Dobber †

Heel veel sterkte met het verlies van lieve Dobber 

Heel veel sterkte met het verlies van je mooie Dobber.

Als je nog vragen hebt over het inslapen, dan zou ik voor je eigen gemoed dit nog bespreken met de dierenarts.

1 hond van mij was het beter dat deze niet in slaap zou worden gebracht, da heeft mij wel gemeld dat ze direct het middel zou toedienen dat haar hart zou laten stoppen en ook uitgelegd waarom ze dat zo moest doen.

Je bent tot het laatst toe bij haar geweest, jouw liefde en aanwezigheid heeft ze gewoon gevoeld, dat is denk ik wat je het best voor ogen kunt houden

Dank jullie wel allemaal! Ik vind het echt bijzonder dat Dobber voor een aantal mensen zo'n herkenbaar ouwetje was op HP ... Een stammoeder, wat een mooie bewoording, Tamara!

W.b. het inslapen: ik heb daar zelf gelukkig geen vragen over. De DA zei ook dat het afhankelijk was waar je bestelde, dat er ook rood was. Maar dit was echt 1 injectie waar 'beide' middelen in zaten, dus niet een 2-stappenproces of dat Dobber al weg was zonder de overdosis.

Langzaamaan krijgt het gevoel van die missende injectie een plekje, merk ik. 

Verder gaat het met mij wel oke. Ik ben gewoon naar mijn werk gegaan en moet morgen ook nog een dag, daarna heb ik 3,5 week vrij. Laten we het erop houden dat mijn concentratievermogen niet echt aanwezig was vandaag, ik heb heel wat dingen dubbel moeten controleren. Verder voelde het allemaal erg ... apart. Ik ben altijd vrolijk en gezellig, maar kon die positiviteit niet opbrengen. Ach, het komt wel weer terug. 

Ik heb mezelf voorgenomen dat ik in mijn vakantie actief kipjes in de tuin mag regelen. Dat wil ik al een tijdje, maar met Dobber haar jachtinstinct was dat geen goed idee. Kittens opvangen was ook iets dat ik graag wilde proberen als Dobber er niet meer zou zijn, maar daarvoor moet ik mijn huis aanpassen en dat is veel te confronterend op dit moment. Eerst de kipjes maar. Kittens kan altijd nog! De asiels zitten vol met nestjes die een opvangplekje zoeken. 

Wat een gemis, heel veel sterkte!

Heel veel sterkte met het verlies van Dobber. 

Wat een verdrietig bericht... Heel veel sterkte met het verlies van je maatje! Rust zacht, lieve Dobber...

Nynke heel veel sterkte met het verlies van Dobber. 

Dank jullie wel!

Ach wat verdrietig. Sterkte. Ik krijg bijna tranen in mijn ogen waar je schrijft ' dat laatste stukje dat je zegt toe maar' . Je weet dat dat moment ooit komt en met mijn ouder wordende hond (senior) denk ik er ook regelmatig over na. Zo erg maar liefde is ook loslaten. Nogmaals sterkte en wat een prachtige en lieve hond was het, voor altijd in je hart. 

Heel veel sterkte! 

Hey Nynke, hoe gaat het met je?

Wat lief dat je het vraagt! Na mijn laatste berichtje op maandag 31 juli, is van de ene op de andere dag ineens een soort knop omgegaan. Ik was de dinsdag weer helemaal mezelf. Behalve dan dat ik sindsdien niks meer voel als het gaat om Dobber. Ik kan naar een foto van haar kijken en het voelt alsof het de hond van een ander is. Haar pootjes in klei liggen al weken op de tafel, plukjes haar in bakjes op het aquarium en haar as op een kastje, maar het doet me helemaal niks. Het is alsof ik nooit een hond in huis heb gehad. 

Ik zat op een gegeven moment naar een foto van haar te kijken en merkte dat ik emotioneel werd en tranen kreeg. Ineens voelde ik als het ware een knop omgaan in mijn hoofd. Mijn emoties waren ineens weg en mijn tranen stopten. Ik zat echt naar die foto te kijken en zei: waarom huil ik eigenlijk, want ik voel niks. 

Natuurlijk weet ik dat die emoties er zijn, aar ik denk dat mijn brein het voor me afsluit zodat ik ze niet voel. Terwijl ik juist vanaf het begin al mijn emoties vrij heb gelaten. Eigenlijk vind ik het heel erg dat het voelt alsof ik nooit een hond heb gehad, bijna alsof mijn hoofd wil zeggen dat Dobber niks voor me heeft betekend. Ik zet dat gevoel dan ook maar van me af, want ik denk dat juist omdat ik zoveel om haar gaf, het nu zo moeilijk is om die emoties te krijgen. Zo nu en dan merk ik dat ik weer wat emotioneler wordt en daar ben ik dan wel blij om. 

Ik snap je. Ik denk dat het een soort beschermingsmethode is van je brein? Mijn vader heeft kanker, en in het begin had ik er wel moeite mee om er over te praten met anderen. Nu kan ik er over praten alsof er niks aan de hand is. Ik voel me inderdaad wat ‘asociaal’, vooral omdat mijn zusjes het wel emotioneel erg zwaar hebben, en ik elke verslechtering van zijn gezondheid eerlijk gezegd niet echt iets voel 

Ik denk dat mijn brein zichzelf dus een soort van aan het beschermen is tegen de anders immense gevoelens. Een soort rare gewaarwording dat je weet dat je iets zou horen te voelen, anderen iets ziet voelen, maar zelf… niets.

Zeker Dobber en D ook.

Het is een bescherming voor jezelf, ik had het met mijn vader, laat het niet te lang toe, want het komt toch, maar in kleine beetjes is beter..

Sterkte!

Ja zal een beschermingsmechanisme zijn. Met beetjes zal dat verdriet nog vaak langskomen tot je op een dag merkt dat het niet meer zo rauw is. En je merkt dat je kunt terugdenken aan je lieverd met eerst een glimlach ipv een traan. 

Ik denk enerzijds copingmechanisme en aan de andere kant berusting. Omdat je al zo lang met haar overlijden bezig was en het nu oke is. Ik had dat ook met Dave. Verbaasd dat ik niet verdrietiger was. Ruim 3 jaar zo ontzettend bezig geweest met de ene crisis na de andere. Zo vaak gedacht dat hij zou doodgaan, maar elke keer weer opkrabbelen. Soort gewenning of er zo naartoe geleefd te hebben, dat het nu oke is. 

Maar de "klap" gaat nog wel komen. Maar ook daar kom je weer best oke uit.