Pup bijt in alles en is constant in 'overdrive'

Ik zou eerlijk gezegd het liefst weer naar een reguliere hondenschool gaan waar ze ook in contact komt met soortgenoten. Mijn probleem is dat ik gestart ben bij een hondenschool waar ze vooral vanuit de dominantie-theorie werken en ik ben nu heel onzeker in m'n zoektocht naar een nieuwe school. Ook overweeg ik eerst mss een paar lessen bij een GT te volgen.

Ik ben van nature wel iemand die de zaken graag zelf oplos door veel over een onderwerp te lezen, op te zoeken, filmpjes op youtube te bekijken (kikopup, Edwin Frakking...) enz. Ik kijk dus nog even rond...

Heb ik ook, zo'n olijfhout stok. Maar ze doet precies graag lekker haar zin. Soms is ze er precies op uit om dingen te doen die niet mogen, alsof dat aantrekkelijker is. Geef 10 (nieuwe) hondenspeeltjes en leg daar 1 van onze schoenen naast en ze haast zich om die schoen te pakken en er vlug mee weg te rennen. Ik las dat een pup niet beseft dat bepaalde zaken niet mogen, maar ik betwijfel dat soms.

Beste Marie,

Herkenbaar maar wat minder erg....en ik vind het al erg genoeg hihi.

Op een gegeven moment, denk ik wel eens, was ik er maar nooit aan begonnen...

En dan lees ik je verhaal en denk het kan zelfs nog erger, wat zit ik te zeuren.

Ik was een topic begonnen maar eigenlijk om mijn frustratie kwijt te kunnen, las niet eerst jouw verhaal, daar werd ik door andere in de reacties op gewezen, ik ben gelukkig niet de enige :-)

" Beste Marie,
Herkenbaar maar wat minder erg....en ik vind het al erg genoeg hihi.
Op een gegeven moment, denk ik wel eens, was ik er maar nooit aan begonnen...
En dan lees ik je verhaal en denk het kan zelfs nog erger, wat zit ik te zeuren.
Ik was een topic begonnen maar eigenlijk om mijn frustratie kwijt te kunnen, las niet eerst jouw verhaal, daar werd ik door andere in de reacties op gewezen, ik ben gelukkig niet de enige "

Monique

Dat ik er beter nooit was aan begonnen heb ik toch ook al gedacht, aan opgeven dacht ik nooit, ik zag die pup (hoe vervelend ook) toch direct als een deel van ons gezin.

De praktische tips waar ik toch het allermeest aan heb, dagdagelijks: de ren en het thuislijntje. Zonder werd ik gek, zeker de ren kan ik niet meer missen. We hebben die zo kunnen plaatsen dat ze ons kan zien in de keuken, de woonkamer en buiten. Ze slaapt er ook overdag uit zichzelf in. Da's al een heel verschil met de allereerste weken.

En ook haar vooral laten puzzelen, trucjes aanleren, eten geven in de beloningsbal... allemaal rustige activiteiten. Van zodra er een beetje actie aan te pas komt dreigt ze in overdrive te gaan.

Veel gaan wandelen doen we ook, eigenlijk te veel volgens wat zogezegd mag volgens haar leeftijd. Maar als dat rustig wandelen is zal het wel beter zijn voor haar gewrichten dan als een dolleman rondspringen in huis of tuin.

In ieder goede geval veel moed, Monique, ik heb het ook nodig gehad en nog steeds!

Net zoals de vele tips van de hulpvaardige mensen hier, vooral omdat het bij mij m'n allereerste hond is. Een poedel nota bene (geen herder zoals bij jou), 'de perfecte gezelschapshond', 'goed voor beginners', 'kindervriend'... En een grote poedel dan nog, die zijn veel kalmer dan de kleinere.  Ammehoela!

P.S. Nota aan mezelf: lap je ramen niet meer.

Ik was daar na een hele tijd nog eens aan toe gekomen en nu wordt mijn pup helemaal gek bij het zien van haar spiegelbeeld als ze in de tuin is. Echt grommen en super luid blaffen en dan als een geschifte heen en weer rennen en tenslotte op mij afkomen en bijten.

Jaja, een poedel, één van de intelligentste rassen, dat zeggen ze ook. 't Verstand zal niet voor de jaren komen zeker?

Nu is ze weer tot rust aan het komen in haar ren, het crisisje was gelukkig vlug opgelost dankzij dat huislijntje, want als ze in zo'n toestand is luistert ze niet naar me, dan heb ik die lijn nodig om terug controle te krijgen.

"Een poedel nota bene (geen herder zoals bij jou), 'de perfecte gezelschapshond', 'goed voor beginners', 'kindervriend'... En een grote poedel dan nog, die zijn veel kalmer dan de kleinere.  Ammehoela! "

"P.S. Nota aan mezelf: lap je ramen niet meer. Ik was daar na een hele tijd nog eens aan toe gekomen en nu wordt mijn pup helemaal gek bij het zien van haar spiegelbeeld als ze in de tuin is. Echt grommen en super luid blaffen en dan als een geschifte heen en weer rennen en tenslotte op mij afkomen en bijten. Jaja, een poedel, één van de intelligentste rassen, dat zeggen ze ook. 't Verstand zal niet voor de jaren komen zeker? Nu is ze weer tot rust aan het komen in haar ren, het crisisje was gelukkig vlug opgelost dankzij dat huislijntje, want als ze in zo'n toestand is luistert ze niet naar me, dan heb ik die lijn nodig om terug controle te krijgen."

Whuhahaha, ik ga hem nog een keertje delen voor de nieuwe hondenbaasjes https://www.youtube.com/watch?v=c4q3n8SSxUA

Haha, grappig fragmentje. Ik stuurde het direct door naar m'n (puppy)vriendinnen.

Ik heb continue mijn reactie getikt en weer weggehaald. Maar ik vind het eigenlijk best lastig om te lezen dat je de hond in huis aan een riem moet hebben, en continue gebruik moet maken van de ren.

En buiten kan ze niet los, je wandelt veel maar dan zit ze aan en flex.

Kan me niet voorstellen dat de persoon die je die tip van de lijn heeft gegeven dit bedoelde destijds. Ze is nu volgens mij 5 maanden oud, een beetje hond zou toch gewoon nu los in huis kunnen lopen en niet reageren op ramenzemen dat je haar aan moet lijnen omdat je bang bent dat ze je dusdanig gaat bijten dat het je zeer doet. 

Ik hoop dan ook niet dat doordat je dit aangeeft als oplossing de persoon met de jonge mechel dit als ultieme oplossing gaat zien.

Vanuit wat ik lees, missen jullie blijkbaar de handvatten om de aandacht van jullie hond te krijgen. En dat gaat echt niet veranderen door contact met veel andere honden op uitlaatvelden, of dat je denkt met een training en spel in combi met andere honden dit gaat verbeteren. Helemaal niet juist heb ik het idee.. hoe meer zij bij andere honden gaat klooien (of het nou spel of vervelend gedrag is) hoe minder jullie te vertellen hebben over haar.

Denk dat een goede 1 op 1 training juist kan zijn, en bij eenzelfde trainer doorgaan met een puptraining in combi met andere honden. Maar leg de focus op een trainer die contact hond baas op nummer een heeft staan, en niet het eventuele sociale contact met honden onderling. Dat vind ik persoonlijk ondergeschikt, dat komt later wel weer, of niet als je hond domweg niet zo van het spelen en interactie met vreemde honden blijkt te zijn.

Waarom weggehaald? Ik hou van eerlijke feedback.

In mijn omgeving merk ik dat het niet normaal gevonden wordt, het gedrag van m'n hond, ook weken geleden niet. In de puppyles wilden ze haar direct een gentle leader aandoen omdat ze haar te dominant vonden, zij vonden het niet normaal dat ze zo gemakkelijk beet.

Mijn 2 vriendinnen hebben elk een pup en die bijten ook niet. Eens knabbelen op hun hand of springen achter een rok, maar zelfs dat amper meer nu. Zij dragen gewoon al heel de zomer jurken, ik kon dat nog geen één dag deze zomer. Mijn oudere buurvrouw met een jonge King Charles reageerde geshockeerd toen ik zei dat de poedel ons soms aanvalt en echt bijt zodat haar tanden in ons vel staan of onze kledij scheurt. Zij heeft al haar hele leven honden en had dit duidelijk nog nooit meegemaakt. En zo kan ik nog even doorgaan.

En dan heb je dit forum. Ik kom hier graag omdat men hier precies doet alsof dat allemaal helemaal niet zo abnormaal is. Ik -tig verhalen lees van mensen die ook zo'n pup hadden en ineens was het over. Dat geeft mij moed en hoop. Of is dat valse hoop?

Ik ben om de reden ook nog geen extra hulp gaan zoeken, omdat ik verbetering meen te merken, omdat er  blijkbaar veel pups zijn die zo zijn (hier toch)...

Sinds de rampdag met de andere pups heb ik mijn pup niet meer in contact proberen te  brengen met andere honden al heb  ik nu wel min of meer een afspraak om eens samen te komen bij iemand met een goed getrainde, oudere golden retriever (ook getraind bij de hondenschool waar het voor ons niet zo leuk was, maar die hond is echt een lammetje en erg rustig).

Mijn 4,5 maanden oude pup trekt wel naar andere honden tijdens de wandeling, zeker naar kleintjes. Vandaag nog is ze de straat op gerend in een moment van onoplettendheid, de kat achterna. Daarom durf ik haar nooit los te laten, ze rent achter vogels, katten, kleine hondjes en zelfs blaadjes.  En ze luistert perfect naar haar commando's en kent echt al veel trucjes, maar als ze in jachtmodus of in paniek of overprikkeld is, lijkt ze dat allemaal vergeten te zijn, op zo'n momenten krijgen we idd geen contact met haar.

Die ren en die lijn brachten rust in huis, zowel voor ons als voor de hond. Michelle schreef dat ze haar pups niet los laat klieren in huis, maar ik weet inderdaad niet tot hoe oud ze die ren voor haar pups gebruikt.

Net nog de huislijn nodig gehad omdat jongste dochter hier aan het zwemmen was in zwembadje terwijl  de pup in tuin was en ze daardoor de zoomies kreeg, heen en weer rond dat zwembad begon te rennen en tenslotte begon te bijten. Dankzij die lijn kunnen we dat bijten gemakkelijker in de kiem smoren. Als ik eerlijk mag zijn, als ze zonder halsband of niks  rondloopt in huis of tuin ben ik simpelweg niet op mijn gemak, ik ben er echt soms bang van.

Sowieso ligt de focus hier niet op trainen met andere honden. Ze is al heel lang niet meer naar de hondenweide geweest (na een nare ervaring  toen ze bovenop een klein hondje sprong en ze niet luisterde naar mijn 'kom hier'-commando).

En daarna sprak ik gewoon nog 1 keer af met m'n beste vriendinnen, we kochten ongeveer tegelijkertijd een pup. Da's alles.

Zou ik er zelf te veel mee bezig zijn? Mijn vriendinnen en hun partner werken fulltime, die pups zitten daar soms uren in een bench als ze weg zijn en gedragen zich toch voorbeeldig. Eentje gaat nog gewoon door naar de hondenschool waar ik ook startte en die loopt nu altijd los, mag vrij in huis zonder dat hij dingen jat of bijt, loopt tussen de kippen en de kat zonder erop te jagen (het is een border collie).

Ikzelf train dagelijks 2 keer 10 minuten, gebruik geen bench meer, ga meer wandelen, kocht puzzels, snuffelmatten, stak zoekspelletjes in elkaar... tot hilariteit van mijn vriendinnen die vinden dat ik mij vreselijk uitsloof en dan toch dat gedrag... ('Jij hebt echt tijd te veel,' zeggen ze dan). Als ik haar niet bezig hou of er niet genoeg mee wandel of gewoon vrij in huis laat rondlopen zit het spel op de wagen. Ik snap echt niet wat  ik fout doe?

Wat de jong Mechelaar betreft, ik reageerde ook bewust niet in dat topic, ik  ben heel slecht geplaatst om advies aan een ander te geven,  dat besef ik maar al te goed.

Nog een bemerking over dat loslopen. Als Vlaming krijg ik een kleine kortsluiting in mijn hoofd als ik lees dat ik én mijn hond moet kunnen laten loslopen én mijn hond van hondenweides moet weghouden.

Er zijn in Vlaanderen zo goed als geen plaatsen waar het toegelaten is om  je hond te laten loslopen. Daarvoor heb je dus die weides. Of sommige stranden, maar niet in mijn buurt, hier is dat overal verboden, en er staan boetes op.

In Vlaanderen mag je hond slechts vrij lopen op specifieke plaatsen zoals hondenlosloopzones. In bossen en natuurreservaten, op het platteland en in de stad moet je hond altijd aan de leiband. Dat verplichten respectievelijk de Vlaamse regelgeving rond natuur- en bosbehoud en de aansprakelijkheid van de eigenaar vanuit het burgerlijk wetboek. De meeste gemeenten in Vlaanderen hebben bovendien een politiereglement dat die verplichting nog eens bevestigt voor hun grondgebied. In sommige omstandigheden zijn honden, zelfs aan de leiband, helemaal níet toegelaten in de natuur. Dat is onder meer het geval in begrazingszones. Wie zijn hond toch eens wil laten rennen, kan een overzicht van hondenzones van Natuur en Bos vinden op www.natuurenbos.be/hondenzones. 

Het strikte beleid in Vlaanderen rond honden aan de leiband vindt zijn oorzaak in de hoge bevolkingsdichtheid en de schaarsheid van natuur. De vele honden hebben een te grote negatieve invloed op het weinige groen in Vlaanderen én op het welbevinden van de Vlaming. Bezoekers van natuur- en bosgebieden duiden loslopende honden aan als de grootste bedreiging voor hun plezier tijdens een uitstap.

https://www.natuurenbos.be/q-a-honden-aan-de-leiband

Mijn vriendin laat haar hond soms loslopen, maar ze kreeg daarvoor al een GAS-boete (gemeentelijke administratieve sanctie) in Oostende. Ook in mijn gemeente mag het nergens. En op de weinige plaatsen waar het wel mag krioelt het van de loslopende honden, die allemaal op elkaar af komen gelopen...

Mijn honden lopen zelden los, het mag inderdaad bijna nergens. Mijn jongste loopt ook weg, dus die gaat al helemaal niet los.

Hij kan dagelijks wel rennen en zwemmen op het werk. Bij mijn ouders kunnen ze ook mee los wandelen. 

Hoe houden jullie jullie hondjes bezig in deze hitte?

Ik train meer dan anders, doe nog meer zoekspelletjes, bied een extra puzzel of snuffelmat aan... Het probleem is dat dit allemaal (rustgevende) activiteiten zijn waarbij voer aan te pas komt, op den duur is dat echt te veel. En speeltjes interesseren haar maar matig of ze wordt er veel te wild van, dan gaat ze grommen en het heen en weer schudden en het eindigt steevast op een tantrum of compleet hyper gedrag waarbij ze zich op ons richt, dus dat is even geen optie.

Wandelen wil ze ook 's ochtends enkel in de schaduw, van zodra er een plek komt met enkel zon gaat ze zitten of liggen en krijg ik haar werkelijk met niets vooruit. Eén keer was dat in de buurt van een paal, ik heb haar eraan vastgebonden en gedaan alsof ik wegging en toen stond ze toch op, maar ik heb maar zelden een boom of een paal op de plaats waar ze in staking gaat. Ik zorg er nochtans voor dat ze op gras kan lopen, het kan dus niet de hitte van het asfalt zijn.

Ik schaam me er soms voor als voorbijgangers zien hoe weinig ik op die momenten kan bereiken met mijn hond, ondanks al dat trainen, al die trucjes die ze heel welwillend voor me doet... als ze zin heeft.

Hoe los je dat op, zo'n hond die languit op de grond gaat liggen en doet alsof jij niet bestaat, wat je ook doet of aanbiedt? Of is dat iets wat andere mensen niet overkomt?

Ik doe helemaal niets met ze, daar heb ik ook echt geen zin in haha. Zelf wel aan het werk, maar eenmaal thuis is het het zwembad in en dat is het zowat.

De honden kunnen vrij in en uit en houden zichzelf wel bezig. Willen ze rennen, prima, maar geen denken aan dat ik daaraan mee doe.

Ik ga met ze naar het water, vroeg en laat op de dag wandelen, tuinslang paraat en veel laten drinken. Een ijsje....En op tijden dat we niet thuis zijn liggen ze heerlijk in een koele ruimte. 

Buiten het minimale wandelen liggen ze hier als een vloertapijtje. Na de warmte komen ze wel weer tot leven.

Ze ligt hier nu ook te chillen op haar koelmat, blij te horen jullie honden nu ook niet zo actief zijn.

Het wordt een lange strandwandeling vanavond.

Heen en weer laten lopen naar de tuin kan momenteel niet, want gisteren is ze voor het eerst twee keer over de schutting gesprongen, de kat achterna. Het zat eraan te komen, de kippendraad die we nu gebruiken is veel te laag (of zij wordt te groot). Onmiddellijk nieuwe schutting besteld, kastanjehek van 1m20, hopelijk volstaat dat ook eenmaal ze volgroeid is. Het kan nu wel nog 2 weken duren voor die arriveert, we hadden vroeger moeten voorzienig zijn.

Blijft ook jammer dat ze de kat nog steeds ziet als een speeltje, ondanks het vele oefenen (telkens aandacht vragen met een snoepje als de kat in het zicht is). En ook jammer dat ze op dat moment totaal niet meer op onze 'kom hier'-commando reageert.

Exact hetzelfde verhaal hier. 

Ik kan het maar op 2 manieren oplossen: 1) Hem op zijn tuig lichtjes naar boven trekken en verder totdat de pootjes uiteindelijk toch zelf in beweging komen. 2) Ik laat hem liggen en ga zelf weg. Bij deze zeg ik ook heel duidelijk "Ik ben weg!" Zodra ik een meter of 5 verder ben, loopt meneer vanzelf achter me. Maar dit kan ik alleen ergens in een park / bos/ doen. Niet naast een baan uiteraard. 

Verder trek ik me absoluut niks van aan wat de andere mensen op dit moment over me en mijn hond zouden denken. Echt waar 

Mijn hond wil altijd wandelen, weer of geen weer. Dus wandelen gebeurt altijd. Met deze hitte zijn het korte schaduw-opzoek wandelingen. Hij is ook een stuk slomer dan normaal (lees: dat kan niet zoveel kwaad haha). Maar met z'n wandelingen kan hij wel altijd z'n ei kwijt, dus ik heb er de hele dag geen kind aan. M.a.w.: met hitte zijn er geen extra spelactiviteiten, dan zijn de wandelingetjes genoeg.

Maar zo te lezen is een wandeling voor jou dus geen optie, dan gaat ze in staking.

Ik zie het juist heel vaak bij pups met warm weer, dan gaan ze liggen en hebben helemaal geen zin meer om te lopen.
Bobby doet het ook vaak. Maar Bobby is inmiddels 12 en mag het van mij best op haar tempo doen. Als ze lekker in de schaduw neerploft, ga ik er gewoon bij zitten en knuffel wat met haar. Laatst vroeg wel iemand bezorgd of alles wel in orde was. Bobby sprong meteen blaffend overeind, ja hoor, niets aan de hand.

Nog een kleine opmerking. Sorry als die al eerder genoemd is, het topic is wat lang om helemaal uit te spitten. Sommige honden zijn van nature gewoon prikkelgevoeliger, maar honden kunnen ook happeriger zijn en een korter lontje hebben als ze lichamelijk niet helemaal happy zijn. Giardia komt best wel veel voor, maar geeft niet altijd klachten. Soms merk je alleen aan een pup dat die feller en harder hapt en blijkt die dan dus besmet te zijn.

Waarom zou de pup niet even mogen liggen? Misschien wil ze gewoon even alle indrukken verwerken. Juist goed dat ze het aangeeft.

“Kom hier „ klinkt haar misschien te streng in de oren (zie bijv Turid Rugaas haar boekje kalmerende signalen voor uitleg). Of ze is net met iets anders  bezig. De juiste timing is ook belangrijk.

Maar Jenna zou ook niet komen op zo‘n  commando. Wel als ik even door mijn hurken zak (hoeft hier niet perse) en zoiets zeg als: Jenna kom nou eens even kijken. Op vrolijke toon.

" Ik zie het juist heel vaak bij pups met warm weer, dan gaan ze liggen en hebben helemaal geen zin meer om te lopen.
Bobby doet het ook vaak. Maar Bobby is inmiddels 12 en mag het van mij best op haar tempo doen. Als ze lekker in de schaduw neerploft, ga ik er gewoon bij zitten en knuffel wat met haar. Laatst vroeg wel iemand bezorgd of alles wel in orde was. Bobby sprong meteen blaffend overeind, ja hoor, niets aan de hand.

Nog een kleine opmerking. Sorry als die al eerder genoemd is, het topic is wat lang om helemaal uit te spitten. Sommige honden zijn van nature gewoon prikkelgevoeliger, maar honden kunnen ook happeriger zijn en een korter lontje hebben als ze lichamelijk niet helemaal happy zijn. Giardia komt best wel veel voor, maar geeft niet altijd klachten. Soms merk je alleen aan een pup dat die feller en harder hapt en blijkt die dan dus besmet te zijn. "

Heidi, Bobby & Kimmi †

Ik denk dat ik eens zo'n giardia testkit moet bestellen. Had eerder al gelezen dat honden er zenuwachtig door kunnen rondlopen en de ontlasting is al sinds het begin zacht (wel niet echt diarree).

Bedankt voor de tip.

Ik heb de indruk dat mijn hond in het algemeen gekalmeerd is, ze bijt minder random mensen doorheen de dag, ze slaapt ook meer, maar... dagelijks is er wel een incident.

Nu met de hitte is er weinig actie doorheen de dag, we doen zoek-en denkspelletjes. Ik maak rond 6 's ochtends uur een kleine wandeling rond de blok. Rond 9 uur een grotere wandeling. Daarna is het rust omdat ze niet graag wandelt als het te warm is. Rond 17 uur begin ik te koken, en da's het moment waarop zij weer actief wordt: slechte combinatie. Maar ook dat verliep goed, ze liep bij mij in de keuken, haalde haar voorpoten van het aanrecht toen ik dat vroeg, het leek een goeie dag te zijn.

Na ons avondeten is het dan afgekoeld en tijd voor een grote, leuke wandeling naar het strand. Mijn dochter was alleen vertrokken omdat mijn man en ik nog iets moesten regelen en de pup ongeduldig werd, maar zo'n 15 minuten later zijn we gevolgd.

We komen aan op het strand, roepen dochter en hond en daar begint het. Pup begint als een gek rond te crossen (met lange flex), springt op ons, komt niet tot rust. Precies dezelfde reactie als die keer dat ze ons 10 dagen niet gezien had na onze reis, ze wist geen blijf met haar enthousiasme.

We besluiten nog wat op het strand te blijven in de hoop haar daar te kalmeren. Maar er verschijnen strandzeilwagens en veel andere honden, wat alleen maar voor extra opwinding zorgt. Dan maar terug naar huis. Een paar honderd meter op een asfaltweggetje naar de drukke kustbaan met auto's en kusttram worden overbrugd met een gewone lijn van 3 meter aan haar tuigje, we willen haar rustig en dicht bij ons hebben om daar over te steken. Dat lukt, ze lijkt gekalmeerd.

Dan moeten we nog een strookje duinen doorkruisen om de kortste weg naar huis te nemen. En daar gaat het fout. Eens ze terug in het zand is wordt ze weer extreem opgewonden. Ze wil duidelijk weer heen en weer rennen (zoals ze mocht op het strand), maar dat lukt niet want ze heeft hier de kortere 3 meter-lijn en niet de flex. Bovendien is het druk in de duinen, de paadjes er doorheen zijn smal en worden door campinggasten gebruikt om het strand te bereiken, haar echt los laten of te veel ruimte geven is hier op dit moment niet aangewezen.

Nadat ze tevergeefs probeert weg te rennen en merkt dat dit niet lukt door die lijn, keert ze zich ineens naar m'n dochter die de lijn vast heeft. Ze stormt op haar af, springt tegen haar op en begint haar door het dolle heen te bijten. Mijn dochter kan haar amper afweren, waarop ik overneem. Dan richt ze zich op mij, ze bijt me waar ze maar kan, echt zeer driest, ze springt, bijt, kantelt achterover, krabbelt recht, springt, bijt opnieuw enz. Man wil tussenkomen, maar ik zeg hem dat niet te doen, ik wil haar kost wat kost zelf kunnen kalmeren. Ze doet mij pijn maar haarzelf waarschijnlijk ook door zo hysterisch tekeer te gaan. Er passeren toeristen die ze ook probeert aan te vallen, wat ik gelukkig kon verhinderen. Ze hapt echt waar ze maar kan, als in trance. Ik krijg haar in zithouding, ga er zelf achter zitten, omknel haar met m'n knieën waardoor ze niet meer weg kan en ik begin haar te strelen en kalmerend toe te spreken. Uiteindelijk voel ik haar lichaam ontspannen, ik heb haar gelost en we zijn verder naar huis gewandeld alsof er niets gebeurd is.

Thuis heeft ze gegeten, is haar ren in gewandeld en in slaap gevallen, heel de nacht rustig.

Ikzelf daarentegen heb niet goed geslapen. Vannacht zitten googelen, om iets te vinden over puppy's met dit soort gedrag. Ik vond iets over barrier-frustration. Een soort woede die opkomt uit frustratie doordat de hond niet kan geraken waar hij wil geraken. Thuis hadden we dat ook al toen we de kippen gingen voeren aan de andere kant van de draad en zij niet meekon. Toen we terug over de draad heen stapten en bij de hond kwamen viel ze ons op gelijkaardige wijze aan, ze deed dat weken geleden al, waardoor we de kippen enkel nog gingen voeren als zij niet in de buurt was. (Sinds een dag of 2 springt ze over de draad en kunnen we haar amper nog los in de tuin laten in afwachting op de levering van de nieuwe omheining.)

Volgens het artikel is dat problematisch agressief gedrag dat er eigenlijk nooit echt uit zal groeien en waar professionele hulp voor nodig is. Ik hoop dat dit niet klopt.

Zijn er nog mensen met dit soort ervaringen?

Wat hebben we fout gedaan en hoe kunnen we dit soort toestanden in de toekomst vermijden?

Ik vind het gedrag heel erg overeenkomen met de hond die wij nu sinds mei hebben. 

Ook hij kan er niet mee omgaan als hij één van ons tegenkomt tijdens het wandelen dit doen we dan ook nooit. We wandelen meestal niet samen omdat hij dat nog best lastig vindt, naar de ander toe wilt wat niet lukt en dan draait hij zich inderdaad om om te bijten springen vallen etc. Gelukkig zijn we inmiddels zo ver dat wanneer we zien dat hij zich omdraait we snel nee en zit zeggen dat dit meestal werkt. Het wordt hier steeds minder vooral omdat hij steeds beter op lijkt te pikken dat zitten gewenst gedrag is en hij dan beloond wordt. Soms zie ik dat hij eigenlijk gaat flippen maar voordat ik het commando zit geef gaat hij dan al zitten. Wel kan je aan alles zien dat hij het heel moeilijk vindt (trappelen met de voorpoten, niet echt stil kunnen zitten en kwijlen) maar daarin is er hier dus veel herkenbaar. 

Verder is de hitte hier ook best een probleem aangezien hij overdag redelijk loom is (het is hier al langdurig 30+ graden) en het 's avonds niet extreem afkoelt. Toch is hij op de iets koelere momenten echt wilder en moeilijker maar dat is ook logisch natuurlijk. Dat ze sloom zijn van de hitte neemt niet weg dat die energie er uiteindelijk wel is en er ook uit moet en dat is voor dit soort honden heel moeilijk. 

Wat betreft de wandeling waren er ook wat ongunstige factoren. Er zat veel tijd tussen de vorige wandeling en deze wandeling. Jullie voegden je later bij hen en dan was het ook nog eens best druk. Soms gaat het gewoon even niet omdat de omstandigheden tegen zitten en ook een hond kan even een moeilijke dag hebben, zeker met die hitte. 

Om eerlijk te zijn heb ik vanaf het begin al het idee dat je best wat angst hebt dat jullie hond een agressie probleem gaat krijgen. Toch is de kans bij een hond die in een veilige omgeving opgroeit en niet uit een hele onveilige omgeving komt (broodfok bijvoorbeeld) vrij klein. Ik denk dat je er een beetje voor moet waken dat je met die gedachtengang een nocebo effect creëert. Ik denk echt dat ze gewoon nog een beetje volwassen moet worden. Misschien zou je het eens kunnen filmen als je wilt dat geeft een iets beter beeld van wat er gebeurt. Voor mij klinkt het zo in ieder geval heel erg als het gedrag van onze nieuwe hond en dat is eigenlijk best een zacht gekookt ei, daar zit geen kwaad of agressie in. 

In grote lijnen zit er nu ook best veel vooruitgang in, toch? Dat sluit voor mij aan bij de gedachte dat ze dit gewoon gaat ontgroeien onder jullie begeleiding. 

Voor mijn jongste hond zou zo’n wandeling op die leeftijd ook veel te veel zijn. Een druk strand, een druk duinpad, veel andere honden. Hier hielp het om op rustige tijden op rustige plekken te wandelen. Nou is mijn hond nooit agressief naar mij toe maar kon hij wel uitvallen naar voorbijgangers als zijn kop zo vol zat.  Dit soort honden hebben het echt nodig dat je de prikkels van buiten beperkt. Omdat ze het anders gewoon niet allemaal kunnen verwerken en kortsluiting krijgen. Het wordt wel beter. Maar dan moet je wel doseren en langzaam opbouwen. En heel veel trainen op aandacht voor jou en dealen met prikkels. Maar het blijft altijd een ding en vraagt wat aanpassing. 

De opwinding bij het onverwachts zien van jullie vind ik niet gek. Hier jong en oud gaan ook uit hun plaat als onverwachts de baas of ik verschijn op een plek waar ze toevalllig lopen. 

Ook hier moeten we dan wel wat zeilen bijzetten, een beetje enthousiasme is leuk maar in mijn nek klimmen en happen iets minder. Maar ik kan wel vertellen hoe ik hier dan toch weer zorg voor min of meer orde in de chaos, maar krijg het idee dat jullie haar op een of andere manier echt niet weten te bereiken.

En dat bedoel ik zeker niet negatief, maar dusdanig later dan ook uit de plaat gaan naar jullie en ook omstanders dat gaat wel heel ver.

Is er echt geen goede deskundige bij je in de buurt die mee kan kijken? Fokker van poedels bijvoorbeeld die een betere inschatting kan maken over haar gedrag, of ik zou ook nog neigen naar een goede herderschool (ze trainen niet allemaal met een botte bijl) maar zodat iemand die al jaren met wat fellere types herder traint kan inschatten wat voor type reactie nu vanuit jullie jonge hond komt. (Baldadigheid en niet geremd kunnen worden, of is het echt vanuit een bepaalde agressie die in haar zit)

---

Jaren geleden kwam toen ik nog trainde ook een familie met 2 jonge honden (mechelaars), ze waren gek op die honden maar wisten niet goed hoe ze verder moesten. De honden vlogen inmiddels andere honden aan, mensen konden niet passeren of zij geen mensen zonder aan te willen vallen. Een van de trainers was bereid met ze aan de slag te gaan en op de club werkten wij ook mee door weer opnieuw de honden te leren door een groep mensen te lopen. En echt we moesten uit zelfbescherming onze handen goed voor ons houden anders hingen ze er in eerste instantie in.. met wat oefenen en goede begeleiding ging het later al stukken beter, maar de mensen zouden nooit meer mogen verslappen daar waren de honden écht te pittig voor. En dit gebeurde met beleid, soms was wel correctie nodig omdat ze domweg te gevaarlijk waren geworden, maar goed gedrag kon op een bepaald moment meer en meer worden beloond, en daar wil je naartoe.

----

Zou toch ook nog eens naar een dierenarts gaan om uit te sluiten dat ze niet ergens pijn heeft, en heeft ze wel eens aan een tuig gelopen?

Dat zou ook nog eens een optie kunnen zijn dat ze geen druk op de nek meer voelt. 

Ik vind het allemaal heel pittig klinken in ieder geval, dus hoop echt dat je binnenkort de juiste mensen vind, of antwoorden waarom ze is zoals ze is. Hier was dat gedrag ook wel bij de nieuwe hond en ook bij de opgroeiende herder, maar niet zo extreem dat wij het niet om hebben te kunnen buigen of dat het de hond duidelijk werd dat er niet zomaar in mensen gehapt of zelfs gebeten kan worden.

Respect ook voor jouw doorzettingsvermogen en ook dat van je gezin, want ergens zou ik me voor kunnen stellen dat je telkens weer teleurgesteld wordt door het explosieve gedrag van de hond.

Ik lees vooral mee en kan je helaas weinig tips geven omdat ik met dit gedrag geen ervaring heb, maar vind het zo mooi om te zien hoe je pup met kleine stapjes vooruit gaat en bovenal wil ik je zeggen dat ik ontzettend veel bewondering voor je heb en voor je gezinsleden!! Je doet het echt zo goed en aan alles merk je dat je het beste wil voor je pup! Echt petje af! Ik hoop ook zo voor je dat dit gedrag straks helemaal verleden tijd gaat zijn. Voor nu is het echt heel pittig voor je, dat lees ik door alles heen. Ik wens je heel veel sterkte met dit alles, hou vol, laat je niet uit het veld slaan, zeker niet door anderen. Je doet het super!!!!

@Hannah en June: Je slaat de spijker op de kop. Ik maak me soms echt grote zorgen over hoe ze zal uitgroeien. Wordt dit een agressieve hond, die later ook veel harder zal kunnen bijten, meer schade kan aanrichten of groeit dat er uit? En kunnen wij die hond verknoeien, of kan een foute GT dat, want hoe meer filmpjes, blogs, boeken enz. ik van gedragstherapeuten lees, hoe meer ik besef dat er veel verschillen in aanpak zijn. Ik blijf me ook ontzettend goed informeren en kijk welke aanpak voor onze hond het best is. Ook via dit forum blijf ik bijleren, ik ben momenteel filmpjes aan het bekijken over arousal up/down en engagement/disengagement oefeningen, dankzij een tip in een ander topic (ivm de kat). Ik leer nog elke dag bij.

Alleen pieker ik over het waarom die hond zo rap over haar toeren geraakt en ons dan begint te bijten, vooral omdat ze nu bijna 5 maanden is en dan hoor ik dat dit de 'zalige puppytijd' zou moeten zijn en ik me pas echt moet schrap zetten tegen dat ze in de puberteit geraakt, of wanneer haar hormonen het overnemen bij loopsheid, of wanneer ze feller zou worden na castratie. Zo'n berichten doen me soms echt panikeren.

Ik heb me lang schuldig gevoeld dat ik geen asielhond in huis nam, maar toen ik dat overaanbod aan gevaarlijke american stafford-achtige honden zag, kreeg ik schrik. Met ons gebrek aan ervaring nam ik beter een pup in huis, een gezelschapshond als de poedel dacht ik. En nu blijkt dat helemaal geen zo'n gemakkelijke hond te zijn...Ik had zoiets eigenlijk echt niet verwacht. Dat houdt me soms wel eens bezig.

Maar het feit dat jullie nog veel kunnen bereiken met jullie al wat oudere straathond, geeft me hoop dat het hier ook wel nog kan verbeteren. Zo'n verhalen heb ik nodig, dat geeft me moed.

@Klara: We wonen hier jammer genoeg midden toeristisch gebied, bij het strand. Een voordeel dacht ik vroeger, maar met een snel overprikkelde pup midden in het hoogseizoen is dat een ferm nadeel. Ik zou om 6u30 een grote wandeling kunnen maken, als het nog rustig en fris is, maar dan is ze precies nog te moe. Ik krijg haar dan moeilijk vooruit.

Moest ze haar agressie naar vreemden richten zou ik dat ook verontrustend vinden, maar dat ze zich soms richt op ons, terwijl ze op andere momenten echt zo lief komt knuffelen of ze enthousiast is om ons te zien, dat vind ik echt heel verwarrend.

@Blondie: Ik hoop echt dat we ooit een ontspannen leven kunnen leiden met onze hond, voortdurend levenslang alert blijven en die spanning voelen omdat er zich elk moment een incident kan voordoen maakt me niet gelukkig.

Onverwachte ontmoetingen gaan we inderdaad in de nabije toekomst vermijden, ik had het kunnen weten want in juni had ik ook al eens zo'n crisismoment op straat toen ik m'n dochter tegemoet wandelde met de hond toen ze van de tram kwam. Ik vond dat toen een leuk idee om elkaar halverwege te ontmoeten, maar mijn pup sprong eerst 2 meter hoog, bijna in  haar nek, begon te plassen en uiteindelijk te bijten, en da's er inderdaad nog niet uitgegroeid.

Om netjes langs straat te wandelen gebruiken we een halsband met kortere lijn, als we een hele lange lijn of flex gebruiken om te rennen langs het strand, dan is dat altijd met tuigje, zo hopen we dat zij het onderscheid leert kennen tussen wanneer ze wat gedisciplineerder moet wandelen en wanneer ze meer vrijheid krijgt. Ze is dat tuigje dus zeker gewoon, ook thuis heeft ze dat om met dat huislijntje, omdat ik denk dat dit veiliger is voor wanneer ze de zoomies krijgt en in volle galop op haar huislijntje zou trappen, dan is haar nek niet zo kwetsbaar. We kunnen haar wel moeilijker van ons weghouden als ze begint te bijten met dat tuigje. In de duinen hadden we eigenlijk uitzonderlijk de kortere lijn aan haar tuigje vastgemaakt omdat we haar halsband niet mee hadden.

Veel keuze aan goeie hondenscholen en trainers in de buurt is er hier niet, ik gaf dat al eerder aan en dat werd hier ook werd bevestigd door iemand uit mijn streek.

@Annelies: danku!

O, en om te vermijden dat de energie zich gedurende de dag te veel ophoopt hebben we haar vandaag nog eens laten zwemmen. Mijn zoon had een dag verlof, hij is zeeredder, dus dat zit goed. Hij gaat dan met een surfpak en de hond het water in, heel geleidelijk aan en laat haar uiteindelijk stap voor stap los (het zwembad heeft wel brede trappen die ze kan nemen, maar gaat niet geleidelijk af). Het surfpak als veiligheid omdat hij er de eerste keer gegeseld uitzag omdat ze zich met haar nagels aan z'n blote lijf vastklampte. Het ging al beter vandaag, ze zwom minder spetterend en is zelf uit het zwembad geraakt via de trap, zonder daarna direct weg te rennen. Achteraf kreeg ze een douche, wat ze echt graag heeft, werd ze afgedroogd, kreeg ze eten met een grote snuffelmat en daarna werd ze weer heel wild en begon ze te happen naar mij. We hebben haar uiteindelijk rustig gekregen in haar ren met een botje, waar ze nu ligt te slapen. Waarschijnlijk is dat zwemmen nog steeds spannend voor haar, vandaar waarschijnlijk die ontlading achteraf. Jammer dat dit altijd moet gepaard gaan met happen naar ons...

Ik heb dit advies al ergens in de andere topics gegeven, maar ik vind het wel waard om nog eens te herhalen. Zoek een goeie osteopaat/chiropractor en ga daar met je pup even langs. Het is niet alleen de oude honden met zichtbare lichamelijke klachten die daar baat bij hebben. Mensen gaan met hun onrustige baby's ook naar een osteo. Zeker omdat je pup zo ontvangbaar voor prikkels en heel energiek is, zal er ergens spanning op zitten. Ik zeg niet dat het DE ultieme oplossing voor haar gedrag is, maar het zal zeker een bepaald positief effect hebben. Bovendien kan je ook alles aan de osteo uitleggen en het advies ter plaatse vragen.

De opwinding/het enthousiasme is zo enorm op dat moment, dan flipt ze. Het lijkt mij een combi van het strand en dan ook nog bekenden tegen komen. Die omgeving is al vrij intens: veel mensen, veel honden, de geuren, de geluiden. Waarschijnlijk vindt ze het strand enorm leuk: dolle pret (positieve, geen negatieve associatie). Ze wil waarschijnlijk gewoon gaaaaan en als dat dan niet kan, wordt ze onbereikbaar.

Mijn hond wordt ook echt hyper van het strand. Op de weg er naartoe al. Ik ben pas met hem voor het eerst naar het strand gegaan toen hij wat ouder was. Als ik er naartoe was gegaan op jongere leeftijd, had ik iets vergelijkbaars gehad (vermoedelijk niet ook het happen naar voorbijgangers, maar hoogst waarschijnlijk wel in mij).

Wat Hannah & June en Blondie ook al zeggen: is het een pittig temperament, baldadigheid en niet geremd kunnen worden, waarvan je moet leren hoe je daar het beste mee om kunt gaan. Of is het een aangeboren sterke neiging tot inzetten van agressie. Ik denk dat het zeker fijn zal zijn als een gt of iemand van een hondenschool met meer ervaring met pittige types je op weg kan helpen. Je twijfelt nu steeds over 'is ze agressief?' en zo iemand kan je in dat opzicht geruststellen. Welk antwoord het ook is: je hebt dan duidelijkheid. De uitdaging is natuurlijk om wel echt een kundig iemand te vinden.

Als directe tip: zou je het strand voorlopig even kunnen vermijden. En als je er bent: inderdaad veel ruimte aan je hond geven, want je wil niet dat er ook nog spanning van een strakke lijn bijkomt. Dat is op dat moment de druppel.

Je moet jezelf echt niets verwijten, hoor. Dit had je allemaal van tevoren niet kunnen inschatten. Je had immers in theorie een heel goed doordachte, veilige keuze gemaakt, maar de praktijk is anders.

In de toekomst kan je niet kijken, maar ik weet wel dat als je het voor elkaar krijgt om er samen een weg in te vinden, de dingen waar je nu het meeste zorgen om maakt hebt leren te managen, dat juist heel veel voldoening geeft en je echt wel trots op jezelf mag zijn. Het is leuk als iets vanzelf gaat en een puppytijd leuk is voor andere mensen, maar het gaat niet allemaal altijd zo makkelijk.

Edit: En als het niet lukt overigens ook! Ik lees immers nergens dat je niet je best doet.

Hoi Marie, 

Ik ben al een tijdje een stille meelezer, en ik wil je eigenlijk heel heel erg bedanken en complimenteren. Ik heb soms dingen geleerd met mijn eigen pup door dit topic. Soms heb ik ook met frustratie gelezen maar sinds je de gedragstherapeute hebt laten komen (wij voeden aan de hand van haar boek onze pup op!!) heb ik vooral zo veel bewondering voor hoe je het doet. Zoals je omschreef dat je ondanks je handen in het haar nooit echt hebt overwogen om je pup weg te doen maar haar als onderdeel van je gezin ziet. Dat. Het raakt me. Volgens mij ben je ook een geweldige moeder. We hebben allemaal mee kunnen lezen hoe je struggeld met je pup en hoeveel je steeds moet aanpassen en bijleren. Maar je geeft haar niet op.  Ik maak een diepe buiging, daar zouden heel veel diereneigenaren van kunnen leren.

Ook dit stuk: "Ik krijg haar in zithouding, ga er zelf achter zitten, omknel haar met m'n knieën waardoor ze niet meer weg kan en ik begin haar te strelen en kalmerend toe te spreken. Uiteindelijk voel ik haar lichaam ontspannen"

Ik voel aan alles dat voor jouw dit als een ontzettend slecht moment voelt, maar ik lees hier ook zo veel liefde. Dat je ziet dat het bijten, wat echt zeer doet, niet uit boosheid is. En haar dan helpt kalm te worden. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen. Ik geloof in alles dat het goed komt tussen jullie. One way or another. 

Lieve Marie, heb je ooit overwogen om dit hele verhaal op te schrijven, zoals je ook in het forum doet? Je kan namelijk prachtig vertellen. Soms moet ik lachen (soms ook wel een beetje uitlachen het spijt me!) Je verhaal is soms zo grappig, dan weer zit ik met ingehouden adem van de spanning te lezen of ben ik ontroerd door wat je doet. Mocht je hier een klein boekje over schrijven dan ben ik je eerste klant. 

Lieve groetjes, 

Jelena