Pup bijt in alles en is constant in 'overdrive'

Ik ben ook echt voor het uiterlijk van de groenendaeler gevallen, maar ik vond de rasbeschrijving ook bij me passen als ‘gevoelige en intelligente hond die graag met je samenwerkt’. Maar dat wordt natuurlijk gezegd over veel hondenrassen. Ik vind mijn hond overigens niet erg gevoelig en ook niet bijster intelligent – hij is eerder mega beweeglijk en prettig gestoord.

Soms krijg je van die onrealistische verwachtingen mee. Bij de rasbeschrijving van de groenendaeler stond ook ‘dat ze vaak als beste in de puppyklas waren’. Nou, als dat normaal was, was dat een klap in m’n gezicht, want dat waren wij dus echt niet. Hij deed ook niets volgens het boekje (ik had het gevoel dat al dat inlezen voor niets was geweest), alleen zindelijk worden. Dat dan weer wel.

Ik kreeg aan het begin echt allerlei adviezen en zag door de bomen het bos niet meer.

Ik vind het knap van je dat je er zelf voor kiest welk hulpmiddel je wel en niet wilt gebruiken en dat je daarvoor staat, ook al keuren mensen het af. Het is jouw keuze en het is jouw hond. Uiteindelijk ben jij degene die met je hond een weg moet vinden, niet een ander.

Gaanderweg ga je dingen meenemen en andere naast je neer leggen. En hé, niemand is perfect.

Om in te gaan op de punten waar je tegenaan loopt:

(ik wil hierbij toevoegen: alleen maar omdat ik het zo aanpak, wil nog niet zeggen dat het voor jouw hond ook zal werken)

Misschien kan je een balans proberen te vinden tussen juist heel veel extra vrijheid geven, zodat ze zich kan uitleven, en daarna pas wat vrijheid beperken.

Mijn hond had als pup (en nu nog steeds wel eens trouwens, die van mij wordt nooit volwassen denk ik) vaak 'de zoomies'. Zo van: standje gek en gaaaan! Ik denk dat het helpt als je je hond af en toe flink de kans geeft om crazy los te gaan. Waar dat veilig kan (buiten is uiteraard handiger, in de tuin bijvoorbeeld). Dan kan die opgekropte energie er lekker uit.

Daarna ging ik wandelen en kon hij ineens wel normaal doen.

Ik ging de zoomies tactisch inzetten. Zodra je ziet: ‘ohjee, het zit er aan te komen’, herkennen en juist die vrijheid geven om dat te laten gaan. Kanaliseren.

Ik denk dat een hond heel goed aanvoelt bij wie hij/zij wat kan maken en bij wie niet. Ik merkte bij mijn hond dat hij altijd heel voorzichtig omging met vreemden en zich heel graag met zijn tandjes uitleefde op bekenden (lees: op mij). Dat is ‘veilig’ en bekend. Niet per se iets negatiefs dus. Ze durft dus lekker brutaal te doen bij jouw zoon. ‘Hap’.

Een hond krijgt met ieder gezinslid een eigen band. Het is prima als jij het voor hem probeert op te lossen (je ondermijnt zijn gezag niet hoor), maar ik denk dat het ook goed is als jouw zoon het leert op te lossen. Als iedereen op één lijn zit qua opvoedmethode is dat erg fijn (zowel als van jou als van jouw zoon krijgt ze dan dezelfde boodschap, jullie kunnen elkaar bevestigen). Bij mij thuis was iedereen doodsbang voor de hond. Niemand durfde die happert uit te laten en ik moest hem opvoeden. Dat is me (uiteindelijk) gelukt en iedereen kan hier met hem wandelen.

Misschien kan je met je zoon samen op de cursus met het trainen afwisselen? Soms doe jij een paar oefeningen met haar en soms jouw zoon? Het is niet zo gek dat een hond leert zich voorbeeldig te gedragen op het trainingsveld en het elders lijkt alsof ze niets geleerd heeft. Gedrag leren ze situatiegebonden en je moet ze leren generaliseren. Dat is een kwestie van consequent herhalen, herhalen, herhalen. Op verschillende plekken.

Ik zou zelf de opdracht ‘blijf’ niet zo snel thuis al gebruiken bij een mand/kleedje. Dan leer je immers dat je hond de opdracht mag verbreken. En terecht, want je bent zelf dan veel te ver weg. Je vraagt dan echt teveel van je hond. Ik zou ‘blijf’ alleen gebruiken in een trainingssituatie en hem niet de kans geven om het fout te doen. Het aanleren van ‘blijf’ doe je alleen in hele kleine stapjes.

Ik vind de blijf of plaats oefening wel heel goed voor het aanleren van zelfcontrole. Als je hond het eenmaal beheerst, kan je er heel veel mee. Ik zet zelf ‘plaats’ graag in als iemand aan de deur komt. Hij ligt dan op zijn kleedje (een paar meter bij de deur vandaan) en als het een postbode is of een onbekende, dan blijft hij daar. Als het een bekende is, roep ik hem, want dan mag hij komen begroeten.

Nogmaals ik zeg nergens dat het hele gezin niet aanwezig mag zijn. Enkel dat het misschien wel goed is als je zoon meer 1 op 1 bezig met haar is. Verder zal ik er maar niks meer over zeggen. 

Vandaag ben ik voor de laatste vaccinatie naar de dierenarts geweest en pup weegt al een goeie 11 kilo, dat maakt haar niet zo makkelijk meer hanteerbaar wanneer ze een tantrum heeft.

Wel de problematiek van overdreven hard en frequent bijten (vooral naar zoon) terug besproken en tot het besluit gekomen dat wij meer gebaat zouden zijn met een minder fysiek corrigerende aanpak. Ik kreeg de gegevens van een dame uit Kemmel (ook West-Vlaanderen ) die voor een totaal andere aanpak gaat dan wat ik nu meekreeg in mijn hondenschool.

Ik bestelde onmiddellijk haar 2 boeken. Eentje komt er morgen al aan.

https://www.bol.com/be/nl/c/joke-monteny/15299292/

Ik weet niet of Joke Monteny hier gekend is op het forum, bij de Vlamingen misschien? Ze werkt vanuit een wetenschappelijke achtergrond en to-taal niet vanuit de dominantietheorie.

Als de problemen aanhouden zal ik haar sowieso contacteren, Kemmel is op minder dan een uur rijden van bij ons, dus da's haalbaar, ook om haar eventueel aan huis te laten komen.

Met het oog op onze reis waarbij zoon dan 10 dagen alleen met de hond is én na de uitleg van Michelle heb ik trouwens nu ook een puppyren besteld. Als ze daar wat meer zou inzitten ipv zomaar in de woonkamer rond te dolen, vermijden we inderdaad misschien problemen als zomaar out of the blue in zijn knie bijten als hij aan tafel zit of in stoelen of banken knagen en dan een tantrum krijgen als haar dat verboden wordt.

Beter preventief optreden dan 10 keer nee te moeten zeggen want dat werkt idd als een rode lap op een stier.

Btw, we maakten vanmiddag een heel leuke boswandeling. Het was even rijden, maar door de regen waren we er bijna alleen, we hadden een lange lijn en ook al snuffelde de pup voortdurend, ze bleef ons in het oog houden en liep de hele tijd weer netjes tot bij ons. Eens geen gedoe met netjes dicht aan het been lopen op wandeling, dat was zalig.

Nu maar hopen dat dit geen negatief effect zal hebben op gewoon netjes dicht langs straat wandelen want vanavond gewoon even een paar meter in m'n straat gelopen en teruggekeerd want ze bleef maar in de (kortere) lijn bijten en als een zotteke van links naar rechts springen (de kat volgde haar ook op relatief korte afstand, dat deed er ook geen goed aan)... Gelukkig wel nog haar behoefte gedaan en daarna direct zonder morren in de bench, ze was waarschijnlijk gewoon te moe.

Wat fijn dat je je verder gaat verdiepen in een andere methode. Ik ken haar niet maar wat je schrijft klinkt beter en moderner dan de aanpak van de hondenschool. De ren is denk ik ook een hele fijne aanvulling voor jullie om wat rust te creëren. 

Het lijkt me trouwens voor je zoon ook fijn om binnenkort even een dag alleen met de hond te zijn, voordat jullie echt weg gaan. Dan kan hij ervaren hoe dat gaat en zien waar hij tegenaan loopt. Misschien gaat het juist heel goed en geeft hem dat vertrouwen of gaan er dingen minder maar dan is er nog tijd om daar een oplossing voor te vinden. Ik kan me voorstellen dat meerdere dagen achtereen best spannend is voor hem. 

Fijn dat de boswandeling een succes was. Dat het daarna dan weer even minder gaat hoort er gewoon bij, dat gaat allemaal met vallen en opstaan. 

11 Kilo is al een aardig gewicht, zeker omdat poedels hoog op de poten staan, ik snap helemaal dat dat lastig kan zijn om in bedwang te houden. Hier hebben we sinds een paar weken een puber van 17 kilo die af en toe nog in de puppybijtfase zit waarbij dan alle stoppen doorslaan dus ik herken het probleem. Gelukkig wordt het steeds minder. Hij heeft zijn tanden wel al volledig gewisseld en dat scheelt heel veel. Puppytandjes zijn heel scherp en venijnig, dat wordt veel minder na het wisselen. Maar ik vermoed dat tegen die tijd jullie pup niet meer zoveel bijtgedrag zal vertonen. 

Vandaag was het bijten erger dan ooit, nu zelfs voor het eerst buitenhuis, toen ze mocht snuffelen in de duinen. Toen viel ze ons aan ipv lekker te snuffelen. Ze sliep nochtans veel.

Ondertussen zitten we hier allemaal onder de schrammen en wondjes, want ze begint steeds harder te bijten, hoger tegen ons aan te springen ook en op den duur echt de hele tijd, er is amper nog normale interactie mogelijk.

Zou ze misschien last kunnen hebben van die vaccinatie, dat ze daarom vervelend doet ondanks het feit dat ze precies wel meer sliep dan anders? Pff, op den duur weten we het echt niet meer.

Wat vervelend dat het nu erger was. Je moedeloosheid is voelbaar. En ik snap je al is onze situatie iets anders. 

Is ze al vaker in de duinen geweest? Er zijn daar heel wat geurtjes waar ze opgewonden van kan raken.

Helpt t om haar iets in haar bek te laten houden? Een nepstok bv?

Ik denk zeker dat ze zich door de vaccinatie niet lekker kan voelen en dit op het gedrag invloed kan hebben.

Rustig aan doen maar.

Het gaat met ups en downs. Mijn hond was als pup de ene dag ook veel erger dan de andere dag. Het verschilde zelfs op de dag zelf: soms als hij wakker werd was het meteen al raak en soms dan weer niet. Er was niet altijd een touw aan vast te knopen waardoor dat kwam.

Zoals Kees zegt: het kan best komen door al die nieuwe indrukken in de duinen. Maar dat hoeft (naar mijn eigen ervaring) dus niet.

Ik denk dat het per hond verschilt hoe hij/zij op een vaccinatie reageert. Mijn hond werd juist heel duf van de cocktailenting.

Vergeet niet: je hond bedoelt niets kwaads met het bijten. Dat is gewoon de manier waarop ze de wereld ontdekt en met de wereld interactie zoekt. Het hoort bij haar (door de natuur ingebakken) 'puppypakket'.

De duinen zijn hier vlakbij, we wandelen en snuffelen er vaak, maar mijn dochter had de vergissing begaan een rok aan te doen en dat flappert en is aantrekkelijk om naar te happen. Toen ze los vroeg en toen dat niet opgevolgd werd, een wat dwingender 'los',  begon het bijten en opspringen.

De pup is echt groot aan het worden, kan al over de eettafel heen hangen met haar voorpoten en hoofd en ook op zo'n momenten, wanneer we haar vragen eraf te komen en als dat niet opgevolgd worden, haar poten op de grond helpen zetten wanneer ze bvb. niet door iets anders kan afgeleid worden, gebeurt het soms. Bijtaanvallen.

Ik weet wel dat we zoveel mogelijk preventief moeten optreden zodat we niet moeten corrigeren, of dat we moeten afleiden, maar soms kan het niet anders.  Dat lokt die aanvallen echt uit. Ik kijk al uit naar het moment dat die ren arriveert, dat zou ook moeten helpen, toch zeker voor thuis.

Jeetje.. wat wordt er tegenwoordig toch al veel verwacht van die jonge beestjes. Overal lees je alleen nog maar hoe moeilijk het allemaal is. Zijn er uberhaupt nog mensen die genieten van een pup in huis? ....

Waar lees je dat overal? 

Een rok kan inderdaad een enorme uitlokking zijn, daar zou ik nog even mee wachten. Even ter geruststelling, met onze puber kan ik zelfs niet in een losse jogging broek lopen (dit heb ik één keer geprobeerd), dat komt allemaal vanzelf goed. 

Toch zou ik, ook wanneer het voorkomen niet gelukt is, niet teveel focussen op het corrigeren. Op die momenten is je hond waarschijnlijk niet leerbaar en dat geeft dat aan beide kanten frustratie. Daarnaast bewaar ik zelf een corrigerende 'nee' voor de momenten waarop er wel geluisterd wordt, ik wil niet dat de hond leert om bij nee toch ja te doen. Op momenten dat je weet dat je de hond niet kan stoppen zou ik proberen afleiding te creëren. Ik loop nu bijvoorbeeld altijd met voertjes, als hij begint met opspringen en bijten, gooi ik een snoepje voor zijn neus langs en zeg ik 'zoek' (wel eerst het zoekwoord aanleren natuurlijk). Nu ben ik langzamerhand aan het beginnen met nee zeggen omdat hij voorzichtig aan iets milder wordt. Ik ze nu nee (op een rustige maar duidelijke toon) en houd hem bijvoorbeeld vast op een manier dat hij niet kan bijten en laat hem zitten, wanneer hij dat netjes doet (en dat gaat steeds beter) beloon ik hem uitgebreid. Soms lukt dit niet en dan val ik weer terug op de methode van het voertjes zoeken. Inmiddels begint onze hond nee steeds beter te begrijpen en het zit commando 'zit' er heel goed in, anders heeft dit geen zin. Onze hond is trouwens een stukje ouder maar heeft alle basis gemist dus niet één op één te vergelijken met een pup. 

Ook ik heb af en toe de neiging om hem even flink te corrigeren (ben herstellende van gescheurde enkelbanden en hij is flink sterk) maar dat is in deze fase geen oplossing. Ik houd me dus netjes in en zonder deze correctie gaat het wel steeds beter. Soms moet je in deze fase iets meer slikken van je pup dan dat gevoelsmatig klopt. Dit komt omdat het voortkomt uit onkunde van je pup, die weet op dat moment niet wat die met de situatie aan moet. Het helpt om je te blijven realiseren dat het echt nog een hele jonge pup is, die soms echt even niet weet wat die met de omgeving aan moet het is meer wanhoop dan gericht handelen. 

Misschien helpt het ook om op te schrijven wat er nu goed gaat dat kan helpen met relativeren. Volgens mij gaat het in grote lijnen steeds iets beter, ondanks dat er af en toe mindere momenten zijn (en die horen er nou eenmaal bij).

Ergens snap ik je wel Lola, waarschijnlijk zullen er hier veel mensen zijn die volop genieten van een pup. Maar ik denk dat de meesten hier ook al vaker een pup/hond in huis hebben gehad, je weet misschien meer en beter wat je te wachten staat. Plus dat als alles lekker loopt en je geniet er van, dan zal je toch iets minder snel om hulp vragen, of je ervaring delen.

Ik herken het in elk geval bij mezelf, wij hebben voor het eerst een hond en ook ik heb een topic geopend na een paar weken om even van me af te schrijven en te checken of wat er gebeurde klopte. Gelukkig werd ik gelijk gerustgesteld dat het normaal was. Uiteindelijk had ik zelf nog het meest aan de tip om in en uit te ademen en te relaxen, haha, dat moest ik even horen. Al sinds we wisten dat we een pup wilden ben ik op youtube trainers gaan volgen. Zak George vind ik erg goed en ik kijk graag zijn filmpjes hoe hij zijn pups traint. In het begin hadden wij ook wat moeite met het puppybijten en ik werd onzeker of het normaal was zoals het ging. Dus ik weer die filmpjes kijken en ik kwam er een tegen waarin hij met zijn pup aan het trainen was en vertelde dat ( als ik het me goed herinner) met 11 weken het bijten echt minder werd en bij 13 weken ongeveer de laatste keer was dat hij echt kon herinneren dat zijn pup had gebeten. Ooooh, dacht ik, dat komt goed we hebben nog even (onze pup was toen 11 weken). Maar de 13 weken kwamen en gingen en het puppybijten was nog steeds volop aanwezig en we deden heel hard ons best te doen wat hij in zijn filmpjes ook deed. En ja ik snapte echt wel dat het bij ons niet precies zo zou gaan als bij zo'n ervaren hondentrainer maar toch werd ik wel wat onzeker. Klopt het wel? Doen we het wel goed? Is er misschien iets anders aan de hand? Gelukkig is het allemaal goed gekomen, al heeft hij nu met 6,5 maand nog wel eens zijn buien, maar dat zal misschien ook de puberteit zijn. We kunnen het nu in elk geval heel snel oplossen en doorbreken. Dus Marie, als dat je mag motiveren: ga zo door, hou vol, het komt goed! Al kan ik me ook echt voorstellen dat je twijfelt over wat er gebeurt. Als alles nieuw is en je wat onzeker bent dan is het helemaal niet gek om er even doorheen te zitten en je dit soort dingen af te vragen. En dan hielp het mij niet om te lezen dat het zo erg is wanneer je het wel lastig vindt en dat dat niet begrepen wordt. Daardoor zou ik me alleen nog maar meer afvragen of het wel klopt wat ik ervaar op dat moment. 

Ja, ik ben het met je eens, de lat mag echt lager voor veel pups en er zijn talloze dingen die helemaal geweldig zijn en waar je heel erg van kunt genieten met een pup in huis. Maar het is niet erg als je dat niet (altijd) hebt, dat mag ook groeien, dat mag je leren en ontdekken. De lat mag ook wat lager voor "eerste puppy"-eigenaars wat mij betreft.

Oh, ja. Rokken. Die heb ik ook niet kunnen dragen in de puppymaanden. Zelfs door m'n broeken heen had ik nog blauwe plekken van die tandjes. Een rok was zeker geen optie.

Ik ben het met Hannah & June eens: houd het op een stevige nee.

En uitkijken naar die ren. Dat is een fijn vooruitzicht (ik had die tip van Michelle graag gehad en zou zeker een ren inzetten als ik terug kon gaan in de tijd).

Ik hoop wel dat de ren hoog en stevig genoeg is, anders springt ze er snel uit..

Ik zeg eigenlijk te weinig dat we ook echt wel leuke momenten hebben. Gisteren bijvoorbeeld was ze de hele dag veel rustiger, we maakten een leuke uitstap, dat doet ze steeds liever. Ik dacht de eerste weken dat ik een wagenzieke hond had, maar ondertussen besef ik dat ze overgaf van de stress, tegenwoordig zit ze graag in de auto (gewoon op de achterbank, met speciaal riempje, ze kan naar buiten kijken).

Soms ben ik inderdaad onzeker. We waren laatst gevraagd bij vrienden die een border collie pup hebben van 1 dagje jonger en die hond doet werkelijk alles wat hem gevraagd wordt. Wij konden daar op ons gemak van de hapjes op de lage tafel eten, onze drank werd niet omgegooid, het hondje liep rustig in de tuin rond, probeerde niet bij ons op de (tuin)bank te springen 'want hij weet dat dat niet mag', speelde af en toe met een frisbee die hij ook netjes kon apporteren. Niet alleen luisterde die hond veel beter, hij is ook veel minder zenuwachtig. Hun kippen en kat lopen er gewoon los bij in de tuin, en het enige dat hij wel eens doet is er in een cirkel rond lopen, maar hij springt er niet op, zoals onze pup sowieso zou doen.

Ik weet het, het is zoals bij kinderen, die moet je ook niet constant gaan vergelijken, maar ik was toch onder de indruk. Toen ik hen dat zei, kreeg ik zo'n monkellachje en de opmerking 'ja, je moet dat opvoeden hé, zo'n hond, gewoon zorgen dat hij luistert'. Al voegden ze er onmiddellijk aan toe dat ze wel gezien hadden dat het met onze pup niet zo eenvoudig was als bij hen, een heel ander temperament (we volgden ook samen de puppyles)...

Ze drongen er dit keer trouwens niet op aan dat wij onze pup zouden meebrengen, de vorige keren sprong de onze voortdurend bovenop die van hen, hun pupje er gewoon onder op zijn rug, verbaasd over zo'n overrompeling haha. We hebben ze wel rap uit elkaar gehaald.

Ik kom hier wel vaak over als diegene met de klaagzang, maar het is telkens als ik mij echt onzeker voel, toegegeven bij momenten zelfs de wanhoop nabij, dat ik hier verschijn. Ik kan echt niet genoeg benadrukken hoeveel ik mij telkens kan optrekken aan jullie bemoedigende woorden, waarvoor dank nu ook nog eens aan Hannah&June, Catndog, Carlien en zovele anderen in dit topic...

Ik las ondertussen met veel aandacht het boekje "welkom puppy" van Joke Monteny en dat is helemaal in de geest geschreven van het advies dat ik hier doorgaans op dit forum krijg. De lat voor een pup niet te hoog leggen, geduld hebben...

Haar 7 handvaten:

1. Leer de taal van je pup (de signalen)

2. Vermijd fouten (vb. door gebruik te maken van een ren, hekjes)

3. Beloon gewenst gedrag

4. Negeer ongewenst gedrag

5. Grijp tijdig in (vb. door voor er iets fout kan gaan al iets anders aan te bieden, af te leiden)

6. Leer gewenst gedrag aan

7. Gebruik enkel de juiste straffen (vb. het koekje verdwijnt bij ongewenst gedrag)

Toegegeven, ik vind dat niet allemaal altijd zo gemakkelijk om toe te passen, maar ik probeer wel steeds meer die richting uit te denken.

Het is toch heel logisch dat je onzeker bent en heel graag even wilt spuien en tips en adviezen vragen?! Dan vergeet je de leuke momenten en de dingen die wel goed gaan, heel erg goed te begrijpen. Het is ook jullie eerste hond/pup toch?

Heel veel succes met alles, komt vast goed met jullie hondje, ze is ook echt nog wel heel jong hoor!

Dat klinkt goed!

Jullie komen er echt wel. Al is de weg misschien wat hobbelig, het is ook enorm verrijkend en leerzaam.

Helemaal mee eens. Onzekerheid hoort er bij en dat mag altijd alleen ligt ze lat inderdaad erg hoog. Je hoort nooit iemand meer met een leuk verhaal. Tuurlijk wil je een bevestiging of je het goed doet. Echter lees je constant "de pup doet dit nog, de pup kan dit nog niet, de pup is nog niet zindelijk, de pup luisterde nog niet". Als je dan vraagt hoe oud het beestje is, dan is die soms nog maar 3 a 4 maanden. Wat verwachten we toch met zn allen? Idd relax, laat los. Geniet zolang het nog kan, voor je het weet zijn ze groot. Hoe cliché het ook is . Er wordt zoveel verwacht. Ze moeten met 8 weken al opeens wennen aan een nieuw baasje, nieuwe omgeving, nest kwijt, auto rijden, puppy cursus, nieuw ritme en geuren. Dan nog de zindelijkheid, alsof dat niet al genoeg is moet de hond ook al compleet luisteren, goed in de bench kunnen en dit leuk vinden zonder training, nachten door slapen, niet bijten, uren lang alleen zijn en ga zo maar door..... we vergeten soms wat we in huis hebben gehaald en hoe jong ze zijn, mag best bij stil gestaan worden. T is niet lullig of aanvallend bedoeld. 

Tuurlijk! Iedereen is wel eens onzeker. Vragen mag altijd. Leuke momenten vergeten? Dat niet. Dit mocht echt wel bovenaan staan..... daar draait het uit eindelijk toch allemaal om? Het negatieve komt uit eindelijk wel goed als je hier rustig aan werkt en de pup de tijd geeft. Probeer er iets positiefs van te maken.. tis echt niet allemaal alleen maar ellendig, ze zijn gewoon nog heel jong en moeten de kans krijgen dit op een goede en positieve manier te leren. 

Ik snap je, ben dat ook met je eens. Het kostte mij alleen even een tijdje om me dat te realiseren.(sorry Harm) Ik denk dat ik er met een volgende pup heel anders in zou staan, al zal ik daar ook tegen vanalles weer aanlopen. Maar goed ik snap je punt.

Het bijtgedrag van mijn pup naar mijn zoon toe is zo constant, dat ik nu toch meer en meer de raad krijg een gedragsdeskundige te raadplegen. Het is nog steeds onmogelijk voor hem om in dezelfde ruimte te zijn. De ren is toegekomen, dat is echt een opluchting in die zin dat zoon zich weer normaal kan voortbewegen in ons huis, aan tafel kan zitten zonder dat de hond time-out in de bench krijgt enz.

Het is duidelijk dat ik hier sommige mensen zwaar op de zenuwen werk en dat zo'n probleem bij die mensen ook wat gebagatelliseerd wordt, maar oa mijn dierenarts zei me dat dit niet normaal is. Dat ze 's morgens vanuit een rustige toestand, rechtstreeks op m'n zoon afstapt en hem keihard begint te bijten, dus zeker niet alleen als ze moe wordt of als ze iets ziet flapperen of er gespeeld wordt maar gewoon altijd, altijd.

Dat kan zijn door iets dat we verkeerd doen of in het begin gedaan hebben, maar doe hier aub niet alsof ik hier kom klagen of zeuren omdat mijn hond nog geen pootje kan geven ofzo., beste Lola. Ik ben blij dat dit forum bestaat, want ik heb hier al veel goeie sturing en steun gekregen, maar het is niet door neerbuigende berichten als die van jou dat ikzelf of mijn pup geholpen worden. En wat is eigenlijk de bedoeling van dit forum? Toch niet enkel jezelf bewieroken en 'pootjes' geven aan je 'vriendjes' mag ik hopen?

Is je zoon vaak thuis? Mijn zoon vluchtte naar zijn kamer of was naar school, buiten spelen, voetballen enzo en als hij zich dan liet zien was Mila helemaal door het dolle heen. Gelukkig is dit vanzelf over gegaan doordat mijn zoon weer vaker in de huiskamer bij ons kwam zitten en mee ging met uitlaten en buiten met haar ging spelen. Niet in huis. Hij is ook vaker gewoon op de bank gaan zitten met haar terwijl ze aan het slapen was. Het is met de tijd over gegaan gelukkig! Vond het ook echt vervelend.

Hulp ter plaatse inroepen lijkt me zeker niet overbodig, zeker gezien je zoon al volwassen is, lijkt er mij toch wel ergens een storing onderling te zitten die beter ter plaatse kan bekeken worden.

Jullie doen jullie best, maar al er op dat vlak geen verbetering te zien is, dan is online raad vragen gewoon niet meer genoeg. 

Hopelijk is het iets enorm simpels waar je gewoon nog niet opgekomen bent en dat makkelijk te verhelpen is, want zo is het voor niemand geen leven meer.  Succes!

Ik volg met belangstelling de updates. Samenwerken met een gedragsdeskundige is zeker geen slecht idee daar je met een slim en pittig pupje te maken hebt. 

Probeer je maar niets aan te trekken van andere honden(eigenaars). Elke hond is anders en ook al beweert bijna iedereen dat alle gedrag te wijzigen is door middel van training ben ik het hier niet mee eens. Voor mij is een hond 70% karakter en 30% training. Mochi is bijvoorbeeld ONTZETTEND vocaal en heeft ook zo'n geweldige schelle blaf die je bij een chihuahua verwacht dus leuk is anders. Hij heeft echter wel het commando 'stil' aangeleerd gekregen en daarmee kunnen we hem doen ophouden. Echter omdat hij zo snel getriggerd is om te blaffen blijft hij gewoon vaker en meer blaffen dan andere honden. Dit komt al snel over als ongemanierd, slecht getraind en agressief t.o.v. personen met een hond die geen of minder neiging tot blaffen heeft. Vaak dus vieze blikken en gefluister. We trekken het ons niet aan en genieten van Mochi zoals hij is en blijven gewoon verder oefenen. Hij is ondertussen al bijna senior maar toch vinden we dat hij nieuwe dingen blijft oppikken. 

Jouw lieve pupje lijkt een grote aanleg te hebben tot communiceren met zijn bek dus dit zal er waarschijnlijk altijd wel blijven inzitten maar lijkt me prima aan banden te leggen tot een niveau waar jullie comfortabel mee zijn. Zoek gerust live hulp want iemand die het gedrag met eigen ogen kan zien kan altijd een beter oordeel vellen dan wij die hier achter ons toetsenbord gissingen proberen te maken.

Je bent in elk geval super bezig en echt tof om te zien hoe je het leven van heel het gezin stap per stap probeert draaglijker te maken. Om eerlijk te zijn denk ik dat veel mensen zo'n "terrorpup" (is ze niet hoor!) al lang hadden teruggebracht naar plaats van oorsprong. Het siert jullie allen dat er zoveel werk en energie in haar opname in het gezin gestoken wordt.

Het is toch je zoon die 'de kordate roedelleider' had moeten spelen tijdens de les in de "hs" waar ze zware fysieke correcties op 11-12 weken oude pups uitoefenen? De rest van de familie doet niet mee en staat aan de zijlijn?

Ik heb begrepen dat jullie jullie pup niet meer fysiek willen immobiliseren. Goed. Maar poedels zijn heel intelligent en kunnen zulke dingen goed onthouden. De acties die reeds werden uitgevoerd op de pup, waren waarschijnlijk fysiek maar vooral ook emotioneel schadelijk voor haar. De vertrouwensband tussen je zoon en je pup is volledig gebroken. Misschien ziet de pup je zoon zelfs als een bedreiging, als iemand die haar terug pijn kan doen.. Vandaar al die bijtaanvallen.. 

Ik denk inderdaad dat het verstandig is om iemand mee te laten kijken naar de interactie tussen je zoon en de hond. Het kan soms aan hele subtiele dingen liggen waar een hond op reageert, lichaamshouding, stem, de hond aankijken of juist niet, de manier van bewegen etc. Het kan ook zijn dat hij graag met de pup speelt en de grens tussen het spel en het nemen van de leiding onduidelijk is voor de pup.

Misschien dat een gedragstherapeut direct ziet wat er verbeterd kan worden en duidelijke tips heeft. Als het mogelijk is zou het voor de vakantie natuurlijk het fijnste zijn voor hem. Het kan ook best zijn dat puppies niet helemaal zijn ding zijn terwijl hij bijvoorbeeld wél goed met puber- en/of volwassen honden kan omgaan. Dat verschilt per persoon, ik heb zelf ook meer met wat oudere honden (katten net zo trouwens). 

Siara, ik ben het niet helemaal eens met het percentage dat je noemt. Het ligt ook aan het soort gedrag, het ontdekken met de tandjes en bijvoorbeeld trekken aan de lijn is, denk ik, bijna altijd geheel af te leren terwijl jachtinstinct vaak veel lastiger is. Wel is het zo dat niet elke pup een enorme bijter is, dat is inderdaad een stukje aanleg. Ondanks die aanleg is het dus wel goed af te leren (en ook van nature groeien ze hier gedeeltelijk overheen). Dit bedoel ik niet als aanval (blaffen kan inderdaad lastig zijn) maar het klinkt op deze manier niet heel hoopgevend voor Marie, terwijl juist bijtgedrag zelden voorkomt bij oudere honden. 

Ik denk dat dit een beetje wishfull thinking van jouw kant is om het op onze keuze voor de puppylessen te schuiven. Al van de eerste les heb ik het probleem voorgelegd aan de begeleider daar en die weet het gedrag van de hond inderdaad aan het feit dat mijn zoon te zacht is en onvoldoende gezag (dominantie) uitstraalt.

Het probleem is dus zeker niet in de hondenschool ontstaan, hoe graag je dat ook zou willen.

Ik moet de link nog vragen, maar een vriendin vertelde over een filmpje waarin vooral de dochter van een gezin perse een hond wou. Het meisje voelde zich enorm verantwoordelijk eens ze er één kreeg en ze was er na schooltijd heel plichtsbewust en liefdevol mee bezig. Maar de hond beet haar voortdurend en bijna altijd enkel haar. De ouders die afstandelijker deden tegen de hond werden amper gebeten.

Hier was de hond ook vooral als cadeau voor mijn zoon bedoeld, toen hij 20 werd, al wilden we het nooit echt voorstellen als een verjaardagscadeau (dat hoort niet met een levend wezen), het was naast de gezinshond, toch vooral bedoeld als zijn hond waar hij al zo lang naar verlangde. Dankzij z'n stage hier in de buurt kon hij er de eerste weken ook veel meer mee bezig zijn dan de 2 andere kinderen die op kot (kamers) zaten in de week. Eigenlijk zorg ik wel het meest voor de hond omdat ik het meest thuis ben, maar zoon voelt zich minstens even verantwoordelijk. In die zin is er een zeker parallel met het verhaal van dat meisje.

Het meisje in het filmpje kreeg hulp van een gedragstherapeut.

Telkens ze de ruimte betreedt waarin de hond aanwezig is moet ze hondenkoekjes, of lekkere stukjes vlees op de grond strooien. Niet uit de hand geven, de hond ook niet echt benaderen, gewoon lekkers strooien en de hond laten zoeken. Op den duur zou de hond niet meer pavlov-gewijs denken aan fysiek contact met het meisje (met de tanden in dit geval), maar gewoon eerst op afstand blijven en haar binnenkomst associëren met een prettige gebeurtenis als koekjes zoeken. Zo zou het patroon van meisje zien=onmiddelijk bijten, doorbroken worden.

We overwegen om het ook zo eens te proberen.

Sowieso wordt het spannend, wij vertrekken in minder dan een week op reis en dan blijft zoon alleen met de hond. Hopelijk draait dat goed uit, zo niet gaan wij ook professionele hulp aan huis laten komen. Onze dierenarts raadde daarvoor Joke Monteny aan.

Btw, ik vergat ook te stoefen. Mijn hond leert inderdaad ontzettend graag allerlei truukjes. In het begin dacht ik dit niet te vaak te doen, want ik wou er geen circushond van maken, maar ze doet dat gewoon graag. In een paar minuten tijd kent ze het verschil tussen een pootje en een high five en ze heeft daar duidelijk plezier in dat iedereen zo enthousiast reageert op zo'n high five. Redelijk onnozel, maar het is zo schattig.