Amputatie oude hond?

Beste forummers,

Ik heb een account aangemaakt om even de visie van andere hondeneigenaren te horen.

Onze hond van 13 (golden) heeft al een paar jaren een gezwel aan zijn achterpoot. Het gaf de eerste jaren geen klachten, maar is in de afgelopen maanden zó gegroeid, dat de bult open is gegaan en de tumor naar buiten komt sinds dit weekend. Omdat hij eerder geen klachten had, hebben we er in overleg niets aan gedaan. De bult verwijderen, betekent namelijk amputatie. Hij zit te vast en er is geen hechtingmateriaal. 

Nu is de bult dus echt een probleem. Het is een open wond geworden, moet verbonden blijven. Onze hond heeft er last van en kan er nog moeilijk op staan.

Nu hebben we voor dinsdag een afspraak staan bij de DA (spoed arts gaf aan dat wanneer goed verbonden we het best naar eigen DA konden gaan), waar wij gaan horen dat de enige optie Nu is amputeren. Maar doe je dat nog op deze leeftijd?

Onze hond heeft namelijk nog een tumor op zijn flank, een gezwel bij zijn oog, is doof en ziet niet alles meer. Omhoog komen kost hem veel moeite en hij haalt geen plezier meer uit wandelen. Willen we hem dan nog een pootamputatie aan doen? Hij is echter nog wel altijd enthousiast naar ons en de kinderen en knuffelt nog graag. Maar buiten dat slaapt hij enkel nog.

Ik wil hem nog niet missen en wil alles voor hem doen, maar vraag mij af wat het beste is voor hem en niet per se voor ons. Want de pijn, narcose van de operatie, de medicatie, dan nog de aanpassing van het leven zonder achterpoot ... 

Misschien zijn er hier mensen met soortgelijke situaties (geweest)?

Dank jullie

Nee, geen soortgelijke situatie. En hoe moeilijk ook, en ik snap dat je antwoorden zoekt; alleen jij kan die beslissing maken. Niemand anders. 

Sterkte! 

Iets soortgelijks, maar toch anders.

mijn oude hond,  bloedziekte en kreeg chronisch prednison, kon daardoor geen gebruikelijke pijnmedicatie krijgen en degene die hij mocht kon hij niet tegen.

Hij scheurde zijn kruisbanden en ik liet hem opereren, toen was hij 11 jaar oud. De pijnmedicatie, dat wist ik toen nog niet. Die hond heeft heel veel pijn gehad en heel lang moeten revalideren, ook omdat zijn leeftijd niet meewerkte maar ook zijn chronische ziekte niet. Ik had zoveel spijt dat ik hem had laten opereren, ik,had het hem niet aan mogen doen,

Een jaar later ging hij door zijn andere poot. Hij was bijna 13 toen, ik heb toen besloten hem in te laten slapen. Dat deed veel pijn, een hond in laten slapen die geopereerd kon worden,  ik had de afspraak al staan!  Hij moest nog een week wachten.

Toen ben ik na gaan denken , keek naar mijn hond die zoveel pijn had, en ik heb gekozen voor mijn hond. Ik,heb hem de  operatie, de pijn en de revaliditatie bespaard. Ik zag hem liggen, zoveel pijn had hij, zijn snuit werd met het uur smaller. Ik zei tegen hem nu moet je nog een keer die operatie, ik kreeg een keihard , NEE niet weer terug. Diezelfde avond is hij ingeslapen met volledig begrip van mijn dierenarts. Ik had toen alleen spijt dat ik het die ochtend niet had laten doen . Het was verschrikkelijk, echt waar, maar het was goed.

Alleen jij kan de beslissing nemen voor je hond,  maar laat meetellen, de operatie is zwaar, is de tumor kwaadaardig en hij zit er allang? Grote kans op uitzaaiingen,  de revalidatie, leren lopen met drie poten evenwicht zoeken enzv.  Als er uitzaaiingen zijn..... Wil je dan voor een paar maanden of weken, je hond dit dan nog aandoen?  Laat vooral het levensplezier voor je hond tellen,

Heel veel sterkte met je beslissing, want wat je besluit, het zal altijd moeilijk zijn,

Overleg goed met je dierenarts en besluit niets overhaast, maar als ik je verhaal lees, weet je zelf al wat je moet doen. Heel veel sterkte nogmaals,

Heb je ook een second opinion aangevraagd bij een specialist? Vooral bij dit soort belangrijke ingrepen zou ik zeker de mening van een deskundige (of iig een tweede da) aanvragen. 

je schrijft; Onze hond heeft namelijk nog een tumor op zijn flank, een gezwel bij zijn oog, is doof en ziet niet alles meer. Omhoog komen kost hem veel moeite en hij haalt geen plezier meer uit wandelen.

naar de kinderen is hij nog enthousiast, schrijf je. Als je de hond nu verder laat aftakelen tot een zielig hoopje hond, hoe herinneren de kinderen de hond dan?? 

Hij is al best heel oud, en hoeveel tijd geef je hem extra dan??

Zou hij de revalidatie nog wel aan kunnen hij komt al moeilijk omhoog.

Ik zou het niet doen, liefde is ook loslaten.  Het belang van de hond moet voorop staan. Vind ik.

Lees het boekje: zijn we niet te vroeg?  geschreven door Hugo van Duyn eens.

is te vinden op internet.

Nee, ik zou het niet doen. Die zou van mij mogen gaan rusten.

Nee ik zelf zou het zeker niet doen en een arts vragen om thuis te komen en in nabijheid van allen in te laten slapen......laat je hond niet langer met deze kwalen rondlopen.   Heel veel verdriet voor jullie maar denk aan de hond dat die deze handelingen nog allemaal moet meemaken.

Een vorige hond van mij kwam hier met een vrij groot gezwel aan zijn voorpoot. Het was van tevoren niet goed te voorspellen of er genoeg hechtmateriaal was. Omdat hij verder nog gezond was hebben we de gok genomen en het is gelukt.

Maar zou hij al die andere dingen die jij noemt ook hebben dan had ik hem rust gegund. Amputatie is nog zwaarder en op die leeftijd helemaal.

Heel veel sterkte en wijsheid gewenst.

Dank voor de tip van het boekje! En het klopt wat je zegt. Het is alleen zo lastig om er objectief naar proberen te kijken, hè. Wat als, wat als. Doe je wel genoeg, probeer je wel genoeg. Of wil je juist teveel en doe je dat vooral vanuit eigen gemoedsrust. 

Dank iedereen in ieder geval voor  de berichten. Het is alleen al fijn om even te ventileren.

In deze situatie zou ik niet meer behandelen. 13 Jaar is een mooie leeftijd voor een golden. Ik denk dat het alleen een kwestie van tijdrekken gaat zijn. De gerekte tijd zou in dit geval bestaan uit revalidatie, gecombineerd met pijn. Dat zou ik een hond op deze leeftijd niet meer aandoen. Was hij drie jaar jonger, zonder andere tumoren of aandoeningen, zou ik er anders tegenaan kijken. 

Ik ben overigens bereid ver te gaan in het behandelen van dieren, maar er moet wel een goed uitzicht zijn na behandeling, dat zie ik in dit geval niet.

Het is het aan jullie om die keuze te maken, jullie kennen je hond het beste. Heel veel sterkte!

Herkenbaar dat je je dit afvraagt!

Maar zo te lezen ben je begaan met je hond.

Ik kan je het boekje ook aanraden. Het lezen ervan heeft mij geholpen met meer afstand te kunnen kijken naar de situatie van onze Golden (destijds 13,5 jaar). Vooral het kijken wat de hond allemaal niet meer kon, hoeveel ze al had ingeleverd...  Het gaat er niet (alleen) om dat ze nog lekker kunnen eten, het fijn vinden als de kinderen er zijn...

Je ziet zelf de bezwaren van de operatie. En natuurlijk willen jullie hem nog niet missen! Maar tussen de regels door lees ik dat je eigenlijk wel weet wat het beste voor de hond is.

Het blijft het moeilijkste wat je voor je hond moet beslissen...

Ik wens jullie veel sterkte. 

Wij hebben een soort gelijk iets meegemaakt, onze hond had veel verschillende kwalen, en ging daarbij toen erg mank lopen. Toen hebben we gezegd tot hier en je hoeft niet verder, omdat andere pijnstillers niet bij de medicatie voor Addison paste.

Wij zijn heel tevreden met het feit dat we hem toen verder lijden hebben bespaart. Ons idee was, jouw (onze hond) op 3 poten laten lopen past niet bij jouw... En toen hebben we hem thuis laten inslapen met de andere hond erbij ivm het afscheid kunnen nemen.

Kijk daar met een enorm goed gevoel op terug...

Natuurlijk heeft dat pijn gedaan.... maar dat slijt.

Opzich kan een hond zeer goed leven op drie poten. Alleen wat je zelf al zegt, 13 jaar met alle makken die er misschien al zijn? Revalidatie, het aanpassen aan 3 pootjes, herstel van de operatie, andere beentjes die ineens een kwart gewicht meekrijgen. Dit moet je niet meer willen. Sterkte alvast.

Wij hanteren de volgende 'stelregels' voor onze eigen hond, die het einde nadert:

- eet ze nog graag

- drinkt ze nog goed / heeft ze nog goede ontlasting/urine etc

- kan de nog de dingen doen waar ze van geniet? (In haar geval: wandelen en snuffelen, aandacht van ons, met ons op pad gaan)

Veel mensen voegen daar aan toe: - heeft ze geen pijn?

(Ik vind dat niet zwart/wit: pijn van artrose bijv. hoort bij ouderdom en is te onderdrukken met artrosemedicatie; pijn van ziekte is vaak niet te onderdrukken en wordt steeds erger. Dus wat mij betreft beoordeel je dit afhankelijk van de kwaal).

Ik had laatst overleg met een orthomanueel dierenarts vanwege het slechte lopen van onze eigen hond, en zij hield ook deze stelregels aan. Maar voor andere mensen is het minder; die vinden het al genoeg geweest als een hond moeite krijgt met lopen bijv.

Als onze hond behalve wat aandacht en knuffels niks meer wil, niet meer uit haar mand wil komen om mee te gaan met ons, liever de hele dag ligt en/of slaapt, dan weten wij genoeg. Dan is voor haar de passie uit haar leven en hebben de kwaaltjes de overhand gekregen.

Daar komt bij dat een amputatie een dusdanige inspanning van de hond verwacht bij het herstel (hij moet immers opnieuw leren lopen) dat ik denk dat een hond die eigenlijk niets meer wil doen behalve in de mand liggen, dat herstel dus ook niet zal gaan lukken... daarvoor is namelijk beweging nodig en daarvoor moet de hond een drive en een wil hebben om nog op pad te gaan en in beweging te gaan.

ik kan hier heel kort en bondig over zijn. Ik zou het niet doen. Grote oude hond met meerdere mankementen, dar zou ik niet over na hoeven denken. Sterkte met het beslissen. 

Mijn ouders hebben hun hond haar gang laten gaan tot ze spontaan haar poot brak toen ze door haar hurken ging om te plassen met 17 jaar. Haar ogen hadden tumoren/waren groot en wittig. Ze was doof, mager, vacht niet helemaal super en volgens mij verspreid nog wat tumoren. Ik weet nog dat ik een nachtmerrie had over dat ik per ongeluk op haar onderkaak stond en dat deze toen losliet (animatiefilm Anastasia wel toen net op videoband voor mijn verjaardag toen gekregen en Raspoetin viel in de film op een vergelijkbare manier 'uit elkaar', dus misschien niet alleen de staat van de hond waardoor ik een nachtmerrie kreeg overigens ).

Ik kan me haar niet als een hele fijn hond herinneren. Ik vond het eng om haar te aaien vanwege de tumoren, en omdat ze doof en blind was, viel ze heel snel uit omdat ze van ons schrok. Ze heeft me meerdere keren in mijn enkels gebeten, ik twijfel of ze ook hapte wanneer ik 'verkeerd' (per ongeluk over pijnlijke plek) aaide.

Ik begreep dat ze een hele lieve hond was ooit, dat we haar als peuters als opstapje gebruikten en ze dit toeliet als onze ouders niet op tijd in konden grijpen, maar ik ken haar alleen als een happerige hond met 'eng' uiterlijk nog. Ik heb wel ontzettend gehuild toen ze werd ingeslapen op de dag zelf, maar voor de rest niet meer. Ik huilde meer denk ik omdat ik gewoon gewend was dat ze er al mijn hele leven was, ik was 10 jaar denk ik toen ze werd ingeslapen? Na die dag ben ik er ook niet meer echt verdrietig over geweest. Mijn ouders wel, en achteraf vonden ze dat ze te lang hadden gewacht.

Ik zou deze hond ook rust gunnen. En oh man ik weet hoe moeilijk die keuze is. Heb mijn hond in december laten inslapen. Er is een topic over: Shep gaat naar de hondenhemel.

Ze at en dronk goed. Wandelde op haar manier nog mee. Ze was net 15 jaar geworden maar ik ben eerlijk gaan kijken en ze werd alleen nog blij van lekkers en als ik thuis kwam. Nee ze was niet doodziek maar zo'n beetje alles wat ze altijd leuk vond om te doen kon ze niet meer. Als ik langer had gewacht had ik dat voor mezelf gedaan en niet voor haar. Je kan wachten met inslapen totdat een hond gaat lijden. Ik ben dat lijden voor geweest.

Nogmaals zeer moeilijk. Ik huil nog steeds iedere dag. Maar als ik lees hoe jouw hond nu is. Klinkt het als dat hij nu al slechter is dan vorig jaar mijn hond. Die moet je echt geen operatie meer aan willen doen denk ik.

Je hebt mensonterend maar ook echt hondonterend.

Heel veel sterkte

Bedankt voor alle reacties.
Wij hebben vrijdagmiddag een afspraak staan voor euthanasie. 

Wat verschrikkelijk moeilijk, deze beslissing. Maar wel in het belang van onze hond.

Dank voor alle relativerende berichten en alle sterkte wensen.

Heel erg veel sterkte vrijdag en de komende tijd. Schrijf hier gerust nog een tijdje als je dat helpt.

Nog 2 dagen om de hond plat te knuffelen, hem onwijs extra te verwennen en alles goed vinden wat normaal niet mag...

AL het lekkers geven ect..

Echt nog even genieten..

Hihi ik weet nog dat hij bij in bed lag s'morgens.. mijn armen om hem heen (was formaat labrador maar dan dunner) heerlijk kroelen en genoten.. tijdens de laatste wandeling veel foto's gemaakt...

Heel moeilijk maar wel de liefste en beste keuze voor de hond. Mij hielp het ook wel dat ik het afscheid op mijn manier deed. Het inslapen was bij mij thuis en ik had bepaalde liedjes klaar gezet die ik tijdens het inslapen heb opgezet. Heel heel veel sterkte.

Je maakt de goede keuze, hoe moeilijk ook, Heel veel sterkte vrijdag. 

Je hebt een goed en moedig besluit genomen om verder lijden je hond te besparen, heel moeilijk, een goede keuze...straks hier voorlopig komen en van je af schrijven, met elkaar het erover hebben helpt bij het verlies en verwerking, heel veel sterkte voor vrijdag en er na....

Heel veel sterkte vrijdag.

Veel sterkte

Nogmaals heel veel sterkte vanmiddag. Ik denk aan jullie.

Heel erg Veel sterkte de komende tijd  ik steek een kaarsje aan voor jou mooi golden retriever 

Dankjulliewel.

Hij is vanmiddag rustig ingeslapen. Maar wat een pijn doet dit, zeg :( De dierenarts zei nog wel dat dit echt de juiste keuze was en dat we spijt zouden hebben gehad als we dit nog langer hadden uitgesteld. Dat had hij echt geleden.

En ondanks dat we weten dat dit de juiste beslissing was voor hem, is het moeilijk te accepteren dat hij nu fysiek echt weg is. Het gaat nog wel even duren voordat we dit wat makkelijker kunnen dragen.

Dank nogmaals voor alle lieve sterkte wensen.

Dankjulliewel.

Hij is vanmiddag rustig ingeslapen. Maar wat een pijn doet dit, zeg :( De dierenarts zei nog wel dat dit echt de juiste keuze was en dat we spijt zouden hebben gehad als we dit nog langer hadden uitgesteld. Dat had hij echt geleden.

En ondanks dat we weten dat dit de juiste beslissing was voor hem, is het moeilijk te accepteren dat hij nu fysiek echt weg is. Het gaat nog wel even duren voordat we dit wat makkelijker kunnen dragen.

Dank nogmaals voor alle lieve sterkte wensen.

Dankjulliewel.

Hij is vanmiddag rustig ingeslapen. Maar wat een pijn doet dit, zeg :( De dierenarts zei nog wel dat dit echt de juiste keuze was en dat we spijt zouden hebben gehad als we dit nog langer hadden uitgesteld. Dat had hij echt geleden.

En ondanks dat we weten dat dit de juiste beslissing was voor hem, is het moeilijk te accepteren dat hij nu fysiek echt weg is. Het gaat nog wel even duren voordat we dit wat makkelijker kunnen dragen.

Dank nogmaals voor alle lieve sterkte wensen.