Pup bijt in alles en is constant in 'overdrive'

" Dank je Dagmar voor het delen van je ervaring. Hoe jij er in staat is mijn grootste uitdaging en hoewel ik dacht dat ik een paar weken terug echt de switch van het "niet vergelijken met anderen" om had gezet blijf ik dat op momenten moeilijk vinden. Zoals vandaag als ik weer lees over een hond die zo lekker los kan lopen nadat de eigenaar hier een paar maandjes op getraind heeft. Ik vind het ook lastig omdat ik geen andere honden heb gehad behalve mijn huidige intelligente en zeer prikkelgevoelige (en vanuit die opwinding ook reactieve) hond. Hoeveel tijd en energie ik niet heb gestopt in management en training en als ik het dan vergelijk met "de gemiddelde" hond is wat we bereikt hebben in absolute termen niet veel. Maar het is goed dat je zegt dat je het relatief moet bekijken, dat ga ik goed proberen te herinneren.
Mijn hond was tijdens de intake van de puppylessen al zo anders dan de andere hondjes in de groep dat ik rationeel wel kan beredeneren dat ik hem niet toen al "verpest" kan hebben maar het blijft een klein stemmetje in mijn hoofd waar ik tegen moet vechten. Maar ik moet idd trots zijn op wat we wel bereikt hebben in 2,5 jaar. Dat hij nu zelf rust in een woonkamer waar hij nog geen minuut kon zijn zonder ongewenst gedrag te vertonen omdat hij niet wist wat hij met zichzelf aan moest. Of dat hij nu naast de kat op de bank kan liggen daar waar hij een enorm najaag instinct heeft (een bewegende kat blijft lastig dus daar zorg ik voor management). En dat hij nu steeds meer automatisch incheckt bij mij in de wijk als hij prikkels ziet in plaats van er blaffend naar toe te trekken. Dat alles is zo veel werk geweest. En ja helaas kan hij niet loslopen of in een groepsles wat ik heel jammer vind, maar ik doe zelf trucs en fitness met hem en ga deze maand kijken of individuele agility iets voor hem is. Erg goed dat jij dat vergelijken met anderen los hebt kunnen laten, een goede reminder weer voor mij "

Av

Je bent heus niet alleen hoor! Ik heb ook plannen moeten opgeven, met dikke tegenzin want waarom lukt alles met de andere wel en met hem niet?

Plezant is echt anders, dus denk zeker niet dat ik flierefluitend door het leven ga.

Maar ik heb het wel kunnen loslaten, want het zou gewoon niet eerlijk naar hem en mij toe zijn om constant in teleurstelling te moeten leven.  Het gaat soms nog fout, maar vergeleken met vanwaar ik kom, zijn er gewoon al reuze stappen genomen.

Hij is ondertussen 3,5 jaar, ik hoop dat hij rustiger en rustiger zal worden, dié hoop heb ik nog niet opgegeven haha!

Ik denk dat zij best wel eens behoefte aan contact met andere honden kan hebben. En als zij de mogelijkheid heeft om te spelen met een maatje, de obsessie met andere honden minder wordt. Assertief en opdringerig zijn veel jonge honden. Dat kan voor de tegenpartij erg vervelend zijn. Dus daarom vooral een maatje vinden van hetzelfde kaliber. 

Spel is hartstikke gezond en hoort bij het opgroeien. Dat is hoe ze sociaal gedrag leren. Ik ben het er niet mee eens dat dit ontweken moet worden (behalve in hele specifieke situaties bij rassen die gefokt zijn dat ze nooit normaal met andere honden kunnen omgaan). Kijk, een onderscheid tussen gehoorzaamheidstraining (bv op de hondenschool) en wanneer het tijd is voor spel en ondeugd, is goed om te maken. Soms is het tijd voor dit en soms is het tijd voor dat. Maar honden zijn sociale dieren en in isolatie opgroeien vind ik een vrij grote inbreuk op hoe de ontwikkeling verloopt. (Ter verduidelijking: ik zeg niet dat honden sociale dieren zijn als in 'vriendjes worden met iedereen', wel dat ze continu met elkaar aan het communiceren zijn en dat spel - net als bij mensen - essentieel is om bepaalde vaardigheden te ontwikkelen. Die focus op andere honden is ook het grootst bij pups en jonge honden, het moment van leren en ontwikkeling.) 

Volgens mij las ik laatst ook dat ze nooit losloopt (misschien verkeerd gezien hoor, ik lees hier maar af en toe). Honden die altijd aangelijnd zijn kunnen erg druk gaan doen die keer dat ze wel een keer los mogen. Wat misschien het geval is op de hondenschool?

Marie, het accepteren is ook gewoon heel lastig. Ik ben zelf behoorlijk perfectionistisch en dat mijn hond niet kan loslopen en reactief is voelt als "falen" ondanks dat hij bijna een dagtaak voor mij is geweest qua management en training. Ook ik snapte niet hoe anderen mensen dat dan deden naast alle andere verplichtingen maar die hoefden ook niet zoveel te doen als ik deed. Ik had op alle vlakken een uitdaging: compleet overprikkeld wanneer hij gewoon in de huiskamer was, continu om (inter)actie vragen omdat hij geen off switch had, gevoelig voor aanraking (teek verwijderen was onmogelijk en hij was ook onhandelbaar bij dierenarts), direct opgewonden als hij onze kat zag, reactief op "afwijkende" mensen, reactief op honden. En net als jouw hond totaal niet gevoelig voor rare geluiden maar wel zo enorm snel getriggerd door alles wat leeft en beweegt. Ook wilde hij altijd 3 meter voor mij lopen en bestond ik niet echt tijdens een wandeling gezien alle prikkels die hij daar zag en rook. Nu kan hij op bepaalde stukken (ik wissel het af) aan een slap lijntje naast mij lopen maar daar ben ik pas aan begonnen met echt trainen toen hij een jaar was, eerder was totaal onmogelijk en ik kon niet alle problemen tegelijk aanpakken (prioriteit voor mij was rust in huis en met kat). Ook is hij niet echt voedsel gemotiveerd wat het trainen ook niet makkelijk maakt. Maar we zijn van heel ver gekomen en in huis is hij nu 95% de tijd een droomhond. Buiten blijft lastiger maar ik blijf doorgaan met hem ondersteunen waar ik kan en onze band wordt zo ook steeds sterker.

Ik snap het hoor dat je nu niet altijd juichend bent ;-) Ik had 3 weken geleden echt het gevoel van dat het me gelukt was om voor altijd de knop om te zetten. Ik zag hem toen echt als de bijzondere en speciale hond die hij is en ik voelde mij zo gelukkig dat hij in mijn leven was met alle uitdagingen die daar bij horen. Maar vandaag is het dan toch weer even moeilijk als je verhalen of filmpjes van anderen ziet over dingen die ik ook graag had gekund met hem. Maar het is inderdaad wat je zegt niet eerlijk tegenover hem of mijzelf. En ook ik zie nog steeds ontwikkeling. Ik had eerst de hoop op 1 en toen 2 jaar gezet en toen die grens van 2 was gepasseerd dacht ik nou dat is het dan. Maar ik merk ook de afgelopen weken dat hij nog steeds aan het ontwikkelen is. Hij is ook steeds aanhankelijker aan het worden, iets waar hij eerst totaal geen rust voor had bij mij. Ik heb wel soms de neiging om te denken dat hij ziek is of dat er iets aan de hand is met hem als hij zo rustig is en niet perse heel veel vraagt van mij op een dag ;-)

Ik ken niet veel van honden, dat is jullie wel duidelijk, maar eerlijk gezegd, puur intuïtief heb ik het gevoel dat ik mijn hond een soort basisbehoefte ontzeg door haar niet met andere honden te laten spelen.

Ik stoot gewoon op een aantal problemen:

- Helemaal los durf ik niet omdat ze onvoldoende onder appèl staat en in gebied waar loslopen eigenlijk verboden is vind ik dat echt niet oké tov eventuele andere wandelaars en het beangstigt mij als ze niet onmiddellijk terugkomt.

- De hondenweide lijkt soms een oplossing maar dat is erg afhankelijk van de honden die er op dat moment zijn. En soms zijn er vooral kalme honden, maar na 5 minuten komt er toch ook een jongere, wilde hond binnen en dan is het hek van de dam en wordt er enorm (te?) onstuimig gespeeld

- Mijn vrienden hebben pups van dezelfde leeftijd, hun 2 pups (een golden en een border collie, dus ongeveer gelijke grootte) kunnen behoorlijk samen spelen maar als de mijne erbij komt stelt ze zich zeer assertief op en pint ze die andere pups tegen de grond en weet ze van geen ophouden, daarbij de signalen van die andere pups negerend.

Ook meer kunnen laten loslopen zou dat 'druk doen' naar mijn gevoel inderdaad kunnen temperen.

Ik denk soms echt dat ik in een vicieuze cirkel zit: als ze al eens los mag in de buurt van andere honden zoals in de hondenweide wordt ze hyper omdat die momenten zeldzaam zijn en omdat ze zo rap hyper wordt vermijd ik die momenten en worden ze nog zeldzamer. In die zin vraag ik me zelfs af of ik niet gewoon dagelijks op hetzelfde uur zou moeten gaan naar de hondenweide (soms met lood in de schoenen), maar sommige adviezen doen mij dan weer twijfelen.

En waarom ze zo overweldigend is met ander pups of met de kat, tja, ik weet het niet. Zou het komen doordat ze zoveel broertjes en zusjes had? Ik zag foto's op de fb van de fokker van wel 16 pups die allemaal samen door elkaar aan het krioelen waren. Ik denk dat ze die 2 nestjes gewoon samen gegooid hebben en die hondjes maar lieten doen. Misschien moest ze daardoor enorm haar mannetje staan tussen die andere pups, en mss is het ook daardoor dat ze dat samen spelen nu ook zo mist?

Als ik van de hondenweide kom heb ik in ieder geval wel de indruk dat ze heel moe maar echt voldaan is. Vandaar dat ik denk dat ze er echt behoefte aan heeft en ik haar tekort doe door er niet meer naartoe te gaan. Ik ben er de hele zomer wel weggebleven omdat het er echt te druk was, maar sinds september ging ik weer wekelijks. Soms met de daver op het lijf, het is altijd zo onvoorspelbaar.

En inderdaad, ze zou toch slim genoeg moeten zijn om uiteindelijk te beseffen dat wat kan op de hondenweide, niet kan in de hondenschool. Mss leert ze dat onderscheid maken als we het beide volhouden? Of droom ik nu luidop?

Misschien omdat ik hier nu al maanden continu in opperste staat van paraatheid leef, tegen dat de kat de tuin of de woonkamer betreedt, dat ik onmiddellijk de hond kan tegenhouden en ik nu voor 1 keer wou zien wat er zou gebeuren mocht ik niet tussenkomen? Vooral ook omdat ik het eigenlijk al te laat gezien had.

Trouwens, die kat gaat gewoon soms op 2 meter van de hond neer gaan liggen en begint dan met zijn staart te zwiepen, ook al hou ik de hond dan vast en komt die er niet bij. Die staart zwiept nogal vlug heen en weer. Maar echt agressief zag ik de kat ook nog nooit, hoogstens eens een klauwtje of een schreeuw zoals laatst.

Als mijn kater een andere kat ontmoet daarentegen herken ik hem nog amper, de eerste keer dacht ik 'dat kan mijn kat niet zijn, zo'n dikke staart heeft die niet'. Dan kromt hij zijn rug en wordt zijn staart 3 keer zo dik, da's helemaal niet het gedrag dat hij vertoont bij de hond, dus ga ik ervan uit dat de 'dreiging' van de hond voor hem voorlopig nog altijd wel meevalt, of zie ik dat verkeerd?

Ik denk zelf ook dat je in een vicieuze cirkel zit.

Misschien kan je tussenoplossingen bedenken wat betreft het loslopen en de hondenweide. Je zou een sleeplijn kunnen gebruiken, waardoor ze toch leert loslopen, maar waar je haar nog wel op tijd mee kan vastpakken als je tegenliggers hebt. Ik ken ook mensen die heel vroeg of erg laat gaan lopen, zodat ze minder anderen tegenkomen. Maar ik weet niet of dit wat voor jullie is, aangezien dat weer een flinke aanpassing vraagt en het is ook belangrijk dat het voor jou nog een beetje leuk blijft 

Wat bedoel je met "te onstuimig" spel? Vind één van de honden het dan niet leuk meer? Je herkent leuk spel aan dat beide honden elkaar blijven opzoeken, maar dat er ook momentjes zijn waarin ze afstand durven en mogen nemen. Maar als één altijd de sjaak is, dan is het niet leuk meer nee. Hoe gaat dat bij jullie? Je schrijft ook dat ze na de hondenweide voldaan is, dat klinkt best positief.

Er wordt vaak advies tegen hondenspeeltuinen gegeven, omdat er ook wel eens vervelende situaties ontstaan tussen honden. Sommige mensen brengen ook honden mee die er helemaal niet thuishoren. Het is geen veilige omgeving. Maar zelf denk ik: jouw hond lijkt behoefte te hebben aan contact, verder is ze opdringerig en assertief. Stel ze krijgt een keer een optater van een andere hond.... ik denk dat er dan nog steeds weinig aan de hand is. Ideaal zou natuurlijk zijn om gewoon je eigen vertrouwde, veilige roedel beschikbaar te hebben. Maar als je dat niet hebt, dan heb je dat gewoon niet en zal er ook gekeken moeten worden hoe je dat toch kan benaderen. Minder ideaal, ja. Maar niks doen en de hond isoleren is nog minder ideaal. Ik snap de adviezen tegen dus wel, maar ik denk dat er ook naar de context gekeken moet worden en dan kan zo'n hondenspeelweide toch nog best een goede optie zijn. 

In Nederland hebben wij een app DoggyDate, waar je oproepjes kan plaatsen om samen te wandelen. Misschien heb je zoiets ook wel in België? Of een facebookpagina waar je een oproepje kan plaatsen?

https://www.youtube.com/watch?v=wdTKtAGss6w

Ik vind het 'op goed geluk' losgooien tussen vreemde honden gewoon geen strak plan. 

Sowieso vind ik adviezen op internet bij een dergelijk gedragsprobleem veel te makkelijk (dus ook mijn eigen ''adviezen'') .

Bruno van doggytalk of Kevin van hof daalder te Lichtervelde vind ik wel bekwame mensen om de hond IRL te bekijken 

Welk gedragsprobleem is dat? Ik heb dit niet meegekregen denk ik.

Oei ja, dan zitten we op een andere golflengte en is het verduidelijken niet echt zinvol denk ik.

Hier ben ik het helemaal mee eens. Nou heb ik twee honden die hier niet geschikt voor zijn (de ene wil haar eigen ding ongestoord kunnen doen en de andere is veel te lomp). Ik denk eigenlijk dat de hond van Marie ook (nog) niet zo geschikt is, net als veel andere honden overigens. Voor de andere honden daar is het ook geen fijne ervaring als er een wervelwind aan komt stormen die van geen ophouden weet, veel honden worden daar niet zo blij van. Daarnaast is de kans dat het misgaat wanneer een hond heel opdringerig is groter, niet alle honden zijn daar even geduldig mee. 

“Zomaar losgooien” staat helemaal los van het gebruik van speelweides. Je kan namelijk ook van deze plekken gebruik maken zonder “zomaar” dingen te doen “op goed geluk”. Jammer dat dit uit het verband wordt getrokken. En dat er niet wordt ingegaan op de andere optie, de hond isoleren, en wat zoiets voor invloed gaat hebben op de ontwikkeling. 

En Dagmar ik vind het wel een beetje irritant dat je je opmerking over het gedragsprobleem niet wil verduidelijken. Weet Marie wel welk gedragsprobleem je bedoeld? Want anders heeft echt niemand er wat aan. 

Nee, dat staat er helemaal niet los van want die terreinen zijn publiekelijk eigendom dus iedereen kan er eender welk moment opkomen. 

Ik besef heel goed dat jij zeker niet 'zomaar losgooien' bedoelt, maar eerlijk gezegd, zo voelt het voor mij wel een beetje aan. De weide is uitgestrekt en je hebt niet altijd zicht op de reeds aanwezig honden, bovendien zijn er verschillende ingangen waardoor er ineens andere honden kunnen bijkomen enz.

Als mijn hond de hondenweide nog maar nadert gaat ze door het dolle heen. Ik wou laatst dat ze kalm door het poortje stapte, maar ik heb daarvoor -tig keer moeten terugdraaien voor ze binnen mocht, het was sterker dan haarzelf, ze wou die weide gewoon bestormen. En eens binnen is het verplicht onmiddellijk iedere lijn te verwijderen, da's voor alle honden beter. En dan stormt ze inderdaad weg, recht op de eerste de beste hond af, liefst de levendigste.

Mijn hond is dan idd een echte wervelwind die van geen ophouden weet. Laatst had ze haar gelijke gevonden in een 10-maanden oude collie die ook van geen ophouden wist, maar echt aangenaam vond ik dat niet. Ze waren beiden veel te wild, ze namen geen pauzes, het ging in crescendo en uiteindelijk werd mijn hond een paar keer gecorrigeerd door een kolos van 65 kilo die haar gewoon deed weg stuiteren. En toen ik weg wou kwam ze eerst niet mee...

Ik denk dat het dit is dat Dagmar bedoelt met probleemgedrag in deze context. Te wild, vaak signalen van andere honden niet opvangen, Oost-Indisch doof blijven als ze geroepen wordt...

De meeste mensen op de hondenweide vinden dat dan weer geen probleemgedrag, maar daar zitten toch nogal wat (oudere) mensen tussen die van het principe zijn dat de honden zelf wel  de posities gaan bepalen en verder zitten ze zonder al te veel aandacht te keuvelen op bankjes. Dit terwijl ik constant gespannen mijn hond in het oog hou en probeer in de buurt te blijven (ik kreeg daar ook al kritiek op van iemand op de weide, dat ik er te gespannen uitzag en dat de honden dat merken en dat toch voor niks nodig is...).

Lichtervelde is niet zo heel ver van bij mij. Bedankt voor dit adres, ik sla het zeker op. Ook hun hondenhotel ziet er aantrekkelijk uit voor mocht ik dat ooit nodig hebben.

Ja, dat heb je als je de deur uit gaat.

Goed geluk betekent je hond een ruimte ingooien, loslaten en je er niet meer mee bemoeien. Maar je kan ook een locatie uitzoeken die aan je wensen voldoet, je kan spelen met wanneer je de hond aanlijnt en loslaat, je kan gesprekken aangaan met mensen, je kan op bepaalde tijden naar een locatie gaan, je kan naar binnen en buiten gaan wanneer je wil. Dit zijn zaken gebaseerd op inzicht, en het goed geluk noemen klopt gewoon niet, want je gaat actief en sturend te werk.

Kevin is echt goed ja, ook niet te beroerd om iets concretere aanpakken aan te nemen, hij heeft jarenlange ervaring met Mechelaars (mijn honden hebben hem vaak gebeten :v) en ervaring met een asiel runnen, met nu alle enige jaren gedragstherapie en opvang. En Bruno is al jarenlang actief in de gedragstherapie, dus beide hebben wel mijn vertrouwen.

Ze kunnen zeker niet alles, maar sowieso meer dan internetinschattingen.

Je hebt gewoon echt geen idee waarover het gaat en wat er geschreven staat. Geen probleem, maar je moet het dan echt niet irritant gaan vinden dat ik er niet op in ga. 

Maar toch nooit aanlijnen in een hondenweide. Is dat geen problemen vragen?

Het is gewoon een enorm verschil tussen België en Nederland. De losloopweides in België zijn dus letterlijk de op goed geluk losgooiende ontmoetingsplaatsen.

Het is inderdaad een cultuurverschil.

En toch heb ik op de losloopweide nog steeds minder schrik dan op het strand hier vlakbij de deur (aan de ijzermonding, ter hoogte van militair kamp). Omdat er bij de hondenweides echt gevraagd wordt enkel met niet agressieve honden te komen, het is omheind, alle honden zijn onaangelijnd, er wordt normaal niet met voorwerpen gespeeld dus geen bezitsdrang, er is sociale controle enz. Er zijn regels. Die hangen ook uit.

Terwijl er hier op het strand een allegaartje van mensen hun honden eens komt lossen, vaak om het eens te proberen, sommige honden zijn aangelijnd, andere dan weer niet, er zitten soms agressieve types tussen enz. Dat vind ik precies riskanter, zelfs gewoon aangelijnd gaan wandelen durf ik er amper nog, tenzij het pijpenstelen regent. Of ben ik gewoon overbezorgd over wat loslaten op het strand betreft?

Ik had er al 2 keer slechte ervaringen met losgeslagen, onvriendelijke honden die mijn aangelijnde pup belaagden, daarmee...

@Marie, wat ik lees is een hond die vanaf het begin is strakgetrokken op veel verschillende manieren en nu uit haar vel klapt. Ik begrijp dat jij het gedrag lastig vind, maar ik vind het zelf klinken als erg passend bij de situatie. En ik vind het zonde om bij zo'n jonge hond van een gedragsprobleem te spreken. Want ik denk dat er niks mis is met haar. 

Ik lees niet alles, maar soms werp ik een blik op je topic. Ik heb al zoveel voorbij zien komen: een rare hondenschool, jouw worsteling tussen verschillende opvoedingsstijlen, hulpmiddelen, de stress, het aan banden leggen, de bench, het niet loslaten lopen, geen natuurlijk contact met honden hebben gehad. Begrijp me niet verkeerd, dit is geen "schuld" die ik hier bij je probeer neer te leggen, aan heel veel dingen kan je niks doen, ik probeer te verduidelijken dat jouw hond in een moeilijke situatie opgroeit en zich hierdoor op een bepaalde manier gedraagt. Ze is niet abnormaal of raar. Ze reageert op de situatie. En ik zou het jammer vinden als er naar haar vanuit een bril wordt gekeken alsof het gestoord is wat ze doet. Dat is het niet.

Een voorbeeld die ik er even uitpik: tig keer terugdraaien voor ze de weide in mag. Daar ontspant ze niet van. Daar wordt je neurotisch van. En als je hele leven zo gaat, al die momenten van aan banden gelegd worden, dan wordt je een explosief bommetje. Evenals het niet natuurlijk kunnen opgroeien met andere honden. Is normaal in onze wereld, maar je merkt nu dat ze sociale omgang niet begrijpt. Ze mist een stuk in haar ontwikkeling. Dat ze vanaf jonge leeftijd al aangelijnd loopt is ook een stuk ontwikkeling wat is overgeslagen. Nu ben je in de situatie beland dat het zo'n groot ding is geworden dat het niet meer kan. Snap je een beetje wat ik bedoel? Het is allemaal zo onnatuurlijk hoe wij met honden omgaan, het heeft niks met gedragsproblemen te maken. We creëren zelf die situatie. Ik hoop dat er vanaf gestapt kan worden dat we dit soort honden als raar en pittig en speciaal en gedragsgestoord en moeilijk en weet ik veel wat nog meer gaan bestempelen. 

Als je de situatie in de weide niet fijn vind dan moet je uiteraard weggaan. Maar ik zal toch naar manieren blijven zoeken om haar in haar behoeftes te voorzien. Ik denk dat je dan snel merkt dat je hond niet raar is. 

Je bent zeker niet overbezorgd. 

Ik had afgelopen week 3 aanvaringen met losse honden. Het is gewoon echt niet leuk.

Ik ben overigens een hond verloren door een aanval van een andere hond en heb zelf een hond die een andere hond gebeten heeft, dus ik weet zowel beide kanten.

De dag vandaag is wandelen gewoon niet zo leuk meer. Ik doe dan ook zoveel mogelijk thuis. Of op privé terreinen. Mijn honden laat ik zelden maar meer los en ik voel me echt niet verantwoordelijk meer voor andere losse honden. 

@Marie, ik kan niet quoten. Dus kopieer het even.

Maar toch nooit aanlijnen in een hondenweide. Is dat geen problemen vragen?

Je moet het per situatie inschatten. 

Ik snap deels wat je bedoelt Iglo. Dat terugdraaien bijvoorbeeld werkte inderdaad averechts, je hebt daar helemaal gelijk in, we werden er beiden nog zenuwachtiger van, maar het is ook wel wat ons geleerd wordt in de hondenschool. Daar mag ik het veld niet verlaten of betreden als de riem gespannen is, ze moet eerst kalm zijn en dat zorgt eigenlijk voor heel veel stress, want aangezien ze daar ook steeds trekt naar andere honden kan ik blijven rondjes draaien met haar.

Ik weet het soms niet. Ben ik te bezorgd of te gecrispeerd met haar bezig en had ik haar al veel langer moeten lossen, dan zat ik nu niet met deze situatie? Het kan. Het is m'n eerste hond. Met m'n eerste baby was ik ook te gespannen en overbezorgd en het was een huilbaby, ik weet nog altijd niet wat oorzaak en gevolg is... Mss is het met deze hond ook zo.

Tegelijk vind ik het fijn dat je zegt dat ze wellicht niet gedragsgestoord is. Ik zie haar ook wel positief evolueren, maar haar wat meer vrijheid kunnen geven en speelruimte met andere honden zou haar drukke ADHD-gedrag mss nog wat verder kunnen temperen. Ik vind die stap gewoon soms erg groot. En zoals ik al zei, de laatste keer op de hondenweide werd ik door een random vrouw aangesproken dat ik er te gespannen uitzag, ik schrok echt dat dit zo zichtbaar was. De andere mensen staan er inderdaad gewoon wat losjes te keuvelen, terwijl ik 1000 doden sterf. Misschien zit daar wel het probleem en niet zozeer bij m'n hond. Ik laat het bezinken.

@Marie, ik wil nog even verduidelijken dat ik niet denk dat specifiek jouw houding (stresskip op het hondenveldje) direct haar gedrag veroorzaakt, maar wel het hele totaalplaatje van hoe onnatuurlijk het hele opgroeien eigenlijk geweest is. Dus voordat je alles op jezelf en je lichaamstaal betrekt... dat is niet nodig. Het is ook niet dat als je alles z'n goddelijke gang zou laten gaan dat je nu dan de perfecte hond had. Het is meer mijn perspectief op waarom en hoe dit allemaal gegroeid is.

Ik vind zelf youtube-filmpjes van Stonnie Dennis heel nuchter en relativerend over hoe je met honden kan omgaan. Hij is niet zo'n hondentrainer die je gaat vertellen "doe dit, doe dat", het is meer een beste man die een beetje op zijn landgoed rondkeuvelt en wat aan het filosoferen is over hondengedrag. Leuk om op de achtergrond naar te luisteren. https://www.youtube.com/watch?v=1_c1DqEz6mI 

Ik wil overigens best wel eens afspreken hoor, Brugge is niet zo enorm ver van mij en mijn oude reu doorstaat stoicijns een kernaanslag nog (serieus, ooit was er eens eens militaire oefening vlak naast me waar hij los liep en ze ineens een granaataanslag nadeden, Runar hief zijn poot, deed een plasje en keek me vervolgens aan wat het plan was ) maar ik ben dus absoluut geen gedragstherapeut of heb daar enige studie ingedaan.

Lief van je, ik hou het in gedachten.

Geweldig die man, wel een beetje zielig als ik denk aan die "lives of quiet desperation" die hij aan veel honden toeschrijft. Geen directe praktische tips, maar wel goed om over na te denken en eens bij stil te staan...

https://www.youtube.com/watch?v=02C7nr6zowc