Senior hond en puppy?

Hoi, laat ik beginnen met dat er nog niets zeker staat is. Ik ben enkel nieuwsgierig naar ervaringen en dat is ook wat ik nu zoek. Verder ook nog even mijn excuses voor het lange verhaal :)

Penny is komende april 14 en een half en ik ben nog steeds stapelgek op haar. Ik geniet van elke seconde die ik bij haar besteed en ben dus ook het liefst de hele dag met haar bezig. Ze is alles voor mij, de band die wij hebben is zo sterk en bijzonder. Als ik kon kiezen zou ik de rest van mijn leven alleen maar haar willen hebben en niets anders.

Helaas is dat niet mogelijk en sinds een verkeerde diagnose in januari 2022 ben ik daar ook best wel mee bezig. Een leven zonder hond zie ik echt niet zitten. Ik ben dus al behoorlijk lang aan het oriënteren en inmiddels ben ik zeker over welk ras het gaat worden en wat ik met die hond wil doen/bereiken. Fokkers zit ik nu ook naar te kijken, zowel in Nederland als in het buitenland.

Het enige waar ik heel erg mee zit is wanneer.

Oorspronkelijk was het plan om te wachten tot Penny er niet meer is en dat vind ik nog steeds helemaal prima. Aan de andere kant ben ik bang dat ik mezelf dan misschien aan het belemmeren ben. Ik heb al heel lang de droom om actief te worden in hondensport en met een toekomstige hond zou dat moeten gebeuren. Daarnaast zijn er ook andere activiteiten die ik heel graag wil doen maar met Penny niet kan doen.

Penny vindt andere honden tegenwoordig prima, soms zelfs heel erg leuk. Uitvallen is zo goed als geen probleem meer en reuen vindt ze helemaal geweldig. Als ik zie hoe blij Penny wordt van samen lopen met haar beste vrienden denk ik dat een andere hond een toevoeging kan zijn. Aan de andere kant is ze samenwonen en aandacht delen niet gewend. Ze heeft jaloerse neigingen (zonder agressie) en is extreem op mij gefixeerd. Ik ben alles voor haar en waar ik ben is zij. Dat wil ik uiteraard niet kapot maken.

Tijd speelt ook een rol. Ik studeer nog en doe dat door omstandigheden met een behoorlijke omweg. Ik heb daardoor heel veel vrije tijd. Verder woon ik thuis en is mijn moeder bijna net zo enthousiast over de plannen als ik. Als ik uiteindelijk moet werken ben ik ervan overtuigd altijd wel een oplossing te kunnen vinden. Een hond is voor mij altijd de grootste prioriteit dus ik zal er sowieso tijd voor kunnen maken. Daarnaast zal mijn moeder altijd de hond willen opvangen als het nodig is. Aan de andere kant ben ik nu heel veel tijd kwijt aan Penny. Dat ze oud is betekend niet dat ze minder kan of wil, maar wel dat alles langer duurt. 8 tot 10 km wandelen (ongeveer 2x per week) kost ruim 3 uur, soms zelfs 5 als we ook nog even tussendoor gaan eten. Ik vind het heerlijk om zoveel tijd met een hond te besteden en vind het langzame tempo absoluut niet erg, maar als er een hond bij komt wordt het moeilijk. Vanwege het leeftijdsverschil zal samenlopen waarschijnlijk niet handig zijn dus dan moet ik de tijd verdelen. Dat betekent dat die lange wandelingen met Penny mogelijk niet meer kunnen en als er iets is wat ik niet wil is dat Penny er onder gaat lijden.

Er zijn dus een hele hoop dilemma's en dit is waarschijnlijk nog niet eens alles. Het makkelijkste zou zijn om te wachten, maar vandaag kreeg ik juist het advies om het wel te overwegen. Zolang ik studeer heb ik namelijk genoeg tijd om een puppy op te voeden, zodra ik werk zou dat een stuk moeilijker/onmogelijk worden. Andere mensen zeggen juist dat ik het vanwege Penny absoluut niet moet doen, dat zij er enorm onder gaat lijden en dat ik het haar niet aan moet doen.

Ik ben dus heel erg nieuwsgierig naar meningen en vooral ook ervaringen van mensen die ook voor deze keus stonden.

Hier nog even een foto van mij en mijn lieve kleine meid gemaakt tijdens een fotoshoot met Anne Geier

Mijn mening is: Niet doen. Penny is een dikke 14 jaar, ik zou haar in haar laatste tijd niet nog eens belasten met een drukke pup.

Wij hebben destijds ook besloten na het overlijden van onze reu om niet een pup bij onze seniorteef teef te zetten.

Ik vond dat een vrij egoïstische keuze, haar deed ik er zeker geen plezier mee. Zou enkel zijn dat als zij weg zou vallen, dat wij in een minder groot gat zouden vallen

Ik zou zeggen, geniet nog volop van Penny, het hondje is nog actief, wil nog... Je zou haar te kort doen om een ander hondje te nemen. Ik lees uit je verhaal dat je dan geen tijd meer hebt om 8 kilometer met Penny te wandelen. Denk niet dat je dat zou willen toch...  Ik zou dat in elk geval niet willen

En te zijner tijd komt er echt wel iets op je pad wat jou past. 

Mijn mening zou ook zijn 'niet doen'

Penny is niet zomaar al een wat oudere hond, maar écht oud, en als ik in die situatie zou zitten zou ik het mezelf heel kwalijk nemen als Penny er onder gaat leiden. En die kans bestaat / is zelfs zeer groot. Al zijn het maar de kleine dingen, een pup dat tegen haar aan springt en ze zich bezeerd, na 14 jaar ineens de aandacht moeten verdelen, en sowieso een hele verandering, al helemaal voor een oude hond. 

Dan moet je ook nagaan of het wel helemaal eerlijk is naar de pup toe. Want verdelen, betekend letterlijk dat je ze beide minder aandacht kan geven dan dat je zou willen. Een pup heeft juist die aandacht zo hard nodig. Het is sneu als Penny daar in onder zou doen, en dat gebeurd al snel. Ik spreek uit ervaring. Kahlúa is intussen bijna 10, Willow 3. En hoewel Kahlúa ook nog enorm fit is, zijn er gewoon momenten (bijvoorbeeld trainingen van Willow en Bikejoren) dat Kahlúa thuis moet blijven. Nu compenseer ik daar echt wel in, maar het is niet altijd even leuk. En hoe ouder Kahlúa wordt (hopelijk héél oud) hoe meer dat soort momenten voor gaan komen. Want hoe graag ik ook 5 uur zou willen doen met Kahlúa over een wandeling van 8 km in de toekomst, is het niet haalbaar om Willow dan óók nog eens de beweging te geven die ze nodig heeft. En dan is Willow al lang geen pup meer. 

En dan heb je ook nog het 'probleem' dat de pup misschien te erg aan Penny gaat hangen. Als zij komt te overlijden zou dat ook voor de pup een hele verandering zijn, dan nog icm met het verdriet dat jullie allemaal gaan hebben natuurlijk. 

Dus nee.. ik denk dat je beide te kort zou doen. En dat zou ook voor jou geen prettig gevoel zijn. Geniet lekker van Penny nu ze er nog is, en die pup komt écht wel. Je zult vast even in een zwart gat vallen als je een tijdje hondloos bent, maar de gedachten en voorbereidingen van een nieuwe pup zullen dat snel verminderen. 

Persoonlijk zou ik het ook niet doen. Penny is oud, dit is de laatste tijd die jullie nog kunnen koesteren. Waar je nog alles kan uithalen wat er rest, elk klein moment, elke ontroering, elk samenzijn bewust in je hart opslaan. 

Als je hond er niet meer is, hebben al die kleine dagdagelijkse dingetjes zo ontzettend veel waarde als herinnering en troost. 

Het zou jammer zijn om dat te verliezen, omdat je -zoals je schrijft- je tijd zou moeten verdelen.

Ieder staat daar natuurlijk anders in en dat is prima, maar zelf zou ik nooit die laatste tijd van een oude hond willen afnemen en 'm juist volop willen benutten. 

Ik heb geen zin om zonder hond te vallen , dus ik zou het wel doen. Nu ga ik ook terug naar 1 hond, maar van zodra treskor oud is, zal er ook weer een hond gaan bijkomen. 

Dus ja, ik zou het gewoon doen. Mijn honden hun tijd nu wordt ook onderling verdeeld, dus voor mij maakt dat geen verschil. Net ideaal om rustig te keuvelen met een oude hond en ondertussen een pup alles laten ontdekken.

Geniet van Penny zolang zij er nog is, een pup erbij , heeft veel aandacht nodig en dan zal je dat gaan merken aan Penny, een pup kan je ook niet altijd weg houden bij Penny, die al heel wat ouder is en het niet leuk zal vinden moet je ze apart gaan zetten…niet doen, Penny is al op leeftijd heeft ook veel aandacht nodig, ik zou wachten….en dan als Penny er niet meer is voor een pup gaan.

Ik heb de ervaring met Bams en Ogin, dacht dan val ik niet in een gat als Bams weg zou vallen, ze scheelde 10 jaar met elkaar, Bams werd ouder en moest dan toch vaker alleen blijven als ik met Ogin weg ging, Bams was nog goed ter been maar kon geen lange afstanden meer lopen, samen een kleine wandeling en dan bleef Bams thuis en ging ik verder met Ogin, nooit weer zou ik dat doen, de blikken die ze gaf spraken boekdelen, en Ogin heeft flink gerouwd om Bams toen ze er niet meer was…ze is vier jaar lang dag en nacht samen geweest met Bams, nee ik zelf zou het niet meer doen…..

De beslissing moet je helemaal zelf nemen, nu heb je de tijd, als je werkt is het houden van een hond zo wie zo veel lastiger.

Mijn toller was ruim toen tien mijn spets van 13 maanden er bij kwam. Een reu, want ik had geen zin in een strijd tussen twee teefjes. Mijn toller was een hele sociale hond naar mens en dier, haar hele leven geweest. Vanaf dag een ging het goed. Ze waren geen dikke vriendjes maar leefden in vrede naast elkaar, nooit een snauw gevallen. De spets nam onmiddellijk de bescherm rol op zich. Dat was zo mooi om te zien,

Je schrijft dat Penny niet meer uitvalt? Deed ze dat vroeger dus wel? Bedenk dan ook dat een oude hond niet meer kan uit zal vallen, omdat ze weet dat verder verdedigen er niet meer in zit......

Zou ik het nog een keer doen? Nee. En zeker geen doldrieste happerige en drukke pup bij een oude hond. Twee honden hebben viel mij zwaar tegen. Nu heb ik geen auto dat scheelt veel. Maar wat Willemijn ook zegt, twee keer per dag , het korte rondje wandelde ik met twee honden. De andere twee wandelingen, bracht ik na een kort stukje de toller naar huis en ging weer de deur uit, om de spets de beweging te geven die hij nodig had. 

Op visite gaan met een hond gaat, met twee honden vinden mensen dit vaak te veel.

Uit eten gaan met een hond is oke, met twee een stuk lastiger.

Neem je toch een tweede hond dan raad ik je aan om de tweede hond alleen te leren zijn zonder de oude hond. Dit voorkomt later veel problemen als de oude hond wegvalt. Ik heb meerdere malen meegemaakt bij kennissen met twee honden dat de overgebleven hond een enorme verlatingsangst kreeg nadat de oudere hond was overleden,

Succes met je beslissing. Wat bij jullie een enorm voordeel is, is dat je moeder ook enthousiast is, samen redden jullie het wel.

Ik denk dat beide opties voor- en nadelen hebben. Het is maar net hoe het uitpakt. Aangezien er al veel nadelen genoemd zijn, hier even een andere insteek:

Zelf heb ik een positieve ervaring met het nemen van een pup bij een senior hond. Senior was best eenkennig en kon jaloers zijn. Maar sinds komst pup kreeg ze een tweede jeugd en ze heeft er dus juist veel aan gehad in haar laatste jaren. Er was wel een enorme klik tussen die twee, zoiets kan je niet op voorhand voorspellen. De pup die erbij kwam was erg respectvol en hield rekening met grenzen. Er zijn ook pups die dat niet doen en dan is het een ander verhaal. Aan welk ras zat je te denken?

Qua looptempo zijn er oplossingen te bedenken. De jonge hond kan zich aanpassen aan jullie. Dat doen honden sowieso al want mensen zijn per definitie gewoon een stuk langzamer dan zij. Mijn hond rent gewoon de hele tijd alle kanten op, als ik erg langzaam ben dan neemt ze die tijd om eens uitgebreid aan een struikje te ruiken. Mijn hond zou erg blij worden van wandelingen van 5 uur, zelfs als dat in slakkentempo is…  Je zou ook - mocht penny echt oud en krakkemikkig worden - een karretje kunnen meenemen.

En misschien zeg ik iets geks, maar misschien vind Penny het straks wel fijn als je iets minder van haar gaat vragen? 

Gezien je topics over Penny hoe vaak je met haar naar de fysio moet zou ik t niet doen. Een pup erbij geeft toch meer kans op blessures.

Ik ben van heel veel honden naar nu nog 1 gegaan. Paddy is nu bijna 9, ik doe er geen hond meer bij. Ik merk nu hoe veel tijd ik voor hem heb, dat is zo relaxt.

Uiteindelijk is er geen goed of fout, het is ook wat je zelf wilt en kunt.

Wat een mooie en uitgebreide antwoorden, super bedankt iedereen!

Ik zal ze allemaal goed doorlezen en morgen wat uitgebreider reageren.

Om alvast wat vragen te beantwoorden, het ras wat er hoogstwaarschijnlijk gaat komen is een Australische kelpie (niet de working versie maar de normale). Ik heb die keus gemaakt omdat ik dit ras perfect aan al mijn eisen voldoet en zeer geschikt is voor mijn sport plannen (obedience en agility). Ik ben me ervan bewust dat dit een pittige keus is, maar ik ben er ook van overtuigd dat dit met wat ik allemaal met de hond wil gaan ondernemen goed gaat komen.

Penny doet het fysiek momenteel echt geweldig. We hebben nu een mooie balans gevonden in beweging waardoor ze weinig tot geen klachten heeft maar nog wel lekker kan doen wat ze leuk vind. Fysio doen we ongeveer 1x in de maand. Orthomanueel is ze gisteren naar geweest en die noemt haar een wonder omdat ze zo fit en gezond is :)

Niet meer uitvallen is vooral een resultaat van training, als ik helemaal niets meer doe zal het gedrag gewoon weer terug komen. Dat ze nu zo sociaal doet is waarschijnlijk wel omdat ze met haar leeftijd makkelijker wordt.

Dat Penny het fijn vind als ik haar juist wat meer met rust laat zal op sommige vlakken zeker het geval kunnen zijn, dat geef ik eerlijk toe. Echter geniet ze wel enorm van de activiteiten die ik met haar doe en pas ik me constant aan haar aan. Als ze niet wil hoeft ze niet, dat is iets waar ik tegenwoordig echt wel heel veel rekening mee hou.

Mocht ik het wel doen is het trouwens ook niet op korte termijn. Ik heb met mijn ouders besproken dat ik op z'n aller vroegst volgende winter echt serieus wil gaan zoeken. Zomer is voor Penny het beste seizoen wat er is en daar wil ik dit jaar echt nog even vollop van genieten samen met haar :)

Je moet uiteindelijk natuurlijk zelf de keuze maken maar ik zou er zelf voor kiezen om het niet te doen. 

Hier is de situatie zo dat June tien is en er sinds vorig jaar een jonge hond bijgekomen is (Boyko). Boyko is bij ons aan komen lopen en er was geen uitzicht op herplaatsing voor hem. Zodoende hebben we toen besloten dat hij bij ons kan blijven. We hebben toen ook besloten dat hij buiten blijft en niet in huis komt aangezien June best jaloers kan zijn en heel erg op haar rust gesteld is we wilden haar daarin niet tekort doen. 

June is natuurlijk een stuk minder oud dan Penney en ook nog heel vitaal (maar zoiets kan natuurlijk ook ineens veranderen). June vindt hem inmiddels wel leuk gezelschap tijdens wandelingen en dat gaat vrij goed. Wel heeft hij haar inmiddels bijvoorbeeld één keer lomp benaderd waarbij ze haar achterpoot bezeerd heeft (niks ernstig gelukkig, na een dag liep ze weer goed). June is heel duidelijk in haar communicatie en Boyko doet dan zichtbaar zijn best om voorzichtig met haar te doen maar af en toe kan hij zich niet helemaal bedwingen en is hij dan toch lomp, dat blijf ik toch wel een risico vinden. Gelukkig zien we aan June dat ze het wandelen samen met hem ook wel leuk vindt, dus het is zeker niet alleen negatief. Fysiek is het voor haar wel een grote belasting om steeds door een jonge wilde hond uitgedaagd te worden, de meeste wandelingen zijn hier dus apart en dat kost dus echt (meer) dan dubbel zoveel tijd. Ook heb ik soms wel last van schuldgevoel naar June want doordat we meer tijd aan Boyko besteden, krijgt zij minder aandacht. Rationeel gezien denk ik niet dat het nodig is en komt ze niks tekort maar het gevoel bekruipt me wel af en toe. 

In praktische zin vraag ik me ook wel af hoe je dat voor je ziet? Als je aangeeft dat de langste wandelingen met Penny wel vijf uur duren, ben je dan bereid om vooraf/achteraf nog een lange wandeling te maken met je andere hond of wil je ze dan samen meenemen? Dat vind ik af en toe wel een dingetje, dan heb ik bijvoorbeeld een lange wandeling gemaakt met Boyko en dan kom ik moe en voldaan thuis en kijkt June me vol verwachting aan... Ook is het best wel plannen rondom andere verplichtingen. Nou zijn we met z'n tweeën maar in mijn eentje zou ik dit helemaal lastig vinden. Het is zeker wel haalbaar maar ik zou er denk ik niet snel voor kiezen. Boyko is wel vrij pittig en hij heeft de volle aandacht nodig, waardoor we echt met z'n tweeën moeten lopen als we beide honden mee willen nemen om het in goede banen te leiden. Op de momenten dat ik hier bijvoorbeeld alleen ben, houdt dat dus in dat ik zes/acht keer ga wandelen en dan heb ik toch wel erg het gevoel dat ik geleefd wordt door de honden. Ik kan me goed voorstellen dat dit in jouw situatie met een wellicht drukke kelpie en Penny ook zo uit zou kunnen pakken dus daar zou ik ook echt goed over nadenken. 

Ik zou het wel doen. 

Nu heb je nog alle tijd voor de opvoeding. Dat is met een baan echt lastig. Daarnaast zijn er veel oude honden die juist opleven door een jonge hond erbij. Ook is het wellicht fijn dat Penny de kleine nog iets van zichzelf kan meegeven. 

Je laatste zin daar ben ik het wel mee eens, dat zien we hier ook wel terug.  

Opbloeien zou inderdaad kunnen, dat zie ik bij June wel tijdens wandelingen samen maar ze zou er niet van opbloeien als hij binnen zou wonen en haar 24 uur per dag lastig zou vallen. Dat is een inschatting die moeilijk te maken is en verschillend uit kan pakken.

Een pup/jonge hond kost in het begin veel tijd en het zou natuurlijk kunnen dat Penny in die periode komt te overlijden/heel erg verslechterd. Het lijkt me zelf heel vervelend om dan niet de volle aandacht voor haar te kunnen hebben. Dat is hoe ik er tegenaan kijk en het kan zijn dat je dat zelf helemaal anders ziet. Uiteindelijk in het een keuze die je zelf moet maken.

Misschien kan je dit ook met een fokker overleggen, dat je op de wachtlijst gaat voor het geval dat Penny er tegen die tijd niet meer is en zo wel, dat de pup doorschuift naar de volgende op de lijst? 

Nog afgezien van het feit of ik het wel of niet zou doen...

Een hele andere vraag. Winter 2023 een pup dus tot pak'em beet ?inter 2037 een hond. En nu dus vraag je als het moet aan je moeder of ze op zou kunnen passen.. ik als moeder zijnde zou ook best wel ja zeggen... maar er gaat nog zoveel veel veranderen in je leven de eerste paar jaar..

Stel je gaat voor die wereld baan ver weg wonen van je moeder en dan?

Er kan zoveel veranderen soms kan iets gewoon niet, en zeker vor en hond niet. Zelfs in mijn optiek ook niet voor een kat.

Ik gun echt iedereen een hond.... maar ik gun de honden een heel leuk leven, dat telt zwaarder voor mij

Het is een antwoord wat je niet wil.. maar helaas

Ik zou het niet doen. Mede omdat een kelpie een actief ras is. Houd er ook rekening mee dat een Kelpie een stuk groter en zwaarder wordt dan Penny. Dan zal je ze de komende jaren constant in de gaten moeten houden om Penny te beschermen. je jonge hond kan het allemaal goed bedoelen, maar kan te lomp zijn voor Penny, waardoor zij misschien blessures oploopt. Dat wil je toch niet! En steeds apart houden is veel gedoe voor jullie en niet leuk voor de honden. Ik zou dus wachten, en in de tussentijd lekker van Penny genieten.

Geen idee hoe lang de wachtlijsten zijn bij een goede fokker. Als je merkt dat Penny erg achteruit gaat, kun je misschien alvast op een wachtlijst geplaatst worden.

Los van het feit dat ik nogsteeds bij mijn mening blijf dat het beter is voor Penny om er geen pup bij te zetten, ben ik het hier niet helemaal mee eens. Een hond kan ook prioriteit zijn, wat dus betekend dat de hond belangrijker is dan die wereld baan. Die neem je dan dus gewoon niet aan. Makkelijk zat. 

Ik werk fulltime maar regel mijn diensten zo dat mijn honden nooit heel lang alleen thuis zitten, wat inhoudt veel gebroken diensten. Met mijn ochtend diensten zijn ze dan thuis, met mijn avond diensten kan ik ze naar mijn moeder brengen. Vermoeiend voor mij, maar ik doe het met liefde, omdat de honden mijn prioriteit zijn. 

Melissa, wat Hannah zegt vind ik wel een goede. Kun je je niet op de wachtlijst laten plaatsen en weigeren zolang Penny er nog is? Veel fokkers zullen dat echt begrijpen, en schuif je gewoon door naar een keuze uit het volgende nest. Op die manier heb je iets meer kans minder lang hond loos te zijn. Dat je nu meer tijd hebt dan wanneer je straks klaar bent met de opleiding is logisch, maar ook dan zal een hond weer aan een ander ritme en schema moeten wennen. Ik heb Kahlúa gekocht toen ik nog op school zat, en iets meer vrije tijd had, en Willow toen ik werkte. En ik vond het 1 niet minder vervelend of lastig dan het andere. Ik kon een tijdje onbetaald verlof nemen omdat ik nog thuis woonde en mijn baan had ik er al ruim vtv over ingelicht dat dat binnen nu en 2 jaar nodig zou zijn. Dat vonden zij geen enkel probleem. Ik zou dus in dit geval vooral aan Penny denken, en niet aan de extra tijd die je nu hebt. 

@pascale ik jouw geval zijn de honden er al... daar zit het verschil voor mij.

Als penny overlijd is er geen hond meer..

Wat een mooie leeftijd heeft Penny al bereikt! Ik vind dat wel iets heel bijzonders en speciaals, zo'n oude hond die het nog zo goed doet... Het heeft heel veel charme . Iets om te koesteren!

Ik begrijp je gevoel goed. Ik heb dat zelf ook gehad toen mijn vorige hond Billie ouder werd. Hij was wel nog een stuk jonger, net 10 jaar oud, toen ik dacht dat ik genoeg energie en tijd had om 2 honden de aandacht te geven die ze nodig hadden. Misschien was ik onbewust ook een beetje bang om geen hond meer te hebben wanneer mijn oudje zou overlijden, het idee om zowel hem als mijn laatste hond te verliezen leek me namelijk helemaal niets. Dan moest ik die hevige rouw/pijn in mijn eentje gaan verwerken, bah, ik moest er niet aan denken. Maar vanwege onze band wilde ik ook niet dat Billie zou lijden onder een nieuwe hond. Ik ben wel gaan rondkijken, had een ras uitgekozen en een fokker gevonden die erg goed bij onze wensen aansloten. Vervolgens heb ik Billie laten kennismaken met de fokker en haar drukste hond, om te kijken hoe dat ging. Billie was altijd al een tevreden mannetje, maar hij fleurde nog meer op tijdens die wandeling, zat zelfs haar hond uit te dagen tot spel. Iets wat hij nooit meer echt gedaan had nadat zijn vriendje overleed. Het leek me een heel goed teken, en zodoende liet ik ons op de wachtlijst plaatsen. Het zou nog wel even duren voordat een nestje gepland werd. De tijd verstreek en de gezondheid van mijn oudje werd steeds minder goed. Het ene na het andere kwaaltje kwam naar voren, ik begon serieus te twijfelen of hij nog wel fit genoeg was om er een pup bij te hebben. Onze dierenarts zag er echter geen probleem in. Kwaaltjes horen nu eenmaal bij de leeftijd, maar ze vond dat deze hond nog bijzonder fit genoeg was om mee te gaan met een jonge drukke hond. Dat was begin juni. In augustus zijn we weer terug gegaan naar dezelfde dierenarts, voor het volgende kwaaltje dachten we, maar dit keer was het serieus. De keuze was om hem te helpen met medicijnen die hem ook nog heel veel zieker konden maken (vanwege zijn historie met problemen van de alvleesklier), of inslapen. Het is het laatste geworden. In december werd Monkey geboren. Daarmee heb ik een half jaar zonder hond gezeten. Uiteindelijk ben ik toch heel blij dat ik volledig tijd/oog had voor Billie aan ons eind, die herinneringen zijn me zo heel erg dierbaar! En ik ben ook blij dat ik volledig tijd/oog had voor Monkey aan ons begin, waardoor onze band snel ook heel hecht is geworden. De tijd zonder hond was heel moeilijk, dat heb ik opgevangen door te gaan oppassen op andere honden. Daaruit is een hond bij ons blijven plakken, dus dat is tegelijkertijd ook iets moois!

Ik zou het ook niet doen even kijken op hier de situatie. Als Maylo die leeftijd had gehad was Fudge niet bij gekomen. 

Maylo was 9 toen Fudge erbij kwam en dat was voor Maylo echt heel erg aanpassen. Zeker omdat hij ook jaloers aangelegd is. In het begin was dat echt wel een struggle en helemaal omdat Maylo geen hond, hond is. Die vind andere honden helemaal niet eens zo leuk. 

Inmiddels is Fudge wel zijn vriendin en gaan ze geweldig samen. Maylo herleefd een 2e jeugd met Fudge erbij. Dat is wel geweldig, maar aan de andere kant is het wel belastend voor hem. Want hij heeft bijv. Nu door het drukke gedoe een peesontsteking in poot, omdat hij juist dat tempo bij wilt houden.

Zou ik het dus nog een keer doen? Dat ligt er aan, maar denk niet meer zo snel. Het was best pittig...en er komt dadelijk ook een tijd dat Maylo niet meer mee kan op de langere wandelingen. Als ze nu bijna de zelfde leeftijd hadden was dat niet zo n probleem geweest. 

Nu heeft de fokker van Fudge dat wel bijv. Gedaan. Ik weet dat haar oudste hond toen al 16 jaar was toen ze een pup erbij nam en dat ging hartstikke goed. De oudste is dacht ik nog 18 jaar geworden.

Ik zou het wel begrijpen als je het zou doen. Nu heb je er de tijd voor en je vindt vast wel een manier om zowel Penny als de pup mee te nemen en aandacht te geven. 

Wil je per se een pup? Mijn Dobber was net geen 13 toen ik een hondje van ongeveer 7 jaar uit een Roemeens asiel opving. Heel specifiek een onderdanig, rustig teefje. Dat ging hier perfect. Een pup had ik niet gedaan, die zijn te druk. Al was de berner van mijn zwager als pup (en volwassene) een hele rustige hond, dat had waarschijnlijk wel gekund. 

Inmiddels is Dobber 15 en ik moet er niet aan denken om er een pup bij te doen. Dobber slaapt veel en is fysiek op zich nog wel fit, maar een pup zou echt teveel van het goede zijn. Indertijd toen ze 13 was, was de goede tijd voor een (rustige) hond erbij, dat is voor ons nu te laat. 

Misschien is een oudere hond voor jullie een betere keuze dan een pup? Je kunt kijken of er een herplaatser AK is, of eerst tussendoor een andere volwassen hond kopen/adopteren. Die kan dan nog steeds het gedrag van Penny overnemen, maar dan zonder de bijkomende stress en drukte van een pup opvoeden. Eventueel kun je later dan alsnog een pup nemen, zou je dat willen. 

Tot voor 4 maanden geleden had ik een bejaardensoos van 3 senioren. 2 Zijn er gaan hemelen en ik heb nog 1 elfjarig teefje. Ik zou nooit een pup bij hen gezet hebben omdat het risico te groot was dat mijn soos daar niet mee zou kunnen omgaan. Te druk, te veel, zo'n pup laat de senioren niet met rust terwijl die de rust nodig heb. En als het niet zou gaan, wat zou ik dan doen.... Ik zal te allen tijden mijn oudjes welzijn op 1 gezet hebben en het lijkt me dat de cons zwaarder wegen dan de pro's? En is 1 con niet al genoeg? 

Voor iedereen die zegt dat de pup de oude hond zou lastig vallen --daar ben je toch zelf bij? Bovendien hebben de pup en de oude hond beide hun eigen rustplek neem ik aan? Voor een pup zou ik een puppyren gebruiken. Zo heeft de pup zijn eigen speelplaats en rustplek waarin hij de oude hond niet kan lastigvallen. En onder begeleiding kun je de pup af en toe eruit halen en bij de oudere hond zetten. Zo zie ik het althans voor me. 

Het is toch eigenlijk ook niet anders als je alleen een pup zou hebben zonder oudere hond, die laat je ook niet zonder supervisie de hele tijd los in de woonkamer toch?  

De oude hond is al helemaal vertrouwd in huis, dus die loopt gewoon vrij rond. En de pup zit erbij, maar op een veilige plaats. Zo kan ook de oude hond rustig wennen aan de nieuweling zonder dat die zich bedreigd voelt of overweldigd. 

Dat klinkt in de theorie heel leuk maar in de praktijk zie ik dit met de honden die wij hebben gewoon niet werken. Of we zouden Boyko bijvoorbeeld constant in een bench op moeten sluiten, maar buiten dat ik dat zielig vind voor hem, zou hij dan vocaal wel laten weten dat hij er uit wilt. Een pup zou ik inderdaad sowieso goed in de gaten houden maar op de momenten dat je er wel bent moet die toch wel een beetje rond kunnen lopen en het zou met zeker niet verbazen als die dan steeds naar de andere hond loopt. Dan kan je zorgen dat de pup niet naar de andere hond kan maar dat heeft de oudere hond natuurlijk wel in de gaten, die ligt dan niet rustig te slapen. 

Als ik naar June kijk zou voor haar de aanwezigheid van een andere hond al onrust geven. Zij is wel een heel gevoelig hondje en ook snel jaloers dus daar zou ze echt stress van krijgen.

De ene hond is de andere niet en zeker in een combinatie met twee verschillende honden zal het altijd anders uitpakken. Ik kan me daarin wel vinden in het bericht van Chantal, daarom zou ik het risico niet nemen, ondanks dat het natuurlijk ook wél goed zou kunnen gaan.  

Iedere hond en vooral ook ieder persoon is natuurlijk anders en ik kan niet in iedere huiskamer kijken. Wat voor de een werkt, werkt voor de ander niet. Het is ook maar net wat je mogelijkheden zijn en hoe graag je het zelf wil, wat je wil doen om het te laten slagen. 

Hier is de ervaring in ieder geval dat het wel goed lukt. Eerst met de 10 jaar oude stabij van mijn vriend een pup erbij, de stabij leefde helemaal op. Nu is die pup zelf 10 jaar oud en zijn er twee pups bij, en ook hij krijgt er weer energie van en lijkt het gezellig te vinden. Ze moeten hem natuurlijk niet gaan irriteren, respect voor ouderen aub.  Ik zou zeggen: als je de honden van elkaar kan scheiden/hun eigen ruimte kan gunnen, dan moet het lukken. 

Wij hebben ook bewust geen hond erbij genomen vanwege ouderdom en karakter van de oudste. Daar hadden we haar absoluut geen plezier mee gedaan. Daarbij had ze op een bepaald moment veel aandacht nodig, doof, slechtziend waardoor loslopen ook niet makkelijk meer ging.

Toen ik alleen woonde ging 1 van mijn 2 honden ook achteruit, en dat was pittig om balans te vinden om beiden voldoende aandacht te geven. Ook omdat ik de zwakker wordende hond dus niet alleen wilde laten. De ander pastte zich gelukkig goed aan,  maar moet er niet aan denken dat ik daar een pup bij gehad zou hebben die de nodige aandacht behoeft en alles nog moet leren.

Hier wel een pup en een oudere hond gehad en ging hier helemaal prima. Zoals Witte Draak ook zegt je bent er zelf bij om het goed te managen. Hier had ik bijvoorbeeld de ren zo gemaakt dat de oudere hond er in en uit kon stappen maar de pup niet. De oudere hond kon hierdoor weg van de pup of ik zette de pup weg. De pup heeft vanaf het begin geleerd dat er niet ruig gespeeld werd met de oudere hond. Net zoals je een pup bijvoorbeeld leert dat je de katten met rust laat. En dat ging prima. Sterker nog de pup heeft juist heel rustig en beheerst leren spelen dankzij mijn senior. En mijn senior werd levendig van de pup en vond hem als jonge hond heel fijn gezelschap. Zeker toen ze ging dementeren hing ze heel erg aan hem. Nou wist ik al wel dat mijn senior erg gehecht is aan andere honden om haar heen en slecht alleen kan zijn. Dat is iets wat je zelf het beste kunt inschatten. Maar mijn ervaring is dat het voor een pup ook heel goed kan zijn om een oud, rustig voorbeeld in huis te hebben. En voor een senior heel gezellig om jong gezelschap te hebben. Maar dat je het wel moet managen. Dus de pup goed moet leren respectvol met de senior om te gaan. Qua tijd vond ik het ook goed te doen. Juist een senior heeft veel rust nodig en slaapt veel dus prima tijd om de pup op te voeden en scharrelrondjes in het bos samen vonden ze ook heerlijk. Kortom als je zelf zin hebt om het goed te regelen moet het best lukken.  

Een pup kun je misschien nog wel achter een hek zetten waar een volwassen hond overheen kan stappen maar die pup groeit zo snel dat die dat binnen de kortste keren ook kan. Heel veel hoger kun je dat hek niet zetten want de senior kan vast niet zo hoog springen als de jonge puber.

Ik ben het eens met de mensen die een pupje erbij afraden om de genoemde redenen.

Tsja misschien omdat ik altijd meerdere honden heb gehad maar je bent er tocht zelf bij. Ik laat pups  en pubers nooit de andere honden stelselmatig lastigvallen. Gewoon een kwestie van bijsturen en opvoeden. Mijn ervaring is dat ze juist super snel snappen dat ze voorzichtig moeten zijn en waar de grenzen liggen. Honden onderling zijn daar nog een stuk beter in dan wij mensen. En hier was het gewoon een kwestie van even waarschuwend nee roepen als de oudere hond rustig in de ren lag en de pup wilde erbij. Of gewoon even het deurtje achter de oudere hond dicht duwen. Zo moeilijk is het allemaal niet. Juist als je de tijd hebt is het prima te regelen.