Wanneer een opvolger?

Dat is de reden dat ik liever meer honden tegelijk heb. Als er 1 overlijd is dat vreselijk, maar de rest van de club leidt toch wat af en t huis is niet leeg.

Beetje egoistisch van mij, heb een pup genomen , dat mijn Bams ruim 9 jaar oud was om niet te veel te treuren als deze weg zou vallen, nooit geen spijt van gehad, de ruimte tussen hun leeftijd was toch heel geweldig, mijn Bams was een rustige lieve zelfstandige berin, en Ogin een wat onzekere wildebras, ging goed samen... Bams is bijna 14 jaar oud geworden, nu is Ogin alleen en nee geen pup erbij, wel straks als zij er niet meer is....denk dat het voor iedereen anders ligt.....en als er een pup beschikbaar zou zijn, ja dan de leegheid van het huis weer op te vullen met een hond waar je weer van houd al lijkt dat op dit moment onmogelijk.   

Het rouwproces loopt voor ieder anders. Ik kan dat niet, meteen klaar staan voor een nieuwe hond terwijl het verdriet zo hoog zit. Mijn andere hond ook niet, trouwens. Die heeft zo intens gerouwd, en is er nog steeds niet overheen. Maar een andere hond, daar wil ze niet van weten. Dus haar zou ik er ook geen plezier mee doen, integendeel.

Rouwen en treuren, dat mag. Nee, fijn is dat gevoel niet, maar in onze maatschappij lijkt het wel alsof daar nooit de ruimte en tijd voor mag zijn, je moet 'het plaatsen', 'er overheen komen', het moet verdwijnen en liefst zo snel mogelijk. 

Hoeft allemaal niet. Het mag de aandacht krijgen die het verdient. Als de liefde diep ging, mag het verdriet dat ook. 

Dus ieder rouwt zoals ie dat zelf wenst. Er is geen weg die je daarin moet volgen.

Alaska@zo sta ik er ook in.

Het verdriet zit zo diep ,ik moet het verwerken en dat heeft tijd nodig. Pas als het een plaatsje heeft gekregen is er weer ruimte in mijn hart voor een nieuw hondje.

Voor mij zou het niet fijn voelen om direct een opvolger aan te schaffen. Mijn eerste hond leeft nog dus ik heb nog niet in deze situatie gezeten. Ik zou echt de tijd nodig hebben om het te verwerken en de leegte niet meteen op willen vullen, tot zover dat überhaupt mogelijk is. 

Onze eerste hond is nu 9 en sinds een paar maanden is er een hond bij gekomen die aan is komen lopen. Het was niet onze bedoeling om er nog een hond bij te nemen omdat we één hond eigenlijk genoeg vinden. Deze tweede hond is nu ongeveer één jaar dus het is waarschijnlijk dat we voorlopig niet zonder hond komen te zitten. Toch kan ik het me niet voorstellen hoe het zou zijn zonder onze oudste hond, dat gaat zeker leeg zijn ondanks dat er we nu dus nog een andere hond hebben. Voor mij zijn het individuen die onvervangbaar zijn. 

Juist doordat onze tweede hond compleet tegenovergesteld is qua karakter aan onze eerste hond, moeten we de opvoedstijl opnieuw onder de loep nemen. Onze oudste is goed opgevoed, dus daar zit het niet in, wel in dat ze beide een hele andere achtergrond hebben en een andere karakter aanleg. Beide zijn herplaatsers maar de oudste kwam van straat en was heel angstig terwijl de jongste als kettinghond geleefd heeft en nogal grensoverschrijdend is. Dat vergt dus echt een hele andere aanpak.

Uiteindelijk is er denk ik geen goed of fout in de rouwverwerking. Voor iedereen is dit anders en iedereen moet die op zijn/haar eigen manier doen. 

"  
Het rouwproces loopt voor ieder anders. Ik kan dat niet, meteen klaar staan voor een nieuwe hond terwijl het verdriet zo hoog zit. Mijn andere hond ook niet, trouwens. Die heeft zo intens gerouwd, en is er nog steeds niet overheen. Maar een andere hond, daar wil ze niet van weten. Dus haar zou ik er ook geen plezier mee doen, integendeel.
 
Rouwen en treuren, dat mag. Nee, fijn is dat gevoel niet, maar in onze maatschappij lijkt het wel alsof daar nooit de ruimte en tijd voor mag zijn, je moet 'het plaatsen', 'er overheen komen', het moet verdwijnen en liefst zo snel mogelijk. 
Hoeft allemaal niet. Het mag de aandacht krijgen die het verdient. Als de liefde diep ging, mag het verdriet dat ook. 
 
Dus ieder rouwt zoals ie dat zelf wenst. Er is geen weg die je daarin moet volgen.
  "

Alaska's Finest!

Juist, voor ieder is een rouw proces anders....Mijn Bams heeft in mijn hart het nog steeds geen plekje gegeven, en wat anderen betreft, erover praten mag niet altijd, ze heeft en goed leven gehad hoor je dan , en een hond wordt geen 20, en je hebt nu Ogin.....rouwen is bij vele een groot taboe, het erover hebben is niet gewenst...gelukkig kan ik hier op het forum bij vele mijn verdriet toch kwijt. 

Mijn oudste australian shepherd heb ik 2 maanden geleden in laten slapen, ik wist al voordat ik haar in liet slapen dat er weer een Aussie meisje erbij komt. 

Alleen wanneer wist ik nog niet, nu moet ik zelf worden geopereerd aan mijn enkel, en kan het nog even niet, zodra ik weet wanneer ik geopereerd wordt, weet ik ook ongeveer wanneer ik weer een beetje op de been ben.

Moet 12 weken het gips in. 

Heb al wel contact met 2 fokkers die dek plannen hebben in het voorjaar 2023.

Ik hoop dan bij 1 van deze fokkers een pupje vandaan te halen ( ze zijn beide op de hoogte van mijn situatie, en dat ik daarom misschien wel af moet zeggen tegen die tijd ). 

Dit is voor iedereen anders en het kan zelfs per hond verschillen. Toen Gipsy plotseling overleed hebben we vrij snel een andere hond in huis gehaald mede omdat Gipsy van mijn dochter was en zij graag weer een hond voor zichzelf had. Toen mijn dochter uiteindelijk het huis uit ging is in goed overleg besloten dat Mowgli bij mij bleef. Toen Mowgli overleed wilde ik eigenlijk geen hond meer bij Balou maar Balou was zo van slag dat ik het vervelend vond om hem alleen te laten als ik b.v.b. boodschappen ging doen. Dit is de enige reden dat ik Lotus heb gekocht maar ze gaf veel afleiding aan Balou en mij ik zal haar dan ook niet meer kunnen missen, ik ben gek op haar. Een andere hond in huis maakte voor het verdriet niet uit, dit verwerken heeft gewoon zijn tijd nodig. Het is alweer een tijdje geleden dat mijn honden overleden zijn maar nog steeds kan als ik word geconfronteerd met een foto of een andere herinnering het gemis ineens toeslaan.

weer een (wat mij betreft een behoorlijk vreemd verhaal van die dutcheye.  zucht...

hier https://www.afscheidvaneenhuisdier.nl/verwerking-verlies-huisdier/

lees ik een verhaal waar ik veel meer mee kan.

En ja ook hier heb ik al een hond moeten laten inslapen,dus ervaring met weg vallen van een hond.