Inslapen door medische problemen?

Heel ethisch dilemma dit en ik snap als mensen mij hier nu niet snappen. Onze stafford van 2,5 jaar heeft sinds zijn pup leeftijd last van allergieën. Deze zijn door de jaren heen alleen maar erger geworden. Hij is tussendoor ook nog 2x geopereerd en heeft 2 nieuwe knieën gekregen. We zijn bijna iedere maand wel bij de dierenarts te vinden. Het is een ontzettend angstige hond die zich alles heel snel aantrekt. Een bezoekje aan de dierenarts is ook absoluut geen pretje voor hem en voor ons en iedereen daar. Nu lopen wij bij de dermatoloog omdat onze dierenarts zelf niet meer wist wat te doen. Vanuit de dermatoloog is een plan gekomen voor eerst een eliminatie dieet met jeuk medicatie en 3x per week wassen. Hielp dit niet, wordt er opnieuw een bloedtest en een huidtest gedaan en hierop volgend immunotherapie of iedere maand een cytopoint injectie voor de rest van zijn leven. En dan zijn nog niet al zijn klachten verholpen. Eliminatie dieet is bijna afgerond en de klachten komen nu net zo hard weer terug waar hij ook weer veel stress en onrust/pijn/jeuk van ervaart. Hebben over een aantal dagen weer een controle afspraak bij de dermatoloog. Doordat hij al zo’n trauma heeft bij de dierenarts vind ik het eigenlijk zo sneu om iedere maand er straks heen te moeten voor controle en injecties en dat misschien voor de rest van zijn leven. Ik zou het nooit over m’n hart verkrijgen om hem naar een ander gezin te doen of naar het asiel. Het is een stafford en met medische problemen, ik zie het al gebeuren dat hij de rest van zijn leven in het asiel moet doorbrengen… Verschrikkelijk lijkt me dat. Nu ben ik hier heel bot in en zou ik het fijner vinden voor hem als het gewoon klaar zou zijn. Dat hij het leven heeft gehad wat hij nu heeft en geen andere stress of trauma’s er meer bij krijgt, hoe moeilijk ik het daar ook mee zou hebben. Ik begin zelf juist steeds meer moeite te hebben met het zien van hem en dat hij geen rust kan vinden en al deze irritante k*t klachten heeft. Loop ik hier nou te hard van stapel of denk ik de juiste kant op? Het lijkt mij toch niet menselijk om een beestje in leven te houden puur omdat wij dat willen… Ik hoor graag jullie eerlijke mening! 

Ik begrijp je heel goed, mijn hond heeft dermatitus atopie en uit zich in hooikoorts en huidklachten…ook hier grote zorgen….en ja dat is levenslang….ik zal geen oordeel uit spreken met wat je moet doen, iedere hond is anders en ook de eigenaar…ik weet dat de zorgen heel groot zijn, wij zitten ook iedere maand bij de dermatoloog…..en dermatitus atopie is niet te genezen, grote zorgen…ik weet er helaas alles van….hier vier jaar lang gedecibiliseerd, hielp niets, we geven iedere maand de cytopoints , en om de andere dag een wassing…heel zwaar….zal er geen oordeel over hebben wat je moet doen dat is voor iedereen anders.

Heel ethisch dilemma waar geen goed of fout is zolang je handelt vanuit liefde voor je dier denk ik. Wanneer leven lijden wordt zonder uitzicht op dat het beter wordt snap ik je gedachtengang. Enige ervaring en dus tip die ik je kan meegeven is, soms werkt een andere dierenarts. Mijn hond is 2.5 en heeft het eerste jaar al teveel dierenartsen gezien. Hij is heel nerveus en ervaart stress en dit is er zeker nog niet helemaal uit, maar de dierenarts die hem de tijd geeft en in geen geval laat merken dat er ‘nu’ iets moet gebeuren maakt al een wereld van verschil. Plus dat ik een hond ken met echt heel veel dezelfde klachten en die enorm opgeknapt is van deze injecties, zou ik dat nog wel een kans willen geven. 

Ik denk dat heel veel mensen hier verschillend over denken. Ik denk zelf altijd dat een hond niet leeft met het idee dat hij nog tien jaar had kunnen leven, maar een hond weet wel wat er nu is. Als dat leven voor de hond echt niet fijn is (bijvoorbeeld bij heel angstige, getraumatiseerde honden of honden die een lang en naar medisch proces voor de boeg hebben) denk ik dat het nooit een dieronvriendelijke beslissing kan zijn om de hond in te laten slapen. Had die hond op een andere manier misschien geholpen kunnen worden en verder kunnen leven? Misschien. Maar dat weet niemand, en al helemaal de hond heeft daar geen besef van. Ik zie wel eens filmpjes van zwaar gehavende honden die heel veel pijn gehad moeten hebben en die dan na een lange lijdensweg weer gezond zijn geworden en dan denk ik altijd wel, dat ze weer gezond zijn en weer blij kunnen zijn is wel heel fijn, maar je kunt een hond op het moment van lijden niet uitleggen dat er licht aan het eind van de tunnel is, ik vind dan zelf inslapen als het zo slecht gaat ook gewoon echt een diervriendelijke optie (waar ik zelf waarschijnlijk ook voor zou kunnen kiezen).

Wat ik in jouw geval zou doen kan ik niet zeggen. Ik weet niet hoe bang jouw hond is, en hoezeer die bezoekjes aan de dierenarts impact zouden hebben op zijn leven, of hoe erg de restklachten die hij zal overhouden hem zouden beïnvloeden. Ik heb geen verstand van allergieën en weet dus ook niet of er misschien nog mogelijkheden zijn die nog verkend zouden kunnen worden. Het voelt voor mij dus niet fijn om over jouw specifieke geval te zeggen wat ik zou doen, maar ik zou mijn keuze ongetwijfeld maken op basis van wat ik hierboven schreef.

Ik denk dat kwaliteit voor kwantiteit gaat, al zal ik de eerste zijn die toegeeft dat dit een hele moeilijke keuze is waarbij je grenzen verlegt. Daar zit ik zelf mee nu mijn ouwetje naar haar einde loopt. 

Hebbn jullie de Cytopoint inmiddels geprobeerd? Dobber heeft een omgevingsallergie waarvoor de Cytopoint krijgt en dat werkt erg goed. Ze heeft ook een voedselintolerantie, dat voorkomen we door geen kip en rund te voeren. Wat voor voer krijgt jullie hond? Met kvv (vlees) kun je in principe goed elimineren. 

Maar eerlijk? Als de allergie niet beheerbaar kan blijven, dan zou ik er inderdaad een einde aan maken ... Jeuk is verschrikkelijk en ik heb bij Dobber gezien wat het kan doen met een hond. Dat is gewoon niet levenswaardig meer. Maar ik zou er tot die tijd wel alles aan doen om het onder controle te krijgen, maar volgens mij zijn jullie daar ook wel mee bezig. 

Die beslissing moet je zelf nemen. Als het leven hier enkel maar lijden te bieden heeft, zou bij mij de keuze in alle geval snel gemaakt zijn.

Ik weet dat RJ hier op het forum ook ervaring heeft met een hond met ernstige allergieën. Ik hoop dat hij je topic ziet en kan reageren.

De cytopoint heeft hij al een keer gehad puur om uit te proberen. Huidklachten werden wel minder qua plekjes, de jeuk en het slechte ontlastingspatroon bleven dus geen optimaal resultaat. We hebben nu elimatie gehad met de Purina Hypoallergenic. Kvv hebben we ook al geprobeerd, dit gaat steeds de eerste weken/maanden goed en dan komt alsnog de allergie weer terug

Tja sorry ga ik heel bot wezen maar dat heb je met een allergie. Zijn veel mensen die hun hond gewoon blijvend op de medicatie zetten. Op mijn werk een franse bull die al een aantal jaar medicatie zit vanwege een grasallergie,wordt 14 en gaat prima met hem. Ze wennen op den duur ook aan de visite bij de DA. Als je de middelen er niet voor hebt? Waarom niet in een andere gezin plaatsen? Zijn zat mensen die best voor een hond met een moeilijk lichaam willen zorgen.

Het is niet zo moeilijk zelf de cytopoint injecties te geven, dierenartsassistentes mogen dit ook gewoon doen.

Je kan vragen aan je dierenarts of je zelf de cytopoint thuis mag hebben en je hond zelf spuiten elke maand.

Hoevaak heeft hij het gehad? Bij Dobber moest de injectie even inwerken. Zij heeft overigens ook een tijdlang prednison gehad en dat onderdrukte de klachten ook. Uiteindelijk door de bijwerkingen overgegaan op Cytopoint. 

Het lijkt erop dat er verschillende soorten allergieën gaande zijn, dat maakt het heel lastig om een diagnose te krijgen. Ik weet dat er meer honden zijn die heel snel een allergie opbouwen voor een bepaald soort eten, maar ik heb daar zelf geen ervaring mee. 

W.b. zelf injecties geven: ik geef sinds een aantal weken zelf de injecties aan Dobber, waaronder de Cytopoint. Ook de Librela en vit. B12 spuit ik zelf in. Dat is even een grens die je over moet, maar daarna is het in principe goed te doen. En als het veel stress zou schelen, zou je dat zeker kunnen overwegen. 

Hier mag je de cytopoints niet mee nemen naar huis, en de injecties zijn schreeuwend duur, ik betaal ongeveer iets meer dan 220 euro per maand…voor de cytopoint, en word altijd door de dierenarts ingespoten. 

" Hier mag je de cytopoints niet mee nemen naar huis, en de injecties zijn schreeuwend duur, ik betaal ongeveer iets meer dan 200 euro per maand…voor de cytopoint, en word altijd door de dierenarts ingespoten.  "

Willemijn _ baasje van Ozjin _ Bams ¥ .

Precies! Dan valt hij bij ons nog mee van €150 maar ook wij mogen het niet zelf spuiten

Cytopoint-injecties kunnen alleen worden toegediend door een dierenarts of onder het gezag van een dierenarts, aangezien het een subcutane injectie is (een injectie die direct onder de huid wordt gegeven).

Ik begrijp heel goed dat je een hond kan laten inslapen om hem of haar uit haar lijden te verlossen. Ik heb de laatste 10 jaar zo'n lijden gezien, vooral in Roemenië, waardoor ik heel snel anders was gaan denken. 

Ik ben ook voor alles proberen wat in je macht ligt (anders ga je zeker spijt krijgen). Maar ik denk dat ik spreek voor iedereen dat zien dat een hond lijdt en je weet dat het niet beter gaat worden (en hevige jeuk is net zo erg, of zelfs erger dan pijn, in mijn ogen), het ergste is wat je kan zien. Ik heb meerdere situaties vernomen waarbij honden vanwege medische noodzaak, veel te jong, werd ingeslapen. Gewoonweg omdat het geen leven was. Dus ja, ik snap zeker je gedachtegang. Heel veel respect wat je allemaal hebt gedaan. 

Ps. Wat betreft het maandelijks spuiten bij da. Je kan ook bespreekbaar maken met je da dat je zelf of iemand met een BIG bekwaamheid (of jezelf laten scholen om dit te doen) jouw hond kan prikken. 

De cytopoints gaat naar gewicht….hier 30 + 40 mg cytopoints, wordt voorzichtig in een spuit gevuld…..

Pfff die herplaats van mij moest de eerste keer bij de DA een muilkorf op zijn harses, inmiddels zit ie gewoon netjes rustig op de tafel voor zijn jaarlijkse injectie. Mijn vorige was allergisch, is ook namate er meer DA bezoeken kwamen met alleen een prikje, helemaal goed gekomen. Ze hebben meestal een schrik na een operatie en wakker worden in die bench maar je kunt dat vertrouwen ook weer herbouwen door gewoon af en toe na binnen te lopen, bv om je hond te wegen.

Als je de kosten kunt dragen, gewoon doen. Zat met mijn vorige elke 2m wel bij de dierenarts, wij hebben dan gekozen om er meer werk in te steken dan blijvend medicatie erin te proppen. Soms wel zuur want hij is 8 geworden en gestorven aan leverkanker terwijl Blue, die franse bull van het werk inmiddels 14 wordt. Leeftijd is dus ook maar een ding wat je overkomt.

Verder hebben wij bewust gekozen voor een "dachten we" een allergische hond, zat toch al in het budget. Hij blijkt achteraf helemaal niet allergisch te zijn maargoed das een heel ander verhaal. Er zijn dus echt wel wat mensen die bewust kiezen om een hond met een moeilijk lijf te adopteren en daar hun uiterste best voor te doen.

" Hier mag je de cytopoints niet mee nemen naar huis, en de injecties zijn schreeuwend duur, ik betaal ongeveer iets meer dan 220 euro per maand…voor de cytopoint, en word altijd door de dierenarts ingespoten.  "

Willemijn _ baasje van Ozjin _ Bams ¥ .

Dobber krijgt de 20 mg, dus ik ben €73 per injectie kwijt. Ze krijgt het bijna 3 jaar en al die tijd heeft de DA het gedaan. Maar sinds bijna 3 maanden krijgt ze wekelijks een B12 injectie en die mocht ik dan zelf geven. Heb ik om gevraagd, want dat kost per bezoekje €9,30: €2,10 voor de medicatie, de rest voor het laten zetten. Dat verschil vond ik behoorlijk groot, dus daarom gevraagd of ik het zelf mag doen. En omdat de B12 injecties eigenlijk altijd goed gaan, mag ik nu ook de andere onderhuidse injecties zelf doen. Het is ook helemaal niet moeilijk, eerlijk gezegd. Maar goed, niet elke DA wil het spul meegeven en het is natuurlijk wel een risico. Als je per ongeluk verkeerd spuit, ben je toch zomaar heel wat geld kwijt. 

Ogin was een van de eerste die de cytopoints kreeg, ze krijgt ze al vanaf 2017….iedere maand.   Augustus 2017 is de cytopoint in nederland op de markt gekomen….bij de verzekering was deze nog niet eens geregristreerd.   De twee injecties moeten voorzichtig gehusseld worden…het is duur…ogin krijgt 70 mg. .inspuiten is zeker te leren maar waar moet je ze kopen dan ? Bij de dierenarts nou die spuit ze dan direct in.   Anabole injecties gaf ik ook aan Bams zelf, die kon ik voor een paar maanden mee krijgen, die waren niet zo duur…

Ik wilde het graag zelf leren doen, omdat dit uiteindelijk behoorlijk wat ging schelen in de kosten. Elke injectie die mijn dierenarts geeft, komt er €6 bijop voor het inspuiten. Dobber moest toen naar verwachting in totaal 7 B12-injecties krijgen in x weken en inmiddels zit ze op nr. 12 (1 per week). Die spuiten zijn niet zo duur en omdat dit goed gaat, mag ik sinds kort ook de Librela (1 per maand) en Cytopoint bij (1 per 1,5 maand) zelf geven. Ik ben blij dat ik door een kleine moeite van mijn kant, toch elke maand een aantal tientjes bespaar die ik op een andere manier in Dobber kan investeren. 

Voor de duidelijkheid: ik wil niet promoten dat iedereen zelf de hond maar moet gaan injecteren! En als het inspuiten hier niet  (meer) goed zou gaan, zou ik het natuurlijk zeker door de dierenarts laten doen. 

Geen ervaring met een allergische hond gelukkig. 

Wel vind ik het mooi om te lezen dat je bezig bent met de vraag wat de kwaliteit van leven is van je hond. Wat je hierin hebt gedaan, wat er mogelijk nog zou kunnen of dat de conclusie is dat het lijden is en je dit niet wilt voor je hond. 

Ook mooi om te lezen dat je realistisch bent en schrijft dat de kans dat je hond vanwege de gezondheidsklachten en het stigma op het ras mogelijk niet een ander huisje kan vinden. Dan neem je de volle verantwoordelijkheid voor het toekomstige welzijn van je hond. 

Ik wens je sterkte met een mogelijke beslissing en met dit hele proces. Lijkt me niet makkelijk. 

Zoveel mensen zoveel meningen, maar finaal gezien zullen jullie de knoop moeten doorhakken in functie van hoe de hond reageert op langdurige medische opvolging.

Ik heb voor dezelfde problemen gestaan en liet me daarbij leiden door welke impact zijn gezondheidstoestand en de medische opvolging op hem had. Therapeutische hardnekkigheid met een serieuse impact op zijn welbevinden, is niet aan mij besteed.

Hoe dan ook is het een moeilijke beslissing, maar de levenskwaliteit van de hond staat bij mij op de eerste plaats. Uiteraard werd dit altijd besproken met de vaste dierenarts en de specialisten. Sterkte!