Pup bijt in alles en is constant in 'overdrive'

Ook een verhaal van vallen en opstaan hier, die lichaamstaal. Ik wou eens zwaaien met m'n strenge vingertje, maar had al vlug door dat dit wel een heel aantrekkelijke target was voor die tandjes.

Nu probeer ik heel vaak oogcontact te zoeken als ik haar iets fors wil duidelijk maken, ik merk dat ze dat op zo'n momenten soms probeert te vermijden.

Als jullie nog tips hebben rond lichaamstaal: shoot!

Dat jezelf blijven, vind ik eigenlijk wel een goede boodschap. Mijn zoon is eerder timide en in de hondenschool moet hij telkens 'dolenthousiast' reageren als een oefening goed gaat, maar echt die doen precies of ze hebben goud gewonnen op de olympische spelen, zo overdreven. Ik zie hoe ongemakkelijk hij dat vindt. Zoiets doen wat zo ver buiten z'n comfortzone ligt houdt hij niet vol en eerlijk gezegd, ik denk dat onze hond dat ook wel aanvoelt, dat dit niet normaal is.

M'n zoon, die vroeger de pispaal van de hond was, wat happen en bijten betreft, kan tegenwoordig trouwens redelijk goed die tantrums bedwingen, maar puur door kalm en vastberaden te blijven, eigenlijk een beetje zoals zijn karakter is.

Verder gebruik ik wel vaak hele zinnen tegen m'n hond ipv korte commando's. Ik babbel daar gewoon graag tegen, en voorlopig werkt dat hier wel. Ze kijkt me dan met een redelijk intelligente blik aan, ik denk dat ze heel goed aanvoelt dat ik dan ontspannen ben en gewoon iets leuks tegen haar vertel. Uiteraard doe ik dat niet als ik een crisissituatie voel aankomen, dan werken korte commando's beter. Behalve die keer dat ik zei 'je zal in je bench vliegen, hoor' en zij er tot mijn eigen grote verbazing zelf naartoe slofte. Daar was ik echt van geschrokken, ten eerste dat ze dat begrepen had en ten tweede dat ze dat dan ook nog deed en daar braaf bleef inzitten tot ik haar ging halen.

Ik zeg het mss te weinig, maar onze pup is heel vaak ook geweldig grappig.

Ik vind haar ook nog eens prachtig zo op de foto, bijzondere verschijning!

Quoten lukt niet.

Bij de hondenschool was het devies juist om zo min mogelijk lichaamstaal te gebruiken. 'Je hond moet luisteren naar je stem en niet gaan letten op je lichaamstaal'. Ik ben gaanderweg meer met lichaamstaal gaan werken, omdat het bij hem juist wel goed werkte. Met m'n stem ook nog hoor, maar vaak in combinatie met lichaamstaal of alleen lichaamstaal. Ik kan hem van grote afstand met lichaamstaal laten zitten, liggen of staan of komen.

Maar... in de puppytijd was ik daar dus nog niet mee bezig, toen struggelde ik nog enorm. Het was een hele ontdekkingstocht om uit te vinden van wat voor type mijn hond eigenlijk was en hoe ik het beste met hem kon communiceren en omgaan.

Wat jij zegt: iedere beweging was een uitnodiging voor een piranha-hap.

Werken met lichaamstaal kwam dus later. Toen hij over zijn bijtperiode was heengegroeid en hij ook niet meer bij iedere grens in overdrive ging. Toch denk ik dat ook bijterige pups daar heel vatbaar voor zijn. Leren met lichaamstaal. Wanneer ze rechtop zit, volle aandacht voor jou. En jij rechtop staat, platte hand, stap achteruit bij 'blijf' bijvoorbeeld. En dan snel terugstappen en belonen. Als je inschat dat ze voordat je terug kan stappen tegen je op zou springen en in je arm zou hangen, heeft het natuurlijk weinig zin, dan is het nog teveel gevraagd voor haar.

Maar misschien kijkt ze heel verbaasd/geinteresseerd 'he wat gaan we nu doen?' en kan je er wat mee.

Dolenthousiast doen is ook iets wat bij mij niet zou werken. Zo zit ik nu eenmaal niet in elkaar. Daar zou ik ook heel erg ongemakkelijk van worden. Dan wordt het ook zo 'nep'. Mijn hond daarentegen is wel het type prettig gestoord en dolenthousiast.

Uiteindelijk zullen zowel mens als hond het met elkaar moeten rooien. Je kan jezelf geen andere persoonlijkheid geven en je hond ook niet.

Ook met karakteruitersten kan je een weg vinden om - zoals jij ook eerder zei - respectvol met elkaar om te gaan. Leren (waarderen) wat je zelf en de ander wel of niet in zich heeft.

Wat een mooie vachttekening heeft jouw poedel!

Lichaamstaal en timing zijn mijn inziens de twee belangrijkste dingen als je een hond wil “trainen”. Als deze niet kloppen wordt het voor een hond heel moeilijk te begrijpen wat je bedoelt. 

Je vroeg nog om tips rondom lichaamstaal. Nu train ik zelf wat serieuzer dan nodig is voor de gemiddelde huis-tuin en keuken-hond, maar ik zeg: film jezelf! Dat is zo ontzettend leerzaam. Bij het terugkijken zie je vaak exact waarom je hond even niet deed wat jij ervan verwachtte. Dat kan in erg kleine dingen zitten zoals iets voorovergebogen staan. Je hand die iets onverwachts doet. Soms zie je ook terug dat je hond probeerde het goed te doen - jij dat totaal over het hoofd zag- en de hond vanaf dat punt in de war raakt. 

Als ik andere mensen zie trainen en het loopt niet lekker, komt dat 9 van de 10 keer door vage lichaamstaal en timing. Zeker bij zoiets als aan een slappe lijn leren lopen. Mensen lezen in een boekje dat je moet stilstaan, rondjes lopen, afleiden. En dat gaan ze keurig uitvoeren. Maar als je dan drie seconden te laat bent met belonen, of je laat jezelf letterlijk meeslepen door je hond, dan kun je die hele methode in de prullenbak gooien. Je hond snapt er namelijk niks van. En toch krijgt deze vaak de schuld 

Honden zijn geweldige leermeesters om een goede houding te ontwikkelen. Ik kan echt lang doorpraten over wat je allemaal met lichaamstaal kan bereiken. Wat ook grappig is om te doen is je hond een tegenstrijdig commando geven. Je zegt verbaal bijvoorbeeld “af” maar met je lichaam maak je het gebaar die je normaal gebroken gebruikt voor “zit”. De meeste honden zullen je lichaamstaal volgen en gaan zitten. 

Ik praat ook lange zinnen tegen mijn hond. Maar dat komt omdat ik het idee heb dat ze hierdoor meer verwerkingstijd heeft. Als ik zomaar uit het niets “zit” zeg dan kijkt ze me echt aan van “huh, had je het tegen mij, sorry wat zei je ookalweer?” Maar als ik het een beetje inleid “hey meisje wil je even gaan zitten” dan heeft ze al 6 woorden de tijd gehad om te beseffen dat ik het tegen haar had haha. Ik vind dat ook wel zo eerlijk. Je praat ook de hele dag door met andere mensen dus het is logisch dat ze niet elk woord van je oppikken, als het niet eerst overduidelijk is dat je het tegen hun hebt.

Klopt inderdaad de oudste is heel gevoelig en gaat al gillen als ze denkt dat je op haar gaat poot staan terwijl de jongste geen kick gaf toen ik bovenop hem viel. 

Toch denk ik dat onze jongste hond en die van Marie ergens ook juist heel gevoelig zijn en niet goed met alle prikkels om kunnen gaan. De poedels die ik ken zijn allemaal gevoelige en intelligente honden. Het uit zich alleen anders dan bij onze andere hond. 

Ik bedoel inderdaad een verschil in de manier van communiceren ik domineer dieren niet;).

De stemmetjes die bij de hondenschool aangeraden werden vond ik echt verschrikkelijk. Ik ben daar na één les dan ook niet meer terug geweest. Ik kreeg wel veel complimenten dat ik zo'n goede band met mijn hond had en ze zo goed luisterde. Toen dacht ik wel, dat komt omdat ik altijd oprecht naar haar ben zonder poespas van stemmetjes e.d. 

Qua lichaamshouding vind ik het lastig om het allemaal op te schrijven omdat het zo genuanceerd is. Met een vinger zwaaien zou ik inderdaad niet aanraden. Verder is een goede stabiele houding een goede basis, stevig in je schoenen staan en rechtop lopen (dit moet wel natuurlijk voelen anders prikt een hond daar zo doorheen). Oogcontact maak ik vaak voordat ik een commando geef ik zeg dan bijvoorbeeld zijn naam/let op en dan wil ik oogcontact hebben zodat ik weet dat ik zijn aandacht heb. Verder is over hem heen hangen nog niet echt een succes, dat vinden de meeste honden van nature onprettig. Ik kan soms wat snel bewegen, bij hem probeer ik mijn rust te bewaren door zelf rustig te ademen en me niet gehaast te voelen. Uit mijn ervaring spelen allerlei van dit soort kleine dingen een rol. Heel interessant  en leerzaam, maar ook een hele puzzel.

Ze zijn inderdaad gevoelig op een andere manier.

Mijn hond was/is ook vrij gevoelig voor aanraking. Blijf-van-mijn-lijf. Niet knuffelig en op z'n kop aaien wordt niet gewaardeerd. Aaien? Nee, ik wil actie! Hij is desondanks wel heel aanhankelijk.

Marie je bent goed bezig!! Wilde ik effe melden haha 

Nu probeer ik heel vaak oogcontact te zoeken als ik haar iets fors wil duidelijk maken, ik merk dat ze dat op zo'n momenten soms probeert te vermijden.

Oogcontact maken in een gemoedstoestand dat men iets fors duidelijk maken kan bedreigend zijn voor de hond. Ze kijkt dan juist weg om jou te kalmeren en de situatie niet te verergeren. Dit is dus juist een goede reaktie van haar.

Ook bijv. met strenge stem een commando geven zoals het commandoe HIER, kan ervoor zorgen dat de hond juist niet heel snel komt.

Heb je het boekje kalmerende signalen van Turid Rugaas al gelezen,? dat is ook een goede basis om met lichaamstaal van de hond kennis te maken. 

Kalmerende Signalen - Papillon Kennel v.d. Herikervlier

Het loont echt de moeite je hierin te verdiepen en goed naar je hond te kijken wat ze aangeeft.

Klopt helemaal wat Dobry zegt van dat recht aankijken of staren. Vaak als ik in het centrum loop zie ik weleens een buitenlandse adoptant. Als je recht er naar kijkt zie je ze verstijven, zichzelf groter maken en aanstalten maken om te gaan grommen+blaffen. Ik doe dan zelf mijn kop opzij of gaap ff zoals honden dat ook doen, conflict vermijdend. Werkt altijd, je ziet ze zo weer ontspannen.

Ik voor altijd een zinnetje als hij vervelend bezig is "Uhhhh Mister?!No" Zeg ik niet schreeuwend of hard en gebruik dat alleen als ie vervelend is. Duurde even voordat hij het doorhad maar inmiddels is dat de go to en stopt ie ook voor het grootste gedeelte dan hihi, hij blijft wel af en toe een doerakkie

Ik wil jullie nog eens bedanken voor jullie positieve feedback. Ik las inderdaad het boekje over de kalmerende signalen van Turid Rugaas, maar het is goed er nog eens aan herinnerd te worden.

De reden dat ik nu echt wel let op oogcontact, is het feit dat ik nu toch ook in de hondenschool merk dat mijn hond veel minder aandacht geeft aan mij in vergelijking met de andere honden. Mijn pup heeft alles gezien, iedere beweging op en naast het veld, terwijl ze eigenlijk vooral naar mij moet kijken en luisteren.

M'n vriendin met haar even oude bordercollie-pup vond de oefening 'kijk' een beetje onnozel, want inderdaad, haar hond kijkt constant naar haar, alsof hij smoorverliefd is op z'n baasje, die heeft de hele tijd echt 100% aandacht. De mijne daarentegen doet een beetje het omgekeerde. Ik moet echt de meest bizarre geluidjes maken om haar aandacht even bij mij te krijgen en daarbij dan ook nog eens opzichtig met een beloning tussen mijn ogen zwaaien opdat ze me even zou aankijken, zeker in zo'n prikkelrijke omgeving.

Over Turid Rugaas gesproken, ik volg ook al maanden de methode beschreven in haar 'help mijn hond trekt'. Lange lijn (ongeveer 4 meter), laten snuffelen, en verder proberen te lokken met een voertje na een klikgeluid met mijn tong.

Het gevolg is half positief: ik heb de indruk dat ze door het vele snuffelen op wandeling rustiger wordt, ook al gaat het niet al te goed vooruit. Anderzijds verslapt die aandacht telkens ze een andere hond ziet of een vogel, of een bewegend blaadje. Daar wil ze achteraan, dan kan mijn klikgeluidje of snoepje haar echt niet boeien.

In de hondenschool trekt ze echt voortdurend naar andere honden als we door elkaar moeten wandelen. En als ze even niet trekt (omdat ik afstand van de anderen probeer te nemen) loopt ze er als een gek te snuffelen, ze kijkt echt nooit op naar mij. De andere hondjes lopen op dat moment eigenlijk al flink dicht. Het is echt een beetje frustrerend met momenten.

'Je moet haar via de lijn duidelijk maken dat het trekken echt niet kan en dat ze de aandacht aan jou moet geven', zei m'n (vervang)instructeur gisteren. Hij toonde het voor, en gaf eigenlijk vooral een goeie snok aan de leiband. Het gevolg was dat ze (gefrustreerd) tegen hem begon op te springen en te happen. Hij gaf onmiddellijk de lijn met de opgewonden hond terug aan mij en ging zonder verder commentaar naar de volgende hond. Bizarre reactie vond ik dat.

Nu vraag ik mij af of ik mss overdrijf met dat veel laten snuffelen?  En of ik toch niet iets meer moet oefenen met doorlopen en haar dichter bij mij moet houden met iets meer aandacht voor mij, dan voor al die geurtjes op de grond?

Ik geef haar wel een beloning van zodra ze even aandacht geeft aan mij en wat dichter komt lopen, maar van zodra ze het snoepje gekregen heeft lijkt dat wel een vrijgeleide om terug afstand te nemen en zelfs de andere kant op te gaan trekken dan waar we naartoe wandelen omdat daar mss ook een interessante geur aan de grond kleeft. Da's niet de manier waarop we in de hondenschool mogen wandelen en het beste zou zijn dat ze de twee kan: een zuivere snuffelwandeling aan een lange lijn, maar ook eens dicht met blijvende aandacht voor mij, wanneer dat nodig is.

Jullie mening? Even een tijdje wat minder laten snuffelen en kortere lijn gebruiken bij wijze van oefening?

Je kunt het inderdaad gaan opsplitsen. trainingswandelingen waar je gaat oefenen op aandacht, eventueel wat oefeningetjes, dicht wandelen etc.  Daar kun je vb een halsband voor gebruiken.

En dan wandelingen die voor haar zijn en ze mag snuffelen en eventueel de weg bepalen (ook altijd eens leuk om te doen). Daar kun je dan vb een harnas voor gebruiken.

Halsband / harnas zal dan op de duur voor haar ook een duidelijkheid zijn in wat er van verwacht wordt.

Over die instructeur: dat zegt gewoon genoeg over die. Ze kennen enkel maar de makkelijke, meegaande honden die zich (helaas) laten doen door sterke fysieke correcties.  Honden die daar niet in mee gaan, zijn voor die een serieuze stap te veel en dan houdt hun "kennis" ook duidelijk op.

Ik deed dat vroeger eigenlijk heel netjes, het harnas was lange lijn en vrijer en halsband korter en gecontroleerder. Maar door de schrik voor die 'aanvallen' van haar,  ben ik de laatste 2 weken altijd een halsband gaan gebruiken, omdat ik haar daarmee in crisissituaties beter kan controleren. En omdat ik voel dat die crisissen minder zijn als ze meer vrijheid krijgt en kan snuffelen liet ik dat nu idd ook toe aan de halsband. En zo is mijn voornemen om de hond goed duidelijk te maken wat het verschil is tussen wandelen met harnas/halsband ook naar de knoppen gegaan...

Wereldnieuws voor mij, banaal voor anderen (en ook niet meer dan normaal voor velen waarschijnlijk): Sinds maandag heeft ze geen echte 'aanval' meer gehad (behalve de kleine poging gisteren tov de instructeur, maar dat was vlug over). Daarmee bedoel ik dat gefrustreerd opspringen en happen, waar ik mij zo vaak zorgen over maak. Dat is echt uniek, ik wou het hier na 1 dag al komen melden, zo gelukkig maakt mij dat, maar nu zijn het al drie volle dagen dat ze 'aanvalvrij' is.

Ik ben deze week wel voor het eerst alleen met haar, ik ben ook de enige die haar uitlaat. De drie kinderen zijn op reis/op kot en mijn man werkt sowieso altijd lange dagen. Mss brengt dat ook rust. Samen met de vele snuffelwandelingen.

Wat de instructeur betreft: de eigenlijke instructrice is op reis, met die drill-sergeante ging het geen waar geweest zijn, maar ik ben eigenlijk blij dat zij er niet was. Zowel ik als de hond krijgen stress van haar.

De jonge man die overnam gisteren deed dat, zoals de meeste anderen daar, vrijwillig, om ervoor te zorgen dat de lessen toch doorgaan. Maar idd, de tactiek die hij toepaste, die goeie snok aan de leiband, is ook wat de eigenlijk instructrice zou doen. Ik herinner me dat ze in m'n eerste hondenschool zeiden dat een gentle leader beter was voor de hond dan te moeten snokken aan de leiband... Tja...

Ik ben met mijn eerste hond, als pup ook naar de hondenschool geweest, eerst naar de duitse herderclub, daarna een gewone hondenschool. Voor haar was het toen ook allemaal erg spannend en eigenlijk keek ze ook nooit naar mij in situaties waar veel drukte was. Ik vond haar er ook erg happerig door worden, todat we eindelijk een hondenschool gevonden hadden die wel iets voor ons was. 

Eigenlijk nooit je hond uit handen geven, een enorme ruk aan de lijn om aandacht te vragen? Dat zorgt toch bij de hond alleen maar voor verwarring en frustratie. En daarna zit jij ermee voor de rest van de les.

Het is gewoon lastig wat op welk moment het beste is. Als een hond lekker op de wandeling aan het snuffelen is naar lekkere luchtjes, prima. Soms in spannende situaties afstand nemen en even naar iets lekkers laten snuffelen, maar in sommige situaties misschien beter afstand maken en benoemen, even stilstaan en toekijken. 

In verkeer en andere drukte zou ik altijd de lijn kort houden, en zelf tussen de drukte en de hond inlopen. Bij schrik soms rustig ritmisch doorlopen, soms juist beter even stilstaan. Daar krijg je op de duur een bepaald gevoel voor, al zal achteraf soms toch ook weleens denken "dat had ik ook anders kunnen doen in die en die situatie". Maar daar leer je van.

Ik heb zelf bij Jenna en ook Lola (allebei herplaatsers) indertijd de taktiek van Turid Rugaas zoals zij dat beschrijft in haar boekje Help mijn hond trekt en de tips van Trisha Stewart uit haar boek BAT2, gebruikt, een mengeling ervan en nog wat eigen inzicht, steeds afhankelijk van de situatie.

Naar mij kijken hoeft niet perse. Natuurlijk is het handig als je aandacht kan vragen in drukke situaties, maar voor een heel jonge hond is dat best lastig en lukt zeker niet altijd. Soms zie je idd van die honden die de hele tijd naar hun baas kijken tijdens een wandeling. Wat ik zelf eerder een naar gezicht vind, dan iets wat ik graag zou willen. 

Te vroeg gejuicht. Net een 'aanval' gehad, nadat ze me naar de kippen had zien gaan om hen nog wat eten te geven.

Een situatie die ik had kunnen vermijden: het gebeurt namelijk heel vaak dat ze ons aanvalt nadat ze ons van de kippen ziet komen. Als ze in de tuin rondloopt vermijden we soms om naar de kippen te gaan om die reden.

Ik snap echt niet hoe dat komt. Soms staat ze dan wild tegen de draad te springen als wij aan de andere kant zijn, maar deze keer stond ze echt kalm te wachten. En toen ik weer aan haar kant van de draad arriveerde begon ze me te bespringen en te happen en ik kreeg het niet gestopt. Toen ik haar aan haar halsband vastnam om de happen te ontwijken, ging ze zich leggen waardoor ze weer beter bij m'n pols kon met haar tanden. Echt ellendig, zo'n momenten.

Ik las het verhaal van Marley hier elders op dit forum: ik heb de indruk dat de teneur hier soms is dat we van alles moeten vermijden wat een hond mogelijks kan frustreren omdat dit die hond anders het recht heeft te happen of te bijten. Die toer wil ik hier eigenlijk niet opgaan. Ik wil gewoon mijn kippen eten kunnen geven wanneer ik dat wil, zonder vervolgens schrik te moeten hebben van mijn hond. Is dat veel gevraagd? Pff, ik klink wat gefrustreerd, ik weet het, maar vooral omdat het net zo goed leek te gaan is dit nu toch weer echt een ontgoocheling.

Wat er iets gebeurd voordat je naar de kippen ging?

Had je hond nog veel energie,  ookal leek ze rustig?

Eerst lees ik dat je heel blij bent dat het al een paar dagen goed gaat. In je laatste bericht lees ik weer heel veel onzekerheid nadat het weer even mis ging. Het topic waar je het over hebt gaat geloof ik om een herplaatser, daar zit vaak een wat moeilijkere achtergrond achter. Misschien is het goed om niet teveel te lezen over situaties waarin het niet goed gaat. Je mag denk ik wat meer vertrouwen hebben in jezelf en je hond.

Onze jongste hond is een ex kettinghond die voor zover ik lees gelijkwaardig gedrag vertoont als jouw hond. Ondanks deze niet zo optimale eerste maanden geloof ik dat het helemaal goed komt met hem. Agressie ziet er toch heel anders uit en ik heb sterk het vermoeden dat daar bij jouw hond ook geen spraken van is. Misschien is het goed om niet teveel te lezen over allerlei doemscenario's, de meeste honden worden uiteindelijk prima opgevoede huishonden. 

Ik heb mijn hond nog nooit met weinig energie geweten, ze blijft maar gaan. We waren al 2 keer gaan wandelen, hadden ook al wat commando's geoefend, gepuzzeld, ze had ook wat geslapen. Gelukkig heb ik voor dat laatste een ren waarin ze haar rust neemt, anders springt ze voor ieder geluidje op, volgt me overal, jaagt op elke vlieg die passeert. De begrenzing die ze af en toe verplicht krijgt in haar ren geeft haar rust.

Verder is het iets dat gewoon zo goed als altijd gebeurt, ook bij m'n kinderen. Van zodra je weer aan haar kant van de draad staat nadat je de kippen hun eieren bent gaan halen, eten bent gaan geven enz. begint ze je te bespringen en te happen. We doen het daarom vooral als ze binnen zit in de ren, maar omdat ze nu al een paar dagen aanval-vrij was groeide mijn zelf vertrouwen en ging ik toch naar de kippen terwijl zij in de tuin was. En toen gebeurde het dus toch weer.

Haha, daar heb je mss gelijk in, mijn haren rijzen ten berge als ik zo'n zaken lees. Ik blijf daar inderdaad erg onzeker over en het is vooral de hardnekkigheid waarmee m'n hond dan op alle manieren probeert te blijven happen die me zorgen baart. Dat ik haar op dat moment niet kan bereiken. Dat ze zich draait en kronkelt en zichzelf zo bijna ophangt om toch maar te kunnen blijven happen. En dat andere pups dat precies niet doen, waarom deze dan wel?

Ik heb haar naar haar bench gebracht, na 3 minuten is de boel dan alweer gekalmeerd en is alles terug normaal, maar ik zou het toch liever helemaal niet meer zien gebeuren.

Maar idd, ze gromt niet op zo'n momenten, haar tanden laten amper sporen... Maar als het geen agressie is wat is het dan, het moment dat ik haar dwingend zeg te stoppen wordt ze enkel feller, spelen kan je dat dan toch ook niet noemen?

Je kan haar een tuigje omhouden?

En dan aan het tuigje zo'n kort riempje, wat je bij behendigheid gebruikt.

Daar kan ze gewoon mee lopen, het stoort haar niet.

Maar jij kan dat korte lijntje pakken, dan hoef je niet zo te worstelen. 

Ja, normaal heeft ze thuis altijd een huislijntje en tuigje aan (ik kreeg die tip hier op het forum toen ze het altijd op m'n zoon gemunt had), maar nu dus toevallig niet omdat ik meer met de halsband aan het oefenen ben op wandeling. Met een tuigje en lijntje kan ik haar trouwens ook niet altijd van m'n afhouden, ze wordt daar te groot voor.

Da's goed om haar weg te houden van iemand anders, maar weg houden van mezelf lukt daar ook niet echt mee.

Heel behulpzaam dit...

Hier toevallig een herplaatser met vergelijkbaar gedrag die ontzettend vooruit gaat, zonder een enkele fysieke correctie. Dat is dus zeker mogelijk. 

Jouw methode zorgt zeker niet voor respect, de hond zal zich gedragen omdat die bang is voor eventuele (pijnlijke) gevolgen. Je hond is dan dus simpelweg bang van je.

Overigens had een tik op de neus van onze hond echt niet geholpen, die had je finaal in elkaar moeten meppen voordat het door jouw gewenste 'respect' bereikt zou zijn. Terwijl hij nu door training met beloning steeds vooruit gaat. 

Ik vind het heel zonde dat je dit soort ontzettend ouderwetse methodes hanteert, vooral sneu voor je hond als je die hebt. Des te schadelijker vind ik het dat je het nogal dwangmatig wilt verkondigen. 

Ik heb geleerd (maar dat gaat op veel hondenscholen vast anders), dat de aandacht van een hond voor jou het resultaat is van het oefenen en niet een vereiste voor een oefening. Met andere woorden: dat je niet kan verwachten dat een hond meteen al 100% focus voor jou heeft, zoals die border collie. En niet de aandacht lopen trekken met rare geluidjes, maar wel door bewegingen. Ik denk dat sommige rassen en sommige persoonlijkheden eerder geneigd zijn om op je te letten. Honden met een hoge will to please bijvoorbeeld. Bij honden die dat niet zo sterk hebben (die van mij had/heeft ook van nature echt geen hoge will to please, die was ook all over the place), zal je daar gewoon veel langer voor moeten werken.

Dat belonen voor aandacht kan geen kwaad. Ik kreeg altijd te horen dat ik zo vaak mogelijk moest belonen (en nee niet met snoepjes, maar je kan ook belonen op tal van andere manieren). Ieder  goed gedrag belonen. Zo laat je merken wat je graag wilt zien.

Ik ken zelf het boekje Kalmerende signalen wel, maar niet het boekje Help mijn hond trekt. Maar ik heb altijd geleerd om een pup veel ruimte te geven. Om te ontdekken (en ook om te snuffelen). Op de hondenschool ging ik pas vanaf de leeftijd van 5 a 6 maanden een kortere lijn gebruiken.

Rest niet gelezen maar over de lange lijn? Bij onze huidige(herplaats) heb ik direct de flex uit het raam gekwakt! Die kon echt voor geen centimeter normaal lopen dus we hebben eerst zwaar geoefend met een normale lijn. Lak aan de mensen op straat, alle schaamte voorbij want dat ging echt letterlijk zo https://www.youtube.com/watch?v=AeTBGMYZj5I  + echt engelen geduld hebben met continu te stoppen of de andere kant op te lopen wanneer er spanning op de lijn kwam te staan. Dat heb ik niet eens van Stilwell, ook zo gedaan bij mijn vorige hond. Ik heb blikken gehad van mensen haha van "Doe eens normaal joh, het is een hond" maar wie lacht er nu? Ikke! Want hou nu letterlijk de lijn vast met 1 vinger 

Betreft de lange lijn voor het doeleinde waar jij het voor gebruikt? Is top om mee te starten voor een goede recall te oefenen. Maarja, aan een lange lijn? Zitten ze nog steeds aan de lijn, ze zijn echt niet van gisteren die hondjes. Dus uiteindelijk als het niet gaat zoals het moet? Dan ben je al weer twee maanden verder, kun je het beste op een afgesloten veldje gaan oefenen.

Persoonlijk gaat mijn voorkeur altijd uit naar een normale lijn in het begin, eerst normaal leren lopen aan de lijn. Lange lijn of flex wordt hier alleen nog gebruikt in bosgebied waar die niet los mag.

Quote:

"Wereldnieuws voor mij, banaal voor anderen (en ook niet meer dan normaal voor velen waarschijnlijk): Sinds maandag heeft ze geen echte 'aanval' meer gehad (behalve de kleine poging gisteren tov de instructeur, maar dat was vlug over). Daarmee bedoel ik dat gefrustreerd opspringen en happen, waar ik mij zo vaak zorgen over maak. Dat is echt uniek, ik wou het hier na 1 dag al komen melden, zo gelukkig maakt mij dat, maar nu zijn het al drie volle dagen dat ze 'aanvalvrij' is."

Hé, wat is dat fijn! Hopelijk kan je er nog meer dagen bij optellen.

Edit: Te vroeg gejuicht

Ik denk dat dit toch ook voorkomt uit een belemmering en een frustratie daarover. Ze kan niet bij jou en de kippen - raakt opgefokt - AAAH! Hap/overdrive. Hoewel ze kalm zat te wachten, kalm leek, was ze van binnen gespannen.

Dit soort situaties zou ik niet proberen te vermijden, trouwens. Je moet gewoon naar de kippen kunnen gaan.

Ik denk echt dat dit gedrag wel uitdooft bij het ouder worden. Dat ze dan in die situaties niet meer hoeft te flippen.

Je schrijft ook 'ze gromt niet op zulk soort momenten'. Dat deed mijn hond ook niet. Ik denk dat dit weergeeft dat ze op zulk soort momenten geen angst ervaart. Dat is goed.

Ik denk niet dat je Marley met haar kan vergelijken.

ivm de situatie met de kippen, kun je daar niet gericht op trainen? Dus niet altijd naar de kippen gaan, maar gewoon leren haar rustig te laten wachten terwijl jij 3000 keer door de opening van de draad gaat.

Of een pot lekkere koekjes buiten zetten en als je terug komt van de kippen, gooi je haar een koekje toe (of meerdere over haar deel van de tuin zodat je in rust binnen kan komen of haar begeleiden met voer).

En om te bevestigen dat het angst kweekt ipv respect… We hadden een hond meer dan 20 jaar terug, die we op deze manier nog opvoedden. Wij kinderen moesten ook meedoen zodat de hond zou weten dat ook wij boven haar stonden… Ze was een erg nerveuze hond, die handen niet altijd vertrouwde daardoor. Er ging meer aan vooraf, maar een vriendje van ons die te spelen was, was aan het spelen met de hond (en misschien plagen? Mijn moeder had het niet gezien; het was wel een erg lieve jongen, dus het zou al een soort ‘plagen’ zijn geweest waar hij zich niet bewust van zijn geweest hoe erg een hond het vindt; bijvoorbeeld in de vacht blazen (had ik een keer gedaan en kreeg toen ook een hap naar me toe, al klapten de kaken voor mijn gezicht dicht en raakten we niet)), en ze hapte naar zijn gezicht en raakte die ook. Geen gebroken huid, maar wel te zien waar de hoektanden hem geraakt hadden. Die hond is meteen naar het asiel gegaan daarna. Mijn ouders hadden 4 jonge kinderen, en wilden de gok niet nemen.

Ze is naar een ouder echtpaar gegaan en heeft daar tot haar dood nog heerlijk genoten en is lekker verwend (bij ons sliep ze in de bijkeuken en mocht niet boven in de slaapkamer komen, en de nieuwe eigenaren gaven aan dat ze haar hadden moeten leren traplopen zodat ze mee naar boven kon). Die hond was de laatste hond die tikken op de neus heeft gehad, in de loop van de jaren zijn ze meer en meer meegegaan in de ‘nieuwere’ manieren van opvoeden van de hond.

Mijn hond bepaalt 90% van de route tijdens het wandelen. Mag vragen om extra brokjes en krijgt die dan ook. Slaapt op bed en onder de dekens (in de winter), ligt momenteel naast me op de bank. En de enige keer dat ik haar pijn doe is wanneer ik per ongeluk op haar ga zitten of over haar struikel ofzo. En toch neemt ze de leiding nog niet over; trekt niet, neemt een ‘nee’ op haar vraag ook aan, en als ze al gromt omdat ik bijna op haar rol in mijn slaap, staat ze zelf daarna op en gaat ergens anders liggen. Ze luistert niet 100%, maar dat vraag ik ook niet van haar. Ze luistert genoeg, en af en toe lekker koppig/eigen mening vind ik alleen maar leuk. En wanneer ik aangeef dat het toch echt ‘my way or the high way’ zal gaan, luistert ze alsnog (schoorvoetend).

"En toen ik weer aan haar kant van de draad arriveerde begon ze me te bespringen en te happen en ik kreeg het niet gestopt. Toen ik haar aan haar halsband vastnam om de happen te ontwijken, ging ze zich leggen waardoor ze weer beter bij m'n pols kon met haar tanden. Echt ellendig, zo'n momenten."

Maar hoe kan dat dan? Dat ze de kans krijgt om zich zo te draaien en neer te gaan zodat ze weer gericht in je polsen kan bijten?

Hoe pak je die halsband dan vast? 

De tip om te oefenen met de kippen is nuttig, ik was daar eigenlijk zelf niet opgekomen, dacht eerder dat ik die situatie moest vermijden, maar op den duur vergeet ik de kippen eten te geven, omdat op het moment dat ik het normaal zou doen de hond vaak losloopt...

Verder gebeurde er op de ochtendwandeling iets wat ik nog niet eerder meemaakte, de hond begon te grommen en te blaffen naar een vrouw die onze straat inliep. Ik denk dat het kwam door haar paraplu. Normaal gromt ze nooit, ik vond het een beetje akelig. Daarna bleef ze gelukkig wel kalm, al vond ze het blijkbaar nodig door iedere plas te rennen ipv te stappen, wat de wandeling nogal chaotisch en onstuimig maakte.

Op de tweede wandeling vanmiddag was het weer prijs. In een rustig straatje verscheen er ineens een man met een rollator en een golfstick. Ik had al direct gemerkt dat de hond verstijfde en toen moesten we er nog voorbij. De man wou de hond lokken en deed daarvoor allerlei speelse bewegingen (verbazend kwiek voor iemand met een rollator). Mijn pup was er duidelijk niet gerust op en ik loodste haar er behoedzaam voorbij, ondertussen duidelijk makend aan de man de hij de pup bang maakte. En eens voorbij begon het, ze besprong me en hing in mijn mouw, weer een gescheurde trui erbij.

Eerst dacht ik haar gekalmeerd te hebben door haar te laten zitten en een pootje te laten geven, maar 20 meter verder herbegon het en voelde ik haar tanden weer rond mijn pols. Ik heb haar dan op afstand gehouden door haar lijn heel kort te houden, gelukkig lukte dat nog redelijk met een halsband, met het harnasje zou dat moeilijker geweest zijn.

Ook een paar keer kordaat 'genoeg' gezegd en schijnbaar onverstoorbaar doorgestapt, terwijl zij probeerde te happen en te springen. Thuis gekomen was ze gekalmeerd, dus heb ik haar uiteraard geen time-out meer gegeven. Wel met een botje in haar ren geloodst, waar ze nu wat ligt te kauwen.

Waarom opnieuw mijn verhaal? Omdat ik in het geval van mijn hond gemerkt heb dat rustig blijven en er niet te hard tegenin gaan de manier is om haar het rapst weer kalm te krijgen. Ik merkte dat al eerder door de manier waarop mijn zoon daarin slaagde, die is echt de rust zelve, terwijl ik normaal altijd panikeer en in stressmodus ga in zo'n situatie, zeker op wandeling, met mensen die het ook nog eens allemaal aanschouwen.

In de hondenschool krijg ik de raad echt te snokken aan de lijn, een vriendin zegt me haar bij haar nekvel te pakken, in de puppycursus in De Snuffel leerden we de snuit dicht te houden en haar op haar zij te leggen. Niks van dat alles doe ik en ik ben het ook niet van plan te doen in de toekomst. Ik merk dat ze gewoon feller wordt als je er te hevig tegenin gaat, zelfs verbaal heel kwaad worden hielp maar een paar keer en resulteerde daarna in nog heviger hapgedrag.

Ik denk dat het enkel op een rustige manier kan opgelost worden. De ultieme sleutel heb ik helaas nog niet in handen, maar ik ben ervan overtuigd dat de harde aanpak niet werkt. De golden retriever-pup van m'n vriendin was laatst ook beginnen happen en toen heeft ze haar bij haar nekvel gepakt, ze is beginnen piepen en het is direct gestopt. Dan denk ik, goed voor jou, maar ik denk echt dat die aanpak niet voor elke hond werkt. De mijne zou daar gewoon nog heviger op reageren, daar ben ik echt zeker van.

Ze moet gewoon tot een punt komen dat ze minder rap in 'overdrive' gaat en als het al gebeurt dat ze dat op een andere manier kan kanaliseren dan door naar haar eigenaars te beginnen happen. Zal het komen met ouder worden of moeten we toch nog meer doen dan enkel die time-out als het thuis gebeurt? Ik weet het niet. De toekomst zal het uitwijzen.