Wat heeft onze hond en wat moeten we doen?

Hi allemaal,

Wij hebben een boomer van 14 jaar, genaamd Skip. En Skip is ziek. 
De dierenarts heeft het advies gegeven om hem op korte termijn in te laten slapen. Omdat hij de afgelopen 5 jaar al 3 keer ziek is geweest en al 3 keer dit advies heeft gehad, ben ik daarin terughoudend. Iedere keer was hij er na een week wonder boven wonder weer helemaal bovenop. De dierenartsen waren telkens erg verrast en wisten niet hoe dit kon.

Momenteel heeft Skip de volgende klachten:
- Wit tandvlees, witte slijmvliezen
- Redelijk zwaar ademen (hij heeft al jaren hartruis)
- Sloom, futloos, niet willen lopen
- 2x zwarte ontlasting gehad (leek vandaag weer beter van kleur te zijn)

De dierenarts denkt dat het een tumor is, hij bloedingen heeft en dat hij daarbij een blaasontsteking heeft en dat hij (daardoor) geen bloedplaatjes meer aanmaakt.

Echter sinds vanmiddag is hij opeens best een stuk actiever en fitter en je zou toch zeggen dat, als een hond geen bloedplaatjes meer aanmaakt, het niet met pieken en dalen maar in een lijn bergafwaarts zou gaan?

Ik dacht: niet geschoten is altijd mis. Misschien is hier iemand die de klachten (her)kent, een advies heeft. Wat zou het (nog meer) kunnen zijn en wat zou jij doen? (Zou je bijv. met een bijna 15-jarige hond nog een scan en evt. behandeltraject ingaan?)

Alvast heel erg bedankt!

Wit tandvlees en witte slijmvliezen, dat is een heel slecht teken...of je gaat nu nog naar een dierenarts en als je daar niet wijzer wordt gaat dan eens naar en ander....en vraag daar wat er aan de hand is...    In ernstige gevallen kan dit leiden tot zuurstofgebrek. Lichtroze of wit tandvlees is het meest voor de hand liggende en meest voorkomende klinische teken van bloedarmoede, met andere tekenen zoals zwakte, lethargie, slechte eetlust en kortademigheid. Indien onbehandeld, kan bloedarmoede fataal zijn.

Thom, jouw vraag wat een ander zou doen met deze sympthomen en deze leeftijd...rustig in laten slapen in mijn bijzijn.

Witte slijmvliezen  zwarte ontlasting  ,het duidt op een bloeding ergens ,

Daarbij zwaar ademen futloos en vijftien jaar ,

Ook al hadden de doks hem al eerder opgegeven ,deze x is het echt serieus ,

Misschien een opleving vanmiddag dat hij wat actiever is ,maar normaal bij deze klachten zakken ze steeds dieper weg ,kunnen het afgrijselijk benauwd krijgen ,

Nee ik zou het mijn hond niet meer aandoen om nog een traject in te gaan ,

Sterkte met de beslissing .

Loslaten is moeilijk. 

Je bent gek met je hond. 

Een 2nd opinion bij een andere dierenarts kan, maar doe dat met spoed (vanavond nog) en niet morgen of overmorgen. Elke dag lijden is er 1 te lang. 

_____

Maar onthoud dat je loslaat uit liefde voor een dier om nog erger te besparen. Om een lijdensweg te beperken.

Wat je omschrijft. Is niet goed. Niet in het belang van je dier handelen is egoistisch. 

Ik bedoel daarmee zeker niet dat je niet van je hond houd. Maar soms raakt vertroebeld wat echt van je dier houden is en betekent.

Het is een keer op. 14 is een machtig mooie  leeftijd die veel honden niet mogen halen. En dan is het aan jou of je de lijdensweg inperkt. Of dat je je uiteindelijk vooral schuldig voelt, omdat je in je hart weet dat je te lang hebt gewacht.

Die knoop doorhakken is moeilijk en doe je niet voor jezelf, maar voor het dier dat je lief hebt.

___

Mijn eerste eigen Berner (herpkaatser). We waren 2 handen op 1 buik. Ik hielp haar, zij hielp mij. Ontpopte zich als hulphond. Ze was zo belangrijk voor me, dat zou zij de IJssel in gaan en dreigen te verzuipen, ik liever achter haar aan ging en mee verzoop. (Ik ben geen goede zwemmer).

Ze was 8 jaar en 7 maand toen ze lymfklierkanker bleek te hebben. Ze was me alles. Maar dierenart, leer Onderzoek en tabletten e.d. Was voor haar veel stress.

Ze had zoveel voor mij gedaan. Moest ik haar dan aan die stress blootstellen? Puur alleen voor mijn belang?

Ik besloot en sprak af met de dierenarts. Zo gauw ze signalen ging afgeven. Hijgen, afzonderen andere pijnsignalen, moeilijk gaan doen met eten, of bloed bij urine of ontlasting. Kon ik per direct met haar bij de dierenarts terecht om haar los te laten. Dat gebeurde sneller dan verwacht. 

Met pijn in mijn hart, maar in volle liefde voor haar heb ik haar laten gaan. (Een stukje van mij is met haar mee gegaan, zo voel ik het) 

Bij het dieren Crematorium waar we haar zelf heen brachten kreeg ik een compliment. Aan haar was te zien dat ze een goed en verzorgd leven had geleefd en ze niet had hoeven door-tobben tot ze uitgemergeld was. Ze zeiden dat bij veel honden die binnen gebracht worden, zichtbaar veel te lang is gewacht. En hebben vaak een onnodig lange lijdensweg gekent. Uitgemergeld dun en getekent. 

Nu kun je denken 8 jaar en 7 maanden. Helaas worden veel Berners niet zo oud. 

Maar je dier uit liefde los laten vanuit de wetenschap dat je een lijdensweg bespaard, is de grootste eer en liefde die je je hond kan geven. Als je daarmee een lijdendweg bespaard. 

Jou hond lijdt al. En is afhankelijk van jou om een een eerlijke beslissing te maken. We hebben de eer en het geluk dat we ze een lijdensweg mogen besparen. 

Hoe groot het verlies ook was. Ik heb het kunnen dragen, omdat ik er vrede mee had, doordat het eerlijk was voor haar. Had ik haar door laten lopen en laten lijden en stress van behandelingen (na al het goede dat ze voor mij had betekent) ik had dat mezelf nooit kunnen vergeven en dan had ik het nooit een plek kunnen geven. Natuurlijk doet gemis altijd pijn en is afscheid en vooral die beslissing moeilijk. Maar ik koester haar in mijn hart in volle dankbaarheid voor alles en Alle tijd die we hebben mogen delen en van elkaar hebben mogen leren. 

Alles wat we samen hebben geleerd neem ik mee naar wat nog komt. 

Het is jou keus. 

Maar het is egoistisch om niet in het belang van Je dier te denken. (Op een bepaald moment is laten wachten zelfs dierenmishandeling).

Echt liefhebben is ook loslaten. 

Ik wens je kracht en wijsheid. 

Ik sluit mij aan bij bovenstaande reacties.

" Witte slijmvliezen  zwarte ontlasting  ,het duidt op een bloeding ergens ,
Daarbij zwaar ademen futloos en vijftien jaar ,
Ook al hadden de doks hem al eerder opgegeven ,deze x is het echt serieus ,
Misschien een opleving vanmiddag dat hij wat actiever is ,maar normaal bij deze klachten zakken ze steeds dieper weg ,kunnen het afgrijselijk benauwd krijgen ,
Nee ik zou het mijn hond niet meer aandoen om nog een traject in te gaan ,
Sterkte met de beslissing . "

Heleen

Ik sluit mij hier bij aan..bleke slijmvliezen duidt inderdaad op een inwendige bloeding. Wordt deze bloeding heviger, dan kan je hondje in zeer korte tijd in shock raken. 

Ik zou hem morgen zo snel mogelijk laten inslapen. Langzaam doodbloeden is niet fijn. Dat gecombineerd met zijn hartproblematiek lijkt me echt naar voor hem.

Wat had hij de andere keren? Krijgt hij hartmedicatie?

Ik ben ook bang dat hij ergens een bloeding heeft. 

Het is een vreselijke beslissing, ik weet het. Maar staar u aub niet blind op dat het diertje beter gaat worden, want dat gaat niet meer gebeuren. Hij is op. Liever te vroeg, dan te laat. Ik heb het meegemaakt wat er gebeurd als de hond letterlijk leegbloed, dat wenst u uw hondje niet toe, geloof me. Heel veel sterkte x 

Is de hond de nacht doorgekomen?

Dat we eerlijk zijn. Iets waar je inprincipe ook om vraagt. Betekent niet dat we niet om jou en je hond geven.

En betekent niet dat er niet word meegeleeft met jou verdriet. En het leed van je hond.

Ik hoop zo dat je de juiste keus maakt. En dat je ondanks de eerlijkheid naar hier durft te komen om meer over je hond te vertellen en verdriet te delen.

Velen van ons hebben 1 of meerdere keren afscheid moeten nemen van een maatje. En begrijpen ook de leegte gemis en verdriet die het meebrengt.

Maar bij de omschrijving die je geeft van je hond en je vraag is het onmogelijk er om heen te draaien. En niet eerlijk te zijn over het feit dat het echt niet goed gaat met jou maatje die afhankelijk is van jou om een verder lijden te besparen.

Dat houd niet in dat nieland begrijpt hoe moeilijk die keus is. En zeker als je een super sterke band hebt met je maatje en 14 jaar samen hebt gedeeld is het moeilijk om over het idee van pijn en gemis heen te stappen en uit liefde toch afscheid te nemen.

Maar die knoop doorhakken. Afscheid te nemen zal jou en je hond leed besparen. Het is niet fijn je hond te zien lijden. Wetend dat ze pijn zo lang mogelijk verbergen. Niet willen laten merken.

Dan is het als ze het wel laten zien al zo erg. Maar de kenmerken die je hebt omschreven liegen er niet om. 

En het zal pijn en verdriet doen om daar in alle reacties mee geconfronteerd te worden.  

Maar eerlijkheid is het enige eerlijke en oprechte dat wij vanaf hier kunnen betekenen voor jou en je maatje.  Ik vermoed dat die eerlijkheid je heeft afgeschrikt zoals het idee afscheid te moeten nemen van je maatje je ook afschrikt.  Niemand werkelijk niemand zal ontkennen dat dit de meest moeilijke dingen Zijn in het hele leven dat je met je maatje deelt. Iedereen die voor die keus heeft gestaan weet hoe moeilijk dat is.

Ikzelf vond de kracht om de knoop door te hakken, omdat ik wist dat het, het laatste goede/juiste was wat ik nog voor mijn maatje zou kunnen doen.

En toch wil graag benadrukken dat wanneer een dierenarts aangeeft om inslapen te overwegen dat dat niet op giswerk gebaseerd is. Dierenartsen hebben ook verantwoording af te leggen en kunnen dergelijke adviezen niet geven als daar geen gegronde reden is.

Dat een dierenarts er een keer naast kan zitten ja dat kan ook zij zijn menselijk. Maar 3 of 4 keer dat zelfde advies, zegt mij persoonlijk dat het in belang van je huisdier noodzaak is om de feiten onder ogen te komen. En de lijdensweg van je dier te erkennen. Met spoed een second opinion kan, maar die zal je geen andere uitslag opleveren.