopteerd te worden. maar dat is misschien voor later. Nu eerst nu. Ik denk aan jou!

Rena, je woorden bericht doen me goed, dankje wel, heb hier van iedereen een goed gevoel dat ze er zijn voor mij, en dat ik hier de omhelzingen voel ……onverwachts afscheid moeten nemen dat is zwaar..    de steun van iedereen hier doet me goed, de meeste beseffen wat het is.   Iedereen komt er voor testaan, het gemis het alleen zijn en verder moeten gaan.   

Juist opschrijven wat je voelt Willemijn, tis echt niet niks wat je overkomen is. Onverwachts en een hondenmaat die heel veel zorg nodig had. Geen sterven van een dierbare is zonder pijn. Het uit je leven gerukt worden en nog eens het dagelijks ritme aan zorg wat je al die tijd hebt gedaan wat ineens niet meer hoeft, zorgt voor nog meer leegte. Die invulling zul je weer opnieuw moeten gaan ontdekken.