Pup bijt in alles en is constant in 'overdrive'

Het overbezorgd zijn vind ik een lastige. Er gaat helaas best weleens wat mis tussen honden. Ik heb in de acht jaar dat ik nu een hond heb best veel vervelende situaties meegemaakt. Tot nu toe is het maar één keer nodig geweest om naar de dierenarts te gaan (geen hechtingen allen pijnstilling en antibiotica), uiteraard één keer teveel. Ik probeer situaties zo goed mogelijk in te schatten en in Nederland hield ik me altijd aan de aanlijnplicht. Ik probeer altijd duidelijk te communiceren met eigenaren van andere honden. Spel op tijd afkappen ook al vinden andere mensen dat niet nodig, als ik zie dat mijn hond of de ander hond er klaar mee is dan ga ik weg. 

Verder is het denk ik belangrijk om niet te krampachtig te zijn, gebruik je verstand maar probeer het ook wat los te laten. Wanneer je zelf gestresst ingrijpt in een situatie reageren hond en daar ook weer op.

Kinderen vallen ook weleens meestal zonder al teveel schade maar soms gaat het wel fout, ook die laten we gelukkig nog wel in klimrekken klimmen. Het leven is niet zonder risico, dat geldt ook voor honden. 

Ik zou gewoon eens zonder hond naar de speelweide gaan en contact maken met mensen van honden die stabiel over komen. Misschien willen ze weleens met jou en je hond een stukje wandelen. Gewoon op afstand uit elkaar, aan de lijn. In het begin veel afstand en als je hond kalmeert iets dichter bij elkaar. 

Ik wil dit gedrag ook zeker niet meteen een gedragsprobleem noemen, ik zie dit meer als een hond in ontwikkeling die nog veel moet leren. 

Verder lees ik wederom dat je veel in doemscenario's denkt. In het begin van dit topic ging het vooral om het bijtgedrag en was je bang dat dit agressie zou worden. Nu loop je tegen andere dingen aan en ben je bang dat dit nooit meer goed komt of gaat verergeren. Probeer dat te relativeren, je hond is jong en moet nog veel leren dat is normaal, geef het de tijd. Misschien is het een idee om zelf eens met een coach hierover te praten, dat lost natuurlijk niet concreet de problemen met je hond op maar kan je misschien wel helpen om te relativeren. Het is best een ingrijpende verandering in je leven, een hond die zoveel van je vraagt. 

Marie, ik ben het eens met Iglo. -Tig keer terugdraaien voor je hond de weide ingaat zorgt voor niks anders dan zo'n 'doorgedraaid' gedrag. De spieren van je hond zitten op dit moment vol adrenaline die loskomt vanwege het hoge stressniveau (het is wel positieve stress omdat ze in vreugdevolle verwachting is over wat er nu weer voor leuks te gebeuren staat). Daarom is het voor je puber hond bijna onmogelijk om weer rustig te worden. En als je dan je hond zijn vrijheid nog volledig ontneemt en -tig keer begint terug te draaien, dat is idd een recept om een neurotische hond te creëren. 

Nee, ik ook niet. Ze is nog heel jong en het gaat hier niet over bezits- of een andere soort agressie.. 

Ik zou het gewoon onder 'ongewenst gedrag' klasseren..  

Citaat:"

Misschien omdat ik hier nu al maanden continu in opperste staat van paraatheid leef, tegen dat de kat de tuin of de woonkamer betreedt, dat ik onmiddellijk de hond kan tegenhouden en ik nu voor 1 keer wou zien wat er zou gebeuren mocht ik niet tussenkomen? Vooral ook omdat ik het eigenlijk al te laat gezien had.

Trouwens, die kat gaat gewoon soms op 2 meter van de hond neer gaan liggen en begint dan met zijn staart te zwiepen, ook al hou ik de hond dan vast en komt die er niet bij. Die staart zwiept nogal vlug heen en weer. Maar echt agressief zag ik de kat ook nog nooit, hoogstens eens een klauwtje of een schreeuw zoals laatst.

Als mijn kater een andere kat ontmoet daarentegen herken ik hem nog amper, de eerste keer dacht ik 'dat kan mijn kat niet zijn, zo'n dikke staart heeft die niet'. Dan kromt hij zijn rug en wordt zijn staart 3 keer zo dik, da's helemaal niet het gedrag dat hij vertoont bij de hond, dus ga ik ervan uit dat de 'dreiging' van de hond voor hem voorlopig nog altijd wel meevalt, of zie ik dat verkeerd?"

Dat zie je goed, hoor

De dreiging van de vreemde kat buiten wordt inderdaad door jullie kater heel anders gezien dan de dreiging van jullie hond binnen.

Maar die zwiepende staart geeft desondanks wel aan dat hij het niet zo leuk vindt. Ook al zoekt hij haar nabijheid dus wel degelijk op (en lokt hij het deels uit)!

Ik zou zelf alleen niet willen dat mijn dieren zo met elkaar om zouden gaan (en ook niet met andere dieren buiten, zolang ik daarbij aanwezig ben natuurlijk en in de hoop dat ze mijn lessen zonder mijn aanwezigheid ook hopelijk zullen blijven uitdragen). Ik vind het bijvoorbeeld reuze gezellig wanneer ik met mijn katten en mijn hond en een stel wilde eenden in de tuin kan vertoeven. (Dat gebeurt helaas niet zo vaak; het vergt immers wel wat moed van de eenden.)

Ik zou willen dat ze in harmonie met elkaar leven en als ze elkaar niet zo leuk vinden, dan moeten ze elkaars ruimte respecteren en elkaar dan maar vermijden. Die spanning zou ik niet willen.

In het geval dat het mijn kat was die mijn hond zou opzoeken en daarbij aan zou geven zich daar niet prettig bij te voelen, zou ik mijn kat weghalen/sturen uit die situatie.

Wanneer mijn hond mijn kat zou opzoeken en de kat hier duidelijk (lichaamstaal) niet op zit te wachten, of dat mijn hond het niet respectvol genoeg zou doen, dan zou ik mijn hond daar uit weghalen/roepen.

Toen mijn hond nog een pup was, wilde hij - uiteraard nieuwsgierigheid en speelsheid - naar mijn katten toe denderen en dat mocht van mij niet. Nooit. Alleen als hij voorzichtig naar hen toe ging en ook dan hield ik het in de gaten, want mijn katten vonden 1 begroeting wel oke, maar bij de tweede keer hadden ze het wel weer gezien en zouden ze hem dat ook laten weten. Mijn katten zijn ook heel duidelijk in hun lichaamstaal, zo zouden ze bijvoorbeeld in heeeel slow-motion hun poot naar hem uitsteken. Maar de tweede keer, zouden ze hem wel een mep verkopen - en dat zou hun goed recht zijn, aangezien ze zeer duidelijk met hem gecommuniceerd hadden. Maar dat voorkwam ik door mijn hond op tijd weg te halen (hij is niet zo snel van begrip).

Het heeft trouwens wel echt een heel tijdje geduurd voordat mijn hond en katten goed met elkaar samen konden leven. Dat was echt een proces dat ging van tolereren naar accepteren. Inmiddels heb ik het idee dat mijn katten wel zelfverzekerder zijn geworden; hun territorium is veiliger geworden.

Buiten laat ik mijn hond eigenlijk niet met katten in contact komen. Maar ik eis wel dat hij zich net zo beleefd opstelt als thuis (= ze respecteert en er niet op af dendert of uit zou vallen/achteraan zou rennen).

Katten zijn meestal bang voor hem en willen er vandoor gaan. Wat ik wel jammer vind, want ik ben dol op katten. Wanneer een kat niet zo bang is dat hij er vandoor rent, maar z'n/haar 'mannetje' staat, met een hoge rug bijvoorbeeld, dan laat ik mijn hond zitten (en blijven) en ga ik naar de kat toe om even gezellig te buurten en daarna ga ik terug naar mijn hond en lopen we weer verder. Maar ik houd mijn hond dus op afstand, die mag dan niet ook komen buurten.

Wanneer katten brutaal zijn en op mijn hond af komen, dan ga ik daar tussen staan en houd ik de kat op afstand. Dusdanige brutaliteit van een kat vertrouw ik niet en ik wil niet riskeren dat mijn hond een haal van een vreemde kat krijgt.

Als de regels eenmaal duidelijk zijn, moet je natuurlijk wel altijd een oogje in het zeil blijven houden, maar die 'opperste staat van paraatheid' is dan niet meer nodig.

Het stuk dat Hannah & June hierboven heeft geschreven vind ik overigens ook erg mooi. Ik denk dat je de balans die je als moeder met je kinderen inmiddels hebt gevonden (bij je eerste kind maakte je om dingen wat meer druk), ook moet weten te vinden met je hond. En dat kost gewoon wat tijd en ervaring, maar komt echt wel goed. Het doemdenken is niet nodig

Ik ben het overigens met Dagmar en Hannah & June eens dat je hond zomaar los gooien bij andere honden geen goed idee is. Daar is mijn hond overigens ook niet geschikt voor en naar inschatting van jouw hond is zij daar ook niet geschikt voor.

Rustig en beleefd begroeten is zeg maar niet hun eerste keuze, standje opwinding 0-10 in 1 seconde (je hebt ook honden die vrij 'kat uit de bomerig' zijn en sowieso niet zoveel behoefte hebben aan contact en voor die honden is het ook geen goed plan om ze los te gooien bij andere honden) en dan is beleefd aan de lijn/op afstand blijven een stuk beter. Mist ze dan een stuk socialisatie met honden? Met vreemde honden wel (je socialiseert ze immers ook aan de lijn, vergeet dat niet, socialisatie is niet alleen contact met andere honden), maar daar kan ze ook minder goede dingen van meekrijgen. Er zijn genoeg honden die nare ervaringen oplopen van 'spel dat toch geen spel was' met een andere hond.

Om dat gemis op te vangen zou je beter vaste vrienden (zoals iemand eerder zei: van haar kaliber of in ieder geval een hond die wel voor zichzelf opkomt) voor haar kunnen vinden. Vaste wandelpartners.

Het aanbod van Dagmar vind ik overigens erg lief. Geen gt misschien, maar ik denk dat je (en ik zelf overigens ook) wel veel van haar kan leren.

Waar Marie tegen aan loopt is dat ze de hond heel vaak niet kan bereiken, waardoor er dus geen rust ontstaat (niet bij het speelveld, niet in eigen tuin met de kippen, die kat laat ik inderdaad maar achterwege want die is volgens mij nu ook zelf aan het uitdagen en niet echt onder de indruk meer van haar)

Wij waren laatst ook in België en toen ik een groot omheinde locatie vond waar de honden los mochten durfde ik dat ook niet aan. Te veel ingangen en veel te weinig overzicht, was een plek gecreeëerd in een bos.

Ik durfde niet, omdat mijn reu op onstuimige aandenderende honden waarschijnlijk niet zo lekker reageert en al helemaal niet met de dames erbij. De jongste is te druk in de kop waardoor ze niet altijd te bereiken is en snel afgeleid is door andere honden, dieren en ook focus op onze andere dame heeft liggen.

**

Gisteren wilden we ze even uit laten razen op een groot veld, de oudste honden waren al op het veld en de kleine wilden we rustig ook daarheen laten gaan. Zit om af te lijnen deed ze nog wel, maar de focus kregen we niet die lag op onze andere hond. We hadden kunnen wachten tot sint juttemes, en we hadden zelf geen geduld dus haar met drukke kop losgelaten.

Resultaat was dan ook te voorspellen, totaal geen aandacht meer voor ons niet met roepen, voerbeloning niet, roepen van de andere honden bij ons ging wel, maar zij kwam echt niet. Teken aan de wand voor ons dat we haar dus nog steeds niet zomaar op een wandelpad los kunnen laten. Dus we riepen de andere honden mee, waarop ze uiteraard wel als een speer achter ons (de andere honden) aan kwam rennen waardoor we toch voertje gaven, aanlijnden en onze weg weer vervolgden.

Het losrennen was dus korter dan gepland omdat ik toch min of meer duidelijk wil maken dat bij structureel negeren van ons, haar vrijheid wordt beperkt. Ook wij zullen hier écht veel meer tijd in moeten gaan steken.

**

Maar om te relativeren, de herder hebben we ook niet altijd en overal los gedaan van jongs af aan, ik sprak veel af met bekende honden om dat te oefenen, en als we alleen waren varieerden we ook met af en toe los, en bij bananen in de oren ging hij weer even aan de lijn.  Chara idem, veel oefenen en pas later af en toe eens los, kijken hoe ze reageerde op onze aanwijzingen etc.. en Glory is eigenlijk pas 3 maanden bij ons (al lijkt het veel langer), dus ook wij moeten dat blijven beseffen dat niet alles in 1 dag te leren is.

Wel is een belangrijk iets, wat veel geduld vergt (die ook ik niet altijd heb) die rust/aandacht proberen te vangen vanuit waar je dingen gaat doen. En de juiste timing daarin.

Voorbeeld: "Zit", prima, "kijk" hond kijkt op omdat het zo is aangeleerd krijgt beloning maar vervolgens is de focus direct weer weg. En dat is dus niet wat je wilt zien, omdat je juist met Kijk die aandacht wilt. Stel dan de beloning uit, gaat de hond staan zonder dat je de zit had opgeheven, weer terug de zit vragen.. beloning uitstellen.

Bij het hek van hondenveld, probeer daar de rust te krijgen door wellicht iets anders te verlangen. Zit, wachten, jij gaat door het hek als eerste (ik zeg soms "IK eerst") ook bij nauwe doorgangen doe ik dat als ik niet kan zien wat er voor me te wachten staat, de honden snappen dit inmiddels ook en blijven achter me op die momenten.

Op het veld weer een zit, en de aandacht proberen te krijgen, wellicht helpt het als je met je rug naar het veld gaat staan zodat ze niet al op de andere honden zich kan focussen.

Misschien kun je er wat mee!

Ik wou hier gisteren al even euforisch komen doen, maar heb wijselijk even gewacht.

Gisteren een 4-tal kilometer gewandeld met de poedel helemaal los. De heenweg via het strand, terug via een paadje in de duinen. Fantastisch vond ik dat, ze gedroeg zich eigenlijk anders dan aangelijnd. Veel rustiger en gehoorzamer. Ze leek een beetje onzeker, hield me constant in het oog, liep niet te ver, liet ook direct de zakdoek los die ze op haar weg vond, terwijl ze zo'n dingen aangelijnd soms weigert te lossen.

Ze kwam ook telkens toen ik haar bij me riep (kreeg dan een koekje), echt helemaal zoals het moet.

We kwamen wel geen andere honden op nabije afstand tegen, we zagen en hoorden er wel helemaal in de verte, maar ze trok er zich niets van aan.

Ik begon te denken dat ik haar echt tekort had gedaan, zo'n voorbeeldige hond onaangelijnd, waarom deed ik dat niet eerder?

Vandaag dus opnieuw naar het strand. De weg erheen was al wat onstuimiger want er was meer wind en die dwarrelende blaadjes moeten achterna gejaagd worden.

Het strand zag er redelijk verlaten uit, dus toch maar weer losgelaten. Het eerste gedeelte ging goed al liep ze onmiddellijk verder van me weg dan de dag er voor. De onzekerheid leek wat minder groot geworden. Toch kwam ze telkens terug toen ik haar riep.

Maar toen we een golfbreker naderen zag ze de vogels die erop zaten. En toen nam ze een aanloop en was ze weg, maar echt ver weg, want de vogels vlogen in stukken en brokken weg, en zij bleef ze maar opjagen en luisterde niet meer naar mij.

Dan maar de noodrem: het hondenfluitje, waarvoor ik een speciale beloning mee had.

Ik fluit, maar niets, ze blijft die vogels opjagen.

Ondertussen kwamen er mensen met een loslopende hond uit de tegengestelde richting. Die hond ziet de onze over het strand jagen en zet ook een sprintje in recht op onze wildebras af. Gevolg: nog meer pret, beurtelings achtervolgen ze en bespringen ze elkaar. Ook weer op veel te grote afstand van mij, want ik probeer mijn fluitje nog een paar keer maar zonder resultaat.

De eigenaars van de andere hond hoorde ik ook een aantal keer roepen en pas na een tijdje gehoorzaamt hij en rent hij naar z'n baasjes toe, met mijn hond in z'n kielzog. Pas toen die hond terug aangelijnd werd en ik nogmaals floot kwam de mijne eindelijk aangelopen.

Echt niet aangenaam zo het gevoel te hebben dat alle controle weg is op zo'n momenten en je hond zo ver van je af loopt.

We hebben onze wandeling aangelijnd verder gezet en ik weet nu niet of dat loslaten direct voor herhaling vatbaar is.

Ik veronderstel dat wat vandaag gebeurde enorm zelfbelonend was, eerste die vogels, dan die andere hond, dat zal ze fantastisch gevonden hebben. Maar da's natuurlijk niet de les die ik haar had willen leren. En ook voor mezelf toch weer een knauw in dat vertrouwen.

Ik lees in een ander topic dat je hond eerst volledig onder appel moet staan voor je mag lossen. Volmondig mee akkoord, maar vanaf wanneer ben je daar zeker van? En is er ruimte voor een leerproces waarbij zo'n zaken kunnen voorvallen of vermijd je die situaties beter door dus geen enkel risico meer te nemen en niet meer los te laten?

Nou ik vind dat je hond het goed doet hoor.

Ook de 2e keer, ze gedraagt zich heerlijk honds en speels.

Precies zoals je verwacht bij een jonge onstuimige actieve hond.

Toch heerlijk voor haar!

Gewoon blijven oefenen, ze is 6 maanden en dat jolige en speelse gedrag dat is precies wat ze lekker moet doen aan het strand  

Volledig onder appel dat kun je naar mijn idee ook niet verlangen, als je haar loslaat om lekker te banjeren , te rennen, te spelen en lekker hond te zijn.

Dat is juist waar zo'n jonge energieke hond behoefte aan heeft.

Gehoorzamen en laten terug komen, gewoon blijven oefenen.

Dat is iets anders dan volledig onder appel. 

(zijn mijn honden ook niet, en toch kunnen ze prima los lopen. Soms een beetje geduld en alleen op veilige plekken los)

Maar zo leer je je hond juist beter kennen, je leert waar ze op reageert etc

Op den duur raak je steeds meer op haar ingespeeld (en zij op jou) en weet je wanneer je haar beter wel kan aanlijnen en wanneer je haar lekker kan laten gaan.

Maar dat is een kwestie van volhouden, oefenen en altijd genoeg voertjes of een balletje meenemen. 

Eigenlijk kan je nooit honderd procent zeker zeggen dat een hond altijd en in alle omstandigheden onder appel staat.

En uiteindelijk kwam ze toch.

Ze zag de zeevogels blijkbaar eerder dan jij, voordat je haar kon aanlijnen, en had haar plezier met opjagen en dan nog de andere hond erbij om mee te doen. Op zulke momenten maak je geen kans, en is het ook niet het juiste moment om haar bij je te roepen want ze had even iets veel leukers te doen. 

Je doet het prima volgens mij. In mijn laatste reactie geef ik toch ook aan dat wij oefenden met even los, kijken hoe ver we zijn met de aandachts oefeningen. 

Chara de 2de keer met haar los en hond van vriendin ging goed, maar toen gingen we stukje duin in en ineens binnen een paar seconden was ze weg.. 

Hart in mijn keel.. op een of andere manier was ze mij uit oog verloren en route terug gerend vanwaar we kwamen.. Roepen en ik had een piepbal bij me waar ik maar in bleef knijpen in de hoop dat ze het ergens zou horen want ik zag haar absoluut niet meer. Het is dat iemand mij zij inderdaad een herderachtige op hoge snelheid te hebben zien rennen anders had ik niet geweten in welke richting ik had moeten gaan zoeken. Maar blijkbaar ving ze toch mijn stem of de piepbal op, ineens zag ik haar als een stipje weer op komen doemen gelukkig. Uiteraard enorm beloond heel even aangelijnd, maar mezelf gedwongen om haar toch vrij direct weer los te laten.. niet weer in duin (onbekend terrein) maar we liepen weer terug naar het pad waar we al paar keer hadden gelopen en dus toch weer los en af en toe in laten checken. Dat zijn echt leermomenten zowel voor baas als hond.

Als je nooit los laat weet je ook niet hoe je ervoor staat, dus je moet ergens een begin maken denk ik dan altijd maar.

Ik ben het met iedereen eens: zo slecht ging het toch ook weer niet?

Je kan niet verwachten dat alles in één keer perfect gaat.

En wat inderdaad heel belangrijk is: ook al ben je best geirriteerd dat ze niet meteen komt... toch belonen als ze er is! Dat is enorm belangrijk. Zelfs al komt ze niet meteen. Altijd belonen!

Ik lees over een wandeling waarin jouw hond dikke pret had, lekker rennen over het strand, vogels plagen, gespeeld met een andere hond die de jouwe kon handelen. Klinkt als een fantastische dag!

En dan schrijf je: 

Echt niet aangenaam zo het gevoel te hebben dat alle controle weg is op zo'n momenten en je hond zo ver van je af loopt.

We hebben onze wandeling aangelijnd verder gezet en ik weet nu niet of dat loslaten direct voor herhaling vatbaar is.

Ik veronderstel dat wat vandaag gebeurde enorm zelfbelonend was, eerste die vogels, dan die andere hond, dat zal ze fantastisch gevonden hebben. Maar da's natuurlijk niet de les die ik haar had willen leren. En ook voor mezelf toch weer een knauw in dat vertrouwen.

Buig dat eens om. Wil je haar alleen lessen leren van gehoorzaam en volgend gedrag? Of wil je dat ze ook af en toe plezier maakt en geniet? Hoe voelde zij zich na de wandeling? Ik denk dat het een stapje in de richting kan zijn naar een meer ontspannen en blije hond namelijk. En dat is toch ook heel belangrijk?

Het gevoel van geen controle hebben is natuurlijk niet fijn, en je hebt ook een verantwoordelijkheid naar anderen toe, dat snap ik. Maar hier kan je ook een beetje op inspelen. 

Vandaag dus opnieuw naar het strand. De weg erheen was al wat onstuimiger want er was meer wind en die dwarrelende blaadjes moeten achterna gejaagd worden.

Het strand zag er redelijk verlaten uit, dus toch maar weer losgelaten. Het eerste gedeelte ging goed al liep ze onmiddellijk verder van me weg dan de dag er voor.

Wat je hier schrijft kan je de volgende keer als signaal meenemen. Zodra ze verder weg loopt dan jij fijn vindt, lijn je haar aan. Want blijkbaar is dat een voorteken dat ze helemaal de benen kan nemen. Goed trouwens dat je haar al een aantal keer terug riep. Dat doe ik zelf ook regelmatig om de stemming van mijn hond te testen. Met de tijd ga je haar steeds beter leren lezen, en dan weet je al bij bijvoorbeeld een korte snuffel in de lucht, of een snelle oorbeweging, een pootje die geheft wordt: "er is iets aan de hand, anders dan normaal, en ik ga haar nu even bij me halen." 

Verder nog steeds de standaard tips: Kijk goed waar je haar los doet. En als je haar los doet, is het ook prima om haar korte stukjes toch weer aan te lijnen als je het niet vertrouwd. Een sleeplijn wil ook wel helpen en is een mooie tussenstap in het leerproces. Verder kan je nog vroeger wandelen. Of alleen los als je actief met haar gaat spelen (Trektouw? Frisbee? Tennisbal)? Je kan ook nog veel creatiever denken, bijvoorbeeld de hond een rugzak laten dragen. Of schoentjes. Iets om die snelheid te temperen. Roepen als ze achter vogels aangaat of aan het spelen is dat is een wedstrijd die je niet makkelijk wint qua leukheid (naar jou toekomen of blijven spelen haha.. keus snel gemaakt). Locatie is eigenlijk iets te moeilijk voor je hond. Maar niet getreurd, want er is niks gebeurd en jouw hond had een topdag. Probeer je een beetje te genieten samen?

Dat klinkt wel een beetje als normaal pubergedrag. Ze spreken niet voor niks van bananen in de oren bij honden op die leeftijd. Maar uiteindelijk werd er wel geluisterd. Je hoefde er niet achteraan te hollen, je hoefde geen vijf uur lang in de duinen te gaan zoeken, je hoefde niet zonder hond naar huis, ze kwam heel netjes terug! Ik snap dat het wel even een domper lijkt maar achteraf zou ik dit als iets hoopgevends zien hoor, ze wil dus blijkbaar wel gewoon terugkomen. Daar kun je mee werken, met een hond die je uit de duinen mag gaan vissen omdat je van hem het dak op kan is het nog lastiger. 

Nieuwe wending vandaag. Ik weet niet of dit ook 'overdrive'-gedrag is, maar daar leek het wel op. Onze pup kreeg vorige week een grote knuffel uit de Ikea die goed lijkt op een golden retriever-pup. Ze leek er heel blij mee, maar speelt er wel erg ruw mee.

Zojuist zag ik haar ineens rijden op die knuffel. Tot vier keer toe. Ik ben niet direct tussengekomen omdat ik eerst mijn ogen niet kon geloven, ze is een teef, het kan ook geen imitatiegedrag zijn, want geen reutjes in haar omgeving... Ze laat die knuffel alle hoeken van de kamer zien, gromt ondertussen en begint er dan telkens op te rijden.

Dus ik zit weer met vragen:

- Is dit normaal voor een teef?

- Moet ik tussenkomen en die knuffel van haar wegnemen of negeer ik het?

- Is het iets seksueels? Zou het op te veel testosteron kunnen wijzen? Of zou het een voorbode van loopsheid kunnen zijn?

Dat lijkt me wel wat vroeg, ze is net 7 maanden, maar een grote hond wordt meestal niet voor 12 maanden loops zeker?

- Is het verveling, overprikkeling en daardoor op die manier in overdrive gaan? We gingen al uitgebreid wandelen, maar er zijn wel minder prikkels dan in het weekend, dan wordt ze eigenlijk bijna constant geëntertaind door ons of een van de drie kinderen, er is de hondenschool enz. Vandaag was een pak rustiger, maar dat maakt haar precies wat onrustig, ze komt constant aandacht vragen.

Ik heb haar net nog eens in de tuin gelaten waar ze even de zoomies kreeg, dus ze moest precies wel even ontladen...

Hoi Marie,

Onze pup doet dit heel af en toe ook met zijn grote knuffel (ook van de IKEA haha).

Hoe ik het tot nu toe heb begrepen is dat het vaak niet als seksueel bedoeld is. Maar vooral overprikkeling. Yoshi doet dit altijd als het hem net allemaal te veel is, bijv als we lekker samen met de knuffel hebben gespeeld en het spelletje dan is afgelopen en hij nog teveel in de adrenaline zit. 

Ik denk dus dat dit ook bij teefjes kan gebeuren, het heeft niet perse met geslacht te maken. En vaak ook niet met dominantie dacht ik!

Ik denk bij jouw hond in combinatie met de zoomies dat het waarschijnlijk ook overprikkeling was.

De een haalt de knuffel weg omdat ze het gedrag gewoon niet oké willen vinden, en ze het niet verder willen zien ontwikkelen. Ik heb ook gelezen dat sommige het toelaten omdat het alleen gebeurd bij die ene knuffel.

Je hebt dus ook de keus, wil je het echt afleren / afstraffen of gewoon even afleiden. Als Yoshi het doet zeg ik vaak na een 10 sec nou Yoshi nu is het volgens mij tijd om te rusten, leid ik hem af met iets anders en leg ik de knuffel weg. 

Mijn (chemisch gecastreerde) hond van 7 jaar rijdt ook op kussens en knuffels als hij er veel te druk mee speelt. Vaak overprikkeling of afreageren. Knuffel weghalen en iets anders aanbieden om ze even af te leiden. Het is vrij 'normaal' gedrag 

Ach oef, ik dacht al, wat nu weer....

Nadat ze 2 minuten de zoomies kreeg is ze zelf haar ren ingelopen en nu als een blok in slaap gevallen. Waarschijnlijk inderdaad overprikkeld door dat wilde spel met die knuffel.

Ik hoop in ieder geval dat ze dit niet zal proberen met de pups van mijn vriendinnen (waaronder een golden retriever ). De vorige keren was er al het probleem met dat voortdurend klem zetten, straks begint ze er ook nog op te rijden.

Met 1 van de pups heeft ze ondertussen alweer even mogen spelen onder begeleiding van een instructeur op de hondenschool, maar ze hebben ze toch al redelijk vlug terug uit elkaar gehaald omdat het te heftig werd. Daarbij werd onze pup dus verwijderd (te 'dominant' werd er gezegd), de 'bevriende' pup mocht verder spelen met een andere pup uit het klasje.

Wij hebben nog altijd een weekendje gepland binnen een maandje waarbij we met drie gezinnen en de drie even oude pups in 1 woning zouden verblijven bij Durbuy. Nog geen beslissing genomen over hoe we dat zullen aanpakken. Thuis blijven met onze poedel, of het er toch op wagen en desnoods in aparte binnenruimtes houden? We zijn er nog niet uit, tijd brengt raad dachten we, maar het komt nu wel dichterbij.

Bedankt alvast om jullie ervaringen te delen.

De teef van mijn ouders doet het nooit op een knuffel, wel rijdt ze op de reu van mijn ouders… geen gezicht aangezien ze ook iets kleiner is, en het gebeurt na al even spelen en rondrennen, dus ze hebben beiden tong hijgend buitenboord  haha! Reu (gecastreerd) rijdt dan ook nog soms kort terug. Ze doen dit alleen na al een tijdje druk spelen dus. Wie weet dat ze het dus ook nog op andere honden zal proberen…

De kans dat ze op de pup gaat proberen te rijden is erg groot. Het is niet leuk en sommige honden doen het nooit maar het is geen zeldzaam gedrag. Het gebeurt vaak als het spelen te lang doorgaat. Bij mijn hond uit zich dat in happen, ruw worden, de andere hond naar de grond willen werken. Bij andere honden uit zich dat weer in rijden. Op tijd uit elkaar halen is de oplossing. Het rijden heeft niets met dominantie te maken, dat is een beetje een ouderwetse gedachte. En gewoon lekker naar Durbuy gaan hoor :) Desnoods neem je hekjes mee zodat je de pups kunt scheiden. Bench, hekje, aan de riem leggen, er zijn heel veel opties. 

Ik denk dat je vooral zelf moet nagaan Marie, wat wil jij uit het weekend halen? Want het gaat sowieso niet zijn zoals voorheen.

Persoonlijk denk ik dat zo’n weekend best veel stress gaat zijn voor jou omdat je veel met je pup moet bezig zijn. Gok ik hoor, maar gezien de verhalen tot nu toe verwacht ik niet dat ze gemakkelijk en rustig gaat liggen in een nieuwe omgeving met heel veel nieuwe prikkels, veel mensen en 2 andere honden. 

Andere vraag: Gaat het leuk zijn voor de hond? Of levert het alleen maar extra spanning op? 

Persoonlijk zou ik het weekend afzeggen of kijken naar een andere oplossing. Oppas, voor een dagje erheen gaan… Maar jij bent de enige die het goed kan inschatten!

Ik had zo altijd de hoop dat ze tegen dan wel zou gekalmeerd zijn. Deels is dat zo, ze heeft veel minder 'bijtaanvallen', ze neemt haar rust wat meer dan vroeger, ze begint zich sinds kort ook verstandiger te gedragen in de hondenschool en meer de commando's te volgen ipv enkel maar bezig te zijn met de andere honden...

Ik zou sowieso onze ren meenemen. Dat bestaat uit losse panelen en ook al ziet dat er opgesteld groot uit, het is redelijk compact in een doos te krijgen.

Alle (volwassen) kinderen zouden ook meegaan, dus ik sta er niet alleen voor om voor de hond te zorgen. Enerzijds zou ik het gezellig vinden dat iedereen erbij is, ook ons jongste gezinslid. Anderzijds wil ik onze pup, noch de anderen stress bezorgen. Ik heb idd nog een maandje om in te schatten wat de beste oplossing kan zijn, maar 100% zeker van de uitkomst zal ik natuurlijk nooit zijn...

Is het ver weg? 
Je kan het ook altijd proberen, wellicht verrast ze je. En als je denkt het gaat toch niet, vertrek je eerder? 

Dubbele reactie.

Dat rijden heeft (zoals anderen al hebben uitgelegd) inderdaad met opwinding te maken. Het hoeft niets seksueels te zijn. Het kan wel, maar dat is het in dit geval denk ik niet.

Je hebt ook teefjes die hun poot optillen en plassen als een reutje. Wees maar niet verbaasd als ze dat opeens zou gaan doen

Straks moet die in transitie.

Kunnen dat soort zaken ook niet te maken hebben met aankomende loopsheid? Haha, kwestie van een extra complicatie te hebben mocht dit volgende maand gebeuren. Eén van de andere pups is een intacte border collie reu.

Anderzijds zou dat wel heel vroeg zijn voor een grote poedel zeker?

Ik hoop niet dat ze precies loops zal worden tijdens het weekend. Ze is dan 7 maanden? Dat zou gemiddeld gezien vroeg zijn voor een grote hond, maar het kan natuurlijk wel. Niet iedere hond is er even snel bij.

Mijn hond noemde ik voor de grap 'genderneutraal' omdat iedereen hem altijd aanzag voor een teefje (hij is niet zo groot), maar hij gedraagt zich wel 100% als een reutje. Hij werd geslachtsrijp rond 11 maanden, althans toen ging hij zich hormonaal gedragen. Poot optillen, maaltijden overslaan.

Dat weekend zou ik wel gewoon door laten gaan, het is immers gezellig om met z'n allen op stap te gaan? Maar... ik zou er inderdaad wel rekening mee houden dat het heel veel energie van je zal vragen, omdat je continue zal moeten managen.

Als er een intacte reu in het gezelschap zit, zou ik sowieso heel goed opletten. Dat wordt extra managen! Natuurlijk ook door de eigenaar van het reutje.

Mijn teefje deed dit voor het eerst met 13 weken, tegen een struik naast een schoolplein. Ik wist niet wat ik zag, en trok haar snel door, en hoopte dat het eenmalig was en dat ze gewoon wat hogerop probeerde te plassen... Ze is nu 6,5 jaar, en plast 99 van de 100 keer met poot omhoog. Bij lagere polletjes gras hurkt ze door die ene poot, maar houdt de ander wel in de lucht, en bij lantaarnpalen en dergelijke gewoon ene poot omhoog gooien. Als pup heeft ze nog heel af en toe door de hurken geplast, maar vanaf een maand of 4-5 is ze zo goed als helemaal gestopt met hurken. Ik kreeg/krijg dan ook vaak te horen 'wat is hij schattig'

Dus ik denk dat je al in de clear bent Marie? Ik hoop het... Teefjes zijn er niet op gebouwd, lol. Ik heb haar een hele tijd na de wandeling af moeten spoelen tussen de achterpoten voor ze het zelf schoon begon te likken. Ik moet het alsnog kort scheren, want ze likt het niet perfect schoon, en geelgekleurde witte haren... ieuw

Haha, ik zie het al helemaal voor me. Dat ze precies haar plas wil deponeren waar ze het wil.

Op zichzelf plassen is inderdaad niet fris. Gelukkig doet mijn reu dat niet. Als pup had hij wel zo'n pluim haar aan z'n fluit hangen, dat had ik er om die reden meteen afgeknipt.

Hier ook een teefje die meestal haar poot optilt bij het plassen. Ze heeft ooit één keer op iemand gereden maar toen zat ze op het hoogtepunt van haar loopsheid en was het oudjaarsdag en ook nog eens op een onbekende plek. Dus dat had zeker iets met opwinding te maken.

Onze jonge reu vertoonde in het begin heel veel rijgedrag, dat was toen zeg maar zijn basis begroeting van andere honden. Bij hem durf ik wel te zeggen dat het puur overprikkeling was. Nu, ondanks dat hij volop bezig is met het zoeken naar loopse neefjes heeft hij het rijgedrag niet meer vertoond. 

Wat betreft het weekend kan je je misschien instellen op het slechtste scenario. Dan kan je als het niet gaat eerder met de hond naar huis en als het wel gaat is dat natuurlijk een super succes. Ik moet wel zeggen dat ik het persoonlijk nog niet zou doen. Ik zou dan een heel weekend gestresst de gestresste hond achterna lopen vrees ik

Dat loslopen gaat voorlopig toch nog even in de koelkast. Zolang er niets onverwachts (honden, vogels, vliegen, blaadjes...) opduikt gaat het eigenlijk wel goed, ze houdt mij goed in het oog en loopt niet te ver voor of achter. Maar de laatste keren maakte ze er een spelletje van toen ik wou aanlijnen. Ze begon heen en weer te springen zodat ik haar niet zou kunnen vastgrijpen en af en toe happend tegen me op te springen (wat ze eigenlijk al lang niet meer deed bij mij). Het is door die hap-momenten dat ik haar terug bij haar halsband heb kunnen grijpen en terug heb kunnen aanlijnen. Niet leuk.

Dat loslopen is voor mij sowieso al een stressmoment, iemand hierboven vroeg 'probeer je ook even te genieten?', maar op zo'n momenten moet ik zo waakzaam en alert zijn dat ik eerlijk gezegd niet zo enorm geniet. Maar als ze er nu ook nog systematisch een spelletje van maakt om aangelijnd te worden, dan hoeft het voor mij toch even niet meer. De volgende strand- en duinwandeling is terug met de lange lijn of flex.

Nog mensen die dat met hun puberhonden meemaakten, dat spelletje als ze dachten terug aangelijnd te zullen worden? Hoe reageerden jullie daar dan op?