Welke (levens)lessen leerde je van je hond?

Hoi leuke hp'ers,

Een van de meest bijzondere dingen van de band met je hond vind ik zelf dat je hond zo'n ongelooflijke eerlijke en soms confronterende spiegel is. Daarom vroeg ik me af of andere mensen dit herkennen en wat jullie hebben geleerd van/door je hond?

Zelf heb ik twee belangrijke lessen geleerd sinds de komst van flux 1) hoe wordt ik kalmer en 2) assertiviteit . 1)Flux is een gevoelig mupje en als ik begin te stressen om iets op straat dan kan ik er gif op innemen dat hij er ook op gaat letten. Zo gauw ik zelf mijn schouders laat zakken, het ding geen aandacht geef en rustig doorloop: niks aan de hand. 2) voor flux was ik echt niet zo assertief op straat, maar (zie ook mijn eerdere topics) om flux te beschermen moest ik soms echt voor hem en daarmee mezelf opkomen, dus ookal zegt de grote meneer tegen mij "laat het ze zelf uitzoeken ", draai ik gewoon om en zeg ik "nee".nu mmerkik dat ik nu überhaupt makkelijker van mezelf afbijt. Het voelde zo krachtig om hem te beschermen, om zelf ook het gevoel te hebben dat hij op mij mag vertrouwen. Die kracht sijpelt nu door in andere sociale situaties en daar ben ik flux zo dankbaar voor!

Ik ben benieuwd!

Leuk topic! Ik heb een heleboel geleerd. De belangrijkste lessen, die ik overigens nog steeds soms aan het leren ben:

1. De lat niet te hoog leggen. Niet alles hoeft in 1 keer perfect. Met een opgroeiende hond merkte ik al snel: niet alles lukt in 1x perfect en dat gaf eerst stress. Nu denk ik steeds vaker: ach boefje, kom we proberen het nog eens. En dat helpt me net als jouw tweede punt ook heel erg op andere vlakken in mijn leven begin ik te merken! Super fijn.

2. Niet te veel bezig zijn met de toekomst maar genieten van het hier en nu. Ik ben erg ziek geweest en ik was en ben daardoor soms best bezig met: hoe gaat de toekomst eruit zien, kan ik dit of dat nog wel? Ben ik niet te laat om dit of dat te doen en hoe bereik ik dat zsm voor het wel te laat is? En ook bij het opvoeden van Harm liep ik daar regelmatig tegenaan: wat gaat hij voor hond worden als hij zich nu al zo gedraagt(positief en negatief)? Hoe bereik ik een uiterst gehoorzame hond, het liefst zsm(met het gevoel, voor het te laat is en het niet meer af/aan te leren valt)? Wat als ik mijn hond verpest? Kon ik maar zien hoe het er over een paar jaar aan toe gaat, dat zou me vast helpen om nu... Maar zo te denken bracht de nodige frustraties mee. Nu leer ik steeds meer dat beeld van de toekomst los te laten en te genieten van de lompe, enthousiaste, vriendelijke, altijd vrolijke, enorm vergevingsgezinde slimmerik we in huis hebben, die soms ook een grote boef is ;)

Ik heb vooral het verschil geleerd tussen de verschillende karakters van honden en hoe de een een andere benadering nodig heeft dan de andere. Mijn Dobber is heel pittig en kreeg ook nog op jonge leeftijd een nestje. Daarna is ze ontzettend veranderd: heel gevoelig voor rangorde, veel feller, altijd de middelvinger omhoog, hondagressief, niet meer luisteren etc. Een aantal jaren haalde ze op verschillende manieren echt het bloed onder de nagels vandaan. Een simpel 'nee' voldeed echt niet in die tijd, dat werd gewoon genegeerd of ging ze nog heftiger tekeer. Ik heb toen mijn hele opvoeding/manier van omgaan omgegooid. Bijvoorbeeld: van altijd met lekkers belonen + niet corrigeren naar belonen met stem en aandacht + corrigeren wanneer nodig. Het was in elk geval een omschakeling en geen gemakkelijke periode (voor geen van ons, Dobber ook niet). 

Toen kreeg ik een paar jaar geleden tijdelijk een opvanghondje uit Roemenië. Dobber was inmiddels bijgetrokken en in principe waren er geen problemen meer. Maar het verschil tussen dat hondje en Dobber was dag en nacht. Ze was zo ontzettend lief en zachtaardig, ik hoefde maar 'nee' te zeggen en hoppa, ze stond bij me. Ze zocht nooit het conflict op, was heel onzeker en had een grote will-to-please. Ik heb me toen wel gerealiseerd dat als ik tegen haar zou doen zoals ik indertijd moest tegen Dobber, dan had ik dat Roemeentje helemaal verknoeid en getraumatiseerd. Dat was echt een leermoment voor mij :).

Dat dingen toch wel gebeuren zoals ze gebeuren. Een poot breken, ook al let je nog zo goed op en doe je je uiterste best om te voorkomen dat hij uitglijdt (geen speeltjes gooien op de gladde vloer enz enz). Kiezen afgebroken ook al laat ik hem niet kauwen op heel harde dingen. Een fokker uitkiezen zoals dat overal staat aangegeven (fokker fokt geen 100 rassen, met stamboom, testen, show uitslagen en noem het op) en toch heeft mijn hond een erfelijk hartprobleem. Naar de DA gaan voor een  operatie aan zijn kies en hij wordt wakker met een flinke brandwond van de warmtemat. En zo kunnen we best nog even doorgaan. Je hebt er gewoon niet altijd controle op. Ik ben wel iemand die zich altijd zorgen maakt en  beren op de weg ziet. Ik bedenk altijd 100 scenario's waarin dingen mis zouden kunnen gaan, en toch gebeurt er wel weer iets waar ik nog niet aan had gedacht. Ik zou willen dat ik het helemaal los kon laten maar dat is niet realistisch als je zo in elkaar zit. Toch heb ik ingezien dat je op de meeste dingen gewoon geen invloed hebt en het geen zin heeft om je er continu druk om te maken (doe ik wel maar dat is een ander verhaal)... 

Hoe heerlijk het is om in het hier en nu te leven! Gewoon samen wandelen, genieten van de natuur en als ik een boomstam tegenkom, kan ik bedenken om er langs te lopen of snoepjes te verstoppen voor een zoekspelletje. Beiden is gewoon goed, zegt mijn hond met zijn gedrag. Gewoon blij zijn in het hier en nu, dat kunnen ze als de beste. 

Mijn oudste is echt mijn soulmate, zij betekent zoveel voor me. Ik heb veel fouten met haar gemaakt toen ze kleiner was, de grootste fout is dat ik teveel gaf om wat anderen vonden van hoe ik haar opvoedde (vooral niet optillen, zelf laten uitzoeken, etc.) en haar dus niet genoeg in bescherming genomen heb terwijl ze dat wel nodig had. Ik heb door de jaren heen geleerd dat het niet uitmaakt en dat het om ons gaat, ik heb geleerd om er voor haar te zijn en op mezelf te vertrouwen als het aankomt op wat zij nodig heeft (helaas sijpelt dat vertrouwen bij mij niet door in andere situaties ). Zij heeft me ook geleerd hoeveel je van hondengedrag over jezelf kunt leren en daardoor ook wel de aanzet gegeven om dit traject aan te gaan met de jongste.

De jongste leert mij ontzettend veel, we zijn er vanwege haar opleiding ook heel veel bewust mee bezig. Ook bij haar is het grootste leerproces op dit moment vertrouwen. Ze leert mij stapje voor stapje dat ik op haar mag vertrouwen, dat ik op mezelf mag vertrouwen en dat we samen echt veel meer kunnen dan ik vaak denk. Ik zie steeds vaker dat als ik vertrouwen durf te geven, ik daar heel veel voor terugkrijg. Maar op het moment dat ik het niet aandurf en dingen alleen probeer te doen, komt er geen echt contact en geen samenwerking tot stand en dan laat ze me er gewoon alleen voor staan om haar eigen ding te gaan doen. Gelijk heeft ze.  

Wat ik geleerd heb is, in vervolg op het verhaal van octavia, dat ik moet luisteren naar mijn hondje. Dat zij mij beter inschat dan ik zelf. Als zij zegt stoppen, bv met tekenen, moet ik dat doen, als zij zegt, niet te lamg staan, moet ik gaan zitten of bewegen, omdat ik anders erg misselijk word.  Of te wel ik kan op haar vertrouwen,

Mijn eerste hond liet me ervaren wat vertrouwen eigenlijk betekende. In een korte tijd was hij van een redelijke zekere open hond veranderd in een hoopje ellende omdat hij verkocht was naar een plek waar hij totaal niet kon aarden. Dat hij redelijk rap herstelde, veranderde en zijn vertrouwen aan mij gaf toen hij bij mij kwam te wonen, blijft bijzonder, onze band was bijzonder we waren erg hecht.

De tweede leerde mij dingen niet zo serieus te nemen. Zij was de lolbroek en nam het niet zo nauw in eerste instantie met commando's. Ik vond dat zeer moeilijk om mee om te gaan, en dacht ook dat we totaal geen match hadden met elkaar. 

Ook zij liet mij echter weten dat ze bij mij en de andere hond wilde zijn/blijven. Toen ze moest bevallen bij de fokker en ik er was wilde ze persé die nacht van de weeën bij mij en Finn zijn in de slaapkamer. De ochtend erna in de werpkist kwam ze bij mij om de eerste pup te baren, en niet naar de fokster waar ze feitelijk was grootgebracht tot ruim 2 jaar oud. Bijzonder moment. Tot dat moment had ik namelijk echt twijfels of ze wel bij ons wilde wonen.

Daarna ben ik haar gedrag dus gaan relativeren (en maar gaan lachen op bepaalde momenten, ze deed echt dingen...boeken kan ik schrijven) en was ze eigenlijk mijn spiegel, we leken qua karakter wel op elkaar moet ik bekennen. Zelfde geboortedatum hadden we ook, dus tsja..

-

En van Bluf had ik dus meegekregen dingen van meer kanten te bekijken en soms te accepteren. Dus toen mijn vriend met zijn hond bij ons in trok hadden zijn hond en ik wat moeite met elkaar (ook omdat ze niet zo leuk deed naar Bluf) maar wederom door geven en nemen veranderde dat. Van Jol dus ook weer geleerd dat als je elkaar in de waarde laat de band kan veranderen en dat er weer wederzijds vertrouwen ontstaat. Zij op haar beurt wist dat ze bij angst bij mij terecht kon, en trok dan ook erg naar mij toe op veel momenten, daar waar ze voordien zichzelf terug trok.

=

Aak is Aki. Hij is vriendelijk, goedaardig maar geeft wel heel helder zijn grenzen aan (iets wat Finn, mijn eerste trouwens ook deed nadat hij bij mij kwam wonen). Dat moet ik beter gaan leren toepassen.

De buitenlandse dames. Wederom dat stukje vertrouwen. Ik blijf het zeer bijzonder vinden wetende waar ze vandaan kwamen en welke situaties ze in zijn opgegroeid dat ze beiden zo snel ons hun vertrouwen gaven. Misschien moet ik leren daar een stukje van mee te gaan pakken, ik ben zelf bij bepaalde mensen wel eens te wantrouwend.