Weet iemand raad...?

Hallo allemaal,

Sinds een kleine twee weken hebben wij een kooiker pupje, Skadi. Hij is nu bijna 13 weken oud, we kregen hem met 9. Het is een lief, maar eigenwijs en erg intelligent hondje, dat bliksemsnel leert, maar ook heel snel overprikkeld raakt.

Wij zijn een stel van begin dertig, nog geen kinderen dat graag samen op de bank chillt, maar ook graag de natuur in trekt. Ikzelf werk korte diensten van ong 5 uur, mijn vriend werkt thuis en heeft daar boven een aparte kantoor/hobbyruimte voor. Mijn vriend is opgegroeid met teckels en later ook met kooikers, dus een pup van dit ras is altijd een grote wens geweest. Toen wij elkaar leerden kennen leefden die oude kooikers nog en het waren lieve honden, maar de laatste paar jaren waren ze met name in de grote tuin actief, waar veel vijvers en ravotplekken zijn. 

Wij hadden thuis een Schnauzer x tibetaanse terrier en ik had geen betere hond kunnen hebben, dat was een ontzettend lief beest, alleen had ze een gruwelijke hekel aan de auto. Dus we gingen veel de polder in, maar wij woonden in een dorp dus dat was eigenlijk zelden een probleem.

Skadi is onze eerste pup. Ik heb in januari dit jaar een burn out gehad en ben na een reïntegratieperiode sinds juni weer aan het werk, maximaal 20 uur, in korte diensten. Dit houd ik voorlopig zo, het geeft rust. We hebben een fijne tuin, met moestuin en veel plekken om te graven en ravotten, wat de pup helemaal het einde vindt.

Skadi leert ontzettend snel, slaapt van ong. 23 tot 6 en gisteren vond ik niet eens een plasje meer in huis, hij gaat rondjes lopen en loopt naar de deur, doet een plas bij de heg en klaar. Dat belonen we dus ook meteen!
We lopen 4x per dag ongeveer 15 minuten met hem en de overige momenten plast hij onder de heg en mag dan even lekker rommelen en snuffelen in de tuin, in het zand rollen etc. In het begin vond hij alles en iedereen leuk, nu wil hij meteen weer naar huis. Ik til hem dan op en breng hem naar de plek waar ik hem wil uitlaten, maar vaak stribbelt hij tegen, piept en jankt. Het is niet te doen..
Ik merk dat ik ontzettend onzeker ben en vanmorgen liep ik huilend met hem in de brandgang, hij weigerde een stap te zetten. De puppycursus start vanaf de 1e week september, dus we oefenen de basiscommando's al thuis, dat gaat goed en vindt hij leuk. Maar er moet wel gesocialiseerd worden natuurlijk... zeker bij kooikers en ik begrijp dat vanaf 12 weken er een angstfase kan zijn, waardoor hij zo doet. Mijn grootste nachtmerrie is een doodsbange agressieve kooikerhond die nergens mee naartoe wil, hapt naar ons, anderen en toekomstige kinderen en die ik met alle verdriet moet herplaatsen omdat wij niet geschikt blijken.. Wat moet ik aan met deze angst?  Hij zal toch moeten leren omgaan met het verkeer, wij wonen aan een zijstraat van een weg waar redelijk wat verkeer langskomt. Ook zijn er winkels in de buurt, lopen er kinderen op straat en ook andere honden. Op 10 min lopen sta je midden in de polder, maar dat halen we niet eens, hij komt geen 100 meter van huis vandaan.
In huis is hij een stuk zelfverzekerder en hij probeert mij echt uit. Wij gebruiken geen bench, mijn vriend is daar erg op tegen, ook nadat hij zich heeft laten informeren. Daarom hebben we stuk van de woonkamer afgezet als puppyren, hier staat een oude tafel in met een mand, een speelkleed met kluifjes en speeltjes. Het is een beschut deel van de kamer en hij ligt er vaak. Skadi gaat ook graag onder de bank liggen als hij even rust nodig heeft. Regelmatig probeert hij erop te springen, wat ik niet hebben wil. Rustig op schoot mag wel, maar hij bijt je onder of probeert kussens en dekens kapot te slingeren. Dus ik stuur hem eraf, soms behoorlijk gefrustreerd want hij doet het gerust 10x achter elkaar, liefst als je net met een kop thee bent gaan zitten. Mijn vriend stuurt hem na 2x direct in zijn mand, waar hij dan beledigd kreunend gaat zitten. Nu doet hij dat ook. Ik voel me bijna schuldig dat ik me zo gefrustreerd voel dat ik hem gewoon even geen aandacht WIL geven. En het is pas tegen 8u, hij is al de hele nacht zonder ons geweest. Ik had hem lekker willen vermoeien met een wandeling, maar na 5 min stond ik alweer binnen, omdat het niet te doen is, hij keert linea recta om. Ik heb 15 min met hem gespeeld en daarna in de ren gezet, omdat hij mijn ontbijt probeert te stelen, bijterig is en op de bank wil springen. Verder mag Skadi niet de trap op, dit willen we zo houden, dit probeert hij ook niet.
Hij krijgt regelmatig een kluif om op te kauwen, ik gebruik een snackbal en een kong, maar na 10/15 min is hij daar al klaar mee.
Ik merk aan mezelf dat ik vooral 's morgens zo vroeg nog heel laag in mijn energie zit en heel snel boos word of moet huilen. Mijn vriend is veel relaxter. Soms wil ik het huis uitvluchten omdat ik toe moe ben voor continu opvoeden en opletten. Het hondje is er gekomen om mij wat meer structuur te bieden, om samen naar buiten te kunnen gaan en opladen, maar het kost me al mijn net opgebouwde energie... en ik wist van tevoren dat het zwaar kon worden, en dan denk ik dat ik nog een heel braaf beestje heb. Het is ook het continue idee dat ik het niet kan en dat we over een half jaar, als hij gaat puberen een groot probleem hebben...

Heeft iemand goede raad?  Herplaatsen zou me mijn rust geven ja, maar is niet de oplossing. Je neemt toch geen hondje om daarna te besluiten dat het niet gaat, we praten hier al ruim anderhalf jaar over..  Doorzetten? Wordt dit beter? Wat te doen met de angst?  

Je krijgt zeker de raad om je hond meer mentaal uit te dagen. 

Je zegt zelf, snel overprikkeld. Dat kan, want een klein pupje kan nog niet te veel aan in zijn hersentjes en daar moet je rekening mee houden, overprikkeld is niet goed, dus dan op de rem gaan staan,

Je bent niet de enige, het forum staat vol met dit soort vragen. En weet je, het goede nieuws is, je doet het super goed, en het gaat over.

 Zo heb je nu  nog een bijtperiode en diverse angtsperiode komen ook nog. En in zo,n angstsperiode zit je pup nu, hij wil niet meer naar buiten,  de grote buitenwereld is eng. 

Draag hem naar buiten zet hem even neer op een veldje waar het rustig is, blijf zelf even staan, neem desnoods zijn eten mee naar buiten en voer dat op dat veldje. En ook dit gaat over. 

Wat je vriend doet, begrenzen door hem in zijn mand te sturen na twee keer op de bank en blijven bijten, dat is goed, dan weet je hondje waar hij aan toe is. En leert, oké, als ik bijt is het spel heel snel over. Bij bijten meteen stoppen wat je aan het doen bent, dan is de lol er snel af.  Vraag nog niet te veel, geen tijden verplicht in de mand, maar na een minuut zeg je, knappe hond! Kom maar, maar weer bijten, stoppen met de belonen en even negeren, 

Mijn advies, pak een notitieboekje,  of wat dan ook, en schrijf alles op waar je nu tegen aanloopt. En blijf dit dagelijks een of twee keer doen. Je zal zien over twee weken al, zie je dat waar je nu problemen ,mee hebt, al verbeterd zijn en denk je, oh ja, dat was toen zo.

Succes.

Enne niet iedereen vindt de puppie tijd leuk, ik zeg altijd puppies zijn leuk, bij een ander, maar zelf een pup opvoeden is topsport, uitputtend en heel vermoeiend. Neem rust als je pup rustig is, laat dan alles uit je handen vallen en ga er bij zitten of liggen. Die momentjes heb je echt nodig.

Je zal nog heel veel adviezen krijgen, pak er uit waar je wat aan hebt,

Heb je niemand in de buurt met een hond (op voorwaarde dat die ok is met puppies) om samen mee te lopen? Ik vermoed dat je hond met een andere hond sneller gaat lopen of meer geneigd gaat zijn om te lopen. Ik vermoed dat het voor jou ook wel ontspannend kan zijn om lekker te wandelen en ondertussen met andere hondenbaasje lekker te babbelen. Anders je hond dragen of bv in de fietsmand zetten en naar het park rijden en daar lekker rond struinen? Durf je hem loslaten? Ik zou zeker sochtends toch wat langer lopen dat je puppy daarna lekker moe is en niet gaat klooien. Lekker een uurje door het park op het gemak, spelen met andere hondjes en eenden bekijken. Als je te moe bent zet je lekker op een bankje laat je hondje wat rondstruinen.

Ja, mijn schoonouders hebben een grote witte Italiaanse Berghond. Dat is een erg rustige hond die niet snel ergens van onder de indruk is. Skadi past er 10x in, maar kan het goed met hem vinden en op momenten dat wij allebei nog net iets te lang weg zijn, brengen we hem daar ook. Morgen gaan we eens proberen of hij wel achter de grote witte aan wil lopen...

Ik heb ook een reismandje speciaal voor de auto voor Skadi, zodat we toch even de polder in kunnen, waar hij zonder verkeer los kan. Zou ik hem daar ondanks zijn angst toch gewoon in moeten zetten en mee nemen? Hij wil wel in het mandje zitten als hij een voertje krijgt. Of is die stap te groot?  Ik heb begrepen dat je nu trauma's moet zien te voorkomen... Misschien het van het weekend samen proberen en dat mijn vriend er dan naast zit om hem te begeleiden en belonen...

Je bent moe en angstig en creëert doemscenario's in je hoofd. Ik heb het gevoel dat je nog erg kwetsbaar bent na die burnout, nog niet voldoende veerkracht hebt kunnen opbouwen.

Het hondje is er gekomen om je te helpen, maar zo werkt dat lang niet voor iedereen, een pup kan een echte energievreter zijn.

Ik denk dat je van daaruit dus moet beginnen voor jezelf: het loslaten van je angstgedachten want die leggen veel druk, zowel op de pup als op jou. Er moét namelijk helemaal niet zoveel.

Zelf zou ik de hond in de auto meenemen naar nieuwe, rustige wandelgebieden. Maar doe dat eerst een aantal keren samen met je vriend. Hij is rustiger, zeg je, dat helpt. Kies vrije natuur, hou het ontspannen. Geniet zelf van de wandeling, in alle rust. Neem jullie tijd. Ga gewoon es naar de wereld kijken. Neem een picknick mee. Zo maak je echt qualitytime voor elkaar en kan er een goeie vertrouwensband groeien tussen jullie onderling. En dat zal jou ook zelfzekerder maken. Wat je zelf uitstraalt, kan de hond zich aan spiegelen. 

Wat de socialisatie betreft: dat mag met mondjesmaat, er moet niet vanalles en nog wat gebeuren. Dus als je jezelf te onzeker voelt, of de energie mist, laat dat dan over aan je vriend.

Kies er de dingen uit die in jullie leven belangrijk zijn. Je hoeft een pup geen bus op te sleuren als je nooit van plan bent om met het openbaar vervoer te reizen. Dus maak met je vriend een lijstje, wat jullie echt belangrijk vinden dat de hond leert kennen, en ga oefenen op momenten dat je dat zelf ziet zitten. Hoe beter jij je in je vel voelt, hoe relaxter de pup zich zal voelen. 

Komt goed, wees niet te streng voor jezelf en haal gerust wat druk van de ketel. Je hebt zeeën van tijd! 

Chill out. Zo te lezen doen jullie en de pup het hartstikke goed. Je hond wordt niet 'verpest' als het met 13 weken allemaal nog niet gaat zoals je hoopt of wilt. Ik herken dit gedrag (bijten etc) van mijn golden retriever toen hij een pup was. En eigenlijk is dat ook wel normaal. Ook toen heb ik regelmatig met mijn handen in het haar gezeten dus ik snap je echt wel! Maar ik heb het ook stapsgewijs leren 'loslaten'. Ook mijn hond ging in kussens bijten, etc. Oplossing: kussens tijdelijk weghalen. Dat heeft echt geholpen hier. En zo ging ik ook naar andere problemen kijken. Gaat hij bijvoorbeeld steeds aan de haal met schoenen? Zorg ervoor dat hij er niet bij kan, etc. Op de bank, als hij in je arm gaat bijten, geef hem iets lekkers waar hij op kan kauwen. Werkt het niet? Hup, de ren in en dan heb jij ook weer rust. Steun je pup als hij dat nodig heeft en forceer niks. Ik heb in die tijd echt geleerd om te doen wat werkt, niet per se wat je volgens het boekje moet doen. Want wat werkt, bespaart jou de meeste stress en zo kom je het gemakkelijkst deze periode door. 

Ook mij werd vaak gezegd 'wacht maar tot ie puber is.. !'. Ik moet je zeggen, mijn golden retriever is nu 1,5 en inderdaad ontzettend koppig. Maar ik vond de puppyfase echt véél heftiger. Als puppy moet je nog heel erg aan elkaar wennen, een ritme vinden, elkaar leren kennen, etc, etc. Een puber ken je al een stuk beter, je 'leest' hem beter, kunt beter bepaalde situaties handelen, alleen is gewoon ontzettend koppig (althans, die van mij.. ). Tuurlijk kan ik hem nog steeds af en toe achter het behang plakken (en het liefst een week laten zitten), maar zo veel stress als dat ik bij de puppyfase heb gehad, dat heb ik nu voor de helft nog niet eens. 

Ik denk dat jullie deze pup echt wel kunnen opvoeden en dat hij niet herplaatst hoeft te worden. Dit zijn de zogeheten 'puppyblues'. Het komt goed, echt. 

"  
Je bent moe en angstig en creëert doemscenario's in je hoofd. Ik heb het gevoel dat je nog erg kwetsbaar bent na die burnout, nog niet voldoende veerkracht hebt kunnen opbouwen.
Het hondje is er gekomen om je te helpen, maar zo werkt dat lang niet voor iedereen, een pup kan een echte energievreter zijn.
Ik denk dat je van daaruit dus moet beginnen voor jezelf: het loslaten van je angstgedachten want die leggen veel druk, zowel op de pup als op jou. Er moét namelijk helemaal niet zoveel.
 
Zelf zou ik de hond in de auto meenemen naar nieuwe, rustige wandelgebieden. Maar doe dat eerst een aantal keren samen met je vriend. Hij is rustiger, zeg je, dat helpt. Kies vrije natuur, hou het ontspannen. Geniet zelf van de wandeling, in alle rust. Neem jullie tijd. Ga gewoon es naar de wereld kijken. Neem een picknick mee. Zo maak je echt qualitytime voor elkaar en kan er een goeie vertrouwensband groeien tussen jullie onderling. En dat zal jou ook zelfzekerder maken. Wat je zelf uitstraalt, kan de hond zich aan spiegelen. 
 
Wat de socialisatie betreft: dat mag met mondjesmaat, er moet niet vanalles en nog wat gebeuren. Dus als je jezelf te onzeker voelt, of de energie mist, laat dat dan over aan je vriend.
Kies er de dingen uit die in jullie leven belangrijk zijn. Je hoeft een pup geen bus op te sleuren als je nooit van plan bent om met het openbaar vervoer te reizen. Dus maak met je vriend een lijstje, wat jullie echt belangrijk vinden dat de hond leert kennen, en ga oefenen op momenten dat je dat zelf ziet zitten. Hoe beter jij je in je vel voelt, hoe relaxter de pup zich zal voelen. 
 
Komt goed, wees niet te streng voor jezelf en haal gerust wat druk van de ketel. Je hebt zeeën van tijd!  "

Alaska's Finest!

Ik pik dit er even tussenuit. Hier ben ik het zeker mee eens. Ik moet zeggen dat de socialisatie ook een beetje 'vanzelf' is gegaan. Daarmee bedoel ik: hij zal af en toe bij mijn schoonouders verblijven voor oppas. Dan is het handig dat hij al vroeg die omgeving en mijn schoonouders leert kennen, maar dat gebeurde eigenlijk automatisch al. Omdat we er regelmatig komen en dus al vroeg ook de hond meenamen. Verder namen we hem mee naar het tuincentrum, maar ook dat hoeft niet gelijk helemaal perfect te gaan. Hij vond het toentertijd doodeng, als die mensen, geurtjes en artikelen overal. Hij zocht in het tuincentrum steeds steun bij mij, dus hem ik hem de gehele tijd vastgehouden. Ook dat is helemaal prima. Forceer niks. De keer daarop durfde hij al een beetje zelf rondlopen en de keer daarop begon hij het zelfs leuk te vinden. Datzelfde geldt bijvoorbeeld voor terras zitten. Wil je dat hij in de toekomst met jullie mee kan naar een terras? Dan is het heus handig dat je hem nu al meeneemt, maar verwacht ook niet dat hij al gelijk een uur netjes naast de tafel blijft liggen. Dat komt allemaal vanzelf wel. Begin dan bijvoorbeeld met één drankje. 

Hoi Bente.

Google eens op 'puppy-blues', want dat bestaat en velen herkennen het. Mijn eerste pup kreeg ik een jaar na mijn burn-out en ik kreeg ook een terugval. Dus ik herken het. Mijn oudste hond is het beste wat mij is overkomen. Dus, ja, het wordt beter. :)

Ik vond het zelfs zo leuk uiteindelijk dat ik het avontuur weer aanging en een tweede pup in huis heb genomen. Hij is nu 16 weken. En ook bij deze denk ik wel eens; waarom wilde ik er ookalweer twee? Maar omdat je weet wat je kan verwachten is het toch iets makkelijker. Hij begint nu te wisselen en ik begon het te merken aan het bijten in mijn tuinmeubelen. Bij mijn eerste schoot ik in de stress, want dat mag niet! Nu haal ik mijn schouders op, want hij gaat wisselen en leg kauwhout voor hem neer. Vanmorgen had mijn pup zoveel energie dat het wandelen de eerste tien minuten bestond uit mijn veters en broek opeten. Dat is normaal en jouw pup ook. Het gaat over, echt.

Ja klopt, dat herken ik heel erg. Ik kan weer lekker genieten van mijn werk als verpleegkundige, van mijn hobbies en vrienden, van het verzorgen van de tuin en de caviaatjes. Mijn energie voelde best redelijk op het oude niveau, alleen ik denk dat het stukje veerkracht nog niet ok is.

Ik lees ook heel veel fora, waar mensen vertellen over kooikerhondjes die angstagressie hebben (als pup was ie zoooo leuk en toen sloeg ie ineeeens om) en heb me ingeschreven bij de mailtips van een aantal "gedragsadviseurs".  Pas kreeg ik een info mailtje waarin letterlijk stond: Pas op! de tweede socialisatiefase is zeer belangrijk, je doet het maar één keer goed, verpest je hond niet, je krijgt geen tweede kans!

Laat ik daar nou net heel gevoelig op zijn!  Ik wil het graag te goed doen. Hij hoeft geen perfecte hond te wezen. Stiekem lijkt hij zelfs heel erg op mij, hij is ook gevoelig en snel overprikkeld en hij geeft nog sneller aan wanneer we beiden rust nodig hebben dan ik het door heb. Ik zie het gaan gebeuren dat hij dat in de toekomst nog gaat spiegelen ook... :)

Bedankt voor al jullie tips, ik ga vanmiddag eens proberen om naar een rustige plek te gaan en kijken wat hij vindt.  Het feit dat de nachten niet meer zo gebroken zijn scheelt al een jas...

Delete zulke Pipo's maar snel! Ze halen je neer onder het mom van 'goede raad'. Maar dat is helemaal geen goeie raad, je hebt er niks aan behalve dat je je nog slecht gaat voelen ook. Wegblijven van dit soort negativiteit. Een goeie gedragstherapeut werkt ondersteunend, waardoor je je gehoord voelt en je zelfvertrouwen groeit. Daar heb je wat aan. Dat helpt je verder. Maar dit soort onzin? Geen tijd insteken, weg ermee! 

Hallo allemaal!

Gisteren is mijn moeder gekomen om even te puppysitten, zodat ik even wat in huis kon doen. Hij is helemaal gek van haar ze lijnt hem aan en roept kom Skadi rennen met het vrouwtje en prrrrrt weg was ie.... Niks bange hond...

Het punt ligt dus bij mij. Hij merkt waarschijnlijk dat ik soms laag in mijn energie zit, verdrietig ben en dan wil hij niet goed meelopen. Bovendien zodra hij schrok van een auto of een paar pubers op de fiets, stond ik ook stil en raakte in de stress omdat hij niet mee wilde lopen. Als je gewoon doorloopt en het benoemt, al is het maar voor mezelf, dan gaat het veel beter.  We hebben zelfs het park gehaald en heb ontdekt dat hij een enorme interesse heeft voor water en vijvers... dat wordt nog wat.

Vanmiddag een play date met een ander baasje met honden, kijken hoe dat gaat. Vanmorgen heb ik hem ong 20 minuten uitgelaten en heeft flink gerend. Daarna gaat hij na zijn brokjes toch weer lopen vervelen. Hij is dan ong. 1,5 uur uit zijn ren. Zou ik hem dan toch weer erin moeten doen voordat hij begint?  Ik kon niet even rustig zitten. Later heb ik dat wel gedaan en heeft hij een uur liggen slapen. Daarna met zijn speelgoed gespeeld, een botje gekauwd en 15 minuten druk geweest met zijn snackbal. En weer ligt ie plat... Dat is oke zo?

Ik zou de hele bench/ ren loslaten en hem lekker in huis laten rondlopen. Als hij moe is zal hij wel slapen en lekker knabbelen is altijd goed. Ik zou sochtends wel meer dan 20 min proberen lopen. Heb je echt niemand in de buurt die sochtends ook met een hond gaat wandelen waar je bij kan aansluiten? Of een park in de buurt waar je mensen tegenkomt? Verder klinkt als je heel erg krampachtig je best doet, ik zou het allemaal wat proberen loslaten en lekker buiten gaan genieten met je pup.

Gefeliciteerd met je Kooikerhondje.

Kan je een foto van Skadi plaatsen? Ik ben benieuwd.

Een Kooikerhondje is een slimme werkhond. Mijn Kooikerhondje was veel slimmer dan mijn huidige Dwergpoedel; hoewel Poedels bekend staan als slim. Ik zou ook hersenwerkjes met hem doen. Je kunt straks fantastisch trainen met hem gebruikmakend van zijn grote will to please.

https://www.hondenpage.com/hondenforum/173984/hersenwerk-voor-honden

Als hij met dekens en kussens gaat het sleuren, zorg dat hij zijn eigen speeltjes heeft : Grote  floss, stuk stevige jeans in een knoop, poppen, die je voor een appel en ei bij een kringloop vindt. Zorg wel dat hij het materiaal niet sloopt en eet. Kapotte poppen weggooien. Met dingen laten spelen onder je toeziend oog. Ik heb een mandje in de woonkamer met flossen, grote botten, poppen, staven van hard touw. Mijn hondje gooit met veel moeite de mand onderste boven. Ik laat hem dan ook wel eens alles apporteren,  terwijl ik op afstand de lege mand heb neergezet. Alles moet hij terug in de mand leggen. Hij vind dat prachtig en wordt vrij fanatiek.

Een gevulde Kong doe je hem ook een plezier mee. Kongrecepten:

https://www.doggo.nl/artikelen/honden-voeding/kong-recepten/

Genoeg kauwwerk geven zoals runderoren, konijnenoren, runderhuid botjes, runderoren, runderoren, runderpens. Als hij  begint te knagen aan iets, wat niet mag, geef hem botten waar hij wel op mag bijten en benoem het.

Het fokprogramma van de  Kooikerhondjes is o.a. gebaseerd op uitsluiting van honden met angstagressie van de fokkerij. Als je Skadi voldoende laat "werken" (kunnen ook kleine oefeningen zijn), en vertrouwen weet op te bouwen, heb je een fantastisch werk- en niet te vergeten sporthondje.

Nog even over de brandgang: daar moet  je pup aan wennen. Hij heeft dan nl. geen overzicht en reageert wat claustrofobisch.

Ik heb bijna 15 jaar van een Nederlands Kooikerhondje mogen genieten. Ik deed flyball en behendigheid met hem. Hij deed met succes mee aan behendigheid wedstrijden op nationaal niveau.

Geniet van de puppytijd. Voor je het weet is je pup een puber. Go with the flow.

Je hoeft niet altijd in te gaan op aandacht-vragen. Als je vindt dat je genoeg samen hebt ondernomen (zoals bijvoorbeeld een fijne wandeling hebt gemaakt), dan mag het daarna ook gewoon klaar zijn. De hond hoeft daarom niet te slapen, je kan ook duidelijk maken dat je geen gezeur wenst door er gewoon niet op in te gaan en je eigen dingen te doen. Zo vindt de hond zelf zijn draai wel in het huishouden, zonder dwang. 

Je voelt zelf wel aan wat het beste werkt voor jullie. Leg er niet te veel druk op, puppies zijn puppies, er wordt al es geklierd, gezeurd, geneuzeld. Niet erg, we zijn zelf ook niet elke dag vrolijk en inschikkelijk, hahaha! 

Als de pup op straat niet meer mee wil lopen, dan lekker er naast zitten op de grond en samen bekijken wat er langs komt.

Of met de pup op je arm verder lopen.

Ik sta nog heel vaak met mn 10 jarige maltezer lang stil. Dan heeft ze iets geroken wat ze schijnbaar belangrijk vind en kan dan een hele poos staan ruiken.

Dat alsmaar moeten lopen is niet alleen belangrijk en niet elke hond vind het leuk om saai naast de baas te blijven lopen.

Het is ook belangrijk dat je hond geuren kan snuiven, z'n eigen gang kan gaan onderweg en soms eens zn eigen route kan uitstippelen, op zn dooie gemakje kan zitten en bekijken wat er om hem heen gebeurd.

Hoi!

Ik heb foto´s van Skadi geplaatst in de fotogalerij!!

Nooit optillen, je tilt alleen een hond op die niet meer kan lopen omdat er iets in zijn/haar voet zool zit. Door het optillen bevestig je de angst. Klinkt gek maar zoek eens een speelplaats op waarvan je weet dat er veel kinderen zijn. Ikzelf ging graag naar de geitenboerderij, niet omdat mijn hond angstig was maar ik vond rust om even tussen de geitjes te liggen met mijn burn-out. Hond mag mee maar natuurlijk niet in het geiten verblijf. Vraag iemand om mee te gaan. Toevallig zijn daar ook veel kinderen

Nou, er is toch wel een verschil hoor. Rustig optillen en jezelf ook rustig alsof het de normaalste zaak van de wereld is gedragen, bied volgens mij juist steun. Remi viel uit naar honden tijdens het aangelijnd uitlaten, en als we krap moesten passeren omdat er geen andere mogelijkheid was, tilde ik haar op. Wel gewoon erg 'matter of fact'-ly, en ik dropte haar een paar meter verder weer en we liepen door. Door commentaar op het tillen van meerdere hondenbaasjes liet ik haar maar lopen dan, en toen deden we weer veel stappen terug in de training; ik besefte pas hoe erg het tillen (haar niet blootstellen aan een situatie die ze nog niet aankon) hielp, toen ik er mee stopte. Ondertussen kunnen we honden krapper passeren dan een paar jaar terug, ze trekt dan vaak nog wel, maar het gillen en blaffen is gestopt, en til ik haar bijna nooit meer.

En rond oud en nieuw stop ik madam in draagzak bij me (7kg wordt al snel zwaar als je het een tijdje moet tillen); ze is echt panisch zo bang voor vuurwerk. En om nou maanden niet te wandelen of binnen een straal van een kilometer rond huis blijven...; dus zodra de eerste klappen redelijk vaak klinken vanaf oktober/november, gaat de draagzak mee met wandelen. Zo kunnen we wandelen hoe ver en lang we maar willen, en als er meerdere klappen klinken en ze bang wordt, gaat ze de draagzak in. Blijft het een tijdje weer stil bied ik haar aan na een tijdje of ze weer wil wandelen. Soms wilde ze dit wel, soms nog niet. Dat laat ik dan aan haar over. Als ik haar neerzet voor ze er weer klaar voor is, blijft ze met staart tussen de benen staan. Ik zou haar mee kunnen slepen, maar ze wandelt dan alles behalve relaxed mee. Terwijl als ik het van haar af laat hangen, en ze zelf weer wilt lopen, ze weer gewoon loopt. Ietsjes schrikachtiger bij sommige geluiden, maar ze snuffelt en markeert dan ook weer gewoon.

Ik zie het als steun bieden. Als ik haar panisch van de grond zou plukken en haar al aaiend en ongerust toe zou mompelen "Eng he dat vuurwerk! Brrrr, het is ook niks!" zou ze stress ervaren van mijn reactie en het averechts werken denk ik. Maar ik blijf dus erg rustig. Ik kriebel haar wel wat, en praat misschien wel tegen haar af en toe, maar dan op zo'n hele rustige toon, alsof er niks aan de hand is. Zodat ze steun kan vinden aan mijn rust, terwijl ze zelf gestrest is. 

Ik vind dat vergelijkbaar met iets eng vinden en iemand blijft gestrest naast me herhalen hoe eng het is terwijl ze nerveus rondkijken; dan onderga ik nog liever in mijn uppie dat enge, want daar zou ik ook geen steun aan hebben, maar juist nog meer stress en angst door ervaren

Angst kan je niet bevestigen 

Jazekers wel.

Betreft het optillen @D in zo een situatie? Kan ook. Als je het aanlijnen van jouw hond niet werkt met tegemoetkomer, dit is ongeveer wel het internationale teken van "Alert zijn er is wat" 8 van de 10 keer is het een waterjumper of eentje die achter de vogels aangaat maar je lijnt jouw hond ook aan want soms is het anders.

Heb geen idee hoe dat werkt bij een hond maar optillen resulteert vaak juist in extra agressie of angstig gedrag. Denk misschien omdat je de hond het dan het ontneemt om iets zelf te doen aan de situatie. Je grijpt natuurlijk altijd in als het aangegeven wordt of je ziet het niet goed gaan. Dat is altijd gewoon doorstappen.

Ik til echt af en toe m'n hond wel op in bepaalde situaties en dat heeft hier echt niet in extra agressief of angstig gedrag gezorgd.

Het heeft er wel voor gezorgd dat mijn hond nog heel is en niet in de kreukels ligt door het lompe onbezonnen gedrag van niet luisterende asociale loslopers. 

Ik ben zeker niet tegen optillen, ik maak het vaak mee. Mijn berin is groot en voor zo,n kleintje lijkt het een olifant, om zo,n klein hondje gerust te stellen, zak door je hurken neem de kleine op schoot en laat kennis maken,  en zet dan de kleine neer...wat ik mee maak is toch een geruststelling, nou heb ik een goedmoedige berin , maar als er zo een op zo,n kleintje af komt is de kleine altijd de mindere, bescherming geef je aan de hond, doe ik ook als ik een hond zie die op mijn berin afstormt, op schoot of optillen gaat niet maar ik ga er dan tussen staan....bescherm altijd je hond....of die nou groot is of klein, de volgende keer weet zo,n klein hondje als ik er aan kom, oooo die doet niets, een geruststelling....en dan optillen of op schoot nemen is niet nodig dan.

Remi loopt zo goed als nooit los. Dus ik lijn haar niet aan bij tegemoetkomers; ze is al aangelijnd. Ik let op haar lichaamstaal. Als ik probeerde een hond te passeren met haar, en de afstand niet groot genoeg kon (geen stoep aan de overkant, teveel verkeer om op tijd over te steken), en ik kon zien dat ze 'borstelde' (haar vacht kan ze niet echt mee borstelen, maar haar staart droeg ze anders, ze liep gespannener), dan pakte ik haar op. Voordat ze uitviel. Soms zelfs voordat ze al veel spanning liet zien. Dan gaf ze soms nog licht commentaar op de andere hond vanuit mijn armen tijdens het passeren, ik zei dan iets in de trant van 'stil blijven he' meer als een soort uitleg voor de andere hondeneigenaar

Doorstappen hielp dan niet. Nu wel, nu ze dus niet helemaal leip (/lijp?) wordt bij het passeren van een andere hond.

Als pup heb ik haar ook opgetild in het begin toen ze niet wilde lopen. Dan tilde ik haar de eerste paar tiental meters van huis, omdat ze niet weg wilde. Ik ging niet haar voortslepen. Het was een week lang tillen; van een paar meter tot misschien wel een paar honderd meter. Na die week stapte ze vrolijk mee.

Ik bedoel meer te zeggen; kijk wat werkt voor je hond. Voor jouw hond werkt doorstappen. Dat betekent niet dat als iemand anders dan zijn hond optilt ipv doorstappen, dit fout is. Net zoals jouw doorstappen ook niet fout is.

@Bente, vertrouw op je gevoel en je hond. En durf te vertrouwen op je gevoel. Ik vond dit ook moeilijk. Ik had geen burnout, maar was nog niet heel lang uit een depressie, en zat nog steeds deels met een angststoornis. Mijn eerste hond moest ik herplaatsen. Deze hond was nerveus, we liepen (ik liep?) een trauma op omdat ze gegrepen werd door een andere hond, en het ging van kwaad tot erger. Voor elke stap voorwaarts deden we er 5 terug. Daarna is Remi gekomen. Ze was een erg stabiele pup, en volgens mij is ze nu wat schrikachtiger omdat ik misschien wat te overbezorgd was, en dingen teveel volgens het boekje nog probeerde te doen, ook al was ik vanwege mijn eerste hond al wel wat wijzer. Ik was in het begin misschien niet echt een 'stabiele' baas. Maar het uitvallen is met BAT een veel tijd en geduld zo goed als goed gekomen. Of in ieder geval manageable. En wie weet als ik niet zo bang was geweest dat ze 'opgegeten' zou worden, was ze nu beter met honden geweest in verband met beter begrijpen van de hondentaal. Maar ze is me niet minder lief Nobody's perfect! Maar vanwege het roze brilletje je eigen hond natuurlijk wel XD And fake it till you make it! Ik kwam er achter dat Remi mijn innerlijk stress niet voelde als ik een kalme stem gebruikte en me kalm gedroeg. Dus ik ging over koetjes en kalfjes praten, met een zo kalm mogelijke stem, in stressvolle situaties voor haar (en daardoor mij). En dat werkte! En ondertussen blijf ik ook echt kalm

" Ik til echt af en toe m'n hond wel op in bepaalde situaties en dat heeft hier echt niet in extra agressief of angstig gedrag gezorgd.
Het heeft er wel voor gezorgd dat mijn hond nog heel is en niet in de kreukels ligt door het lompe onbezonnen gedrag van niet luisterende asociale loslopers.  "

UkkePuck

Dat is weer een ander verhaal niet? Niet elke David legt het af tegen Giolat Maar tja die kleintje kunnen ook heel goed afweren als ze op de grond staan.

" Ja klopt, dat herken ik heel erg. Ik kan weer lekker genieten van mijn werk als verpleegkundige, van mijn hobbies en vrienden, van het verzorgen van de tuin en de caviaatjes. Mijn energie voelde best redelijk op het oude niveau, alleen ik denk dat het stukje veerkracht nog niet ok is.
Ik lees ook heel veel fora, waar mensen vertellen over kooikerhondjes die angstagressie hebben (als pup was ie zoooo leuk en toen sloeg ie ineeeens om) en heb me ingeschreven bij de mailtips van een aantal "gedragsadviseurs".  Pas kreeg ik een info mailtje waarin letterlijk stond: Pas op! de tweede socialisatiefase is zeer belangrijk, je doet het maar één keer goed, verpest je hond niet, je krijgt geen tweede kans!
Laat ik daar nou net heel gevoelig op zijn!  Ik wil het graag te goed doen. Hij hoeft geen perfecte hond te wezen. Stiekem lijkt hij zelfs heel erg op mij, hij is ook gevoelig en snel overprikkeld en hij geeft nog sneller aan wanneer we beiden rust nodig hebben dan ik het door heb. Ik zie het gaan gebeuren dat hij dat in de toekomst nog gaat spiegelen ook...
Bedankt voor al jullie tips, ik ga vanmiddag eens proberen om naar een rustige plek te gaan en kijken wat hij vindt.  Het feit dat de nachten niet meer zo gebroken zijn scheelt al een jas...
  "

Bente

Bente, laat je niet gek maken door dit soort tips. Je krijgt tijdens het opgroeien van jullie hondje genoeg tweede, derde en meer kansen. Opvoeden is elkaar leren kennen en samen groeien. Ik vond de puppytijd alleen achteraf leuk, maar oh wat heb ik me soms rot gevoeld. Geef het tijd. Als ik je berichtje hierboven lees ben je al aardig bezig een band te smeden met die kleine. Je zegt dat hij geen perfecte hond hoeft te zijn.....jij ook geen perfecte opvoeder, gewoon goed genoeg is ruim voldoende.

Wat betreft het optillen; toevallig deed ik dat vanmiddag bij het passeren van een tuin waar Noenoe's grote vijand woont. Het is bij de ingang van een bos en de laatste tijd wilde hij het bos niet meer in. Als ik hem meetrek ontaardt het altijd in een verschrikkelijke blafpartij van beide kanten. Til ik hem op, dan blijft het rustig. Kreeg ook de opmerking van iemand dat ik zijn angst bevestigde. Ik zie vooral dat hij het prettig vindt om zich (en mij) niet te hoeven verdedigen.

Hey allemaal,

Ik zou denk ik een kleine pup ook optillen, vooral als ze echt nog heel klein zijn en er loopt idd een onbehouwen exemplaar los. Maar bij Skadi bereik ik nu door hem op te tillen dus het tegenovergestelde, hij wordt bang en wil niet meer mee. Het is vandaag veel beter gegaan. Hij schrikt wel snel en dat mag, alleen nu laat ik hem even zitten en kijken en loop daarna weer door met: ja kom maaar... 

Ik bevestigde hem dat iets ook heel eng is, uiteindelijk was het een geluid dat bij de slager op de hoek vandaan kwam. Vandaag had ik een ontzettend brave pup die in zijn autoreismand mee op pad geweest is en dat duidelijk helemaal niet eng vindt. Zit allemaal in mijn hoofd. Gedroogd stuk kip mee en ik had er geen kind aan. Hij heeft een half uur gerend in het park en daarna nog met de andere honden gespeeld thuis. Tot vijf uur daarna geslapen en de hele  avond was hij zo mak als wat. Ik weet dat ie volgens het boekje maar 15min mag, maar hij was daarna wel z'n energie kwijt...

Rustig aan krijg ik het ook wat kalmer in mijn hoofd, door jullie reacties, maar ook doordat er best mensen om ons heen willen helpen en mij laten zien wat werkt..

Bente, hartstikke goed!

Fijn dat je ook hulp om je heen hebt gevonden, men weet het pas als je het zegt heh, je bent goed bezig, wees maar lekker trots op jezelf, je hebt een vriend voor het leven, samen ga je door dalen en over heuvels, komt helemaal goed hoor.

En als het te veel word, gewoon ff hulp vragen, ff afstand nemen, al is het maar een paar uurtjes..

Hou vol en pick your battles. Kooikertjes zijn de liefste ;-) en de puppy tijd is heftig maar voor je het weet over. Bouw een band op, blijf rustig, nabij, zacht en consequent en je hebt een dijk van een maatje erbij die voor jou door het vuur gaat. Ze zijn zo fijngevoelig, scherp en attent, Skadi heeft een gouden mandje bij jou!  

Maak de wandelingen langer hoor, ze kunnen echt wat hebben. Toen ik langere wandelingen maakte na tips hier, was alle onrust in huis verdwenen.

en: Veel socialiseren, op de arm, kijken, snuffelen, loeren. Voertuigen, situaties, spullen, honden (!), mensen. Niet overprikkelen, gedoseerd aanbieden, maar ga de wereld ontdekken samen, eventueel op de arm! Kooikertjes hebben veel socialisatie activiteiten nodig vanuit een veilige basis om te voorkomen dat ze angstig worden. Ik heb veel gesjouwd met hem op de arm en daar is ie niet slechter van geworden, maar juist rijker, wijzer, zelfverzekerd. 

Hier is meneer kooiker inmiddels 6 maanden en mee op een maand autovakantie door Scandinavië. Van te voren norm druk gemaakt maar hij doet het fantastisch. En ja, ik til hem nog steeds op om samen nieuwe situaties te bekijken. Hij wiebelt met zijn kont als hij de nieuwe omgeving uit de lucht gescand heeft en gaat dan zelfverzekerd met zijn neus op onderzoek uit.

(Samen dingen doen, ondernemen, zwemmen en werken voor de baas, daar worden ze gelukkig van. Daarna voldaan samen een dutje doen :-)). Het komt goed en je bent super bezig! 

Knap van je, Bente! Het is niet makkelijk om in je hoofd een knop om te draaien en dat heb je toch maar mooi gedaan! 

Die 5-minuten regel is trouwens nergens op gebaseerd en ooit een eigen leven gaan leiden. Jammer, want het heeft al heel wat mensen en honden problemen bezorgd (vervelend gedrag door te weinig beweging).

Het komt goed! Veel plezier samen! 

We zijn een paar weken verder en...... het is inderdaad goedgekomen

Skadi heeft zeker nog een hoop te leren, over anderhalve week begint de cursus. Het socialiseren gaat eigenlijk vanzelf, er komen vrienden en familie, ook met kinderen, hij gaat graag met ons mee. Wel is ie snel overprikkeld, eigenlijk standaard na elke wandeling waarbij hij met een andere hond heeft gesocialiseerd. Dit herkennen we nu ook goed. Hij luistert ook beter. En soms ook niet, dan negeren we hem....  Dus ja de puppyblues waren even heftig, maar 't komt goed!!