Pup bijt in alles en is constant in 'overdrive'

Alle puberhonden doen dat wel, het hoort er bij, zulke spelletjes.

Het is jammer dat je er stress van krijgt.

Je hond is echt normaal in zulke dingen, ze gedraagt zich precies zoals jij bij die leeftijd zou verwachten.

Het is de kunst om er goed mee om te gaan, zodat het niet belonend wordt voor je hond want dan blijft ze  het doen.

Het is prima om hem dan  nu weer een tijdje aan de lange lijn te houden.

Wat je dan wel moet blijven oefenen is het terug komen en belonen.

Hoe ik erop reageerde als mijn honden er een spelletje van maakten om aangelijnd te worden.

Volgens mij liep ik door, of ergens achter gaan staan, om naar hem toe lopen en doen alsof ik hem niet zag en iets heel anders wou doen, snoepje op de grond gooien.

Maar als je hond weg rent en er een spelletje van maakt, dat win je nooit 

Wat je ook kan oefenen, ook thuis in de tuin.

Is hier komen, je hond belonen en haar aanlijnen, 2 pasjes lopen en weer los.

Vaak herhalen,  je hond moet leren dat aanlijnen niet het einde van de vrijheid is.

Ik heb dat toch altijd nodig, die geruststelling dat het bij anderen ook soms gebeurt.

Het is niet dat ze wegrent, maar ze spring heel wild (en speels) om me heen en op den duur springt ze al happend tegen me aan, maar ze is zo vlug met haar bewegingen dat ik haar op zo'n momenten echt moeilijk te pakken krijg. Ik voel me dan altijd zo machteloos en schiet dan ook rap in paniek. Ik moet echt leren loslaten, figuurlijk ook.

Bedankt voor de tips, ik zal ook met de lange lijn regelmatiger proberen terug te roepen.

En dat geregeld eens aanlijnen deed ik eigenlijk voorlopig nog te weinig, ik laat haar los op een punt waar het mij veilig lijkt en eens terug aangelijnd voel ik me meestal zodanig opgelucht dat er niets fout is gelopen, dat ik haar dan geen tweede keer de vrijheid terug geef. Dat moet ik dus veranderen.

Ik heb zelf nooit een probleem gehad met weer aanlijnen, omdat ik mijn hond er nooit een spellete van heb laten maken. Althans, hij heeft het wel geprobeerd, maar ik ben er nooit op ingegaan. Ik ben nooit achter hem aan gegaan, ik heb hem nooit 'proberen te pakken'. Ik heb altijd geeist dat hij naar mij toe kwam, zodat ik hem vervolgens rustig kon aanlijnen.

Hij associeert aanlijnen ook niet met iets negatiefs. De lijn = wandelen en wandelen is leuk. Het is voor hem dus niet 'het einde van iets leuks'.

Ik doe het aanlijnen ook nooit 'snel en stiekem'. Ik laat altijd duidelijk de riem zien. Zo van: 'ik ga je weer aanlijnen'. Duidelijke, eerlijke communicatie.

Maar ik moet toegeven dat ik altijd voorzichtig ben (geweest en nog steeds) met los laten lopen. Ik kies plekken die overzichtelijk zijn. Ik probeer te roepen en aan te lijnen op strategische momenten. Dus niet wanneer er interessantere prikkels in de buurt zijn. Op lastigere plekken, zoals het strand, heb ik veel met een lange lijn gewerkt en daar loop ik liever met een groep dan alleen.

Dus mijn tips: duidelijke, eerlijke communicatie en kies je momenten goed uit.

Dit denk ik ook regelmatig als ik het lees. Op sommige gebieden klonk je pup wel wat heftig, Marie, maar dat lijkt beter te gaan en nu lees ik best veel gedrag dat ik ook zou verwachten bij een puber van die leeftijd en waar ik niet vreemd van opkijk. Ik denk dat je je echt minder zorgen mag maken en dat het echt wel goedkomt, maar ik weet ook uit ervaring dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan.

Mijn puber komt meestal netjes terug om aangelijnd te worden, maar om eerlijk te zijn is aanlijnen hier altijd nogal onvoorspelbaar. Het betekent namelijk niet per se dat ze ook aangelijnd zal blijven (soms lijn ik haar alleen maar even aan omdat ik in de verte iets zie waar ze niet heen mag) of dat we meteen naar huis gaan. De motivatie is hier dus altijd wel hoog om terug te komen omdat ze a) altijd wat lekkers krijgt als ze braaf komt en b) vaak de lijn ook gewoon weer af gaat en ze weer verder mag spelen, dus terugkomen is echt nooit negatief. Als jij altijd meteen naar huis gaat als je haar aanlijnt, kan het inderdaad goed zijn dat ze dat weet en daarom niet terug wil komen.

Het kan natuurlijk ook gewoon zo zijn dat ze er even een spelletje van maakt, zelfs als terugkomen niet negatief is. Ik zei al dat mijn puber meestal gewoon terugkomt, niet altijd dus. Laatst had zij ook een moment waarop ze weg bleef rennen. Na twee keer had ik door welk spelletje ze wilde spelen en ik speel dan niet mee. Ofwel ik loop gewoon weg (doei, ik zie je straks wel dan!), dan komt zij wel heel snel terug. Ofwel ik zeg dat ze moet gaan liggen en wachten, vaak luistert ze daar wel naar. Het is in haar geval een beetje omdenken, als ze naar het ene commando niet luistert, betekent dat niet dat ze naar geen enkel commando luistert, ik kan er dan vaak via een omweg ook wel komen. Het is fijn als ze gewoon zou luisteren naar wat ik zeg, maar ja, de leeftijd. 

Ik zeg niet dat deze dingen voor jouw pup zullen werken, dat weet ik niet, maar je vroeg hoe anderen ermee omgingen en dit werkt voor ons wel heel goed.

Ik zie dat jouw hond niet wegrent maar om je heen blijft springen. Heel soms gebeurt dat hier ook wel eens. Ik lijn pas aan als ze rustig zit, waarbij de motivatie om rustig te gaan zitten komt vanuit het feit dat ze wat lekkers krijgt als ze is aangelijnd en niet uit het aanlijnen zelf (want dat zal haar natuurlijk worst wezen). Maar ze wil dus ook wel rustig gaan zitten want ze wil dat snoepje, maar soms is ze nog wat druk in haar hoofd, dus dan duurt het even wat langer.

Wat grappig marie, ik heb precies het tegenovergestelde! Aan de riem ben ik echt meer gespannen, dan mag mijn hond niet trekken, niet naar andere mensen, springt soms in de riem er ineens vandoor (waardoor hij zichzelf lanceert zeg maar), constant opletten of geen andere honden onze kant oplopen etc.  Eenmaal aangekomen in het park is het juist rust. Wel nog opletten natuurlijk en ik heb ook al een horror dag gehad met veel te veel andere honden en irritante baasjes.. maar over het algemeen ben ik juist blij als de riem af kan en we kunnen ontspannen, lekker struinen,  even niet de hele tijd moeten opletten. Echt heel grappig om precies het tegenovergestelde te lezen. 

Maar je kan op zoveel manieren oefenen en het leuk maken voor je hond.

Als ze los mag, neem stukjes frikandel of desnoods biefstuk mee ha ha.

Elke keer als ze uit haarzelf naar je kijkt of bij je komt checken haar de hemel in prijzen en de jackpot geven: frikandel (of iets anders super lekker)

In het begin doe je dat elke keer, ook al is het 10 x in een minuut.

Als dat er eenmaal goed inzit, kun je het om de keer doen.

Dus de ene keer een frikandelstukje, andere keer belonen met je stem.

En dat kun je op den duur nog afbouwen naar af en toe een stukje frikandel.

Dan ook geven als ze het echt verdiend heeft.

Ook kan je met je man/kinderen naar het strand.

Laat één van hun wachten of vooruit lopen en wel zo dat je hond dat ook ziet.

Laat diegene haar roepen en jij klikt haar los, de ander geeft haar een beloning als ze komt.

Of staat te wachten met een balletje om even te spelen.

Let wel op dat je het eerst je hond niet te moeilijk maakt, dus niet los klikken als er net een leuke hond langsloopt. 

Je moet je hond de kans geven om het goed te doen, als je hond ouder is kan je het altijd moeilijker maken.

Hier komen is dus op die manier altijd leuk voor je hond.

Eén van je huisgenoten kan zich verstoppen,  jouw hond kan diegene nakijken maar niet zien waar hij zich verstopt.

Jij houdt je hond aan de  lange lijn, en als de ander is verstopt mag ze diegene gaan zoeken.

Jij loopt mee, want dit is wel beter om haar dan aan de lijn te houden.

En zo zullen er nog veel meer dingen zijn om met je hond te oefenen.

Een hond moet er soms ook het nut van in zien om te gehoorzamen.

Sommige honden zijn van nature wat slaafser zeg maar,  en die hebben dit misschien minder.

Maar met jouw hond die veel energie heeft en graag actief wil zijn, is dat weer anders.

Je kan dingen van haar vragen waar ze die energie en werklust in kwijt kan. 

Alle mijn honden waren ook heel gevoelig voor de stem/intonatie.

Ooit, lang geleden  bij mijn andere honden, stond ik gestrest en gespannen naar hen te roepen. Natuurlijk werkte het averechts.. onafhankelijk van het ras.

Oscar roep ik altijd met rustige, vrolijke stem. 

Ik gebruik lange biothane speurlijn (zonder handvat) voor onze boswandelingen. Af en toe lijn ik hem aan maar ik laat hem toch gewoon los lopen met die lijn aan zijn tuig. Dan kan ik toch sneller ingrijpen als het nodig is en de riem pakken. De lijn wordt idd vuil maar is heel gemakkelijk om terug schoon te maken. 

Ik ervaar het ook andersom haha aan de lijn lopen vind ik echt vervelend, maar dat moet hier in de buurt wel. Als we naar het bos gaan heeeerlijk lekker los en genieten. Ze blijft gelukkig dicht bij mij en gaat niet achter vogels oid aan.

Toen Mila puber was daagde ze me ook weleens uit met het weer aanlijnen, maar daar reageerde ik niet op of liep gewoon weg en zei daaaag, dan kwam ze snel achter me aan en kon ik haar alsnog rustig aanlijnen.

Zoals andere mensen hier ook aangeven, veel oefenen met hierrrr komen. Soms aanlijnen, soms niet en weer vrij geven. En belonen. Na een tijdje hoef je alleen met je stem te belonen.

Wat Mila wel vaak doet is heeeeel rustig aan komen lopen of nog even snel ergens snuffelen haha maar ik heb geduld en blijf dan even wachten tot ze eindelijk eens bij me is.

Denk dat je nu niet moet stoppen met loslaten lopen op strand. Dan ga je weer terug naar aangelijnd lopen en om los te laten denk ik dat je weer naar die losloopveldjes gaat, waar de prikkels voor haar weer groter zijn en je weer meer moeite waarschijnlijk krijgt om haar aandacht te vangen.

Zelf heb ik moeten leren om soms dingen wat meer los te laten, en accepteren dat je niet altijd in alle situaties de controle kunt houden. Zolang het geen gevaar is voor anderen en haarzelf, zijn het leermomenten.

Bij de jonge herder was ik toch wel wat strikter op een bepaald moment, puur omdat ik vind dat ze wat sneller in conflict kunnen raken. Hem terugroepen en niet komen was dat ik hem op ging halen. En om er geen spel van te maken gebruikte ik een commando met een dwingende stem waarvan hij wist dat ik het meende. Maar goed, dat werkt niet bij alle honden.

Lijnde dan wel aan, beloonde en speelde wat en zodra het wat rustiger was (minder afleidingen) liet ik hem toch weer los. Om vrij snel dan weer even het hier te herhalen, te belonen maar dan niet aan te lijnen. Zodat hij ging leren dat komen, niet automatisch betekende dat hij aangelijnd werd. Als dat een aantal keren goed ging het kat niet verder op spek binden maar de wandeling positief beëindigen.

--

Vorige week had ik mijn 2de hond alleen mee naar strand. Zij is behoorlijk sociaal en ik had me voorgenomen om haar gewoon eens vrij te laten in haar keuzes in contact maken, iets wat ik niet doe als we met alle drie de honden zijn, of voorheen met haar en onze herder.

Wel een paar restricties, niet op mensen afrennen en ook wil ik eigenlijk niet dat ze naar aangelijnde honden gaat, of naar honden die met hun baas en een speeltje aan het spelen zijn. Die 2 laatste dingen heb ik niet weten te voorkomen. Maar kon haar wel rap meeroepen of toch terugroepen, of als ze een snauw kreeg kwam ze rap terug naar mij. Gezien er verder niets vervelends gebeurde stak ik maar een hand op ter verontschuldiging, en ga er maar van uit dat het voor haar en mij een leermomentje was. Ik moet eerder zien dat ze op een aangelijnde hond af wil gaan en eerder aangeven dat ik dat niet wil, en zij snapt misschien nu nadat ze werd afgesnauwd dat ze dat beter maar naar mijn advies kan luisteren..

Ik heb zelf kunnen zien hoe zij reageert in situaties, ze doet niet lelijk terug, niet naar kleine honden en niet naar grote honden en dat geeft mij de geruststelling dat ik niet meer als een havik overal bovenop hoef te zitten en haar te beperken in vrij lopen. Wel blijf ik contact maken tijdens wandelingen, want als zij gaat rennen is ze in een nano seconde foetsie en weet ik inmiddels dat zij in paniek raakt als ze denkt me kwijt te zijn.

Met Glory onze laatste ben ik daarom nog wat voorzichtiger, die moet ook alles nog leren en dat het strand niet haar speeltuin is. Haar bouwen we dus weer op met even los, gek doen en wat regelmatiger even aanlijnen als we merken dat ze minder goed bereikbaar wordt, afsluiten door de wandeling te beëindigen als je gaat merken dat de aandacht voor baasjes/ons aan het verslappen is maar nog net goed genoeg om aan te kunnen lijnen en te kunnen belonen.

Heb je eigenlijk al weer eens afgesproken met 1 van de 2 honden waar je mee op vakantie gaat? Dat zou ik wel doen. Niet met beide tegelijk afspreken, maar eens oplopen aan de lijn misschien naar strand, en daar samen oplopen.

Ze zal waarschijnlijk druk reageren. Als ik met de jonge herder afsprak met een hond die hij geweldig vond was de rust ver te zoeken. En recent sprak ik af met mijn teefje en de hond van mijn vriendin. Een kleinere hond, die de eerste keren helemaal niet gecharmeerd was van het drukke gedrag van Chara en een keel opzette tegen haar. Nu ging ze ook weer steigeren op afstand, maar omdat ik de naam van haar hond zei en hij blijkbaar mijn stem herkende kon hij Chara ook weer plaatsen en ondanks zeer druk gedrag, was het snel weer koek en ei met ze en verliep de wandeling verder prima en met wederzijds respect. 

Bij Aak vroeger trouwens met bekenden liep het ook soms uit de klauwen omdat hij te lomp bleef doen (ook op strand) ik lijnde dan aan, maar we liepen wel door. Wel belangrijk daarin was hoe de andere hond ermee omging, in ons geval bleef de andere hond zelf ook uitdagen dus geen angst of ontwijkgedrag. Als je dat wel ziet gebeuren en dat het aanhoudt, dan denk ik dat de vakantie geen succes gaat worden. Dan blijf je scheidsrechter spelen en is voor de honden niet leuk, maar vrees dat je dan ook onderling als mensen irritaties gaat krijgen, en laatste wat je wilt is denk ik vriendschappen kapot laten gaan vanwege honden.

**

Vrienden van ons hadden een nieuwe volwassen hond. Leek ons leuk om op te gaan wandelen en in toekomst ook eens weekenden weg te gaan. Nou totale mismatch die twee. 3x geprobeerd, ook met wandelen op strand, maar de spanning bleef om te snijden. Dan moet je verder niet blijven proberen als het echt niet gaat, daar heeft niemand wat aan.

Met beide honden al apart afgesproken. Ondanks dat de andere honden bij het spelen het onderspit moeten delven en altijd onderaan liggen, blijven ze wel onze Billie opzoeken. Er is soms ook gegrom te horen en dat zorgde al voor discussies, of het nu van onze hond die bovenop ligt komt, of van de andere hond die tegen de grond gepind wordt. Geen echte discussies hoor, alleen is het ons precies niet duidelijk in het gewoel van die honden.

Eén van de honden zit op dezelfde hondenschool en toen ze achteraf mochten spelen werd onze hond weggehaald van de andere door de instructeur. Omdat ze te hevig was.

Nooit heb ik de indruk dat ze agressief is, ze gromt nooit of ontbloot haar tanden ook nooit (daarmee dat ik denk dat het de andere hond is die gromde), ze is alleen enorm overheersend, veel te wild en moeilijk bereikbaar.

Samen wandelen is ook geen cadeau. Dat resulteert in constant trekken naar de andere hond (terwijl die andere honden wel flink naast hun baasje stappen). Eén keer kwam ik een fractie van een seconde te dicht en sprong ze richting bevriende hond, ik wou haar terugtrekken en ze had een oor mee, wat resulteerde in gejank bij de andere hond. Het was waarschijnlijk niet haar bedoeling de andere hond pijn te doen, maar doordat ik haar direct wou terugtrekken en ik niet gemerkt had dat ze dat oor in haar mond had, tja...

Ik heb haar trouwens net weer losgelaten op wandeling. Netjes gedaan wat jullie me hebben aangeraden. Veel bij me geroepen, meestal zonder aan te lijnen, een tweetal keer met aanlijnen en dan weer los.

Ik zag dat ze dat heel plezant vond, ze liep even voor en telkens ik haar riep kwam ze overenthousiast aangestormd en kreeg toen een beloning. Genieten... hoor ik jullie alweer denken.

Alleen, als mijn hond overenthousiast wordt moeten mijn alarmbellen eigenlijk aangaan. En inderdaad, toen ik haar een derde keer wou aanlijnen (en die keer toevallig voor echt want we naderden de straat), kwam ze weer door het dolle heen tot bij mij gedenderd en toen begon ze te springen en te happen. Ze is daar zo behendig in dat ik haar noch kan ontwijken, noch kan te pakken krijgen.

Ik probeerde me af te wenden, maar toen hing ze achteraan aan m'n jas, ik probeerde het met voertjes die ik op de grond strooide en tenslotte heb ik haar maar weer proberen te pakken want ik was dat in mij en m'n kledij laten happen echt wel beu en ze weet op zo'n momenten echt helemaal niet van ophouden. Na verschillende pogingen net naast de halsband te grijpen, had ik haar echt per ongeluk vast bij haar nekvel, ze ging toen zelf onmiddellijk liggen en kalmeerde waardoor ik haar kon aanlijnen. Ik heb haar toen nog de uitgestrooide voertjes laten opeten zodat ze echt gekalmeerd was voor we weer doorwandelden. Dat lukte daarna heel goed, alsof er niets gebeurd was.

En zo'n incidenten zorgen er dus voor dat ik echt steeds meer stress ervaar bij dat loslaten.

Volgende keer laat ik haar los met de riem er nog aan zodat ik haar gemakkelijker terug kan grijpen, al heb ik wel altijd schrik dat ze er tijdens het rennen zou op trappen.

Cat&dog schreef hierboven ergens: "Ik heb altijd geëist dat hij naar mij toe kwam, zodat ik hem vervolgens rustig kon aanlijnen."

De dag dat dit mij dus lukt, dat ik kan eisen van mijn hond dat ze rustig is, geef ik een feestje, want dat is dus net het hele probleem en de bron van mijn frustratie, mijn hond gaat soms zo compleet in overdrive dat er helemaal niks te eisen valt.

Het probleem blijft eigenlijk toch dat heel rap overprikkeld geraken, het in overdrive gaan. Het gebeurt steeds minder dan vroeger maar toch is dat gedrag er nog steeds bij extreme opwinding. Dan is ze echt niet bereikbaar. Als ze met een andere hond speelt, als ze mag loslopen, als we in de tuin met de bal spelen, als we eventjes met haar mee rennen op het strand, als ze de kippen of de kat niet kan te pakken krijgen, ook als ze gewoon heel erg vermoeid is omdat we te lang op stap gingen.... Allemaal momenten die leiden tot die aanvallen tegen ons, vaak uit over-enthousiasme, soms uit frustratie of vermoeidheid.

Ik las hier bij sommige mensen dat dat springen en happen bij hun pup van de één op de andere dag over was, wel ik denk niet dat wij hier moeten op hopen, het wordt hoogstens geleidelijk aan wat minder frequent. We moeten ook een balans vinden tussen enerzijds iets doen dat ze leuk vindt, maar anderzijds zorgen dat ze er niet te opgewonden door geraakt, anders is het prijs.

Je hebt ook korthouders, een klein stukje riem dus, dat hang ik ook vaak aan mijn honden ze dichtbij te houden maar niet meer een riem te moeten klooien.

Of je koopt een goedkoop dun lijntje en snijdt het op gewenste lengte af.

Of een halsband met een handvat aan.

Je verhalen en ervaringen zijn overigens voor mij ontzettend herkenbaar haha.  Op de hondenschool zou ik overigens nooit laten "spelen".

Met hierkomen beloon ik overigens nooit bij zo'n hond, mijn jongste krijgt enkel een blije baas als hij komt. Hierkomen is ook gewoon geen commando, maar een vereiste. Daar hang ik geen materiele beloning aan, een ultra blije baas kun je krijgen of een zeer zwaar teleurgestelde, kwade baas als het genegeerd wordt.

Ik denk eigenlijk dat ze evengoed ging komen zonder dat snoepje, ze is ook niet zo voedselgedreven eigenlijk. Ik doe dat omdat we het zo leren in de hondenschool. Zou mss niet nodig zijn. Maar ik gedroeg mij ook wel ultra blij, misschien iets te enthousiast wat dan weer aanstekelijk op haar werkte met alle gevolgen van dien. Het is op zo'n moment een vorm van ongecontroleerd spelen, denk ik, dat springen en happen. Alleen, het hoort niet, het is niet leuk, ik kan het niet doen stoppen en zijzelf heeft zichzelf dan precies ook niet meer in de hand en ik wil dat er echt wel uit krijgen.

Ze mogen niet altijd spelen op de hondenschool. Er zijn 3 lesmomenten per week (we gaan niet altijd) en op 1 van die dagen is het altijd rustig met weinig honden. Bij één van de instructeurs mogen ze dan even onder begeleiding bij elkaar loslopen. Ik vond dat een goeie zaak, omdat hij beter kan inschatten dan ik wanneer je moet ingrijpen. Volgens mijn vriendinnen grijp ik te vroeg in. Maar blijkbaar laat de instructeur toch ook niet zomaar begaan en die grijpt even vlug in als ikzelf...

Sommige mensen zijn van het principe 'laat ze maar eens hun positie bepalen...', maar daar geloof ik niet echt in. De instructeur gelukkig ook niet.

Je kunt eisen wat je wilt, maar als je hond er geen gehoor aan geeft kun je gaan zwaaien als ze als een stipje aan de horizon verdwijnen whaha.

Wat ik wel doe bij de honden die het hier komen in principe wel kennen is inderdaad blijven staan, en niet in de verleiding komen om bij een commando "HIER" zelf in te lopen. Dat is iets wat mijn vriend bijvoorbeeld wel deed, wat dus maakte dat onze honden niet kwamen maar soms wel bleven staan omdat hij toch inliep whaha. Het zijn nét die nuances die een verschil kunnen maken in uitvoeren van een opdracht of commando.

--

Wij moesten onder het jaar bij onze herder ook opletten wat te veel opwinding zou geven, dat is echt niets vreemds. Als mijn vriend ging rennen met hem of wegrende dan veranderde het gedrag ook, bijten in kuiten, opspringen en in bovenarm grijpen, en ja ook hij kon kleding daarbij kapot trekken. En dat is nóg, hij is nu 8 jaar, bij te veel opwinding moeten we op tijd afkappen anders wordt hij te fel. Naar ons, maar ook naar onze andere honden.. spelletje wordt al snel wat minder leuk als onze Aak vol overgave zich stort in de spelletjes.

Ik ren er eigenlijk nooit achteraan, dat win ik toch niet. Ik had vandaag het omgekeerde gedaan, ik liep achteruit bij het commando 'hier'. Dat vond ze heel leuk waardoor ze telkens dolenthousiast naar me toe kwam gestormd. Ik maakte er dus zelf eigenlijk een spelletje van.

Beetje vergelijkbaar met wat jij vertelt, over je vriend die wegrende, maar gewoon in achteruit, dus niet eens echt snel. Bij mij ging het dus al een minuut of 10 goed, maar op een gegeven moment zal het haar te veel geworden zijn en begon het gedrag dat je beschrijft: opspringen en happen in je arm of billen en je kledij (zelden in kuiten, altijd hoog). Ik hoopte altijd dat dit puppygedrag is, maar als jouw hond het nog doet aan 8 jaar... Waarschijnlijk word je wel beter in inschatten wanneer het dreigt fout te lopen?  Ik besefte het nu achteraf, dat ik rustiger had moeten doen.

'Fel doen', zo noemen ze het ook in de hondenschool, met de waarschuwing dat teven 'feller' worden door ze te castreren. Dat belooft dus helemaal.  Is er dan niets dat je kan doen om ze minder fel te maken?  Een pilletje ofzo?

je kunt ook met 1000kg snoep staan en een 7m lange salami en alsnog een hond hebben die naar de horizon rent en dan ooit uiteindelijk als hij zin in salami heeft, eens terug komt.

Het is niet nodig van mijn opmerking zo te denigreren. Hierkomen is van mij inderdaad een vereiste van mijn kant uit, geen vraag. De hond waarvan ik weet dat die er meer niet, dan wel naar luistert of het opvat als een spelletje, krijgt dus ook enkel maar gecontroleerde vrijheid en krijgt enkel maar een hier opdracht als ik weer dat hij het niet kan negeren.

Maar goed, laat maar als de toon zo moet. 

dubbel

Hey Dagmar, ik denk niet dat je het zo persoonlijk moet nemen hoor. Ik dacht eigenlijk dat het hierover ging:

Cat&dog schreef hierboven ergens: "Ik heb altijd geëist dat hij naar mij toe kwam, zodat ik hem vervolgens rustig kon aanlijnen."

De dag dat dit mij dus lukt, dat ik kan eisen van mijn hond dat ze rustig is, geef ik een feestje, want dat is dus net het hele probleem en de bron van mijn frustratie, mijn hond gaat soms zo compleet in overdrive dat er helemaal niks te eisen valt.

Ook zeker niet mijn bedoeling iemand te schofferen, wel aantonen dat het hele probleem ook draait rond de onbereikbaarheid van mijn hond op zo'n momenten.

Dit gezegd zijnde, nog eens mijn dank aan iedereen die hier blijft reageren. Mss vinden sommigen mij een zeur, maar ik heb echt wel al veel gehad aan jullie tips en antwoorden. En soms is alleen al het neerschrijven van mijn strapatsen met de hond al voldoende om al enig inzicht te krijgen in wat ik mogelijks fout doe.

Hoi marie,  wij gingen in het begin met onze pup naar een stukje gras hier vlakbij. De ochtend bleef ik dan rustig een half uur zitten op een bankje, en liet hem snuffelen z'n behoefte doen en een beetje spelen. Dan naar huis en lekker slapen. Soms was hij echter heel vervelend en druk.  Dan deden wij hem in huis z'n riem om om hem zo te kunnen sturen en weg te houden van de kinderen als hij wilde happen. Soms even vastleggen aan verwarming met een kluif of zo en hem daar negeren. Hij moest ook leren in de huiskamer waar wij zitten lopen en laten te rusten.  Nu is hij binnen super en in de tuin gaat het steeds beter. Inmiddels is hij 6 maanden en zijn we sochtends en uur tot anderhalf uur buiten smiddags weer een uur en avonds anderhalf tussendoor slaapt hij vooral. En als hij stuitert gaat hij aan de riem. Dat heeft ons erg geholpen.  Misschien heb je er wat aan. 

Hier was mijn reactie op bedoeld "

Cat&dog schreef hierboven ergens: "Ik heb altijd geëist dat hij naar mij toe kwam, zodat ik hem vervolgens rustig kon aanlijnen."

De dag dat dit mij dus lukt, dat ik kan eisen van mijn hond dat ze rustig is, geef ik een feestje, want dat is dus net het hele probleem en de bron van mijn frustratie, mijn hond gaat soms zo compleet in overdrive dat er helemaal niks te eisen valt."

Ik zat op puppy cursus met mijn 12 weken oude net iets meer dan 2kg pup, en de pups werden losgelaten voor de les even, Remi mocht met een teckelpuppy in een aparte ruimte 'spelen', maar ze hadden niet veel interesse voor elkaar. De teckel kwam uiteindelijk niet meer naar cursus om de een of andere reden. Om haar toch de mogelijkheid te geven te spelen mocht ze los bij de 'grotere' pups. Ze bleef nog steeds voornamelijk bij mij, en er was een beagle pup die graag druk speelde, en besloot met haar te gaan spelen... Dat superschattige kleine bolletje wol snauwde en gromde zo hard dat de beagle zich rotschrok en de instructrice het loslaten meteen afkapte, aangaf dat mijn pup goed aangaf het helemaal niks te vinden en begon toen over een uitleg dat je honden niet altijd gewoon met elkaar kon laten spelen, en sindsdien stopten ze met het loslaten, en gaven ze aan dat mensen daar de mogelijkheid voor hadden buiten de les en samen af konden spreken bijvoorbeeld.

https://pin.it/3Og1cOH Zo zag ze er ongeveer uit. Ik had de snauw die uit haar kwam ook niet helemaal verwacht XD haha

Remi is nog steeds een b*tch naar andere honden, dus ik laat haar bijna nooit los. Ze weet niet beter. De laatste keren los was op het strand bij mijn ouders een paar maanden terug, die op 300 meter van het strand zijn gaan wonen dit jaar. We gingen dan vroeg in de ochtend; voor 7.30/8 uur is er daar bij hen eigenlijk zo goed als niemand te bekennen. Ik lijnde haar wel aan bij een hond in zicht, hoe ver ook, en bij mensen. Dit laatste omdat ze ze juist iets te leuk vindt, en ik natuurlijk niet in kan schatten of mensen bang zijn voor honden, dus dan liever vast 'voor niets', want dat ze vliegles krijgt.

He-he, zo werkt het toch ook niet bij elke hond. 

Als ik met mijn shar-pei teleurgesteld en kwaad word in zo'n situatie, dan komt hij waarschijnlijk de volgende paar maanden helemaal niet meer bij "kom hier" commando/vereiste. 

Als baasje ontgoocheld en kwaad is, dan gaat zo'n hond liggen, geeuwen, zijn koppie wegdraaien. Alle mogelijke signalen dus uitsturen dat het niet aan hem is maar wel aan zijn baasje om eerst te kalmeren en terug vrolijk te worden. Dan komt het pas (misschien) tot overleg..

Citaat:

Cat&dog schreef hierboven ergens: "Ik heb altijd geëist dat hij naar mij toe kwam, zodat ik hem vervolgens rustig kon aanlijnen."

De dag dat dit mij dus lukt, dat ik kan eisen van mijn hond dat ze rustig is, geef ik een feestje, want dat is dus net het hele probleem en de bron van mijn frustratie, mijn hond gaat soms zo compleet in overdrive dat er helemaal niks te eisen valt.

Het probleem blijft eigenlijk toch dat heel rap overprikkeld geraken, het in overdrive gaan.

Ik denk dat mijn hond op die momenten (het aanlijnen) niet in overdrive ging, omdat hij dat niet als een confrontatie/conflictmoment ervaarde. De lijn representeerde in zijn ogen niet een beperking of een grens. Anders zou hij op dit momenten ook zijn gaan flippen.

Net zoals Dagmar heb ik het hier-komen ook nooit beloond met een snoepje. Mijn hond heeft (helaas) niet zo'n hoge will to please.

Ik vind betrouwbaar hier komen super belangrijk en ik zou het ook graag als een vereiste zien (voor betrouwbaar loslopen). Maar helaas is het hier komen ook niet iets waar mijn hond in uitblinkt (lees: ik ben er niet goed in geslaagd om dat dus betrouwbaar te krijgen). Er zijn andere dingen die dan nog net even iets interessanter zijn, zoals nog net even iets besnuffelen. Maar het aanlijnen zelf is nooit een probleem geweest.

Ook daarin ben ik het met Dagmar eens: omdat hij niet betrouwbaar los kan, krijgt hij alleen gecontroleerde vrijheid.

De quotefunctie doet het weer eens niet, maar ik wilde reageren op de reactie van Lara dat ik denk dat juist de pleasers niet per se gebaat zijn bij die aanpak. Ja, bij het blij zijn als de hond komt wel natuurlijk, maar mijn jongste is een hond met een enorme will-to-please en als ik bij haar teleurgesteld en/of kwaad zou worden als ze niet komt, denk ik eigenlijk niet dat ze daar goed op zou reageren. Daar is ze te zacht voor. Ik beloon haar wel altijd bij het terugkomen, al van pup af aan, ook gewoon met een voerbeloning. Of het echt meerwaarde heeft voor haar weet ik niet, ze komt vermoedelijk toch wel terug, dat wil ze graag, want bij de baas zijn is favoriet en als de baas blij met haar is, is zij nog vijf keer zo blij. Maar goed, met beloning komt ze nog twee keer zo graag terug, wat mij betreft prima. Ik kan me wel voorstellen dat er honden zijn waarvoor zo’n aanpak niet werkt en waarbij een voerbeloning überhaupt geen toegevoegde waarde heeft hoor, daar niet van.

En nee, op momenten dat ze echt weg willen rennen sta je ook nergens met je koekjes. Bij geen enkele hond, vermoed ik. 

Honden waarvan je weet dat ze zullen vluchten, is natuurlijk een ander verhaal.

Ik bedoelde meer dat ik niet naar de hond toe zou lopen, maar zou wachten totdat hij bij mij kwam om dan vervolgens rustig aan te lijnen.

Het vereiste was dus: jij komt altijd naar mij, ik ga nooit naar jou toe/achter jou aan. En: ik ga jou nooit proberen te grijpen en nooit op de lijn staan. Ik ga je alleen rustig aanlijnen als je binnen mijn bereik bent gelopen en niet anders.

Het wordt dan nooit een spelletje 'pak me als je me pakken kan'.

Dat kan ik me inderdaad ook voorstellen dat een zachtaardige, gevoelige hond daar geen baat bij heeft. 

En ik heb sowieso geen ervaring met 'pleasers', het was maar een veronderstelling  Individuele verschillen blijven toch bepalend, zelfs binnen hetzelfde ras. 

Wat ook kan in plaats van terug te roepen is het commando 'wachten' leren.

Mijn beide honden vinden dit  soms makkelijker dan echt terug komen.

Als ze los zijn en lopen vlakbij me of juist ver.

Als ik hun naam roep en ze kijken, zeg ik 'wachten!' en maak zo'n stopteken met mn hand zeg maar.

Dat kennen ze goed en als ze blijven staan loop ik naar ze toe en lijn ze aan, of één van hun.

En vooral in het begin toen ze het nog leerden, kregen ze iets lekker zodra ik bij hun was.

Nu af en toe nog eens, om het leuk te houden 

Maar wat is jullie oplossing dan als ze niet vluchten, maar rond je blijven springen en happen in je armen, kledij? En ik denk niet dat het frustratie over dat aanlijnen is, ze geraakt gewoon zo opgewonden door dat vrij rondlopen en begint van hot naar her te crossen, ook naar mij, maar geraakt daardoor over haar toeren en dan beginnen die 'aanvallen'.

Een beetje alsof ze de zoomies krijgt thuis, maar da's dan meestal in de tuin, los buiten in een openbare ruimte is dat toch niet zo ideaal.

Ik kan het zelf soms niet geloven dat ik haar op zo'n moment niet direct te pakken krijg aan haar halsband, maar het is zo, haar reflexen zijn vlugger dan de mijne.

Wat je zelf deed: achteruit stappen, is heel goed. Dan heeft ze ook de neiging om naar je toe te komen. Probeer dat maar vol te houden.

Daarbij zou ik niet grijpen, er moet geen spanning op de halsband komen. Dus losjes beet pakken. Als ze zich weer los trekt: opnieuw naar achteren lopen totdat ze zonder die spanning kan worden aangelijnd.