Graag alleen reageren als je meerdere honden hebt, en 1 is plotseling weg gevallen!

Lieve allemaal. 
wij hadden twee prachtige golden dames.

jill van 2017 en haar dochter Mila van 2020. 
tot onze grootste nachtmerrie is het afgelopen vrijdag gekomen. Toen ik met Mila naar de dierenarts ging. En daar bleek dat Mila erg ziek was. Een operatie hebben we nog geprobeerd maar helaas heeft zij dat niet gered. 
Op 3 jarige leeftijd geheel onverwachts moest ik m’n meisje laten gaan. 
We zijn kapot van verdriet. En ik kan alleen maar huilen. Het liefste wil ik m’n meisje terug. Maar dat gaat helaas niet. 

wij zijn een gezin met 3 kinderen ik werk niet ben bij de honden altijd thuis. Maar nu hebben we natuurlijk jill nog zij is 6 jaar oud. Maar ik merk in haar gedrag dat ze haar speel maatje mist. Maar ook voor ons is het gemis groot. Geen 2 voer bakken klaar maken. Geen 2 riemen. Er staan 2 manden 1 is leeg en ga zo maar door. Het vliegt me echt aan. 

nu ben ik heel erg benieuwd naar ervaringen van mensen die ook 2 honden hadden waarvan 1 weg viel. En een aanschaf van een nieuwe pup. Hoe reageerde u hond erop? 
En hoe lang zat daar tussen?

Graag adviezen? 

Ik had twee honden die erg close waren. De oudste is bijna 2 jaar geleden ook plots overleden. Dat was verschrikkelijk en de jongste heeft ontzettend hard en lang getreurd.

Er is geen tweede hond bijgekomen. Ik was er zelf niet aan toe en ik merkte aan mijn hond dat die geen enkele zin had in een nieuwe hond erbij. Het heeft anderhalf jaar geduurd voor ze weer eens met een andere hond wou spelen, maar meer dan even stoeien hoefde voor haar niet meer. 

Het overlijden van haar levensgezel heeft dus een mega grote impact gehad. Hoewel ze uiteindelijk uit haar treurnis is geklommen en heel erg aan ons hangt, is het nooit meer die onbevangen gekkerd geworden die ze voorheen was. 

Maar geen enkel verhaal is hetzelfde, natuurlijk. Ik zou zeggen: geef jezelf en je hond tijd om te rouwen. En je voelt het vast zelf wel aan wanneer jullie er klaar voor zijn. 

Heel veel sterkte gewenst, het is verschrikkelijk verdrietig om je hond opeens te moeten verliezen. 

Hier ook het geval, hond erg ziek moest worden ingeslapen dat heeft de dierenarts bij ons thuis gedaan, in het bijzijn van de andere hond. Die heeft gesnuffeld en gezien geroken en toen was het goed.

We zagen wel dat de ander gemist werd er was immers niemand meer om mee te spelen. Toen het zusje van de overgebleven hond kwam logeren werd ons toch echt wel duidelijk dat er wel weer een hond bij moest.

Hij is ruim een half jaar alleen geweest.

En toen vrij snel daarna liepen we tegen een hond op die weg moest thuis, en die hebben we eerst een paar keer een middag opgehaald om te komen spelen. Met het idee jullie moeten het samen wel leuk hebben.

OOk wij wilde eiegenlijk een pup, maar dat mislukte dus... maar geen spijt er van. Overigens staat er voor rouw van een hond gemiddeld 8 maanden (de meest scherpe puntjes dan he) heb ik eens gelezen.

Vergeet nog heel veel sterkte te wensen!!

Wij kennen elkaar, jullie grote verdriet, Mila plotseling een hele dikke buik en dat jullie met spoed naar de dierenarts zijn gegaan en daar Mila achter hebben moeten laten zo jong en zo plotseling….de achter gebleven hond rouwt ook, net als jullie, iedere hond zal anders daarop reageren, mijn Bams overleed en Ogin bleef achter, ze werd stilletjes en ik dacht hee er is wat mis met dr, naar de dierenarts, onderzocht, bleek ook rouw…advies van de dierenarts, ga wandelen op plekken waar je nooit eerder bent geweest, heb ik gedaan, en veel aandacht gegeven, na een week of drie beruste ogin zich erin en werd toch weer de energieke hond….negeer het niet, veel aandacht en wandelen op andere plekken…….hier geen hond erbij, Ogin vraagt niet om een maatje, dat merk ik ook buiten…neem de tijd voor jullie zelf en voor Jill.

Jill heeft afscheid kunnen nemen. We zijn nog met haar naar de dierenarts gegaan waar ze een opbaar kamer hebben en daar lag Mila. Daar zijn we ruim een uur geweest met jill en ons gezin. Dus ze heeft zeker afscheid kunnen nemen. Ze likte 1 x over mila haar neus en toen was ze steeds bij ons 

Oh nee wat verdrietig. Heb zelf twee goldens dus kan me er alles bij voorstellen. Maar zo jong, heel triest.Ik vraag me af wat er gebeurd is maar geen idee of je er op zit te wachten om dat te vertellen. Heel veel sterkte met het verlies. 

Ze had een gezwollen buik en wilde niet eten. En had die ochtend veel gedronken. 
dus bij de da een echo we dachten dat ze baarmoeder onsteking zou hebben. Maar haar buik zat vol vocht. Dat bleek geen vocht maar bloed. Dus ze hebben haar nog open gemaakt. Maar haar lever bloeden. Die zat vol tumoren. 
volgens de da hele dikke pech! 
ze zou ik mei 4 worden. 

Oh nee wat vreselijk. En zo jong nog...Gecondoleerd. En alle sterkte voor de komende tijd 

Heel veel sterkte de komende tijd... Wat heftig om haar zo vroeg en zo plots te verliezen.

Mijn reu heeft in een jaar zijn beide maatjes verloren.
Toen hij alleen over bleef, merkten wij ook duidelijk dat hij een maatje miste.
Hij at slecht, wilde niet meer wandelen, niet meer spelen, sliep veel, echt duidelijk in rouw.
Wij hebben toen rustig aan gekeken naar een nieuw maatje.
Zodat we wel allemaal het verlies konden verwerken, maar we ook uit konden kijken naar een gelukkige hond.

In november bleef hij alleen over, en april kwam zijn nieuwe vriendinnetje.
Hij was ''over the moon'' en ik heb nog nooit twee honden zo close gezien als die twee.

Heel veel sterkte met dit verlies, 

Ik heb verschillende keren twee honden gehad, en ja dan overlijdt er eentje het eerste . Geen van die keren heeft de andere hond afscheid genomen van zijn cq haar maatje, Ik heb nooit zielig gedaan of extra aandacht besteed aan de overblijvende hond. Ook nooit treuren of noem maar op gemerkt, ook geen zoeken of noem maar op. Wel ooit na twee jaar! Werd een naam genoemd die leek op de overleden hond, toen ging een kop omhoog en liep de hond naar degene die de naam noemde. Dat was een vreemde voor de hond, vond het wel triest toen. Ik heb nooit een vervangende hond genomen voor de overblijvende hond. Zo neem ik nu ook geen nieuwe kat voor mijn hond, terwijl hond en kat super maatjes waren, ook hier werd direct  geaccepteerd dat de kat er niet meer was.

. Maar een hond of kat neem je voor jezelf niet voor de overgebleven hond. Of een nieuwe hond klikt met de aanwezige hond is afwachten, zoals dat altijd afwachten is. 

Je zegt, we merken dat ze haar mist. Maar jullie hebben verdriet, en dat merkt de hond denk ik nog veel meer.  Bedenk dat dus ook, iedere hond reageert op de emoties van de baas,  neem geen overhaast besluit, maar geef het de tijd,

Wat vreselijk verdrietig en zo ontzettend jong. Dit is niet te doen. 

Op 28 nov 2022 en 27 dec 2022 heb ik twee van de drie honden (beiden reuen van 12,5 en 13,5) moeten laten gaan, waardoor mijn teefje Sunny (toen 11 jaar, die nog nooit een dag alleen was geweest) ineens als enige overbleef. Ik had altijd al gezegd dat Sun het heel moeilijk zou krijgen als dit scenario zou voorvallen, maar na een periode van rouw, verbaasde ze me. Alleen kon ze niet meer alleen blijven als ik ging werken en waren de wandelingen, zo met ons tweeën, ook niet echt super uitdagend (Sun is een vrij introvert hondje dat graag op de achtergrond blijft). Dus we bleven honden opzoeken die ze leuk vond. We gingen zelfs daten. Met werk ging ze naar mijn vriendin/oppas/uitlaat/godmother die tegenover me woont en die ook mijn drie honden uitliet als ik ging werken. Dat ging fantastisch. Sinds 4 oktober hebben we weer een vriendje erbij geadopteerd door, een reutje van 7 jaar oud. Ik had een maand vakantie (as zaterdag moet ik weer beginnen) en dit stond in het teken van socialiseren en wennen. De twee vinden elkaar wel oke en leven goed naast elkaar en ik had echt wel wat noten op mn zang met wat voor een hondje we zochten. Het heeft ook wel even geduurd voordat we de juiste vonden. En nu is hij overmorgen alweer 4 weken bij ons en het gaat super. Sun is ook weer wat blijer. Nog niet helemaal gewend, dat komt nog wel. En as zaterdag gaat de eerste dag zijn dat ze samen thuisblijven en tussendoor uitgelaten worden. En dat vind ik echt retespannend. Ze kan al tot 3 uur alleen blijven (dat heb ik kunnen testen), maar daarboven dat is de vraag. 

Neem je tijd, rouw om dit verlies. Laat ook je andere hond rouwen. Dat hoort en je weet het als de tijd daar is voor een ander gezinslid. Misschien is dat vlg maand, misschien over een jaar. Iedereen rouwt anders. Sterkte x

Heel veel sterkte met dit plotselinge verlies.

Mijn honden Mowgli en Balou waren heel close ondanks dat ze erg verschilden in grote.

Toen ik Mowgli i.v.b. met melkkliertumoren moest laten inslapen was Balou erg van slag.

Ik wilde er eigenlijk geen hond meer bij maar toen ik zag hoe moeilijk Balou het had zonder Mowgli heb ik voor de afleiding toch weer een hondenmaatje voor hem gekocht. Eerst vond Balou het kleine ding maar niets maar dit duurde niet lang en nu kunnen ze het prima vinden. Buiten dat de pup afleiding aan Balou gaf had ze ook mijn zorg en aandacht nodig wat ook voor mij afleiding gaf. Uiteraard zal ik mijn speciale hondenmeisje Mowgli nooit vergeten.

Ik heb al jaren 2 honden, 2 australian shepherds. 

Vorig jaar augustus had ik mijn oudste in laten slapen, merkte aan de jongste dat zij haar toch wel miste. 

Ze ging telkens op het plekje liggen waar de oudste tijd lag, de eerste 2 dagen na het overlijden wilde ze haar kluif ook niet, die pakte ze aan en legde ze op de plek waar de oudste altijd haar kluif opat. 

Ze wilde als ze bij mijn ouders was niet meer met mij mee naar huis, bleef liever bij hun en hun flatcoated retriever. 

Afgelopen juni heb ik weer een ausdie meisje in huis genomen, daar moest ze in eerste instantie weinig van weten, ze vond haarverls te druk, na een aantal dagen ging het beter, nu is de pup bijna 7 maanden oud, en gaat de oudste steeds vaker vlak bij of zelfs tegen de jongste aan liggen.

Hier ging de oudste, bij de jongste liggen. 

Agos ik ben ook wel een beetje ' bang' voor het gat waar de jongere hond in valt als de oudste zou gaan. Ook voor ons eigen gat uiteraard. Maar nog maar niet aan denken. Wat lief die koppies bij elkaar, zo ligt onze jongere ook vaak bij de oudere. Het verhaal van deze golden retriever baasje is schrijnend, veel en veel te jong overleden. Nogmaals sterkte 

     Ik koester ook deze foto van hun twee.

Ach zo lief.

Ook Ozjin kwam alleen te staan zonder haar oudere….mams, nee ze was haar mams niet, maar ze volgde haar overal…scheelde 9 jaar in leeftijd.

Ah ja, konden ze maar gewoon heel oud worden he. Zo moeilijk lijkt me om je hond te verliezen. Maar ja het gaat een keer gebeuren. Weet wel wat het is vanuit vroeger maar je eigen hond die je vanaf pup hebt is toch anders. 

 Bams is bijna 14 jaar oud geworden….

Dat is de mijne ook bijna.  Wel een mooie leeftijd voor een New Foundlander maar het is altijd te vroeg he. Maar als je dan kijkt naar het verhaal van Jillmila dat is natuurlijk nog triester, zo jong. 

Een herplaatser moeten laten gaan, is net zo moeilijk als een hond die vanaf pup hebt, zeg ik uit ervaring.  Maar ik ga er vanuit dat je dit niet zo bedoelde 

TS Allereerst heel veel sterkte. 

Ik heb hetzelfde meegemaakt. Hond van de ene op de andere dag niet meer willen eten, naar de DA, kijkoperatie nav echo, maagtumor, niets meer aan te doen. Hebben hem niet meer wakker laten worden. Hij was nog maar 7 jaar.

Wij hadden toen ook nog een teefje van 9 jaar, dus wel ouder dan jouw hond. Zij was al nooit gek met pups en ook wilde we bij haar geen herplaatser zetten. We hebben haar nog 2,5 jaar bij ons mogen hebben. Nadat we haar hebben moeten laten inslapen, kwam onze huidige hond, een pup. Hij kwam 2,5 maand na het overlijden van ons teefje, ik heb hem uiteraard gelijk in mijn hart gesloten, toch vond ik dit nog vrij snel gaan. Maar dat is voor ieder verschillend.

Denk er in ieder geval heel goed over na en neem geen ondoordachte beslissingen. Nogmaals heel sterkte, hartstikke triest zo jong...  

Nee tuurlijk bedoelde ik het zo niet maar meer dat we vanuit huis een hond hadden maar toen we de deur uitgingen werd het de hond van mijn ouders snap je? En dan neem je zelf een hond (toevallig als pup ) dan voelt dat anders. 

Heel veel sterkte! Dat ten eerste.

Hier heb ik het nu 3x meegemaakt. 

Finn en Bluf waren goede maatjes waarbij Bluf altijd in een roedel was opgegroeid. Toen Finn wegviel leek ze het goed op te pakken maar na een paar weken merkte ik bij haar het gemis van een andere hond.

Er veranderde daarna veel want ik kreeg een vriend met hond en die trok vrij rap bij mij in. Bluf was blij, de andere hond wat minder want die was juist gewend en had ook karakter om wat meer op zichzelf te zijn.

Toen dat goed ging en na een verhuizing zou onze pup zijn intrede gaan doen, een maatje van hetzelfde ras voor Bluf want de dames accepteerden elkaar maar ze leefden toch wat langs elkaar heen.

Bluf overleed echter plots, en op dezelfde dag werd onze pup Aki gebracht. Jol accepteerde het uiteindelijk en Aak was dus zo'n type hond als huisgenoot gewend die ok was, maar had geen speelmaatje.

Jol werd ouder en ging op een bepaald moment echt wel achteruit, pup of andere hond erbij wilden we haar niet aandoen. 

Toen ze overleed toch nog plots, merkten we aan Aak wel dat hij een hondenmaatje in huis mistte. Mijn vriend was echter nog niet toe aan een andere hond, zijn verdriet om Jol was te groot om te denken aan een andere hond.

(Bij Bluf/Aki was dat anders gegaan omdat de pup al zou komen, anders had ik waarschijnlijk zelf op de rem getrapt omdat ik zelf 2 honden bijna binnen een jaar dus was verloren)

Toen mijn vriend er weer open voor stond zijn we gaan kijken naar een andere hond, ik wilde liever een wat oudere hond al om betere inschatting te kunnen maken of karakter zou kunnen matchen met onze Aki. Bij een pup is dat dan toch weer afwachten. Na een maand of 4 na het overlijden van Jol deed de bijna een jarige Chara haar intrede.

Begin was wat stroef, maar daarna bleek het een zeer goede match. Aak bloeide weer op, en ervoer ook het hebben van een écht maatje die interactie met hem had, uitdaagde voor spel en hij nam haar onder zijn hoede.

Zo ging het hier. En weer een paar maanden later vielen we (mijn vriend vooral) voor de charmes van nog een dame en dat was/is ook een goede match maar in basis ging het dus om na het wegvallen van 1 hond die samen waren opgegroeid een andere hond erbij te zoeken.

Je moet het doen als je er zelf klaar voor bent, en hier keken we dus wel naar huidige hond en een bepaald type karakter wat daar goed bij zou passen én ook bij ons zou passen.

--

Grappige hier wel is dat de honden onderling gelukkig een zeer goede klik hebben (dus wat dat betreft heb ik wel e.e.a. juist in weten te schatten op basis van tekst en film/foto's), maar dat ik nu ook merk dat we ook weer honden hebben die op onze eigen karakters aansluiten. We hebben beiden een goede band met alle 3, maar je ziet toch ook dat de honden zelf in sommige gevallen wat meer neigen naar een bepaald persoon. En dat vind ik alleen maar leuk, is met de katten hier idem, 1 hangt meer aan mijn vriend en de ander neigt meer naar mij.

Dat we hier niet voor een pup zijn gegaan kwam meer door mijn twijfel over combi werk/thuis en begeleiden ervan omdat ik gewoon niet wist in te schatten hoe Aak zou reageren.. al was dat misschien dom omdat hij de kittens ook direct in zijn hart sloot en bij de laatste die erbij kwam, onze Glory ook zijn zorgzame karakter direct liet zien.

Maar Goldens zijn over het algemeen wat makkelijker in acceptatie van "vreemd" volgens mij.

Ten eerste vind het respectloos om een discussie aan te gaan over hoe erg het is. 
een pup die je zelf vanaf dag 1 met de fles gevoed hebt. Die jezelf op de wereld hebt geholpen. Dat is echt wel wat anders….

het feit dat ik hier adviezen vraag. Geeft aan dat ik geen domme ondoordachte beslissingen maak. 

Dank je voor je reactie. Ja ik verwacht ook niet dat jill moelijk zal doen. Maar ik houd dit wel in gedachten en vraag daarom ook om adviezen. We staan op een wachtlijst en we gaan zien hoe we ons erbij voelen als de pups geboren zijn. 
We kunnen altijd terug trekken als we merken dat jill of wij er niet aan toe zijn. 
nognaals bedankt voor je reactie 

Oh nee Jillmila, niet verkeerd opvatten hoor. Ik lees je reactie en schrik meteen want iedereen zal het eens zijn dat jouw situatie heel erg verdrietig is. Ik wil je nogmaals heel veel sterkte wensen en je voelt zelf wanneer er eventueel weer ruimte is voor een hondje. En dan is die beslissing ten alle tijden goed. Ook heel fijn dat je denkt aan het beste voor je andere hond. 

Ja weet ik hoor fine. Mijn bericht was ook niet voor jou bedoelt. 
misschien kom ik wat kort over maar ik ben moe…. Van alle emoties????

Wat moet het zwaar voor je zijn.  Is Mila de hond op de foto? Wat een ontzettende knapperd. Alle kracht om deze moeilijke tijd door te komen. Liefs.

Ja klopt dat is m’n meisje????

Ze lijkt veel op mijn golden teef. Ik hoop dat je ooit kunt denken aan haar met alleen een lach maar het verdriet zal nu rauw zijn met veel tranen. Het is zo oneerlijk.