Begraven of cremeren? 
Helga, er hoeft geen infuus in bij het inslapen. De eerste prik gaat in de bil. Inslapen thuis is wel het fijnst voor het dier maar ook voor jezelf
Ik hoop het, ik woon in Frankrijk en bij onze kat ging er een infuus in haar voorpootje waarin eerst een slaapmiddel ging en toen ze rustig was het 'laatste prikje'.
Misschien is dat alleen bij katten of bij haar omdat ze haar ook wilden onderzoeken met rontgen om te zien wat ze had, voordat ze zo snel verslechterde.. Of omdat ze het in Frankrijk anders doen?
Maar om eerst dat te moeten doen bij Balou lijkt me vreselijk.... Dus eerste prikje in de bil is moeilijk genoeg maar minder traumatisch (voor hem én mij)
Inslapen gebeurt hier ook via een infuus.
Misschien voor de tijd overleggen met de dierenarts of het anders kan. De prik in de bil gaan ze van slapen en gaat altijd heel rustig
Hier bij ons in Nederland ook, althans de honden die ingeslapen zijn bij de DA waren via infuus en degene thuis 2 injecties.
Maakt weinig verschil voor de honden, tenminste niet voor de mijne. Heb zelfs de meest slechte ervaring met de 1e gehad, die thuis is ingeslapen. Wat niets zegt over de injecties zelf, maar meer waarschijnlijk de manier waarop onze toenmalige DA het aanpakte.
nou heel simpel geen van beide......
Als het mogelijk is tegen die tijd, dan mogen ze thuis inslapen in het bijzijn van de andere hond.
Dar hebben we al een keer moeten doen en is prachtig om te zien hoe ze daarmee omgaan... er aan snuffelen en ruiken en likken, Echt heel liefdevol.
Dat gezegd hebbend en in de wetenschap dat beide honden niet de 30 kilo halen (vanwege de regels van de arbeidsinspectie), gaan ze beide in het bezit van een dierdonorcodicil naar Utrecht.
https://proefdiervrij.nl/dierdonorcodicil
ik ben nu eenmaal geen type om iedere keer de urn ofzo af te stoffen, en in de kliko vind ik dan ook weer niks. En in Utrecht doen ze er dan nog wel wat nuttigs mee. "
Mijn dieren worden allemaal gecremeerd en uitgestrooid oor het crematorium in een afgezet stuk bos. Heb zelf ook niks met een urn met as, zie daar mijn hond niet in terug. Wel een mooie ketting met zijn haar er in laten maken, zo draag ik hem elke dag bij me. Gelukkig kan er tegenwoordig veel en kan iedereen zijn dier een mooi afscheid geven
Ik heb altijd gezegd dat ik mijn honden wil laten begraven. Echter ben ik van gedachten veranderd toe we onze 5 jarige golden moesten laten gaan.
Helaas gaat niet altijd alles zoals wij het wensen. Noa gunden we nog een leukste weekend voordat het moment daar kwam dat we haar moesten laten gaan. Helaas kwam dat moment eerder dan gewild. Zaterdagochtend (in februari) ging het echt niet, mijn allerliefste meid hebben we naar een spoedkliniek gebracht waar ze nog nooit is geweest en met een infuus in slaap is gevallen. Het infuus was ook advies van de fokker. Op de prik reageren niet alle honden goed en ervaren soms erge pijn/reactie met gillen. Heb ik me laten vertellen.
De gedachten dat mijn hondenkind ergens in de grond ligt, ver van ons vandaan, kon ik niet aan. Ze is gecremeerd en later als wij zelf worden (waarschijnlijk) begraven, wens ik dat mijn hondenkinderen mee mijn graf ingaan. Het is natuurlijk persoonlijk.
"
Dit is dus precies hetgeen wat bij onze eerste bull thuis is gebeurd. Ze was doodziek, oud en versleten, we hadden verwacht dat ze zo weg was, maar ze begon na de eerste injectie verschrikkelijk te krijsen. Het is 22 jaar geleden, maar dat geluid hoor ik nog. Vond het een afschuwelijke ervaring.
Dat is wel heel naar idd. Die ervaring heb ik gelukkig niet met mijn dieren die ik moest in laten slapen
Wat vreselijk! Komt dat door de vloeistof door de aderen, heeft de dierenarts dat uitgelegd?
Bij Noa is eerst het narcosemiddel via het infuus ingebracht en toen het tweede middel. Zonder gil, zag letterlijk dat ze haar laatste lucht uitblaasde. Geloof me, ook dat was voor mij het moeilijkste moment. Ik kan me voorstellen dat zo'n gil echt pijnlijk voor je is....
Als ik aan het moment terugdenk, vraag ik me af waarom ik naast Bobo die ik al had, er nog een pup bij heb genomen. Spijt niet hoor, maar dat moment is zooo heftig en wetend dat het over hopelijk 15 jaar pas weer mee te moeten maken, maar dan door ouderdom. Zucht.
Sorry voor de off topic. Cremeren vond en vind ik ook 'erg'. Maar ik wil dat ook na mijn dood eervol wordt omgegaan met hun, dus vandaar de keuze voor cremeren en ze met me mee het graf ingaan. Uitstrooien kan ik niet. Ook dat is natuurlijk persoonlijk. Ik bewaar de urn(en).
Mijn hondjes zijn begraven, in de (grote) tuin bij mijn zus. In mijn eigen tuin wil ik niet, al had ik voor mijn vorige hondje wel een plaatsje in gedachten.
Hoewel het crematorium hier bij ons een heel goede naam heeft, heb ik er al twee keer een slechte ervaring. Ook mijn zus was niet te spreken over de manier van werken. Wij hebben geen behoefte aan opbaren ed maar daar houdt men dus geen rekening mee. Een hond die werd ingeslapen zaterdagvoormiddag, kon ten vroegste dinsdag individueel gecremeerd worden. Zo werkt dat dus niet voor ons en dus zijn onze hondjes begraven.
Bij een eerder contact met het crematorium kreeg ik te horen dat ik tot 18.30u terecht kon, terwijl ik op dat moment nog naar de DA moest vertrekken die een half uurtje rijden woont. Weinig klantvriendelijk, enkel als ze er op kunnen verdienen zijn ze behulpzaam en begripvol. Merken ze aan de telefoon dat je geen poespas wil, vervallen ze in een zakelijke toon en is empathie ver zoek.
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?