Voelt jouw hond je aan?

Ik lees vaak dat honden mensen aanvoelen, als er bijvoorbeeld iets aan de hand is met hem of haar. Eerlijk gezegd herken ik dit totaal niet bij mijn hond.

Ja, als wij hier thuis heel hard lachen, dan staat hij kwispelend op en gaat hij mee in ons enthousiasme. Maar voorbeeld: ik was laatst ziek en moest natuurlijk toch even de hond uitlaten. Normaal lopen we wel ver maar daar was ik niet toe in staat, dus het werd even een kort rondje. Nero maar zeuren dat hij verder wil lopen, in de ankers. Etc. Ik moest hem echt meetrekken want ik hield het helemaal niet vol, wat me ook weer veel van mijn energie en kracht vroeg. Of laatst toen ik net slecht nieuws had gehad en me daardoor slecht voelde, ging hij gewoon zoals altijd voor de kastdeur zeuren om een snack.

Hoorde ook laatst van een vriendin dat ze een miskraam had gehad. Zij en haar man verdrietig en nog napraten op de bank. Hun hond gaat altijd op hetzelfde moment bij haar bakje staan omdat ze dan eten krijgt. Dat deed ze dit keer weer, maar omdat het nu allemaal maar lang duurde ging ze blaffen.

Nee, ik heb totaal niet het idee dat mijn hond mij aanvoelt. Het is overigens best een gevoelige hond, als er iemand duidelijk boos is thuis dan trekt hij zich terug of als we enthousiast zijn dan gaat ie daar gelijk in mee. Maar hij voelt niet aan als iemand een rotdag heeft of verdrietig is of zich niet lekker voelt. Ik ben benieuwd of jullie andere ervaringen hebben met jullie hond! 

Ja mijn hond voelt me goed aan, een voorbeeld…..mijn hond is niet bang voor vuurwerk, ik heb een trauma opgelopen daarvan, bij iedere knal krimp ik ineen, en de dagen dat er heftig geknald wordt zit ik in stres,,,mijn hond komt bij me  zitten en geeft me dan een poot op mij…en dat geeft rust, zodra de stres bij me zakt gaat de hond lekker op dr eigen plekje liggen, en nog een voorbeeld…….vanochtend gladheid met sneeuw, heb een verbrijzeld bekken gehad door uitglijden met de gladheid, alweer een hele poos geleden….vanochtend ben ik met ogin eruit gegaan, toch gaan wandelen, kon op de  sneeuw lopen voorzichtig…. En Ogin bleef in mijn buurt, snuffelde nergens…keek soms naar me, en als ik een hond tegen kwam, dan keek ze er niet naar, ze bleef rustig naast me lopen….en ja ik denk echt dat deze hond mijn gevoelens voelt…als er niets aan de hand is is het een energieke hond die overal snuffelt , en wat ik ook probeer om haar dan mee te nemen, 76 kilo, ze laat zich dan echt niet mee sleuren, ja dus, deze hond voelt mijn gevoelens aan…en er zijn meer voorvallen geweest dat mijn hond rekening met me houdt.  Misschien scheelt het ook dat ik alleen ben met de hond dat de band een op een dan is ? 

Ik denk zelf dat t niet perse aanvoelen is, maar dat ze bepaald gedrag van ons herkennen in een bepaalde situatie.

Ik hoor het mensen ook vaak roepen, "die hond voelt je feilloos aan!" maar ik heb dat idee ook niet hoor. Ja, hij is gevoelig en vindt het niet prettig als mensen hun stem verheffen of boos klinken, en ook met lachen of huilen inderdaad. Maar als ik een slechte dag heb, depressief of ziek ben of zoals toevallig vandaag veel pijn heb met lopen, merk ik aan hem niks anders hoor. Ik moest net nog de grootst mogelijke moeite doen om hem er van te overtuigen mee naar binnen te gaan, toen mijn benen het na een uur lopen echt niet meer trokken. De frustratie die dan in mijn stem doorklinkt wil hij nog wel eens wat van schrikken, maar dan is het ook niet zo dat hij ineens meegaander is of zo.

Scotty heeft wel (gehad) dat als ik ga hyperventileren dat hij op schoot komt zitten (en daar houdt hij normaal helemaal niet van) maar verder heb ik zeker niet het idee dat hij ook maar iets merkt als er 'intern' wat aan de hand is.

Ja, mijn hond voelt me goed aan, en Nanu (die overleden is) had dit zelfs echt heel intens. Die hond kwam zo mooi troosten, je voelde haar medeleven volop binnenstromen dan.  

Ze hebben ook mijn kanker aangevoeld, dankzij hen was ik er vroeg bij. 

Ook in andere moeilijke situaties, reageren ze door zich aan te passen. Toen we bijvoorbeeld met autopech in Moskou stonden en daar 5 dagen op een hete asfaltparking vastzaten, gaven ze geen kik en waren zeer inschikkelijk, omdat ze voelden dat we al genoeg stress aan ons hoofd hadden. 

Dus hier gelukkig wel honden die erg empathisch zijn. <3 

Nee, mijn honden zijn dikke vette egoïsten haha.

enig teken van zwakte naar de jongste en hij grijpt zo de macht gok ik 

Ik heb gelukkig ook nog niets ergs meegemaakt, geen erge ziekte, geen onoverkomelijk verdriet, geen trauma’s. 

Diki is mijn autisme hulphond. En ja ze voelt me feilloos aan. Heeft ze dat door een opleiding geleerd. Nee. Dit doet en deed ze al heel jong, uit zichzelf. Al mijn honden voelden mij aan. 

Diki waarschuwt me ook als ik tegen een o.i.aaanval zodat ik kan gaan zitten of liggen, en bij paniek en verdriet is ze er meteen.

Het zit in de meeste zo niet alle honden daar ben ik van overtuigd. Maar je moet het (willen) zien en aandacht aan besteden. Doe je dit niet dan dooft het gedrag uit net als ieder ander gedrag waar geen aandacht aan wordt besteed. Diki is mijn 6e hond en allemaal andere rassen, maar ze voelden me allemaal aan.

. Echter je moet het zien, zoals ik zeg,  en het gedrag belonen, ik heb zelf moeten leren diki,s gedrag te herkennen als waarschuwen door aanvoelen en dat moeten belonen. In het begin heb ik vaak gezegd ga weg, ga weg, als ze zeer irritant voor mijn voeten liep. omdat ik niet zag dat ze meldde dat het niet goed met me ging.

Mijn trainer zei later. ,,Ieder ander ras  , hij noemde de meest voorkomende hulphondenrassen, had het al lang opgegeven en was weggegaan. ,Diki heeft een eigen wijze en gaat door. ,,

En daardoor is ze zo,n enorme hulp voor mij.

Inmiddels herken ik haar gedrag en weet ik wat ik moet doen. Enne bij verdriet is ze niet meer weg te krijgen bij me en niet alleen bij mij. Laatst een emotioneel gesprek met iemand die bijna huilde, diki was gelijk bij hem.

Zie ik diki als een enorme uitzondering? Zeker niet..

Liz voelt mij ook niet aan of het interesseert dr niet zo.. Niet dat ik ooit gemerkt heb iig.

Toevallig paar weken geleden in de nacht doodziek op de bank gelegen.

Liz lag in haar mand op de andere bank, iedere keer als ik kotsmisselijk werd en overeind kwam ,keek ze even op om vervolgens haar koppie heel diep in dr mand te stoppen. 

Ze rolde nog net niet met dr ogen,haha.

Ik denk dat het per hond verschilt. Misschien voelen ze het wel aan, maar toont de ene hond meer empathie dan de ander.

Hier ook helemaal niet. Zeno is niet zo'n gevoelig type en heeft een figuurlijke plaat voor z'n kop.

Dat betekent niet dat hij me niet kan lezen, hoor. Hij houdt me wel degelijk goed in de gaten en hij kijkt wanneer hij actie kan verwachten. Maar dat vind ik niet hetzelfde. Het is niet aanvoelen in de zin van 'mijn baas is gespannen' of 'mijn baas voelt zich niet zo lekker' en dat hij daar wat mee moet. Hij reageert ook niet op heftige emoties.

Eén van mijn katten zit daarentegen wel volledig op mijn golflengte. Dus ik denk dat het gewoon enorm vershilt per individu. De ene mens is ook gevoeliger en/of empathischer dan de ander. 

Ik vind het persoonlijk wel jammer, hoor. Ik heb daardoor ook niet het 'vier poten/handen op één buik'-gevoel. Ik hoop zo'n band in de toekomst wel met een andere hond te hebben.

Ja Sam voelt wel dingen aan, hij gaat naast me liggen en zitten staren naar me, of komt tegen me aan zitten, dat staren doet hij met schattige knipogen.

Overigens, als jij verdrietig bent en een hond gaat spelen, het kan ook voor afleiding zorgen, soms heb je juist dat dan nodig.

Als ik met hem loop en ik heb veel pijn, ook al doe ik zo mijn best om het niet te laten merken, Sam loopt dan strak naast, en plast bijna niet, niet handig want daarom lopen we haha.

Als ik in de middag veel pijn heb, dan ga ik wel eens op de bank liggen, en dan komt hij bij me liggen en dan doen we samen een dutje. Zo zijn er allemaal kleine dingetjes waarvan ik denk, hij voelt wel wat aan.

Hier ook zoiets Tis meer dat ik hun aan voel dan zij mij

Dat denk ik ook wel. Ik denk trouwens wel dat niet elke hond het heeft, maar ook wel dat veel honden meer doorhebben dan de baas denkt, maar het uitdooft als er geen aandacht aan wordt besteed, of dat het zelfs afgeleerd wordt (en als iemand met een nogal fel signalerende hulphond die ook érg hardnekkig is als ik niet luister, snap ik dat ook wel want als als dat niet is wat je zoekt in een hond is het niet per se praktisch). Mijn jongste is ook hulphond en toen ze jonger was vond ik haar gedrag heel vaak vervelend (want als ik ergens mee bezig was en ze kwam me continu onderbreken omdat het eigenlijk niet goed met me ging betekende dat dat ik moest stoppen met waar ik mee bezig was, terwijl ik zelf nog niet doorhad dat het slecht ging: ik vond dat niet fijn) en zag ik het niet, ik heb echt van mijn trainster moeten horen dat ik bepaalde dingen wél moest bevestigen en belonen omdat ik anders mijn hulphond ‘stuk’ zou maken, ze zou het gaan opgeven. Nu is mijn hond gelukkig ook een erg hardnekkig type, dus dat heeft ze nooit gedaan en inmiddels voelen we elkaar veel beter aan en vertrouw ik blind op haar. Ook al komt het me nog steeds niet altijd even goed uit, daar kan zij ook niks aan doen, dus ik luister wel. 

Ik denk ook wel dat mijn hond deze aanleg van zichzelf al had, maar veel ervan is dus ook wel jarenlang bevestigd gedrag. Als ik extreem vermoeid of overprikkeld ben, weet ze dat en zal ze dat aangeven. Bij een aantal dingen denk ik ook dat ze het ruikt, bijvoorbeeld als ik een aanval dreig te krijgen. Ze weet dat dat ‘anders’ ruikt en dat ze altijd beloond is voor het signaleren op zo’n moment. Deels natuurlijke aanleg en daar is op doorgetraind.

Mijn andere hondje komt alleen aanrennen als ik huil en dat alleen omdat zij dat zelf als stressvol ervaart. Het gaat haar niet om mij, ze wil gewoon dat ik zo snel mogelijk weer normaal doe zodat haar wereldje weer veilig voelt (om deze reden was zij trouwens ook ongeschikt om te worden opgeleid als hulphond). Dus zelfs als een hond je zo goed aanvoelt hoeft dat niet altijd even handig te zijn. Gelukkig voor haar huil ik niet vaak. 

Ik heb een paar egoïsten in de roedel, maar ook een paar voelers.

Mijn (overleden) Aiden was heel gevoelig, die gaf aan wanneer mijn bloedsuikers niet goed waren.
Daarentegen was hij als ik gewoon een griepje had wel extra vervelend
Iets met zijn kansen grijpen?
Hij lag ook vaak tegen me aan wanneer ik verdrietig was.

Abby voelt mij ook aan, vooral bij heftige emoties zoals verdriet of boosheid. Meestal loopt ze dan weg.
Geen zin in gezeur.
Bij blijdschap gaat ze er wel in mee en bij ziekte doet ze rustiger aan.

Eigenlijk maakt het de anderen geen reet uit, als ze er zelf maar geen last van hebben.

Lotus voelt mij niet altijd aan maar als ik na mijn geheugenverlies even zat te dromen of staren waren beide honden heel alert. Balou had dit veel erger als Lotus, ik vermoed dat ik tijdens het geheugenverlies vreemd gedrag heb gehad en de hond(en) daarom bij dromen of staren van mij alerter zijn. Bij verdriet kwam Balou ook bij mij zitten en ging mij aan zitten kijken, Lotus komt ook wel maar bij haar zie je meer dat ze niet goed weet wat ze er mee moet.

Ik ben twee weken geleden behoorlijk door mijn rug gegaan en kon amper lopen. Met veel moeite ben ik naar de bank gestrompeld waar ik besprongen werd door een wilde en drukke Lotus, ze had totaal geen oog voor mijn pijn. Ik weet bijna zeker dat Balou rustiger had gereageerd, hij had dit waarschijnlijk gedaan omdat mijn gedrag anders was als normaal, Lotus is hier minder gevoelig voor.